คำโปรยปกหน้า : เมื่อเทพีแห่งความตายถูกกล่าวหาว่าเป็นผู้สังหารว่าที่กษัตริย์ การถูกขับไล่มายังโลกมนุษย์กลายเป็นเพียงจุดเริ่มต้น คำโปรยปกหลัง: เมื่อโชคชะตาเล่นตลกให้เขาและเธอต้องเวียนมาพบกันอีกครั้ง พร้อมกับเรื่องราววุ่นวายและคดีฆาตกรรมต่อเนื่องที่มีพันธะสัญญาระหว่างเขาและเธอเป็นเดิมพัน “ถ้าผมบอกว่าปีศาจมีอยู่จริง คุณจะเชื่อไหม”

คำโปรยปกหน้า: เพียงมือน้อยๆ มิอาจทำให้โซ่ตรวนคลายหลุด สุดท้ายบ่าวตัวน้อยจึงได้แต่ร้องวิงวอน พอเถิดคุณชาย ข้าเจ็บจะตายอยู่แล้ว… คำโปรยปกหลัง: จางอวี่เทียนเป็นเพียงชายหนุ่มเคราะห์ร้าย ครอบครัวประสบเหตุดินถล่มตาย และเพื่อหาเงินปะทังชีวิต เขาเลือกที่จะมาเป็นบ่าวรับใช้อยู่ในสกุลไห่ แลกกับค่าจ้างมหาศาล เขาได้รับงานอันแสนง่าย อย่างการดูแลคุณชายเล็ก ไห่ หลงฟาน ที่อาศัยอยู่ในเรือนรองท้ายป่า ว่ากันว่า คุณชายผู้นี้สามวันดี สี่วันไข้ แล้วเหตุใด คนป่วยอย่างคุณชายถึงถูกทิ้งไว้ในเรือนฝุ่นหนาเพียงลำพัง? ดวงตาคู่นั้นที่มองมาช่างแสนโดดเดี่ยว คุณชายตัวคนเดียว ราวกับถูกโลกทั้งใบทอดทิ้ง จางอวี่เทียนตัดสินใจว่าจะดูแลคุณชายเป็นอย่างดี ด้วยความรัก ความอบอุ่นที่เขามีทั้งหมด ท่ามกลางเรือนที่ห้อมล้อมด้วยสวนดอกไม้งดงามแห่งนี้ โดยที่มิรู้เลยว่า เบื้องหลังความโดดเดี่ยว คุณชาย…ซ่อนความลับดำมืดอะไรไว้

คำโปรยปกหน้า หิมะร่วงโรย ความรักเบ่งบาน แว่วสายลมขับขาน ลำนำแห่งห้วงปรารถนาที่ยากจะหยั่งถึง คำโปรยปกหลัง กว่าร้อยปีที่คิมกงยูออกเดินทางใช้ชีวิตไปบนโลกที่เต็มไปด้วยอสูรปีศาจและวิญญาณร้าย จิตใจของเขาปราศจากความรักความผูกพันธ์และความเจ็บปวด จนเมื่อได้มาพบกับไป่ฟูหลินหัวใจอันเยือกเย็นประดุจภูเขาน้ำแข็งก็ถูกสั่นคลอน โดยเปลวไฟที่นางเป็นผู้จุดขึ้น แต่บางสิ่งที่ไหลเวียนอยู่ในร่างกายของนางทำให้เขารู้สึกหวาดหวั่น มันเป็นความหวาดหวั่นที่น่ากลัวเสียยิ่งกว่าอสูรร้ายที่เขาเคยพบเจอมาเสียอีก

คำโปรยปกหน้า จู่ๆ ไอ้ขยะนั่นก็ถูกอนุมานว่าเป็น ‘สารโดพามีน’ คำโปรยปกหลัง ลีนันโชเป็นนักศึกษาคณะวิทยาศาสตร์ธรรมชาติสุดแสน(ไม่)ธรรมดา วันดีคืนดีกลับโดนรุ่นพี่ปี 3 อย่าง ‘คิมจุนซู’ ขู่ทำร้ายร่างกายโดยอ้างเหตุผลว่านันโชทำผิดต่อตนเองในกิจกรรมประกวดภาพถ่ายฟิล์ม เพราะเหตุนี้เองจึงก่อให้เกิดสงครามประสาทขึ้นระหว่างคนทั้งสอง น่าแปลกนักที่ความรู้สึกไม่อยากพบหน้าอีกฝ่ายกลับหันเหเปลี่ยนทิศทาง “ถ้าฉันชอบใครสักคน ฉันคงจะแกล้งเขาด้วยวิธีต่างๆล่ะมั้ง”

