“ปล่อยฉันไปเถอะ อย่าทำอะไรฉันเลย” หญิงสาวขอร้องตัวสั่นงันงก “ตัวเธอหอมดีจริงๆ ปางสิริน” คนที่ร้างราเรื่องบนเตียงมานานเพ้อออกมาด้วยเสียงแหบพร่า ขยับเบียดร่างกายชิดกับร่างหอมกรุ่น “อย่าทำอะไรฉันเลย” “ฉันไม่ทำก็ได้ แต่เธอจะโดนลูกน้องของฉันทำแทน” ปากหยักร้ายกระตุกยิ้ม เมื่อเห็นหน้าสวยๆ ซีดเผือด “ว่าไง โดนฉันเอาคนเดียว หรือจะโดนลูกน้องฉันเรียงคิว” ทางเลือกไม่มีเลยสำหรับปางสิริน เธอก้มหน้า น้ำตาคลอเบ้า ใจสั่นระรัวอย่างหวาดกลัว และอยากรู้ว่าผู้ชายคนนี้จับเธอมาทำแบบนี้เพื่ออะไร เธอทำอะไรผิด? “ว่าไง” “ฉัน...ฉันทำผิดอะไร” “เธอไม่มีสิทธิ์ถาม ปางสิริน เลือกมาว่าจะโดนฉันเอา หรือโดนลูกน้องฉันเอา” “ฉัน...” น้ำตาของปางสิรินร่วงหล่นราวกับสายฝน “ฉัน...ฉันเลือกแก” บอกออกไปด้วยเสียงสั่นเครือ “พูดอีกที” “ฉันเลือกคุณ” อึดใจต่อมาร่างของเธอก็ถูกพามายังเตียง คนเลวจับให้เธอนั่งลงบนเตียง แล้วเขาก็เดินมาหยุดตรงหน้า ปางสิรินก้มหน้านิ่ง น้ำตาคลอเบ้า “ถอดเสื้อผ้า” “ฉัน...ฉันไม่ได้ใส่อะไร” “หมายถึงเสื้อผ้าผม” “ก็ถอดเองสิ” เพราะเธอตอนนี้ใช้มือปิดร่างกายเอาไว้อยู่ แม้จะปิดได้ไม่มากก็เถอะ แต่ก็ดีกว่าเปิดโล่งให้คนชั่วเห็นทุกสัดส่วน เธอเหลียวมองไปที่ประตูอย่างมีความหวังว่าจะหนีออกไปก่อนจะถูกย่ำยี “ถ้าเธอก้าวพ้นห้องนี้ไป คงไม่ต้องบอกนะว่าจะโดนอะไร” เสียงพร่าข่มขู่ แล้วเริ่มปลดเสื้อผ้าของตัวเองออก ไม่นานเสื้อเชิ้ตก็ถูกโยนทิ้งอย่างไม่ไยดี มือใหญ่เลื่อนมาปลดกระดุมกางเกงยีนแล้วตามด้วยซิป เสียงรูดซิปนั่นทำให้หัวใจของคนบางคนเต้นกระหน่ำ

“ฉันไม่แต่ง....ว้าย!” หญิงสาวร้องเสียงหลงเมื่อมือใหญ่เอื้อมมากระชากตัวเธอทีเดียวก็ลอยเข้าไปปะทะกับอกกว้าง “ถ้าไม่อยากแต่ง แล้วไปเสนอตัวอยากแต่งงานกับคุณพิมพ์พรรณทำไม คุณก็รู้ว่าผู้ใหญ่ทั้งสองฝ่ายได้หมั้นหมายผมไว้กับใคร!” เสียงห้าวห้วนเอ่ยถาม “ฉันเปล่าทำนะ” “คุณนี่...โกหกเก่งจริงๆ” “ฉันไปโกหกคุณตอนไหน” “นอกจากโกหกเก่งแล้ว ยังตีหน้าซื่อได้แนบเนียนอีกด้วย” ชายหนุ่มแค่นยิ้มใส่ “คุณเป็นบ้าหรือเปล่า ถึงได้มาตัดสินว่าฉันเป็นแบบนั้นแบบนี้ ทั้งที่คุณไม่เคยรู้จักฉันมาก่อน ปล่อยฉันนะ! ปล่อย!” ธาวิตาดิ้นรนให้หลุดจากพันธนาการที่ยึดแน่นของเขา “ไม่รู้จัก แต่ก็ใช่ว่าผมจะไม่รู้ว่าคุณเป็นคนยังไง” “แต่ฉันเชื่อว่าคุณรู้มาผิดแน่ๆ” “ฮึ!” ชนวีร์บีบแขนเล็กแน่นขึ้น “ปล่อยฉันนะ” “เสนอตัวอยากแต่งงานเอง แล้วจะมาร้องให้ปล่อยทำไม แต่ผมบอกไว้เลยว่าก่อนที่เราสองคนจะแต่งงานกัน ผมต้องได้พิสูจน์ว่าคุณเก่งเรื่องบนเตียง!

เขาคือบุรุษรูปงามที่แสนเย็นชา นางคือสตรีใจกล้านิสัยไม่ดี เจินเจิน หญิงสาวจากฝ่ายอิทธิพลมืด(หรือพรรคมาร) นางซึ่งเป็นสตรีแปลกประหลาดแบบคนละขั้วกับสตรีของเมืองหลวงทุกประการ นางซึ่งแสดงออกอย่างชัดเจนว่ารัก แบบไม่มีปกปิดอาการใดๆ นางคือผู้ที่เกิดตกหลุมรักเข้าอย่างจังกับหนุ่มเมืองหลวงที่เป็นถึงองค์ชาย นามว่า หลี่เซียวเหยา องค์ชายหลี่เซียวเหยา ชายหนุ่มผู้เย็นชา บุรุษผู้ซึ่งรังเกียจอิสตรี โดยเฉพาะสตรีที่มีนามว่า เจินเจิน “ท่านคงโดดเดี่ยวและเหน็บหนาวมาเนิ่นนาน ท่านควรปล่อยวางอดีตที่ขมขื่นและมาเริ่มต้นใหม่อย่างเข้มข้นกับข้าเสีย”

