เพราะอิงอร พี่สาวนักธุรกิจทำเรื่องไว้ด้วยการหักหลัง วิคเตอร์ คิงส์ นักธุรกิจพันล้านแล้วหนีไป คนที่ต้องรับกรรมและเข้ามาทำหน้าที่ชดใช้คือ อิงธาร ครูสาวแสนสวยอ่อนหวานดุจดอกไม้ป่า เขาแค่คิดจะแก้แค้น แต่ซาตานไร้หัวใจแถมเจ้าอารมณ์อย่างเขากลับไม่ยอมปล่อยดอกไม้ป่ากลีบหวานดอกนี้ให้หลุดมือไปอย่างเด็ดขาด

(บทที่ 361-420) วันเวลาเปลี่ยนล่วงเลยมาถึงวันตรุษจีน ครอบครัวหยุนเดินทางไปฉลองตรุษจีนที่บ้านหลังเก่ากับคนในครอบครัวคนอื่น ๆ แต่แล้วแม่เฒ่าจูกลับไม่ยอมให้แม่นางเหลียนเข้าบ้านจึงพากันกลับบ้าน แต่แล้ววันนึงนางก็ได้รับรู้ว่าแม่สามีได้สั่งให้ หยุนลีเต๋อหย่ากับจึงได้แต่น้อยเนื้อต่ำใจ ว่าตนเองนั้นทำอะไรผิด มาเอาใจช่วยครอบครัวตระกูลหยุนได้ใน ‘ทะลุมิติไปเป็นสาวน้อยชาวสวน เล่ม 7’

"นางแอ่นเหินเมฆินทร์ กรุ่นกลิ่นหอมกุ้ยฮวา หากแม้นสองตระกูลมีบุตรชายหญิงจะให้ครองคู่กัน" ... คำหมั้นหมายนี้มีมาแต่บรรพบุรุษ เพียงแต่เขาไม่คาดคิดว่า กุ้ยฮวาดอกนี้จะบานในใจเขาจริงๆ ไป๋หลี่หรูซือ: นางคือทายาทประมุขพรรคเสวี่ยกุ้ยซันจวงอันเลื่องชื่อในยุทธภพ สำหรับนางแล้ว หน้าที่ของนางคือการดูแลพรรคและคนของนางให้ดีที่สุด แต่เพราะเขา นางจึงเรียนรู้จิตวิญญาณแห่งผู้นำที่แท้จริง เยี่ยนหานหวิน: เขาคือทายาทมือกระบี่วายุที่ครั้งหนึ่งเคยชื่อก้องยุทธภพ ด้วยสถานะเจ้าของกิจการค้ายาสมุนไพรที่ใหญ่ที่สุดในแดนเหนือ เขาไม่เคยคิดยุ่งเกี่ยวกับการเมือง แต่ในยามที่ชาวบ้านเดือดร้อน เขายังมิอาจนิ่งดูดาย สำหรับเขาแล้ว สตรีล้วนเปี่ยมด้วยจริตมารยาควรหลีกหนี… ทุกสตรี ยกเว้นนาง นี่เป็นเรื่องราวความรักอบอุ่น เป็นเรื่องราวของการเรียนรู้และการเติบโต... เรียนรู้ที่จะรัก เรียนรู้ที่จะเผชิญหน้ากับอุปสรรค และเรียนรู้ที่จะสร้างวิถีแห่งชาวยุทธ์รุ่นใหม่และช่วยเหลือเพื่อนมนุษย์ด้วยแรงกำลังที่มี

