เมื่อฮ่องเต้มีรักปักใจเพียงฮองเฮาโดยไม่คิดรับสนมชายา การบริหารบ้านเมืองจึงเหน็ดเหนื่อยหนักหนา เหล่าบุตรสาวและบุตรชายจึงไม่อาจนิ่งดูดาย พวกเขาพร้อมใจกันปกปักษ์พิทักษ์แคว้นด้วยวิถีทางแห่งตนโดยไม่สนใจวิธีการ เพื่อเสด็จพ่อกับเสด็จแม่จักได้ครองรักกันอย่างยาวนานสุขสำราญจนแก่เฒ่า ทั้งยุทธจักร ทั้งราชสำนัก ทั่วดินแดนใต้หล้า จงมาอยู่ในกำมือเรา เรื่องราวความรักอันอลหม่านวุ่นวายจึงมีตามมาอย่างช่วยมิได้ ภาคต่อจากเรื่องพยัคฆ์สาวจ้าวดวงใจ ด้วยเซตรักไร้วาจา -องค์ชายรอง อ๋องทมิฬ รักคือการครอบครอง -องค์ชายใหญ่ ฮ่องเต้ไร้ใจ รักคือการไม่เรียกร้อง -พี่หญิงใหญ่ พยัคฆ์สาวจ้าวยุทธจักร รักคือการปกป้อง *** หมายเหตุ: สามารถแยกอ่านได้

“อยู่นิ่งๆ ก่อนได้ไหม ผมจะคุยเรื่องสำคัญ” “คุณก็ปล่อยฉันไปสิ จะมากอดรัดฉันไว้ทำไม” ลลิสาตอบกลับเสียงเขียว ก่อนจะทั้งหยิกทั้งผลักคนตัวใหญ่ “นิ่ง!” เขาดุแล้วรับสายจากคนในวังของผู้เป็นย่า จากนั้นดาเนียลก็คุยไม่กี่คำก็วางสาย ด้านลลิสาก็ยอมนิ่งจนเขาคุยโทรศัพท์จบ เธอก็เริ่มแผลงฤทธิ์อีกรอบ “ถ้าไม่ปล่อย คุณเจอดีแน่” ลลิสาขู่ฟ่อๆ เมื่อดิ้นจนเหนื่อยแล้วก็ยังไม่หลุดจากอ้อมกอดที่รัดแน่น “ทำไม จะกระทืบเท้า หรือจะยกเข่าทะลวงหว่างขาผม” ลลิสาเม้มปากแน่นเมื่อคนตัวใหญ่รู้ทัน “งั้นก็ฟังผม” “ฉันไม่ฟัง!” “งั้นผมจูบ!” ลลิสาเงยหน้าขึ้นมองตาขวางทันที ก่อนจะยกมือผลักใบหน้าหล่อเหลาออกห่าง เมื่อเขาโน้มหน้าลงมาใกล้ ทั้งที่ตอนนี้ก็ใกล้กันมากเกินไปแล้ว “จะฟังผมดีๆ ไหม” “ฟังก็ได้!” “ว่าง่ายๆแบบนี้สิ น่ารักขึ้นเยอะ” ลลิสาเบ้ปากใส่ “ผมจะหาหลักฐานไปพิสูจน์กับพ่อกับพี่ชายคุณให้ เรื่องที่อดีตคู่หมั้นของคุณเป็นชู้กับแม่เลี้ยง แต่ผมมีข้อแม้ว่าคุณต้องพูดความจริงเรื่องอดีตคู่หมั้นของคุณกับผม” ดาเนียลต่อรอง เพราะเขาต้องการรู้ความรู้สึกจริงๆ จากใจของหญิงสาว คนที่เขาจะให้เป็นภรรยาและแม่ของทายาท ลลิสานิ่งไม่ตอบโต้ “ผมอยากรู้ว่าคุณยังรักอดีตคู่หมั้นของคุณอยู่หรือเปล่า”

