เป็นจักพรรดิโอสถกลับเกิดใหม่งั้นหรือ ? เป็นการผสานจิตวิญญาณกันหรือ ? หลงเฉิน เด็กหนุ่มที่ช่วงชิงรากปราณ โลหิตปราณ กระดูกปราณทั้งสามสิ่งไป ได้หยิบยืมวิชาการหลอมโอสถระดับเทวะภายใต้ความทรงจำ ฝึกปรือวิชาเคล็ดกายานวดาราอันลี้ลับ แหวกม่านหมอกที่หนาทึบออก ปลดปล่อยโชคชะตาครอบครองพลังวงแหวนเทวะแห่งฟ้าดิน เหยียบย่างชั้นดาราตะวันจันทรา พบพานสาวงามต่างๆ กำราบมารร้ายเทพแห่งความชั่วจนกลายเป็นที่เลื่องลือก้องแดนเจียงหนาน : หลงเฉินมาถึง สวรรค์คำรนพสุธาคำราม หลงเฉินไปจาก ภูตผีหลั่งน้ำตาเทพร่ำไรจนเป็นที่ตำนานแห่งยุทธ์ภพ : หลงเฉินปรากฎ ฟ้าดินสั่นสะเทือน หลงเฉินเดินจาก ภูตผีหลั่งน้ำตาเทพยดาร้ำไห้

แม่นาง กลับมาก่อน----- เจ้ามาทำให้ข้ารักแล้วจากไปได้อย่างไร! ข้าจะตามหาเจ้าให้พบ! ต่อให้ต้องพลิกแผ่นดินแผ่นฟ้าทั้งหกภพ ข้าก็จะทำ!

มาวิน เป็นเด็กหนุ่มจอมเกรียนที่มีฝีมือการเล่นเกมในระดับอัจฉริยะ อยู่มาวันหนึ่ง เขาหลุดเข้าไปใน The Dark World ซึ่งเป็นเกมออนไลน์อันดับหนึ่งด้วยแว่นส่งจิต ในโลกแห่งนั้นอุดมไปด้วยความโหดร้าย ทารุณ และสวยงาม ไม่นาน เด็กหนุ่มก็ได้เจอเหมยลี่ สาวนักกังฟูผู้ลึกลับ ทั้งคู่ได้ตั้งเป้าหมายร่วมกัน โดยมุ่งหวังจะเดินทางไปแคว้นเยอมาเนีย อันเป็นดินแดนที่มีเทคโนโลยี่ดีที่สุดในโลก จะได้ช่วยส่งเด็กหลงทางคนนี้กลับโลกของตัวเอง สุดท้ายเเล้ว พวกเขาจะบรรลุวัตถุประสงค์หรือไม่ โปรดติดตามได้ด้วยปลายนิ้วของท่าน

ปานวาดตื่นขึ้นมาด้วยอาการอ่อนเพลียและปวดหัวอย่างรุนแรง เธอค้นพบว่าไม่ได้นอนอยู่คนเดียว กวาดสายตามองรอบตัวก็เห็นเพียงห้องไม่คุ้นตา แต่ที่ทำให้เธอตกใจแทบช็อกก็เพราะว่าร่างเปลือยเปล่าของผู้ชายข้าง ๆ “กรี๊ด!!!” ปานวาดกรีดร้องสุดเสียง ปลุกให้เชนที่นอนอยู่ข้าง ๆ สะดุ้งตื่น เขารีบคร่อมทับร่างของเธอเอาไว้ ก่อนที่จะจัดการอุดปากของเธออย่างตกใจเช่นกัน “กรีดร้องทำไมแม่ตัวดี เดี๋ยวคนก็แห่กันมาหรอก” “อื้อ ๆ ๆ” เธอร้องประท้วง อึก ๆ อัก ๆ อยู่ใต้ร่างหนาหนัก ดวงตาเบิกกว้างอย่างตกใจ “ถ้าเธอไม่ร้องพี่จะปล่อยเธอ เข้าใจไหม” เธอรีบพยักหน้า แต่พอเชนปล่อยมือเธอก็กรีดร้องอีก “กะ.. กรี๊ด! อื้อ...” เชนอุดปากของเธอเอาไว้ กอดปล้ำกันจนเตียงสั่นไปหมด สุดท้ายเชนก็กระแทกริมฝีปากลงไปหา บดจูบเพื่อปิดเสียงร้องของเธอ แต่จูบไปจูบมาดันมามีอารมณ์ อาจเพราะเบื้องล่างไม่มีอะไรสวมใส่อยู่เลย ทำให้แก่นกายชายของเขาเสียดสีกับน้องสาวของเธอถนัดถนี่ “ไม่เงียบใช่ไหม งั้นพี่คงต้องหาอะไรอุดปากของเธอซะ”

