เธอถูก ‘คนรัก’ หักหลังด้วยการนอกใจ เลยสติหลุดจนเผลอวิ่งชน ‘นักบิด’ หน้าหวาน แต่นิสัยโหดเข้า นับแต่นั้นชีวิตของเธอก็เปลี่ยนไป แต่จะเปลี่ยนไปในทางไหน...มาลุ้นไปด้วยกันเถอะ ~ “คะ...คือว่าคุณจะถอดเสื้อทำไมคะ?” ฉันมองเสื้อในมือตัวเองแทนการมองเจ้าของเสื้อ เพราะว่าตอนนี้อีกฝ่ายกำลังอยู่ในสภาพเปลือยท่อนบน ฉันก็เลยไม่กล้ามองเท่าไร -///- “เห็นคราบเปื้อนบนเสื้อผมหรือเปล่า? คิดว่าใครเป็นคนทำกันล่ะ” แต่ก็ดันถูกเขาถามกลับด้วยใบหน้านิ่งน่ากลัวแทน “...” ฉันจึงรีบชี้นิ้วมาที่ตัวเองอย่างสั่น ๆ เมื่อสัมผัสได้ถึงความไม่พอใจของคนตรงหน้าที่กำลังแผ่รังสีอำมหิตออกมา “ถ้างั้น...คุณจะงงอะไรอีก?” จากนั้นเขาก็เลิกคิ้วมองฉัน - - - - - - - - - - - - - - หยกแนะนำให้โหลดตัวอย่างมาอ่านก่อนตัดสินใจซื้อนะคะ - - - - - - - - - - - - - - ติดตามผลงาน : เพจ Sunisayok - นักเขียนนิยาย ( เสิร์ชหาได้เลยจ้า )

คำโปรย ‘การรักเขาคือความผิดพลาดเดียวในชีวิตเธอ’ 200กว่าปีผ่านไปแล้ว เขายังกลัวจะได้ยินประโยคนั้น เลยทั้งไม่รุกและไม่ถอยจนคนที่ลืมคำพูดตัวเองไปนานแล้วต้องเป็นฝ่ายรุกเสียเอง เพราะอะไรที่ถูกใจแล้ว เธอไม่เคยปล่อยมือ ความอาลัยอาวรณ์เป็นเรื่องของคนที่เจ็บไม่รู้จักจำ และมักจะจำแต่คนที่ทำให้เจ็บ ไม่ว่าจะผ่านไปนานขนาดไหน เซียวเยี่ยนจื่อก็ไม่ใช่คนที่ชอบทำอะไรโง่ๆ แบบนั้น เธอไม่มีวันทำพลาดซ้ำสองด้วยการกลับไปรักคนที่เคยทำให้เธอเจ็บ แต่เซียวเยี่ยนจื่อไม่มีวันรู้ว่าคนที่จีบเธอ (?) แบบแปลกๆ จนเธอที่หลงใหลในตรรกะและเหตุผลจากที่แค่สงสัยก็เริ่มสนใจขึ้นมาแล้วนั้น เคยเป็นความผิดพลาดของเธอ ส่วนเขา ทั้งๆ ที่รู้ว่าเธอเองก็สนใจเขาอยู่บ้างเหมือนกัน เขากลับลังเล ทั้งไม่รุกและไม่ถอย เพราะกลัวว่าจะได้ยินประโยคนั้นอีก... ‘การรักเขาคือความผิดพลาดเดียวในชีวิตเธอ’ เธอเป็นคนพูดแต่เขาเป็นคนจำ ถึงจะผ่านมานานขนาดนั้นแล้วแต่เขากลับไม่มีสิทธิ์จะลืมมัน จนกว่าการรักเขาจะไม่ใช่ความผิดพลาดในชีวิตเธออีก เขารอเธอได้ไม่ว่าอีกกี่ร้อยปี เพราะสุดท้ายแล้วเขาก็ยังจะรักได้แค่เธออยู่ดี ------------ คำชี้แจง - นิยายจำนวน 3 เล่มจบ - จบไม่ดราม่าค่ะ

