วิชญ์ วิชญนนท์ พ่อหม้ายลูกติดที่แอบรักลูกสาวเพื่อนมาตั้งแต่เธอแตกเนื้อสาว เขาทำทุกวิถีทางเพื่อจะครอบครองทั้งตัวและหัวใจของเธอ... ไม่ได้ด้วยเล่ห์ก็เอาด้วยกล ไม่ได้ด้วยมนตร์ก็เอาด้วยคาถา จิรดา ปรีชาเลิศวัฒนา สาวน้อยวัยยี่สิบสองที่กำลังจะเดินทางไปฝึกงาน และอยู่ภายใต้การดูแลของเพื่อนบิดามารดา สาวน้อยไม่รู้เลยว่ากำลังเดินเข้าไปให้เสือหนุ่มขย้ำแล้วกักหัวใจเอาไว้ชั่วนิรันดร์... นิยายชุด 1. ไอรักเพลิงตะวัน 2. เล่ห์รัก เพลิงรัญจวน

เจ้าหญิงตื่นขึ้นมาเพราะโดนมือนุ่มๆ ลูบศีรษะ ก่อนจะเห็นเจ้าชายรูปงามอยู่ตรงหน้า “ไปอยู่กับข้าในเมืองนะเจ้าแมวเหมียว” เขาเรียกมันอย่างเอ็นดู สายตาที่เต็มไปด้วยความปรานีนั้นทำให้เมขลาตามเจ้าชายกลับเข้าวัง “ร้อนจัง” เมขลาบ่นเบาๆ นั่นทำให้เจ้าชายตกใจระคนแปลกใจไม่น้อย “เจ้าพูดได้เหรอแมวเหมียว” เมขลาเองก็ไม่คิดว่าตัวเองจะหลุดเสียงพูดออกไปเช่นนั้น เจ้าชายเมฆาดีใจมากที่ได้แมวยักษ์รูปร่างเหมือนเสือแต่หน้าตาน่ารักน่าเอ็นดูกลับวัง “เพคะ” “เจ้าร้อนเหรอ” “เพคะ” “งั้นเดี๋ยวไปเล่นน้ำกัน ด้านหน้ามีลำธารอยู่นะ” เจ้าชายเมฆาบอกเจ้าแมวยักษ์ตัวใหญ่ พอเดินทางไปอีกไม่นานก็เจอลำธารใหญ่ที่มีน้ำใสไหลเย็นเต็มไปด้วยฝูงปลา “ไปเล่นน้ำกัน ข้าก็ร้อนอยากอาบน้ำเหมือนกัน” เมฆาหันไปสั่งทาสรับใช้ให้ไปคอยอยู่อีกด้าน เพราะจะเล่นน้ำกับเจ้าแมวยักษ์ ทาสรับใช้จึงไปจัดหาผลหมากรากไม้และหุงหาอาหารเตรียมเอาไว้ เมขลาตกใจเมื่อเห็นเจ้าชายหนุ่มถอดเสื้อผ้าออก ก่อนที่เลือดกำเดาของเธอจะไหล “เจ้าเป็นอะไร เลือดไหลทางจมูกขนาดนั้น” กำเดาเจ้าหญิงไหล!!! เจ้าชายหนุ่มเอ่ยถาม ก่อนจะเข้าไปเช็ดเลือดให้เจ้าแมวยักษ์ เมขลาแก้มร้อนซู่ เกิดมาไม่เคยพบเคยเห็นผู้ชายเปลือยกายมาก่อน ทำไมเจ้าชายถึงต้องมาแก้ผ้าตรงหน้าเธอด้วยนะ ลามกเสียจริง เจ้าเหมียวยักษ์เอาแต่เบือนหน้าหนี เจ้าชายทำหน้างงก่อนจะนั่งยองๆ ลงตรงหน้า “เจ้าอายเราเหรอ ไหนๆ มาดูสิเพศอะไร” อ๊ายๆๆๆ คนลามก จะมาดูของเค้าแบบนี้ไม่ได้นะ เจ้าหญิงเมขลากรีดร้องอยู่ในใจ

เขาคือหนุ่มใหญ่ที่พ่ายรักหลานสาวนอกไส้อย่างพิมพ์ดาวจนต้องหาทางครอบครองเธอทั้งกายใจ เพลิงตะวัน สุริยะเมฆา หนุ่มวัย 36 ปี กลับต้องมาหวั่นไหวกับหลานสาวนอกไส้อย่างพิมพ์ดาว เขากระโจนตกลงไปในหลุม (รัก) ของสาวน้อย จนถอนตัวถอนใจไม่ขึ้น... นิยายชุด 1. ไอรักเพลิงตะวัน 2. เล่ห์รัก เพลิงรัญจวน

“เราเปลี่ยนสรรพนามกันใหม่ดีกว่า เรียกแทนตัวเองฉันๆ เธอๆ นายๆ มันดูห่างเหิน เราไม่ใช่คนอื่นคนไกลกันแล้วนะ” เขายื่นหน้าเข้ามาหา เธอเบี่ยงหลบแต่ไม่พ้น เพราะโดนเขากอดเอาไว้หลังจากที่เขาวางให้เธอเหยียบยืนบนพื้นห้องน้ำ “ไม่เรียก ไม่เปลี่ยน” “เรียกฉันว่าที่รัก แทนตัวเองว่ามิ” “ไม่!” เธอเสียงแข็งใส่เขา “แน่ใจใช่ไหมที่พูดแบบนี้ งั้นฉันจะจูบจนกว่าเธอจะยอมเรียก” เขาไม่ได้ขู่แต่เอาจริง “เรียกแล้วๆ ที่รักพอใจหรือยัง” “พอใจมากครับที่รัก” เขายื่นหน้ามาหา ยิ้มใส่ตาเธอ “นาย... เอ๊ย ที่รักจะแกล้งมิไปถึงไหน” “ไม่ได้แกล้งแต่จะจีบจริงๆ แอบชอบมานานแล้ว” “จีบมิแต่ด่ามิเสียๆ หายๆ นี่นะเหรอ” “ก็หวงนี่นา” “ไม่เชื่อหรอก ที่รักต้องแกล้งมิแน่ๆ” เธอรู้สึกแปลกๆ จะด่าเขาแต่เรียกที่รัก รู้สึกจั๊กจี้เหลือเกิน “ก็น่าแกล้ง” “ปล่อย” “ไม่ปล่อย มาอาบน้ำด้วยกันม๊ะ เดี๋ยวจะได้กินกัน” “กินกัน!” “อ้อ... หมายถึงทำอะไรกินกันไง คิดลึกนะเรา” เขาบีบจมูกคนน่ารักอย่างเอ็นดูระคนหยอกล้อ เสร็จเขาแล้วก็ต้องเสร็จกันไปตลอดชีวิต มีลูกเต็มบ้านมีหลานเต็มเมือง เขาไม่ยอมปล่อยให้เธอหลุดมือเด็ดขาด “อย่ามาพูดสองแง่สองง่ามกับมินะ” “น่ารัก” “อะไร” “ก็แทนตัวเองว่ามิน่ารัก” “เกลียด” “ไม่น่ารักแล้วบอกเกลียดผัวตัวเอง” “อื้อ...” เธอครางเมื่อโดนเขาบดจูบหนักๆ มือนิ่มรัวกำปั้นใส่เขาไม่ยั้ง แต่สุดท้ายก็ต้องพ่ายแพ้ จิกมือกับไหล่กว้างของเขาแทน “เกลียดหนึ่งที จูบสิบที” เธออ้าปากค้างกับประโยคของเขา “พูดเกลียดเมื่อไหร่จับปล้ำสิบยก” ดมิสาทำท่าขัดใจเหมือนเด็กๆ เมื่อโดนเขาขู่แบบนั้น เขาก็ทำท่าล้อเลียนเธอ นิยายชุด 1. เล่ห์หวาม 2. เล่ห์สวาท