"ถ้าจับไม่ได้คาหนังคาเขา ก็คงไม่ยอมรับสินะ" ร่างบอบบางที่สั่นเทาจนตัวโยนเช่นนั้นทำให้ชายหนุ่มขบกรามแน่นจนเส้นเลือดบริเวณหน้าผากปูดโปนขึ้นมาด้วยความโกรธ เขาไม่รู้ว่าเขารำคาญเสียงร้องไห้อย่างไร้เดียงสาของหล่อนหรือเพราะโกรธตัวเองที่ใจอ่อนทุกครั้งที่เห็นน้ำตาของเธอ "เลิกทำเป็นใสซื่อเสียทีเพลงพนา! ฉันรู้เรื่องหมดแล้ว!" เพราะแววตาที่ใสซื่อเช่นนั้นทำให้เขาหลงหัวปักหัวปำ หลงใหลคลั่งใคร่ถึงกับคิดทำทุกอย่างเพื่อให้เธออยู่ด้วยกันตลอดไป เสียงเข้มกล่าววาจาด้วยความกรุ่นโกรธ มองร่างอรชรที่ตัวสั่นอยู่บนเตียงด้วยแววตาน่ากลัว หญิงสาวส่ายหน้าไปมาน้ำตาไหลพรากด้วยความหวาดกลัว นายเหมืองเมฆา...สามีที่อ่อนโยนคนนั้นของเธอหายไปไหน "ฤทัยไม่รู้เรื่องจริงๆ นะนายเหมือง...ฤทัยไม่รู้" เธอไม่รู้ว่าตัวเองพร่ำบอกประโยคนี้กับเขาไปกี่ครั้งกันแน่ และแน่นอนว่าเขาไม่ได้สนใจ! "งั้นฉันจะทำให้ระลึกได้ว่าเธอทำเรื่องเลวระยำแค่ไหน!" ชายหนุ่มก้มลงหยิบโซ่ตรวนเส้นยาวขึ้นมาถือไว้ในมือด้วยความป่าเถื่อนจนหญิงสาวถอยกรูดจนชิดหัวเตียง หากแต่มือแข็งแรงที่ไวกว่ากระชากข้อเท้าหล่อนอย่างแรงจนร่างบางไถลลงมาใกล้ตัว "ฉันจะจองจำเธอไว้ในขุมนรกนี่จนกว่าเธอจะคายออกมาว่าในหัวสวยๆ ของเธอยังมีแผนชั่วอะไรอีก!!" "กรี๊ดดด" เสียงหวานกรีดร้องออกมาดังเมื่อเขาใช้โซ่เส้นหนาพันรอบขาของหล่อนเอาไว้ก่อนจะล็อกกุญแจอย่างแน่นหนา ---------------------------------------------------------------------- "น้องเพลง เจ็บตรงไหนไหม พี่มาหาแล้ว" ห้วงอารมณ์ที่ดูเหมือนจะสิ้นหวังหมองหม่นเมื่อครู่ถูกทดแทนด้วยความหึงหวงจนทำให้ใบหน้าของเมฆาดำคล้ำขึ้นมา แววตาคมคู่นั้นมองดูไอ้หมอหน้าจืดที่เดินผ่านเขาเข้าไปหาหญิงสาวพร้อมกับจับมือของอีกฝ่ายเอาไว้แน่น "น้องเพลงเป็นอะไรหรือเปล่า" อะไรคือจับมือ? อะไรคือน้องเพลง? "เพลงไม่เป็นอะไรค่ะ แค่ปวดหัวกับปวดตัวนิดหน่อย" มิหนำซ้ำเพลงพนายังตอบออกมาเสียงหวาน ไม่ดึงมือนุ่มๆ นั่นกลับมาเหมือนกับที่ปฏิบัติต่อเขาอีกด้วย มันเป็นใครวะ! "พี่บอกแล้วว่าวันนั้นให้เดินทางมารายงานตัวพร้อมกับพี่จะปลอดภัยกว่า แต่น้องเพลงก็ไม่เชื่อ" ร่างสูงใหญ่ที่สวมใส่เสื้อยืดสีกรมท่ายืนเท้าสะเอว มองดูสิ่งที่เกิดขึ้นตรงหน้าตาเขียวไปหมด แต่ก็ดูเหมือนว่าจะไม่มีใครมองเห็น เจ้าที่ ที่ยืนอยู่ตรงนี้สักนิด เมฆามองดูคนทั้งสองที่พูดคุยกันอย่างสนิทสนมแล้วก็หางตากระตุกขึ้นมา ไอ้หมอตัวขาวตาตี๋คนนี้มันใครกัน เหตุใดหญิงสาวถึงได้ยอมให้หมอนี่จับมือ? นานแล้วยังไม่ปล่อยเลยนะ! "คุณเป็นใคร" "ผมเหรอ" ชายร่างสูงโปร่งสวมใส่เสื้อกาวน์สีขาวตัวยาวหันมาพร้อมกับใช้นิ้วชี้ตัวเองเมื่อได้ยินเสียงที่เกิดขึ้นทางด้านหลัง "ผมเป็นหมอครับ คุณล่ะเป็นใคร มาทำอะไรที่ห้องของน้องเพลง" สายตาคมอ่านป้ายชื่อที่ติดอยู่กับกระเป๋าเสื้อนั่นอย่างขะมักเขม้น นพ.ชลธาร เดี๋ยวเราได้เห็นดีกัน เมื่อเห็นว่าฝ่ายตรงข้ามไม่ตอบ ชลธารก็หันไปทางเพลงพนาแล้วถามขึ้นมาเสียงสูง "เพื่อนน้องเพลงเหรอครับ พี่ไม่เห็นรู้เลยว่าน้องเพลงมีเพื่อนที่ต่างจังหวัดด้วย" คนเรามันต้องรู้ทุกเรื่องเลยหรือไงวะ ผัวเขายืนอยู่ทนโท่แท้ๆ ยังไม่รู้เลย! "เปล่าค่ะ เขาแค่จำคนผิดน่ะ" ---------------------------------------------------------------------- นิยายแนว Feel good น่ารักหนุบหนับหัวใจ อาจจะมีดราม่านิดหน่อย (?) เพื่อเพิ่มอรรถรสของเรื่อง แต่นายเหมืองของไรท์คือพ่อไมโครเวฟ (ที่ร้อนจนไหม้ในบางฉาก) อย่างแน่นอน รับรองว่าคุณผู้อ่านจะต้องหลงรักนายเหมืองเมฆาแน่นอนค่ะ