“เด็กๆ ตบนางต่อ” เซียวเผยหลานเอ่ยขึ้น สาวใช้ทั้งสองนางรีบจับตัวเซียวหรูอวี้ทันที อะไรกันรังแกเกินไปแล้วนะ รู้จักหรูอวี้น้อยไปแล้ว หญิงสาวสะบัดสาวใช้ทั้งสองคนออกแล้วถีบจนกระเด็นไปคนละทิศคนละทาง “เข้ามา ถ้าพวกเจ้ามิอยากตาย” ชาติก่อนนางอยู่สถานเลี้ยงเด็กกำพร้าต้องปากกัดตีนถีบสู้กับเด็กเหลือขอพวกนั้น นางก็มิให้ใครรังแกนางง่ายเช่นกัน เซียวหรูอวี้ตั้งท่ารับมือ เซียวเผยหลานและเซียวรั่วเสวียตกใจกับภาพที่เห็นมองสาวใช้กระเด็นคนละทิศคนละทาง เซียวหรูอวี้มองสตรีสองนาง ข้ามเวลามามิทันไรก็สั่งให้คนรังแกนางเสียแล้ว แบบนี้ต้องสั่งสอนเสียหน่อย “พี่หญิงใหญ่จะทำอะไร” เซียวเผยหลานตกใจกลัวจนหน้าซีด “ทำอะไรน่ะหรือ เจ้าเป็นคนสั่งให้พวกนางตบข้า ข้าจะสนองคืนเจ้าเอง” เซียวหรูอวี้กระชากศีรษะเซียวเผยหลาน “กรี๊ด! ช่วยด้วย ช่วยด้วย” เซียวเผยหลานร้องอย่างเจ็บปวด เซียวหรูอวี้จิกผมเซียวเผยหลานจนมิเป็นทรง ศีรษะที่ประดับด้วยปิ่นงดงามยุ่งเหยิง ปิ่นงามร่วงหล่นลงกับพื้น เซียวรั่วเสวียตกใจจนทำอะไรมิถูก ตุบ! ร่างงามถูกถีบไปกระแทกกับกะละมังซักผ้า “เจ้า!” เซียวหรูอวี้ชี้หน้าเซียวรั่วเสวีย “พี่หญิงใหญ่ เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับข้า เป็นพี่หญิงรองต่างหากที่กลั่นแกล้งท่าน” เมื่อกี้เซียวรั่วเสวียยังพูดจาถากถางนางจะปล่อยไปมิได้ “กรี๊ด! ช่วยด้วย” เซียวรั่วเสวียตกใจเป็นอย่างยิ่ง นางมิเคยเห็นพี่หญิงใหญ่เป็นเยี่ยงนี้มาก่อน มวยผมที่สวยงามราวกับเทพเซียนได้พังลงในพริบตา เซียวหรูอวี้กระชากผมเซียวรั่วเสวียอย่างแรง หญิงสาวมิรู้ว่านางได้เข้ามาอยู่ในร่างใคร แต่ใครคิดรังแกนางก่อนนางก็จะสนองคืนแบบนี้ล่ะ

“คุณหนูดูนั่นเจ้าค่ะ” ดวงตาอาเซิงแทบถลนออกมา หญิงสาวกำลังจะกินข้าวหันไปมองหน้าประตู “ไอ้หยา!” นางอุทานอย่างตกใจตะเกียบในมือก็ร่วงหล่น เขาเป็นบ้ารึกระไรมิใส่กางเกงดีนะที่เสื้อยาว “พี่สาวเป็นอะไร” ชายหนุ่มเดินโทงๆมาหานาง อาเซิงรีบเอามือปิดตาทันที “เจ้า…ไปใส่กางเกงบัดเดียวนี้” ก่อนที่นางจะออกมานางวางเสื้อผ้าใหม่ให้เขาครบ ตายๆๆๆ เจ้าบ้านี่! เจ้าบ้านี่ต้องทำให้นางต้องเป็นตากุ้งยิ่งแน่! “พี่สาวไปใส่ให้ข้าหน่อย” เขาเข่ยาแขนนาง

น้ำค้าง สาวไซด์ไลน์ อายุ 19 ปี ถูกจ้างให้ไปทำงานที่ลำปาง 2 อาทิตย์ เธอรู้ตัวเสมอว่าอาชีพนี้ไม่ยั่งยืน แต่ก็ไม่คิดว่า จะมีผู้ชายที่รักเธอจริงๆ เสี่ยกฤษณนัยน์ผู้มั่่งคั่งร่ำรวยที่สุดในลำปาง ดันหลงรักสาวไซด์ไลน์ตั้งแต่ยังไม่ได้เห็นตัวจริง มันอาจจะเป็นโชคชะตาเล่นตลกอะไรสักอย่าง ทำให้ฉันต้องมาตกอยู่ในสภาพนี้ ฉันก็ไม่ได้อยากทำงานนี้ แต่ในเมื่อชีวิตมันมาทางนี้ ก็ทำมันให้สุด ในเมื่อมันจะแย่ ก็ให้มันแย่ไปเถอะ ฉันรับงานนี้ เพราะเงินหนัก ไม่คิดเลยว่า ผู้หญิงไซด์ไลน์อย่างฉัน จะมีคนมารักจริง ๆ Sideline in love ไซด์ไลน์พบรัก เรื่องนี้เขียนเพื่อความบันเทิงเท่านั้นค่ะ เหตุการณ์และเรื่องราวทั้งหมดเป็นเรื่องสมมุติ ไม่ได้มีเจตนาจะพาดพิงถึงอาชีพ หรือบุคคลใดนะคะ โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่าน .εїз︷✿‧:﹎｡‧::‧ .｡.:*･❀●•♪..εїз︷✿‧:﹎｡‧::‧ .｡.:*･❀●•♪. ถ้าชอบใจเรื่องนี้ ติดตามกันอยู่ คอมเม้นท์ด้านล่างด้วยนะคะ จะได้มีกำลังใจ เขียนตอนต่อไปจ้า #ขุมมิเนะ