ตอนนี้สารภาพตรงๆ ว่าไม่ได้คิดว่าเรื่องความผอม แต่คิดว่าตัวเองกำลังเป็นลูกข่าง โลกนี้มันช่างพลิกคว่ำพลิกหงายไปหมด เธอได้ยินเสียงหอบฟืดฟาดรุนแรงของเขา มันรุกเร้าเข้ามาในอารมณ์หวาม เธอถูกช้อนให้หยัดสะโพกรับ ก่อนที่ทุกอย่างจะพุ่งทะยานขึ้นไปสู่จุดหมายปลายทางที่ไม่เคยพานพบมาก่อน ธิดารับรู้ได้ถึงอ้อมแขนที่กอดรัดเธอเอาไว้แนบแน่นเนื้อกายของเธอกับเขาสั่นระริก หัวใจที่เต้นโครมครามเริ่มสงบลง เขาขยับออกห่างเล็กน้อยแต่ยังฝังกายอยู่ในความนุ่มละมุน ใบหน้าของเธอแดงก่ำ เผยอปากหอบหายใจน้อยๆ เขาทาบหน้าผากลงมาหา มองสบตาเธอ ธิดาเขินอาย เธอหลบสายตาเป็นพัลวัน “ขี่หลังพี่ไปอาบน้ำกันนะ” นางเอกในนิยายพระเอกต้องอุ้มไปอาบน้ำ แต่เธอต้องขี่หลัง คิดเอาเองสิ! น้ำหนักเกินมาตรฐานขนาดไหน!!!!!!!!!!!!!!!!!

พระจันทร์ถูกบิดาเลี้ยงและพี่สาวนอกไส้สุดแสนใจร้ายบังคับแกมขอร้องให้มาดูแลคนตาบอด เธอจะไม่รู้สึกอะไรเลยหากผู้ชายน่าสงสารคนนั้นจะไม่… หล่อเหลา คมเข้ม.. ร่างเพรียวแข็งแรงสมส่วน... เซ็กซี่กินขาด... และหื่น!!! “ว้าย! ปล่อยนะ” “คุณก็เพิ่งเดินทางมาเหนื่อยๆ อาบน้ำด้วยกันนะ” “ไม่ค่ะ พระจันทร์ค่อยอาบทีหลัง” ดูเหมือนคำพูดของเธอจะไม่ซึมเข้าไปในห้วงความรู้สึกอะไรของเขาเลย มือหนาควานไปเปิดฝักบัวไม่นานน้ำก็ราดรดลงมา เธอดิ้นเร่าๆ อยู่ในอ้อมแขนแข็งแรง แต่ดิ้นหนีไปไหนไม่รอด ใช่! เขาตาบอด แต่อย่างอื่นยังสมบูรณ์แข็งแรงไม่ได้สึกหรอ… “อื้อ...” เขาตาบอดแต่สัญชาตญาณเขายังดี ปากร้อนที่บดจูบลงมาเหมาะเจาะเหมือนจับวาง เขาบีบปลายคางของเธอแน่น สอดแทรกลิ้นเข้ามาพัวพันด้านใน ร่างกายแข็งแรงของเขาบดเบียดเข้าหา เธอรับรู้ได้ถึงความเป็นชายที่เสียดสีอยู่กับหน้าท้องแบนราบ มันต้องมีอะไรผิดพลาดแน่ๆ เธอนี่แหละผิดพลาดที่ไม่รีบวิ่งหนีออกไปจากคฤหาสน์อันโอ่อ่าแห่งนี้ แต่ตัดสินใจเดินเข้ามาดูแลเขาเพียงเพราะสงสาร “ปล่อยเดี๋ยวนี้นะ!”

กริชไท (กระทิง) ต้องปวดหัวไม่เว้นแต่ละวันเมื่อโดนญารินดา (หญ้าหวาน) ปั่นป่วนหัวใจอยู่ทุกเมื่อเชื่อวัน แล้วเขาจะอดใจได้อย่างไรเล่า ในเมื่อหญ้าหวานๆ นั้นเกิดมาเป็นอาหารอันแสนโอชะของกระทิงหนุ่มเช่นเขา “พี่กระทิงคะ พี่กระทิง!” “ครับ ว่าไงหญ้าหวาน” กริชไทสะดุ้งกะพริบตาปริบๆ หันมองคนหน้าหวานที่กึ่งนั่งกึ่งนอนอยู่บนเตียง “พี่กระทิงจะป้อนข้าวหญ้าหวานที่ปากหรือที่...” เธอหลุบตาลงต่ำก้มลงมองอกอวบๆ ของตัวเอง ตอนนี้ช้อนข้าวต้มที่ถูกเป่าจนหายร้อนจ่ออยู่ตรงร่องอกอิ่ม “เฮ้ย!” กริชไทสะดุ้งเมื่อมองตามสายตาของเธอ ก่อนจะดึงมือหนีจากร่องอกอวบที่เขาจ่อข้าวต้มเข้าไปหา *** “หญ้าหวานเกิดมาเป็นของพี่ ของพี่กระทิงคนเดียว” “รู้ไหมกินหญ้าแล้วจะถูกหาว่าโง่” “ใครบอกกัน กินหญ้าหวาน มีประโยชน์และสรรพคุณเยอะแยะเลย” เขาตอบเสียงนุ่ม มองสบตาเธออย่างแสนรัก “อะไรบ้างล่ะคะ บอกมาทีละข้อสิ” เธอทำเสียงเฉียบสั่ง เหมือนคุณครูแสนสวยสั่งลูกศิษย์ตัวโข่ง “สมุนไพรหญ้าหวานช่วยเพิ่มกำลังวังชา เห็นไหม พี่แรงเยอะขนาดไหน กินหญ้าหวานได้ทั้งคืนเลย”

เมื่อความรักมันรุนแรง เขาจึงต้องทำทุกวิถีทางเพื่อให้ได้สาวน้อยมาครอบครอง แม้ว่าวิธีการนั้นจะต้องเข้าหาเธอทางหน้าต่าง แทนประตูบ้านก็ตามที!!! *** “เรื่องอิงฟ้าว่าไง” “ว่าไงอะไรยังไงเฮีย” “ฉันเห็นแกนั่งเจาะถุงยางอนามัยสิบกล่อง สรุปน้ำยาแกดีทำให้อิงฟ้าท้องได้ไหมวะ” “เฮ้ย! เฮียเป็นพวกถ้ำมองเหรอไง รู้ด้วยว่าผมทำอะไร” คนฟังสะดุ้งสุดตัวใบหน้าเหลอหลา มองพี่ชายเหมือนเห็นตัวประหลาด “เปล่า แค่บังเอิญเห็นเท่านั้น แล้วถอนใจเฮือกๆ เป็นอะไร” “แค่บังเอิญเห็นจริงๆ เหรอเฮีย นี่ผมได้ยินแม่ยังบ่นอยู่เลยว่าเฮียกับเมียเดี๋ยวนี้ชอบเผือกเรื่องชาวบ้าน” อธิราชสะดุ้งโหยงมองน้องชายใบหน้าเหลอหลา เขาเปล่าเผือกเสียหน่อย “แล้วสรุปว่า” อธิราชวกกลับมาเรื่องเดิมอีกครั้ง “ไม่ท้องน่ะสิเฮีย” พอได้ยินแบบนั้นอธิราชก็หลุดขำจนท้องแข็ง ก่อนจะได้รับใบหน้าบึ้งตึงจากน้องชายคนเดียวตอบกลับมา “ไหนแกขี้โม้บอกน้ำยาดีนักหนา” “ตอนไหน” “ตอนเมา” “เฮีย” “ว่าไง” “ยี่สิบกล่องยังไม่ท้องเลย” อธิราชขำตัวงอ มันหยุดหัวเราะไม่ได้จริงๆ เขาหัวเราะจนน้ำตาเล็ด “ถ้าจะมาหัวเราะเยาะไปไกลๆ เลยเฮีย” คนกำลังหงุดหงิดหน้าบึ้งกอดอกเหมือนงอนพี่ชาย “แกเจาะรูเล็กไปไหม ลูกชายเลยมุดรูถุงยางออกไปกินไข่แดงไม่ได้” อธิราชพูดขำๆ เขากลั้นขำจนปวดกราม “อาจจะจริง แต่ผมก็เจาะด้านข้างหลายรูเลยนะ” “เดี๋ยวนะ เมื่อกี้แกว่าอะไรนะ” อธิราชถามน้องชายใบหน้าเหลอหลา “ก็เจาะหลายรู” “แกบอกว่าแกเจาะถุงยางตรงไหนนะ” “ด้านข้าง” “กับผีมึงสิไอ้โซ่ เรื่องคนอื่นมึงฉลาดทุกเรื่อง ทีเรื่องตัวเองโง่บรม” “เฮียว่าผมโง่” “วันนี้เมียกูทำปลากะพงนึ่งมะนาวเดี๋ยวกูยกให้มึงกินหมดทั้งตัวเลย” “เฮีย!” “เรียกทำไมเสียงดัง ยืนใกล้แค่นี้” “เฮียบอกว่าผมไม่ฉลาดต้องกินปลา” “อ้อ... อันนี้ฉลาด รู้ด้วยว่ากำลังโดนด่า” “เฮีย!” อธิปไตยทำหน้าบึ้งใส่พี่ชาย ใช่น่ะสิ! ตัวเองมีเมียดีทำปลาให้บริโภคทุกวัน เมื่อก่อนก็กินหญ้าเหมือนกันนั่นแหละ “มึงด่ากูในใจกูรู้” “แสนรู้อีก” “ลามปามนะมึง” “ไม่คุยกับเฮียแล้ว” “มึงเอาถุงยางมาเดี๋ยวกูจัดการให้” “เฮียจะเอาไปทำอะไร” “เดี๋ยวทำให้ท้องเอง” “เอาไปปลุกเสกเหรอ” “ถามเยอะ อยากมีเมียไหม จะช่วยเอง” “ผมจะลองเชื่อเฮียดูสักครั้ง” “เอาน่าเชื่อเฮียรับรองทีเดียวท้องแน่นอน”

