“ขัดคนเวลาหิว รู้ไหมว่าอะไรจะเกิดขึ้น” “ไม่ทราบค่ะ” “ผมจะกินคุณแทน” “กินฉัน?” “ใช่” “กินยังไง” คนคิดไม่ทันถามกลับ หน้าซื่อๆ วาริศยกแก้วน้ำขึ้นดื่ม แล้วจ้องหน้าหญิงสาว “ไม่รู้จริงๆ หรือกำลังแกล้งทำเป็นไร้เดียงสา เพื่อเรียกร้องค่าตัวเพิ่ม” “คุณ!” ธนิดาโกรธมากทีเดียวที่ถูกกล่าวหา “คุณก็คงเหมือนน้าสาวของคุณ ที่หลอกเอาเงินผมไปปรนเปรอผู้ชายคนอื่น” วาริศบอกเสียงเย็น “คุณวาริศ!” “แต่ผมขอเตือนคุณด้วยความหวังดีว่าอย่าทำแบบน้าสาวของคุณเด็ดขาด เพราะผู้ชายไม่ได้ใจเย็นเหมือนผมทุกคน” “คุณหยุดปากเสียได้แล้ว คุณวาริศ” “รับความจริงไม่ได้หรือไง” “ความจริงบ้าบอคอแตกอะไรของคุณ” “แสดงว่าคุณไม่เคยรู้พฤติกรรมน้าสาวของตัวเองเลย” “คุณวาริศ! คุณหยุดพูดจาให้ร้ายน้าของฉันได้แล้ว น้าฉันไม่เคยทำอะไรแบบนั้น ส่วนคุณ คิดว่าตัวเองดีนักหรือไง มีคู่หมั้นอยู่แล้วแท้ๆ ยังแอบซุกเมียไว้ในบ้าน แบบนี้ใครกันแน่ที่เลว!” เพราะเหลืออดเต็มทนแล้วธนิดาจึงตอบกลับไปเสียงดัง

แรกคือความไม่เต็มใจ แต่เมื่อได้ใกล้ชิดและรู้จักกันมากขึ้นจึงกลายเป็นความผูกพันอย่างไม่รู้ตัว และปรินทรทำทุกวิถีทางเพื่อให้เธอเป็นเมียของเขาจริงๆ ไม่ใช่แค่เมียคั่นเวลาอีกต่อไป ........ “ยังไงพั้นซ์ก็จะหาเงินมาคืนคุณให้ได้” เธอเชิดหน้าขึ้นอย่างทรนงในศักดิ์ศรี แม้มันจะน้อยนิดก็ตาม “พั้นซ์ทำงานให้คุณก็ได้นะ” “ทำงาน?” เขายิ้มเจ้าเล่ห์ที่มุมปาก “ค่ะ” “งานอะไรก็ได้เหรอ” “เอ่อ...” “ได้ซิ คุณมาทำงานใช้หนี้หกแสนให้ผม” “คุณจะให้พั้นซ์ทำอะไรคะ” พยายามคิดในทางที่ดีปลอบใจตัวเองไว้ก่อน แต่ไม่ชอบรอยยิ้มแบบนั้นของเขาเลย “ก็ทำงานแบบที่เมียทั่วไปเขาทำกันนั้นแหละ” “คุณ!” พิชญนรีอยากร้องกรี๊ดๆ ออกมา “คุณจะเอาอะไรกับพั้นซ์อีกนะ” “ก็ผมยังไม่อิ่มนี่” เขาหัวเราะในลำคอ เรื่องนี้เขาไม่ได้โกหก เขายังไม่อิ่มในตัวเธอจริงๆนั้นแหละ หญิงสาวทั้งโกรธทั้งอายในเวลาเดียวกัน “แล้วฉันต้องเป็นเมียคุณไปถึงเมื่อไหร่กันล่ะ”

เขาหลอกให้เธอ...รักเขาอีกครั้ง ฝังความชิงชังไว้ลึกสุดลึก จองจำเธอไว้ด้วยโซ่...แห่งพิศวาส แท้จริง...เขาต่างหาก...ที่ตกเป็นทาสเสน่หา...นิจนิรันดร์ “เคนคะ...ยะหยาไปหาหมอมาค่ะ...เอ้อ...หมอบอกว่ายะหยาท้องได้เดือนกว่า ๆ แล้วค่ะ” “คุณแน่ใจเหรอว่า...เด็กในท้องของคุณ...เป็นลูกของผม ต้องขอโทษด้วยจริง ๆ นะญาญ่า ที่ผมจำเป็นต้องบอกว่าคุณไม่สามารถเป็นอะไรได้มากไปกว่า...ผู้หญิงที่ผมแค่อยากนอนด้วยโดยไม่ต้องรับผิดชอบอะไร ก็เท่านั้น!”

