นอกจากครอบครัวตระกูลหลักซูจะปลูกพืชผักได้ และเลี้ยงหมูและไก่ได้ตัวตนเองแล้ว ซูเสี่ยวเถียนยังมีความคิดที่จะทำฟาร์มไก่ขึ้นชุมชนอีกด้วย ความคิดนี้ของซูเสี่ยวเถียนนอกจากจะแก้ไขปัญหารายได้ของชุมชนได้แล้ว ยังสามารถแก้ไขปัญหาไข่ไก่ไม่เพียงพอของชุมชนกับทางอำเภอได้ด้วย! เพียงแต่ความคิดของเด็กหญิงตัวเล็ก ๆ อย่างเธอจะมีคนเห็นด้วยหรือไม่? ซูเสี่ยวเถียนจะเกลี้ยกล่อมให้ทำฟาร์มไก่ได้หรือไม่ติดตามได้ใน ‘เก้าพี่น้องเลี้ยงซาลาเปาสุดแสบ’ เล่ม 3

มู่อิ๋ง! ข้าเกลียดเจ้า! ข้าจะทำให้เจ้าอยู่ก็ไม่ได้ ตายก็ไม่อาจ! หยางจ้าวฉวน! ข้าก็เกลียดเจ้า! ข้าจะทำให้เจ้าไม่อาจเป็นฮ่องเต้ได้! ข้าจะสนับสนุนหยางซูหลานทุกวิถีทาง! เขาเกลียดเจ้ามู่ตี้ยิ่งนัก เกลียดเข้ากระดูกดำเลยทีเดียว เกลียดจนอยากจะสับมันเป็นหมื่นๆ ชิ้น ในที่สุดเขาก็มีโอกาสแก้แค้นแล้ว เขาจับมันกดกับเตียง! เจ้าจะทำอะไร!? เฉินมู่อิ๋งถามอย่างหวาดหวั่น

"กิตติธร" หนุ่มเมืองกรุงทายาทคนสุดท้องเจ้าของธุรกิจค้าวัสดุก่อสร้างและตกแต่งบ้านผู้มีความฝันอยากสร้างรีสอร์ตเป็นของตัวเอง เขาหมดความอดทนกับพ่อที่มีงานอดิเรกแสนปวดหัว นั่นคือการชอบจับลูกไปดูตัว ปีนี้เขาถูกหลอกไปดูตัวถึงสามครั้งจึงหมดความอดทนขนกระเป๋าออกจากบ้านไปทำตามความฝันของตัวเอง เขาเริ่มต้นจากการไปเป็นผู้จัดการด้านการตลาดชั่วคราวให้กับสวoกุหลาบที่ชื่อว่า สวนไอดิน ครั้งแรกที่เขาเจอเจ้านายของตัวเองก็เผลอเข้าใจผิดคิดว่าเธอคือคนงานใหม่ใช้งานเธอไปตั้งหลายอย่าง "ชมพูสิริน" ลูกสาวคนกลางของสวนไอดิน เจ้านายของกิตติธร เธอเป็นคนที่ดูอ่อนหวานเข้ากับหน้าหวานๆ ของเธอ แต่ที่ไหนได้เธอแกร่งไม่แพ้พี่ชายน้องชายเลยทีเดียว งานอดิเรกนอกจากปลูกดอกไม้แล้วยังชอบกีฬาผาดโผน แต่เรื่องของหัวใจและความรู้สึกนั้นช่างอ่อนแอเหลือเกิน ชมพูสิรินสารภาพรักกับกิตติธร ยังไม่ทันได้ฟังคำตอบจากปากเขาเธอก็เข้าใจผิดคิดว่าเขาปฏิเสธจึงวิ่งหนีไป พ่อของกิตติธรพาคนที่หมายมั่นปั้นมือจะให้แต่งงานกับเขามาเปิดตัวในวันทำบุญรีสอร์ทอีก งานนี้ชมพูสิรินปวดใจอย่างที่สุด จนพาตัวเองหลบไปอยู่ต่างประเทศ แล้วเรื่องนี้จะลงเอยอย่างไรติดตามได้ใน "ไอดินกลิ่นกุหลาบ"

รัก ของคนอื่นเหมือนของหวานเสมอ แต่กับเธอมันคือยาขม ที่พะอืดพะอมกลืนไม่ลงคอเสีย อยากมีความตายเป็นที่พึ่งก็ไร้สิทธิ์เรียกร้อง

เพราะรักหรอก... จึงหยอกเล่น แรกพบสบตาก็ตกหลุมรัก... นอกจากรักแรกตอนสี่ขวบแล้วกาสปาโร่ก็ไม่เคยรู้สึกวูบวาบหวั่นไหวแบบนี้มาก่อน จากอุบัติเหตุเล็กๆ น้อยๆ ซึ่งเป็นที่มาของความรักที่ผลิบานในหัวใจ (ของพี่กัซคนเดียว) จึงเป็นที่มาของปฏิบัติการคว้าใจให้ได้น้องใบเตยมาอยู่ในครอบครอง ใครจะไปคิดว่าน้องใบเตยตัวเล็กสเป็กพี่กัซจะเผ็ดซ่าเกินตัวแต่สาบานได้ว่ามันไม่เกินความสามมารถทายาทมาเฟียอย่างกัซน้อยศิษย์อาแฝดหรอกน่า