“จะไปไหน!” เสียงแข็งที่เอ่ยถามทำให้เด็กสาวสะดุ้งสุดตัว เธอเห็นสิงห์ยืนหน้าบึ้งอยู่ที่ประตูบ้าน “จะกลับไปทำงานค่ะ” เธอตอบเขาเสียงเบา ก้มหน้าไม่อยากมองคนใจร้าย รีบเดินกะเผลกๆ ไปที่ประตู “ขยันจริงนะ” เขาแดกดัน เดินเข้าหาก่อนจะอุ้มเธอขึ้น สารภีร้องเบาๆ ก่อนที่ร่างจะถูกพาไปที่เตียงนอนกว้าง “พ่อกับแม่เป็นหนี้เสี่ยใหญ่อยู่ค่ะ กล้วยต้องไปทำงานใช้หนี้” เธอบอกเขาตามตรง เขาจะได้เลิกเอาแต่ใจกักเธอเอาไว้สักที เพราะเธอก็ไม่เห็นเหตุผลว่าเขาจะกักเธอเอาไว้ทำไมอีก “ถ้ากล้าเดินออกจากห้องนี้ไปฉันจับเธอตีก้นแน่” “ลุงสิงห์เอาแต่ใจ เคยเห็นใจคนอื่นบ้างไหม” เธอเหวใส่ มองเขาแล้วน้ำตานองหน้า “เด็กซื่อบื้อ” “ซื่อบื้อก็เรื่องของกล้วย” “คิดว่าจะทำอะไร จะเดินกลับไปให้มันพาไปขายตัวหรือไง” คนถามน้ำเสียงดุดันขึงโกรธ “เรื่องของกล้วย” “นี่เธอ!!!” คนปากดีโดนกดไปบนเตียงนอนกว้าง ใบหน้าของเขาบึ้งตึงบ่งบอกว่ากำลังโมโห “ชอบเหรอไงถึงอยากขายตัว” “มันไม่เกี่ยวกับลุงสิงห์” “เหอะ! แบบนี้เรียกหน้าโง่” “กล้วยหน้าโง่ก็อย่ามายุ่งกับเด็กโง่ๆ แบบกล้วยเลย” เธอปล่อยโฮออกมา เคยถามเขาแล้วว่าจะรับเธอเป็นเมียได้ไหม เขาปฏิเสธอย่างเลือดเย็น ชีวิตเธอถึงได้เป็นแบบนี้ไง อยากเรียนต่อก็ไม่ได้เรียน แค่อยากเรียนเย็บผ้าเปิดร้านทำมาหากินเล็กๆ น้อยๆ ยังไม่มีปัญญา ก็จริงนั่นแหละ คนอย่างเธอจะไปทำอะไรได้นอกจากขายตัว! สารภีคิดอย่างทดท้อใจ เธอดิ้นเขาก็กดแนบเอาไว้กับเตียงนอนกว้างไม่ยอมปล่อย “ถ้าชอบขายตัวก็ขายให้ฉันแล้วกัน” “กล้วยจะขายให้ทุกคนยกเว้นลุงสิงห์” “ก็ลองดูกันไป แม่เด็กปากดี”

กันต์ รักษ์ชาติไทย ผู้กองคนเก่งแห่งหน่วยปราบปรามยาเสพติด เขาได้รับภารกิจสำคัญให้ไปสืบราชการลับเพื่อกำจัดคนชั่วหนักแผ่นดินให้สิ้นบ้านเมือง เหมือนชะตาฟ้าลิขิตให้เขาพบเจอกับสาวน้อยสู้ชีวิต ปาหนัน ธรรมชาติก่อเกิด เด็กสาววัยเพียงสิบเก้าที่ต้องต่อสู้ดิ้นรนให้ตัวเองและครอบครัวอยู่รอด อาจเป็นเพราะความผิดพลาดตกกะไดพลอยโจนที่ทำให้กันต์ต้องรับผิดชอบสาวน้อยแสนสวยที่ตามหามาตลอดทั้งชีวิต แต่เหนือสิ่งอื่นใด คือความรักอันอ่อนหวานซาบซ่านหัวใจที่ผูกหัวใจสองดวงเข้าด้วยกัน

พฤกษ์ เกริกเกียรติสุริยะ... เขารักเธอไม่มีวันเปลี่ยนแปลงและจะรักตลอดไป “เจ็บหรือเปล่า ทำไมไม่หลบ” นิ่มสัมผัสถึงน้ำเหนียวๆ ที่ติดมากับเล็บและมือ เธอทำเขาเลือดตกยางออกอีกแล้ว “หลบได้ไง เมียกำลังโมโห ถ้าหกล้มฟาดไปจะทำยังไง พี่เป็นห่วงนิ่ม ห่วงลูกของเรานะ” พฤกษ์คุกเข่าลงตรงหน้า เขาแนบหน้าโอบกอดเอวเธอเอาไว้ “พี่พฤกษ์” “เจ็บแค่นี้เล็กน้อย พี่ยอมทำให้เมียและลูกรู้สึกดีขึ้นเมื่อได้ระบายอารมณ์ ยอมเป็นกระสอบทรายให้ทั้งสองคนฟัดตลอดชีวิตเลย” “พี่พฤกษ์” นิ่มอนงค์ปิดปากร้องไห้โฮ รู้สึกตื้อในอก มีผู้ชายแบบนี้อยู่ในโลกจริงเหรอ *** นิ่มอนงค์ พงศ์ไพบูลย์วิทยา... เธอเพิ่งรู้ว่ารักเขา ผู้ชายที่ทำทุกอย่างเพื่อเธอมาทั้งชีวิต ในวันที่เขาจะจากไป เธอไม่มีวันยอมโดยเด็ดขาด “หวงนิ่มเหรอ” นิ่มอนงค์ยิ้มจนแก้มพองเมื่อได้ยินประโยคของเขา อารมณ์ตึงเครียดคราแรกแปรเปลี่ยนเป็นรื่นรมย์ในทันที “ใครพูด ยังไม่ได้พูดสักคำ” พฤกษ์ตอบหน้าตาย เขาจับขาเธอพาดบ่า “อื้อ... พี่พฤกษ์” นิ่มอนงค์หยัดสะโพกรับ “กะจะจับพี่โดยการปล่อยตัวให้ท้องหรือไง” “คิดว่าได้ผลไหมคะ นิ่มอยากจะปรึกษาเรื่องนี้กับพี่พฤกษ์อยู่เหมือนกัน ถ้าได้ผลนิ่มจะได้ปล้ำพี่พฤกษ์ทั้งวันทั้งคืนให้ตัวเองตั้งท้อง” เธอหัวเราะคิก พฤกษ์เข่นเขี้ยว ทำให้คนปากดีครางไม่เป็นภาษา