“ยัง...มันยังไม่พอหรอกนะสลิน ถ้าฉันยังไม่อิ่มอย่าหวังว่าฉันจะปล่อยเธอไปง่ายๆ” ภวินทร์เอ่ยเสียงพร่าขณะกายแกร่งยังคงกระเด็กสาวอย่างหนักหน่วงสาดซัดพายุสวาทเข้าใส่ราวกับไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย

“อย่า...”เสียงหวานกรีดร้องพร้อมกับพยายามปัดป้องแรงคุกคามจากคนเอาแต่ใจ “เธอยินยอมขายเรือนร่างขายศักดิ์ศรีให้ฉันแล้ว อย่ามาทำเป็นสะดีดสะดิ้งเล่นตัวให้ฉันต้องเสียอารมณ์หน่อยเลย” อทิตติเค้นเสียงรอดไรฟันข่มขวัญหญิงสาว

“ปล่อยนะ นี่มันในรถนะคุณ” เธอรู้สึกกลัวขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก ดวงตาของเขาแฝงประกายแห่งความน่ากลัวออกมาราวกับสัตว์ป่า “ในรถนี่ซิดี จะได้เปลี่ยนบรรยากาศ เขาบอกกันว่าในที่แคบมักเร้าใจมากกว่าในที่โล่ง ผมเลยอยากลองดูสักที” พูดจบชายหนุ่มกดริมฝีปากลงมาปิดปากอิ่มของธารระริน หญิงสาวพยายามขัดขืนเม้มริมฝีปากเอาไว้แน่นไม่ยอมให้เขารุกรานเข้าไปได้ง่าย ๆ ชายหนุ่มออกแรงกดริมฝีปากมากขึ้นแล้วใช้มือบีบขากรรไกรของเธอเอาไว้แน่น จนเธอต้องเผยอปากออกจากกันเพราะความเจ็บปวด ลิ้นร้ายอันชำนาญรุกล้ำกวาดชิมรสหวานอย่างย่ามใจ

เมื่อโค้ชหนุ่มเกิดติดตาต้องใจผู้จัดการทีมสาวคนใหม่ ความเอาแต่ใจมีหรือจะปล่อยให้เหยื่อชิ้นงามผ่านเลยไป แถมเหยื่อสาวที่พยายามหนีหน้ากลับกลายเป็นน้องสาวบุญธรรมที่ต้องมาอยู่บ้านเดียวกับเขา

“ไม่ต้องทำเป็นมารยาบีบน้ำตากับฉันหรอกนะสาวน้อยเพราะไม่ว่าอย่างไรที่ไหนหรือเมื่อไหร่ ถ้าฉันต้องการปลดปล่อยเธอก็ต้องพร้อมที่จะเป็นเครื่องสนองความอยากของฉันได้ทุกเวลา” ชายหนุ่มพูดเสียงเหี้ยมพร้อมกับรวบข้อมือบางทั้งสองข้างกดลงกับที่นอนด้วยมือแกร่งเพียงข้างเดียว ในขณะที่มือหนาอีกข้างดึงทึ้งชุดสวยที่ขาดวิ่นหลุดจากเรือนกายบอบบางเผยให้เห็นความงามที่เขาเชยชมมานับครั้งไม่ถ้วน แต่ยิ่งได้เชยชม ยิ่งได้สัมผัสความต้องการของเขากลับยิ่งเพิ่มขึ้นเป็นเท่าทวีคูณ “ไม่...อย่านะ ได้โปรดเถอะคุณแอนดี้” หญิงสาวร้องห้ามด้วยความหวาดกลัวกับการกระทำอันป่าเถื่อนของอสูรร้ายเอาแต่ใจ “อ้อนวอนร้องขอทั้งๆที่เธอเพิ่งจะด่าว่าฉันมันเป็นคนชั่ว คนเห็นแก่ตัวไม่มีหัวใจ เดี๋ยวเธอก็จะได้รู้บทรักของคนชั่วมันไม่มีหัวใจมันจะรุนแรงไปถึงแก่นใจเธอเลยหรือเปล่า” รอยยิ้มเหี้ยมเกรียมปรากฏบนริมฝีปากหยักได้รูปที่ก้มลงขบเม้มรอยช้ำรอยเดิมเพื่อตีตราย้ำชัดอีกครั้งว่าเขาคือเจ้าของเธอเพียงผู้เดียว