คำโปรย ‘การรักเขาคือความผิดพลาดเดียวในชีวิตเธอ’ 200กว่าปีผ่านไปแล้ว เขายังกลัวจะได้ยินประโยคนั้น เลยทั้งไม่รุกและไม่ถอยจนคนที่ลืมคำพูดตัวเองไปนานแล้วต้องเป็นฝ่ายรุกเสียเอง เพราะอะไรที่ถูกใจแล้ว เธอไม่เคยปล่อยมือ ความอาลัยอาวรณ์เป็นเรื่องของคนที่เจ็บไม่รู้จักจำ และมักจะจำแต่คนที่ทำให้เจ็บ ไม่ว่าจะผ่านไปนานขนาดไหน เซียวเยี่ยนจื่อก็ไม่ใช่คนที่ชอบทำอะไรโง่ๆ แบบนั้น เธอไม่มีวันทำพลาดซ้ำสองด้วยการกลับไปรักคนที่เคยทำให้เธอเจ็บ แต่เซียวเยี่ยนจื่อไม่มีวันรู้ว่าคนที่จีบเธอ (?) แบบแปลกๆ จนเธอที่หลงใหลในตรรกะและเหตุผลจากที่แค่สงสัยก็เริ่มสนใจขึ้นมาแล้วนั้น เคยเป็นความผิดพลาดของเธอ ส่วนเขา ทั้งๆ ที่รู้ว่าเธอเองก็สนใจเขาอยู่บ้างเหมือนกัน เขากลับลังเล ทั้งไม่รุกและไม่ถอย เพราะกลัวว่าจะได้ยินประโยคนั้นอีก... ‘การรักเขาคือความผิดพลาดเดียวในชีวิตเธอ’ เธอเป็นคนพูดแต่เขาเป็นคนจำ ถึงจะผ่านมานานขนาดนั้นแล้วแต่เขากลับไม่มีสิทธิ์จะลืมมัน จนกว่าการรักเขาจะไม่ใช่ความผิดพลาดในชีวิตเธออีก เขารอเธอได้ไม่ว่าอีกกี่ร้อยปี เพราะสุดท้ายแล้วเขาก็ยังจะรักได้แค่เธออยู่ดี ------------------ คำชี้แจง - นิยายจำนวน 3 เล่มจบ - จบไม่ดราม่าค่ะ

คำโปรย ‘การรักเขาคือความผิดพลาดเดียวในชีวิตเธอ’ 200กว่าปีผ่านไปแล้ว เขายังกลัวจะได้ยินประโยคนั้น เลยทั้งไม่รุกและไม่ถอยจนคนที่ลืมคำพูดตัวเองไปนานแล้วต้องเป็นฝ่ายรุกเสียเอง เพราะอะไรที่ถูกใจแล้ว เธอไม่เคยปล่อยมือ ความอาลัยอาวรณ์เป็นเรื่องของคนที่เจ็บไม่รู้จักจำ และมักจะจำแต่คนที่ทำให้เจ็บ ไม่ว่าจะผ่านไปนานขนาดไหน เซียวเยี่ยนจื่อก็ไม่ใช่คนที่ชอบทำอะไรโง่ๆ แบบนั้น เธอไม่มีวันทำพลาดซ้ำสองด้วยการกลับไปรักคนที่เคยทำให้เธอเจ็บ แต่เซียวเยี่ยนจื่อไม่มีวันรู้ว่าคนที่จีบเธอ (?) แบบแปลกๆ จนเธอที่หลงใหลในตรรกะและเหตุผลจากที่แค่สงสัยก็เริ่มสนใจขึ้นมาแล้วนั้น เคยเป็นความผิดพลาดของเธอ ส่วนเขา ทั้งๆ ที่รู้ว่าเธอเองก็สนใจเขาอยู่บ้างเหมือนกัน เขากลับลังเล ทั้งไม่รุกและไม่ถอย เพราะกลัวว่าจะได้ยินประโยคนั้นอีก... ‘การรักเขาคือความผิดพลาดเดียวในชีวิตเธอ’ เธอเป็นคนพูดแต่เขาเป็นคนจำ ถึงจะผ่านมานานขนาดนั้นแล้วแต่เขากลับไม่มีสิทธิ์จะลืมมัน จนกว่าการรักเขาจะไม่ใช่ความผิดพลาดในชีวิตเธออีก เขารอเธอได้ไม่ว่าอีกกี่ร้อยปี เพราะสุดท้ายแล้วเขาก็ยังจะรักได้แค่เธออยู่ดี ------------- คำชี้แจง - นิยายจำนวน 3 เล่มจบ - จบไม่ดราม่าค่ะ

“คุณปลุกมันให้ตื่นต้องรับผิดชอบทำมันให้ลงด้วย” คัมภีร์จับมือของหญิงสาวไปวางบนความแข็งแรงที่ดันขึ้นมาจนกางเกงตุงคับไปหมด จากนั้นก็พามือบางนั้นนวดวน ขณะที่ตัวเองก็ขยับสะโพกรับพลางทำหน้าเคลิ้มพร้อมกับครางเบา ๆ “อ๊า...” “เอ่อ...” ยังไม่ทันที่โศภิตาจะได้พูดอะไร ชายหนุ่มก็ดึงเธอลงไปบดจูบอีกครั้ง ไม่นานก็ยอมผละออกอย่างอ้อยอิ่ง ก่อนจะหลับตาลงแล้วเบือนหน้าหนี “เอาเป็นว่าผมขอโทษ ผมไม่ควรบังคับคุณ ผมจะให้เวลาคุณสามวิแล้วออกไปที่หน้าบ้านซะ” พูดจบคัมภีร์ก็เงียบไป ตามเวลาที่ให้ไว้ ทว่าเมื่อหันหน้ามา กลับพบหญิงสาวยังอยู่ที่เดิม ในขณะที่เขากำลังจะอ้าปากต่อว่า แต่เหมือนเพิ่งนึกออกว่าคนที่ควรออกไปไม่น่าจะเป็นเขามากกว่า เพราะข้างนอกเล่นน้ำแถมอากาศร้อนโคตร “โทษทีครับ เดี๋ยวผมไปเอง” ว่าแล้วคัมภีร์ก็ลุกขึ้นจะเดินหนี แต่เขาก็ต้องชะงักเมื่อโศภิตากลับเป็นฝ่ายดึงชายเสื้อเขาเอาไว้ “คุณรู้ใช่ไหมว่าถ้าผมยังขืนอยู่ที่นี่มันจะเกิดอะไรขึ้น” คัมภีร์หรี่ตามองหญิงสาวที่ยังยืนก้มหน้าครู่หนึ่งก่อนเขาจะเปิดยิ้ม เมื่อเธอพยักหน้ายอมรับ เพียงเท่านั้นคัมภีร์ก็จูงมือของโศภิตาขึ้นบนห้อง ปล่อยให้เพื่อนสนุกกับการเล่นสาดน้ำที่หน้าบ้าน แต่เขาขอสนุกกับการสาดน้ำบนเตียงก็แล้วกัน