พระเอกคนอื่นล้วนรายล้อมไปด้วยเหล่าสาวงาม งานหลักของพระเอกหากไม่ใช่ออกไปกู้โลก ก็ต้องออกไปช่วยเหลือนางเอก ซ้ำพระเอกยังถูกหมายปองจากนางรอง นางร้าย และเหล่าตัวประกอบโฉมงามทั้งหลาย แต่... พวกคุณเห็นคำว่าแต่ที่เขียนไว้ตรงนั้นกันไหมเอ่ย? ใช่แล้วครับ แต่ทุกอย่างล้วนมีข้อยกเว้น เพราะจัสตินโฮสต์โฉดจอมมารยาของเรา ดันมีนิสัยไม่เหมือนคนอื่นเขาครับ ตบตีกับนางเอก แย่งงานนางร้ายทำ ยืนเท้าเอวด่ากราดนางร้าย แย่งงานนางเอกทำ นั่นแหละคืองานของโฮสต์โฉด ผู้ซึ่งเป็นพระเอก? ของเรา ตบตีกับนางร้ายแย่งตัวร้ายมาเป็นภรรยา ตบตีกับนางเอกแย่งชิงพระรองมาเป็นภรรยา นั่นก็คืองานของโฮสต์โฉดของเราเช่นกัน นางเอกน้ำตาคลอทำตัวน่าสงสารเพื่อเรียกร้องความเห็นใจ ขอโทษเถอะพระเอกของเราชิงตัดหน้าร้องไห้ และยังสามารถทำตัวได้น่าสงสารยิ่งกว่านางเอกสิบเท่า... นางเอก “...” .......... โอเค ขอยอมแพ้ ขอเชิญนักอ่านทุกท่านสนุกไปกับความเจ้ามารยาของจัสติน ระบบทวงคืนบทพระเอก ภาคจัสตินพระเอกสายดราม่าคิง ได้แล้วครับผม ผายมือ...

คำโปรยปกหน้า เธอคือนางเงือกที่สวยที่สุดในมหาสมุทร...และเขาสัญญาว่าจะกลับมาเมื่อพิธีกวนเกษียรสมุทรเสร็จสิ้น ในเมื่อผิดสัญญา !! จะผ่านกี่ภพชาติ เธอก็ยังรอ! คำโปรยปกหลัง เทวดาแปลงเป็นหนุ่มหล่อ ลงสู่ โลกมนุษย์ ด้วยรูปลักษณ์เทพบุตร เลอโฉม คิ้วคางเข้มสมบุรุษ พร่างผิว สว่างตา ไฟเสน่ห์ดั่งลุกโหม เทวาโลม เลียบเคียงดิน อีกหนึ่งนางมัศยา ดวงหน้า สมสตรี ผิวผาดขาวงามมณี พริ้งเพริด ปากคอแก้มอิ่มวจี ยามยิ้ม เพลินตา เปลือยอกชมพูเชิด บานเบิก ปทุมนรี หากท่อนล่างเป็นปลา เรียงเกล็ด ระยิบระยับ สีแดงเข้มอ่อนสลับ สลักสวย ใสสะท้อนเป็นเงาขลับ เด่นโดด วิบตา ครีบหางยาวอ่อนย้วย ผมสลวย ด้วยคลื่นแรง