การปฏิเสธความรักของตัวเองเพื่อต่อลมหายใจของน้องสาว คือการตัดสินใจพลาดผิดครั้งใหญ่ของ มัสมิน สาวสวยแสนอ่อนหวาน ผู้ต้องรับโทษทัณฑ์สาหัสจาก ลอวเรนซ์ มาร์โค ริคาร์ดิอาโด มาเฟียหนุ่มลูกครึ่งไทย ฝรั่งเศส อิตาเลี่ยน ทายาทเจ้าของอาณาจักรธุรกิจการบินยักษ์ใหญ่ของอิตาลี ผู้เก็บความเคียดแค้นเพื่อรอเวลา กลับมาให้เธอ ชดใช้

รชนิชล ต้องเข้าพิธีวิวาห์กับ คาร์ลอส อเล็กซานเดอร์ มหาเศรษฐีหนุ่มเจ้าของธุรกิจปิโตรเลียมยักษ์ใหญ่ของอเมริกาแทนลูกสาวของป้าที่หายตัวไปในวันแต่งงาน เธอเคยแอบรักเขา เทพบุตรที่กลายร่างเป็นซาตานอย่างที่เธอไม่คาดคิด คาร์ลอสเห็นเธอเป็นได้แค่ตัวตายตัวแทนของผู้หญิงที่เขาเคยรัก เขาทำให้เธอเจ็บปวดสาหัสในบ่วงแค้นที่เขาตอบแทนให้อย่างสาสม เธอต้องล้างหนี้ที่ต้องชดใช้ให้ผู้ชายไร้หัวใจ บำบัดความแค้นของเขาด้วยการบำเรอความใคร่ที่ไม่มีวันได้ความรักกลับคืน

เพราะความอยากไม่เข้าใครออกใคร ความต้องการทางกายนั้นเป็นเรื่องปกติ หากได้กอดก่ายใครสักคนก็คงจะสุขสมไม่น้อย แต่หากคุณไร้คู่เคียงข้าง อ่านเรื่องสยิวๆพร้อมกับนิ้วของคุณไปพลางๆก่อน มาเถอะค่ะ มาสยิวไปพร้อมๆกัน รวมเรื่องสั้นประสบการณ์สยิว รอให้คุณเปิดอ่านอยู่

แม้มิมีหญิงใดทั่วทั้งยุทธภพเทียบความงาม หากฟางซินคือนางมารหมื่นบุปผาที่แม่ทัพเฉิงจิ้นเหอ ต้องลากตัวมาลงอาญาฐานที่นางฆ่าคู่หมายของเขา แม่ทัพเฉิงจิ้นเหอ หนึ่งในแม่ทัพผู้เยี่ยมยุทธถูกส่งตัวมายังดินแดนลับเร้นเพื่อกวาดล้างอำนาจของเหล่ามาร และหนึ่งในเหตุผลที่เขาต้องมาที่นี่ก็เพื่อตามล่า นางมารหมื่นบุปผา ผู้ซึ่งปลิดชีวิตคู่หมายของเขาโดยไร้ความปราณี หากแต่เมื่อเฉินจิ้นเหอได้พบนาง โลกอันเปล่าร้างนั้นเสมือนกลับมาเบ่งบานในหัวใจของจอมยุทธผู้ไร้รัก ฟางซิน ประมุขพรรคบุปผาสวรรค์ ความงามของนางเป็นที่เลื่องลือพอ ๆ กับความอำมหิตที่เข่นฆ่าผู้บริสุทธิ์มากมายนับไม่ถ้วน นางกำลังจะบรรลุการฝึกวิทยายุทธขั้นสูงสุด หากไม่พบแม่ทัพเฉิงจิ้นเหอเสียก่อน บุรุษผู้เย็นชาไร้หัวใจที่ทำให้โลกของนางแปรเปลี่ยนไปจนยอมละทิ้งทุกอย่างได้แม้กระทั่ง...ลมหายใจของตัวเอง