ญารินดาเงยหน้าขึ้นเมื่ออีกฝ่ายเงียบไป แล้วเธอก็เห็นเขายืนจ้องนาเดียร์ และไอ้ท่าทางที่เหมือนมันจะถ่ายทอดมากับดีเอ็นเอนี่ทำให้เธอทั้งขำและหวาดกลัวว่าจะมีใครสังเกตเห็น คนพ่อที่ไม่รู้ตัวว่าเป็นพ่อยืนกอดอกเอียงคอจ้องคนเป็นลูกสาว ในขณะที่คนเป็นลูกสาวยืนนกอดตุ๊กตาเอียงคอมองตอบกลับอย่างงงๆ ก่อนทั้งคู่จะกัดที่ริมฝีปากพร้อมกัน นั่นทำให้รู้ว่ากำลังสงสัยอะไรบางอย่างอยู่ เธอจึงรีบไปดึงตัวลูกสาวมากอดเอาไว้ เพื่อที่จะให้ชายหนุ่มเลิกสนใจในตัวนาเดียร์ซะ “นี่ลูกสาว...” “ค่ะ ลูกสาวฉัน เธอคือลูกสาวฉัน” ญารินดารีบพูดแทรกขึ้นราวกับกลัวคำพูดต่อมาของชายหนุ่ม “มีสมใจแล้วนี่นะ แล้วพ่อของเด็กล่ะ” แดนไทยิ้มขืน เพราะมันคือเหตุผลที่หญิงสาวทิ้งไว้ให้เขาแล้วจากไปเฉย ๆ “นาเดียร์คือลูกสาวฉันคนดียว” ญารินดาเงยหน้าขึ้นมองเขาเมื่อได้ยินเสียงหัวเราะเยาะ แม้จะแค่ในลำคอแต่ก็ได้ยิน “หัวเราะอะไรมิทราบ” “ก็แค่สงสัยว่า เธอทำให้เด็กคนนี้เกิดมาได้ยังไงด้วยตัวคนเดียว” “ฉันจะเก็บของแล้ว ถ้าคุณออกจากห้องก็ปิดประตูให้ด้วยก็แล้วกันนะคะ” ญารินดาตัดบทเมื่อรู้ว่าตัวเองกำลังโดนอีกฝ่ายปั่นหัว

ขนเสบียงนับล้าน มาเป็นมาร(ดา)ของเหล่าวายร้าย เล่ม 11 (จบ) (บทที่ 565-632+ตอนพิเศษ) หลงโม่มีเรื่องบางอย่างปิดบังหูเจียวเจียวอยู่ และเขาจำเป็นต้องกลับเผ่ามังกรเพื่อแก้ไขปัญหานั้น ซึ่งหัวหน้าเผ่ามังกรได้ยื่นข้อเสนอช่วยเหลือปัญหาที่ชายหนุ่มกำลังประสบอยู่ แต่มีเงื่อนไขว่าเขาจะต้องอาศัยอยู่ในเผ่ามังกรไปตลอดชีวิต แต่ถ้าเขาไม่กลับไป ชีวิตของเขาก็จะไม่ยืนยาว แล้วหลงโม่จะเลือกเส้นทางไหน? บทสรุปสุดท้ายของพวกเขาจะเป็นเช่นไร? ทั้งคู่จะต้องจากกันไปชั่วชีวิตจริงหรือ? **Trigger Warning** - การทำร้ายร่างกาย - การทารุณกรรมเด็ก - การกักขังหน่วงเหนี่ยว - ความรุนแรงแบบเลือดโชก ถึงขั้นอวัยวะต่าง ๆ ฉีกขาด

โคตรน้ำยาปรับสภาพยีน เล่ม 10 (ตอนที่ 534-586) ระหว่างที่ชีวิตของเซี่ยเฟยกำลังแขวนอยู่บนเส้นด้าย เขาก็ตัดสินใจที่จะใช้กฎแห่งความโกลาหลเปลี่ยนบลัดบิวเทียสให้กลายเป็นอาวุธที่สามารถกลืนกินเลือดของสัตว์ประหลาดเข้าไปได้ การตัดสินใจในครั้งนี้จะเปลี่ยนบลัดบิวเทียสไปยังไง? หลังจากหลุดออกมาจากช่องว่างมิติแล้วเซี่ยเฟยจะไปปรากฏตัวที่ไหน? ชายหนุ่มจะเริ่มเรียนกฎแห่งการกลั่นพลังงานที่เขาได้รับมารึเปล่า? เชิญติดตามได้ภายในเล่ม!!! **Trigger Warning** - การใช้ถ้อยคำหยาบคาย - การพูดคุยเกี่ยวกับเรื่องเพศ - มีฉากฆาตกรรม