เมื่อเธอต้องตกอยู่ในสถานะเมียเก็บของพระรองที่รักเพียงนางเอกของเรื่อง

เมื่อผู้เป็นพ่อเสียชีวิต และพิมพ์มาดาจำต้องรับตำแหน่งแทน เธอจึงจำเป็นต้องทำทุกวิถีทางเพื่อให้ได้อำนาจมา ไม่เว้นแม้แต่ต้องยอมพลีกายของตัวเอง

นับตั้งแต่ลินจิราจากไป นาคินทร์ก็เฝ้ารอการกำเนิดใหม่ของนางอันเป็นที่รักทุกคืนวัน ด้วยดวงจิตที่ผูกพันกันเขาเชื่อว่าสักวันหนึ่งนางจะต้องกลับมาหาเขา ไม่ว่าชาติภพใหม่ของนางจะเป็นเช่นไร เขาก็รักนางมิเสื่อมคลาย...

ฉินเย่เด็กหนุ่มมัธยมปลายที่ไม่มีวันแก่ เพราะกิน “เห็ดเทียนสุ่ย” เข้าไปทำให้มีชีวิตอยู่ระหว่างสองโลก เป้าหมายในชีวิตของเขาเพียงต้องการมีชีวิตเล่นเกมอยู่ไปวัน ๆ เท่านั้น แต่ดูเหมือนนรกจะไม่ได้ยินเสียงเรียกร้องของเขา เมื่อนรกถึงกาลอวสาน ผีร้ายออกอาละวาดบนโลกมนุษย์ ทำให้ฉินเย่ที่เป็นยมทูตคนสุดท้ายต้องรับหน้าที่จ้าวนรกเพื่อพิทักษ์โลกใบนี้!

‘ตระกูลหลงเคยเป็นตระกูลที่ยิ่งใหญ่ในโลกนี้จริงๆ หรือ?’ ด้วยหยกมังกรลึกลับที่บิดาทิ้งไว้ให้ เขาจำต้องแบกรับและสานต่อภารกิจอันยิ่งใหญ่ของบิดา เด็กหนุ่มหลงเฉินค่อยๆ ค้นพบปริศนาแห่งการสูญพันธุ์ของเผ่าของมังกร ….จนในที่สุดก็ได้กลายเป็น ‘นักรบมังกร’ คนแรกในรอบหนึ่งร้อยล้านปี!

“จะไปไหน!” เสียงแข็งที่เอ่ยถามทำให้เด็กสาวสะดุ้งสุดตัว เธอเห็นสิงห์ยืนหน้าบึ้งอยู่ที่ประตูบ้าน “จะกลับไปทำงานค่ะ” เธอตอบเขาเสียงเบา ก้มหน้าไม่อยากมองคนใจร้าย รีบเดินกะเผลกๆ ไปที่ประตู “ขยันจริงนะ” เขาแดกดัน เดินเข้าหาก่อนจะอุ้มเธอขึ้น สารภีร้องเบาๆ ก่อนที่ร่างจะถูกพาไปที่เตียงนอนกว้าง “พ่อกับแม่เป็นหนี้เสี่ยใหญ่อยู่ค่ะ กล้วยต้องไปทำงานใช้หนี้” เธอบอกเขาตามตรง เขาจะได้เลิกเอาแต่ใจกักเธอเอาไว้สักที เพราะเธอก็ไม่เห็นเหตุผลว่าเขาจะกักเธอเอาไว้ทำไมอีก “ถ้ากล้าเดินออกจากห้องนี้ไปฉันจับเธอตีก้นแน่” “ลุงสิงห์เอาแต่ใจ เคยเห็นใจคนอื่นบ้างไหม” เธอเหวใส่ มองเขาแล้วน้ำตานองหน้า “เด็กซื่อบื้อ” “ซื่อบื้อก็เรื่องของกล้วย” “คิดว่าจะทำอะไร จะเดินกลับไปให้มันพาไปขายตัวหรือไง” คนถามน้ำเสียงดุดันขึงโกรธ “เรื่องของกล้วย” “นี่เธอ!!!” คนปากดีโดนกดไปบนเตียงนอนกว้าง ใบหน้าของเขาบึ้งตึงบ่งบอกว่ากำลังโมโห “ชอบเหรอไงถึงอยากขายตัว” “มันไม่เกี่ยวกับลุงสิงห์” “เหอะ! แบบนี้เรียกหน้าโง่” “กล้วยหน้าโง่ก็อย่ามายุ่งกับเด็กโง่ๆ แบบกล้วยเลย” เธอปล่อยโฮออกมา เคยถามเขาแล้วว่าจะรับเธอเป็นเมียได้ไหม เขาปฏิเสธอย่างเลือดเย็น ชีวิตเธอถึงได้เป็นแบบนี้ไง อยากเรียนต่อก็ไม่ได้เรียน แค่อยากเรียนเย็บผ้าเปิดร้านทำมาหากินเล็กๆ น้อยๆ ยังไม่มีปัญญา ก็จริงนั่นแหละ คนอย่างเธอจะไปทำอะไรได้นอกจากขายตัว! สารภีคิดอย่างทดท้อใจ เธอดิ้นเขาก็กดแนบเอาไว้กับเตียงนอนกว้างไม่ยอมปล่อย “ถ้าชอบขายตัวก็ขายให้ฉันแล้วกัน” “กล้วยจะขายให้ทุกคนยกเว้นลุงสิงห์” “ก็ลองดูกันไป แม่เด็กปากดี”