“คิดถึงเราบ้างไหม” “ก็... คิดถึง” เธอตอบเขาเสียงสั่นๆ ใจสั่นยิ่งกว่าอะไร “ชื่นใจเหมือนกันนะ มีคนบอกว่าคิดถึง” เขาเลื่อนมือมาจับมือเธอเอาไว้ ประสานเข้าหากัน มือที่กุมเข้ามาหาทำให้เธอหน้าแดงหนักกว่าเก่า เธอไม่ได้ดึงมือหนีเพราะมันรู้สึกอบอุ่นและมีความสุข “ใกล้ปีใหม่แล้วเนอะลม” เธอชวนเขาคุย ท่าทีเขินอายทำให้เขามองแก้มสาวไม่วาง “อืม... แก่ขึ้นอีกปีแล้ว” “กลัวแก่เหรอ” “เปล่า แค่รู้สึกว่าเวลามันช่างเดินไปเร็วเหลือเกิน อันดาว่าไหมแป๊บเดียวก็จะขึ้นปีสองแล้ว รู้สึกเหมือนเพิ่งรับน้องไปเมื่อวานเอง” “อยากกลับไปรับน้องใหม่เหรอ” เธอถามขำๆ หัวเราะเบาๆ ก่อนจะหยุดกึกมองหน้าเขา สบตาอย่างเผลอไผล “เวลาอันดายิ้มหรือหัวเราะแล้วน่ารัก” เขาไล้แก้มสาวเบาๆ คนถูกชมเขินอายหนักกว่าเก่า “เอ่อ...” เธอก้มงุด สัมผัสของเขาให้ความรู้สึกร้อนวูบวาบไปหมด “ฝนยังตกหนักอยู่เลย อันดาไม่ได้พาร่มมา” เธอเปลี่ยนไปพูดเรื่องอื่น มองมือตัวเองที่อยู่ในอุ้งมือเขาแล้วใจสั่นรัว “ตกก็ดีนะ จะได้นั่งอยู่แบบนี้นานๆ” เธอเงยหน้ามองเขาก็หน้าร้อน ก้มงุดอีกรอบ เขาเชยคางสาวให้แหงนขึ้นสบตา อันดารู้สึกใจเต้นแรงกับสัมผัสของเขา “อันดาตัวสั่น” เขาจับบ่าของเธอเบาๆ อันดายิ่งสั่น เขินอายอย่างหนัก เกิดมาไม่เคยถูกผู้ชายสัมผัสในทำนองนี้มาก่อน แม้เขาจะไม่ได้ทำอะไรล่วงเกินมากมาย แค่จับมือส่งสายตามาให้เธอก็วาบหวามอย่างไม่อาจควบคุมได้ “กลัวเราเหรอ” “เปล่า” “แล้วทำไมตัวสั่น” “เขิน” เธอตอบแล้วเขินหนักกว่าเก่า เขาหลุดหัวเราะเบาๆ กับคำตอบน่ารักนั้น “ก็เห็นแอบมองเราทุกวัน” “แอบมอง?” เธอเงยหน้าขึ้นมอง สบตาแล้วก้มงุด กัดปากตัวเองเบาๆ เขารู้ด้วยเหรอว่าเธอแอบมอง “แอบมองอยู่ที่บานเกล็ดหน้าต่าง ลมจำได้เลยว่าห้องนอนอันดาอยู่ตรงไหน” “เห็นได้ยังไง” เธอถามเสียงเบาหวิว “บานเกล็ดมันยกขึ้น เลยเห็นว่าแอบมอง” เขายิ้มขำคนทำหน้าเหลอหลา เธอเขินหนักมาก ไม่รู้จะวางไม้วางมือตรงไหนดี “ทีหลังไม่ต้องแอบมองก็ได้ จะถอดเสื้อให้มองเต็มๆ ตา” “ลมน่ะ” เขามาพูดอะไรแบบนี้ ใครจะอยากไปมองเขาถอดเสื้อผ้ากันเล่า! โอ๊ย! คนบ้า ถ้าไม่ติดว่าฝนกำลังตกหนัก เธอคงวิ่งหนีไปแล้ว วายุยกยิ้มมุมปาก เห็นคนขี้อายแล้วหยิกแก้มเบาๆ “อุ๊ย!” เธอยกมือขึ้นลูบแก้มไปมา อยากจะมุดพื้นหนีเสียตั้งแต่ตอนนี้ถ้าทำได้ *** “อันดาอยากมีลูกสักกี่คนครับ” “คะ?” เธอหันมามองเขาแล้วหน้าแดง มาถามอะไรแบบนี้ “ไม่รู้สิ” เธอก้มงุดตักข้าวต้มกินอย่างขัดเขิน “สักโหลดีไหม ตั้งทีมฟุตบอล” “บ้าเหรอ เราไม่ใช่แม่หมูนะ” “อันดาจะเป็นเมียเราเหรอ” เขาขยับหน้าเข้ามาใกล้ก่อนจะกระซิบถาม คนถูกถามหน้าแดงร้อนเห่อกว่าเก่า “ไม่รู้ไม่ชี้” *** “อันดา เรามีอะไรจะบอก” “อะไรจ๊ะ อื้อ...” เธอขยับใบหน้าเข้าไปใกล้เพื่อถามเขา เลยโดนหอมแก้มฟอดใหญ่ “จะบอกว่าแก้มหอม” “คนเจ้าเล่ห์” เธอยกมือขึ้นกุมแก้มตัวเอง ลูบไปมาเบาๆ มองร่างสูงที่เดินออกไปรอเธอนอกบ้านด้วยความขัดเขิน