สำหรับ เรื่อง “ทาสรักเจ้าปีศาจ” ซึ่งเป็นเรื่องราวของ ทายาทมหาเศรษฐีสุดหล่อ ดันข้ามภพมาเป็นทาสของเจ้าปีศาจหน้าหยกที่แสนจะเย็นชาและแสนโหดร้าย ! เขาจะเอาตัวรอดจากความโชคร้ายนี้ไปได้อย่างไร ไปติดตามกันนะคะ ......................................................................................... “อ๊ากกกกก ช่วย ด้วยยยย” แล้วแรงดึงดูดมหาศาลนั้นก็สงบนิ่งลง ตงเปียนรับรู้ถึงความอ่อนนุ่มของเตียง และอ้อมกอดอันแสนอบอุ่นของใครบางคนทั้ง ๆ ที่ยังหลับตาแน่น จนทำให้เขาคิดไปว่า หรือเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อสักครู่เป็นแค่ความฝัน แต่ความจริงแล้วเขาแค่เมาหนักมาก และตอนนี้เขาก็กำลังอยู่บนเตียงอุ่น ๆ กับสาว ๆ ที่เขามักจะหิ้วมาอุ่นเตียงด้วยทุกคืน นั่นสิ ! เขาต้องนอนกอดอยู่กับสาว ๆ แน่ ๆ สิ่งที่ยืนยันได้คือรสสัมผัสอุ่นซ่านที่ริมฝีปาก รสหวานซาบซ่านที่เขารู้สึกได้ ด้วยความเคลิบเคลิ้มเขาจึงขบกัดริมฝีปากอุ่นซ่าน แล้วแทรกลิ้นเข้าไปในโพรงปากอุ่นเพื่อลิ้มรสชาติความหอมหวาน แต่แล้วเขากลับรู้สึกว่ามือที่โอบกอดเขาอยู่เกร็งขึ้นมาชั่วขณะ เขาจึงค่อย ๆ ลืมตาขึ้นและพบกับใบหน้าของคนผู้หนึ่ง ดวงตาคมดุจเหยี่ยวของคนผู้นั้นกำลังเบิกตากว้าง ตงเปียนเมื่อนึกขึ้นได้ว่าตนกำลังจูบอยู่กับบุรุษ เขาก็รีบผลักอกแกร่งของชายผู้นั้น พร้อมกับร้องขึ้นด้วยเสียงอันดังว่า “อ๊ากกกกกกกก” ตงเปียนขยับตัวเข้าชิดอีกด้านของเตียงให้ห่างจากบุรุษหน้าหยก ผมยาวสลวยราวกับผู้หญิงนั่น ดวงหน้าได้รูปสมชายชาตรีนั้นราวกับภาพวาด แต่สิ่งที่เห็นก็ไม่น่าตกตะลึงเท่าการที่เขาจูบอยู่กับบุรุษผู้นั้น เขาจึงออกแรงเช็ดปากไม่ให้หลงเหลือคาบน้ำลายของบุรุษแปลกหน้าอย่างนึกรังเกียจ ตั้งแต่จำความได้เขาไม่เคยลิ้มรสจูบจากบุรุษด้วยกัน และมักจะถูกความเชื่อของคนรุ่นเก่า ๆ ฝังหัวว่า –บุรุษมิอาจมีสัมพันธ์กับบุรุษ- รวมถึง -บุรุษร่วมสัมพันธ์กับบุรุษเป็นสิ่งที่น่ารังเกียจ- “อี๋ กะ แก จูบฉันทำไมมมมม เอี๊ยะ จะอ้วก” บุรุษที่ถูกผลักโดยแรงสะบัดแขนเสื้อ แล้วลุกขึ้นยืนพลางส่งสายตาอันเฉียบมาที่คนที่กำลังโวยวายบนเตียง แล้วส่งเสียง “หึ” ในลำคอขึ้นทีหนึ่ง คล้ายจะบอกว่า ใครกันแน่ที่เป็นฝ่ายกระทำ “ตายเสียเถอะ เจ้าลูกเต่า!” บุรุษในชุดดำตวาดขึ้นพร้อมกับชักดาบออกมาหมายจะฟันคนบนเตียงให้ดับไปต่อหน้า แต่ยังไม่ทันที่ดาบจะได้ระคายผิวของคนชะตาขาด เสียงทุ้มอันทรงอำนาจของบุรุษที่รุกรานริมฝีปากของตงเปียนก็ร้องห้ามขึ้น “อานฉวน ! หยุด” “มันบังอาจใช้วาจาล่วงเกินท่านประมุข ไม่สำนึกบุญคุณที่ช่วยชีวิตมัน คนผู้นี้มันสมควรตาย !” อานฉวนกำกระบี่ในมือสั่นระริก ขอเพียงไม่มีใครขัดขวางแค่พริบตาเดียว เขามั่นใจว่าคนตรงหน้าจะไม่มีชีวิตได้ดูถูกเหยียดหยามประมุขของเขาอีกเป็นแน่ บุรุษหนึ่งเดียวที่ทรงอำนาจมากที่สุด ไม่ได้กล่าววาจาเป็นครั้งที่สอง เพียงแค่ส่งสายตาอันแรงกล้า ย้ำถึงคำสั่งในคราแรก อานฉวนก็เข้าใจแล้วว่าเขาต้องยอมถอยตามคำสั่งของท่านประมุข จึงได้แต่กัดฟันฮึดฮัด เก็บกระบี่เข้าฝัก

