เป็นอันว่าคืนนั้นผมนอนคิดทั้งคืน ว่าขั้นตอนการจีบสาว ‘รุ่นพี่’ ขั้นต่อไปนั้นจะต้องทำอย่างไร... ผมพยายาม คิดแล้วคิดอีก หากลเม็ดเด็ด ๆ ที่คิดว่าจะจีบติดและพิชิตใจเธอได้ และแล้วผมก็คิดออก เอาวะ... เป็นไงก็เป็นกัน ! คราวหน้าต้องขอเบอร์คุณแตงให้ได้ ด้วยเกียรติของลูกเสือวิสามัญ

“เปล๊า” เขารีบตอบเสียงสูง “เพียงแต่เธอดู... ไม่เหมือนเวลาอยู่ที่โรงเรียนเลยเนอะ” อ้อ... จู่ ๆ ฉันก็คิดขึ้นมาได้ นายกวินทร์คงจะอึ้งที่ฉันดูไม่ใช่ ‘ยัยทอม’ ตามที่คนที่โรงเรียนแซวกัน ถึงฉันจะไว้ผม (ซอย) สั้น แต่ตัวฉันในวันนี้ซึ่งอยู่ในชุดไปรเวท อยู่ในชุดมินิสเกิร์ตแบบผู้ญิ้งผู้หญิง แถมยังแต่งหน้าอ่อน ๆ และใส่ที่คาดผมน่ารัก ซึ่งฉันหมายถึง... ฉันมั่นใจว่าน่ารักในระดับหนึ่งน่ะนะ = =” “เธอดู... เอ้อ... ไม่อยากจะเชื่อ” เขายังคงพูดต่อไป “ย่ะ ขอบใจ” ฉันกระแทกเสียงแล้วเดินผ่านเขาไป ปล่อยให้เขามองแบบงง ๆ ปนเขิน ๆ

“ใจร้ายว่ะ ต้องพูดขนาดนี้เลยหรือเปล่า ถ้าไม่อยากให้ยุ่งตั้งแต่แรกนะ ทำไมไม่บอกให้เร็วกว่านี้สักสิบยี่สิบปี มาบอกอะไรเอาป่านนี้วะ” เจอร์รี่งง “ทำไมพี่ต้องโมโหขนาดนี้ด้วย แล้วพี่เข้าใจผมบ้างหรือเปล่า เวลาเพื่อนมาบ้าน แม่งมาล้อว่าพี่เป็นเมียผมอยู่ได้ พี่คิดบ้างสิว่าผมรู้สึกอย่างไร !” “แล้วเราไม่คิดบ้างหรือว่าพี่รู้สึกอย่างไร !!” “พี่เซ่ ?” “แล้วถ้าสมมติพี่เป็นเมียเราขึ้นมาจริง ๆ เราจะรังเกียจขนาดนั้นเลยหรือ”

รวมเรื่องรัก 3 เรื่อง 3 รส "ผู้เป็นที่รัก" *** #1 Be Blind ใช้ใจมอง ถึงตามองไม่เห็นก็ไม่เป็นไร พี่ขอให้น้องใช้ใจ... มองก็พอ #2 Garden of Love สวนรัก เรื่องราวความรักระหว่างนักจัดสวนกับเจ้าของบ้านตัวน้อย #3 Please Remember Me โปรดอย่าลืมฉัน นี่ข้าวฟ่างไง... จะใครล่ะ นายจำฉันไม่ได้หรือ ?

“ตกลงว่าฉัน... เป็นเพื่อนกับนายได้ไหม ?” เสียงห้าวเอ่ย “เหมือนที่นายบอกแม่นายเมื่อกี้” “เราเคยเป็น ‘เพื่อน’ กันด้วยหรือ ?” หนูว่านตอบเบา ๆ เท่านั้นแหละสไปรท์รู้ว่าหนูว่านหมายความอย่างไร ใช่แล้ว... เขากับหนูว่านไม่เคยเป็นเพื่อนกันหรอก จากคนไม่ถูกกันวันหนึ่งก็กลายเป็น... ผัวเมีย...