ออกไป!! อารมณ์เกรี้ยวกราดของเขา ทำเอาเธอถึงกับเข่าอ่อน ทว่าก็ต้องใจแข็งและท่องให้ขึ้นใจว่า เธอมีค่า...ค่ารักษาแม่ ค่าเทอมน้อง ๆ ค่าใช้จ่ายและบลา ๆ ๆ

“คุณจะรู้หรือไม่รู้ก็ไม่สำคัญ เพราะยังไงเรื่องนี้คุณก็ต้องมีส่วนรับผิดชอบ” “คุณว่าไงนะ!” พลิตาตกใจเมื่อจู่ๆ ก็ต้องมารับผิดชอบในสิ่งที่ได้ก่อ แล้วเขาจะให้เธอชดใช้ด้วยอะไร เงินงั้นเหรอ? “คุณต้องรับผิดชอบกับสิ่งที่เกิดขึ้น” “ฉันเกี่ยวอะไรด้วย” “คุณเกี่ยวเต็มๆ” พลิตาถอนหายใจแรงและพยายามระงับอารมณ์โทสะที่เริ่มปะทุขึ้นกลางอกแล้วถามอีกฝ่าย เพื่อจะได้จบเรื่องที่เกิดขึ้น “คุณต้องการเงินจากฉันใช่ไหม งั้นบอกมาเลยว่าคุณต้องการเท่าไหร่” บอกอย่างใจป้ำ ทั้งที่ตอนนี้เธอมีเงินแค่หลักแสนเท่านั้น เรอัลฟังแล้วก็ยกยิ้มเล็กน้อย “หน้าตาผมดูหิวเงินมากขนาดนั้นเลยหรือที่รัก” “ฉันจะไปรู้ไงล่ะ ก็เห็นคุณเรียกร้องให้ฉันรับผิดชอบ แต่ฉันไม่เงินเป็นล้านมาให้คุณหรอกนะ” “ถ้างั้นคุณก็เข้าใจซะใหม่ว่าที่ผมเอาตัวคุณมา ผมไม่ได้ต้องการเงิน แต่ผมต้องการอย่างอื่น” “ต้องการอย่างอื่น?” “ใช่!” สายตาคนตอบมองไปยังร่างเล็ก มองเหมือนจะปลดเปลื้องอาภรณ์ออกจากกายเล็ก ทำเอาผิวหน้าของพลิตาร้อน

วันแต่งงานของกู้เซี่ยวอวิ๋นกับหวงฝู่เหิงใกล้เข้ามาทุกที แคว้นอู๋ที่ดูเงียบสงบกลับเกิดเรื่องใหญ่ขึ้นอย่างไม่ทันตั้งตัว ครั้งก่อนหวงฝู่อิงหมายยืมมือองค์ชายรองกุมอำนาจในราชสำนัก แต่กลับล้มเหลวอย่างไม่เป็นท่า ครั้งนี้เขาจึงฉวยโอกาสในวันเคลื่อนศพรุ่ยกั๋วกงเคลื่อนไหวด้วยตนเอง หวงฝู่อินที่ปักใจรักกู้เซี่ยวอวิ๋นก็เลือกเสี่ยงเดิมพัน ลักพาตัวนางไปในโอกาสนี้เช่นกัน ท่ามกลางสถานการณ์ที่เต็มไปด้วยความวุ่นวาย สุดท้ายแล้วเรื่องราวจะจบลงเช่นไร?

