“ผมคิดถึงคุณนะ” วาโยกระซิบพร้อมยกมือขึ้นปัดผมที่ตกลงมาปกหน้าของหญิงสาวขึ้นไปทัดที่ใบหู “เพราะอะไรนะทำไมผมลืมคุณไม่ได้” แล้วเลือนมือนั้นมาประคองใบหน้านวลที่แดงระเรื่อชวนมอง



“เพราะฉันเป็นคนชวนคุณก่อนมั้งคะ” ชญานินบอกเหตุผลที่พอจะคิดได้เสียงแผ่วพลางหลุบตาต่ำ รู้สึกตัวร้อนผ่าวตั้งแต่หัวจรดเท้า ใจเต้นระรัวแทบจะหลุดออกมานอกอก รุนแรงยิ่งกว่าเจอเขาในลิฟท์เสียอีก



“ผู้หญิงหลายคนก็เคยชวน แต่ผมไม่เคยรู้สึกแบบนี้” วาโยสารภาพ



“พูดแบบนี้กับผู้หญิงที่เคยชวนคุณทุกคนหรือเปล่าคะ” ชญานินย้อนถามเสียงสั่น เมื่อมือของเขาเริ่มอยู่ไม่สุข



“ผมอยากให้คุณเชื่อ”



“เป็นคำสั่งของเจ้านายหรือเปล่าคะ” ไม่รู้เพราะอะไรทำให้เธอถามคำถามเหมือนปูทางให้เขา



“ถ้ามันจะทำให้คุณยอมเป็นของผม ก็ขอใช้สิทธิ์นั้นได้ไหมล่ะครับ” เหมือนขออนุญาต แต่วาโยไม่คิดจะรอ พูดจบเขาก็ก้มลงไปจุมพิตริมฝีปากอิ่มตรงหน้า บดจูบเบาๆ ละเลียดลิ้มรสความละมุน เมื่ออีกฝ่ายมีปฏิกิริยาตอบรับ ชายหนุ่มจึงเพิ่มความเร่าร้อนดูดดื่มขึ้นเรื่อยๆ