คำโปรยปกหน้า : เธอผู้เป็นนักลอบสังหารมือวางอันดับหนึ่งกลับพลาดท่าให้แมวจรตัวอ้วน ได้สติขึ้นมาอีกทีกลายเป็นคุณหนูจวนเสนาบดีไปเสียแล้ว! คำโปรยปกหลัง : ไป๋หลิวอิงนักลอบสังหารมือวางอันดับหนึ่งวัยยี่สิบหกปี ที่ไม่ขึ้นตรงกับองค์กรใด เธอถูกเพื่อนในวงการตั้งฉายาให้ว่า ‘ไร้เงา' เนื่องจากไม่มีใครรู้ตัวตนที่แท้จริงของเธอ และไม่ว่าภารกิจจะเป็นอย่างไร ไป๋หลิวอิงก็ไม่เคยทิ้งร่องรอยให้สาวไปถึงตัวได้เลย ทว่าใครจะรู้เล่าว่าวันหนึ่งเธอกลับหายหน้าไปจากวงการอย่างลึกลับ สาเหตุกลับไม่ใช่ใครที่ไหน แต่เป็นเพียงแมวจรอ้วนๆ ตัวหนึ่งเท่านั้น! เมื่อความตายเป็นเพียงจุดเริ่มต้นให้ไป๋หลิวอิงไปสิงร่างของคุณหนูแห่งจวนเสนาบดีที่ขึ้นชื่อว่าร่างกายอ่อนแอ บอบบาง ยามลมพัดก็แทบจะปลิวตามลม แท้จริงแล้วใครเล่าจะล่วงรู้... "ร่างกายอ่อนแอ บอบบางอะไรกัน เห็นทีคนทั้งเมืองหลวงจะถูกคุณหนูจวนเสนาบดีหลอกเข้าซะแล้ว!" มิใช่ว่าสิ่งที่คุณหนูจวนเสนาบดีทำลงไปจะเพื่อความสบายเพียงอย่างเดียว แต่มันยังเป็นข้ออ้างในการหลบหน้าชินอ๋องเฉินเฟยหลงคู่หมั้นที่ขึ้นชื่อว่าตายด้านคนนี้นี่สิ!

เว่ยชีเยว่ทะลุมิติมาอยู่ในร่างของนางรองที่แสนโง่งม ในนิยายของตัวเองหลังเธอสิ้นอายุขัยในวัยเบญจเพส ทั้งๆ ที่พยายามหลีกเลี่ยงพวกตัวเอกเพื่อเปลี่ยนแปลงเส้นเรื่อง ทว่ากลับกลายเป็นพัวพันไม่สิ้นสุด

“แฟนคุณไปไหน” “ผมยังไม่มีแฟน” “แต่ผู้หญิงคนนั้นประกาศต่อหน้าฉันว่าเป็นแฟนคุณ” “ผมก็ประกาศต่อหน้าคุณไปเหมือนกันว่าโสภิตาไม่ใช่แฟนผม” “แต่เธอ...” “ไม่มีแต่อะไรทั้งนั้น แล้วคุณก็รู้เอาไว้ด้วยว่าผมยังโสด ส่วนใครจะมาอ้างเป็นแฟนผม คุณก็อย่าไปใส่ใจ” “ถ้าคุณไม่มีใจให้เธอ เธอคงไม่กล้าประกาศตัว” “ผมไม่เคยมีใจให้โสภิตา แต่ถ้าเป็นคุณ ผมคิดว่าผมจะลองพิจารณาดู เพราะคุณนี่ก็...” ธรัฐหยุดพูดไว้แค่นั้น แล้วก็มองสำรวจว่าที่เจ้าสาว ที่บิดาหาใส่พานมาเสิร์ฟให้ถึงบ้าน “คนบ้า! ฉันไม่สินค้านะ อย่ามามองฉันแบบนี้” “ผมรู้ว่าคุณไม่ใช่สินค้า” “งั้นก็เลิกมองฉันสิ” “เลิกไม่ได้ เพราะคุณจะมาเป็นแม่พันธุ์ให้ผม ผมก็ต้องเลือกบ้าง ไม่ใช่คลำดูว่ามีแค่ตรงนั้น แล้วก็จับทำพันธุ์ได้เลย” “ไอ้คนลามก!” ฐิตาภาหน้าแดงระเรื่อ ทั้งโกรธทั้งอายกำลังคำพูดของเขา

มู่อิ๋ง! ข้าเกลียดเจ้า! ข้าจะทำให้เจ้าอยู่ก็ไม่ได้ ตายก็ไม่อาจ! หยางจ้าวฉวน! ข้าก็เกลียดเจ้า! ข้าจะทำให้เจ้าไม่อาจเป็นฮ่องเต้ได้! ข้าจะสนับสนุนหยางซูหลานทุกวิถีทาง! เขาเกลียดเจ้ามู่ตี้ยิ่งนัก เกลียดเข้ากระดูกดำเลยทีเดียว เกลียดจนอยากจะสับมันเป็นหมื่นๆ ชิ้น ในที่สุดเขาก็มีโอกาสแก้แค้นแล้ว เขาจับมันกดกับเตียง! เจ้าจะทำอะไร!? เฉินมู่อิ๋งถามอย่างหวาดหวั่น