ในขณะที่เธอลงจากเตียงมือใหญ่ของคีรินก็ดึงเธอจนร่างน้อยหงายไปกับเตียง ไฟบนหัวเตียงสะท้อนแววตาคมกล้าของคนที่ขึ้นคร่อมตัวเธออยู่ นรากรถึงกับใจหายวาบ ปากหยักยกยิ้มน้อย ๆ ก่อนจะเอ่ยประโยคที่ทำเอาเธอถึงกับหน้าร้อนผ่าวด้วยความอาย เพราะไม่คิดว่าเขาจะมีสติรับรู้ว่าเธอทำอะไรกับเขาบ้าง “จะไปไหน ไม่ทำต่อล่ะคะ” ประโยคคะขาของเขาทำเอาเธอขาสั่นระทวย คีรินขี้อ้อนมาแต่ไหนแต่ไรแล้ว นี่แหละมันเลยทำให้เธอหัวใจสั่นไหวเป็นที่สุด แววตาเจ้าเล่ห์อของเขาที่มองมายังเธอ ทำให้เธอใจเต้นโครมคราม ให้ตายสิ! เขาตื่นตอนไหน หรือเขาแกล้งเมา หรืออะไรกันแน่ เธอเริ่มจะสับสนว่าจริง ๆ เขาเจ้าเล่ห์แค่ไหน ใครก็ได้บอกเธอที นรากรคิดในใจ เธอไม่ได้ฝันไปใช่ไหม อยากหยิกตัวเองให้เจ็บ หรือตบหน้าตัวสักฉาดสองฉาด คีรินเริ่มซุกไซ้ซอกคอขาวผ่อง ขบเม้มแนวลำคอยาวไปถึงติ่งหู การกระทำของเขาทำให้เธอรู้สึกวูบโหวงในอก ท้องไส้ของเธอปั่นป่วนไปหมด เขาไม่ใช่คนเดิมที่รอให้เธอเป็นฝ่ายปรนเปรอจนเสร็จสมอีกต่อไปแล้ว ท่าทางของเขาเหมือนผู้ไล่ล่าไม่ใช่เป็นผู้ถูกล่าอย่างที่ควรจะเป็น “น้องเนยลักหลับพี่บ่อยไหมคะ” คำพูดอ่อนหวานที่อาบไปด้วยยาพิษ ขืนหลงเชื่อได้แดดิ้นชีวาวายแน่ ๆ คำว่าคะขาน่ารักของเขาที่มักใช้กับเธอ มันช่างขัดกับสายตาเข้มดุของเขาเสียเหลือเกิน “ละ... หลายครั้งแล้วค่ะ” เธอสารภาพออกไปตามตรง จะโกหกเขาก็ดูเหมือนกับว่าเขาจะไม่เชื่ออะไรเธอแล้วกระมัง “ทุกครั้งที่พี่เมาเลยเหรอคะ” เขาทอดเสียงโอดอ่อยจนเธอต้องลอบกลืนน้ำลายลงคอด้วยอาการหวาดหวั่น แล้วท้องไส้ของเธอก็ปั่นป่วนยิ่งกว่าพายุหมุนเสียอีก “ค่ะ” เธอตอบรับ ก่อนจะหลับตาแน่น สารภาพออกไปตามตรงแล้วแก้มร้อนผ่าวไปหมด ตอนนี้เธอตกเป็นจำเลยของเขาอย่างเต็มรูปแบบแล้ว

ในตอนนี้เซียวเฟิงกับหลิวเฉียงเหว่ย หรือโรส หัวหน้ากิลด์มิดซัมเมอร์ก็มีผลประโยชน์ร่วมกัน ทำให้มิดซัมเมอร์ได้มีเส้นสายพิเศษกับเฉียนโตวโตว เจ้าของร้านค้ามหาสมบัติ ซึ่งแน่นอนว่าผลจากการเอื้อผลประโยชน์ร่วมกันนี้ ทำให้มิดซัมเมอร์มีรากฐานและอำนาจที่นับวันจะแข็งแกร่งขึ้นเรื่อย ๆ จนทำให้กิลด์อื่น ๆ เริ่มระส่ำและจ้องหมายตาจะเล่นงานมิดซัมเมอร์และเจ้าแห่งฮีลเลอร์ตลอดมา เซียวเฟิงและสาว ๆ ของเขาจะรับมือกับศัตรูที่พากันเข้ามาหารอบด้านได้อย่างไร และเซียวเฟิงจะก้าวสู่การเป็นที่ 1 ของเกมที่มากกว่าคำว่า 'เทพ' ได้อย่างไรบ้างนั้น โปรดติดตามได้ใน ฮีลเลอร์สายบู๊ เล่ม 5 ทาง EnjoyBook!