ถังแตกอยู่หลายเดือนจนเฮือกสุดท้ายของชีวิต ก่อนที่เงินเก็บบาทสุดท้ายในกระเป๋าของผมจะหมดลง สวรรค์คงจะเห็นใจในความกัดก้อนเกลือกินของผม จึงส่งงานดีๆ เงินเน้นๆ มาให้ กะอีแค่เป็นนายแบบให้ศิลปินชื่อดังวาดรูปแค่นี้ง่ายจะตายไป เทียบกับเงินและงานที่จะได้มันคุ้มยิ่งกว่าคุ้มเสียอีก! "ถอดเสื้อผ้าของนายออกสิ" "ครับ?" ดะ….เดี๋ยวก่อนนะ นายแบบที่ว่านี่คือนายแบบนู้ดงั้นเรอะ!!!

เป็นจักพรรดิโอสถกลับเกิดใหม่งั้นหรือ ? เป็นการผสานจิตวิญญาณกันหรือ ? หลงเฉิน เด็กหนุ่มที่ช่วงชิงรากปราณ โลหิตปราณ กระดูกปราณทั้งสามสิ่งไป ได้หยิบยืมวิชาการหลอมโอสถระดับเทวะภายใต้ความทรงจำ ฝึกปรือวิชาเคล็ดกายานวดาราอันลี้ลับ แหวกม่านหมอกที่หนาทึบออก ปลดปล่อยโชคชะตาครอบครองพลังวงแหวนเทวะแห่งฟ้าดิน เหยียบย่างชั้นดาราตะวันจันทรา พบพานสาวงามต่างๆ กำราบมารร้ายเทพแห่งความชั่วจนกลายเป็นที่เลื่องลือก้องแดนเจียงหนาน : หลงเฉินมาถึง สวรรค์คำรนพสุธาคำราม หลงเฉินไปจาก ภูตผีหลั่งน้ำตาเทพร่ำไรจนเป็นที่ตำนานแห่งยุทธ์ภพ : หลงเฉินปรากฎ ฟ้าดินสั่นสะเทือน หลงเฉินเดินจาก ภูตผีหลั่งน้ำตาเทพยดาร้ำไห้

มาวิน เป็นเด็กหนุ่มจอมเกรียนที่มีฝีมือการเล่นเกมในระดับอัจฉริยะ อยู่มาวันหนึ่ง เขาหลุดเข้าไปใน The Dark World ซึ่งเป็นเกมออนไลน์อันดับหนึ่งด้วยแว่นส่งจิต ในโลกแห่งนั้นอุดมไปด้วยความโหดร้าย ทารุณ และสวยงาม ไม่นาน เด็กหนุ่มก็ได้เจอเหมยลี่ สาวนักกังฟูผู้ลึกลับ ทั้งคู่ได้ตั้งเป้าหมายร่วมกัน โดยมุ่งหวังจะเดินทางไปแคว้นเยอมาเนีย อันเป็นดินแดนที่มีเทคโนโลยี่ดีที่สุดในโลก จะได้ช่วยส่งเด็กหลงทางคนนี้กลับโลกของตัวเอง สุดท้ายเเล้ว พวกเขาจะบรรลุวัตถุประสงค์หรือไม่ โปรดติดตามได้ด้วยปลายนิ้วของท่าน

มู่อิ๋ง! ข้าเกลียดเจ้า! ข้าจะทำให้เจ้าอยู่ก็ไม่ได้ ตายก็ไม่อาจ! หยางจ้าวฉวน! ข้าก็เกลียดเจ้า! ข้าจะทำให้เจ้าไม่อาจเป็นฮ่องเต้ได้! ข้าจะสนับสนุนหยางซูหลานทุกวิถีทาง! เขาเกลียดเจ้ามู่ตี้ยิ่งนัก เกลียดเข้ากระดูกดำเลยทีเดียว เกลียดจนอยากจะสับมันเป็นหมื่นๆ ชิ้น ในที่สุดเขาก็มีโอกาสแก้แค้นแล้ว เขาจับมันกดกับเตียง! เจ้าจะทำอะไร!? เฉินมู่อิ๋งถามอย่างหวาดหวั่น