นางผู้ปักใจรักเพียงเขา ทำทุกอย่างเพียงเพื่อให้ได้อยู่ใกล้เขา แม้ว่าตนเองจะกลายเป็นคนโง่งม เขาผู้ที่มิได้สนใจใคร่ดีสตรีนางใด แต่กับนาง ไม่รู้ทำไม...ชอบรบกวนหัวใจให้ได้คิดฟุ้งซ่านอยู่ตลอดเวลา หลิวหลี หญิงสาวผู้มีใจรักมั่นกับจูหยวนจาง นางรักเขา ในที่สุด นางก็ได้แต่งงานกับเขา ได้เป็นภรรยาของเขา จูหยวนจาง ชายหนุ่มผู้เย็นชา ไร้ใจ เห็นความรักเป็นเรื่องโง่งม ทำทุกอย่างเพื่อให้ได้แต่งงานกับเขาเช่นนั้นหรือ อยากเป็นภรรยาของเขานักใช่หรือไม่ ได้เลย!

“พอได้คุยกับชายชู้ หน้าตาระรื่นเลยนะ” คำพูดแดกดันนั่นทำให้ณัฐธิดานิ่งไปครู่หนึ่ง ก่อนจะหันมาเผชิญหน้ากับสามี “พ่อเลี้ยงพูดเรื่องอะไรคะ” หล่อนเอ่ยถามอย่างสงสัย พลางมองท่าทีของสามีอย่างหวาดระแวง “ไอ้เรื่องตีหน้าซื่อๆ นี่ เธอตีเก่งดีนะณัฐธิดา” ภูผาขยับเข้าใกล้ ส่วนณัฐธิดาก็ถอยหนีอัตโนมัติ “ดาไม่ได้ตีหน้าซื่อนะคะ” หล่อนตอบเสียงสั่นๆ พลาง ขยับถอยหลังเรื่อยๆ เมื่อสามียังไม่หยุดเดินไล่ต้อน ดวงตาคู่สวยก็เต็มไปด้วยความหวาดหวั่น “เห็นกับตา ยังจะกล้าเถียงอีกหรือไง ว่าแต่ไอ้ชู้รักของเธอนี่มันลีลาเด็ดดีไหม แล้วเธอชอบลีลาของใครมากกว่ากัน ระหว่างลีลาผัวกับชู้” ปากหยักกดยิ้มร้ายทันทีที่พูดจบ ขณะที่ณัฐธิดาก็หน้าชา สองมือของเธอสั่นระริก “ไม่ตอบแบบนี้ แสดงว่าลีลาของชู้ยังไม่เด็ดพอ” “พ่อเลี้ยงหยุดพูดจาหยาบคายซะทีค่ะ แล้วดาก็ไม่ได้มีชู้อย่างที่พ่อเลี้ยงกำลังกล่าวหาด้วย” ณัฐธิดาปัดมือมือใหญ่ที่ยื่นมาหาสุดแรง ท่าทีแสดงออกราวกับรังเกียจนั่นเป็นเหตุให้อารมณ์ของภูผาระเบิด “ผัวแตะนิดแตะหน่อยทำสะดีดสะดิ้งเหลือเกินนะ!” ภูผากระชากร่างเล็กเข้ามาปะทะอกแกร่ง ดวงตาเรืองโรจน์ด้วยแรงโทสะ “พ่อเลี้ยงปล่อยดา” “ผัวแตะทำเป็นบอกให้ปล่อย แต่กับไอ้ตะวันเธอคงจะร้องบอกให้มันทำไม่หยุดเลยสิ” ยิ่งพูดก็เป็นเขาที่ยิ่งเดือดดาล มือใหญ่ที่ยึดแขนเรียวจึงกดแรงๆ จนแขนเรียวแทบหัก “พ่อเลี้ยงปล่อยดา ดาเจ็บ” ณัฐธิดาร้องบอกด้วยหน้าตาเหยเก “เจ็บสิดี จะได้สาสมกัน หรือเธอลืมไปแล้วว่าเธอทำให้ฉันเจ็บแค่ไหน” ภูผาตวาดกลับเสียงดังลั่น “ดาไม่ได้ทำอะไรทั้งนั้น” ณัฐธิดาเงยหน้าขึ้นมาตอบโต้กลับไปเสียงดังแต่ก็ยังแพ้สามีอยู่ดี “ไม่ได้ทำ! แล้วเธอไปนอนแก้ผ้าอยู่บนเตียงเดียวกับฉันได้ยังไง! บอกมาสิ หรือเธออิจฉาอาย ที่ฉันรักอายคนเดียว เธอเลยวางแผนอุบาทว์ เพื่อแย่งชิงฉันมา เธอนี่...ไม่น่าเกิดมาเป็นลูกนายอำเภอเลย ไม่รู้หรือไงว่าทำแบบนี้จะทำให้นายอำเภออับอายแค่ไหน ที่ลูกสาวคนดีทำเรื่องได้เลวระยำสิ้นดี!”

เมื่อนางตามล่า...แต่เขาตามรัก นางตามล่าเพื่อความแค้นของนางได้รับการสะสาง เขาตามรักเพื่อความแค้นของนางได้รับการขัดขวาง หากนางไม่ยินยอม เขาจะจับนางปล้ำจับกดติดเตียง หากจะมีบุรุษสักคนหนึ่งที่จะรักปักใจกับใครได้มากมายและยาวนานก็คงต้องยกให้เขาคนนี้ นางเป็นสตรีที่เขารักปักใจมาเนิ่นนาน ความปรารถนาในตัวนางย่อมมีมาแต่ไหนแต่ไร หากแต่เขาก็พยายามข่มกลั้นเก็บกดมันเอาไว้ จนกระทั่งเมื่อเขาได้มีโอกาสใกล้ชิดกับนาง ได้พบเจอกันจนกระทั่งได้พูดคุย ถึงแม้ว่าจะมิได้พูดคุยกันดีๆ แต่เขาก็ไม่สามารถห้ามใจของตนมิให้ก้มหน้าลงกดจูบนาง หอมแก้มนาง #รักต้องจูบ #จีนโบราณ

เขาเป็นถึงแม่ทัพผู้เกรียงไกร แต่กลับถูกวางยาปลุกกำหนัดได้เสียกับสตรีนางหนึ่งจนต้องแต่งงานกันด้วยแผนการอันแยบยลของนาง แต่เหตุไฉนไยนางถึงไม่ยินดี บัดซบ!