พราวรุ้งถูกสามีทรยศขณะตั้งครรภ์ นางเศร้าโศกเสียใจจนแท้งลูกและตรอมใจตาย แต่ปาฏิหาริย์พลันบังเกิด...เมื่อวิญญาณของนางย้อนเวลาเข้าไปสิงสู่ในร่างของอี้จี้สาวผู้โด่งดังที่กำลังตั้งครรภ์พอดีของต้าเหลียง เพื่อปกป้องลูกน้อยในครรภ์ที่พราวรุ้งได้รับโอกาสที่จะมีลูกเป็นรักแท้อีกครั้ง นางจึงต้องพยายามสืบหาพ่อของเด็กภายในสามวัน หาไม่...แม่เล้าจะให้เหล่าแมงดาข่มขืนนางจนแท้งลูกแล้วต้องกลายเป็นคณิกาขายตัว คาดไม่ถึง...พ่อของเด็กในครรภ์จะเป็นถึงหัวหน้าพรรคกระดูกขาว ที่มีความเป็นมาเป็นไปลึกลับ!

อายุแค่ห้าขวบแต่หนวนหน่วนก็ต้องลุกมาขึ้นเขาผ่าฟืนให้อาหารไก่เสียแล้ว ชีวิตน้อย ๆ ช่างอาภัพนัก ชายชราที่คอยเลี้ยงดูก็ตายจาก ทิ้งเธอไว้ในกระท่อมโกโรโกโสเพียงลำพัง แต่แล้ววันหนึ่งรถหรูก็มาจอดเทียบถึงบ้าน บอกว่าเธอเป็นสมบัติล้ำค่าตระกูลกู้ พวกเขาบอกว่าพี่ชายทั้งเจ็ดคนของตระกูล นอกจากสืบทอดหน้าตาอันหล่อเหลาแล้ว ดีกรีแต่ละคนก็ไม่ธรรมดากันทั้งนั้น พวกเขาจะต้อนรับเธอในฐานะน้องสาวหรือเปล่านะ? ติดตามวิธีละลายหัวใจพี่ชายทั้งเจ็ดกันใน ฉันมีพี่ชาย 7 คน เล่ม 1

เขาโดนทำร้ายจนเกือบเอาชีวิตไม่รอด และได้เด็กน้อยวัยแค่สิบสองขวบช่วยชีวิตเอาไว้ ก่อนจากไปด้วยเกียรติของหัวหน้าเผ่าอีกาเขาทำการตีตราจองและสัญญาว่าจะกลับมารับเธอไปเป็นเจ้าสาวของเขาแน่นอน ใครก็ห้ามแย่ง +++++++++ “คุณเป็นของผม” วายสะที่จำใจถอนจูบออกมากระซิบเสียงพร่าชิดริมฝีปากอิ่มที่ดูบวมนิด ๆ จากฤทธิ์จูบ สกุณาที่หายใจหอบลืมตาขึ้นอย่างตกใจ ทั้งจากคำพูดของวายสะและตัวเองที่เผลอโอนอ่อนผ่อนตามเขาไป ก็ต้องหน้าร้อนผะผ่าวเมื่อสบเข้ากับนัยน์ตาสีรัตติกาล จะเบือนหน้าหนีก็ไม่ได้เมื่อใบหน้าของเธอตอนนี้นั้นถูกตรึงด้วยมือใหญ่ ดังนั้นสิ่งที่พอทำแก้เขินได้คือการหลุบตาลงเท่านั้น “เราเพิ่งเจอกัน ฉันจะไปเป็นของคุณได้ยังไง” หญิงสาวแย้งเสียงแผ่ว “ผมจะกลับล่ะ” วายสะไม่ตอบแต่เลือกที่ปล่อยหญิงสาวและหยิบเสื้อสูทที่พาดไว้บนพนักโซฟา ก่อนเดินออกจากห้องเขาก็ไม่ลืมที่จะหันไปยิ้มให้หญิงสาวที่ยืนมองเขาตาละห้อย “อย่ามองผมด้วยสายตาอย่างนั้น ไม่งั้นคืนนี้ผมจะนอนเป็นเพื่อนคุณจริง ๆ ด้วย” “ฉันไม่ได้เสียดายซะหน่อย จะกลับก็กลับสิ” คนร้อนตัว ไม่รู้ตัวเลยว่าเผลอพูดความในใจออกไปเสียแล้ว นั่นทำให้วายสะถึงกับเปิดยิ้มกว้าง อดที่จะก้มลงไปจูบ คนปากกับใจไม่ตรงกันเบา ๆ ไปทีหนึ่ง “ฝันดี พรุ่งนี้ผมจะมารับ” ชายหนุ่มบอกหลังจากผละออกจากริมฝีปากอิ่มนั้นอย่างเสียดายนิด ๆ แต่ก็ต้องยอมตัดใจ เพราะมากกว่านี้เขานี่แหละจะอดใจไม่ไหว “เดี๋ยวสิคะ” เธอดึงชายเสื้อเขาเอาไว้ ขณะที่อีกมือหนึ่งก็เผลอลูบปากที่เพิ่งโดนจูบ “ไม่มีเจ้าอีกาแล้ว ฉันไปเองได้ค่ะ” “ผมไปส่งคุณ ไม่ได้ไปส่งเจ้าอีกา” “แต่ว่า...” หญิงสาวคิดจะแย้ง เพราะเกรงใจ แต่ก็รีบหุบปากฉับเมื่อได้ยินประโยคต่อมาของชายหนุ่ม “ขัดขึ้นอีกทีผมจะไม่กลับแล้วนะ” “ค่ะ” “ค่ะนี่คือ...” วายสะเลิกคิ้ว ใช้มือค้ำพนักโซฟายื่นหน้าเข้าจนเกือบชิดคนที่เขาถามยิ้ม ๆ “คุณกลับไปได้แล้วค่ะ” เพียงเท่านั้นวายสะก็กดจูบที่หน้าผากมนนั้นเบา ๆ เป็นการส่งท้าย แล้วเดินออกจากห้องไปอย่างว่าง่าย นั่นทำให้สกุณาที่ใจเต้นแรงแทบระเบิดถึงกับถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ “ฮู่ว์...” แล้วยกมือลูบหน้าลูบตาของตัวเอง ราวกับเรียกสติที่เหลืออยู่ให้กลับมาให้หมด พร้อมกับบ่นพึมพำ “บ้าไปแล้ว เจอแค่ไม่กี่วันโดนปล้นจูบไปละ ถ้านานกว่านี้สงสัยฉันจะโดนปล้นหมดตัวแน่” รวมไปถึงหัวใจด้วย...