ในสายตาคนทั่วไปจวินเซี่ยวอวิ๋นเป็นเพียงบุตรสาวขุนนางขั้นสี่คนหนึ่งเท่านั้น จนเมื่อวันหนึ่งนางถูกอี้ชินอ๋อง 'หวงฝู่เหิง' ผู้เป็นแม่ทัพใหญ่แห่งแคว้นเลือกเป็นพระชายา นางก็ทั้งหวาดกลัวทั้งจำใจยอมเพราะไม่มีทางขัดราชโองการได้ แล้วเช่นนี้ความลับของนางจะรักษาเอาไว้ได้อย่างไรกัน? หวงฝู่เหิงไม่เคยคิดเลยว่าการเลือกพระชายาแบบสุ่มๆ มาคนหนึ่งในวันนั้น จะทำให้เขาได้ครอบครองเพชรเม็ดงามซึ่งมีเบื้องหลังน่ายำเกรงเช่นนางได้ ใจเขาอดยอมรับนับถือสายตาอันแหลมคม(?)ของตนเองไม่ได้จริงๆ คิดแล้วใครล่ะจะโชคดีได้เหมือนเขากัน เพียงแต่ไม่รู้ว่านางจะหวั่นเกรงสมญา "แม่ทัพปีศาจทมิฬ" ของเขาจนไม่ยอมแต่งด้วยหรือไม่นะ?

เมื่อเราได้พบเห็นหรือได้ฟังเรื่องราวของสิ่งที่เรายึดถือว่าเป็นสิ่งศักดิ์สิทธิ์ เราเคยคิดบ้างไหมว่า หากเราต้องผ่านพบเหตุการณ์แบบนั้น หากเราต้องมาอยู่แบบนั้น เราจะมีความรู้สึกอย่างไร ปัจจุบัน เขาคือผู้ที่ชาวบ้านเรียกว่าเป็นเจ้าพ่อ แต่ในอดีต เขาคือผู้ที่อยู่ท่ามกลางความเกลียดชัง เขาเป็นสายเลือดของแผ่นดินศัตรูที่ข้ามน้ำมาเติบโตในอีกแผ่นดินหนึ่ง แม้ว่าเขาจะได้รับความรักจากเพื่อนและเธอผู้เป็นดังดวงใจ แต่ก็ต้องรับรู้ถึงความชังของฝ่ายที่หัวใจมีแต่ความเกลียดชังคนต่างเผ่า เมื่อความขัดแย้งระหว่างแผ่นดินระอุโชน และผู้มีสายเลือดเดียวกับเขาข้ามน้ำมาตามให้เขากลับไปกอบกู้แผ่นดินเดิม ไม่ว่าเขาจะเลือกยืนอยู่บนแผ่นดินใด เขาก็ได้ชื่อว่ายืนอยู่บนแผ่นดินศัตรู ศัตรูของแผ่นดินเกิด หรือศัตรูของแผ่นดินที่เขาเติบโต สุดท้ายแล้ว เขาจะเหลือทางใดให้เดิน ทุกวิญญาณในกาลนั้นล้วนเวียนว่าย มีเพียงเขาที่ยังคงอยู่ใต้ผืนน้ำนานนับหมื่นปีเพื่อชดใช้หนี้กรรมที่เขาเลือกเอง และแล้ว วันหนึ่ง ผู้คนที่เคยอยู่ร่วมแผ่นดินเดิมกับเขาหวนกลับมา ขณะที่ความพยาบาทของดวงวิญญาณในอดีตที่ถูกคุมขังไว้ยังไม่สิ้นสูญ สิ่งที่ติดค้างอยู่ในหัวใจของแต่ละคนกลายเป็นฟันเฟืองขับเคลื่อนให้เรื่องราวดำเนินไป หนทางใดเล่าที่จะถอนสิ่งที่ติดค้างระหว่างกันได้ทั้งหมด เรื่องนี้เป็นนวนิยายเรื่องแรกในชุดบันทึกคนบาป ที่เป็นชุดของเรื่องราวการระลึกชาติของผู้ที่เคยทำความผิดพลาดไว้ในอดีต เรื่องผู้ดับแผ่นดิน เน้นที่ประเด็นของการนำความเกลียดชังมาครอบงำสังคมจนเกิดโศกนาฏกรรม หวังว่านิยายเรื่องนี้ จะกระตุ้นให้ผู้อ่านตระหนักถึงผลเสียของการแบ่งฝักแบ่งฝ่าย เกลียดชังกัน ซึ่งจะนำไปสู่ความรุนแรงระหว่างผู้คนไม่สิ้นสุด ยิ่งสนใจแต่ความเป็นไปของเรื่องราว โดยไม่สนใจความรู้สึกของผู้คนที่อยู่ในเรื่องราวนั้น มีแต่ความขัดแย้งจะยิ่งทวีเหมือนไฟที่ได้น้ำมัน ขอให้ความขัดแย้งที่รุนแรงในนิยายเรื่องนี้ เป็นจุดเริ่มต้นในการกระตุ้นให้ยอมรับในคุณค่าของความเป็นมนุษย์และการให้อภัยแก่กัน เพื่อยุติความรุนแรงทั้งมวลที่จะเกิดขึ้นในอนาคต ทั้งในสังคมไทยและสังคมโลก อย่าให้มีใครต้องตายเพราะความเกลียดชังกันอีกเลย

ยอมเสียศักดิ์ศรีเพื่อเงินแม้กระทั่งพลีร่างกายของตัวเอง ระหว่าง เงิน กับ ความถูกต้อง คุณจะเลือกอะไร ?