“เรื่องมิ่งขวัญว่าไงเฮีย” อธิปไตยเปลี่ยนเรื่อง เห็นพี่ชายโมโหก็เลยไม่อยากพูดเรื่องเขียนฟ้าอีก “ว่าไงอะไรยังไง” “เฮียยัดเยียดความเป็นผัวให้เด็กมันแล้ว จะไม่รับผิดชอบหรือไง” “ก็ให้แม่ดูแลไป” “แม่จะส่งมิ่งขวัญไปเรียนในเมือง” “ก็ดีแล้ว ยังเด็กอยู่ ควรจะเรียนหนังสือ” “เฮียรู้ด้วยนะว่ามิ่งขวัญยังเด็ก” อธิไตยประชดพี่ชายหน่อยๆ “เออ... มีตานะโว้ย” “อ้อ... ผมก็ไม่ได้ว่าเฮียตาบอด” “ไอ้นี่กวนส้นรองเท้า” “แม่บอกว่ามิ่งขวัญเรียนจบกลับมา จะให้แต่งงานกับเฮีย” “แค่กๆๆๆ” คนเมาสำลัก ไอติดกันหลายครั้ง ตบอกไปมา มองน้องชายเหมือนเห็นสิ่งแปลกประหลาด “ไหนบอกรับมาเป็นน้อง” “ตอนแรกก็คิดอย่างงั้น แต่เฮียดันไปกินตับเด็กมันซะก่อน” “คืนนั้นมันเมา” “มิ่งขวัญนิสัยดีนะเฮีย อยู่บ้านเราเดือนนึงใครๆ ก็รุมรัก เข้ากับทุกคนได้ดี มีน้ำใจ พูดเพราะ ขยันขันแข็ง แม่นี่ปลื้มมากกว่าใครเพื่อน ทำอาหารอร่อยมากเลยเฮีย” “ขี้เหร่จะตายไป” คนเมาพูดแล้วเสมองไปทางอื่น... ซะเมื่อไหร่ล่ะ เด็กนั่นน่ารักจะตายไป แต่คนอย่างเขาเหรอจะยอมรับ! “เห้อ...” “ถอนใจอะไรของแก” “จู่ๆ ก็นึกสงสาร” “แกสงสารฉันล่ะสิ จู่ๆ ก็ได้เมียขี้เหร่” “เปล่า สงสารเด็กมัน หมดอนาคตกับเฮียนี่แหละ” “แค่กๆๆๆๆ” อธิราชสำลักหูตาแดงไปหมด “ไอ้!” เขาหันมาจะด่าน้องชายแต่ด่าไม่ออก “เด็กมันเพิ่งสิบแปด แล้วดูเฮียสิแก่งั่ก มิ่งขวัญจบปริญญาตรี อีกสี่ปีเฮียเกือบสี่สิบ สงสารเด็กมัน” “ไอ้!” คนด่ามือไม้สั่น ไอ้น้องเวรตะไลมันหาว่าเขาแก่ “มาบอกเฮียแค่นี้แหละ” “ไม่จำเป็นก็ได้” “เปล่า แม่ให้มาดูว่าตายหรือไง หนวดเคราโกนบ้างนะ โจรยังดูดีกว่าเฮียอีก” “ไอ้โซ่” “อือ... เฮียว่าไง” “มึงเคยโดนเตะไหมวะ” “ไม่เคย” “อยากโดนไหม” “แก่ๆ แบบเฮียวิ่งเตะผมไหวเหรอ” “ไอ้โซ่มึง มึง มึง!” ภาษาพ่อขุนหลุดออกมาเต็มเหนี่ยว อธิปไตยเผ่นแนบ

“พี่หาญคะ” เธอเรียกเขาหลังจากรวบรวมกำลังใจ มองเขาแล้วรู้สึกว่าแก้มร้อนซู่ “พี่หาญไปค้างที่บ้านหลังนั้น เคยพาผู้หญิงกลับไปนอนด้วยหรือเปล่าคะ” หนึ่งธิดารู้สึกว่าเลือดในกายไหลวนรุนแรง ถามออกไปแล้วต้องกัดปากตัวเอง ด่าตัวเองเบาๆ ว่าเธอต้องบ้าไปแล้วแน่ๆ ไปถามอะไรเขาแบบนั้นกัน อยากจะย้อนเวลากลับไปแล้วไม่ถามเขาแบบนี้นัก “ทำไมเหรอครับ” เขาเลิกคิ้วขึ้นถาม สายตาของเขาล้ำลึกจนเธอเดาไม่ถูกว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่ “ไม่มีอะไรหรอกค่ะ ช่างเถอะ ถือว่าหนึ่งไม่ได้ถามพี่ก็แล้วกัน” เธอพูดแล้วเดินหนีในทันที “เดี๋ยวครับ” เขารั้งแขนของเธอเอาไว้ “มีอะไรคะ” ถามเขากลับไปเสียงสั่น แม้จะพยายามบังคับน้ำเสียงไว้ขนาดไหนก็ตามที “คนแบบพี่ถ้าไม่รัก จะไม่พาใครไปนอนด้วยสุ่มสี่สุ่มห้าหรอกครับ” เขาก้มลงมากระซิบที่ริมหู ลมหายใจร้อนผ่าวทำเอาเธอแก้มร้อนระอุ พอเงยหน้ามองเขาก็สบกับในตาหวามลึกทำเอาใจสั่นสะท้าน

หญิงสาวแทบจะกรีดร้องเมื่อเขาดันก้นของเธอขึ้นไป ให้เธอปีนขึ้นจากสระได้เป็นผลสำเร็จ “ไอ้คนลามก” “ผมลามกตรงไหน” “คุณจับก้นฉัน” “อ้อ... เห็นคุณปีนขึ้นสระไม่ไหว สงสัยจะน้ำหนักเยอะเกินมาตรฐาน ผมเลยช่วยดัน แต่พูดก็พูดเถอะ ก้นคุณนี่... จริงๆ เลย” เขาเว้นประโยคหลังไม่พูดให้สมบูรณ์ ทำเอาคนฟังตาวาววับขึ้นมาในทันที “ก้นฉันทำไม” “ก้นคุณเหรอ ทั้งนุ่มทั้งเด้ง” “อ๊ายยย... ไอ้คนลามก กลับมานี่เลยนะ” **** “ตาลอยแบบนั้นคิดอะไรกับผมเหรอ” เขาขยับเข้ามาใกล้ ยื่นหน้าเข้ามาแทบชิดพวงแก้มสาว “นี่ถอยไปไกลๆ เลยนะ ใครจะไปคิดอะไรกับคุณ ชิ! พวกหลงตัวเอง” เธอดันใบหน้ายียวนกวนประสาทของเขาออกห่าง คนฟอกสบู่ผิวปากสบายอารมณ์ เขาถูไปทั่วตัว ก่อนจะถลกผ้าขาวม้าขึ้นเพื่อฟอกขาอ่อนตัวเอง ผู้ชายอะไรขาขาวเป็นบ้า! “คุณรู้อะไรไหม” “อะ... อะไร” เธอถามเสียงสั่น เบือนหน้าหนีขาอ่อนของเขา ไอ้ผู้ชายบ้า คิดจะอ่อยเธออย่างนั้นเหรอ ไม่มีทางเสียหรอก “ผมยังไม่เคยให้ใครเห็นขาอ่อนของผมเลยนะ” “เชอะ! ใครจะไปอยากเห็นขาอ่อนของคุณกันเล่า”

เควิน นพกิจเกรียงไกร หนุ่มลูกครึ่งที่รักครอบครัวและน้องชายสุดหัวใจ แต่จู่ๆ เขากลับได้รับข่าวร้ายจากมารดาเลี้ยงว่า คุณารักษ์ น้องชายคนเดียวต้องมาตายลงอย่างอนาถเพราะน้ำมือของผู้หญิงใจร้ายคนหนึ่งที่คบหากันเป็นคนรัก เพชรน้ำหนึ่ง เลิศวรเกียรติ หญิงสาวที่ใครๆ ก็หาว่าใจร้าย แต่ใครจะรู้ว่าชีวิตตั้งแต่เล็กจนโตน่าสงสารเพียงใด เธอต้องต่อสู้ฟาดฟันกับมารดาเลี้ยงและน้องสาวที่แสนจะเกลียดชัง