เพียงพบสบตาแล้วถูกใจ เขาจึงใช้อำนาจที่มี เพื่อให้ได้เธอมาครอบครอง

มู่ ชิงชิง ไม่คิดเลยว่าเมื่อเสียชีวิตกระทันหันแล้วจะได้ย้อนเวลามาอยู่ในร่างของ สาวน้อยนักฆ่าหมู ที่มีครอบครัวทำอาชีพฆ่าหมู เพียงแต่ครอบครัวนี้ไม่มีทีว่างสำหรับเธอ เมื่อไม่เป็นที่ต้องการและถูกเอาเปรียบ ฉันก็ไม่ต้องการที่จะเป็นส่วนหนึ่งของพวกเขาเช่นกัน... มู่ ชิงชิง จึงต้องใช้ความสามารถเก่าของเธอในชาติก่อน ในฐานะตำรวจกองปราบและสืบสวนคดีอาญา ฉันจะเดินทางไปในแม่น้ำ..ยาเหมิน...และเป็น เจ้าหน้าที่นักชันสูตรหญิงตัวน้อย นับแต่นี้ไป 　 มู่ ชิงชิง: “ท่านค่ะ ฉันสามารถชันสูตรพลิกศพได้!” 　　มู่ ชิงชิง: “ท่านค่ะ ฉันจะฝังเอง!” 　　มู่ ชิงชิง: “ท่านค่ะ ฉันรู้วิธีการต่อสู้!” 　　หวู่ เฉิงหยู่: "คุณทำอะไรได้อีก" 　　มู่ ชิงชิง"ฉัน...ฉันก็ฆ่าหมูได้เช่นกัน! " 　　หวู่ เฉิงหยู่:......