ในแผ่นดินหมอกคราม หากผู้ใดปรารถนาจักกลายเป็นยอดยุทธ์ ผู้นั้นจักต้องปลุกวิญญาณยุทธ์แห่งตนขึ้นมา เพื่อสื่อสารกับพลังฟ้าดิน และต้องบำเพ็ญตบะ เพื่อดูดซับลมปราณฟ้าดิน วิญญาณยุทธ์มีมากมายมหาศาลมิอาจคณานับ ซึ่งถูกแบ่งออกเป็นสี่ระดับใหญ่... หวง เสวียน พิภพและสวรรค์ แต่ละระดับแบ่งย่อยอีกสิบขั้น ยิ่งวิญญาณยุทธ์สูงส่งเพียงใด คนผู้นั้นจักฝึกฝนได้อย่างรวดเร็ว แข็งแกร่งและมีศักยภาพที่สูงยิ่งขึ้น ฉินหนาน มหาอัจฉริยะในใต้หล้าจักสร้างวิญญาณยุทธ์ไร้ผู้เทียบเคียง

เมื่อโชคชะตากลั่นแกล้งให้คนที่เธอรักจากไปถึงสี่ปีเต็มโดยที่เขาไม่รู้เลยว่า...ได้ฝากชีวิตน้อยๆไว้ในท้องของเธอ 'เธอจำเขาได้ไม่มีวันลืม' 'เขาจำอะไรเกี่ยวกับเธอไม่ได้เลย'

ความสัมพันธ์(รัก)ระหว่างเขากับเธอ เกิดสะดุด เมื่อเขามีตัวจริงที่ไม่ใช่เธอ

โคตรน้ำยาปรับสภาพยีน เล่ม 4 (ตอนที่ 217-265) 'เซี่ยเฟย' บังเอิญถูกจับเข้าไปในสำนักเงาสังหารซึ่งเป็นสำนักนักฆ่าต้นสังกัดของเงาอันธการ! ซึ่งในช่วงเวลานั้นเขาต้องพบเจอกับปัญหาต่าง ๆ อย่างมากมาย ทั้งยังจับพลัดจับผลูกลายเป็นทายาทของคนที่ตัวเองไม่รู้จัก!! ชายหนุ่มจะสามารถเอาตัวรอดออกมาจากสำนักเงาสังหารได้หรือไม่? ในช่วงที่เขาหายตัวไปจะมีเรื่องสำคัญอะไรเกิดขึ้นมาอีกรึป่าว? เชิญติดตามได้ภายในเล่ม!! **Trigger Warning** - การใช้ถ้อยคำหยาบคาย - การพูดคุยเกี่ยวกับเรื่องเพศ - มีฉากฆาตกรรม

อายุที่มากขึ้นทุกวัน แต่ประสบการณ์รักดันไม่มี นั่นจึงทำให้เธออยากหาประสบการณ์รักสักครั้ง ซึ่งคนที่เธอเลือกก็ดันเป็นเพื่อนของเธอเอง

'หากวันใดคุณชายคิดตบแต่งฮูหยิน วันนั้นซิ่งหลิงจะจากไปไม่ให้คุณชายต้องหมองใจ' นางร้ายกาจ ส่วนเขาเจ้าเล่ห์ นางรังเกียจเขา แต่รักก้อนตำลึงทองที่เขามี ส่วนเขาก็รังเกียจนาง แต่ไม่มีสิ่งใดเลยที่เขาชอบพอ... นางเรียนรู้ได้หนึ่งอย่างไม่ว่าจะชาติก่อนหรือชาตินี้สิ่งที่สำคัญที่สุดล้วนเป็นเงินทอง ต่อให้นางต้องตบตีผู้อื่นเพื่อเงินทอง นางก็จะทำ! ต่อให้นางต้องคลานเข่าก้มเก็บเงินทอง นางก็จะทำ! ต่อให้ต้องทอดกายขายเรือนร่าง นางก็จะทำ! ทว่ามีสิ่งเดียวที่นางยึดถือเอาไว้ไม่ยอมปล่อยวาง ต่อให้จะต้องสูญเสียเงินทองเป็นตั้งตรงหน้าก็จะไม่ขัดหลักการของตนเอง 'ตัวข้าถือคติไม่แย่งชิงของผู้ใดและผู้อื่นก็ไม่อาจแย่งชิงของของข้า แน่นอนว่า...รวมถึงคนด้วยเจ้าค่ะ' ... แนะนำจากนักเขียน นิยายเรื่องนี้มี 3 เล่มจบค่ะ กรุณาโหลดตัวอย่างเพื่อพิจารณาประกอบการซื้อ เล่มนี้จะประกอบด้วย บทที่ 56-79 (จบ) + (ตอนพิเศษ 3 ตอน) ขอบคุณนักอ่านทุกคนค่ะ