เซ็กซ์ไม่จำเป็นต้องเกิดขึ้นแต่ในห้องนอน เพราะเซ็กซ์คือเรื่องตื่นเต้น คือความรื่นรมย์ คือการค้นหา การได้ไปทำอะไรเสียวๆแบบนอกสถานที่ก็ตื่นเต้นไปอีกแบบ การมีเซ็กซ์นอกสถานที่ถือว่าเป็นช่วงอารมณ์ที่ตื่นเต้น เร้าใจ ตอนแรกๆคุณอาจเขินอายและกลัวคนมาเห็น แต่นั่นแหละคือความตื่นเต้นที่ซ่อนอยู่ มาเพิ่มอรรถรสในการร่วมรัก ด้วยเซ็กซ์สุดร้อนฉ่าในสถานที่แปลกๆใหม่ๆกันเถอะ จะในป่า ในห้องน้ำปั๊มน้ำมัน สวนสาธารณะ หรือจะเป็นบนชั้นดาดฟ้า ลองดูสักครั้งสิคะ แล้วคุณจะรู้ว่าความตื่นเต้นสุดขีดเป็นยังไง

“คุณมีสิทธิ์อะไรจะมานอนกับฉัน” เสียงหวานถามกลับทันควัน ก่อนจะถอยห่างออกมาเป็นวา เพราะนายหัวคนนี้ไว้ใจไม่ได้ จ้องแต่เอาจะเปรียบ “ก็คุณเป็นว่าที่เมียของผม ทำไมผมจะนอนด้วยไม่ได้” “ฉันไม่เคยตอบตกลงจะแต่งงานกับคุณ กรุณาเข้าใจซะใหม่ด้วย แล้วที่ฉันยอมอยู่ที่นี่ ฉันอยู่เพื่อจะขอเจรจากับคุณอีกครั้งว่าฉันขอผ่อนจ่ายหนี้สินที่คุณให้คุณพ่อของฉันต่างหาก” “เรื่องนี้ยังไม่จบอีกเหรอยาหยี” “จะจบได้ยังไง ในเมื่อคุณไม่ยอมเจรจากับฉัน” “ที่ผมไม่ยอมเจราจาด้วย เพราะผมต้องการแต่งงานกับคุณไงยาหยี” “แต่เราไม่ได้รักกัน แล้วคนไม่ได้รักกันจะแต่งงานกันได้ยังไง” “อยู่ๆ กันไปก็รักกันเองนั่นแหละ ยิ่งมีลูกด้วยกัน ผมเชื่อว่าคุณกับผมจะรักกันรักกันมากด้วย มากจนใครๆ จะพากันอิจฉา ผมขอเอาหัวเป็นประกัน!” ภคินบอกอย่างมั่นอกมั่นใจ “ฝันไปเถอะว่าฉันจะมีลูกกับคุณ” “ไม่ฝันแน่นอนยาหยี เพราะเชื้อผมมันแรง ทีเดียวก็ท้องได้แล้ว” เขาโอ้อวดหน้าตาชื่นตาบาน “คนทุเรศ! หยาบคาย!”

นาง เป็นเพียงวิญญาเร่ร่อน เขา เป็นท่านอ๋องผู้แสนเย็นชา ทั้งสองมาพบกัน เขาสามารถเห็นนางได้ นางจึงต้องร้องขอความช่วยเหลือ ความรักก่อตัวขึ้นโดยไม่รู้ตัว บทสรุปจะเป็นเช่นไรหนอ… จิ้นอ๋องหันไปกระซิบ “ทำไมนางต้องเดินส่ายไปส่ายมาด้วย เดินดี ๆ ไม่ได้หรืออย่างไร” “สตรีก็เดินเช่นนี้ทุกคนมิใช่หรือ” องครักษ์จูมองว่าการเดินเลื้อยไปเลื้อยมาเช่นอสรพิษของเถ้าแก่เนี้ยนั้นแสนจะธรรมดา เลื้อยมากเลื้อยน้อย อันนี้คงขึ้นอยู่กับอายุที่มากขึ้น “อ้อ” จิ้นอ๋องพยักหน้าตอบรับสั้น ๆ เขาพอจะเข้าใจอะไรบางอย่าง “เถ้าแก่เนี้ย” เขาตอบรับเถ้าแก่เนี้ยเสียงหวานพร้อมกับเดินเลื้อยไปเลื้อยมาเช่นที่เถ้าแก่เนี้ยทำ “…” องครักษ์จูแทบลมจับ ปากอ้าตาค้าง นั่นมันท่าเดินของสตรี ท่านเป็นชายชาตรีจะมาเดินส่ายสะโพกโยกย้ายเช่นนั้นได้อย่างไร เขาอยากร่ำไห้เสียเหลือเกิน “คิก จะให้พี่สาวคนนี้เรียกน้องสาวหรือน้องชายดี” เถ้าแก่เนี้ยยิ้มแย้มด้วยความยินดี นางเจอลูกค้ามาทุกระดับประทับใจเสียจนชิน “แน่นอนว่าต้องน้องสาว” จิ้นอ๋องสุดแสนจะดีใจรีบเข้าไปเกาะแขนเถ้าแก่เนี้ยราวกับพี่น้องที่สนิทสนมกันมานาน