เธอสวย เธอไร้เดียงสา แต่พอเจอมะเขือยาวอันนั้น เธอก็เริ่มเปลี่ยนไป

"นางแอ่นเหินเมฆินทร์ กรุ่นกลิ่นหอมกุ้ยฮวา หากแม้นสองตระกูลมีบุตรชายหญิงจะให้ครองคู่กัน" ... คำหมั้นหมายนี้มีมาแต่บรรพบุรุษ เพียงแต่เขาไม่คาดคิดว่า กุ้ยฮวาดอกนี้จะบานในใจเขาจริงๆ ไป๋หลี่หรูซือ: นางคือทายาทประมุขพรรคเสวี่ยกุ้ยซันจวงอันเลื่องชื่อในยุทธภพ สำหรับนางแล้ว หน้าที่ของนางคือการดูแลพรรคและคนของนางให้ดีที่สุด แต่เพราะเขา นางจึงเรียนรู้จิตวิญญาณแห่งผู้นำที่แท้จริง เยี่ยนหานหวิน: เขาคือทายาทมือกระบี่วายุที่ครั้งหนึ่งเคยชื่อก้องยุทธภพ ด้วยสถานะเจ้าของกิจการค้ายาสมุนไพรที่ใหญ่ที่สุดในแดนเหนือ เขาไม่เคยคิดยุ่งเกี่ยวกับการเมือง แต่ในยามที่ชาวบ้านเดือดร้อน เขายังมิอาจนิ่งดูดาย สำหรับเขาแล้ว สตรีล้วนเปี่ยมด้วยจริตมารยาควรหลีกหนี… ทุกสตรี ยกเว้นนาง นี่เป็นเรื่องราวความรักอบอุ่น เป็นเรื่องราวของการเรียนรู้และการเติบโต... เรียนรู้ที่จะรัก เรียนรู้ที่จะเผชิญหน้ากับอุปสรรค และเรียนรู้ที่จะสร้างวิถีแห่งชาวยุทธ์รุ่นใหม่และช่วยเหลือเพื่อนมนุษย์ด้วยแรงกำลังที่มี

‘จันทร์เจ้า’ เลขาฯ สายปาร์ตี้ที่ไปดื่มกับเพื่อน แต่ตื่นมากลับพบว่าตัวเองอยู่บนเตียงของ ‘สายฟ้า’ ผู้เป็นเจ้านาย แต่ที่เลวร้ายไปกว่านั้นคือ เขาบอกว่าเขาเสียซิงให้เธอ เธอจะต้องรับผิดชอบเขา... ********* “เดี๋ยวคุณจะไปไหน” สายฟ้าดึงมุมผ้าห่มที่ยังอยู่บนตัวของเขาเอาไว้ เมื่อจันทร์เจ้าหอบมันและกำลังเลื่อนตัวลงจากเตียง “กลับบ้านสิคะ” จันทร์เจ้าใช้เท้าหยิบเสื้อผ้า อย่างไม่อยากจะก้มลงเก็บ “จะกลับทั้งอย่างนี้เลยเหรอ” “ก็ไม่ค่ะ ขออาบน้ำหน่อยได้ไหมคะ รู้สึกไม่สบายตัว” เธอเป็นพวกเสพติดการอาบน้ำ ยิ่งเมื่อคืนไปดื่มเหล้าที่ผับมา ทั้งกลิ่นเหล้ากลิ่นบุหรี่คงติดตัวเต็มไปหมด และยิ่งมีเรื่องแบบนั้นด้วย เนื้อตัวก็รู้สึกเหนอะหนะขึ้นมาทันที “ผมไม่ได้หมายถึงเรื่องนั้น หมายถึงเรื่องของเรา จะไปทั้งที่ไม่เคลียร์อย่างนี้น่ะเหรอ” สายฟ้าที่นั่งอยู่บนเตียงเงยหน้ามองคนที่ยืนตัวตรง “ก็ต่างคนต่างจำอะไรไม่ได้ ก็เอาเป็นว่าต่างคนต่างไป แยกย้าย จบกันแค่ตรงนี้” จันทร์เจ้าสรุปง่าย ๆ ซึ่งเธอที่เป็นผู้หญิงยอมขนาดนี้ เขาที่เป็นผู้ชายก็น่าจะไม่มีปัญหาอะไร น่าจะชอบใจด้วยซ้ำ แต่... “ไม่ คุณต้องรับผิดชอบผม” “ฮ้า!” จันทร์เจ้าอุทานเสียงหลง “รับผิดชอบ!” เธอทวนคำอย่างไม่อยากจะเชื่อ “ใช่ ผมเสียตัวให้คุณไปแล้ว” จันทร์เจ้ายิ่งหน้าเหวอหนักขึ้นไปอีก กะพริบตามองใบหน้าหล่อเหลาของเจ้านายอย่างกับไม่เคยเห็น ทรุดตัวกลับลงไปนั่งที่ขอบเตียง “ตะ...แต่ฉันก็เสียตัวให้บอสเหมือนกันนะคะ” “แต่ผมยังซิง คุณต้องรับผิดชอบที่พรากความบริสุทธิ์ของผมไป” “ฮ้า!”