สาวแว่นนั้นโดนใจ ยิ่งครูใส่โคตรโดนเลย

ติวเตอร์หนุ่มที่อุทิศแรงกาย แรงใจในการสอนอย่างเต็มที่ เขาไม่ได้เห็นแก่เงิน แต่เขาเห็นแก่ความสุข…ความสุขจากการร่วมรัก

ไม่ต้องเป็นแล้วครูฝึกสอน มาเป็นครูฝึกหนูดีกว่า

เมียเก็บของพ่อ ขอเคลมต่อได้มั้ย “มาเป็นของเรามั้ย เราให้คุณได้ไม่น้อยกว่าพ่อเราหรอก” โปรย.... เมียเก็บของพ่อ ที่ตอนนี้กลายเป็นเมียเก็บของฉัน! ผ้าแพร อายุ 22 ปี นักศึกษา คณะเศรษฐศาสตร์ ภาคอินเตอร์ ของมหาวิทยาลัยเอกชนชื่อดังแห่งหนึ่งในเมืองหลวง พันไมล์ อายุ 18 ปี นักเรียนโรงเรียนนานาชาติชั้นปีสุดท้าย ทายาทนักธุรกิจด้านอสังหาริมทรัพย์ เรื่องย่อ................. “มาเป็นของเรามั้ย เราให้คุณได้ไม่น้อยกว่าพ่อเราหรอก” พันไมล์กอดอกคุยกับหญิงสาวที่กำลังนั่งอยู่บนรถคันหรู ที่คนขับรถของบ้านเธอกำลังนำพายานพาหนะดังกล่าวแล่นออกจากที่แห่งหนึ่ง “พี่ไม่เข้าใจ” ผ้าแพรขมวดคิ้ว “อย่าคิดว่าเราไม่รู้ว่า พ่อเราพาเธอเข้าบ้านในฐานะอะไร” พันไมล์ไม่มองหน้าผู้ฟัง “พี่เป็นลูกบุตรธรรมคุณอาภิวัฒน์ มีศักดิ์เป็นพี่สาวของเธอนะ” ผ้าแพรพูดอย่างมีมารยาท แม้ในใจออกจากรำคาญท่าทีเย่อหยิ่งลูกสาวอาภิวัฒน์เหลือเกิน “อย่ามาทำเป็นเรื่องยาก ทำให้มากความเลยน่ะ เรารู้หรอกนะ คุณมันแรดขนาดไหน” สวัสดีค่ะ มาพบกับเรื่องใหม่ของไรท์นะคะ อีกเรื่องยังไม่ทันได้กี่ตอน เรื่องใหม่ก็ออกมา ฮ่า ๆ ๆ อยากเขียนคู่กันไปค่ะ เพื่อที่ตัวไรท์เองจะได้รู้สึกว่า ตัวเองมีอะไรที่ต้องทำ นอกจากนี้ มันเป็นนิสัยด้วยมั้งคะ ของไรท์น่ะ ถ้าลองสังเกตดู ไรท์ชอบเขียนควบคู่กันไปสองเรื่อง บางทีการเขียนเรื่องเดียวหัวมันจะไม่ไบร์ท (พูดไปนั่น ฮ่า ๆๆ) ฝากติดตาม เรื่องนี้ด้วยนะคะ ชื่อเรื่องอาจจะดูเสี่ยว ๆ เฉิ่ม ๆ ไปนิด แต่คิดว่าทุกคนน่าจะชอบ ขอเกริ่นไว้ก่อนว่า มีหลากหลายครบทุกรสชาติ ฝากด้วยค่ะ #เมียเก็บของพ่อ #พันไมล์ผ้าแพร