ภาค มู่หรงหย่งเจี้ยน เธอหมดลมหายใจ ฟื้นขึ้นมาอีกครั้ง แต่เหตุใดมาอยู่ในร่างของบุรุษได้เล่า อยากร้องไห้ ทว่าไร้น้ำตา อยากหาคำตอบ แต่เหมือนไม่มี ชีวิตต้องดำเนินต่อไป จนกว่าจะพบบทสรุป แต่ก่อนจะพบบทสรุป เหตุใดต้องมาพบเขาที่ทำให้ใจสั่นไหวด้วย “น้องรอง” เสียงทุ้มนุ่มเอ่ย มู่หรงหย่งเจี้ยนหันไปตามเสียง คิดเพียงว่าน้ำเสียงเช่นนี้ช่างไพเราะจับจิตเสียเหลือเกิน ยามได้เห็นใบหน้าคนเรียกสติแทบกระเจิง เทพบุตร หล่อวัวตายควายล้ม “น้องรอง” มู่หรงหย่งจื้อเผยรอยยิ้มหวานชวนฝัน เยื้องย่างมาหาราวกับเทพเซียนเหยียบย่างบนปุยเมฆ มู่หรงหย่งเจี้ยนจ้องด้วยสายตาโง่งม ศีรษะคล้ายถูกทุบตีจนลืมสิ้นทุกอย่าง “น้องรอง” มู่หรงหย่งจื้อเอื้อมมือไปจับมือหนาของน้องชาย บีบแผ่วเบาเพื่อให้รู้สึกตัว “ว้าย” มู่หรงหย่งเจี้ยนเผลอร้อง เอียงตัวตกจากหลังม้า มู่หรงหย่งจื้อรีบเข้ารับโอบประคอง มู่หรงหย่งเจี้ยนความคิดขาวโพลน สัมผัสนั้นช่างเหมือนถูกกระแสไฟฟ้าปล่อยผ่านเข้าร่างกาย รู้สึกตัวชา ใบหน้าเห่อร้อน ยิ่งอ้อมกอดโอบประคองแข็งแกร่ง ยิ่งทำให้ใจและกายอ่อนระทวย ภาค เว่ยหนิงเซียน คิดว่าตนสิ้นลมหายใจแล้วจะจบ ทว่าลืมตาตื่นขึ้นมาอีกครั้ง กลับอยู่ในร่างของสตรี อยากดีใจทว่ากลับไร้รอยยิ้ม เหตุใดสวรรค์ส่งมาอยู่ในร่างของสตรีบอบบางเช่นนี้ และยังมิวายถูกกลั่นแกล้งรังแกอีก จะได้พบเทพบุตรอีกไหมหนอ ชะตาจะเป็นเช่นไรต่อไป เว่ยหนิงเซียนเลือกดีดพิณ นิ้วเรียวงามดุจลำเทียนแตะลงที่สายพิณ ใบหน้างามผินมองชายหนุ่ม สีหน้าเช่นนี้หรือต้องการนาง ถ้าเขาแสดงออกว่ารัก นางจะไม่ต่อต้านเลย เวลานี้ภายในใจรู้สึกหดหู่ เสียงพิณบรรเลงได้เสียดแก้วหู หากนกบินอยู่บนท้องฟ้าคงต้องรีบใช้ปีกอุดหูแน่นอน จากนั้นคงร่วงลงมาตาย แต่ละคนได้ฟังล้วนมีสีหน้าราวกับดื่มยาขมลงไป ทว่าบุรุษหน้าตายกลับเผยรอยยิ้มอ่อนหวานละมุนชวนฝัน แปะ ๆ ๆ ๆ เว่ยหนิงเซียนและทุกคนหันไปตามเสียงปรบมือ พบมู่หรงหย่งจื้อปรบมือด้วยความชอบใจ ใบหน้าหล่อเหลาประดับรอยยิ้มตลอดเวลา “ไพเราะจับจิต ได้ฟังแล้วเหมือนล่องลอยไปในสรวงสวรรค์” มู่หรงหย่งจื้อเอ่ย “ฝ่าบาท กระหม่อมยืนยันคำเดิมพ่ะย่ะค่ะ”