"วันนี้เธอมาหาฉันทำไม" พายัพเอ่ยถามพลางไล่สายตามองร่างสมส่วนไม่วางตา "หนูจะมาขอผัดผ่อนหนี้สินของคุณพ่อไปก่อนจะได้ไหมคะ" เธอบอกเขาเสียงสั่น "ได้สิ มีอะไรแลกเปลี่ยนไหม" เขาแตะลิ้นเลียริมฝีปาก "ตัวหนูพอจะแลกเปลี่ยได้ไหมคะ" เธอรู้ว่าเขาอยากได้เธอ แม้จะรังเกียจเขาเพียงใด แต่เธอก็ต้องทำเพื่อครอบครัว "ก็พอได้นะ" เขายกยิ้มมุมปาก รอยยิ้มแบบนี้ทำให้เธอต้องกัดปากตัวเอง เขาชอบยิ้มแบบนี้เสมอ ผู้ชายตรงหน้าคือมาเฟียตัวร้าย เขามีเงิน มีอำนาจ ยิ่งใหญ่คับบ้านคับเมืองเสียเหลือเกิน เธอเป็นเพียงแค่เด็กสาวที่ไม่สามารถต่อกรอะไรกับเขาได้เลย "ไหนลองช่วยตัวเองให้ฉันดูหน่อยสิ" ประโยคของเขาทำให้ข้าวหอมหน้าชาด้วยความอาย ฃ เพี้ยะ!!! เธอตบหน้าเขาจนหน้าหัน ไม่รู้เหมือนกันว่ากล้าตบหน้าเขาแบบนี้ได้อย่างไรกัน ใบหน้าของพายัพกระด้าง เขาดุนดันกระพุ่งแก้มเบา ๆ คล้ายเจ็บ ๆ คัน ๆ ดวงตาคมกริบของเขามองเธอไม่วาง "ชอบตบจูบอย่างนั้นเหรอ" เขากระชากเธอเข้ามาหา ก่อนจะเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงดุดัน "ปล่อยหนูนะ" "ไม่เคยมีใครกล้าตบหน้าฉันมาก่อน" พายัพดันร่างของเด็กสาวไปจนชิดกับผนัง กวาดสายตามองเธอไม่วาง "ถ้าฉันยังไม่ได้ทดสอบสินค้าจะรู้ได้ยังไงว่ามันคุ้มกับการแลกเปลี่ยนหรือเปล่า เพราะไอ้แฟนของเธอคงไม่ปล่อยให้เธอยังเวอร์จิ้นอยู่กระมัง" ประโยคของเขาทำให้ข้าวหอมหน้าชาอีกครั้ง ทั้งอับอาย ทั้งโกรธเกลียดเขาอย่างเหลือล้น เจ้าหนี้หน้าเลือดของบิดา!!!