ท่ามกลางอันตราย เขาคือคนที่อยู่เคียงข้างเธอเสมอ *** “ค่ะ” เธอรับคำ มองตามเขาไป แล้วก็จัดการลุกขึ้นโดยยืนขาเดียว อีกข้างก็กดปลายเท้าเขย่งเอาไว้ไม่ให้ลงน้ำหนักมากไป เธอสอดขาเข้าไปในกางเกงผ้า แต่มันไม่ถนัด แถมปมผ้าถุงก็ยังมาหลุดอีก “ว้าย!” เสียงร้องของวรัญญาทำให้คนที่เดินเข้าไปในห้องครัวเล็กๆ รีบวิ่งออกมาอย่างตกใจ คิดว่าเธอได้รับอันตรายอะไร “ว้าย!” เธอร้องอีกรอบดึงผ้าถุงมาปิดทรวงอกอวบอิ่ม เพราะตกใจเลยเผลอกดเท้าด้านที่เจ็บไปกับพื้น ทำให้ร่างเซ ชีวินรีบถลาไปรับเธอเอาไว้ แต่เขาก็เสียหลักล้มทับเธออย่างไม่ตั้งใจ ชีวินทาบทับร่างน้อย ใบหน้าฟุบลงกับทรวงอกอวบอิ่มแบบไม่ได้ตั้งใจ เธอกรีดร้องดันศีรษะของเขาออกห่าง หน้าแดงก่ำลามไปถึงใบหู “ขอโทษครับ” เขาผละออกห่าง มองเธอตาปริบๆ วรัญญามองตามสายตาของเขา ก็เห็นว่าเขาก้มมองอกอวบอิ่มเปลือยเปล่าของเธออยู่ “ว้าย!” เธอร้องอีกรอบ รีบดึงผ้าถุงมาปิดอก ขยับลุกนั่งอายจนแทบแทรกแผ่นดินหนี “ขอโทษครับ คุณสวมเสื้อก่อนแล้วค่อยดึงกางเกงขึ้นไปสวม ไม่ต้องยืนแต่นั่งก็ไดนะครับ ค่อยๆ ทำไม่ต้องรีบครับ” เขารีบบอก เธอเม้มปากเขาหากัน อายเขาจนพูดไม่ออก ชีวินเลยเอ่ยขอตัวอีกรอบ เขาไม่อยากให้เธออึดอัดใจ นิยายชุด 1. ซ่านรัก 2. ล่ารักเจ้าสาวพรหมจรรย์

ปราชญ์ คุณอาหนุ่มที่เธอแอบรักมาตั้งแต่เด็ก น้ำเพชร เด็กสาวที่เขาจำใจต้องอุปการะเอาไว้ (ด้วยความรัก) *** “เพชรจะทำอาหารเช้าให้อาปราชญ์นะคะ” เธอรีบบอกอย่างเอาใจ หลังจากเหตุการณ์อุบัติเหตุคร่าชีวิตแฟนสาวของเขา เธอก็อ่อนลง ไม่อาละวาด เกเร หรือทำตัวมีปัญหาอีก ทั้งๆ ที่เธออึดอัดกับตัวเองเหลือเกิน มันไม่ใช่ตัวเธอน่ะสิ คนอย่างเธอ ต้องตาต่อตา ฟันต่อฟัน ทำอะไรต้องให้รู้ดำรู้แดงไปเลย เขาเดินไปหยิบผ้าเช็ดตัวมานุ่ง ท่าทีเฉยเมย “ไม่ต้องหรอก อาจะไปข้างนอกแล้ว จริงๆ ก็ควรลุกไปทำตั้งแต่เช้า ไม่ใช่เพิ่งคิดว่าจะทำ มันดูเป็นคนดีที่เสแสร้ง” เขาไม่พูดหยาบแต่แดกดันเก่ง น้ำเพชรได้แต่นั่งนิ่งอยู่บนเตียง ในขณะที่เขาเข้าห้องน้ำไปแล้ว เธอเตรียมทุกอย่างเอาไว้ในห้องน้ำเรียบร้อยแล้ว เขาสามารถหยิบใช้ได้สะดวก ถึงไม่ได้เป็นเมียตบเมียแต่ง แต่เธอสำนึกว่าต้องคอยดูแลเขาให้ดีที่สุดในฐานะผู้หญิงคนหนึ่งของเขา “อาจะไปต่างจังหวัดหลายวัน” เขาพูดสั้นๆ ขณะแต่งตัว น้ำเพชรขยับเข้าไปดึงเนกไทให้เขา ขอแค่ได้ดูแลคนที่รักก็เพียงพอแล้ว ปราชญ์ขยับถอยห่าง ไม่ได้มีท่าทีกระชากหรือถอยหนีแรงๆ แต่ก็ไม่ปรารถนาให้เธอเข้าใกล้ อาการขมคอ... เข้ามาจุกอยู่ที่คอหอย ขมปร่าจนแทบกลืนน้ำลายไม่ลง... น้ำเพชรสูดลมหายใจเข้าปอดลึกๆ มองร่างสูงที่เดินไปแต่งตัวหน้ากระจกด้วยสายตาเจ็บปวด “อาปราชญ์จะไปกี่วันคะ” เธอเดินมาส่งเขาที่รถ สายตาละห้อย ในอดีตเธอคือเด็กแสบ แต่หลังจากนับดาวตายก็รู้สึกว่าตัวเองกลายเป็นคนผิดบาป เธอไม่ได้อยากให้หล่อนตาย สาบานว่าเธอไม่ได้อยากให้หล่อนตายจริงๆ “ก็บอกว่าหลายวัน” เขายังมีแก่ใจหันมาตอบ น้ำเพชรเม้มปากเข้าหากัน เธอรู้ว่าเขาเองก็ไม่ได้อยากจะตอบนักหรอก “อยู่บ้านอย่าหนีเที่ยวอีกล่ะ” เขามองเธอด้วยสายตาคมดุ “ค่ะ” คนรับคำก้มหน้า เม้มปากเล็กน้อย ตั้งแต่นับดาวตายเธอก็ไม่กล้าเถียงอะไรปราชญ์อีก ทั้งๆ ที่ในอดีตเธอทั้งเถียงทั้งแหย่ ทั้งแกล้ง คนไหนที่ไม่ชอบขี้หน้า เธอจะไม่ทนให้มาพูดจาไม่ดี กดขี่ข่มเหงเด็ดขาด แม้แต่ปราชญ์เองก็เถอะ แต่กระนั้นเธอก็ยอมลงให้เขาคนเดียว น้ำเพชรโผเข้ากอดปราชญ์ เธอใจกล้าโน้มคอเขาเข้ามาหา ก่อนจะหอมแก้มเขาฟอดใหญ่ ชายหนุ่มดูอึ้งไป ดวงตาดุวับเหมือนไม่ชอบให้เธอทำแบบนั้น น้ำเพชรทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ เรียกง่ายๆ ว่าเธอทำเป็นนิ่งเฉยเสีย ไม่สนใจดวงตาดุๆ คู่นั้น ไหนๆ เขาก็หาว่าเธอชอบอ่อย บ้าผู้ชายอยู่แล้วนี่นา น้ำเพชรยืนมองท้ายรถของคุณอาหนุ่มไปอย่างเซ็งๆ ก่อนจะเดินเข้าบ้าน นิยายชุด 1. ซ่านรัก 2. ล่ารักเจ้าสาวพรหมจรรย์