อีฟ นางเอกสาวที่อยู่กับสามีมานานจนถึงช่วงอิ่มตัว ชีวิตรักของเธอจืดชืดลงทุกวันเมื่อสามีไม่สนใจ เขาเอาแต่โทษเธอว่าอ่อนแอจนไม่อาจมีลูกได้ บ่อยครั้งที่สามีหาเรื่องทะเลาะเพื่อออกไปค้างข้างนอกเสมอ วันนึงน้องสาวสามีได้ฝากหลานชายที่เพิ่งสอบเข้ามหาลัยมาอยู่ในบ้านด้วย เขาทั้งหล่อเหลา ใจดีและช่วยงานอีฟทุกอย่าง ความสนิทสนมและใกล้ชิดทำให้ทั้งคู่แอบเกินเลยกันถึงขั้นผิดบาป ไปๆมาๆภรรยาสาวที่สามีเบื่อก็กลับท้องป่องขึ้นมาเสียอย่างนั้น เรื่องราวจะจบลงยังไงเชิญติดตามได้เลยค่ะ ตำเตือน สำหรับผู้มีอายุ18+

นับตั้งแต่ลินจิราจากไป นาคินทร์ก็เฝ้ารอการกำเนิดใหม่ของนางอันเป็นที่รักทุกคืนวัน ด้วยดวงจิตที่ผูกพันกันเขาเชื่อว่าสักวันหนึ่งนางจะต้องกลับมาหาเขา ไม่ว่าชาติภพใหม่ของนางจะเป็นเช่นไร เขาก็รักนางมิเสื่อมคลาย...

‘ตระกูลหลงเคยเป็นตระกูลที่ยิ่งใหญ่ในโลกนี้จริงๆ หรือ?’ ด้วยหยกมังกรลึกลับที่บิดาทิ้งไว้ให้ เขาจำต้องแบกรับและสานต่อภารกิจอันยิ่งใหญ่ของบิดา เด็กหนุ่มหลงเฉินค่อยๆ ค้นพบปริศนาแห่งการสูญพันธุ์ของเผ่าของมังกร ….จนในที่สุดก็ได้กลายเป็น ‘นักรบมังกร’ คนแรกในรอบหนึ่งร้อยล้านปี!