"นางแอ่นเหินเมฆินทร์ กรุ่นกลิ่นหอมกุ้ยฮวา หากแม้นสองตระกูลมีบุตรชายหญิงจะให้ครองคู่กัน" ... คำหมั้นหมายนี้มีมาแต่บรรพบุรุษ เพียงแต่เขาไม่คาดคิดว่า กุ้ยฮวาดอกนี้จะบานในใจเขาจริงๆ ไป๋หลี่หรูซือ: นางคือทายาทประมุขพรรคเสวี่ยกุ้ยซันจวงอันเลื่องชื่อในยุทธภพ สำหรับนางแล้ว หน้าที่ของนางคือการดูแลพรรคและคนของนางให้ดีที่สุด แต่เพราะเขา นางจึงเรียนรู้จิตวิญญาณแห่งผู้นำที่แท้จริง เยี่ยนหานหวิน: เขาคือทายาทมือกระบี่วายุที่ครั้งหนึ่งเคยชื่อก้องยุทธภพ ด้วยสถานะเจ้าของกิจการค้ายาสมุนไพรที่ใหญ่ที่สุดในแดนเหนือ เขาไม่เคยคิดยุ่งเกี่ยวกับการเมือง แต่ในยามที่ชาวบ้านเดือดร้อน เขายังมิอาจนิ่งดูดาย สำหรับเขาแล้ว สตรีล้วนเปี่ยมด้วยจริตมารยาควรหลีกหนี… ทุกสตรี ยกเว้นนาง นี่เป็นเรื่องราวความรักอบอุ่น เป็นเรื่องราวของการเรียนรู้และการเติบโต... เรียนรู้ที่จะรัก เรียนรู้ที่จะเผชิญหน้ากับอุปสรรค และเรียนรู้ที่จะสร้างวิถีแห่งชาวยุทธ์รุ่นใหม่และช่วยเหลือเพื่อนมนุษย์ด้วยแรงกำลังที่มี

คุณหมอขี้เหงา...กับผู้ป่วยเฒ่าความจำเสื่อม

*เล่มเดียวจบ* หากให้พูดถึงสตรีที่มีฐานะศักดิ์น่ายำเกรงที่สุดในมู่เป่ยโดยไม่นับฮองเฮา ‘หลิ่วหลีจวิ้นจู่’ คือนามแรกที่ผู้คนต่างพูดขึ้นพร้อมกันโดยมิต้องนัดหมาย นางคือบุตรสาวหัวแก้วหัวแหวนของฉินเหวินกง กับหลี่ซินกู้หลุนกงจู่แห่งอาณาจักรอันยิ่งใหญ่นามไท่หนาน แม้ตอนอยู่มู่เป่ยจะมีฐานะศักดิ์เป็นแค่ท่านหญิง แต่หากอยู่ไท่หนาน นางคือผู้มีฐานะศักดิ์เทียบเท่ากับองค์หญิงที่ประสูติจากสนมขั้นเฟย ทั้งได้รับความโปรดปรานจากฮ่องเต้แห่งไท่หนานก็ดี ทั้งพรักพร้อมไปด้วยความงามและความร่ำรวยก็ดี เช่นนั้นแล้วบุรุษใดเล่าจะเหมาะสมกับนางไปมากกว่ารัชทายาทแห่งมู่เป่ย ทว่าช่างน่าขัน ... ทั้งๆ ที่เป็นสตรีสมบูรณ์แบบที่สุด แต่กลับถูกวางตัวให้เป็นแค่ ‘นางร้าย’ ในนิยายพล็อตป่วย ๆ เรื่องหนึ่ง ในอนาคตอันใกล้ ... หลิ่วหลีจวิ้นจู่ผู้นั้นจะกลายเป็นนางหงส์ผู้ถูกเด็ดปีกร่วงหล่นจากฟ้า โดนความรักบังตาทำให้พ่ายแพ้แก่บุตรสาวของตระกูลขุนนางเล็ก ๆ คนหนึ่งที่ถูกวางตัวให้เป็น ‘นางเอก’ ‘อวิ๋นหงเจียว’ หรือคือหลิ่วหลีจวิ้นจู่ผู้นั้นยิ่งคิดก็ยิ่งถอนหายใจแรง ในเมื่อสวรรค์อุตส่าห์ให้นางมองเห็นสิ่งที่เรียกว่า ‘อนาคตที่กำลังจะเกิดขึ้น’ แล้ว เช่นนั้นก็ลองสวมบทนางร้ายตามที่ทุกคนคาดหวัง แล้วไปจัดการยายเด็กหน้าหนากับรัชทายาทไร้สมองกันเถอะ! *************************** - รบกวนอ่านตัวอย่างประกอบการตัดสินใจก่อนซื้อทุกครั้งนะคะ - คุณนักอ่านที่อยากรีวิวติดสปอยล์ รบกวนใส่สปอยล์ให้ไรต์ด้วยน้า - นามปากกา 'อี้ซิน' คือนามปากกาใหม่ของเหม่ยอี้ซินค่ะ คนเขียนคนเดียวกันนะคะ ≧◉◡◉≦ ขอบคุณทุกการสนับสนุนค่ะ รักรัก