เขาโดนทำร้ายจนเกือบเอาชีวิตไม่รอด และได้เด็กน้อยวัยแค่สิบสองขวบช่วยชีวิตเอาไว้ ก่อนจากไปด้วยเกียรติของหัวหน้าเผ่าอีกาเขาทำการตีตราจองและสัญญาว่าจะกลับมารับเธอไปเป็นเจ้าสาวของเขาแน่นอน ใครก็ห้ามแย่ง +++++++++ “คุณเป็นของผม” วายสะที่จำใจถอนจูบออกมากระซิบเสียงพร่าชิดริมฝีปากอิ่มที่ดูบวมนิด ๆ จากฤทธิ์จูบ สกุณาที่หายใจหอบลืมตาขึ้นอย่างตกใจ ทั้งจากคำพูดของวายสะและตัวเองที่เผลอโอนอ่อนผ่อนตามเขาไป ก็ต้องหน้าร้อนผะผ่าวเมื่อสบเข้ากับนัยน์ตาสีรัตติกาล จะเบือนหน้าหนีก็ไม่ได้เมื่อใบหน้าของเธอตอนนี้นั้นถูกตรึงด้วยมือใหญ่ ดังนั้นสิ่งที่พอทำแก้เขินได้คือการหลุบตาลงเท่านั้น “เราเพิ่งเจอกัน ฉันจะไปเป็นของคุณได้ยังไง” หญิงสาวแย้งเสียงแผ่ว “ผมจะกลับล่ะ” วายสะไม่ตอบแต่เลือกที่ปล่อยหญิงสาวและหยิบเสื้อสูทที่พาดไว้บนพนักโซฟา ก่อนเดินออกจากห้องเขาก็ไม่ลืมที่จะหันไปยิ้มให้หญิงสาวที่ยืนมองเขาตาละห้อย “อย่ามองผมด้วยสายตาอย่างนั้น ไม่งั้นคืนนี้ผมจะนอนเป็นเพื่อนคุณจริง ๆ ด้วย” “ฉันไม่ได้เสียดายซะหน่อย จะกลับก็กลับสิ” คนร้อนตัว ไม่รู้ตัวเลยว่าเผลอพูดความในใจออกไปเสียแล้ว นั่นทำให้วายสะถึงกับเปิดยิ้มกว้าง อดที่จะก้มลงไปจูบ คนปากกับใจไม่ตรงกันเบา ๆ ไปทีหนึ่ง “ฝันดี พรุ่งนี้ผมจะมารับ” ชายหนุ่มบอกหลังจากผละออกจากริมฝีปากอิ่มนั้นอย่างเสียดายนิด ๆ แต่ก็ต้องยอมตัดใจ เพราะมากกว่านี้เขานี่แหละจะอดใจไม่ไหว “เดี๋ยวสิคะ” เธอดึงชายเสื้อเขาเอาไว้ ขณะที่อีกมือหนึ่งก็เผลอลูบปากที่เพิ่งโดนจูบ “ไม่มีเจ้าอีกาแล้ว ฉันไปเองได้ค่ะ” “ผมไปส่งคุณ ไม่ได้ไปส่งเจ้าอีกา” “แต่ว่า...” หญิงสาวคิดจะแย้ง เพราะเกรงใจ แต่ก็รีบหุบปากฉับเมื่อได้ยินประโยคต่อมาของชายหนุ่ม “ขัดขึ้นอีกทีผมจะไม่กลับแล้วนะ” “ค่ะ” “ค่ะนี่คือ...” วายสะเลิกคิ้ว ใช้มือค้ำพนักโซฟายื่นหน้าเข้าจนเกือบชิดคนที่เขาถามยิ้ม ๆ “คุณกลับไปได้แล้วค่ะ” เพียงเท่านั้นวายสะก็กดจูบที่หน้าผากมนนั้นเบา ๆ เป็นการส่งท้าย แล้วเดินออกจากห้องไปอย่างว่าง่าย นั่นทำให้สกุณาที่ใจเต้นแรงแทบระเบิดถึงกับถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ “ฮู่ว์...” แล้วยกมือลูบหน้าลูบตาของตัวเอง ราวกับเรียกสติที่เหลืออยู่ให้กลับมาให้หมด พร้อมกับบ่นพึมพำ “บ้าไปแล้ว เจอแค่ไม่กี่วันโดนปล้นจูบไปละ ถ้านานกว่านี้สงสัยฉันจะโดนปล้นหมดตัวแน่” รวมไปถึงหัวใจด้วย...

มู่อิ๋ง! ข้าเกลียดเจ้า! ข้าจะทำให้เจ้าอยู่ก็ไม่ได้ ตายก็ไม่อาจ! หยางจ้าวฉวน! ข้าก็เกลียดเจ้า! ข้าจะทำให้เจ้าไม่อาจเป็นฮ่องเต้ได้! ข้าจะสนับสนุนหยางซูหลานทุกวิถีทาง! เขาเกลียดเจ้ามู่ตี้ยิ่งนัก เกลียดเข้ากระดูกดำเลยทีเดียว เกลียดจนอยากจะสับมันเป็นหมื่นๆ ชิ้น ในที่สุดเขาก็มีโอกาสแก้แค้นแล้ว เขาจับมันกดกับเตียง! เจ้าจะทำอะไร!? เฉินมู่อิ๋งถามอย่างหวาดหวั่น

เมื่อความฝันของเขา กับ โรคประหลาดของเธอมาบรรจบกัน เรื่องราวอันแสนขมขื่นในอดีตชาติค่อยๆหวนกลับ

ถ้าจะตามติดกันขนาดนี้ หนูมาเป็นเมียพี่เลยดีไหม

สัมผัสที่หกของเธอได้รับถ่ายทอดมาจากผู้เป็นแม่ ซึ่งมันจะหายไป ก็ต่อเมื่อเธอได้พบกับรักแท้เท่านั้น การที่เธอสามารถมองเห็นวิญญาณได้เป็นเรื่องปกติสำหรับเธอ แต่อยู่ๆก็มีวิญญาณเด็กมาขออยู่ด้วยและเรียกเธอว่าแม่ แค่นั้นยังไม่พอ ยังมาขอร้องให้เธอหาพ่อให้อีกด้วย “แม่...หนูอยากเกิด”

