“เมื่อชะตากำหนดมาให้ทั้งสองครองคู่ ไม่ว่าจะพลัดหลงกันไปทางใดก็ย่อมได้กลับมาพบกันอีกครา” เรื่องราวความรักของหลัวเสี้ยวเวยและหยางเหลาหู่ คู่หมั้นคู่หมายที่มิเคยได้พบหน้า แม้เดิมทีหยางเหลาหู่คิดว่านางตายไปแล้ว แต่ไม่รู้เลยว่า ‘สาวใช้’ ที่เขารับเข้ามาทำงานนั้นจะเป็นคู่หมั้นของเขาเอง เมื่อชะตากำหนดให้ทั้งสองได้เป็นคู่ชีวิต แต่กว่าจะถึงจุดนั้นได้ต้องมาคอยลุ้นกันว่า สาวใช้ตัวจิ๋วกับคุณชายใหญ่แห่งป้อมพยัคฆ์ทมิฬจะลงเอยอย่างไร ....... “นั้นของข้ามิใช่รึ” เขาปลดสายจูงม้า เห็นนางกินพุทราเชื่อมท่าทางเอร็ดอร่อยจึงอดหยอกล้อนางไม่ได้ “แค่พุทราเชื่อม ท่านจะแย่งข้ารึ” นางทำท่าหวงขึ้นมา มันก็แค่พุทราเชื่อม แต่นางไม่ได้กินนานแล้วนี่ “แต่นั้นมันของๆ ข้า เจ้าควรให้ข้ากินก่อน” เขาไม่ชอบกินขนมของหวาน แต่เห็นนางหวงแบบนี้แล้วนึกอย่างแย่งชิง หลัวเสี้ยวเวยส่ายหน้าไปมา กลัวถูกแย่งของกินจึงอ้าปากงับพุทราเชื่อมลูกสุดท้ายไว้ในปาก เหลือเพียงไม้เสียบเปล่าๆ ในมือ คิดว่าอย่างไรของอยู่ในปากนางแล้วเขาไม่มีทางแย่งชิงเอาไปแน่ ทว่านางกลับคาดไม่ถึงว่าเขาจะยื่นมือมารั้งท้ายทอยของนางไว้ โน้มหน้าลงมาประกบปากที่เผยอขึ้นอย่าตกใจของนาง เรียวลิ้นหนาตวัดเอาพุทราเชื่อมในปากของนางมาสู่ปากของเขา 'หวานล้ำเกินคาดคิดจริงๆ'

ฉันชอบงานสอน เพราะฉันได้ใช้ความรู้และประสบการณ์ที่มีทั้งหมด ถ่ายทอดไปยังลูกศิษย์แต่ละรุ่น แต่ละคน ฉันไม่เคยหวงความรู้ ---------------------------------------------------------------------- หากประทับใจการสอนของฉัน ไม่ต้องตอบแทนด้วยเงินทองของมีค่า เพียงแต่มอบความเสียวกระสันและระเริงรักไปด้วยกันก็พอ……….. เปิดคอร์สพิเศษแล้ววันนี้ ....สนใจแอดไลน์.....

“ร้ายเหมือนกันนี่” “ก็แล้วพี่ฤทธิ์ใจร้ายกับแต้มก่อนทำไมคะ อีกอย่างแต้มก็ไม่ผิดด้วยที่แต้มจะปล่อยข่าว เพราะพี่แต่งงานแล้วจริงๆ” ปภาฤทธิ์ฟังแล้วก็แค่นยิ้มนิดๆ ก่อนจะย้อนถามภรรยา “แล้วทำไมไม่ปล่อยข่าวตั้งแต่พี่เข้าวงการใหม่ๆ” “ก็ตอนนั้นแต้มไม่อยากทำลายอนาคตของพี่” ชโลธรตอบไปอย่างที่ใจคิด “เธอทำลายมันแล้วชโลธร” “แต้มขอโทษค่ะ” “จะจบง่ายๆ แค่คำว่าขอโทษงั้นเหรอ” “แล้วพี่จะให้แต้มทำยังไง แล้วแต้มจะบอกให้พี่รู้ไว้ว่าพี่นั่นแหละเป็นคนผลักดันให้แต้มต้องทำแบบนี้” “โอเค! พี่ผิดที่ไม่ติดต่อเธอเลย แต่เธอไม่ควรทำแบบนี้” “แล้วทีพี่ล่ะ แจ้งนักข่าวไปทำไมว่าจะออกมาประกาศความสัมพันธ์กับนางเอกคนนั้น” “แค่อ่านข่าวเธอก็คิดว่าพี่จะประกาศคบหากับเมรี่แล้วงั้นเหรอ” ปภาฤทธิ์อยากจะหัวเราะเหมือนกัน ที่ภรรยาคิดไปเอง เพียงแค่อ่านข่าวที่เนื้อหามาจากการมโนของนักข่าว “ก็ถ้าไม่คบกัน แล้วนางเอกคนนั้นจะมาอยู่ในห้องพี่ได้ยังไง แล้วท่าทางผู้หญิงคนนั้นก็ดูหึงพี่มากด้วย” ตอนนี้ใจของเธอมันทั้งหึงหวงทั้งน้อยใจปนเปกันไปหมดแล้ว แล้วเธอก็ดูออกว่านางเอกคนนั้นมีใจให้สามีของเธอ “แล้วเธอ หึงพี่หรือเปล่า” “ทำไมพี่ฤทธิ์ต้องถามแต้มด้วย” ชโลธรเริ่มไปไม่เป็น เมื่อจู่ๆ สามีก็มาย้อนถาม “อย่ามาย้อนถามพี่” “แต้มเป็นภรรยาของพี่ แต้มมีสิทธิ์” คนถูกกดดันตอบเลี่ยงๆ แล้วก็เริ่มไม่ไว้ใจสามีขึ้นมาแล้ว เธออยากออกไปจากห้องนี้ “ตอบให้ชัดๆ” “แต้มหึงก็ได้” หญิงสาวตอบเหมือนให้จบๆ ไป ทั้งที่ใจจริงเธออยากตะโกนบอกสามีดังๆ ว่าเธอหึงและหวงมาก แต่กลับพูดออก “หึงก็ได้ หมายความว่าไง” “พี่ฤทธิ์ พี่จะมาคาดคั้นแต้มทำไม แต้มก็ตอบไปแล้วนะ” “เพราะเธอตอบเหมือนไม่เต็มใจตอบไง พี่เลยต้องคาดคั้น” “พี่ต้องการอะไรจากแต้มกันแน่ถึงมาคาดคั้นแต้ม แต่ถ้าพี่อยากรู้ความรู้สึกจริงๆ ของแต้ม ก็ได้ค่ะ แต้มจะตอบตามความจริงว่าแต้มทั้งหึงทั้งหวงพี่ ทีนี่พี่ก็ได้ยินชัดแล้ว อยากจะหัวเราะเยาะ หรือจะจับแต้มโยนออกจากห้องก็ตามใจพี่เลย แต้มมันเป็นตัวปัญหาสำหรับพี่อยู่แล้วนี่!”