หากใครชมชอบเรื่องราวความรักที่อึนมึนของพี่ชายใหญ่แห่งบ้านฟงกันมาแล้ว (ฟงชินหยาง&หลิงเวย) ครานี้ลองมาติดตามเรื่องราวความรักของสองพี่น้องบ้านฟงกันบ้าง เรื่องนี้ในภาคพิเศษนั้นเป็นเรื่องของสองพี่น้องบ้านฟง คือฟงจินหมิงและฟงลี่หลิน ซึ่งแยกเล่มออกมาแต่คอนเซปยังคงเดิมคือ ร้ายพ่ายกลายรัก นั่นเองค่ะ โดยจะมีภาคพิเศษตอนต้น(เรื่องของฟงลี่หลิน)และภาคพิเศษตอนปลาย(เรื่องของฟงจินหมิง) เป็นสองเรื่องสองคู่รักในเล่มเดียว จัดหนักจัดให้คุ้มสุดๆ กันไปเลยค่ะ

ชลินทราไล่สายตามองตั้งแต่ไหล่กว้าง แผงอกที่เต็มไปด้วยไรขน แล้วหยุดสายตาที่ขอบผ้าเช็ดตัว ก่อนจะหน้าเห่อร้อนเมื่อรู้ตัวว่าได้ทำอะไรลงไป “มาดูใกล้ๆ ก็ได้ ผมไม่คิดเงินหรอก ให้ดูฟรี แถมลูบคลำได้ด้วย” พูดไปมือก็กำที่ปมผ้าเช็ดตัว “คุณจะทำอะไร” ชลินทราถามเสียงดัง พลางถอยหลังกลับเข้าไปในครัว เมื่อเขาเดินเข้ามาหา นิคเตอร์หัวเราะร่วนเมื่อเห็นท่าทีตื่นกลัวของแม่สาวร่างเล็ก ทั้งที่ก่อนหน้าเธอยังจ้องเขาตาแทบถลนออกมาเบ้า “หัวเราะบ้าอะไร” ชลินทราถามเสียงเขียว “แล้วคุณถอยหนีผมทำไม” เขาถามด้วยเสียงเจือหัวเราะ “เปล่าหนี” ชลินทราเถียงเสียงสูง “งั้นเหรอ” เลิกคิ้วใส่ไม่พอ ปากหยักยังยิ้มได้น่าหมั่นไส้จนน่าเอามีดมาเฉาะ “นี่! อย่าตามมานะ” ร้องบอกเสียงเขียวเมื่อเขาเริ่มเดินตามอีกครั้ง “จะห้ามทำไม”

“เอ่อ...แขก...แขกคนที่พี่ส้มหาให้เป็นคุณพิชญ์เองเหรอคะ” “ใช่ผมเอง มีปัญหาอะไรหรือเปล่า” “ไม่...เอ่อ...มีค่ะ” ฐานิศรตอบกลับอย่างลังเล เพราะเธอไม่ได้เตรียมตัวเตรียมใจมาเจอเขา มันเลยเกิดอาการตกใจระคนดีใจ “เราไปนั่งคุยกันที่โซฟาดีกว่า ผมมีเรื่องจะถามเยอะแยะเลย” พูดจบก็จับมือเล็กเดินไปที่โซฟา “คุยเหรอคะ” “ทำไม อยากให้ผมทำอย่างอื่นหรือไง” พิชญ์หันมาถามคนที่ตนจูงมือยิ้มๆ แต่ถึงอยากจะทำมากแค่ไหน เขาก็ไม่ทำเด็ดขาด นอกเสียจากเขาจะจัดการเรื่องหย่ากับภรรยาให้เรียบร้อยเสียก่อน “ศร...ศรไม่ได้คิดแบบนั้นค่ะ” “แน่ใจ” “แน่สิค่ะ” “เอาเถอะ แน่ก็แน่ แต่มานั่งนี่ก่อน ผมจะไปเอาน้ำมาให้ หรือจะดื่มไวน์” “ศรดื่มไม่เป็น คุณพิชญ์ก็รู้นะคะ” พูดแล้วก็นึกถึงครั้งแรกที่เขาพาเธอไปโรงแรมกับการทำงานคืนแรก เธอกลัวและอายมากจึงหันไปพึ่งไวน์ กระดกเสียเกือบหมดขวดจนไวน์ออกฤทธิ์เธอก็กลายร่างเป็นนางแมวยั่วสวาท บุกเข้าหาเขาซึ่งเป็นแขกคนแรก พอนึกทีไรก็อายทุกทีและบอกตัวเองว่าอย่าแตะต้องของมึนเมาอีก