เธอสวย เธอไร้เดียงสา แต่พอเจอมะเขือยาวอันนั้น เธอก็เริ่มเปลี่ยนไป

“ถ้าเธออยู่ได้ก็อยู่ไป แต่ถ้าเลิกโง่เลิกหน้าด้านแล้วถอดใจก็ไสหัวไป” “ผู้หญิงคนนั้นมันจมน้ำตายตั้งแต่คุณผลักไสทิ้งเพื่อไปช่วยคนรักของคุณแล้วล่ะ” เพราะความเข้าใจผิดทำให้การแต่งงานที่มีเพียงแค่เธอที่รักเขาฝ่ายเดียวถูกความเกลียดชังเข้าครอบงำจนทำร้ายทั้งร่างกายและจิตใจสร้างความเจ็บปวดให้เธออย่างไม่ยุติธรรม แล้วจะมีประโยชน์อะไรที่จะยื้อยุดฉุดรั้งเขาเอาไว้ จากที่เคยรักหมดหัวใจเหลือเพียงแค่เศษใจที่หมดรัก จิณณพัต จิตรศิลป์ (จิณณ์) ผู้ชายที่เธอคิดว่าเขามีบุญคุณเพราะเคยช่วยชีวิตในวัยเด็กพอผู้มีพระคุณขอร้องให้แต่งงานกับเขาเธอจึงไม่รีรอหรือปฏิเสธพร้อมอุทิศหัวใจถวายชีวิตให้เพื่อตอบแทนหนี้บุญคุณที่ยังติดค้างในใจ สำหรับเขาแล้วมีเพียงความคั่งแค้นที่สะสมมานานเพื่อตอบแทนอย่างสาสม ธาราทิพย์ มั่นเจริญทรัพย์ (สายน้ำ) ผู้หญิงที่ได้ชื่อว่าเป็นเมียไร้ทะเบียนโดยที่เขาไม่คิดจะรักหรือดูแลจึงทำทุกอย่างเพื่อกำจัดเธอออกไปจากชีวิตเพราะมีคนที่รักรอเป็นเจ้าของอยู่แล้ว แต่เขาแทบล้มทั้งยืนเมื่อความจริงกระจ่างภายหลังว่าคนที่เขาเลือกที่จะฝากชีวิตไว้ด้วยกลับกลายคนที่อยู่เบื้องหลังการตายของผู้เป็นบิดาและเป็นคนที่อยากฮุบสมบัติของตระกูลจิตรศิลป์เสียเองจนในที่สุดเขาก็เสียผู้หญิงอีกคนไปพร้อมกับความรู้สึกผิดที่ติดอยู่ในหัวใจ แต่โชคยังเข้าข้างเมื่อเธอหวนคืนกลับมาอีกครั้งเขาจึงตั้งใจอยากไถ่โทษกับทุกสิ่งที่ผ่านมาเพื่อให้เธอรู้ว่าเขาสำนึกผิดและจะรักจะดูแลเธออย่างดีนับจากนี้ ทว่าทุกอย่างกลับสายเกินไปเมื่อการกลับมาใหม่ของเธอครั้งนี้ทำให้เขารู้ว่าเธอเป็นสายน้ำที่ไม่มีวันไหลกลับแม้เพียงเศษเสี้ยวใจรักของเธอก็ไม่หลงเหลือให้เขาอีกเลย อัคคี ดลวิริยวิทย์ (ไฟ) ผู้ชายซื่อ ๆ ที่แอบรักเธอมานาน ไม่เคยเรียกร้องสิ่งใดจากเธอ เมื่อพบเจอกันอีกครั้งความรู้สึกดี ๆ และปรารถนารักที่ซ่อนเร้นของเขายังเต็มเปี่ยมด้วยความร้อนแรง เป็นคนที่ทำให้สายน้ำเยือกเย็นดุจน้ำแข็งทะลุจุดเดือดและหลอมละลายจนพบกับจุดหมายปลายทางอันแสนงดงาม เพชรน้ำหนึ่ง จิโนวัตร (น้ำเพชร) นางแบบเบอร์ต้น ๆ ของเมืองไทย ชอบความสุขสบายและถูกใจจิณณพัตมานานก่อนจะเข้าหาและกลายเป็นคนที่จิณณพัตเลือกว่าจะลองคบหาในฐานะแฟนแต่เรื่องราวกลับไม่เป็นดั่งใจเมื่อนายจินตรัยประกาศกร้าวว่าจิณณพัตต้องแต่งงานกับธาราทิพย์เท่านั้น เขาเป็นผู้ชายของเธอ คนอื่นจะมาชุบมือเปิบไปแบบหน้าด้าน ๆ ไม่ได้ เธอจะทำทุกวิถีทางและต้องได้เขากลับคืนมาเป็นของตัวเอง

มู่อิ๋ง! ข้าเกลียดเจ้า! ข้าจะทำให้เจ้าอยู่ก็ไม่ได้ ตายก็ไม่อาจ! หยางจ้าวฉวน! ข้าก็เกลียดเจ้า! ข้าจะทำให้เจ้าไม่อาจเป็นฮ่องเต้ได้! ข้าจะสนับสนุนหยางซูหลานทุกวิถีทาง! เขาเกลียดเจ้ามู่ตี้ยิ่งนัก เกลียดเข้ากระดูกดำเลยทีเดียว เกลียดจนอยากจะสับมันเป็นหมื่นๆ ชิ้น ในที่สุดเขาก็มีโอกาสแก้แค้นแล้ว เขาจับมันกดกับเตียง! เจ้าจะทำอะไร!? เฉินมู่อิ๋งถามอย่างหวาดหวั่น

นางมารน้อยเกิดใหม่ในยุคศตวรรษที่ 21 เจอกับบทขัดแย้งการฟื้นฟู่พลังลมปราณคือต้องทำความดี เพื่อเป็นหนึ่งในใต้หล้าอีกครั้ง สิ่งอื่นใดนางมารล้วนยินยอม