ลูส & แอนนี่ “อยากจะฟาด อยากจะตบอีกมั้ย เชิญเลย ตามสบาย ตามที่ต้องการและพอใจ...ผมให้คุณก่อนเลยแอนนี่ แต่หลังจากนั้นเป็นเวลาของผมที่จะเรียกร้องเอาจากคุณบ้าง...” อนาสตาเซียเม้มปากแน่น เพี๊ยะ! เพี๊ยะ! เพี๊ยะ! เพี๊ยะ! อยากท้าทายเธอดีนัก ก็จัดให้ตามคำขอนั้น สี่ครั้งติดต่อกัน ถึงจะไม่แรงมาก แต่ก็ทำให้ใบหน้าที่ซีดเซียวของลูสแดงก่ำได้อย่างน่าดูชมเลย “พอแล้วใช่มั้ย? คราวนี้ถึงทีผมแล้วนะ”

คุณครูสาว ที่ยึดมั่นในจารีต ประเพณี และจรรยาบรรณความเป็นครู ทั้งยังเติบโตมาครอบครัวหัวโบราณ แต่แล้ว เธอก็เปลี่ยนไป เมื่อเธอกลายเป็นนักเรียน ที่ถูกสอนให้เรียนรู้บทรักอันซาบซ่านจากเขา ------------------------------------------------------------------------------------------- โปรยปราย “ผมเพิ่งรู้ว่าครูชอบแบบนี้” อรรคาเอ่ยออกมาพร้อมกับเดินเข้าไปหาครูอัยริน ในห้องพักครู หลังจากที่นักเรียนหญิงคนนั้นเดินออกไปแล้ว ครูสาวตกใจ เป็นอย่างมาก ไม่คิดว่าสิ่งที่เธอและนักเรียนหญิงคนนั้นทำไปจะมีใครเห็น เธอได้แต่อึกอัก และตอบไปอย่างเบาๆ ว่า “นี่มันเรื่องส่วนตัวของฉันค่ะ” อรรคายิ้มมุมปาก ก่อนสาวเท้าเดินเข้าไปหาอัยริน ที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ด้วยท่าทางร้อนรน เขาวางมือหนาลงบนโต๊ะ ยื่นใบหน้านิ่งๆ แต่แววตาแสนซุกซน กระซิบข้างหู ของครูสาวว่า “ส่วนตัวหรอครับ ครูกับนักเรียน….ที่โรงเรียน หืม…… เอ๊ะ….. ถ้าเรื่องนี้รู้ถึงท่านผู้อำนวยการ ครูคิดว่าผลมันจะเป็นยังไงครับ” อัยรินกำมือแน่น ใจเธอตอนนี้สั่นและเต้นรัวยิ่งกว่ากลอง ดวงตาเริ่มเอ่อคลอจนอยากจะร้องไห้ เธอได้แต่คิดโทษตัวเอง สบถคำด่าทอในใจ เธอไม่น่าเผลอตัวไปกับการยั่วยวน กวนประสาทของยัยพริก นักเรียนม.6 ที่มีท่าทางชอบเธอแบบนั้นเลย “คือ…คือมันไม่ได้เป็นอย่างที่คุณคิดนะคะ คุณอรรคา” อัยรินเสียงสั่น “ฉันกับพริก เราไม่ได้เป็นอะไรกัน เราแค่” “แค่ทดสอบความหวานของริมฝีปาก ลิ้มรสความชุ่มฉ่ำของกันและกัน อะ อีกอย่างคือ ปลดกระดุมสัก 2-3 เม็ด เพื่อความกระชับแนบแน่นของ….” มรรคาเลื่อนสายตาลงไปยังบริเวณหน้าอกของหญิงสาว “ฉันขอร้อง อย่าบอกเรื่องนี้กับใครเลยนะคะ คุณอรรคา ฉันไม่ได้ตั้งใจ คุณจะให้ฉันทำอะไร ฉันยินดี ทำทุกอย่าง” ครูสาวโพล่ง ออกไปแบบไม่ยั้ง จะให้ใครรู้เรื่องนี้ไม่ได้ เธอเพิ่งย้ายมาที่นี่ เรื่องชู้สาวกับนักเรียนผิดจรรณยาบรรณ ถึงแม้จะเป็นนักเรียนหญิงก็เถอะ ถ้าหากถูกสอบสวน มีสิทธิโดนไล่ออกจากราชการ “ยินดีทำทุกอย่างเลยหรอครับ ทุกกกก.ก…กอย่างงง” อรรคาย้ำด้วยความสบายอารมณ์ ความต้องการที่คิดไว้ในใจ ไม่คิดว่ามันจะสำเร็จเร็วขนาดนี้ ยัยเด็กพริก ขิง ข่า นั้นอยู๋ไหนวะ ถ้าเจอ มันน่าจะให้รางวัลดีๆ ซะหน่อย -------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

(ซีรีส์ชุดยาใจคนเถื่อน) 1.บัญชารักเทพบุตรเถื่อน (วิลเลียม-แพรนภัส) 2.แดนรักมาเฟียเถื่อน (เอเรส-ปัญญาวีร์) 3.บ่วงรักบอดี้การ์ดเถื่อน (ไรอัน-มัลลิกา) ++++++++++++++++++++++++++++++++++++ “กรี๊ด! จะทำอะไรน่ะ” มัลลิการ้องเสียงหลง เมื่อร่างกายเบียดเข้ากับเรือนกายแข็งแกร่งจนสัมผัสได้ถึงบางอย่างที่ตื่นตัว เพราะเธอไม่ใช่สาวน้อยไร้เดียงสาถึงจะไม่รู้ว่ามันคืออะไร คุณหนูตระกูลลี่พยายามเรียกพละกำลังของตนกลับมาแล้วผลักไสร่างใหญ่ออก แต่ก็ไร้ผล เพราะเขาไม่ขยับเขยื้อนห่างแม้แต่เซ็นต์เดียว “แล้วผู้หญิงปากเสียๆ แบบคุณ คิดว่าผมจะทำอะไรดีล่ะ” ไรอันกระซิบเสียงพร่าทั้งที่เขาตั้งใจให้มันดุดัน ตาคมมีเสน่ห์จดจ้องนัยน์ตาหวานสั่นระริกราวลูกกวางตัวน้อยๆ กำลังรนรานหาทางหนีนายพรานจอมโหด “เอาหน้าทุเรศๆ ของนายออกไปให้ห่างฉันนะ ไม่งั้นนายไม่ได้ตายดีแน่ นายรู้ไหม ว่าฉันเป็นลูกใคร ถ้าไม่อยากตาย ก็ปล่อยฉันซะดีๆ” คุณหนูตระกูลลี่พยายามข่มความหวาดกลัวและข่มหัวใจที่เต้นรัวแรงแล้วเค้นเสียงข่มขู่กลับไป ด้วยหวังจะให้ตัวเธอรอดพ้นจากสถานการณ์ชวนให้ใจสั่นเสียที แต่กลับไปกระตุ้นให้อีกคนรู้สึกถึงชัยชนะว่ามันอยู่ใกล้แค่เอื้อม ไรอันกระตุกยิ้มเหี้ยมข่มขวัญหญิงสาวอีกครั้ง “ไม่ได้ยินที่ฉันบอกหรือไง” คนอวดเก่งแต่เอาแม่มาขู่ร้องถามเสียงสูง แต่น้ำเสียงกลับสั่นๆ เพราะข่มความหวาดกลัวไม่ได้ หนำซ้ำท่าทีของอีกฝ่ายก็ดูเงียบพิลึกจนเธอชักไม่ไว้ใจสถานการณ์ในตอนนี้เอาเสียเลย “คุณนี่...นอกจากจะมารยาทแย่แล้ว ยังไม่รู้ตัวอีกหรือไงว่าตัวเองเป็นลูกใคร แต่ผมจะบอกให้คุณรู้เอาไว้ว่าอย่าเอาคนในครอบครัวมาขู่ผม” ไรอันยอกย้อนด้วยน้ำเสียงเยาะหยัน เขายื่นหน้าเข้าไปใกล้เช่นเดิม จงใจให้ริมฝีปากใกล้กับกลีบปากสวย “จะ...จะทำอะไรฉัน” มัลลิกาถามเสียงตะกุกตะกัก ก่อนจะเม้มริมฝีปากแน่นเพื่อป้องกันการถูกรุกล้ำและไม่รู้ว่าตัวเองเป็นอะไรไปเหมือนกัน เดี๋ยวก็หน้าร้อนผ่าว เดี๋ยวก็ใจเต้นโครมครามสลับกันอยู่ได้ ทั้งที่ผู้ชายแปลกหน้าคนนี้หน้าตาก็ธรรมดา หล่อสู้แฟนหนุ่มของเธอก็ไม่ได้ แล้วทำไมใจเธอถึงได้พากันเต้นกระหน่ำแบบนี้เล่า! “ทำเสียงให้มั่นคงหน่อย คนสวย” เสียงทุ้มดังชิดผิวแก้มนุ่มราวผิวเด็กจนอดใจไม่ไหวเผลอทาบปากสัมผัสแก้มนุ่มก่อนตัดใจถอยห่าง แต่สองมือยังไม่คิดจะละห่างจากเรือนร่างของหญิงสาว “อย่าทำอะไรฉันนะ ไม่งั้นฉันจะฟ้องคุณแม่ แล้วก็ฟ้องพี่ชายฉันด้วย คราวนี้นายไม่ได้ตายดีแน่ ไอ้คนปากเสีย” คุณหนูคนสวยเค้นเสียงขู่ด้วยอาการปากสั่นระริก “ไม่ทำหรอก เพราะผมจูบคุณไม่ลง” ไรอันโต้กลับชิดริมฝีปากคู่สวย ปากบอกไม่อยากจูบ แต่ตอนนี้ใจทั้งหมดของเขากำลังอยากลิ้มลองริมฝีปากคู่นี้สักครั้ง เมื่อปากกับใจสวนทางกันและเขาก็ขอทำตามใจมากกว่า ไรอันจึงกดปากร้อนทาบบนปากนุ่ม ดูดเม้มกลีบปากบางที่เม้มสนิทเพียงเสี้ยวนาทีแล้วถอยห่าง มัลลิกาเบิกตาโต ร่างกายทุกส่วนเกร็งไปหมด กลีบปากสวยที่เม้มสนิทในคราแรกก็เผยอเชิญชวนโดยไม่รู้ตัว ไรอันจึงทาบริมฝีปากบดเคล้าลงอีกครั้ง กดคลึงริมฝีปากล่างจนพอใจในรสชาติที่หวานละมุนไม่เหมือนใคร เขาก็หันมาทำเช่นเดียวกันกับริมฝีปากบน จัดการแทะเล็มอ้อยอิ่ง “อืม...” อดีตนายตำรวจหนุ่มพึมพำพอใจและคิดไม่ถึงเลยว่าปากเสียๆ เช่นเธอจะหวานล้ำและเดียงสาได้มากขนาดนี้ หรือแม่คุณจะเสแสร้ง แต่ช่างเถอะ เธอจะเสแสร้งหรือไม่ เขาก็ไม่สนใจเพราะเขาชื่นชอบความหวานของหญิงสาวเสียแล้ว “อื้อ” เสียงเล็กครางท้วงแล้วเงียบหายไป สองมือเล็กที่ถูกปล่อยได้ครู่ใหญ่แล้ว เจ้าตัวใช้มันยึดเอวสอบ บางเวลาก็กดจิกและขย้ำเสื้อผ้าของอีกฝ่ายพร้อมเสียงครางฮึ่มฮั่มเล็ดลอดออกมา ไรอันเผยยิ้มอย่างครึ้มอกครึ้มใจกับน้ำเสียงไพเราะเพราะพริ้งนั้น พร้อมมอบจุมพิตเร่าร้อนสลับหยอกเย้าเข้าไปสั่นกระเส่าหัวใจเจ้าของริมฝีปากคู่สวย