เล่มหลัก *** “เรื่องคนอื่นที่ไหน นี่เรื่องของกู เพราะกูกับเรน่าเอ็นดูไอ้เสือเหมือนน้องแท้ ๆ ไม่เหมือนมึง ที่ไม่เคยเห็นว่ามันเป็นน้อง” สนุกเกอร์ตวาด “ใช่ ! ฉันไม่เคยเห็นว่าจีราวัชร์เป็นน้อง เพราะฉันเห็นเป็นอย่างอื่นไง เห็นเป็นอย่างอื่น พอใจหรือยังวะอนุชิต” นุอ้าปากค้าง แต่ก็ยังอึ้งไม่เท่าแอร์ที่แอบฟังอยู่ แอร์ยังไม่ได้กลับบ้าน แต่ทำทีเหมือนกลับ “จีราวัชร์ไม่ใช่รุ่นน้องของฉัน ฉันไม่เคยคิดว่าเขาเป็นน้อง ไม่เคยเลยสักครั้ง” “ไอ้นุกเก้อ อย่าบอกนะว่า...” “โอ๋กันเข้าไป... โอ๋กันเข้าไปสิ น่าหมั่นไส้เป็นบ้า”

“ฉันก็รัก” กฤษติกาจูบจริงใจอีกครั้ง “ผมไม่เคยคิดว่าเจ้าชายอย่างพี่... คุณหนูแกรนท์... จะมาสนใจเด็กบ้าน ๆ อย่างผม ไม่เคยคิด” “ความรักที่แท้จริง ไม่พ่ายแพ้ต่ออะไรทั้งสิ้นจริงใจ คนที่รักกันเพียงแค่รูปร่างหน้าตา นั่นไม่ใช่ความรักที่แท้จริงหรอก” *** + บทส่งท้าย Because You Loved Me กฤษติกาแกล้งส่งเสียงในลำคอแล้วมองอย่างดุ ๆ จนจริงใจได้แต่ทำหน้ามุ่ยแล้วเสมองทางอื่น เสียงแหบเอ่ยออกมาว่า “ผมไปใช้ห้องน้ำก่อนนะ” ผู้ฟัง ๆ แล้วถอนหายใจ เสียงหวานพูดออกมาอย่างอ่อนโยน “จะใช้ห้องน้ำทำไม ใช้ฉันไม่ดีกว่าหรือ”

ในโลกใบนี้ไม่มีพี่เลี้ยงคนไหนที่เขา ภคิน รังสิมาโรจน์ จะหามาให้หนูน้อยดิลลี่ลูกสาวสุดที่รักไม่ได้ แต่ทำไมลูกสาวเขาต้องถูกใจยัยตัวซวยคนนี้ด้วยนะ แต่ในเมื่อลูกสาวสุดที่รักอยากได้ เขาก็จะยอมทำใจเพราะยังไงยัยนี่ก็อยู่ได้ไม่เกิน 1 เดือนแน่

การย้อนอดีตของเธอ พร้อมกับปมในอดึตมากมายไม่ใช่ผู้ที่เดินทางมา หากแพรวาเป็นผู้ที่เคยจากไปเพื่อกลับมาทวงสถานะองค์หญิงของฮ่องเต้ผู้ถูกชิงบัลลังก์ แต่ภายใต้เรื่องราวเหล่านั้นบัดนี้ แพรวาได้รับรู้แล้วว่าคนบางคนหากเป็นคู่กันแล้วไม่ว่าจะอยู่ภพไหนหรือที่ไหน ก็จะกลับมาพบกันรักกันจนได้ พบกับเรื่องราวของสาวไทยในวังต้องห้ามที่มีฮ่องเต้หนุ่มหล่อที่หลงรักเธอในครั้งแรกที่พบกัน กับเรื่องราววุ่นๆและอดึตของผู้ที่จากไปอย่างแพรวา ในฮ่องเต้ตัวร้ายกับยัยตัวป่วน

“ผมบอกแล้วไงว่าผมเปลี่ยนใจแล้ว ดูซิ ชื่อตรีทิพ ชื่อหว๊านหวานเนอะ แต่ผมชอบว่ะ คุณตรีทิพคนสวย ดูซิจะหวานไปทั้งตัวหรือเปล่า” (ยิ้มร้าย) “หยุดนะ อย่ามาพูดจาลามกแบบนี้ อาชิ ! ฉันเป็นหัวหน้านายนะ” “หัวหน้าแล้วอย่างไร ? ก็เป็นเมียผมได้เหมือนกันล่ะน่า”