“คุณเป็นบ้าอะไร ถึงมาทำร้ายฉัน” คนถามน้ำตาคลอเพราะความเจ็บ “ก็แล้วคุณกับแม่บุญธรรมของคุณกำลังคิดจะทำอะไรกันล่ะ หรือคิดว่าสิ่งกำลังทำจะไม่มีใครรู้” พารันเอ่ยถามเสียงห้าวห้วน นึกอยากบีบคอสวยๆ นี่นัก ที่บังอาจเข้าทางพ่อของเขา เพื่อทำลายความรักระหว่างเขาและภีรมาส แต่อย่าฝันว่าจะทำสำเร็จ! “ฉันไม่ได้คิดทำอะไรทั้งนั้น” “ยังปากจะแข็งอีกเหรอ” “ก็ฉันไม่ได้คิดจะทำอะไรอย่างที่คุณกล่าวหาจริงๆ” “ต้องให้ผมพูดใช่ไหมว่าคุณคิดจะทำอะไร” “ก็พูดมาสิค่ะ เพราะฉันเองก็อยากรู้เหมือนกันว่าคุณคิดว่าฉันกับคุณท่านจะทำอะไร” เสียงหวานยอกย้อน หน้าก็เบ้ เพราะความเจ็บ “แม่บุญธรรมของคุณคิดจะจับผมไง ถึงได้นัดให้ผมมาดูตัวคุณ แต่คุณรีบไปบอกแม่บุญธรรมของคุณซะว่าให้เลิกคิดแผนชั่วๆ ได้แล้ว เพราะแม่บุญธรรมของคุณไม่มีวันจับผมได้สำเร็จ” เสียงห้าวห้วนพูดช้าชัด ย้ำทีละคำ ขณะที่คนฟังก็ตาเบิกกว้าง ตกใจกับข้อกล่าวหา “พอรู้ทันก็อึ้งไปเลยหรือไง!” พารันกระตุกยิ้มหยัน “ฉันกับคุณท่านไม่เคยมีความคิดแบบนั้น” เสียงหวานแย้ง พลางจ้องหน้าคนรักของเพื่อนสนิทอย่างไม่อยากจะเชื่อว่าคนแบบเขาจะคิดอะไรแบบนี้ได้ “ไม่เคยน้อยไปสิ” “ฉันไม่เคยคิดจะจับคุณ” หญิงสาวย้ำให้เขาฟังชัดๆ ทีละคำ พารันยิ้มหยัน ก่อนขยับถอยห่างร่างเล็กแล้วมองหญิงสาวตั้งแต่หัวจรดเท้า “คุณก็ดูสวยดี แต่คงไม่มีปัญญาหาแฟนใช่ไหม ถึงได้ขอให้แม่บุญธรรมหาให้ แล้วแม่บุญธรรมของคุณคงแกล้งโง่แน่ๆ ถึงไม่รู้ว่าผมมีคนรักอยู่แล้ว” “คุณพารัน! คุณหยุดดูหมิ่นคุณท่านเดี๋ยวนี้” พารันไม่สนใจน้ำเสียงโกรธเคืองของหญิงสาว ปากหยักร้ายขยับยิ้มหยันแล้วพูดต่อ "แล้วผมจะบอกให้รู้ไว้ว่าผมกับกี้ เราก็รักกันมาก แล้วไม่ว่าคุณ แม่บุญธรรมของคุณ หรือใครหน้าไหนก็ไม่มีวันทำลายความรักของเราได้ จำเอาไว้!” พารันปล่อยมือจากแขนเล็กแล้วหันหลังจะเดินออกมาในขณะที่อีกคนกำลังอึ้งระคนตกใจ ที่เขาคิดได้เป็นตุเป็นตะ ก่อนจะช็อกอีกรอบเพราะน้ำเสียงห้วนๆ ที่หันกลับมาตอกย้ำให้เธอหน้าชา “สวยๆ อย่างคุณ ต่อให้แก้ผ้ายั่วถึงเตียง ผมก็ไม่สน!”

“ถ้าฉันรับข้อเสนอของคุณ แล้วคุณจะให้ฉันอยู่กับคุณไปถึงเมื่อไหร่คะ” “จนกว่าจะเบื่อ” พิรุณนภาฟังแล้วคำตอบแล้วก็สะอึกเบาๆ ในใจ ก่อนจะถามเขากลับไป “คุณจะไม่กำหนดหน่อยเหรอคะ” “ทำไมล่ะ” “ฉัน...ฉันไม่อยากทำงานแบบนี้นานๆ ค่ะ” “ทำไม? กลัวแฟนรู้หรือไง” “เปล่าค่ะ แต่ก็อย่างที่ฉันบอกไปก่อนหน้าว่าฉันไม่อยากทำงานแบบนี้นาน ฉันก็เลยอยากให้คุณกำหนดมาเลยว่าฉันต้องอยู่ทำหน้าที่นานแค่ไหน” “หนึ่งปี แล้วระหว่างหนึ่งปีคุณอย่าปล่อยท้องเด็ดขาด ผมยังไม่อยากมีครอบครัว” ธีรินทร์ย้ำเสียงหนักแน่น