“ทำไมแกไม่แต่งตัว” เสี่ยเหิมถามลูกชายเสียงกร้าว เมื่อลูกชายตัวดียังไม่ใส่เสื้อผ้าที่ตนเตรียมไว้ให้ “แต่งไปทำไม ในเมื่อผมไม่ได้มาร่วมงานแต่งของพ่อ” “แล้วแกมาทำไม” “ผมจะมาพังงานแต่งของพ่อ พ่อ! ยกเลิกงานแต่งกับผู้หญิงคนนั้นเถอะ ผู้หญิงคนนั้นไม่ได้รักพ่อ” เนติใช้ไม้อ่อนด้วยการขอร้องบิดา แต่หากไม่เชื่อกัน เขาจะบุกเข้าไปพังงานจริงๆ พังแบบไม่สนหน้าใครทั้งนั้น! “ฉันรู้ดีว่าเจ้าสาวคนนี้ไม่ได้รักฉัน” “แล้วพ่อจะแต่งไปทำไม หรือโดนครอบครัวผู้หญิงคนนั้นรวมหัวกันวางแผนจับพ่อ พ่อเลยจำใจแต่ง” เนติคิดเองเออเองเป็นตุเป็นตะ “คนอย่างเสี่ยเหิมไม่ยอมให้ใครหลอกง่ายๆ หรอกโว้ย” จะมีก็แต่ลูกชายตัวดีคนนี้ ที่หลอกว่าจะกลับบ้านหลายครั้ง แต่ก็ไม่ยอมกลับซะที จนต้องใช้แผนขั้นเด็ดขาด “แล้วพ่อแต่งทำไม หรือพ่อรักผู้หญิงคนนั้น” “ฉันไม่ได้รัก” “แล้วพ่อจะแต่งทำไม” ยิ่งพูดคุยกันยิ่งทำให้เนติไม่เข้าใจบิดาว่าจะจัดงานแต่งขึ้นมาทำไม ในเมื่อต่างก็ไม่ได้รักกัน “คนที่แต่งคือแก ไม่ใช่ฉัน!” “พ่อ!” เนติตะโกนเรียกเสียงดัง หน้าตาก็เหมือนคนโดนผีหลอก “จะมัวเรียกพ่อหาพระแสงอะไร รีบไปแต่งตัว เดี๋ยวจะไม่ทันฤกษ์” เสี่ยเหิมออกคำสั่งก่อนจะเดินไปหยิบชุดมาส่งให้ลูกชาย “รับไปสิว่ะ!” “ผมโตแล้ว พ่อจะมาจับผมแต่งงานไม่ได้” “แกแน่ใจว่าไม่แต่ง” “ผมไม่แต่ง!” เนติยืนยันคำเดิม “งั้นฉันแต่งเอง!”

“คุณมิก ปล่อยเมนะ” ยิ่งเห็นเตียง เมลดายิ่งกลัว เธอดิ้นสุดแรงที่มี “จะกลัวอะไรนักหนา ในเมื่อเธอตั้งใจมาให้ท่าฉันเอง” “เมไม่ได้ให้ท่า! แล้วเมก็ไม่ได้มาหาคุณมิก เพื่อให้คุณมิกทำแบบนี้กับเม ปล่อยนะ! ปล่อย!” “ฉันแค่กอดเธอเองนะเมลดา ไม่ได้ปล้ำซะหน่อย โวยวายอยู่ได้ น่ารำคาญ” “เมไม่ใช่ผู้หญิงของคุณมิก คุณมิกห้ามกอดเม” “แต่เธอประกาศต่อหน้าผู้หญิงของฉันเองว่าฉันเป็นสามีของเธอ เพราะงั้นฉันจะทำอะไรเมียตัวเองก็ย่อมได้ เธอว่าจริงไหม” “เมไม่มีวันยอมให้คุณมิกทำกับเมเหมือนที่คุณมิกทำกับผู้หญิงของคุณมิก” เธอประกาศกร้าวออกไปทั้งๆ ที่ตอนนี้กลัวเขาจับขั้วหัวใจ “แล้วเธอรู้ได้ไงว่าฉันกับผู้หญิงของฉันทำอะไรกันบ้าง หรือที่ผ่านมาเธอแอบมาดูฉันกับผู้หญิงของฉัน” “เมไม่ได้มาแอบดู” “แล้วเธอรู้ได้ไงว่าฉันกับผู้หญิงของฉันทำอะไรกัน!”