มังกร สิ่งมีชีวิตทรงพลัง มากล้นด้วยอำนาจเเละอิทธิฤทธิ์ ตัวเเทนของภัยพิบัติเเห่ฃมวลมนุษย์ จุดสูงสุดของห่วงโซ่อาหารที่ไม่มีเผ่าพันธุุ์ใดต่อกรได้ จนกระทั่งเขาปรากฏตัว เขาสวมชุดเกราะทุกครั้งที่ปรากฏตัวพร้อมดาบสีดำอันน่าสะพรึง มีพละกำลังเหนือมนุษย์เเละทักษะที่ใช้สำหรับ[ฆ่า]พวกมันโดยเฉพาะ ตามบันทึกได้กล่าวว่า มีมังกรมากมายถูกเขาพรากชีวิตไป เเต่เเท้จริงเเล้ว มังกรพวกนั้นชะตากรรมยังไงกันเเน่นะ?

ความรู้สึกเหมือนโดนค้อนทุบหัวเป็นอย่างไร ภูมินทร์เพิ่งได้เคยสัมผัสและลิ้มรสชาติวันนี้ ใครจะคาดคิดว่าเด็กสาวผมเผ้ากระเซอะกระเซิง อ้วนจ้ำม่ำอย่างเธอจะเปลี่ยนแปลงได้มากขนาดนี้ จากเด็กกะโปโลกลายเป็นนางฟ้าที่หนุ่มๆ เกินครึ่งในร้านอาหารพร้อมใจกันมองจนเหลียวหลังตั้งแต่เดินเข้ามา “พี่พีทสบายดีนะคะ” ณัฐนิชาสบตากับเขาโดยไม่ยอมหลบสายตา ดวงตากลมโตที่เป็นประกายกล้าแกร่งนั้นประกอบกับรอยยิ้มหวานๆ ของเธอมันช่างให้ความรู้สึกท้าทาย และเย้ยหยันสิ้นดี

คิดว่าแค่แกล้งแต่งตัวปอนๆมาสมัครเป็นคนขับรถแล้วจะตบตาคนอย่าง มันตา ได้อย่างนั้นเหรอง่ายไปหน่อยไหม ฉันนี่แหละจะกระชากเสื้อผ้า เอ๊ย!กระชากหน้ากากนายออกมาเอง

เธอสั่งปูปลาร้ามากินประชดไปเลย อยากพามากินดีนักและไม่ฝืนตัวเองด้วยกับการแต่งตัวแบบลุคสาวไฮโซอย่างชุดที่เธอใส่อยู่ ‘ช่างมันป่ะไร ขอกินให้อร่อยดีกว่า’ ธันวาเตือน “นี่ให้กินลองท้องนะ เอาซะเต็มคราบเลย แกนี่” “ห้ามบ่น! พามากินเองนะ แล้วมันก็อร่อยด้วย” “โอเคครับ จัดไปเลย ตามสบายเลยจ้า” เค้ายิ้ม ชอบที่เธอเป็นแบบนี้ เมื่อทานเสร็จแล้วขึ้นรถขับไปสักพัก ฟ้าโปรดเอ่ยถามด้วยความสงสัย “แกจะพาเราไปไหน” “เราจะพาเด็กไปเชือด” พูดแล้วเค้าก็หัวเราะลั่น ฟ้าโปรดเอาตัวพิงประตู “ตาบ้า ทะลึ่ง ลามก” “โตๆ กันแล้วน่า” ผมยังแกล้งไม่เลิก “จอดเลยแก” เธอบอก “จอดก็ได้ ถ้าอย่างนั้น! เราเอาแกในรถแล้วกัน” ผมขู่ เธอบ่นอุบน้ำเสียงไม่พอใจ ธันวาหัวเราะชอบใจที่ได้แกล้งเธอ <แต่จะเอาจริง> ‘พอก่อนดีกว่า เดี๋ยวเด็กจะร้องไห้งอแงอีก’

-เราจะเจอคนที่ใช่ในเวลาที่เหมาะสม- ฉันคิดว่าฉันเจอเขาแล้วละ แต่สุดท้ายฉันก็ปล่อยเขาหลุดมือไปเอง