'เธอ'อาจารย์มหาวิทยาลัยสาว 'เขา'หนุ่มพนักงานขับรถโดยสารประจำทาง จากการที่ได้รู้จักพบเจอกันทุกวัน ทำให้เกิดเป็นความรักขึ้น *** “รถจะออกเลยหรือเปล่าคะ ?” วราภรณ์ หรือ ตูน เอ่ยถามขึ้น หญิงสาวลอบมองใบหน้าของชายหนุ่ม เรื่อยมาจนถึงป้ายชื่อซึ่งถูกติดอยู่บริเวณอกเสื้อ ‘รังสิมันตุ์...’ ชื่อ รังสิมันตุ์ อย่างนั้นหรือ ? “อีกสิบนาทีครับ” ชายหนุ่มตอบ หญิงสาวพยักหน้าน้อย ๆ ก่อนจะเดินตรงไปขึ้นรถประจำทางที่จอดอยู่

'เธอ'เคยเป็นอดีต'ครู'ของเขา 'เขา'เคยเป็นอดีต'ลูกศิษย์'ของเธอ การพบกันอีกครั้ง จะทำให้ทั้งสองกลับมารักกันได้ไหม *** “ครู...” เสียงนุ่มครางแผ่ว ไม่ดังเกินไปกว่าที่ตัวเขาเท่านั้นจะได้ยินเพียงคนเดียว หญิงสาวรูปร่างบอบบาง ผิวพรรณขาวหมดจด ผมสีน้ำตาลอ่อนดัดเป็นลอนยาวคลอเคลียกับไหล่บอบบางรับกับใบหน้าสวย ท่วงท่ากิริยาของหล่อนช่างสมกับความเป็นผู้ดีโดยแท้ แม้จะนานมากแล้ว แต่นรธิปก็จำหล่อนได้อย่างแม่นยำ พรรณวรินทร์พร้อมด้วยท่านหญิงกนกวดี ทรุดกายลงนั่งบนเก้าอี้ยาวฝั่งตรงข้ามกับเขาและวรวุฒิ นัยน์ตาสีนิลของหญิงสาวเบิกกว้างอย่างประหลาดใจไม่แพ้กันเมื่อเห็นเขา และแล้วก็เป็นหล่อนที่เป็นฝ่ายเอ่ยคำพูดออกมา “นรธิป...”

“คุณชวิน ทำไมชีวิตฉันต้องมาเจออะไรแย่ๆ” “คุณระบายออกมาให้หมด วาดรัก ผมยินดีรับฟัง” วาดรักเงยหน้ามองคนพูด ก่อนจะขยับเข้ามาใกล้ แล้วยกสองมือขึ้นคล้องคอ “คุณชวิน คุณยังอยากได้ฉันเป็นนางบำเรออยู่ไหม” ไม่ได้ถามเปล่า แต่เธอยื่นหน้าเข้าไปใกล้ๆ พร้อมกับเบียดกายเข้าหาร่างแกร่ง ทรวงอกคู่งามแนบชิดเสมือนกระแสไฟทำให้ร่างกายของคนตัวยักษ์ตอบสนองอย่างรวดเร็ว “วาดรัก คุณเมาแล้ว ไปนอนพักเถอะ แล้วอย่าทำแบบนี้” ชวินพยายามดันร่างเล็กออก แต่เธอไม่ยอมถอยง่ายๆ เมื่อยิ่งเขาผลัก เธอก็ยิ่งเบียดเข้าหา “แบบไหนล่ะ” วาดรักเบียดกายเข้าหาอย่างยั่วยวน “ก็แบบที่คุณทำอยู่นี่ไง” เสียงของชวินสั่นพร่าหนักขึ้น หวั่นใจกลัวจะหยุดตัวไม่ได้ แล้วตอนนี้ร่างกายของเขามีเพียงผ้าเช็ดตัวผืนเดียวปกปิด “แล้วคุณไม่ชอบเหรอ” เสียงหวานถามกลับพร้อมสายตายั่วยวน มือเล็กก็ไม่อยู่เฉย เธอลูบไล้ไปทั่วกายหนา และรู้ตัวดีว่ากำลังท้าทายเขา “ทูนหัว คุณกำลังทำให้บางอย่างของผมตื่น แล้วผมคงหยุดตัวเองไม่ได้แน่ๆ ถ้าคุณยังไม่เลิกก่อกวนร่างกายของผม” เสียงเตือนนั่นแหบพร่า และลุ้นทุกวินาทีว่ามือเล็กจะหยุดหรือไม่