“แกมันไอ้โจรสารเลว ชั่วช้า ต่ำทรามที่สุด ปล่อยฉัน ปล่อยฉัน” เจ้าของเรือนร่างร้อนผ่าวจากการถูกปลายนิ้วร้ายกาจทำจาบจ้วงกับกลางร่างเค้นเสียงโต้กลับ ยกมือสองมืออ่อนแรงของตนผลักไสร่างใหญ่ออกไปให้ไกลตัว ทว่าเขาไม่ขยับห่างแม้แต่เซ็นต์เดียว “ปล่อยงั้นเหรอ ฉันบอกเธอหรือไงว่าฉันจะปล่อยเธอ...ปิ่นมุก” ถังเฟ่ยหลงย้อนถามเสียงทุ้มลึก เขาเงยหน้าออกจากเนินอกอวบอิ่มแล้วจ้องเข้าไปในดวงตาคู่สวย พลางยิ้มหยันทั้งจากแววตาและริมฝีปากหยักมีเสน่ห์ของตน ปิ่นมุกรับรู้เพียงแต่ว่าเธอโกรธเขามาก...มากจนตัวสั่น ทว่าเธอทำอะไรผู้ชายคนนี้ไม่ได้เลย เมื่อสองมือของเธอถูกรวบด้วยมือใหญ่เพียงข้างเดียว อีกข้างของเขาเลื่อนมาเชยคางมนของเธออยู่อย่างบังคับให้เธอแหงนหน้าสบตากับเขา “อย่ามาแตะต้องตัวฉัน ฉันไม่เคยทำอะไรให้พวกโจรชั่วอย่างแกเสียหน่อย” ปิ่นมุกยกเอาความบริสุทธิ์ของตนมากล่าวอ้างเพราะเธอคิดไม่ออกจริงๆ ว่าไปทำอะไรให้กลุ่มคนเหล่านี้โกรธแค้นตอนไหน พร้อมทั้งสะบัดหน้าหนีฝ่ามือใหญ่ ทว่าเขากลับใช้มือยึดและบีบแน่นไม่ให้เธอหนีไปไหนได้ ถังเฟ่ยหลงเกิดความรู้สึกโมโหผู้หญิงตัวเล็กๆ คนนี้มากขึ้นที่บังอาจตะโกนใส่หน้าเขาว่าตัวเองบริสุทธิ์ ทั้งที่ความจริงคนในครอบครัว อิทธิเชษฐ์เลวทรามยิ่งกว่าเขาเสียอีก! “ฉะ...ฉัน ปละ...โอ๊ย! …” คำสั่งห้ามกลายเป็นครวญครางด้วยความเจ็บปวดแทน เมื่อถังเฟ่ยหลงละมือจากการเหนี่ยวรั้งสองมือเล็กเป็นกดฝ่ามือเคล้นคลึงทรวงอกคู่งามอย่างลงโทษ “เจ็บเหรอ งั้นก็พูดมาว่าฉันมีสิทธิ์แตะต้องผู้หญิงสกปรกอย่างเธอหรือเปล่า” ถังเฟ่ยหลงเค้นเสียงถาม ใบหน้าเครียดขึงอย่างน่ากลัว ปิ่นมุกพยายามปัดมือใหญ่ออกจากทรวงอกแต่เขาไม่ยอมปล่อย “ไม่ๆๆ พวกแกไม่มีสิทธิ์มาทำกับฉันแบบนี้ ฉันไม่เคยทำอะไรให้เลยนะ ปล่อย...ปล่อยฉัน” น้ำตาของคนอ่อนแอไหลพราก ร่างกายรูดลงไปกับผนังทันทีเมื่อถังเฟ่ยหลงปล่อยมือ เขาก้าวถอยหลังไปสองสามก้าว เพื่อ เฝ้ามองหญิงสาวที่กำลังนั่งร้องไห้อย่างน่าเวทนา แต่สำหรับคนอย่างถังเฟ่ยหลงไม่คิดสงสารใคร!

เพราะไม่อยากเสียพรหมจรรย์ให้กับอาตี๋ตัวกลม เธอจึงต้องหาหนุ่มหล่อ (น่าลาก) มาพรากพรหมจรรย์ งานเลยเข้า 'เขา' อย่างจัง เมื่อถูกขอร้องแกมบังคับให้มาพรากพรหมจรรย์

ตราบาปที่เขายัดเยียดให้ในอดีต กลายเป็นความขมขื่นฝังแน่นในจิตใจ หากเลี่ยงได้ เธอขอไม่พบเจอหน้าคนเลวอย่างเขาอีก หากแต่เหมือนฟ้าดิ้นกลั้นแกล้งให้เธอต้องหวนกลับมาพบเขาอีกครั้ง ซ้ำยังตกเป็นทั้งทาสรักทาสสวาทของเขาอย่างไม่มีทางเลี่ยง +++++++++++++++++++++++++++++++ “อุ๊ย! ภรรยาคุณภูมิ เอมี่ขอโทษนะคะ พอดีเอมี่ไม่เห็นจริงๆ ค่ะ” เอมี่แสร้งทำเป็นตกอกตกใจ ก่อนจะลากมือลูบไล้แผงอกกำยำ แล้วแนบริมฝีปากลงบนปากหนา ทั้งสองแลกจูบกันอย่างดูดดื่มโดยไม่แคร์สายตาของใครอีกคน “คุณภูมิขา พอก่อนนะคะ อย่าลืมว่าภรรยาของคุณยังอยู่ยืนอยู่ตรงนี้นะ เกรงใจเธอหน่อยสิค่ะ” พูดจบก็เอมี่ก็แสร้งดันใบหน้าหล่อเหลออกห่าง “จะยืนดูผัวเองกอดจูบกับคนอื่นอีกนานไหม” ภูวเดชหันมาถามภรรยาสาวด้วยสุ้มเสียงไม่พอใจ

ร่างเล็กของเด็กหญิงวัยแปดขวบถูกฉุดกระชากอย่างแรงจนแขนเสื้อขาด แขนขาที่ถูกเกาะกุมด้วยชายร่างใหญ่หลายคนที่ล้อมตัวนางอยู่ ร่างของนางถูกยกขึ้นเหนือพื้นแขนสองข้าง ขาสองข้างถูกมือสกปรกจับยกขึ้น แม้น้ำตาไหลอาบแก้มแต่นางยังมองเห็นเปลวเพลิง ผู้คนที่ถูกฆ่าอย่างเหี้ยมโหด บนพื้นนองไปด้วยเลือดสีแดงสด ท้องฟ้าถูกย้อมด้วยสีแดงของเปลวเพลิง แสงวาบหนึ่งผ่านมา ศีรษะของชายคนนั้นหลุดออกจากร่างอย่างรวดเร็ว เลือดสีสดพุ่งออกมา เลือดของคนชั่วกระเด็นใส่ใบหน้าของเด็กน้อย เพียงแวบเดียวนางรู้สึกได้ว่าแขนขาเป็นอิสระ เด็กหญิงลืมตาขึ้น สิ่งที่เห็นคือร่างไร้ศีรษะของคนเหล่านั้น และบุรุษผู้อยู่หลังอาชาสีดำทมิฬ ดวงตาคู่นั้นมีสีแดงราวกับโลหิต แววตาเยือกเย็น ไม่แสดงถึงอารมณ์ความรู้สึกใด อาภรณ์สีดำกลืนกินไปกับรัตติกาล มีเพียงกระบี่ในมือที่สีเงินที่หยาดโลหิตไหลย้อยลงพื้นดิน “ท่านจอมมาร” ..... นับจากเหตุการณ์ในคืนนั้น ‘ซินหราน’ กลายเป็นสาวใช้ข้างกาย ‘จอมมารเหิงหยางเซิง’ นางเพียงหวังใช้ชีวิตแต่ละวันอย่างสงบในสถานที่ที่อันตรายที่สุด จากเด็กหญิงวัยแปดขวบสู่หญิงสาววัยสิบหก นางไม่รู้ตัวเลยว่าตนเองได้ยืนอยู่กลางใจบุรุษที่ได้ขึ้นชื่อว่าเหี้ยมโหดที่สุดในยุทธภพ ..... “อย่าขยับตัวส่งเดช” คำสั่งเฉียบขาดดุจเดียวกับสั่งกองทัพมารของตน ทำให้นางหวาดกลัวจนแทบไม่กล้าหายใจ ปล่อยให้มือใหญ่ขยับสาบเสื้อของนางออก เผยผิวกายขาวเนียนที่มีเอี้ยมสีชมพูหวานบังดอกบัวคู่งามที่สะท้อนขึ้นลงเพราะหัวใจที่เต้นรัว เมื่ออยู่ภายใต้แสงสว่างกลางวันเช่นนี้ รอยช้ำจ้ำเลือดจึงเห็นเด่นชัด กับสตรีคนก่อน เขาไม่รู้และไม่สนใจว่าตนทิ้งร่องรอยใดไว้บาง แม้แลดูน่าสงสารแต่เขาหมายมั่นว่านี่คือรอยตีตราประทับที่นางจะไม่มีวันเป็นของชายใดได้อีก มิอาจมีใครแตะต้องนางได้อีก #นิยายรักจีนโบราณ