“คุณจะทำอะไร” เอ่ยถามหน้าตื่นตระหนกราวกระต่ายน้อยถูกนายพรานล่า สองมือเล็กก็ยกขึ้นดันบนอกกว้างเอาไว้ เมื่อเขาขยับเข้ามาชิด ภานุภัทรเมื่อเห็นอาการต่อต้านแล้วก็ยิ้มร้าย กระชับมือที่ยึดท่อนแขนกลมกลึงให้แน่นขึ้น แน่นจนกระดูกแทบหัก “ทำให้เธอไม่กล้าไปเป็นเมียพ่อฉันไง” “ฉันไม่เคยคิดจะทำอะไรแบบนั้นกับพ่อของคุณ จริงๆ นะคุณ ถ้าคุณไม่เชื่อ ก็พาฉันไปสาบานที่ไหนก็ได้ ฉันยอมไปหมด” กิ่งเพชรร้องบอกลิ้นแทบพันกัน เพราะเวลานี้เธอแทบจะสู้แรงของเขาไม่ได้อยู่แล้ว ภานุภัทรชะงัก คลายมือ ขยับกายออกห่างเล็กน้อย แล้วมองสำรวจหญิงสาว ก่อนจะหยุดสายตาที่ดวงหน้าเนียนใส “คุณพาฉันไปสาบานที่ไหนก็ได้” เสียงสั่นๆ พูดขึ้นเมื่อเขานิ่งไป “อยากให้ฉันเชื่อเธองั้นเหรอ” กิ่งเพชรหยักหน้ารัวๆ แทนคำพูด ขณะที่ภานุภัทรก็เหยียดยิ้มมุมปาก “ไม่ต้องเสียเวลาไปสาบานที่ไหนหรอก” “คุณเชื่อฉันแล้วใช่ไหม” กิ่งเพชรเอ่ยถามอย่างมีความหวังว่าจะได้ไปจากที่นี่ ภานุภัทรส่ายหน้าอย่าช้าๆ แทนคำตอบ เขายิ้มอยู่ครู่หนึ่งก่อนพูดออกไป “มาเป็นนางบำเรอของฉัน แล้วฉันจะเชื่อคำพูดของเธอ”

เพราะอิงอร พี่สาวนักธุรกิจทำเรื่องไว้ด้วยการหักหลัง วิคเตอร์ คิงส์ นักธุรกิจพันล้านแล้วหนีไป คนที่ต้องรับกรรมและเข้ามาทำหน้าที่ชดใช้คือ อิงธาร ครูสาวแสนสวยอ่อนหวานดุจดอกไม้ป่า เขาแค่คิดจะแก้แค้น แต่ซาตานไร้หัวใจแถมเจ้าอารมณ์อย่างเขากลับไม่ยอมปล่อยดอกไม้ป่ากลีบหวานดอกนี้ให้หลุดมือไปอย่างเด็ดขาด