เธอต้องการแค่ 'เหตุผล' ที่เขาจากไป ไม่ได้ต้องการเรียกร้องให้ 'เขา' กลับมา ชานนท์ ชายหนุ่มวัย30ปี หนุ่มเพลย์บอยตัวพ่อ ชีวิตของเขาแสนสุขสบาย เที่ยวเตร่ผลาญเงินครอบครัวไปวันๆ จนพ่อส่ายหน้าระอาใจ ทว่าวันหนึ่งเขากลับล้มป่วยอย่างหนักต้องไปรักษาตัวอยู่ต่างประเทศนานครึ่งปี เมื่อกลับมาก็ยังไม่สามารถเคลื่อนไหวตัวได้ตามปกติ ปกติเขาเป็นคนเอาแต่ใจตัวเองตามประสาลูกคนเดียวอยู่แล้ว พ่อแม่จึงส่งเขาไปพักรักษาตัวที่ไกลหูไกลตา ไกลเสียจนเขานึกว่าพ่อแม่ไม่รักเขาเสียแล้ว เพราะตั้งแต่เขาป่วย เขาได้เห็นนิสัยใจคอที่แท้จริงของคนที่เคยชิดใกล้ เขาเผลอคิดไปแล้วว่าโลกนี้คงไม่มีใครรักเขาจริง จนกระทั่ง... ...................... “เตย...เตยไม่เก่งนะ” “หือ?” เขาถอยกลับมาเล็กน้อย สีหน้าแปลกใจ “เรื่องอะไรครับ” “เรื่องนั้น...” “เรื่องไหน?” เขาจนใจกับคำพูดของเธอ “เรื่อง...เรื่องนั้นนั่นแหละ เตยกลัวทำให้พี่นนท์ไม่มีความสุข” พอเห็นอาการเขินอายหน้าแดงลามไปทั้งตัว เขาก็เข้าใจความหมาย “เรื่องนั้น พี่สอนให้ก็ได้”

ภัสรา ต้องทดแทนบุญคุณป้าแท้ ๆ ด้วยการเอาตัวมาใช้หนี้ให้กับ ดมิทรี มาร์โควิค หนุ่มใหญ่เชื้อสายฝรั่งเศส-รัสเซีย นักธุรกิจเจ้าของรีสอร์ตกลางหุบเขาแสนสวยแห่งเซนต์ ลูเซีย เธอไม่เพียงต้องก้มหน้ารับใช้ผู้ชายจอมหยิ่ง แถมเจ้าอารมณ์ ทำทุกอย่างให้เขาพอใจ แต่ยังต้องเป็นทาสสวาทบำเรอใคร่ให้กับเขา ผู้ชายจอมบงการ

ครั้งแรกที่เขาจากไปด้วยข้อเสนอเงินห้าล้านบาทกับเงื่อนไขที่ว่า เขาและเธอไม่เคยเกี่ยวข้องกัน แต่เมื่อผ่านไปหนึ่งปีเขากลับมาง้อขอคืนดี ใช้เวลาเพียงไม่กี่วันก็ทำให้เธอหลอมละลายในอ้อมกอดเขา และหลังจากนั้นอีกไม่นานเขายอมจากเธอไปอีกเป็นครั้งที่สอง ด้วยข้อเสนอที่ว่า “ได้! เพียงคุณสัญญาว่าจะไม่มีใครและจะอยู่เพียงลำพัง...แล้วผมจะไป

เดือนลดา เทอร์รี่ เมย์ ต้องบากหน้าไปหา เอเดรียน สมิธ เจ้าของโรงแรมหรูและบ่อนคาสิโนชื่อดังในลาสเวกัส เพื่อขอให้เขาลดหย่อนหนี้แก่มารดาบุญธรรม แต่สิ่งที่หญิงสาวได้รับกลับเป็นคำดูถูกเหยียดหยามจากเจ้าพ่อคาสิโนเขามองเธอเป็นผู้หญิงหิวเงิน ไร้ยางอาย และสิ่งที่มาเฟียหนุ่มผู้เย็นชาและทระนงจะช่วยเหลือได้ คือการยื่นข้อเสนอให้เธอเป็น นางบำเรอของเขา!!!