“วรรษชล! ฉันถามว่าเธอไปทำอะไร ทำไมไอ้กสินถึงได้แอบเข้ามามองเธอ” เสียงห้วนดังขึ้นอีกครั้ง เมื่อภรรยาไม่ยอมตอบอะไร “ชล...ชลไม่ได้ทำอะไรนะคะ” วรรษชลที่เพิ่งตื่นจากภวังค์ตอบกลับเสียงติดขัด “ไม่ทำ แล้วไอ้กสินมันเข้ามาแอบมองเธอทำไม” “ชลไม่รู้จริงๆ ค่ะ ว่าคนงานคนนั้นเข้ามาทำไม” “เธอแน่ใจว่าไม่รู้” คนพูดหรี่ตามองอย่างจับผิด และเขาก็เกลียดนัก พวกเลี้ยงไม่เชื่อง! “ชลแน่…” “หรือที่ฉันปรนเปรอให้เธอทุกคืน มันยังไม่พอ เธอถึงต้องออกไปอ่อยผู้ชายคนอื่น!” เสียงของนายหัวหนุ่มพูดแทรกขึ้นมา ทำเอาวรรษชลตกใจกับคำครหา “นายหัว!”

เธอ..เปรียบเสมือนสินค้าข้างถนน ที่ใครๆ ต่างนำเธอออกมาเร่ขายเพื่อแลกเงิน เขา..เปรียบเสมือนเทพบุตรแสนดีที่ยื่นมือเข้ามาช่วยเหลือเธอให้พ้นขุมนรก แต่เธอกลับไม่รู้ว่า ‘เขา’ อาจจะเป็นยิ่งกว่าขุมนรกที่เธอกำลังปีนป่ายออกมา

“ไอ้ลามก! ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะ” “ดาร์ลิ่ง ที่ดิ้นนี่ชอบหรือครับ งั้นผมขอทำมากกว่านี้ได้ไหม ผมเริ่มทนไม่ไหวแล้วล่ะ” คนหน้าด้านเอ่ยเสียงนุ่ม แววตาฉายชัดว่าต้องการจนอีกคนหน้าร้อนผ่าว เริ่มดิ้นเบี่ยงตัวหลบอย่างสุดฤทธิ์ ทว่าคนหน้าด้านก็ดันร่างกำยำบดเบียดเข้าหาร่างเล็กให้มากขึ้น “ไอ้บ้า! เอามือออกไป เดี๋ยวนี้!” พัทตราตวาดใส่ด้วยความอับอาย เมื่อเจ้าของฝ่ามือร้อนฉ่าเริ่มรุกเร้ามากยิ่งขึ้น เกิดมายังไม่เคยเจอใครลามก หน้าด้านเท่าอีตาฝรั่งนี่สักคน นึกโทษตัวเองเสียจริงที่เดินออกมาอยู่ที่นี่ “ไม่ได้หรอกดาร์ลิ่ง คุณรู้ไหม ตัวผมมันร้อนจนแน่นเปรี๊ยะ แล้วนะ” เสียงแหบพร่ากระซิบที่ซอกคอหอมกรุ่น ก่อนฉกวูบมาที่เรียวปากนุ่มนิ่ม “อื้อ” พัทตราครางท้วงอยู่ในลำคอ ก่อนเอนตัวเพื่อหลบริมฝีปากของเขา ทว่ามันกลับเป็นการเปิดโอกาสให้เขาได้สัมผัสกับทรวงอกอวบอิ่มของเธอได้เต็มที่ เมื่อร่างเธอถูกหมุนให้หันมาเผชิญหน้าแถมเธอยังแอ่นตัวให้ริมฝีปากเขาได้ครอบครองยอดอก

“พี่อ้าว! เบาๆ หน่อยสิ ลันเกือบล้มแล้วนะ” คนถูกลากให้มาที่โซฟาแทนอัญญิสาโอดครวญ ก่อนจะก้มหน้าหนีสายตาดุราวกับเสือ “ก็ไม่ล้มไม่ใช่เหรอ” ลัลนาได้ยินแล้วก็เงยหน้ามองเพียงนิดแล้วกลับไปก้มหน้าต่อ ด้านอติคุณก็กระแทกลมหายใจออกมาแรงๆ จนลัลนาสะดุ้ง แต่ก็ยังเลือกที่จะก้มหน้าต่อ “ลันทำแบบนี้ทำไม ไม่รู้หรือไงว่าทุกคนเป็นห่วง” อติคุณเปิดฉากใส่ทันที แล้วไม่ชอบใจมากด้วยที่ลัลนาเอาแต่ก้มหน้าหนีความผิด “ก็แล้วใครบ้างที่เป็นห่วงลัน” ลัลนาตอบกลับเสียงสั่นๆ “ลัน! อย่ามาย้อนพี่” อติคุณถอนใจแรงๆ แล้วหากอีกฝ่ายยังเป็นเด็ก เขาจะหวดก้นให้สักทีสองที