ผมเป็นผู้ชายที่ชอบผู้หญิง 2D ทั่วไป ไม่มีประสบการณ์มีแฟน หรือจีบหญิงใดๆ วันหนึ่ง ผมก็ได้สะดุดดอกรัก ตกหลุมรักหญิงสาวคนหนึ่ง แต่แล้วเธอคนนั้นก็หลอกลวงเอาหัวใจผมไปเเล้วเขวี้ยงทิ้งอย่างไม่ใยดี เพราะโดนทำร้ายจากหญิงสาวคนหนึ่ง ผมเปลี่ยนความแค้นเป็นพลัง วันๆ นอกจากหมกมุ่นนอกจากงานก็เรื่องการเขียนนิยายที่มีแต่ฉากอย่างว่าในการบำบัดความต้องการตนเอง ให้หญิงสาวคนนั้น เป็นนางร้าย ถูกบอกเลิก ถูกกลั่นเเกล้ง ถูกทำร้ายจิตใจ ต้องทนทุกขทรมาน แต่เหมือนฟ้ากลั่นเเกล้งให้ผมข้าร่างนางร้ายของนิยายประสาทเเดกที่ผมเขียนขึ้น เเค่ทะลุมิตินะ เป็นเทรนผมก็โอเคอยู่หรอก หากไม่ใช่นิยายที่พระเอกคลั่งรัก พระรองซาดิสต์ มองผู้หญิงเป็นของเล่นที่ผมเขียนนะ ผมพยายามเปลี่ยนชะตา แต่เหมือนถูกสวรรค์ดึงกลับให้เดินตามเส้นเรื่อง ผมพยายามฝึกวรยุทธ์ให้หนีเรื่องบ้าๆ ทุกวันจนเเข็งเเกร่ง แต่อย่างไรก็สู้พระเอกบ้ากามที่พยายามเชิญชวนให้เกิดฉาก 18+ ไม่ได้ทุกครั้ง หรือจริงๆ เเล้วผมต้องอยู่เฉยๆ ปล่อยให้เรื่องมันเกิดไปเรื่อยๆ จนจบกันเเน่

               “ว่าน! ว่าน! นั่นเธอหรือเปล่า ว่าน!!” นพศรุตลุกจากโซฟาแล้วเอ่ยถามเด็กสาว ก่อนจะมองไปบนชั้นสอง พอดีกับที่วิลาสที่เพิ่งเสร็จจากการเก็บข้าวของเปิดประตูออกมา                “คุณศรุตมีอะไรจะใช้ว่านเหรอคะ” วิลาสชะโงกหน้าลงมาถามหน้าตาตื่น เพราะเสียงเจ้านายหนุ่มดังลั่นบ้าน                “เธออยู่บ้างบนตลอดเหรอ”                “ค่ะ”                “แล้วก่อนหน้านั้นเธอร้องไห้หรือเปล่า”                “เปล่านะคะ”                “แล้วเสียงร้องไห้ของใคร”                “คุณศรุตอย่าพูดแบบนี้สิค่ะ ว่านชักกลัวแล้วนะคะ” วิลาสเริ่มมองหน้ามองหลังอย่างระแวง เพราะเธอก็รู้เหมือนที่ชาวบ้านรู้ว่าบ้านหลังใหญ่หลังนี้มีผี แต่ก็ไม่เคยเห็นกับตาตัวเองสักครั้ง และก็ไม่อยากเห็นด้วย                “แต่ฉันได้ยินเสียงเหมือนคนร้องไห้ แล้วนี่กี่ทุ่มแล้ว” นพศรุตถาม เพราะเขาเผลอหลับไปก่อนจะมาสะดุ้ง เพราะเสียงร้องไห้                “ห้าทุ่มแล้วค่ะ”                “นี่ฉันเผลอหลับเป็นชั่วโมงเลยเหรอ” นพศรุตยกมือลูบหน้าลูบตาตัวเองไปมา ก่อนจะนึกได้ว่าเสียงที่ได้ยินอาจเป็นเสียงของผู้หญิงคนนั้น คิดแล้วก็เงยหน้าไปมองชั้นบน ที่ตอนนี้วิลาสยังไม่เลิกมองหน้ามองหลัง ก่อนจะเอ่ยถามด้วยความเป็นห่วง “ว่าน เธอทำอะไรอยู่ ทำไมยังไม่เข้านอน”                “ว่านเก็บของอยู่ค่ะ”                “เดี๋ยวค่อยเก็บพรุ่งนี้ ไปอาบน้ำเข้านอนได้แล้ว”                “เอ่อ…”                “อย่าดื้อ!”                “ค่ะๆ ว่านจะไปเดี๋ยวนี้เลยค่ะ” เจอเสียงดุๆ เข้าไปวิลาสเลยรีบทำตามคำสั่งพร้อมกับข่มความหวาดระแวงและกลัวผีของตัวเองเอาไว้แล้วเดินกลับเข้าห้อง เข้ามาแล้วก็มองอย่างระแวดระวัง                ‘ทำไมคุณศรุตต้องพูดแบบนั้นด้วยนะ’