[มดแดง&เค-วอลลิส] “ช่วยบอกฉันหน่อยได้มั้ย ว่าฉันต้องทำอย่างไรดี ถึงให้ฉันเป็นคนแรกและคนสุดท้ายของเธอ...มดแดง” [เมษา&เคลย์ตัน] “เอามันกลับไป และฝากข้อความถึงเจ้าของดอกไม้ด้วยว่า...ไปขอส่วนบุญที่อื่น” [หลิวหลิว&เควิ้น]“ได้เวลาตบรางวัลให้เธอแล้ว หลิวหลิว เมียของฉัน” หลิวหลิว,เมษา,มดแดง พวกเธอถูกหลอกล่อ ถูกลักพา ถูกกักขัง โดยเหล่าซาตานในคราบเทพบุตร เควิ้น,เคลย์ตัน,เค-วอลลิส เมื่อพวกเธอถูกพวกเขาทุ่มเทแรงกาย ชักนำความเร้าร้อน ดิบเถื่อน เข้าสู่โลกอันสดใสให้กับพวกเธอ STOCKHOLM SYNDROME [โรคหลงรักความเจ็บปวด] จึงเป็นผลลัพธ์ของการกระทำเหล่านี้

ตะวัน จารุกรุง คือหญิงสาวที่มีความฝัน ซึ่งบนกระดานแห่งความฝันข้อสูงสุดของเธอคือ --เป็นผู้หญิงของคีน ชอว์น-- และความฝันขอสุดท้ายบนกระดานแห่งความฝัน --สามวันสุดท้ายกับ คุณคีน-- ตะวันแตกต่างเพราะเธอไม่เพียงแต่แค่ฝันและแค่อยากจะทำ แต่เธอทำมันสำเร็จ ตั้งแต่ข้อล่างสุดไปจนถึงข้อสูงสุดของกระดานแห่งความฝันนั้น ก่อนที่ชีวิตเธอจะไม่เป็นของเธออีกต่อไป แต่ใครเล่าจะรู้ว่าช่วงเวลาสามวันที่ตะวันยอมแลกทุกอย่างให้ตัวเองบรรลุความฝันนั้น เธอต้องพบกับความสูญเสียมากเพียงใด เมื่อถึงวันหมดอายุของกระดานแห่งความฝันของเธอ ลูกชายที่กลายเป็นฆาตกรฆ่าพ่อตัวเอง และ คนเถื่อนนอกกฎหมาย คีน ชอว์น ซาตานในคราบมนุษย์ เดินเข้าสู่ทัณฑสถานชาย ด้วยใบหน้าที่ไร้ซึ่งความรู้สึก ดวงตาแข็งกร้าวแดงก่ำอย่างกับไม่ใช่ดวงตาของมนุษย์ เขาหันกลับมาให้เจ้าหน้าที่คุมตัวปลดกุญแจมือก่อนที่เสียงลูกกรงค่อยๆเลื่อนปิดขวางกั้นอิสระภาพต่อหน้าต่อตาเขา