มิถุนาเป็นเด็กที่เกิดจากความผิดพลาด แม่ของเธอตั้งท้องตั้งแต่ยังเป็นนักเรียนแล้วไม่ได้ถูกรับผิดชอบใดๆ ทั้งสิ้น เธอเติบโตมาด้วยการเลี้ยงดูของของยาย โดยแม่ของเธอต้องออกจากโรงเรียนเพื่อที่จะหาเงินมาจุนเจือครอบครัว เมื่อเธอโตขึ้นแม่ของเธอได้แต่งงานใหม่กับหนุ่มใหญ่ชาวอเมริกันและนำเธอไปอยู่ด้วย แต่ทว่าความใกล้ชิดกลับทำให้เธอเผลอใจไปกับบุคคลที่ไม่สมควรรักอย่างพ่อเลี้ยงของเธอ

บัวชมพู ต้องเข้าพิธีแต่งงานกับ ศาสตรา เจ้าของปางไม้ชื่อดังเมืองเหนือ แทน บัวไพลิน ที่หนีตามชายชู้ไปในวันก่อนแต่งงาน เธอต้องทำหน้าที่แทนพี่สาวทั้งที่ไม่ใช่คนรักของ เขา แต่หญิงสาวก็ยินดีทำทุกอย่างด้วยความเต็มใจ

ลองรักคุณอาที่รัก คัทลียา – ไกรสูรย์ คัทลียา ถูกส่งตัวไปอยู่กับ ไกรสูรย์ เอ็ม. แซ็กเคอร์วิตซ์ เจ้าของไร่ไม้ดอกไม้ประดับส่งออกที่ใหญ่ที่สุดในจังหวัดกาญจนบุรี เธอคิดว่าผู้ปกครองหนุ่มวัย 38 หน้าตาหล่อเหลาปานเทพบุตร เป็นคนจริงจังชอบวางอำนาจ แต่เมื่อได้ค้นพบบางสิ่งบางอย่าง สาวสวยวัยสะพรั่งก็แทบไม่อาจถอนใจจากเสน่ห์อันน่าหลงใหลของเขาได้เลย “อา...หนูนิด...อูว...ฉันจะทนไม่ไหวแล้วรู้มั้ย” “คุณอาขา...ทำไมเสียวแบบนี้คะ...ช่วยหนูนิดที ช่วยทีค่ะคุณอา...ซี๊ดด...อ๊า...อ๊า” ร่างบอบบางแต่ซ่อนความอวบอิ่มร่อนร่ายส่ายสะโพกและยกบั้นท้ายสูงขึ้น กลีบแคมที่เผยให้เห็นเนื้อในทำให้เจ้ามังกรตัวใหญ่ผงกหัวฟืดฟาด มันส่ายไปมาอย่างกับว่าอยากจะเข้าไปอยู่ในนั้น ไกรสูรย์จับบั้นท้ายหนั่นแน่นนั้นไว้มั่นก่อนที่เขาจะขยับตัวเข้าหาและค่อย ๆ กดหัวเจ้ามังกรตัวเดียวเข้าไปที่ปากโพรงสวาทก่อนจะส่งมันเข้าไปหมดทั้งตัวที่ทั้งยาวและแข็งขัน “โอ๊ววว...คุณอาขา..อ๊า...ซี๊ดดด...” คัทลียาแหงนหน้าและแอ่นหลัง ความเสียวซ่านรุนแรงหมุนคว้างอยู่ใจกลางลำตัวของเธอ แม้จะอยู่บนหลังม้าและอยู่ในท่าที่ดูเหมือนจะยากแต่สำหรับไกรสูรย์แล้วเขาสามารถร่วมรักกับสาววัยใสได้โดยไม่มีข้อแม้