นางถูกสามีล่อลวงไปขายที่หอนางโลม ซ้ำยังถูกพิษหมื่นราตรี นางไม่ยอมรับชีวิตแสนอาภัพนี้ หากต้องตกนรก ก็จะต้องดึงสามีชั่วให้ตกไปด้วยกัน !

เรื่องย่อ : ในมุมหนึ่งของแผ่นดินใหญ่ จักมีสิ่งหนึ่งที่เป็นการดำรงอยู่ที่สามารถเติบโตแข็งแกร่งจนมีอำนาจที่จะปกครองไปทั้งสวรรค์ได้ เพียงแค่ลูกศิษย์ของพวกเขา ก็ทำให้สั่นสะเทือนไปทั้งใต้หล้าได้แล้ว และเมื่อในตอนที่เขาได้ปรากฏตัวขึ้นในสายตาของผู้คนในโลกหล้า ก็ได้กลายเป็นจอมราชันย์ของทั้งใต้หล้า “อือ……จ้าวชิงเหยาผู้นี้ แม้จะอายุสิบสามปีแต่ก็อยู่ในขอบเขตกลิ่นอายขั้นที่หนึ่ง ช่างเป็นพรสวรรค์ยอดแย่อย่างถึงที่สุดแล้ว อีกทั้งทางตระกูลเองก็ตกต่ำข้นแค้น เพื่อที่ช่วยน้องชาย จึงได้ข้ามผ่านขุนเขานับสิบหมื่นซึ่งเป็นสถานที่ก่อกำเนิดสัตว์ปีศาจเพื่อมาขอฝากตัวเป็นศิษย์ ! ” “ถึงแม้จะดูไปแล้วน่าสงสารยิ่ง แต่แม่นางน้อยผู้นี้ก็ถือได้ว่ามีบทบาทของการเป็นตัวละครเอก ! ” “รับเป็นศิษย์ ! ยังไงก็ต้องรับไว้เป็นศิษย์ ! ” “ติ่ง ! ” “ยินดีที่ได้รับศิษย์ตามเงื่อนไขจากภารกิจระบบเซียนหมื่นวิถี ท่านได้รับรางวัลคะแนนจริยธรรม 10 แต้ม……” ผู้ถือลิขสิทธิ์ในไทย : CatCatNovel ภายใต้ความร่วมมือกับทาง NovelRealm ผู้แปล : ต้นสนน้อย [นามปากกา] ติดตามเพจได้ที่ >> CatcatNovel - นิยายแมวๆ

ขนเสบียงนับล้าน มาเป็นมาร(ดา)ของเหล่าวายร้าย เล่ม 11 (จบ) (บทที่ 565-632+ตอนพิเศษ) หลงโม่มีเรื่องบางอย่างปิดบังหูเจียวเจียวอยู่ และเขาจำเป็นต้องกลับเผ่ามังกรเพื่อแก้ไขปัญหานั้น ซึ่งหัวหน้าเผ่ามังกรได้ยื่นข้อเสนอช่วยเหลือปัญหาที่ชายหนุ่มกำลังประสบอยู่ แต่มีเงื่อนไขว่าเขาจะต้องอาศัยอยู่ในเผ่ามังกรไปตลอดชีวิต แต่ถ้าเขาไม่กลับไป ชีวิตของเขาก็จะไม่ยืนยาว แล้วหลงโม่จะเลือกเส้นทางไหน? บทสรุปสุดท้ายของพวกเขาจะเป็นเช่นไร? ทั้งคู่จะต้องจากกันไปชั่วชีวิตจริงหรือ? **Trigger Warning** - การทำร้ายร่างกาย - การทารุณกรรมเด็ก - การกักขังหน่วงเหนี่ยว - ความรุนแรงแบบเลือดโชก ถึงขั้นอวัยวะต่าง ๆ ฉีกขาด