ลลิล สาวน้อยวัยสิบแปด ต้องแต่งงานกับหุ้นส่วนธุรกิจของพ่อ เพื่อชดใช้ความผิดที่ไม่ได้ก่อด้วยความจำยอม เคียดแค้นของเขาร้อนราวเพลิงผลาญ หากหัวใจของเธอกลับพันธนาการเขาไว้ด้วยรัก

“ผมจะออกไปข้างนอก คุณนอนเถอะ” พันธกานต์บอกกล่าวแล้วก็สะดุ้ง เลือดในกายฉีดพล่านเมื่อมือเล็กแสนซนลูบไปโดนบางอย่างที่อยู่ใต้กางเกง “ไม่นอน” “เกวิตา!” พันธกานต์ตวาดเรียกเสียงดัง หวังจะให้เลขาสาวหยุดก่อกวนร่างกายของเขา “เกิดมาเกลียวไม่เคยใกล้ชิดกับผู้ชายคนไหนเลย ขอเกลียวใกล้ชิดคุณพันหน่อยนะ” คนที่ดื่มไวน์เพื่อเรียกความกล้าของตัวเองออกมา เริ่มปลดกางเกงของเจ้านายหนุ่ม “เกวิตา นี่คุณทำบ้าอะไร” “ขอเกลียวดูหน่อย” “แล้วคุณจะดูอะไร” พันธกานต์ถามทั้งที่ตอนนี้เลขาสาวกำลังยุ่งกับกางเกงของเขา ไม่รู้จะปลดหรือจะลูบคลำตรงนั้นของเขา แต่ดูจะอย่างหลังมากกว่า เพราะเจ้าตัวลูบเอา...ลูบเอา “ไม่รู้สิ เกลียวอยากดู อยากดูหมดเลย” คนที่มีสติแต่ไม่เต็มร้อยตอบกลับเสียงหวาน ส่วนคนฟังก็พยายามอย่างยิ่งที่จะข่มอารมณ์แตกกระเจิงของตัวเอง แต่ให้ตายเถอะ! เขาข่มไม่ได้แล้ว!

เพราะพี่ชายสร้างปัญหาใหญ่หลวงไว้ให้เธอจึงต้องแบกรับมันไว้พร้อมกับต้องปกป้องหัวใจที่เธอหวงแหน หญิงสาวต้องเอาตัวเข้าแลกกับข้อเสนอจากผู้ชายที่เธอเคยรัก กลายเป็นเมียเก็บที่ถูกบีบคั้นบังคับด้วยพันธะสัญญาทั้งถูกทรมานให้เจ็บปวดทั้งกายใจ

“หยุดนะท่าน ทะ... ท่าน... ท่านอย่าเข้ามาใกล้ข้าเด็ดขาด” มูนาร้องห้ามเสียงสั่นเทา “เจ้าเป็นบ้าอะไรของเจ้าอีกมูนา” ฟารีฟเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงติดจะรำคาญไม่น้อย เพราะเวลานี้เขาอยากจะพักผ่อนและต้องการให้หญิงสาวมาเอาอกเอาใจเหมือนเช่นผู้หญิงคนอื่นๆ ทำเสียมากกว่ามาสั่งห้ามแล้วก็ถือมีดขู่ราวกับว่าเขากำลังจะขืนใจหล่อน “ท่านต่างหากที่บ้า ท่านฆ่าคนตาย” มูนาโต้กลับเสียงสั่นเทา ภาพที่ชายชุดดำบนหลังม้าถูกกริชปักคาลำคอยังติดตาไม่หาย ถึงแม้เธอจะแอบไปฝึกการต่อสู้มาบ้างก็เถอะ แต่ก็ไม่เคยมาเห็นใครถูกฆ่าตายต่อหน้าต่อตาเช่นนี้มาก่อน “หากข้าไม่ฆ่ามัน มันก็ต้องฆ่าข้า ข้าทำเพราะต้องการปกป้องคนของข้า ข้าผิดนักหรือไง” “ท่านมันโจรชั่ว ฆ่าคนได้อย่างไม่ละอายแก่ใจ ทั้งที่คนคนนั้นไม่ได้ทำอะไรให้ท่านสักนิดเดียว” มูนาแก้ต่างให้คนตาย เพราะเธอเห็นเช่นนั้นจริงๆ ว่าชายชุดดำไม่ทันได้ตั้งตัวแม้แต่น้อยตอนถูกปลิดชีพ “ใช่! ข้ามันโจรชั่ว แต่สันดานโจรที่ไหนๆ ก็เป็นแบบนี้กันทั้งนั้น หรือว่าเจ้าจะรอให้โจรกระจอกพวกนั้นเข้ามาลากเจ้าไปรุมข่มขืนก่อนหรือ เจ้าถึงจะยอมให้ข้าฆ่าพวกมัน ตอบข้ามาสิมูนา!” ฟารีฟตอบด้วยเสียงกระแทก แววตาคมเรืองรองด้วยแรงโทสะ แล้วไม่รู้ทำไมถึงได้เกิดความรู้สึกโกรธหญิงสาวอย่างมากมายนัก