“คนสารเลว ฉันเกลียดคุณ” เธออยากตะโกนใส่หน้าเขา ทว่าน้ำเสียงที่เปล่งออกไปกลับเบาแสนเบา “นี่ขนาดคุณเกลียดผมนะ คุณยังมาเสนอตัวให้ผมถึงที่” เขายิ้มดูแคลน พลางขยับตามติดร่างเล็กที่ขยับถอยหนีอย่างหวาดระแวง เพราะเวลานี้เขาไม่ใช่คนรัก ที่เธอเคยรู้จักอีกแล้ว “ฉันไม่ได้มาเสนอตัวให้คุณ” เธอแย้งด้วยเสียงสั่นเทา พลางยกมือผลักไสคนที่เอาตัวเข้ามาเบียดสุดแรง ทว่ามือทั้งสองข้างกลับถูกมือหนารวบแล้วกดดึงลงข้างลำตัว “คุณแน่ใจเหรอ”

เขา...คือซาตานหน้าหล่อ สำหรับเธอ ส่วนเธอ...คือภาระชีวิต สำหรับเขา “คุณพ่อก็เลยคิดจะให้ผมแต่งงาน เพื่อรับผิดชอบผู้หญิงพิการคนนั้นเหรอครับ” “ใช่! เพราะพ่ออยากให้แกรับผิดชอบหนูเพลงด้วยการแต่งงาน แล้วก็รู้เอาไว้ว่าอีกไม่เกินสองเดือนหนูเพลงก็กลับมาเดินได้แล้ว เพราะฉะนั้น แกต้องแต่งงานกับหนูเพลง แล้วพ่อก็ไม่ยอมรับผู้หญิงคนไหนมาเป็นสะใภ้นอกจากหนูเพลง!” คนเป็นพ่อยื่นคำขาดเมื่อลูกชายค้านหัวชนฝา “แต่ผมไม่อยากมีเมียพิการ ถ้าคุณพ่ออยากรับผิดชอบนัก คุณพ่อก็รับเป็นเมียเองเลยครับ ส่วนผมไม่เอา!” คิมหันต์โต้กลับเสียงเดือดดาล นึกอยากบุกไปฆ่าสองน้าหลานนั่นเสียจริง ที่จู่ๆ ก็โยนภาระมาให้เขา แต่อย่าฝันไปเลยว่าคนอย่างเขาจะยอมแต่งงานด้วย “มันจะมากไปแล้วเจ้าคิม!” คนเป็นพ่อต่อว่าเสียงดังลั่นห้องเรียกให้เหล่าคนใช้ภายในบ้านพากันมามุงดู แต่เพียงครู่เดียวก็แยกย้ายกันไปเมื่อหัวหน้าแม่บ้านมา “มันมากตรงไหนล่ะครับ ในเมื่อคุณพ่ออยากได้ผู้หญิงพิการมาอยู่ในความดูแล คุณพ่อก็แต่งงานกับแม่นั่นเองสิครับ” เถียงกลับเพราะอยากประชดผู้ให้กำเนิด โดยไม่รู้เลยว่าสิ่งที่พูดออกไปนั่นกำลังทำให้คนเป็นพ่อมีแผนบางอย่างผุดขึ้นมา

ภายในห้องประชุม หลังจากมาถึงแล้วเอเรสก็เข้าไปนั่งหัวโต๊ะเป็นประธานของการประชุม จากนั้นก็กวาดสายตามองผู้ร่วมประชุมแล้วหยุดนิ่งที่เพื่อนรัก “ไรอัน คืนนี้แกจะเอาสาวๆ สักคนไหม” “ฉันไม่ใช่พวกขาดเรื่องอย่างว่าไม่ได้ อีกอย่างฉันมาที่นี่ ก็มาทำงาน ไม่ได้มาเที่ยวผู้หญิง ส่วนแก มีเมียอยู่แล้วยังจะหาหญิงอื่น ระวังเมียฆ่าตัดตอน” คนรักงานโต้กลับเสียงห้วน “เขาเรียกว่าประสบการณ์ชีวิตต่างหากไอ้เพื่อนรัก” มาเฟียหนุ่มโต้กลับอย่างไม่ยี่หระกับนิสัยที่ใช้ผู้หญิงเปลืองของตน แต่เขาจะหยุดแล้ว และหยุดที่แม่ตัวแสบแสนน่ารัก “ตามสบายเถอะ” ไรอันส่ายหน้าระอากับนิสัยของเพื่อน ส่วนเอเรสก็ไหวไหล่ใส่ และหลังจากคุยหยอกล้อกันพอหอมปากหอมคอไปแล้ว เอเรสก็เริ่มพูดเข้าเรื่องที่ตัวเขาปรักใจเชื่อไปแล้วว่าปัญญาวีร์คือหนึ่งในคนของเอสเอสเค “ห๊ะ!” ทั้งสี่หนุ่มส่งเสียงออกมาพร้อมเพียง “เหลือเชื่อจริงๆ ทาม” ไรอันพึมพำ สีหน้าดูเครียดไม่ต่างจากอีกของดอม แมค และเคนนี่ “ฉันค่อนข้างมั่นใจ” เอเรสย้ำอีกครั้ง ก่อนจะหันไปถามเพื่อนรักต่อ “แล้วคราวนี้ แกคิดว่าฉันควรจับป่านมัดติดเก้าอี้ได้หรือยัง ไรอัน” ไรอันพยักหน้ารับเบาๆ คิ้วหน้าขมวดยุ่ง เพราะก่อนที่จะมาทำงานนี้ เขาได้ศึกษางานจากฝ่ายข้อมูลของทางหน่วงงานมาหมดแล้ว แต่ไม่เห็นจะมีชื่อของเมียเพื่อนอยู่ในรายชื่อนักฆ่าเลย แต่เพื่อให้แน่ใจว่าไม่ได้อ่านพลาดตรงไหน เขาจึงหันไปดูข้อมูลจากคอมพิวเตอร์อีกครั้ง “แกหาอะไร” หลังเห็นเพื่อนนั่งจ้องหน้าจอคอมพิวเตอร์นิ่ง มาเฟียหนุ่มก็อดจะถามขึ้นไม่ได้ “ฉันกำลังตรวจดูรายชื่อนักฆ่าของเอสเอสเค แต่ไม่ชื่อเมียแกเลย แต่ในข้อมูลมีรายชื่อนักฆ่าหญิงคนหนึ่ง ชื่อฮันน่า ซึ่งน้อยมากที่เอสเอสเคจะมีนักฆ่าเป็นผู้หญิง ฉันว่าเรื่องนี้แกลองๆ ถามคุณป่านดู เผื่อจะได้ข้อมูลอะไรเพิ่มเติม” “ป่านไม่ยอมพูดแน่” เอเรสเอ่ยบอกด้วยสีหน้าเครียดๆ หยุดพักไปอึดใจแล้วถามเพื่อนรักต่อ “แล้วแก พอจะเล่าประวัติของนักฆ่าที่ชื่อฮันน่าให้ฉันฟังได้หรือเปล่า” “ในประวัติของนักฆ่าที่ชื่อฮันน่า เท่าที่ฉันค้นมารู้ว่าเธอเกิดและเติบโตที่อเมริกา พ่อแม่เสียชีวิตตั้งแต่เธออายุสิบขวบและมีน้องชายบุญธรรมหนึ่งคน แล้วจากที่พ่อแม่เสียชีวิต เธอก็อยู่ในความดูแลของชายสูงวัยคนหนึ่ง พื้นเพเป็นคนอาหรับแต่อาศัยอยู่ที่อเมริกาพร้อมกับสาวใช้คนไทยแต่ก็เสียชีวิตไปแล้ว ผู้หญิงที่ชื่อฮันน่าคนนี้เริ่มถูกตำรวจจับตาดูความเคลื่อนไหวตอนเธออายุยี่สิบเอ็ดปี แต่จู่ๆ ข่าวคราวการเคลื่อนไหวของเธอก็เงียบหายไป และไม่เคยมีใครรู้ว่าโฉมหน้าและชื่อเสียงเรียงนามที่แท้จริงของนักฆ่าหญิงที่ชื่อฮันน่าเป็นใคร” “แกก็เลยสงสัยว่าป่านคือฮันน่า” เอเรสถามขึ้นแล้วผ่อนลมหายใจออกมาหนักๆ จากที่คิดว่าจะไม่รื้อฟื้นเรื่องอดีตของแม่ตัวแสบก็คงจะเป็นไปไม่ได้แล้ว “ฉันไม่แน่ใจหรอก เพราะคนชื่อฮันน่าได้เสียชีวิตไปแล้ว หลังจากข่าวของเธอเงียบหายไป แต่ก็มีข่าวโผล่มาเสียชีวิตเมื่อหลายปีก่อน” “ถ้างั้นก็ไม่ใช่ป่าน” เอเรสสรุปด้วยความโล่งใจ “ฉันบอกแกไปแล้วว่าฉันไม่แน่ใจ เพราะเส้นสายของนายพอลมีมาก บางทีมันอาจจะเป็นการจัดฉากขึ้นมา อย่างเช่น การหาคนมาตายแทนนักฆ่าที่ชื่อฮันน่า เพื่อที่จะให้นักฆ่าคนนี้มีชีวิตต่อไป เพื่อทำงานบางอย่าง แต่บอกก่อนนะว่านี้เป็นแค่การคาดเดาจากฉัน” ไรอันบอกเสียงเครียด “บ้าฉิบ! ฉันลืมคิดไปได้ไง แต่ฉันขอถามหน่อยเถอะ ถ้าป่านคือฮันน่า เธอจะมีความผิดถึงขั้นติดคุกหรือต้องโทษประหารหรือเปล่า” ถามออกไปแล้วก็เริ่มหนักใจมากยิ่งขึ้น “หากเธอฆ่าคนก็ย่อมมีความผิด แต่ฉันก็ไม่ได้หมายความว่าคนที่ทำงานให้นายพอลจะผิดหมดทุกคน ในเมื่อทุกคนก็ต้องทำงานหาเลี้ยงตัวเอง อีกอย่างธุรกิจในลาสเวกัสของนายพอลก็เปิดอย่างถูกต้องตามกฎหมาย แต่มันก็ขึ้นอยู่ว่างานแต่ละงานที่นายพอลมอบหมายให้แต่ละคนไปทำ มันผิดร้ายแรงแค่ไหน แต่ที่แน่ๆ ตอนนี้ทางตำรวจยังเอาผิดนายพอลไม่ได้ เพราะไม่มีหลักฐานสาวไปถึงมัน แต่เบื้องหลังของมันกำลังจะถูกเผยออกมา ฉันได้ข่าวจากวงในว่ามันกำลังขัดแย้งกับใครบางคนอยู่ แต่ขอโทษที่ไม่พูดไม่ได้มาก แกคงเข้าใจฉันนะเพื่อน” “ฉันเข้าใจ แต่เพราะสาเหตุอะไรทำให้แกคาดเดาว่าทุกอย่างมันคือการจัดฉาก” “สภาพศพของฮันน่าถูกเผาไหม้จนเกรียม ทางตำรวจท้องที่ปิดคดีว่าเธอถูกฆาตกรรม และเร่งปิดคดีเร็วมาก และศพของ ฮันน่าก็กลายเป็นศพไร้ญาติ ทำให้การที่จะสืบสาวไปถึงญาติพี่น้องหรือบุคคลที่เกี่ยวข้องกับเธอ เป็นไปได้ยากมาก”