"พี่กบ ไม่เหงาเหรอคะ ลี่ทำให้พี่กบหายเหงาได้นะ" ไม่พูดเปล่า ลุกขึ้นออกจากเก้าอี้ พลางสาวเท้าไปหาเขา "อะ เอ่อ..." เขาไม่กล้าสบตาอีกฝ่าย หัวใจที่เต้นอยู่ในอกมันโครมครามเหมือนจะออกมาเต้นอยู่ด้านนอก "คุณหนูเดี๋ยวเติร์กช่วย" จู่ ๆ เขาก็เดินมาแทรกกลางระหว่างคนทั้งสอง จึงทำให้หญิงสาวเปลี่ยนเป้าหมาย

“คุณมีสิทธิ์อะไรจะมานอนกับฉัน” เสียงหวานถามกลับทันควัน ก่อนจะถอยห่างออกมาเป็นวา เพราะนายหัวคนนี้ไว้ใจไม่ได้ จ้องแต่เอาจะเปรียบ “ก็คุณเป็นว่าที่เมียของผม ทำไมผมจะนอนด้วยไม่ได้” “ฉันไม่เคยตอบตกลงจะแต่งงานกับคุณ กรุณาเข้าใจซะใหม่ด้วย แล้วที่ฉันยอมอยู่ที่นี่ ฉันอยู่เพื่อจะขอเจรจากับคุณอีกครั้งว่าฉันขอผ่อนจ่ายหนี้สินที่คุณให้คุณพ่อของฉันต่างหาก” “เรื่องนี้ยังไม่จบอีกเหรอยาหยี” “จะจบได้ยังไง ในเมื่อคุณไม่ยอมเจรจากับฉัน” “ที่ผมไม่ยอมเจราจาด้วย เพราะผมต้องการแต่งงานกับคุณไงยาหยี” “แต่เราไม่ได้รักกัน แล้วคนไม่ได้รักกันจะแต่งงานกันได้ยังไง” “อยู่ๆ กันไปก็รักกันเองนั่นแหละ ยิ่งมีลูกด้วยกัน ผมเชื่อว่าคุณกับผมจะรักกันรักกันมากด้วย มากจนใครๆ จะพากันอิจฉา ผมขอเอาหัวเป็นประกัน!” ภคินบอกอย่างมั่นอกมั่นใจ “ฝันไปเถอะว่าฉันจะมีลูกกับคุณ” “ไม่ฝันแน่นอนยาหยี เพราะเชื้อผมมันแรง ทีเดียวก็ท้องได้แล้ว” เขาโอ้อวดหน้าตาชื่นตาบาน “คนทุเรศ! หยาบคาย!”

การพบกับเสี่ยวไป๋และเสี่ยวหลงทำให้หลินเว่ยเหมือนเสือติดปีก ไม่เพียงแต่มีกองทัพโครงกระดูกแต่ยังมีสัตว์เลี้ยงขั้นสูงอีกต่างหาก เรื่องราวที่ยากจะแก้ไขสำหรับคนอื่น หลินเว่ยสามารถแก้ไข ได้เพียง 1 วัน

กาลครั้งหนึ่ง... นานมาแล้ว.. ณ แคว้นลูแตทซ์บาน พระราชาโด้ว์มิดลูว์มีธิดาพระสิริโฉมงดงามนามว่า "เจ้าหญิงลูหงี" แต่โชคร้ายนัก ในคืนฉลองพระชนมพรรษาครบสิบหกปี กลับถูกแม่มดลูเด้าซ์สาปให้สิ้นทั้งตระกูล เจ้าชายพระองค์ใดจะเป็นผู้ถอนคำสาปนี้ !