“คุณเป็นใคร!” หลังจากยืนอึ้งกับสภาพของอีกฝ่ายที่มานอนร่วมเตียงกับเธอด้วยบ็อกเซอร์ตัวเดียวแล้วพิลาพัชรก็เอ่ยถามเสียงแข็ง จ้องอีกฝ่ายตาเขม็ง “แล้วจะให้เป็นอะไร” “อย่ามายียวน รีบตอบมาเร็วๆ” หญิงสาวตวาดกลับหน้าตาขึงขัง “ใจเย็นๆ ก่อนนะแม่คุณ อย่าเพิ่งมองผัวตาถลนแบบนั้น ตอนนี้ผัวง่วงมากๆ สมองยังไม่เข้าที่” พูดจบภามก็เอียงคอไปมาแล้วบีบนวดที่ต้นคอ ขณะที่พิลาพัชรก็ตาถลนหนักกว่าเดิม เพราะได้ยินชัดเต็มสองหูว่าอีกฝ่ายแทนตัวเองว่า ‘ผัว’ ‘เมื่อคืนเธอโดนลักหลับเหรอ’ หญิงสาวพยายามนึกและสำรวจร่างกายของตัวเอง ก็ไม่ได้พบความผิดปกติอะไร แต่เธอไม่เคยมีอะไรกับผู้ชาย แล้วไอ้ความรู้สึกการมีสามีจริงๆ มันต้องรู้สึกยังไงบ้างล่ะ เจ็บ ปวด หรือเมื่อยเหรอ แต่ตอนนี้เธอไม่ได้มีอาการอะไรเลย “แม่คุณ เลิกทำตาถลนใส่ผัวได้แล้ว” “อย่ามามั่ว ฉันยังไม่เคยมีสามี” เพราะแน่ใจว่าตัวเองไม่ได้เสียตัวให้อีกฝ่ายเธอจึงโต้กลับทันควัน “มีแล้วเมื่อคืน แล้วตอนนี้ผัวคุณก็ยืนอยู่ตรงนี้” ภามชี้นิ้วจิ้มที่หน้าอกตัวเอง ตาก็จ้องไปที่อีกคน “ไม่จริง!” “จริง!”

เมคินทร์ เจ้าบ่าวที่หัวใจเต็มไปด้วยความแค้น ชุดารัตน์ เจ้าสาวหลายใจ ธีรตา เหยื่อของความแค้น ธนา คนทรยศ หักหลังได้แม้กระทั่งผู้มีพระคุณ +++++++++++++++++ “แก้แค้นอะไร” ธีรตาร้องถามด้วยความสงสัย เพราะเธอไม่เคยมีความแค้นกับใคร วันๆ ก็มีแต่ช่วยแม่ซักผ้ารีดผ้าอยู่ในบ้าน ไม่ค่อยได้ออกไปพบปะกับใคร เพื่อนฝูงหรือก็แยกย้ายกันไปทำงานคนละจังหวัด “อยากรู้เหรอ” คนพูดหรี่ตามองคนตัวเล็กกว่าแล้วหัวเราะออกมาเบาๆ “ใช่ ฉันอยากรู้มาก ว่าทำไมคุณต้องจับฉันมาทรมานอยู่กลางแบบนี้ด้วย ไม่กลัวโดนตำรวจจับหรือไง” เพราะถ้าเธอรอดไปได้เธอจะให้ตำรวจมาลากคอคนป่าเถื่อนเข้าคุก “ถ้าฉันกลัว ฉันคงไม่ไปฉุดเธอมา” เมคินทร์ตอบกลับอย่างไม่ทุกข์ร้อน “คุณนี่มันบ้าได้โล่จริงๆ สักวันเถอะ จะโดนตำรวจลากเข้าคุก” พูดจบก็รีบก้าวถอยไปสองก้าวเมื่ออีกคนขยับตัว

มันคือ เกม !!! เกมสงครามระหว่างลูกน้องกับหัวหน้า ไม่ว่าจะกี่พันปี หัวหน้าก็ต้องชนะลูกน้องเสมอ! แต่! เกมนี้ “นิญาดา” เป็นผู้เล่น มันจะไม่จบแบบเดิมแน่ ๆ เมื่อ นิญาดา สาวสวยแสนเก่งต้องฟาดฟันกับหัวหน้าสำนักงาน เธอจึงหลอกเขา “เตชิน” อาจารย์หนุ่มหล่อคณะวิศวกรรมศาสตร์ เพื่อเป็นเครื่องมือในการแก้แค้น โดยหารู้ไม่ว่า “เขา คือ คราสโนวาตัวพ่อ!” เขาจะถูกเธอใช้เป็นอาวุธในการห้ำหั่นกับหัวหน้า หรือเธอกันแน่ที่จะถูกเขาจับกิน!