“แกมันไอ้โจรสารเลว ชั่วช้า ต่ำทรามที่สุด ปล่อยฉัน ปล่อยฉัน”
เจ้าของเรือนร่างร้อนผ่าวจากการถูกปลายนิ้วร้ายกาจทำจาบจ้วงกับกลางร่างเค้นเสียงโต้กลับ ยกมือสองมืออ่อนแรงของตนผลักไสร่างใหญ่ออกไปให้ไกลตัว ทว่าเขาไม่ขยับห่างแม้แต่เซ็นต์เดียว
“ปล่อยงั้นเหรอ ฉันบอกเธอหรือไงว่าฉันจะปล่อยเธอ...ปิ่นมุก”
ถังเฟ่ยหลงย้อนถามเสียงทุ้มลึก เขาเงยหน้าออกจากเนินอกอวบอิ่มแล้วจ้องเข้าไปในดวงตาคู่สวย พลางยิ้มหยันทั้งจากแววตาและริมฝีปากหยักมีเสน่ห์ของตน ปิ่นมุกรับรู้เพียงแต่ว่าเธอโกรธเขามาก...มากจนตัวสั่น ทว่าเธอทำอะไรผู้ชายคนนี้ไม่ได้เลย เมื่อสองมือของเธอถูกรวบด้วยมือใหญ่เพียงข้างเดียว อีกข้างของเขาเลื่อนมาเชยคางมนของเธออยู่อย่างบังคับให้เธอแหงนหน้าสบตากับเขา
“อย่ามาแตะต้องตัวฉัน ฉันไม่เคยทำอะไรให้พวกโจรชั่วอย่างแกเสียหน่อย”
ปิ่นมุกยกเอาความบริสุทธิ์ของตนมากล่าวอ้างเพราะเธอคิดไม่ออกจริงๆ ว่าไปทำอะไรให้กลุ่มคนเหล่านี้โกรธแค้นตอนไหน พร้อมทั้งสะบัดหน้าหนีฝ่ามือใหญ่ ทว่าเขากลับใช้มือยึดและบีบแน่นไม่ให้เธอหนีไปไหนได้
ถังเฟ่ยหลงเกิดความรู้สึกโมโหผู้หญิงตัวเล็กๆ คนนี้มากขึ้นที่บังอาจตะโกนใส่หน้าเขาว่าตัวเองบริสุทธิ์ ทั้งที่ความจริงคนในครอบครัว อิทธิเชษฐ์เลวทรามยิ่งกว่าเขาเสียอีก!
“ฉะ...ฉัน ปละ...โอ๊ย! …” คำสั่งห้ามกลายเป็นครวญครางด้วยความเจ็บปวดแทน เมื่อถังเฟ่ยหลงละมือจากการเหนี่ยวรั้งสองมือเล็กเป็นกดฝ่ามือเคล้นคลึงทรวงอกคู่งามอย่างลงโทษ
“เจ็บเหรอ งั้นก็พูดมาว่าฉันมีสิทธิ์แตะต้องผู้หญิงสกปรกอย่างเธอหรือเปล่า”
ถังเฟ่ยหลงเค้นเสียงถาม ใบหน้าเครียดขึงอย่างน่ากลัว ปิ่นมุกพยายามปัดมือใหญ่ออกจากทรวงอกแต่เขาไม่ยอมปล่อย
“ไม่ๆๆ พวกแกไม่มีสิทธิ์มาทำกับฉันแบบนี้ ฉันไม่เคยทำอะไรให้เลยนะ ปล่อย...ปล่อยฉัน”
น้ำตาของคนอ่อนแอไหลพราก ร่างกายรูดลงไปกับผนังทันทีเมื่อถังเฟ่ยหลงปล่อยมือ เขาก้าวถอยหลังไปสองสามก้าว เพื่อ เฝ้ามองหญิงสาวที่กำลังนั่งร้องไห้อย่างน่าเวทนา แต่สำหรับคนอย่างถังเฟ่ยหลงไม่คิดสงสารใคร!