“คุณปก! คุณปกจะทำอะไร” ทรรศิการ้องถามด้วยความตกใจ เมื่อจู่ๆ เขาก็หยิบแหวนออกมาแล้วยังจะบังคับใส่เข้าไปในนิ้วของเธอ “แหวนหมั้นไง” “แหวนหมั้น!” ธิปกไม่ตอบอะไร อาศัยจังหวะที่ทรรศิกากำลังตกใจ จัดการสวมแหวนตีตราจองไปเรียบร้อย “เธอห้ามถอดแหวนออกเด็ดขาด ทรรศิกา” เขาสั่งเสียงเข้ม ทรรศิกาเงยหน้ามองคนขู่ แล้วเอ่ยถาม “คุณปกทำแบบนี้ทำไมคะ” “ฉันอยากทำไง” “แต่นี่เป็นการบังคับนะคะ อิงจะถอด” “ทรรศิกา! ถ้าเธอถอดแหวน ฉันจะถอดเสื้อผ้าเธอ!” เสียงทุ้มห้าวขู่ทันควัน

คนหนึ่งก็ดูรั่วๆ เพี้ยนๆ มาเจอคนดีๆ แต่กำลังจะเพี้ยนตามเธอในเร็ววัน เมื่อเจ้าสาวคนสวยนางนี้ก็ขอไปอยู่กับเขาแบบดื้อๆ +++++++++++++++++++ ปราบหาญจ้องหน้าคนบนเตียงแล้วพูดขึ้น “ผมว่าเราเลิกพูดอะไรไม่เข้าท่าดีกว่านะ” “แล้วพูดอะไรดีล่ะ ที่มันเข้าท่า” นรียาย้อนถามตาแป๋ว ด้านคนฟังก็ถึงกับถอนใจออกมาเบาๆ แล้วจ้องหน้าหญิงสาว “ตกลงว่าคุณจะไปเชียงใหม่กับผมจริงๆ ใช่ไหม” “ไปสิ ฉันอยากไป” “แล้วคุณจะไม่บอกกล่าวใครสักคนเลยหรือไง เช่นญาติพี่น้อง” เพราะเขากลัวจะโดนตำรวจแจ้งจับทีหลัง แล้วเขาก็ท่าจะบ้าเหมือนกันนั่นแหละ ที่จะพาหญิงสาวคนนี้ไปอยู่ด้วย พาไปอยู่ ทั้งที่ไม่รู้จักกัน “ฉันจำไม่ได้” นรียาตอบเสียงอ่อยๆ และไม่กล้าสบตาด้วย ปราบหาญถึงกับเครียด เขาจ้องหน้าหญิงสาวอย่างตัดสินใจ(อีกที) “ถ้าคุณจะไปกับผม คุณก็บอกชื่อมาก่อน ผมจะได้เรียกถูก” “จำไม่ได้” นรียาตอบกลับเสียงอ่อยๆ เช่นเดิม และก็ยังไม่กล้าสบตากับเขา เพราะกลัวโดนจับได้ว่ากำลังโกหก “เวรกรรม!” “แค่จำชื่อไม่ได้ถึงกับต้องเวรกรรมเลยเหรอคุณ” “ไม่เวรไม่กรรมก็ได้ แต่ผมจะตั้งชื่อให้ใหม่แล้วกัน” “ชื่ออะไรเหรอ” “ผมจะเรียกคุณว่าบุญทิ้งแล้วกัน” “ตั้งชื่อเหมือนฉันเป็นหมาโดนทิ้งเลยนะคุณ” เจ้าของเสียงทำสีหน้าไม่ค่อยพอใจกับชื่อใหม่

“คุณหนูของพี่โตแล้วนะเจ้าค่ะ” “โตแล้วอย่างไรเล่าพี่ฮุ่ยเจียง” “คุณหนูก็สมควรออกเรือนได้แล้วอย่างไรเจ้าค่ะ แล้วคุณชายลู่ก็ดูสนใจคุณหนู คุณหนูชอบคุณชายลู่หรือไม่เจ้าคะ” “พี่ฮุ่ยเจียง ท่านห้ามถามข้าเช่นนี้อีก” “ทำไมหรือเจ้าคะ เอ๊ะ! หรือคุณหนูไม่มีใจให้คุณชายลู่” “ข้าน่ะหรือมีใจให้คุณชายลู่” “ก็...” “ก็อะไรพี่ฮุ่ยเจียง” “ก็ถ้าคุณหนูสึกเขินอาย เวลาเจอคุณชายไงเจ้าคะ อย่างที่พี่เคยเป็นสมัยสาวๆ เมื่อพี่เจอคนที่ชอบ ผิวหน้าของพี่จะร้อนราวกับมีใครเอาไฟมาอังที่หน้าเลยนะเจ้าค่ะ” “ขนาดนั้นเลยหรือพี่ฮุ่ยเจียง” “ใช่เจ้าค่ะ หรือคุณหนูไม่รู้สึกอะไรเลยเวลาเจอคุณชายลู่” “ข้าเฉยๆ” “เช่นนั้นคุณหนูคงมิได้มีใจให้คุณชายลู่” หมิงฮวานึกถึงคำพูดของพี่เลี้ยงสาว ที่มักจะชวนพูดคุยเรื่องรักใคร่ให้ฟังบ่อยๆ นับตั้งแต่นางอายุครบสิบแปดปี แต่พี่ฮุ่ยเจียงโชคร้ายไม่ได้สมหวังกับชายที่รัก เมื่อชายที่รักถูกฆ่าตาย ‘ถ้าเช่นนั้น อาการที่ข้าเป็นก็หมายความว่าข้ามีใจให้...’ “หมิงฮวา!”