เมื่อเจ้านายของพี่ชาย กลายเป็นเจ้าหนี้ที่ทำให้เธอปวดหัวไปตลอดชีวิต

หญิงสาวจับแขนของเขาสลัดออกจากตัวอย่างรุนแรงด้วยความตกใจในความถือดีของเขา ทำให้เขางัวเงียขึ้นมาอย่างงงๆ และไม่ทันที่จะได้คิด ร่างของเขาก็กลิ้งหล่นตุ๊บไปยังพื้น คราวนี้ความงัวเงียที่มีอยู่กลายเป็นตื่นตัวขึ้นมา “ปัฐน์!” เขาเรียกคนที่เอาแต่มองตัวเองใต้ผ้าห่มเสียงเข้ม ดวงตาแดงก่ำที่มองมาที่เขาเหมือนจะกินเลือดกินเนื้อ “หมอนข้างฉันไปไหน?”​ หล่อนโวยวายตามมาเช่นกัน เขารีบลุกขึ้นอาการวิงเวียนที่ศีรษะยังคงมีอยู่ แล้วก็รับรู้ว่าหมอนใบเขื่องลอยมาโดนใบหน้าของเขาเต็มๆ หญิงสาวโมโหจนเลือดขึ้นหน้าเมื่อมองเห็นหมอนข้างวางแอ้งแม้งอยู่ยังพื้นห้อง ซึ่งมีแต่เขาคนเดียวเท่านั้นที่จะทำแบบนี้ เขากำลังเอาเปรียบหล่อนและหล่อนไม่ยอมเด็ดขาด ชายหนุ่มเท้าเอวหนามองมายังคนที่ถือหมอนอีกใบไว้คอยท่า เหมือนพร้อมออกรบเต็มที่ แต่เขาก็พอจะเข้าใจในความโมโหของอีกฝ่าย เพราะเมื่อคืนหลังจากที่เขาหลับไปก่อนเจ้าสาวของตัวเองไม่นานนัก มือหนาก็ควานหาร่างบอบบางของใครสักคนแล้วก็ต้องหงุดหงิดเพราะเจอเอากับหมอนข้างแทน ทำให้รู้สึกหมั่นไส้คนที่จัดการเรื่องที่นอนหมอนมุ้งแบบนั้น เขาจึงจับหมอนข้างทิ้งขว้างมันออกไปแล้วขยับกายเข้ามานอนก่ายกอดหญิงสาวที่หลับเป็นตายพร้อมกับแอบหอมเอาแก้มนวลนั้นเบาๆ เจ็บใจตัวเองที่เมามายแล้วหลับก่อนเจ้าสาวซึ่งเอาแต่อ้อยอิ่งอาบน้ำเนิ่นนาน ไม่งั้นคืนเข้าหอที่ผ่านมาเขาคงไม่ปล่อยให้หล่อนได้กอดหมอนข้างแทนเขาแบบนี้หรอก แล้วเขาก็หลับต่อมาจนถึงเช้าและเจอศึกเอาในตอนนี้ “อย่าคิดทำอะไรฉันนะ ไม่งั้นฉันแจ้งความเอาคุณเข้าตารางแน่!” หล่อนขู่เขาเสียงสั่น ถึงแม้ว่าเสื้อผ้ายังอยู่ครบชุดและไม่รู้สึกว่าตัวเองสึกหรออะไร “อ้อจะมีผัวทั้งทีก็ต้องวิ่งโล่ไปบอกตำรวจทั้งโรงพักเลยใช่ไหม?”​ เขาเถียงคืนอย่างขบขันในความคิดไม่เอาไหนของหล่อน พร้อมกับดึงไทค์ออกจากลำคอที่เขาสวมใส่ทั้งชุดเจ้าบ่าวนอนตลอดทั้งขึ้นออกอย่างหลวมๆ หญิงสาวแทบกรี๊ดกับคำพูดโต้ตอบของเขา “ผู้ชายบ้า!” หล่อนแหวเข้าให้แล้วก็อดขว้างหมอนในมือไปยังใบหน้าของเขาอีกครั้งไม่ได้ แต่ครั้งนี้เขาเตรียมพร้อมที่จะรับมันไว้และเขาก็รับมันได้ดีเสียด้วย “คุณนะสิบ้า...ตำรวจโรงพักไหนจะรับแจ้งความเจ้าสาวนอนกับเจ้าบ่าวตัวเอง”

ลูกบัวเพิ่งค้นพบว่าชีวิตของตัวเองกำลังล้มเหลวขั้นสุด เธอไม่มีงาน ไม่มีเงิน มีสามีก็เหมือนไม่มี ถ้าถามว่าความสุขหน้าตาเป็นแบบไหนเหรอ ไปถามคนอื่นเถอะ… นี่ถ้าสามารถย้อนอดีตกลับไปแก้ไขอะไรๆได้ ก็คงจะดีไม่น้อยเลย *มีภาคต่อค่ะ*

เขา ผู้เคยเจ็บช้ำจากความรักที่ห่างหายไปอย่างไม่มีเหตุผล เธอ ผู้มีความรักเต็มเปี่ยมให้แก่เขาเพียงผู้เดียว แล้ววันเวลาก็ทำให้ทั้งสองหวนกลับมาพบกันอีกครั้ง ความรักที่เคยลาจากกหวนกลับคืนมา เขาจะทำเช่นไร เมื่อหัวใจยังรักและเรียกร้องหาเพียงแค่เธอคนเดียวเท่านั้น แต่ก็โกรธแค้นที่เธอทิ้งไปเกินกว่าจะให้อภัย บทลงเอยของรักครั้งนี้จะเป็นอย่างไร ติดตามได้ใน หลงกลรัก