เพราะการหายไปของ 'ไข่มุกน้ำตาจันทรา' ทำให้ กัวจื่อหรานได้พบกับหลินอวี้เจิน เขาต้องตามหาไข่มุกล้ำค่ากลับคืนสู่ตระกูล ทว่าเขากลับพบว่าสิ่งที่ล้ำค่ายิ่งกว่าคือนางที่มีเพียงหนึ่งเดียวเท่านั้น ...................... หลินอวี้เจิน ในวัยสิบเจ็ดปี นางเป็นบุตรสาวของหลินยี่ห้าน เจ้าของสำนักศึกษาเล็กๆ แห่งหนึ่ง มารดาของนางตายจากไปตั้งแต่นางอายุไม่ถึงสิบขวบ แต่กระนั้นบิดาก็มิได้แต่งภรรยาใหม่ บิดาทุ่มเทให้กับสำนักศึกษาของตนและเลี้ยงดูนางตามลำพัง “หลินอวี้เจิน” หมั้นหมายกับ“ติงกว่างอาน” เขาเป็นศิษย์เอกของบิดา ทว่าเรื่องพลิกผลัน ติงกว่างอาน กลับไปแต่งงานกับ “หลินชูซิน” ญาติผู้น้องของนางเอง ด้วยเหตุนี้นางจึงเดินทางมาตันหยางเพื่อพบท่านลุงใหญ่-หลินเหิงอี้ เพียงเพื่อรักษาบาดแผลในใจ ‘ไข่มุกน้ำตาจันทรา’ สมบัติล้ำค่าประจำตระกูลกัว แต่กลับหายไป ร่องรอยสุดท้ายหยุดอยู่ที่หลินเหิงอี้ กัวจื่อหรานประมุขสกุลกัวและยังเป็นเจ้าเมืองตันหยาง เขาจำเป็นต้องใช้ทุกวิธีทางเพื่อให้ได้ไข่มุกประจำตระกูลกลับมา แม้ต้องบุกค้นเข้าห้องนอนของหญิงสาวก็ตามที หลับ? นางหลับในอ่างอาบน้ำ! มีผู้ใดหลับในอ่างอาบน้ำเช่นนี้เล่า! กัวจื่อหรานยืบเสื้อคลุมของหญิงสาวสะบัดไปมาแล้วโยนขึ้นเหนืออ่างอาบน้ำ เพียงพริบตาเขาก้มตัวช้อนร่างของหญิงสาวขึ้นจากน้ำ ยื่นมือไปรับเสื้อคลุมที่ค่อยๆ ล่วงหล่นลงมา ตวัดข้อมือเพียงไม่กี่ครั้งก็สามารถใช้เสื้อคลุมของนางห่อหุ้มร่างเปลือยเปล่าได้มิดชิด เขาอุ้มนางที่ยังถลึงตามองเขาแต่ใบหน้าหวานนั้นแดงจัดราวคนป่วยไข้ “จุ๊ๆ อย่าจ้องหน้าหน้าผู้มีพระคุณเช่นนี้” เขาเอ่ยกลั้วเสียงหัวเราะในลำคอ อุ้มร่างนุ่มนิ่มไปวางไว้บนเตียง มารดาเถอะ! ผู้มีพระคุณอะไรกัน! เจ้าโจรลามก! แล้วสายลมแห่งฤดูกาลก็นำโชคชะตาของคนแปลกหน้ามาผูกพัน

“ไอ้บ้า!” คนถูกโยนจนร่างกระเด็นกระดอนตวาดลั่นห้อง “ไม่เติมกามเข้าไปด้วยล่ะ ผมจะได้ดูเลวขึ้น” “ไอ้บ้ากาม!!” ภัณฑิลาสนองกลับทันควัน “เชื่องดีนะ” ภาสกรก็ย้อนกลับทันควันเช่นกัน ก่อนที่เขาจะเลื่อนมือมาจัดการกับผ้าเช็ดตัวที่ตอนนี้ดูท่าจะหลุด ทำเอาภัณฑิลาผวา รีบกระโจนออกจากเตียง “ไอ้บ้ากาม! อย่าทำอะไรฉันนะ” “นึกกลัวขึ้นมาแล้วหรือไง ทีเมื่อกี้ยังทำเก่งอยู่เลย แต่ไหนๆ ผมก็จะโดนตำรวจจับข้อหาข่มขืนอยู่แล้ว งั้นผมก็…” “ฉันขอโทษ! คุณปล่อยฉันไปเถอะ ฉันขอร้อง” ภัณฑิลารีบอ้อนวอนก่อนที่เขาจะพูดจบประโยค “สายไปแล้ว”