“คนอย่างฉันมันทุเรศ บ้ากามตรงไหน!” วิลเลียมตวาดกร้าวด้วยความไม่พอใจที่ถูกหญิงสาวตะคอกเสียงใส่ ทั้งที่เธอเป็นเพียงแค่คู่นอนที่เขากำลังติดใจก็เท่านั้น “ก็คุณมันบ้า หัวสมองคิดได้แต่เรื่องทุเรศๆ ไม่รู้ตัวบ้างหรือไง” ร่างบางโต้กลับเสียงแข็ง “งั้นเหรอ” วิลเลียมขานรับเสียงห้วน พร้อมเสียงหัวเราะครางลึกในลำคอ ไหวไหล่อย่างไม่แยแส ด้านแพรนภัสได้แต่เจ็บใจที่ต่อว่าเขาไป ก็ดูเหมือนเขาจะไม่สะทกสะท้านเลยสักนิด ริมฝีปากบางเม้มแน่นอย่างนึกโกรธที่พาตัวเองออกไปจากห้องนี้ไม่ได้เสียที ตากลมเล็กตวัดมองราวจะกินเลือดกินเนื้อ “หลีกไป!” เธอสั่งเสียงห้วน “เธอมีสิทธิ์อะไรมาสั่งคนอย่างฉัน ลืมสถานะตัวเองหรือไงฮะ!” วิลเลียมเค้นเสียงใส่ด้วยอารมณ์เดือนดาล ก่อนกระชากร่างเล็กปะทะอกกว้าง มือใหญ่ออกแรงบีบต้นแขนเรียวจนเริ่มช้ำ

จอย หญิงสาววัย 23 ปี เธอมีนิสัยแปลกๆ ชอบดูคลิปโป๊สุดพิสดาร เธอมีหน้าอกแตงโมขนาดใหญ่ แต่เป็นอะไรที่น่าแปลกคือไม่มีชายใดมาจีบเธอ เนื่องจากความสูงของเธอมีมากเกินไปของมาตรฐานชายไทยที่จะเอามา ควงแขน นั่นคือเธอมีความสูงถึง 182 เซนติเมตร แต่นั่นก็ไม่ใช่ปัญหา เมื่อเธอมีชายต่างชาติมาหลงรักถึงสองคน แต่ว่าทั้งสองนี้มีความแตกต่างราวกับฟ้าและดิน เธอจะทำยังไง ในเมื่อยามกลางวัน ชายคนแรกเป็นผู้ชายในฝัน มีครบหมดทุกอย่างของคำว่า แฟนที่จะมาควงแขน ไม่ว่าจะเป็นรูปร่างหน้าตา ชาติตระกูล และเศรษฐีสุดรวย เขาทำให้เธอรู้สึกอยู่ใกล้แล้วมีความสุขทางใจ อยู่ใกล้แล้วรู้สึกอบอุ่น แต่ชายอีกหนึ่งในยามพระจันทร์เต็มดวง ไม่สามารถเดินควงแขนไปโชว์ที่ไหนได้ ถ้าจะให้ใส่ปลอกคอพาจูงเดินเล่นสวนสาธารณะยังพอว่า หล่อหรือเปล่าก็ไม่รู้ เรื่องชาติตระกูลไม่ต้องพูดถึง หาคำว่า ลูกผู้ดีไม่ได้ โผล่หัวมาเอาแต่มอบบทรักเร่าร้อนให้เพียงอย่างเดียว ถึงอย่างนั้นก็ทำให้เธอตื่นเต้นในทุกกระบวนท่าที่แปลกใหม่และพิสดาร ที่มันมอบให้ทุกค่ำคืนจนลืมไม่ลง แล้วเธอจะเลือกใคร ระหว่างความรู้สึกของหัวใจหรือคำร่ำร้องของร่างกายที่มันปรารถนาอย ากได้ นิยายเรื่องนี้เป็นแนว เหมาะสำหรับผู้ใหญ่+พารานอร์มอล(พิสดาร)+ตลกร้าย แต่งขึ้นมาเพื่อสร้างความบันเทิงเท่านั้น กรุณาอ่านเพื่อคลายเครียดและสนุกไปกับมัน นิยายเรื่องนี้จัดอยู่ในประเภท No Children หรือเรท nc ผู้มีอายุต่ำกว่า 18 ปี ไม่ควรอ่าน เนื่องจากนิยายในเรื่องต่อไปนี้อาจมีการใช้ทั้งคำหยาบคาย ความรุนแรง และการเล่าฉากบนเตียงปะปนอยู่ ผู้อ่านควรใช้วิจารณญาณในการอ่านอย่างสูงเพื่อแยกแยะ คำเตือน กรุณาอ่านให้ดีๆ ก่อนตัดสินใจซื้อ ไม่ว่าทั้งเรื่องย่อ สำนวน และเนื้อหาภายใน เนื่องจากตัวผมสามารถเขียนได้หลายแนวทาง ฉะนั้นมันอาจไม่ใช่แนวที่คุณชอบอ่าน โดยเฉพาะตรงหน้าเรื่องย่อ ที่ควรอ่านให้ดีๆ เพราะผมจะเขียนอย่างชัดเจนว่าเน้นแนวทางของนิยายไปทิศทางไหน

“คุณจะทำอะไร” นิธารากระซิบถาม พลางสะบัดมือออกจากมือหนา คลินท์ยิ้มมุมปากแล้วโน้มหน้าลงมาปากหยักแตะแก้มนุ่ม แล้วผละออกมองไปยังคู่หมั้นของอดีตคนรัก “คุณคลินท์!” คนถูกขโมยหอมขานเรียกด้วยความตกใจ “ผัวเก่าขอจูบแค่นี้ไม่ได้หรือไง หรือว่าเก็บเอาไว้ให้คู่หมั้น แต่คุณอย่าลืมบอกคู่หมั้นของคุณด้วยล่ะว่าพรหมจรรย์ที่หมอนั่นอยากได้ มันไม่มีเหลือแล้ว” พูดจบคลินท์ก็ยิ้มใส่ดวงตาคู่หวานที่เบิกโตจนแทบถลนออกมานอกเบ้า “คุณ...” ริมฝีปากอิ่มสั่นระริกจนปัญญาจะหาคำมาตอบโต้เขา “ไม่กล้าบอก เพราะกลัวคู่หมั้นจะรับไม่ได้หรือไง แต่ผมมาคิดๆ ดูแล้วระหว่างที่คุณหอบเงินของคุณย่าผมหนีกลับมา ผมว่าคุณคงเอาเงินจำนวนนั้นไปทำให้พรหมจรรย์ของคุณกลับมาแล้วมั้ง ถ้าทำก็ดี คู่หมั้นของคุณจะได้ดีใจ” คลินท์บอกด้วยเสียงยียวน

“คุณจะทำอะไร” เอ่ยถามหน้าตื่นตระหนกราวกระต่ายน้อยถูกนายพรานล่า สองมือเล็กก็ยกขึ้นดันบนอกกว้างเอาไว้ เมื่อเขาขยับเข้ามาชิด ภานุภัทรเมื่อเห็นอาการต่อต้านแล้วก็ยิ้มร้าย กระชับมือที่ยึดท่อนแขนกลมกลึงให้แน่นขึ้น แน่นจนกระดูกแทบหัก “ทำให้เธอไม่กล้าไปเป็นเมียพ่อฉันไง” “ฉันไม่เคยคิดจะทำอะไรแบบนั้นกับพ่อของคุณ จริงๆ นะคุณ ถ้าคุณไม่เชื่อ ก็พาฉันไปสาบานที่ไหนก็ได้ ฉันยอมไปหมด” กิ่งเพชรร้องบอกลิ้นแทบพันกัน เพราะเวลานี้เธอแทบจะสู้แรงของเขาไม่ได้อยู่แล้ว ภานุภัทรชะงัก คลายมือ ขยับกายออกห่างเล็กน้อย แล้วมองสำรวจหญิงสาว ก่อนจะหยุดสายตาที่ดวงหน้าเนียนใส “คุณพาฉันไปสาบานที่ไหนก็ได้” เสียงสั่นๆ พูดขึ้นเมื่อเขานิ่งไป “อยากให้ฉันเชื่อเธองั้นเหรอ” กิ่งเพชรหยักหน้ารัวๆ แทนคำพูด ขณะที่ภานุภัทรก็เหยียดยิ้มมุมปาก “ไม่ต้องเสียเวลาไปสาบานที่ไหนหรอก” “คุณเชื่อฉันแล้วใช่ไหม” กิ่งเพชรเอ่ยถามอย่างมีความหวังว่าจะได้ไปจากที่นี่ ภานุภัทรส่ายหน้าอย่าช้าๆ แทนคำตอบ เขายิ้มอยู่ครู่หนึ่งก่อนพูดออกไป “มาเป็นนางบำเรอของฉัน แล้วฉันจะเชื่อคำพูดของเธอ”