นางต้องตายอนาจเพราะถูกสามีชั่วหลอกใช้แล้วทอดทิ้งด้วยวาจาเจ็บแสบ นางละทิ้งความแค้นจนหมดสิ้น...แต่คิดไม่ถึงเทพเซียนจะเล่นตลกให้นางกลับมาเกิดใหม่อีกครั้ง ในช่วงเวลาที่พบเจอสามีชั่วครั้งแรก แต่นางไม่แยแสสนใจเขาอีกต่อไป คิดจะใช้ชีวิตเพื่อตัวเองเท่านั้น คาดไม่ถึง...ฟ้าสวรรค์จะยังคงเล่นตลก ส่งคนผู้หนึ่งเข้ามาในชีวิตนาง เพื่อให้นางได้แก้แค้นสามีชั่วสมใจ แต่คนที่เข้ามาช่วยเหลือนาง... กลับเป็นคนที่นางวางแผนสังหารเขาให้ตายตกด้วยน้ำมือนางเอง!!!

หญิงเปรียบเสมือนดอกไม้งาม ที่อาจจะมิได้งดงามเพียงอย่างเดียว แต่อาจเต็มไปด้วยเล่ห์กล แลเสน่ห์เย้ายวนชวนให้ลุ่มหลง

การได้เห็นหน้าเจ้าบ่าวเป็นครั้งแรกทำให้กลีบบัวถึงกับเกร็ง ใบหน้าของเขาบึ้งตึงกระด้างจนเธอตกประหม่า กลีบบัวที่ออกมาในชุดเจ้าสาวไทยประยุกต์สวยจนทำให้ทุกคนตกตะลึง พนัสเองยังต้องชะงัก แต่พอคิดถึงความใจร้ายขี้อิจฉาของคนตรงหน้า ใบหน้าของเขาก็กระด้างในทันที พิธีทุกอย่างดำเนินไปอย่างถูกต้อง เจ้าบ่าวสวมแหวนให้เจ้าสาว เจ้าสาวสวมแหวนให้เจ้าบ่าว ก่อนที่เจ้าบ่าวจะดึงเจ้าสาวไปจูบแบบไม่ทันตั้งตัว กลีบบัวรัวกำปั้นใส่แผ่นหลังของพนัสเต็มแรงอย่างตกใจ แขกผู้ใหญ่และคนในงานตกตะลึง ในขณะที่รวิดามองตาปริบ ๆ ไม่คิดว่าพนัสจะจูบลูกสาวคนโตของนางอย่างป่าเถื่อนเช่นนี้ ช่างภาพก็เก็บภาพบรรยากาศละเอียดทุกช็อตแบบไม่ให้พลาดสักมุมเดียว ทุกคนในงานร่วมแสดงความยินดี ในขณะที่กลีบบัวหน้าแดงก่ำลามไปถึงใบหู มองหน้าเจ้าบ่าวแสนป่าเถื่อนที่มองเธอด้วยสายตาลามเลียอย่างรังเกียจ จบพิธีคืนสินสอดเธอจะได้หมดเวรหมดกรรมกับผู้ชายที่ชื่อพนัสสักที

ดารินคิดว่าเธอคือส่วนเกินของครอบครัวเสมอ ตั้งแต่เล็กจนโต เธอไม่ใช่พี่สาวที่น่ารักอย่างมิริน เธอมันเด็กดื้อ แต่เขาก็ทำให้เธอได้รู้ว่าทุกอย่างบนโลกใบนี้มันเปลี่ยนแปลงกันได้ ความสัมพันธ์ชั่วข้ามคืนมันอาจจะไม่ได้ก่อเกิดความรักขึ้นมาเหมือนในนิยายประโลมโลกที่เธอเคยอ่าน แต่เธอกลับผูกพันกับเขาตั้งแต่ที่เขาตามไปดูแลเธอที่โรงเรียนประจำตลอดหลายปี จนเรียนมหาวิทยาลัยต่างหากล่ะ พี่ชายเพียงคนเดียวที่มาหาเธอก่อนเสมอ ไม่ว่าเธอจะทุกข์หรือสุข ตัวอย่างบางช่วงบางตอน “รินไม่ใช่กาฝากหรือส่วนเกิน แต่การแสดงออกของรินไม่เหมือนกับมิริน รินดื้อกว่ามิรินหลายเท่า และต้องยอมรับว่าเรื่องแม่ของรินก็มีผลต่อความรู้สึกของทุกคนในครอบครัวด้วย แต่เนื้อแท้แล้วไม่มีใครเกลียดริน หรือคิดจะทิ้งขว้างรินเลย เฮียโยเคยพูดกับเฮียว่าบางทีอาจจะคิดผิดก็ได้ที่ส่งรินไปอยู่โรงเรียนประจำ ทำให้รินรู้สึกเหมือนโดนทิ้ง หรือหว้าเหว่าแบบนี้ เฮียขอเป็นตัวแทนของทุกคนในครอบครัวขอโทษรินจะได้ไหม รินจะให้อภัยพวกเราได้ไหม” ประโยคของพายุทำให้ดารินร้องไห้อย่างหนัก เธอร้องไห้ไม่ยอมหยุด สะอึกสะอื้นจนพายุต้องเดินเข้าไปหาเพื่อปลอบโยน ดารินโผเข้ากอดพายุเต็มอ้อมแขน กำแพงสูงเสียดฟ้าที่ถูกก่อขึ้นสูงทลายลงในพริบตา “ริน ฮือ ๆ ๆ” ดารินกอดเอวหนาของพายุเอาไว้ ร้องไห้ไม่ยอมหยุด พายุไม่ได้ห้ามปรามอะไร ปล่อยให้เธอร้องไห้จนพอใจ บางทีปัญหาที่เกิดขึ้น เพียงแค่ได้พูดคุยทุกอย่างก็คลี่คลาย ถ้ามัวแต่ประชดประชันใส่กัน ก็มีแต่จะเจ็บปวดหัวใจและเข้าใจผิดไปกันใหญ่ ดารินรู้สึกว่าตัวเองนอนหลับไปอย่างผ่อนคลายที่สุดในรอบหลายปี เพียงแค่ได้เปิดใจคุยกับพายุ