"อุ๊ย! หอมแก้มเขาทำไม คนหน้าไม่อาย ใครอนุญาต" เธอยกมือขึ้นลูบแก้มตัวเอง หันมาทุบเขาไม่ยั้ง "โอ๊ย! เจ็บนะโอ๊ย!" เดรกถอยหลังจนไปชนกับขอบเตียง ก่อนที่เขาจะล้มลงเพราะร่างเล็กโถมเข้าตีไม่ยั้งแรง "ว้าย!" แพรดาวร้องอย่างตกใจเมื่อล้มลงบนร่างสูง เธอเบิกตากว้างเมื่อใบหน้าของตัวเองห่างกับเขาแค่คืบเดียว "จะไปไหนยายเด็กดื้อ" เดรกนึกสนุกเขาพลิกร่างที่เสียหลักล้มลงบนตัวเขาลงด้านล่าง ก่อนจะขึ้นคร่อมทับกักเธอเอาไว้ใต้ร่าง "ปล่อยแพรนะพี่เดรก ปล่อยสิ" เธอหลับตาปี๋ จัดการผลักร่างสูงออกห่าง แต่้เขากลับไม่ขยับเหยื้อนเลย อกกว้างของเขายิ่งกว่าหินผาเสียอีก"ไม่ปล่อย จะทำไม" "จะทำอะไรน่ะ" เธอเบี่ยงหลบเมื่อเขาก้มหน้าลงมาหา"จะจูบคนปากดี" "เรื่องอะไรมาจูบเขา อื้อ..." แพรดาวยกมือขึ้นเปิดปากตัวเองในขณะที่เดรกแนบริมฝีปากลงมา เขาจึงได้แค่จูบหลังมือของเธอ ชายหนุ่มบดจูบหลังมือของเธอหนักๆ มองด้วยสายตาที่ทำให้คนใต้ร่างร้อนๆ หนาวๆ นิยายชุด 1. วิวาห์ซ่อนกลรัก 2. จุมพิตสีกุหลาบ

เขาเป็นผู้กำกับหนุ่มรูปหล่อ เป็นที่หมายปองของสาวๆ และหนุ่มๆ ทั้งในและนอกวงการ ข่าววงในว่าเขาเป็นเกย์ลือสะพัดไปทั่ว เธอเองยังได้เห็นกับตา ว่าเขายืดกอดกับผู้ชายด้วยกัน ชะตาชีวิตเล่นตลกเหวี่ยงให้เธอเข้าไปพัวพันกับเขา จนถูกขอร้องให้สอนรักให้เลิกเป็นเกย์หน่อย เธอจะตัดสินใจเช่นไรเมื่อใจเธอก็แอบชอบเขาเหลือเกิน ทั้ง ๆ ที่คิดว่าชีวิตนี้จะไม่แต่งงาน เธอสวยรวยเก่ง ไม่เห็นต้องง้อผู้ชายเลย!!!

'ผู้กล้า' หนุ่มร่างเล็กแสนน่ารักป่วยตายตั้งแต่อายุยังน้อยเพราะชาติก่อนต้องใช้ชีวิตอยู่แต่ในโรงพยาบาล เมื่อระบบสามารถให้เกิดใหม่ได้เขาจึงร้องขอชีวิตที่แสนตื่นเต้น เด็กหนุ่มฟื้นขึ้นมาในร่างของตัวเองที่ไม่ป่วยกระเสาะกระแสะอีกแล้ว แต่ใครจะรู้ว่าระบบจะส่งเขามาขายของ แถมของที่ขายยังเป็นกล่องสุ่ม Sex Toys อีกต่างหาก ลูกค้าแต่ละคนก็พกปัญหามาเต็มที่จนผู้กล้าต้องทุ่มทั้งใจและร่างกายเพื่อทำยอด ขายดีก็แล้วไปเถอะ แต่ถ้าขายไม่ได้ระบบก็จ้องจะลงโทษอีก ชีวิตใหม่ครั้งนี้ตื่นเต้นดีจริงๆ! +++++++++++

"วันนี้เธอมาหาฉันทำไม" พายัพเอ่ยถามพลางไล่สายตามองร่างสมส่วนไม่วางตา "หนูจะมาขอผัดผ่อนหนี้สินของคุณพ่อไปก่อนจะได้ไหมคะ" เธอบอกเขาเสียงสั่น "ได้สิ มีอะไรแลกเปลี่ยนไหม" เขาแตะลิ้นเลียริมฝีปาก "ตัวหนูพอจะแลกเปลี่ยได้ไหมคะ" เธอรู้ว่าเขาอยากได้เธอ แม้จะรังเกียจเขาเพียงใด แต่เธอก็ต้องทำเพื่อครอบครัว "ก็พอได้นะ" เขายกยิ้มมุมปาก รอยยิ้มแบบนี้ทำให้เธอต้องกัดปากตัวเอง เขาชอบยิ้มแบบนี้เสมอ ผู้ชายตรงหน้าคือมาเฟียตัวร้าย เขามีเงิน มีอำนาจ ยิ่งใหญ่คับบ้านคับเมืองเสียเหลือเกิน เธอเป็นเพียงแค่เด็กสาวที่ไม่สามารถต่อกรอะไรกับเขาได้เลย "ไหนลองช่วยตัวเองให้ฉันดูหน่อยสิ" ประโยคของเขาทำให้ข้าวหอมหน้าชาด้วยความอาย ฃ เพี้ยะ!!! เธอตบหน้าเขาจนหน้าหัน ไม่รู้เหมือนกันว่ากล้าตบหน้าเขาแบบนี้ได้อย่างไรกัน ใบหน้าของพายัพกระด้าง เขาดุนดันกระพุ่งแก้มเบา ๆ คล้ายเจ็บ ๆ คัน ๆ ดวงตาคมกริบของเขามองเธอไม่วาง "ชอบตบจูบอย่างนั้นเหรอ" เขากระชากเธอเข้ามาหา ก่อนจะเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงดุดัน "ปล่อยหนูนะ" "ไม่เคยมีใครกล้าตบหน้าฉันมาก่อน" พายัพดันร่างของเด็กสาวไปจนชิดกับผนัง กวาดสายตามองเธอไม่วาง "ถ้าฉันยังไม่ได้ทดสอบสินค้าจะรู้ได้ยังไงว่ามันคุ้มกับการแลกเปลี่ยนหรือเปล่า เพราะไอ้แฟนของเธอคงไม่ปล่อยให้เธอยังเวอร์จิ้นอยู่กระมัง" ประโยคของเขาทำให้ข้าวหอมหน้าชาอีกครั้ง ทั้งอับอาย ทั้งโกรธเกลียดเขาอย่างเหลือล้น เจ้าหนี้หน้าเลือดของบิดา!!!