“แอนนา” เสียงทุ้มนุ่มลึกของหนุ่มใหญ่เปล่งเสียงเรียกภรรยาสุดที่รักดังขึ้นจากด้านหลัง “คุณริก” เสียงหวานขานรับ ก่อนจะหันไปยิ้มละไมให้ผู้เป็นสามี ร่างสูงสมาร์ทของหนุ่มใหญ่ วัยสี่สิบเดินมาหยุดใกล้ๆ กับภรรยาสาว ไม่น่าเชื่อว่าอายุของเขาจะห่างกับเธอถึงสิบเจ็ดปี แต่ชายหนุ่มกลับยังหนุ่มแน่นอ่อนเยาว์กว่าอายุจริงหลายปีนัก ผมสีดำสนิทรับกับคิ้วดกหนาและจมูกโด่งเป็นสัน ริมฝีปากหยักลึกสีแดงจัดอย่างคนสุขภาพดีที่ออกกำลังกายอย่างสม่ำเสมอ ยิ่งดวงตาสีเทาอมฟ้าหวานหยาดเยิ้ม เวลาทอดมองมายังเธอทำให้หัวใจสาวแทบละลาย แม้จะเคยแนบชิดกันอย่างลึกซึ้ง แต่ทุกครั้งที่เขาเข้าใกล้ หัวใจเธอกลับสั่นไหวและตื่นเต้น ผิวที่ขาวจัดแต่อุดมไปด้วยเส้นขนดูเซ็กซี่ยิ่งนัก ผู้ชายที่ยืนตรงหน้าเธอเซ็กซี่หาตัวจับยาก เขาหล่อเหลาราวเทพบุตรกรีก ส่วนสูงที่สูงเกือบร้อยเก้าสิบทำให้ส่วนสูงของเธออยู่เพียงแค่ระดับอกเขา เขาเป็นผู้ชายที่มีพลังดึงดูดทางเพศรุนแรง สายตาคมกล้าของเขาละลายใจสาวๆ มานักต่อนัก แม้ในบางครั้งจะดุดันเหี้ยมเกรียมและแสนจะเด็ดเดี่ยวมุ่งมั่นเพียงใด “กำลังทำอะไรอยู่ เด็กน้อยของฉัน” น้ำเสียงอบอุ่นพร้อมกับอ้อมแขนแข็งแกร่งทรงพลังโอบกอดมาทางด้านหลัง คางหนาบึกบึนวางที่ลาดไหล่ละมุนอย่างออดอ้อนคล้ายเสือร้ายตัวใหญ่ที่กลายร่างเป็นแมวเชื่องสยบต่อเจ้าของ “กำลังคิดเรื่องในอดีตอยู่ค่ะ” เธอตอบรับอ้อมแขนนั้นอย่างอบอุ่นหัวใจ “นางฟ้าตัวน้อยของฉัน อย่าคิดมากสิ เดี๋ยวจะแก่เร็วรู้ไหม” เขากระซิบเย้า หอมแก้มนวลเสียฟอดใหญ่ ก่อนจะสูดกลิ่นหอมประจำตัวของเธอเข้าปอดอย่างสดชื่น “แอนนาไม่ได้คิดมากหรือเป็นกังวลอะไรหรอกนะคะคุณริก แต่แอนนาคิดถึงความรักความอบอุ่นที่คุณริกมีให้แอนนาตั้งแต่เล็กจนโต คอยดูแลแอนนาเป็นอย่างดีต่างหาก แอนนาประทับใจและรักที่นี่มากนะคะ” “ฉันเองก็รักที่นี่ ฉันสร้างคฤหาสน์หลังนี้เพื่อเธอ ยอดดวงใจของฉัน” “แอนนาไม่รู้ว่าจะตอบแทนคุณริกอย่างไร คุณริกเป็นผู้ชายที่พระผู้เป็นเจ้าประทานมาให้ คุณเป็นทุกสิ่งทุกอย่างของแอนนา คุณแสนดีและอบอุ่นเหลือเกิน” “นางฟ้าตัวน้อยของฉัน แค่เธอมีลูกน่ารักให้ฉัน ก็ถือเป็นการตอบแทนให้ฉันแล้ว ถ้าอยากตอบแทนฉันอีก ก็มีลูกน่ารักให้ฉันอีกหลายๆ คนสิ” เขากระซิบคลอเคลียที่ริมหูหอมกรุ่น “คุณริก” พวงแก้มสาวแดงเรื่อเมื่อเข้าใจความต้องการของสามีที่กำลังโอบกอดเธออยู่ในอ้อมแขน เรือนกายรุ่มร้อนกำลังบดเบียดจนอกแกร่งแนบติดกับแผ่นหลังบอบบาง แก่นกายร้อนเร่ากำลังผงาดแข็งกร้าวพาดเบียดกับร่องก้นนิ่มๆ ของเมียสาว มือหนาลูบเรื่อยมายังหน้าท้องและบั้นเอวเพื่อสำรวจตรวจตราทรวดทรงองค์เอวอันน่าพิสมัยที่มีเพียงเขาเท่านั้นได้ครอบครองเป็นเจ้าของ ร่างหอมกรุ่นในอ้อมแขนสะท้านน้อยๆ เธอแอ่นหยัดหาเขา เบียดแก่นกายเข้าหาร่องสะโพก ริกคาโด้มองพวงแก้มแดงเรื่อเพราะแสงไฟที่สว่างจ้า เขายังลูบฝ่ามือกับเอวบางและหน้าท้องแบนราบ ขณะจรดริมฝีปากสัมผัสไปกับกลุ่มผมนุ่มสลวย พวงแก้ม ซอกคอและติ่งหู

ร่างสูงเดินเข้าหาอย่างคุกคาม มองหญิงสาวเหมือนเสือร้ายรอตะครุบเหยื่อ ไม่เคยมีผู้หญิงสวยๆ คนไหนหลุดรอดเงื้อมมือของเขาไปได้ และตอนนี้เขาก็จะไม่ปล่อยเธอเด็ดขาด ผู้หญิงที่หยามเขาครั้งแล้วครั้งเล่า “ท่าทางคุณจะพูดไม่รู้เรื่อง ฉันขอตัวก่อน” มุกอันดาก้าวถอยหนี ไม่ใช่เพราะหวาดกลัว แต่เพราะเธอรังเกียจท่าทางหยาบคายของเขาต่างหาก “จะไปไหนเล่า คุณหนูมุกคนสวย” “ว้าย!!!” มุกอันดาร้องอย่างตกใจเมื่อโดนกระชากแขนเอาไว้ ไฟฉายหล่นลงไปกองกับพื้นใต้แคร่ แสงสว่างยังส่องให้มองเห็นทั่วเพิงพัก สายฟ้าที่แลบแปลบปลาบทำให้เธอมองเห็นสายตากระหายของเขาอย่างชัดเจน “ปล่อยนะ ว้าย!!!” เพราะไม่ทันตั้งตัวเธอเลยโดนกระชากอีกรอบเข้าไปอยู่ในอ้อมแขน แต่เพราะวิชาการป้องกันตัวทำให้เธอยกเข่าขึ้นกระแทกเข้าที่หว่างขาเขาจนจุก “โอ๊ย!” ภครัฐร้องเสียงหลง ยอมปล่อยหญิงสาวเพราะความเจ็บจุก “สมน้ำหน้าอยากหื่นดีนัก” เธอว่าใส่หน้า ก่อนจะหันไปหยิบร่มและไฟฉาย แต่ช้ากว่าร่างสูงที่ดีดตัวขึ้นมา กัดฟันข่มความเจ็บปวดเอาไว้อย่างที่สุด เธอหยามเขากี่รอบแล้วนะ เกิดมาไม่เคยมีผู้หญิงคนไหนทำร้ายเขาขนาดนี้มาก่อน “ว้าย!!!”

เธอครางเสียงหลง ส่ายหน้าไปมา ยามเมื่อเขากระแทกลงมาหา ปากร้อนดูดรวบยอดอกของเธอจนแข็งเป็นไต ขนในกายของพลอยใสลุกซู่ด้วยความกระสันเสียวเจ็บแปลบปนเปกันไปหมด เขาช้อนสะโพกของเธอขึ้นให้รับการกดคลึง เธอหอบหายใจรุนแรง จิกมือกับแผ่นหลังของเขาแน่น ปากน้อยที่เผยออ้าค้าง ทำให้เขาต้องบดจูบหนักๆ เสียงครวญครางของสาวน้อยดังสะท้านอยู่บนเตียงนอนใหญ่เกือบค่อนคืน เธอถึงได้ถูกปล่อยตัวจากอ้อมแขนแกร่งของเขา “จะไปไหน” เขาเกี่ยวเอวบางเอาไว้ พลอยใสไม่ตอบ เธอจะหนีลงจากเตียงท่าเดียว “ฉันถามว่าเธอจะไปไหน” “พลอยจะกลับห้องค่ะ” “ยังไม่ให้ไป” เขารั้งร่างน้อยมากอด บดจูบแก้มนวลอย่างหนักหน่วง “อุ๊ย! คุณนัส” เธอลูบแก้มตัวเองเบาๆ ซุกหน้าเข้าหาหมอนอย่างเขินอาย ไม่กล้าหันไปมองเขา “ฉันชอบหมอนข้างดิ้นได้ ถ้ายังไม่อนุญาตให้ไป เธอก็ไปไหนไม่ได้” คนเผด็จการสั่ง รัดเอวบางเอาไว้แน่นขึ้น เธอเลยหยุดดิ้น เพราะรู้สึกว่ายิ่งดิ้นยิ่งเสียดสีกับสัดส่วนที่ไม่สมควรมากขึ้น นิยายชุด 1. เล่ห์หวาม 2. เล่ห์สวาท