จางลี่นั่งสงบเสงี่ยมอยู่บนเตียงในห้องพักรับรองแขก นางกุมมือเข้าหากันแน่น หัวใจเต้นระทึก สมองกำลังครุ่นคิดเพื่อหาทางเอาตัวรอด จะทำเยี่ยงไรดีจางลี่ นางถามตัวเองในใจ สติสั่งให้นางยังนั่งสงบเงียบเอาไว้ให้มากที่สุด นึกย้อนไปถึงก่อนหน้านั้น ก่อนที่นางจะถูกหลอกมาขายหอนางโลม นางเป็นลูกคุณหนูผู้สูงศักดิ์ มีฐานะ ชาติตระกูลที่ดี ถ้าหากบิดาไม่เสียชีวิต และมารดาเลี้ยงคิดร้าย นางคงได้แต่งงานกับคู่หมายและออกเรือนไปแล้ว แม้จะไม่ได้เจอคู่หมั้นของตัวเองนานแล้ว แต่จำได้ว่าตอนเด็ก ๆ เคยเจอกัน ก้งเยว่เป็นคู่หมั้นที่น่ารัก ปกป้องและดูแลเธอตั้งแต่เด็ก เสียงประตูห้องที่เปิดเข้ามากระชากเอาความคิดมากมายในหัวของจางลี่ออกไป นางไม่กล้าเงยหน้ามองคนที่กำลังเดินเข้ามาในห้องพัก แต่ร่างสูงที่เดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าต่างก็ทำให้นางต้องเงยหน้ามอง เขาไม่เห็นดวงหน้าของนางเพราะมีผ้าปกปิดเอาไว้ แต่นางสามารถมองผ่านเนื้อผ้าบางเบาไปเห็นเขาได้ เขาหันมามอง นั่นทำให้จางลี่ได้เห็นใบหน้าหล่อเหลาของแขกคนแรกของเธอได้อย่างชัดเจน นั่นทำให้ดวงตาของนางเบิกกว้าง ตั้งแต่โดนหลอกมาขาย นางก็ไม่เคยโวยวายให้ตัวเองต้องเจ็บตัว แต่พยายามเอาตัวรอดแกล้งป่วยมาหลายวันจนวันนี้ต้องรับแขก แม่เล้าคนงามนามว่าอ้ายเหม่ยมีวิธีการพูดจาที่โน้มน้าวให้นางขายตัว แต่จางลี่ไม่ได้คล้อยตาม แกล้งทำเป็นเออออไปแบบนั้นเอง “พระจันทร์คืนนี้สวย” เสียงทุ้มที่ดังขึ้นทำให้จางลี่ขยับตัวเล็กน้อย พิศมองใบหน้าของหนุ่มรูปงามอีกครั้ง ชายหนุ่มตรงหน้ามีใบหน้าสวยยิ่งกว่าอิสสตรีเสียอีก หากว่าเขาแต่งเป็นหญิงน่าจะงามกว่าหญิงเสียอีก “เจ้ามีชื่อเสียงเรียงนามว่ากระไร” ก้งเยว่เอ่ยถาม โบกพัดในมือไปมาพร้อมด้วยรอยยิ้ม ท่าทางของเขาเป็นคุณชายสูงศักดิ์ และไม่ได้มีอาการกระเหี้ยนกระหืออยากจะเที่ยวหอนางโลมเหมือนชายอื่นที่เคยเห็น เข้ามาในห้องก็เอาแต่มองพระจันทร์ เดินไปเดินมาแล้วก็ชวนคุยอย่างเป็นกันเอง อารมณ์ของเขาดูสุนทรีย์เหลือเกิน

เขาอยากหาแม่ให้ลูกเลยต้องมีแผนการกันหน่อย ตัวอย่างบางช่วงบางตอน “พี่เชนชอบดุน้องวินจังเลยค่ะ เราต้องค่อยๆ พูดดี ๆ กับเด็กนะคะ” แก้วการะเกดตำหนิเชนออกมาตรงๆ “พี่ขอโทษครับ บางทีพี่คิดต้องหาแม่ให้น้องวินจริง ๆ แล้วสิครับ เพราะผู้หญิงมีความอ่อนโยนกว่าผู้ชายแล้วก็ดูแลลูกได้ดีกว่า” ประโยคนั้นของเขาทำให้เธอหน้าแดงก่ำลามไปถึงใบหู