จู่ ๆ เธอก็ตื่นขึ้นมาจำไม่ได้แม้กระทั่งชื่อตนเอง อีกทั้งร่างกายของเธอยังเป็นที่หมายปองของมนุษย์ตัวผู้ !

หัวใจดวงน้อยของจัสซีเนียถูกย่ำยีด้วยแรงราคะของความเคียดแค้น ตัวแทนแรงอาฆาตที่เธอไม่ได้กระทำ แต่ต้องรับผลกรรมแทนผู้เป็นพี่อย่างจำยอม

การสืบสวนของ ศาลผู้พิพากษามณฑลเป่ยเหอ มาถึงจุดสำคัญ หญิงสาวที่คาดว่าตายไปนานกว่าหนึ่งปีแล้ว เธอดำเนินการที่ละขั้นตอน เพื่อแก้แค้นผู้ชายที่กระทำการล่วงละเมิดเธอ และทำให้เธอต้องกระโดดน้ำฆ่าตัวตายด้วยความสิ้นหวัง แต่กลับไม่ตายและถูกช่วยไว้ได้ เธอทำการฆาตกรรมพวกเขาตัวคนเดียวแน่หรือ? หรือว่ามีใครที่คอยให้ความช่วยเหลือเธออยู่ข้างหลังกันแน่? ……………………….. ใบหน้าของ หวู่ เฉิงหยู่ เคร่งครัด และความโล่งใจของเขาก็ถูกทำลายลงด้วยประโยคเดียว: "พวกคุณบังคับ จาง เหอฮวา ทำลายความบริสุทธิ์ของใครบางคน และก่ออาชญากรรมเรื่องการข่มขืน ตามกฎหมายของ ราชวงศ์ต้าฉิง การข่มขืนคือโทษโบยสามสิบไม้ และปรับเป็นเงินสิบตำลึง มาเถอะ มาเลย ตีสามสิบไม้!” 　　"อะไรนะ!" เจิ้ง ต้าหวู่ ตะโกนด้วยความตื่นตระหนก: "นายท่าน ไม่ได้บอกว่าจะไม่ลงโทษฉันสำหรับความผิดของฉันเหรอ? ทำไมคุณถึงอยากทุบตีฉันอีกล่ะ" 　　หวู่ เฉิงหยู่ ผู้โหดเหี้ยม: "ครั้งสุดท้ายที่ฉันขอให้คุณกลับบ้านเพื่อล่อ จาง เหอฮวา มันเป็นมาตรการที่สะดวก ไม่มีกฎเกณฑ์ในกฎหมายของเรา ในราชวงศ์ต้าฉิง ที่ว่าอาชญากรไม่สามารถถูกลงโทษได้" 　　“นายท่าน นายท่าน...” เจิ้ง ต้าหวู่ ไม่คาดคิดว่าเขาจะถูกหลอก และใช้เป็นเหยื่อล่อ เขาโกรธมากจนอยากจะสาปแช่ง แต่เขาไม่กล้า เขาทำได้เพียงพูดต่อไปด้วยใบหน้าซีดขาว เขาขอความเมตตา แต่ก็ไร้ประโยชน์ เจ้าหน้าที่ของรัฐลากขาของเขาออกไป และเขาถูกกดลงบนม้านั่ง เฉิน เจิ้งห่าว ควบคุมม้านั่งเป็นการส่วนตัว และทุบตีเขาอย่างแรงที่บั้นท้าย….. …………………………….. เจิ้ง ต้าหวู่ เขารอดพ้นจากความตายหรือไม่? เข้าจะรับผิดชอบเพียงแค่ ถูกปรับ และถูกโบยเพียงไม่กี่สิบไม้หรือ? และชะตากรรมของ เหอฮวา จะจบลงอย่างไร? เรื่องราวต่างๆ และคดีอีกมากมายที่พวกเขาต้องเผชิญหน้าและแก้ไข รอให้น้องๆนักอ่านมาร่วมไขข้อเท็จจริงและผจญภัยไปกับพวกเขา ในแม่น้ำยาเหมิน…..แห่งนี้