อุบัติเหตุที่พรากความฝันของชายหนุ่ม หญิงสาวที่ทำให้มันเกิดขึ้นต้องรับผิดชอบ สิ่งใดที่ทดแทนความผิดหวังของเขาได้ เขาพร้อมจะเรียกร้องมันจากเธอ…..

รยาวดีสั่นหน้ารัวๆ ไม่ยอมเดินไปหา น้ำตาก็พากันไหลเป็นสาย โคลสันเฝ้ามองดูและเห็นใจเธอ แต่เขาก็ต้องการเธอมากเช่นกัน “รยาวดี ผมจะไม่ฝืนใจคุณ แต่คุณต้องช่วยผม” เสียงแหบพร่าพูดขึ้น ทำให้คนที่กำลังร้องไห้ มองตอบกลับไปด้วยสีหน้าเต็มไปด้วยเครื่องหมายคำถาม “คุณจะให้ฉันทำอะไร” “ผมจะพูดยังไงดี ที่คุณฟังแล้วจะไม่ปฏิเสธคำขอร้องของผม” พูดไปมือก็เริ่มปลดกระดมเสื้อตัวเองไป “คุณโคลสัน ไหนคุณว่าจะไม่ฝืนใจฉัน แล้วทำไมคุณต้องปลดกระดุม” “ผมจะถอดเสื้อออก เวลาคุณทำให้ผม จะได้ไม่เกะกะ” โคลสันถอดเสื้อเหวี่ยงทิ้ง แล้วยื่นมือไปรั้งร่างเล็ก ก่อนที่สาวเจ้าจะกระโจนหนีไป รยาวดีตกใจจะร้องห้าม ทว่าเสียงกลับกลืนหายกลับเข้าไปในลำคอ เมื่อปากหยักร้ายประกบลงมาที่ริมฝีปาก ก่อนที่เจ้าของริมฝีปากคู่สวยจะพยายามเม้มปากหนีการรุกรานอย่างบ้าคลั่งของคนตัวโต

เพียงเพราะความปรารถนาอยากครอบครองเรือกายแสนบริสุทธิ์ของลูกศิษย์สาวฉุดกระชากให้อาจารย์หนุ่มมาขรึมต้องใช้เล่ห์ร้ายบีบบังคับหญิงสาวให้เรียนรู้บทรักสุดเร่าร้อน

“ใช่ ฉันมันช่ำชองลีลาเด็ดไม่อย่างนั้นคุณคงไม่โง่ยกหนี้หลายสิบล้านเพื่อแลกกับการให้ฉันบำเรอสุขให้คุณบนเตียงหรอก” วรุณดาตอกกลับเจ็บแสบไม่แพ้กันพร้อมกับผลักร่างสูงเต็มแรงก่อนจะตั้งหลักเพื่อหาทางหนีทีไล่ “ปากดีนักเห็นเงียบๆเรียบร้อยที่แท้ก็สวมหน้ากากหลอกเพื่อให้คนอื่นดูว่าใสซื่อ” ดวงตาแข็งกร้าวของชายหนุ่มจับจ้องดวงหน้าหวานราวกับเสือร้ายที่หมายจะขย้ำเหยื่อให้จมเขี้ยว “แล้วแต่คุณจะคิด แต่ฉันเกลียดพวกหน้าเนื้อใจเสืออย่างคุณที่สุด ทำทีวางมาดสุขุมแต่เนื้อแท้ก็คือเสือผู้หญิงดีๆนี่เอง” วรุณดาไม่ลดละที่จะต่อกรกับชายหนุ่มด้วยคำพูดอันเจ็บแสบที่เป็นเสมือนเชื้อไฟชั้นดีราดรดลงบนเป็นเพลิงอย่าง อทิตยวัฒน์ผู้ร้อนแรงไม่ต่างจากชื่อของชายหนุ่ม