อลัน ซาวันเดอร์ (พี่อลัน) ปัจจุบัน อายุยี่สิบเจ็ดปี ลูกครึ่งไทย-อเมริกัน ที่ต้องพลัดพรากจากพ่อแม่ ไปอยู่และเติบโตที่ประเทศไทย โดยมีพ่อและแม่ทูนหัวเลี้ยงดูอบรมสั่งสอนจนถึงอายุสิบห้า แต่ตอนที่อลันอายุได้เจ็ดขวบพ่อและแม่ทูนหัวที่เลี้ยงดูเขามา ได้ให้กำเนิดบุตรสาว ผู้ซึ่งที่จะมาครอบครองหัวใจของเขาอย่างไม่มีเงื่อนไข ปิ่นมุก อัครถาวรกุล (หนูมุก) ปัจจุบัน อายุยี่สิบปี ที่เกิดมาท่ามกลางความรักของคนรอบข้าง และรวมถึงผู้ที่จะมาเป็นเจ้าของหัวใจ ‘พี่อลัน’ ชายเพียงคนเดียวที่เธอต้องรักเขาอย่างไม่มีเงื่อนไข เมื่อลมหายใจแรกของเธอที่เกิดขึ้นนั้นมาพร้อมกับภาระที่ยิ่งใหญ่ เมื่อเธอต้องเป็นสะใภ้ใหญ่ของตระกูลซาวันเดอร์ หนูมุกจึงถูกเลี้ยงดูให้พร้อมกับหน้าที่ตำแหน่ง ‘เมีย’ ของพี่ชายท้องชนกัน ที่เขาไม่ใช่เป็นเพียง อลัน ซาวันเดอร์ แต่เขาคือ ‘ลูกไม้’มาเฟีย ที่มีเลือดส่วนนี้ไหลเวียนเป็นส่วนใหญ่ในร่างกาย ‘ให้ตายเถอะ!!!’ คำนี้ต้องเกิดขึ้นกับอลันแทบทุกวัน เมื่อเขาคิดว่าถึงเวลาแล้วที่เขาต้องรับเจ้าสาวตัวจริงของเขามาดูแลต่อจากพ่อแม่ เพื่อรอเวลาที่เหมาะสมที่เขาจะมอบตำแหน่ง ‘เมีย’ ที่ถูกต้องตามกฎหมายให้กับเธอ แต่เมื่อเธอทั้งแสบ ทั้งดื้อ และรักเขามากมายจนทำให้เขาต้องกระทำบางอย่างเพื่อปกป้องเธอจากภัยร้ายที่ครอบครัวเขาต้องพบเจอ ‘ให้ตายเถอะ!!!’ เขาเกลียดตัวเองที่ต้องทำให้ ‘หนูมุก’ เสียน้ำตาครั้งแล้วครั้งเล่า เขาจึงต้องชดเชยให้กับเธอด้วยการมอบตัวเองให้ตกเป็นของเธอครั้งแล้วครั้งเล่า เพื่อฆ่าเวลารอคอยวันที่เธอจะเข้ามารับตำแหน่ง ‘ภรรยา’ ในอีกหนึ่งปีข้างหน้า “ถือซะว่าพี่เป็นสินค้า...ที่เต็มใจให้หนูมุกได้ทดลองใช้ได้ตามใจ...ครับ” SET : Romance Of Mafia เรื่องราวต่อเนื่องกันมา.... ลำดับที่ 1 ; จังหวะรักมาเฟีย [ Mafia’s Rhythms Of Love ] ลำดับที่ 2 ; มาเฟีย​'จ้าว'ชีวิต [ Mafia’s King ] ลำดับที่ 3 ; 'ลูกไม้'มาเฟีย [ Heir Of Mafia ] ลำดับที่ 4 ; นางฟ้ามาเฟีย [ Mafia’s Fairy ] ลำดับที่ 5 ; จอมใจมาเฟีย [ Mafia’s Beloved ]

“สวัสดีครับ” เภสัชกรวัยกลางคนที่ประจำเค้าเตอร์ขายยาทักทายลูกค้าทั้งสอง “ผมต้องการยาคุมกำเนิด” อดัมแจ้งสิ่งที่ต้องการโดยทันที น้ำฟ้าหันไปมองคนข้างกายที่ยังกุมมือเธอด้วยดวงตาที่เบิกกว้างจนดวงตาสีน้ำตาลเข้มแทบจะหลุดออกจากเบ้าตา “ครับ” เภสัชกรขานรับพร้อมกับหันหลังหยิบสิ่งที่ลูกค้าตรงหน้าต้องการ ด้วยแววตาที่เรียบเฉย “คุณครับ...คุณคิดว่าเธอคนนี้ควรใช้เวลากับผมเพียงแค่ยี่สิบเอ็ดหรือแค่ยี่สิบแปดวันเท่านั้นเหรอครับ” คำพูดของอดัมสร้างความฉงนไม่เข้าใจให้กับเภสัชกรตรงหน้าอย่างมาก “เอ่อ...ขอโทษครับ...ผมไม่เข้าใจ” “ก็เธอคนนี้...คนที่ยืนอยู่ข้างๆผม...เธอเข้าใจว่าผมจะให้เธออยู่กับผมเพียงแค่ปริมาณยาคุมกำเนิดที่ผมให้เธอกิน” อดัมพูดต่อโดยที่สายตาของเขายังคงจ้องอยู่ที่เภสัชกรเท่านั้น แต่กลับเป็นเภสัชกรที่ย้ายสายตามามองคนที่ถูกกล่าวถึง และตอนนี้เภสัชกรก็เห็นใบหน้าเธอซับสีเลือดอย่างเห็นได้ชัดมากขึ้นเมื่อได้ยินประโยคคำพูดของคนข้างๆเธอ “เข้าใจแล้วครับ...ทั้งร้านผมมียาตัวนี้อยู่น่าจะหนึ่งลังและในหนึ่งลังนั้นมีอยู่สี่ร้อยกล่องครับ...คุณจะเหมาหมดเลยมั้ยครับ” เภสัชกรวัยกลางคนที่ผ่านร้อนผ่านหนาวมามากกว่าชายตรงหน้าหลายปีนัก