ป๋อเหวินรู้สึกตัวตื่นหลังจากร่างเล็กในอ้อมกอดพยายามดิ้นขลุกขลักให้หลุดพ้น เขาที่ไม่รู้ว่าจะต้องทำสีหน้าอย่างไร เมื่อเผลอนอนกอดหญิงสาวไว้ตลอดทั้งคืน จึงแกล้งทำเป็นหลับต่อและกระชับวงแขนให้แน่นขึ้น แต่ผู้ใดจะคาดคิดว่าสตรีในห้องหออย่างนาง จะกล้ากัดยอดอกเขาอย่างแรงเช่นนี้ "นี่เจ้า คิดจะทำอันใด" "สามี เป็นท่านที่นอนกอดข้าไว้ไม่ปล่อย จะโทษข้าได้อย่างไร" ลู่เสียนนั่งเผชิญหน้ากับร่างหนาที่กำลังชี้หน้าคาดโทษนางอย่างไม่เกรงกลัว ความผิดนางเสียเมื่อใดกัน ผู้ใดให้มากอดนางไว้เช่นนั้น นางไม่กัดให้หลุดขาดก็ดีเท่าใดแล้ว "ปากยังเรียกข้าว่าสามี เจ้าก็ความรู้ว่าสามีภรรยาจะนอนกอดกันหาใช่เรื่องผิดอันใด" "ก็ใช่ที่ท่านเป็นสามีข้า แต่ท่านก็ไม่มีสิทธิ์มากอดข้าเช่นนี้" "ไม่มีสิทธ์ได้อย่างไร เมื่อวานเจ้ายังรับปากกับท่านย่าอยู่เลยมิใช่หรือ ว่าจะรีบมีเหลนให้ท่าน" "ไม่ ปล่อยข้านะ" ลู่เสียนถอยหลังจนติดผนังด้านในไร้ทางหนี จึงถูกมือใหญ่จับนางรวมข้อมือนางยกขึ้นสูงค้างไว้ พร้อมใบหน้าหล่อเหลายื่นเข้ามาแบบชิด จนนางรู้สึกได้ถึงลมหายใจร้อนยามเขาเอ่ยพูด เมื่อวานนางเพียงแสร้งตอบรับฮูหยินผู้เฒ่าไปส่ง ๆ เพื่อความสบายใจของผู้ได้ยินเท่านั้น ไม่คาดคิดว่าเขาที่นั่งอยู่อีกมุมของห้อง จะได้ยินสิ่งที่พวกนางสนทนากัน "มิอยากมีเหลนให้ท่านย่าแล้วหรือ เจ้ารู้ใช่หรือไม่ว่าทำอย่างไร ในนี้ถึงมีเหลนให้ท่านย่าข้าได้" ใบหน้าสวยสะบัดหนีนิ้วยาวที่ไล้ลูบตามกรอบหน้า ขนอ่อนลุกตั้งชันรู้สึกเสียววูบไปทั้งกายกับท่าทีจู่โจมของชายหนุ่ม เมื่อครู่เขายังมีสีหน้าแสดงให้เห็นถึงความเจ็บปวดจากการที่โดนนางกัด ยามนี้กลับผลัดเปลี่ยนเป็นยกยิ้มมุกปากเจ้าเล่ห์ จนนางคาดไม่ถึงว่าบุรุษที่มีท่าทีเย็นชามาตลอด จะกลับกลายเป็นเช่นนี้ได้ ป๋อเหวินจากเพียงหยอกล้อเอาคืนที่หญิงสาวกัดเขาเพียงเท่านั้น แต่กลิ่นกายหอมผนวกกับเรือนร่างนุ่มนิ่มเย้ายวนของนาง ทำให้เขายากจะยับยั้งฝ่ามือร้อนไม่ให้ลูบไล้ลงหาปทุมถันอวบอิ่มตรงหน้าได้ "อืออ" ริมฝีปากบางกัดเม้มเข้าหากัน หลังเผลอครางเสียงน่าอายออกมา เมื่อถูกชายหนุ่มลุกล้ำบีบเคล้นหน้าอกนางแรงขึ้น ด้วยเวลานอนลู่เสียนไม่ชอบใส่เอี้ยมตัวในให้รำคาญ เมื่อคืนนางคิดว่าเขาจะไม่กลับเข้ามา จึงแต่งกายเข้านอนเหมือนเช่นทุกครั้งกับตอนอยู่ที่เรือนตน ทำให้นิ้วยาวสัมผัสลูบผ่านยอดถันนางโดยมีเพียงผ้าบางกันเท่านั้น ป๋อเหวินฝั่งจมูกลงยังซอกคอขาว พิสูจน์อีกครั้งว่ากลิ่นหอมนั้นมาจากผิวกายหญิงสาวอย่างที่เขาคาดการณ์ไว้ กลิ่นกายนางหอมเป็นเอกลักษณ์จนเขายากจะหยุดสูดดม ยากชนิดที่ว่าเขาไม่สามารถจะยับยั้งใจตน ไม่ให้ส่งเรียวลิ้นเลียสัมผัสผิวขาวเนียนตรงหน้าได้อีกต่อไป "โม่ป๋อเหวิน ท่านรักข้าหรือไม่"