[บทที่ 61-120] ด้วยความซุกซนของหนานหนาน​ อวี้ชิงลั่วผู้ไม่เคยคิดว่าจะต้องมาพัวพันกับเรื่องวุ่นวายต่างๆ​ นานากลับต้องมาติดแหงกกับบุรุษไร้ยางอายผู้เย็นชาและเลี้ยงเสือดำเป็นสัตว์เลี้ยงคนหนึ่ง​ อีกทั้งบุรุษผู้นี้ยังโดนผู้อื่นตามล่าหมายเอาชีวิตอยู่​ ทั้งยังมีเบื้องหลังไม่ธรรมดาที่เกี่ยวพันกับราชสำนักแห่งอาณาจักร​เฟิงชางเสียด้วย หมอหญิงธรรมดาฝีมือไม่ธรรมดาอย่างนางจะพาตัวเองและบุตรชายหลุดพ้นจากวังวนนี้อย่างไรดี?

คุณชายของข้าก็มิใช่ เหตุใดถึงวุ่นวายวนเวียนกับข้ามากนัก หนักเข้าถึงกลับขโมยข้าไปไว้ที่เรือนเขาอีก และที่สำคัญออกไปจากร่างข้าเสียที

คำโปรย ‘การรักเขาคือความผิดพลาดเดียวในชีวิตเธอ’ 200กว่าปีผ่านไปแล้ว เขายังกลัวจะได้ยินประโยคนั้น เลยทั้งไม่รุกและไม่ถอยจนคนที่ลืมคำพูดตัวเองไปนานแล้วต้องเป็นฝ่ายรุกเสียเอง เพราะอะไรที่ถูกใจแล้ว เธอไม่เคยปล่อยมือ ความอาลัยอาวรณ์เป็นเรื่องของคนที่เจ็บไม่รู้จักจำ และมักจะจำแต่คนที่ทำให้เจ็บ ไม่ว่าจะผ่านไปนานขนาดไหน เซียวเยี่ยนจื่อก็ไม่ใช่คนที่ชอบทำอะไรโง่ๆ แบบนั้น เธอไม่มีวันทำพลาดซ้ำสองด้วยการกลับไปรักคนที่เคยทำให้เธอเจ็บ แต่เซียวเยี่ยนจื่อไม่มีวันรู้ว่าคนที่จีบเธอ (?) แบบแปลกๆ จนเธอที่หลงใหลในตรรกะและเหตุผลจากที่แค่สงสัยก็เริ่มสนใจขึ้นมาแล้วนั้น เคยเป็นความผิดพลาดของเธอ ส่วนเขา ทั้งๆ ที่รู้ว่าเธอเองก็สนใจเขาอยู่บ้างเหมือนกัน เขากลับลังเล ทั้งไม่รุกและไม่ถอย เพราะกลัวว่าจะได้ยินประโยคนั้นอีก... ‘การรักเขาคือความผิดพลาดเดียวในชีวิตเธอ’ เธอเป็นคนพูดแต่เขาเป็นคนจำ ถึงจะผ่านมานานขนาดนั้นแล้วแต่เขากลับไม่มีสิทธิ์จะลืมมัน จนกว่าการรักเขาจะไม่ใช่ความผิดพลาดในชีวิตเธออีก เขารอเธอได้ไม่ว่าอีกกี่ร้อยปี เพราะสุดท้ายแล้วเขาก็ยังจะรักได้แค่เธออยู่ดี ------------- คำชี้แจง - นิยายจำนวน 3 เล่มจบ - จบไม่ดราม่าค่ะ

หย่าหยาเป็นเด็กสาวรักดีอายุ18ปีกว่าๆ เธอยอมออกจากบ้านมาทำงานเพื่อหาเงินเรียนมหาลัยเปิดแบบท่องตำราเอง สาวน้อยได้งานเป็นแม่บ้านในคฤหาสน์หลังใหญ่ของเจ้านายหญิงสุดสวยที่แสนเพอร์เฟกต์ เธอชื่อน้ำฟ้าสาววัย30ที่ชอบหื่นใส่หย่าหยาเป็นประจำ นับวันยิ่งมีเรื่องถึงเนื้อต้องตัวกันระหว่างเจ้านายและสาวใช้จนถลำลึกซึ้งเกินบรรยาย สาวน้อยเกิดหึงหวงเจ้านายคนสวยขึ้นมาเสียได้ นายหญิงก็หื่นไม่เลิกแถมยังไม่เลือกที่ไม่เลือกเวลาเอาเสียเลย