“ครับ” เขารับคำในขณะที่เธอหันไปมอง คนตาโตเหมือนนึกอะไรออก รีบกัดปากเสไปมองทางอื่น “อุ๊ย!” เธออุทานเมื่อเขาขยับเข้ามาหา จับมือเธอเอาไว้ ช่อเพชรมองตาปริบๆ แก้มร้อนผ่าว “คืออาก็ยังไม่มีเมีย” “ค่ะ ยังไม่มีเมียแล้วเกี่ยวอะไรกับช่อละคะ” เธอดึงมือหนี เดินไปคนพะโล้ ภามลูบท้ายทอยตัวเองไปมา เออ... เขายังไม่มีเมียแล้วไปบอกเด็กมันทำไมกัน “คือจริงๆ อาก็อยากมีเมียนะครับ” *** “คิดถึงอาหรือเปล่า ไหนบอกให้ชื่นใจหน่อยสิครับ” “ไม่เห็นจะคิดถึงเลย” เธอเสมองไปที่บึงบัว ตักไอติมกินแก้เขิน “แต่อาคิดถึงช่อแทบขาดใจ” “คุณอา” เธออุทาน มองเขาตาโต คนบ้ามาสารภาพอะไรตอนนี้ ช่อเพชรแก้มร้อนผ่าว สบตาแล้วเขินจนมือไม้ไม่รู้จะพาไปไว้ตรงไหนดี สุดท้ายก็ถือไอศกรีมขนมปังกรอบเอาไว้แน่นเหมือนเดิม “ไอติมติดปากอีกแล้วครับ” เขายิ้มที่มุมปากของตัวเองเพื่อบอกเธอ ก่อนจะยื่นหน้าเข้ามาหา ทำท่าจะเช็ดให้ด้วยปากร้อนๆ อีกครั้ง ช่อเพชรรีบยกมือขึ้นปิดปากตัวเองทันที ภามเลยจุมพิตลงมาที่หลังมือของเธอแทน เธอมองสบตากับเขาในระยะกระชั้นชิด ปากร้อนบดจูบลงมาเบาๆ กับหลังมือนิ่มขาวจัด พอเขาเลื่อนใบหน้าออกห่าง เธอก็เอามือออกจากปากของตัวเอง แต่เขาขยับหน้ามาหาอีกรอบ เธอเลยเอาไอติมขนมปังกรอบยัดปากเขาแทน

“น้องกูไม่อยากเจอมึง” “บอกไปว่าผัวมาหา” “ไอ้!” สุรเชษฐ์สบถลั่นบ้าน ด่าเป็นชุด “กูไม่ได้ป้องกันเอาไปหลายที เผื่อท้องขึ้นมา ไปตามมาคุยกันให้รู้เรื่อง” “ไอ้นนท์มึง มึง!” สุรเชษฐ์ชี้หน้าเพื่อนมือไม้สั่น อยากจะชักปืนลูกซองมายิงกบาลเพื่อนให้กระจุย แต่เขาไม่อยากติดคุก ได้แต่โกรธหน้าดำหน้าแดง “ซื้อของมาฝากบำรุงจะได้หายป่วย ฤกษ์แต่งงานให้ผู้ใหญ่หาให้แล้ว ลดาตกลงแล้วใช่ไหม” “ตกลงบ้านป้ามึงเหรอ น้องกูไม่เอามึง” “งั้นกูฉุด” “มึงกล้าเหรอ กูยิงไส้พรุน” “กูจะคุย” รัชชานท์เท้าสะเอวมองขึ้นไปบนห้องนอนของเมียเด็ก สุรเชษฐ์ขยี้หัวตัวเอง เขารู้นิสัยเพื่อนดี ไอ้หมอนี่มันบ้า เคยมีใครขวางอะไรมันได้ “ลดาไม่อยากคุยกับมึง” “แต่กูจะคุย” “มึงกลับไปก่อน” สุรเชษฐ์เสียงอ่อนลง “ไม่ไป อีกไม่กี่วันปิดเทอม แต่งงานกันเลยกูจะได้วางใจว่าไม่มีผู้ชายที่ไหนมาเกาะแกะอีก” “มึงฟังภาษาคนรู้เรื่องไหมวะไอ้นนท์” “ฟังรู้เรื่องแต่กูไม่ไป หน้าที่ไปไม่ใช่หน้าที่กู” “เออวะ! กูเพิ่งเห็นคนหน้าด้าน” “ห้องเมียกูอยู่ไหน จะขึ้นไปคุย” “ปัดโธ่เว้ย! บอกว่าไม่ได้” รัชชานนท์ทรุดนั่งลงไปปักหลักไม่ไปไหน ถ้าเป็นคนอื่นสุรเชษฐ์คงไปตามลูกน้องมาลากมันออกไปทิ้งหน้าบ้าน แต่กับเพื่อนคนนี้เขาได้แต่ส่ายหน้าไปมา “น้องมึงท้องกูเลี้ยงเอง ไม่ต้องกลัวว่าจะเสียการเรียน มีลูกกี่คนกูก็เลี้ยง น้องมึงแต่งกับกูไม่ต้องทำงานทำการอะไร จะเลี้ยงดูปูเสื่ออย่างดี รักไปจนวันตาย ไม่ชายตาแลใคร ส่งเสียให้เรียนอีก จะเรียนจนจบปริญญาเอกก็ได้นะ” “กูอ่อนใจกับมึง” สุรเชษฐ์ทิ้งตัวลงนั่งบนโซฟาตรงข้ามกับเพื่อน “กูจะไม่เจ้าชู้” “ก็น้องกูไม่เอามึง” “มึงให้กูฉุดลดาไปกกสักอาทิตย์รับรองว่าต้องใจอ่อนแน่ๆ” “ไอ้เพื่อนห่า จะฉุดน้องกูท่าเดียว มึงเป็นเด็กมีปัญหาหรือไงวะ” “ตอนนี้กูเป็นคนแก่มีปัญหา เด็กมันไม่เอาทำผัว” สุรเชษฐ์ไม่รู้จะขำหรือจะด่าเพื่อนยังไงดี ดูมันพูดแต่ละอย่าง

“เฮีย! ขึ้นมาทำไม ทำไมไม่ไปนอนที่ห้องตัวเอง” “ทีเมื่อกี้เรียกร้องจะให้นอนด้วย” “นั่นมันเมื่อก่อนนะ แต่ตอนนี้ไม่อยากให้นอน” “ใจร้าย...” เขาบ่นอุบ ซุกหน้าเข้าหาอกอวบๆ ของเมีย “เฮีย... จะมาซงมาซุกทำไมนี่” “พอได้เฮียเป็นผัวก็จะไล่ใช่ไหม เห็นเฮียเป็นของตาย” “ไม่ใช่ อัญกลัวเฮียจะลักหลับอัญ” เธอนิ่วหน้ายังเจ็บตรงหว่างขาอยู่เลย “เฮียไม่ลักหลับหรอก ชอบแบบดิ้นได้มากกว่า โอ๊ย! หยิกทำไมนี่ ยัยเด็กซาดิสม์” “ถ้าจะนอนด้วยกันก็อย่าลามกนะคะ” อัญชัญอ้าปากหาวอีก ซุกหน้าเข้าหาหมอน แต่เขาดึงศีรษะของเธอให้มาซุกหน้าเข้าหาอกกว้างของเขาแทน “ซุกตรงนี้” “เฮียไม่ใช่หมอนเสียหน่อย” เธอบ่นเสียงอู้อี้อยู่ที่อกเขา ตาปรือด้วยความง่วง ตะกายมือกับเขากอดเขาเหมือนเขาเป็นหมอนข้าง นิยายชุด 1. แดนตะวัน 2. สุริยันต์