อัยย์ญาดาต้องพบกับความเจ็บปวดที่สุดในชีวิตเมื่อ ชาครินทร์ บรินรามพิพัฒน์ เจ้าบ่าวหายตัวไปในวันแต่งงานโดยไม่รู้เลยว่าเจ้าสาวของเขาตั้งท้องได้เดือนกว่าโดยที่ไม่มีใครรู้ หญิงสาวเก็บตัวและคลอด น้องเอ๋ย ลูกสาวหน้าตาน่ารักที่ถอดพิมพ์พ่อมาอย่างกับแกะ ห้าปีหลังจากนั้น โชคชะตาทำให้เธอได้พบกับ เขา อีกครั้ง เจ้าบ่าวที่หนีเธอไปในวันแต่งงานผู้สร้างบาดแผลใหญ่ไว้ในหัวใจของหญิงสาว ทว่าอยู่ในสถานะที่แตกต่างกัน เมื่อชาครินทร์คือเจ้าของรามพิพัฒน์ กรุ๊ป ยักษ์ใหญ่ที่มีโรงแรมหรูในเครือมากมาย เธอไม่รู้ว่าทำไมชาครินทร์ถึงโหดร้ายกับเธอนัก พบกันเขาทำราวกับเธอเป็นสิ่งไร้ค่าและต่ำต้อยไม่พอยังต้องแบกรับความปวดร้าวซ้ำสองเมื่อเขาพยายามจะยื้อแย่งลูกสาวตัวน้อยที่ชอบเรียกเขาอย่างฉอเลาะว่า ป๋าโอม เธอต้องเข้มแข็งมากแค่ไหนกับการที่ต้องมีชีวิตอยู่เพื่อชดใช้ความแค้นให้ชาครินทร์ด้วยความเจ็บปวดแสนสาหัส เธอไม่เคยรู้อดีตของเขา แต่เมื่อกลายเป็นเจ้าสาวที่ถูกทิ้งเธอก็จะต้องมีชีวิตอยู่เพื่อหัวใจอีกดวง เพื่อที่จะบอกยอดดวงใจของเธอว่า ป๊ะป๋ายังรักหนูน้อยไม่เคยเปลี่ยนแปลง “นัดพบกับมันกี่ครั้งแล้วอัยย์...บอกพี่ว่านัดพบมันมากี่หนแล้ว หรือไม่ชอบใช้ผู้ชายคนเดียวถึงได้เที่ยวร่านไปหาผู้ชายคนใหม่ ติดใจอะไรมัน...อ้อ...หรือว่าเบื่อรสชาติผัวเก่า อยากลองของใหม่แต่ไม่มีโอกาสถึงได้แอบไปลักกินขโมยกินกันที่อื่น!” ฉาด!!! อัยย์ญาดากลั้นใจรวบรวมกำลังเฮือกสุดท้ายดันมือหนาออกแล้วตวัดฝ่ามือลงบนหน้าเข้มเต็มแรง หญิงสาวฉวยจังหวะที่เขาชะงักงันผลักอกกว้างออกแล้ววิ่งตรงไปยังประตูทว่าไม่ทันคนตัวใหญ่ที่วิ่งตามมาและคว้าตัวเธอไว้ได้ “กรี๊ด!!...ปล่อยอัยย์...พี่โอมปล่อย!” “คิดจะไปไหนอัยย์...พี่ไม่ให้เธอไป...ไม่ให้เธอไปไหนทั้งนั้น!” “ไม่!!”

เมื่อ "รัก" โดนทรยศ "เธอ" หมดอาย ทำได้ทุกอย่าง ยามอยู่ในร่างของ "ราตรี" การเอาคืนอย่าง "สาสม" จึงเกิดขึ้น