เมื่อเรื่องร้ายกำลังจะเกิดขึ้นกับชีวิต ทำให้เธอตัดสินใจละทิ้งศักดิ์ศรีที่กินก็ไม่ได้ รักษาชีวิตไว้ก็ไม่ได้ บากหน้าไปเสนอตัวเป็นเมียนายหัวหนุ่ม เพื่อหวังให้เขาช่วยปกป้องเธอให้พ้นภัย +++++++++++++++++++ “ปาสิตา!!” เสียงห้วนกระด้างที่ร้องเรียกนั่นทำให้ใจของปาสิตาหล่นไปอยู่ตาตุ่ม แข้งขาที่สั่นอยู่แล้วก็ยิ่งสั่นเข้าไปใหญ่ “บัว บัวกำลังไปค่ะ” ปาสิตาก้าวขาสั่นๆ ของตัวไปตามขั้นบันได กว่าจะผ่านขึ้นมาได้แต่ละขั้น ก็ชั่งใช้เวลายาวนานมากๆ สำหรับนายหัวหนุ่ม ที่ตอนนี้เปิดประตูอ้าซ่ารออยู่ “ถ้ามาแล้ว ก็เข้ามาเร็วๆ” คนพูดยื่นหันหลังให้ประตู หน้าแดงจัดเมื่อถูกไฟราคะครอบงำมากขึ้นเรื่อยๆ แต่คนจะช่วยดับไฟกลับชักช้าไม่ทันใจเอาซะเลย “มาแล้วค่ะ” ปาสิตาส่งเสียงบอก แต่ตัวยังเดินไม่ถึงประตูห้องที่เปิดอ้าซ่าเลย เพราะขามันสั่นจนแทบก้าวไม่ได้ แล้วที่สั่นก็เพราะคำว่าดูตัวของเขา เขาจะดูประมาณไหน ‘คงไม่ถึงขนาดแก้ผ้าหรอกนะ’ “ปาสิตา! เธอเข้ามาหรือยัง ถ้ามาแล้วก็ปิดประตูด้วย” นายหัวหนุ่มเอ่ยเตือนอีกครั้ง แล้วหันมาทางลูกหนี้สาว ร่างกายที่ไร้เสื้อผ้าปกปิดจึงอวดสายตาคู่สวย “นายหัว!!” ปาสิตาหน้าแดงจัด เมื่อสายตาปะทะกับบางอย่างที่ตั้งโด่ เธออยากหนีไปให้พ้นๆ ห้องนี้ แต่สองเท้ากลับไม่ขยับสักนิด ราวกับโดนใครมาดึงเอาไว้ “ปาสิตา เธออย่าเอาเปรียบ รีบถอดเสื้อผ้าออก จะได้ดูตัวกัน” นายหัวหนุ่มบอกเสียงแหบพร่า เขาต้องการร่างกายลูกหนี้สาว!

เรื่องราวอันสุดแซ่บระหว่างสาวใหญ่กับชายหนุ่มพ่อค้าไส้กรอก ที่แม้ไม่รู้จักกระทั่งชื่อ

คิดจะจับเขาเป็นผัว มันไม่ง่ายขนาดนั้น! (รามิล หนุ่มหล่อจากเมืองกรุง) คิดว่าฉันอยากได้คุณเป็นผัวนักหรือไง! (ปาริมา สาวบ้านป่าจากหมู่บ้านดาวคะนึง) +++++++++ “คุณหายไปไหนมา” พอเจอหน้าคู่หมั้นสาวแล้วรามิลก็ยิงคำถามใส่ไปทันที “ฉันก็ทำงานอยู่ในบ้านนี่แหละ แล้วคุณมีอะไรเหรอคะ หรือว่าหิว ถ้าหิวก็กินได้เลย ฉันเตรียมข้าวปลาไว้ให้แล้ว วางอยู่บนโต๊ะ” ปาริมาชี้ไปที่โต๊ะเล็กๆ ริมหน้าต่างที่เธอได้จัดเตรียมข้าวปลาไว้ให้ “ตกลงบ้านคุณมีห้องน้ำหรือเปล่า” รามิลถามกลับเสียงแข็ง เพราะตอนนี้เขาต้องการเข้าห้องน้ำมากกว่า ด้านปาริมาก็ชี้ไปหลังบ้านที่เมื่อคืนรามิลคิดว่าเป็นห้องเก็บของ “นั่นไง คุณเดินไปสิ รับรองได้ว่าห้องน้ำสะอาด” “ไหนเมื่อคืนคุณบอกไม่มีห้องน้ำ” รามิลจ้องหน้าอย่างเอาเรื่อง “ก็ตอนนี้มีแล้ว!” “แสดงว่าเมื่อคืนคุณจงใจออกมาอาบน้ำยั่วผมใช่ไหม” รามิลเดินเข้าไปหาเจ้าของบ้าน ที่ตอนนี้ปาริมาเริ่มไม่ไว้ใจคู่หมั้น ‘ปล้ำ’ คำนี้ผุดขึ้นมาในหัวทันทีทันใด “ใช่ไหม” รามิลถามย้ำและเดินเข้าไปหาคู่หมั้นสาวอย่างเอาเรื่อง “คุณรามิล! คุณอย่าคิดทำอะไรฉันเด็ดขาด ถ้าคุณยังอยากมีชีวิต” ปาริมาหันไปคว้ามีดที่เธอชอบเหน็บไว้ตามที่ต่างๆ ของบ้านออกมาขู่ “เล่นมีดเลยเหรอคุณ” รามิลมองมีดในมือของหญิงสาว มันเงาวับสะท้อนตาเลยแหละ “ก็ถ้าคุณไม่อยากโดนฉันฟันคอขาด ก็ถอยไปห่างๆ ฉัน เพราะคนอย่างฉันขอสู้ตาย ดีกว่าโดนข่มขืน!” ปาริมาตอบกลับเสียงแข็ง ตาคู่สวยก็กร้าวพร้อมสู้ตายอย่างที่พูด “เฮ้ย!”

“ที่รัก! ถ้าคุณยังดื้อ ผมจะ...” การันต์หยุดพูดแค่นั้นแล้วก็มียิ้มมุมปาก “จะ...จะอะไรของคุณ พูดให้ดีๆ นะ” อภิสราย้อนถามเสียงตะกุกตะกัก พร้อมกับถอยหนีเขาไปทีละก้าว...ทีละก้าว ส่วนอีกคนก็เดินไล่ต้อน “จะอะไรดีล่ะ” การันต์ตอบกลับแล้วยิ้มชอบใจกับท่าทางตื่นกลัวของอดีตคนรัก “แต่ผมว่าคุณลองนึกให้ดี ว่าเวลาที่ผู้หญิงกับผู้ชายอยู่ด้วยกันสองต่อสอง เขาจะทำอะไรกัน” “คุณการันต์ คุณอย่ามาทำบ้าๆ นะ” คนถูกไล่ต้อนปรามเสียงสั่นๆ “อย่าอะไรเหรอที่รัก” เสียงทุ้มย้อมถามหน้าตากรุ้มกริ่ม “ก็อย่าทำในสิ่งที่คุณคิดตอนนี้น่ะสิ แล้วก็ถอยไปห่างๆ ฉันได้แล้ว” “แล้วคุณรู้เหรอว่าผมคิดจะทำอะไร” การันต์ยังไม่เลิกคุกคามทั้งจากวาจาและสายตา จนตอนนี้อภิสราขวัญหนีดีฝ่อไปหมดแล้ว “ผู้ชายอย่างคุณจะคิดอะไรได้ล่ะ นอกจากเรื่องนั้น!” “เรื่องนั้น เรื่องไหนล่ะที่รัก” การันต์แกล้งทำใสซื่อได้น่าโดนข่วนนัก ดวงตากลมสวยจึงจ้องมองอย่างหมายมั่น อยากจะข่วนหน้าให้เลือดอาบ แต่คงได้แค่คิด! “เลิกพูดบ้าๆ แล้วถอยไปห่างๆ ฉัน” เสียงหวานเอ่ยสั่ง “ดูคุณหวงตัวจัง แต่คง...” การันต์พูดค้างไว้แล้วใช้สายตาสำรวจร่างบางตั้งแต่หัวจรดเท้า แล้วมาหยุดประสานสายตากับดวงตาคู่สวย “แต่คงยอมให้ว่าที่สามีทำอะไรไปถึงไหนๆ แล้ว” “หยาบคาย!” “ผมหรือหยาบคาย” “ก็คุณนั่นแหละที่หยาบคาย แล้วอย่ามาดูถูกฉันอีก เพราะคนอย่างฉันไม่ใช่ผู้หญิงง่ายๆ อย่างที่คุณเคยพบเจอ” ใบหน้าของอภิสราแดงก่ำ ไม่ใช่อาย แต่โกรธที่เขาพูดดูถูกเธอ “พูดแบบนี้แสดงว่าคุณยังบริสุทธิ์” “ฉันจะบริสุทธิ์หรือไม่บริสุทธิ์มันก็ไม่เกี่ยวอะไรกับคุณ”