เมื่อความรักมันรุนแรง เขาจึงต้องทำทุกวิถีทางเพื่อให้ได้สาวน้อยมาครอบครอง แม้ว่าวิธีการนั้นจะต้องเข้าหาเธอทางหน้าต่าง แทนประตูบ้านก็ตามที!!! *** “เรื่องอิงฟ้าว่าไง” “ว่าไงอะไรยังไงเฮีย” “ฉันเห็นแกนั่งเจาะถุงยางอนามัยสิบกล่อง สรุปน้ำยาแกดีทำให้อิงฟ้าท้องได้ไหมวะ” “เฮ้ย! เฮียเป็นพวกถ้ำมองเหรอไง รู้ด้วยว่าผมทำอะไร” คนฟังสะดุ้งสุดตัวใบหน้าเหลอหลา มองพี่ชายเหมือนเห็นตัวประหลาด “เปล่า แค่บังเอิญเห็นเท่านั้น แล้วถอนใจเฮือกๆ เป็นอะไร” “แค่บังเอิญเห็นจริงๆ เหรอเฮีย นี่ผมได้ยินแม่ยังบ่นอยู่เลยว่าเฮียกับเมียเดี๋ยวนี้ชอบเผือกเรื่องชาวบ้าน” อธิราชสะดุ้งโหยงมองน้องชายใบหน้าเหลอหลา เขาเปล่าเผือกเสียหน่อย “แล้วสรุปว่า” อธิราชวกกลับมาเรื่องเดิมอีกครั้ง “ไม่ท้องน่ะสิเฮีย” พอได้ยินแบบนั้นอธิราชก็หลุดขำจนท้องแข็ง ก่อนจะได้รับใบหน้าบึ้งตึงจากน้องชายคนเดียวตอบกลับมา “ไหนแกขี้โม้บอกน้ำยาดีนักหนา” “ตอนไหน” “ตอนเมา” “เฮีย” “ว่าไง” “ยี่สิบกล่องยังไม่ท้องเลย” อธิราชขำตัวงอ มันหยุดหัวเราะไม่ได้จริงๆ เขาหัวเราะจนน้ำตาเล็ด “ถ้าจะมาหัวเราะเยาะไปไกลๆ เลยเฮีย” คนกำลังหงุดหงิดหน้าบึ้งกอดอกเหมือนงอนพี่ชาย “แกเจาะรูเล็กไปไหม ลูกชายเลยมุดรูถุงยางออกไปกินไข่แดงไม่ได้” อธิราชพูดขำๆ เขากลั้นขำจนปวดกราม “อาจจะจริง แต่ผมก็เจาะด้านข้างหลายรูเลยนะ” “เดี๋ยวนะ เมื่อกี้แกว่าอะไรนะ” อธิราชถามน้องชายใบหน้าเหลอหลา “ก็เจาะหลายรู” “แกบอกว่าแกเจาะถุงยางตรงไหนนะ” “ด้านข้าง” “กับผีมึงสิไอ้โซ่ เรื่องคนอื่นมึงฉลาดทุกเรื่อง ทีเรื่องตัวเองโง่บรม” “เฮียว่าผมโง่” “วันนี้เมียกูทำปลากะพงนึ่งมะนาวเดี๋ยวกูยกให้มึงกินหมดทั้งตัวเลย” “เฮีย!” “เรียกทำไมเสียงดัง ยืนใกล้แค่นี้” “เฮียบอกว่าผมไม่ฉลาดต้องกินปลา” “อ้อ... อันนี้ฉลาด รู้ด้วยว่ากำลังโดนด่า” “เฮีย!” อธิปไตยทำหน้าบึ้งใส่พี่ชาย ใช่น่ะสิ! ตัวเองมีเมียดีทำปลาให้บริโภคทุกวัน เมื่อก่อนก็กินหญ้าเหมือนกันนั่นแหละ “มึงด่ากูในใจกูรู้” “แสนรู้อีก” “ลามปามนะมึง” “ไม่คุยกับเฮียแล้ว” “มึงเอาถุงยางมาเดี๋ยวกูจัดการให้” “เฮียจะเอาไปทำอะไร” “เดี๋ยวทำให้ท้องเอง” “เอาไปปลุกเสกเหรอ” “ถามเยอะ อยากมีเมียไหม จะช่วยเอง” “ผมจะลองเชื่อเฮียดูสักครั้ง” “เอาน่าเชื่อเฮียรับรองทีเดียวท้องแน่นอน”

เป็นจักพรรดิโอสถกลับเกิดใหม่งั้นหรือ ? เป็นการผสานจิตวิญญาณกันหรือ ? หลงเฉิน เด็กหนุ่มที่ช่วงชิงรากปราณ โลหิตปราณ กระดูกปราณทั้งสามสิ่งไป ได้หยิบยืมวิชาการหลอมโอสถระดับเทวะภายใต้ความทรงจำ ฝึกปรือวิชาเคล็ดกายานวดาราอันลี้ลับ แหวกม่านหมอกที่หนาทึบออก ปลดปล่อยโชคชะตาครอบครองพลังวงแหวนเทวะแห่งฟ้าดิน เหยียบย่างชั้นดาราตะวันจันทรา พบพานสาวงามต่างๆ กำราบมารร้ายเทพแห่งความชั่วจนกลายเป็นที่เลื่องลือก้องแดนเจียงหนาน : หลงเฉินมาถึง สวรรค์คำรนพสุธาคำราม หลงเฉินไปจาก ภูตผีหลั่งน้ำตาเทพร่ำไรจนเป็นที่ตำนานแห่งยุทธ์ภพ : หลงเฉินปรากฎ ฟ้าดินสั่นสะเทือน หลงเฉินเดินจาก ภูตผีหลั่งน้ำตาเทพยดาร้ำไห้