เมื่อความรักระหว่างเขากับเธอก็น่าจะราบรื่นดี ถ้าเธอไม่ทำผิดต่อเขาโดยการหนีการแต่งงานที่กำลังจะเกิดขึ้น โดยไม่บอกกล่าวใดๆ ...การตามล่า ทวงคืนหัวใจจึงเกิดขึ้น แต่แล้วเมื่อเขาได้รู้สาเหตุของการหนีครั้งนี้ เขาจึงทุ่มเททุกอย่างให้กับเธออีกครั้ง ไม่เว้นแม้แต่ชีวิต จนเขากลับกลายเป็นปีศาจร้าย... น้ำใสจะหาทางออกกับเรื่องนี้อย่างไรต่อไป ระหว่างเธอและเขาจะกลับมาเป็นเหมือนเดิมได้อีกมั้ย.... จอมใจมาเฟีย [Mafia’s Beloved] คำโปรย: “ถอยไปนะ!!!” “ไม่สู้แล้วเหรอ” น้ำใสกำปมผ้าขนหนูไว้แน่น ดวงตากลมจดจ้องเข้าไปในดวงตาสีเทาของเขาเขม็ง แม้ตัวเองจะเสียเปรียบแต่เธอไม่มีทางยอมแพ้ง่ายๆ “จะเอายังไง” “นั่นสินะ! ไม่อยากเชื่อเลยว่าอย่างเราสองคนจะมาถึงจุดนี้ได้เหมือนกัน...ใครกันนะที่บอกรักกันได้ทุกเวลา...ไม่อายปากบ้างเหรอ” คำเย้ยหยันที่ถูกพ่นออกมามันไม่ได้แค่ทำร้ายจิตใจคนฟังเพียงฝ่ายเดียว ในทางตรงข้ามคนพูดน่าจะอาการสาหัสยิ่งกว่า “แล้วไง! คุณก็เหมือนของกินมีใครบ้างที่กินของเดิมซ้ำๆกันทุกวัน คำแรกมันก็ชื่นมื่นน่าลิ้มลองเป็นธรรมดา คำที่สองก็ยังน่าพิสมัย แต่คำต่อๆไปใครจะยังกลืนมันลงละในเมื่อรู้รสชาติแล้ว เมื่อถึงเวลาก็ต้องหารสชาติใหม่ๆมาลอง...ใช่มั้ย” แววตาของเอ็ดเวิร์ดเปลี่ยนไป สีหน้าและแววตาของน้ำใสมันช่างเข้าได้กับคำพูดของเธอเสียจริง นี่เขาเกิดหวั่นไหวใช่เหรอเปล่าว่าเธอคิดอย่างที่พูดจริงๆ ความเบื่อหน่ายอย่างงั้นเหรอ... “ได้!!! ในเมื่อเธอเบื่อรสชาติที่ฉันอุตส่าห์ปรุงแต่งมันเพื่อเธอคนเดียว งั้นลองรสชาติใหม่ก็...แล้ว...กัน!” อร้ายยยย!!! น้ำใสร้องดังลั่นเมื่อเอ็ดเวิร์ดกระชากผ้าขนหนูออกจากการปกป้องเรือนกายเปลือย ควับ!!! แรงเขากับแรงเธอมันเทียบกันไม่ได้หรอก ควับ!!! และอีกผืนที่หลุดล่วงไปคือของเขา สองร่างเปลือยเปล่าแนบชิดกัน เมื่อน้ำใสพยายามจะหนีให้พ้นจากรัศมีไอร้อนของร่างกายเขาที่พวยพุ่งออกมากระทบพื้นผิวเนียนของเธอ

เดม่อน ดาร์เลเน่ เด็กชายวัยหกขวบ เพียงแค่ครูสได้เห็นเพียงครั้งแรกครั้งเดียว สัญชาตญาณในตัวเขาบอกเขาโดยทันทีว่า นั่นคือลูกชายของเขา ญาติสายเลือดเดียวกันที่เหลืออยู่เพียงคนเดียวบนโลกใบนี้ของเขา และเมื่อเด็กคนนั้นเดินจูงมือมากับเอวา ดาร์เลเน่ ผู้หญิงที่เขามีสัมพันธ์ด้วยเมื่อเจ็ดปีก่อน เรื่องราวน่าจะจบลงด้วยดี เพียงถ้าเขาไม่ได้ต้องการแค่ลูกแล้วอะไรจะเกิดขึ้นเมื่อ เขาจึงทำทุกอย่างทั้งที่ถูกต้องและการกระทำที่ก่อให้เกิดข้อหามากมายกับเขาไม่ว่าจะเป็นการพรากผู้เยาว์ , ลักพาตัว , กักขังหน่วงเนี่ยว , ข่มขืน , แบล็กเมล์ , ทำร้ายร่างกาย เอวาต้องประสบพบเจอกับทุกอย่างที่เกิดขึ้น แล้วผู้หญิงตัวเล็กๆที่ไม่มีทั้งอำนาจและเงินทองเธอจะทำอย่างไรต่อไป ‘อดทน’ สิ่งนี้มันจะอยู่กับเธอได้นานมั้ย เพราะเธอเป็นแค่คนธรรมดาที่มีเลือดเนื้อไม่ใช่ ‘ซาตาน’ อย่างเขา

“เรามาเป็นอะไรกันมั้ย? จะได้เลิกถามเลิกใช้คำนั้นสักที...ว่าเราไม่ได้เป็นอะไรกัน” Part 2 : คำโปรยเรียกน้ำย่อย กอหญ้า: คุณตำรวจฉันขอแจ้งความค่ะ ฉันถูกละเมิดสิทธิของการเป็นประชาชน นายคนนี้ลวนลามฉันค่ะ ตำรวจ: เดี๋ยวคุณใจเย็นๆก่อนนะครับ กอหญ้า: ทำไมค่ะ หวังว่าคุณตำรวจคงจะไม่ปฎิบัติหน้าที่สองมาตราฐานหรอกนะค่ะ ฉันเป็นประชาชนที่เสียภาษีคนหนึ่งฉันมีสิทธิ เสรีภาพ ที่จะเข้าแจ้งความจับนายคนนี้ ขอหาลวนลามฉันค่ะ ตำรวจ: OK ครับ ผมจะลงบันทึกประจำวัน รบกวนคุณผู้หญิงให้รายละเอียดด้วยครับว่า ผู้ชายคนนี้ลวนลามคุณยังไง? กอหญ้า: ลวนลามค่ะ ก็คือลวนลาม ตำรวจ: ผมต้องขอรายละเอียดที่มากกว่านี่ครับ กอหญ้า: เอ่อ!!! .... มัน มัน จูบฉันค่ะ!!!!! ตำรวจ: ครับ จูบนะครับ จูบตรงไหนครับ? กอหญ้า: คุณตำรวจค่ะ มันต้องละเอียดแค่ไหนค่ะ คริสต์ที่นั่งเงียบมาตลอด รอยยิ้มเกิดขึ้นบนใบหน้าทันทีพร้อมกับสายตาเหลือบมองกอหญ้าที่ตอนนี้ใบหน้าแดงก่ำ ตำรวจ: ต้องระเอียดครับ ผมต้องลงบันทึกประจำวัน และต่อจากนั้นต้องสืบพยานและหลักฐานต่อนะครับ กอหญ้า: .....เอ่อ..... คริสต์: ให้ผมช่วยบอกรายละเอียดให้ก็ได้ครับ ว่าผมจูบเธอยังไง ตรงไหน และใช้เวลาจูบเธอนานแค่ไหน กอหญ้าหันไปมองคริสต์ด้วยดวงตาที่โตมากกว่าเดิม