ขนเสบียงนับล้าน มาเป็นมาร(ดา)ของเหล่าวายร้าย เล่ม 5 (บทที่ 218-260) ในที่สุดฤดูหนาวก็มาเยือน ทว่ามันมาพร้อมกับภยันตรายจากนักล่าผู้โหดเหี้ยมอย่างเผ่าหมาป่า! ทางด้านเผ่าของหูเจียวเจียวได้เตรียมการรับมือศัตรูเอาไว้เรียบร้อยแล้ว พวกเธอจะสามารถป้องกันเผ่าจากการรุกรานของเหล่าภูตหมาป่าได้หรือไม่? แต่แล้วเหตุการณ์ไม่คาดฝันก็เกิดขึ้น… และมันบีบหัวใจของหลงโม่เป็นอย่างมาก! **Trigger Warning** - การทำร้ายร่างกาย - การทารุณกรรมเด็ก - การกักขังหน่วงเหนี่ยว - ความรุนแรงแบบเลือดโชก ถึงขั้นอวัยวะต่าง ๆ ฉีกขาด

พรึ่บ! ผ้าคลุมหน้าถูกคันชั่งทองหรูอี้เลิกขึ้นพร้อมกับที่มงกุฎหงส์ถูกยกออกจากหัว ถานซงลี่ค่อยๆช้อนตาขึ้นมองดวงตาดำลุ่มลึกที่คืนนี้แฝงไว้ด้วยความคมกริบราวกับใบมีด จิ่งหนานแตะมือลงบนหน้าผากมนที่ยังมีผ้าพันแผลพันเอาไว้ พลางยิ้มหยัน ก่อนจะละมือราวกับต้องของร้อนทันควัน “เจ้ารักพี่ชายข้ามาก รู้สึกอย่างไรที่ต้องมาแต่งงานกับข้า!” น้ำเสียงของจิ่งหนานเย็นชาหาใดเปรียบ สายตาของเขาคมกริบบาดลึกถึงทรวง “แม้แต่วันแต่งงาน ก็ยังหลงเหลือร่องรอยของความรักที่เจ้ามีต่อเสด็จพี่ให้ข้าผู้เป็นสามีเห็น ข้าสมควรดีใจใช่หรือไม่?” “ท่านพี่...” ถานซงลี่ครางแผ่ว มองเขาด้วยสายตาเข้าอกเข้าใจ แต่ทว่า...สายตาดังกล่าวทำให้จิ่งหนานรู้สึกเหมือนตนโดนดูถูก คล้ายถูกอีกฝ่ายแสร้งทำเป็นเห็นใจและสำนึกผิด เขาจึงตวาดออกมาดังลั่นว่า “อย่ามาเรียกข้าว่าท่านพี่!”

“อ๊า! คุณชอบเอเลี่ยนอย่างผมไหม อืม..” เสียงแหบพร่ากล่าวถาม พลางมองไปยังใบหน้าของหญิงสาว ที่กำลังมีความสุข ก่อนที่เขาจะใช้ลิ้นอันใหญ่โตเลียเข้าไปที่ใบหน้า รวมไปถึงนมสองเต้าของหญิงสาวด้วยเช่นกัน จ๊วฟ! จ๊วฟ! จ๊วฟ! แผล็บ! แผล็บ! แผล็บ! เขาได้นำริมฝีปากของเขาดูดเลียเข้าไปที่เต้านมของบีบี ซึ่งปากของเขา ดูดเต้าของเธอได้ทั้งเต้า จนเธอร้องครวญครางออกมาอย่างชอบใจด้วยใบหน้าที่มีความสุข “ชะ ชอบ อ๊า! ฉะ ฉันไม่เคยเจออะไรแบบนี้มาก่อนเลย อ๊าสสส ดะ ได้แต่ใช้ของปลอม อ๊ะ!” หญิงสาวเปิดเปลือกตาและจ้องมองไปยังเขา ที่กำลังใช้ริมฝีปากกลืนกินเต้าของเธอ