รัก...คำเดียว หลากหลายความหมาย

"นี่คุณกำลังทำอะไร คิดว่าเงินมันซื้อได้ทุกอย่างหรือไง อย่ามาดูถูกมนุษย์ด้วยกันแบบนี้ เป็นผู้ชายซะเปล่า ไม่มีความเป็นสุภาพบุรุษ เกิดจากท้องพ่อท้องแม่ ไม่เคยเจอผู้ชายแบบนี้ที่ไหน แล้วไอ้คนที่นั่งอยู่ในรถ มันวิเศษวิโสมากหรือไง ถึงได้แต่นั่งมองเหมือนมันเป็นเรื่องปกติ"

เรื่องราวของแตงโม สาววัยยี่สิบต้นๆที่มีสามีเป็นครูชื่อว่าอาร์ท แรกๆสามีก็ดูแลเธอดีมาก หลังๆเค้าติดพนันจนทำให้เงินในครอบครัวไม่พอใช้ สาวสวยจึงต้องไปทำงานที่ร้านมินิมาร์ทใกล้ๆกับหอพัก ลำพังค่าแรงรายวันยังไม่พอใช้ เธอจึงหารายได้เสริมด้วยการรับจ้างหลับนอนกับเพื่อนร่วมงาน...

“ที่รัก! ถ้าคุณยังดื้อ ผมจะ...” การันต์หยุดพูดแค่นั้นแล้วก็มียิ้มมุมปาก “จะ...จะอะไรของคุณ พูดให้ดีๆ นะ” อภิสราย้อนถามเสียงตะกุกตะกัก พร้อมกับถอยหนีเขาไปทีละก้าว...ทีละก้าว ส่วนอีกคนก็เดินไล่ต้อน “จะอะไรดีล่ะ” การันต์ตอบกลับแล้วยิ้มชอบใจกับท่าทางตื่นกลัวของอดีตคนรัก “แต่ผมว่าคุณลองนึกให้ดี ว่าเวลาที่ผู้หญิงกับผู้ชายอยู่ด้วยกันสองต่อสอง เขาจะทำอะไรกัน” “คุณการันต์ คุณอย่ามาทำบ้าๆ นะ” คนถูกไล่ต้อนปรามเสียงสั่นๆ “อย่าอะไรเหรอที่รัก” เสียงทุ้มย้อมถามหน้าตากรุ้มกริ่ม “ก็อย่าทำในสิ่งที่คุณคิดตอนนี้น่ะสิ แล้วก็ถอยไปห่างๆ ฉันได้แล้ว” “แล้วคุณรู้เหรอว่าผมคิดจะทำอะไร” การันต์ยังไม่เลิกคุกคามทั้งจากวาจาและสายตา จนตอนนี้อภิสราขวัญหนีดีฝ่อไปหมดแล้ว “ผู้ชายอย่างคุณจะคิดอะไรได้ล่ะ นอกจากเรื่องนั้น!” “เรื่องนั้น เรื่องไหนล่ะที่รัก” การันต์แกล้งทำใสซื่อได้น่าโดนข่วนนัก ดวงตากลมสวยจึงจ้องมองอย่างหมายมั่น อยากจะข่วนหน้าให้เลือดอาบ แต่คงได้แค่คิด! “เลิกพูดบ้าๆ แล้วถอยไปห่างๆ ฉัน” เสียงหวานเอ่ยสั่ง “ดูคุณหวงตัวจัง แต่คง...” การันต์พูดค้างไว้แล้วใช้สายตาสำรวจร่างบางตั้งแต่หัวจรดเท้า แล้วมาหยุดประสานสายตากับดวงตาคู่สวย “แต่คงยอมให้ว่าที่สามีทำอะไรไปถึงไหนๆ แล้ว” “หยาบคาย!” “ผมหรือหยาบคาย” “ก็คุณนั่นแหละที่หยาบคาย แล้วอย่ามาดูถูกฉันอีก เพราะคนอย่างฉันไม่ใช่ผู้หญิงง่ายๆ อย่างที่คุณเคยพบเจอ” ใบหน้าของอภิสราแดงก่ำ ไม่ใช่อาย แต่โกรธที่เขาพูดดูถูกเธอ “พูดแบบนี้แสดงว่าคุณยังบริสุทธิ์” “ฉันจะบริสุทธิ์หรือไม่บริสุทธิ์มันก็ไม่เกี่ยวอะไรกับคุณ”