“ข้อเสนออะไร” ต้องดาวเอ่ยถามไปในที่สุด หลังจากที่นินทาเขาในใจแล้ว “ผมจะจ่ายให้คุณ” “ฉันไม่ได้มีอาชีพขายตัว เก็บเงินของคุณไปเถอะ ข้อเสนอนั้นตกไป ฉันว่าคุณอยู่เฉยๆ อย่างที่ฉันบอกไปตอนแรกก็พอ ต่างคนต่างอยู่ แค่คนร่วมโลกเท่านั้นก็พอ” “ผมไม่เคยกินใครฟรีๆ ผมจะจ่ายให้” ไบรอัลโน้มตัวเข้าไปใกล้ต้องดาว กดเสียงต่ำรอดไรฟันอย่างอดทน “อ่อ! คุณไม่กินใครฟรีๆ เลยอยากจะลบล้างความเลวของตัวเองโดยยัดเยียดอาชีพขายตัวให้กับฉันอย่างงั้นสินะ!” ต้องดาวยื่นหน้าเข้าไปใกล้ไบรอัล กดเสียงต่ำตอบกลับไปเช่นกัน ไร้ซึ่งความเกรงกลัว ไบรอัลเงียบลงทันที เพราะสิ่งที่เธอพูดก็ถูกครึ่งเดียว คือครึ่งหลัง แต่ครึ่งแรกที่ว่าเขาเลว อันนั้นเขาไม่ยอมรับเด็ดขาด “ถ้างั้นคุณก็มาเป็นผู้หญิงของผม”

แสงใต้เงา [Chance Below Shadow] “เขาสั่งให้เธอย้ายเข้ามานอนห้องเดียวเตียงเดียวกับเขาเพราะคุณแม่ของเขาจะได้มีความสุข” เธอ น้ำแข็ง ชะตาชีวิตให้โอกาสกับเธอเมื่อหญิงสาวคนหนึ่งที่ชื่อเล่นและหน้าตาแทบจะเหมือนกันกับเธอได้เสียชีวิตไป ทำให้เธอได้เข้ามาในชีวิตของเขา ไมล์ ผู้ที่มีรักครั้งแรกแต่ชะตาเล่นตลกให้ความรักครั้งแรกของเขาต้องพลัดพรากจากกันอย่างไม่มีทางได้กลับมา น้ำแข็งหลงรักไมล์ตั้งแต่ครั้งแรกที่เห็น ก็เขาทั้งหล่อ ทั้งเท่ห์ ดูดีทุกอิริยาบถ แต่ความรู้สึกที่เธอมีให้กับเขา เธอรู้ว่ามันจะต้องค่อยๆจืดจางไปทีละน้อยอย่างแน่นอน ก็เพราะเขาแสนร้ายกาจกับเธอทุกอย่าง เช่น เขาสั่งให้เธอย้ายเข้ามานอนห้องเดียวเตียงเดียวกับเขาเพราะคุณแม่ของเขาจะได้มีความสุข หน้าที่เดียวของเธอคือทำตามที่เขาสั่งเพื่อทดแทนบุญคุณที่แม่เขามีต่อเธอ สำหรับเขาแล้วเธอก็เป็นเพียงเงา เงาของเธอคนนั้น คนที่เขาไม่มีโอกาสได้ครอบครอง แล้วเธอ น้ำแข็ง คนนี้จะเป็นอย่างไรต่อไป ใครเล่าจะเป็นวีรบุรุษดึงเธอมาพบกับแสง จะเป็นเขาได้มั้ย? คนที่ตรึงเธอไว้แค่เป็นเพียงเงา

อัญมณีอสูร [My treasure] เขา คือ ชอว์ ตอนนั้นเขาอายุ32 เขาจับตัวเธอมาเป็นตัวประกัน ในขณะที่เธออายุเพียง19 ด้วยสาเหตุเพราะเธอไม่คืนของของที่เขาตามหาอยู่ แต่ดูเหมือนเด็กอย่างเธอจะไม่รู้จักสถานะคำว่าตัวประกันเลย แม่นี่! ช่างกินอิ่มนอนสบายเกินไปแล้ว... เธอ คือ หนูอัญ ‘สิ่งมีชีวิตที่เกิดจากความเกลียดชังและไม่ตั้งใจ’ ในคืนหนึ่งที่เธอไปร่วมงานวันเกิดครบรอบสิบเก้าปีของเพื่อน เธอดันไปเห็นการฆาตกรรมเข้า...ก็แค่อยากจะหนีจากเมืองไทยไปสักพักให้เรื่องการตามหาพยานสงบเงียบลง แต่เธอดันหนีเสือปะจระเข้เสียได้ ห๊า!!! แต่แค่นั้นมันยังน้อยไปเมื่อเสือที่เธออุตส่าห์หนีมานั้่นดันกลายร่างเป็นจระเข้ไปอีกซะงั้น... คำโปรย เสียงกระแทกยามเนินเนื้อจากคนทั้งสองปะทะกัน ดังอย่างต่อเนื่อง เสียงโหยหวลของผู้หญิงอีก หนูอัญต้องอดทนต่อความอยากรู้อยากเห็นของตัวเองอย่างมากอีกคืนและอีกครั้ง เขาไม่เคยห้ามเธอเขาเต็มใจให้เธอได้เห็นได้ยินอยู่แล้ว แต่เธอมียางอายมากพอที่จะไม่ยอมเปิดตาขึ้นมามองจนกระทั่ง... ปัง! เสียงประตูถูกปิดลง และความสงบก็กลับคืนมาแล้วในค่ำคืนนี้ “ไม่ศึกษาไว้บ้าง เมื่อถึงเวลาของหนูอัญ ระวังนะฉันจะไม่ประทับใจ” เสียงกระซิบที่ชอว์เอ่ยออกมา เมื่อเขาดึงหูฟังออกมาจากหูของเธอ “กว่าจะถึงเวลานั้น คุณอาจจะเป็นเอดส์ตายไปเสียก่อนก็ได้” ชอว์ยกยิ้มมุมปาก “งั้นเราก็ตายด้วยโรคเดียวกัน”