++ คำโปรย ++ 'เขา' เป็นลูกค้าที่มาคุยงานกับหญิงสาว ที่เป็นเจ้าของทุ่งลาเวนเดอร์ หากทว่าทั้งสองคุยงานกันอย่างไร ถึงได้จบกันที่เตียงกันนะ *** เนื้อหาบางส่วน *** “ขอกินนมหน่อยดิครับ” เขาออดอ้อนพลางนำใบหน้าส่ายไปมาตรงระหว่างอกของหญิงสาว “ก็ได้” พูดจบ ลาเวนก็ถอดเสื้อกล้ามของตนออก ด้วยใบหน้าที่แดงก่ำด้วยความเขิน ที่เขามาขออะไรแบบนี้ “อืม... นมจากเต้าอร่อยจัง” เขาว่าพลางในขณะที่หัวนมหญิงสาวอยู่ในปากของเขา เมื่อพูดจบเขาก็ขบเม้มหัวนมของเธอต่อ โดยที่มืออีกข้างลงไปเล่นกับร่องเสียว จนลาเวนเด้งร่องตอบรับกับนิ้วของเขาผ่านกางเกงนอนขาสั้นตัวบาง

++ คำโปรย ++ เมื่อหญิงสาววัยยี่สิบต้น ๆ พยายามอ่อยอาของตนเอง ซึ่งเป็นอาไม่แท้ และเป็นผู้ชายที่เลี้ยงเธอมาตั้งแต่เกิด และนั้นทำให้หญิงสาวอยากได้เขามาครอบครอง จากอามาเป็นผัว อ่อยยังไงให้ได้ผู้ ก็ต้องอ่อยแบบเธอนี่ไง *** เนื้อหาบางส่วน *** “อ๊า! ช้าชะมัดยัยเด็กคนนี้ แบบนี้ต้องโดนทำโทษ” น้ำเสียงหื่นกระหาย กระซิบข้างใบหูของหญิงสาว ก่อนจะพบว่าเป็นเสียงใคร “อะ อายศ อืม... อะ อาเดี๋ยวก็มีใครมาเห็นนะคะ อ๊าสสสส” หญิงสาวเหลือบสายตาไปด้านหลัง ในจังหวะเดียวกัน เธอโดนฝ่ามือหนาให้ใบหน้านาบกับอ่างล้างมือ “จุ๊ ๆ อย่าเสียงดังไปซิ อาจะได้รีบทำจะได้รีบเสร็จยังไงละ” เขาจุ๊ปากเบา ๆ พร้อมกับนำฝ่ามือมาปิดปากของหญิงสาวให้เงียบ

-- คำโปรย -- จากหญิงสาวบ้านนอก มาขอทำงานเป็นแม่บ้านหลังใหญ่โต แต่กลับโดนเจ้าของบ้านหรือบอส เข้าปลุกปล้ำจนได้เสียกันในที่สุด ความสัมพันธ์ ความรักของพวกเขาเป็นอย่างไร ติดตามกันได้เลยค่ะ ++ เนื้อหาบางส่วน ++ “อ๊อย~~~~ อ๊ะ! บะ บอสค่า อ๊า!” เสียงร้องครางกระเส้าของหญิงสาว ที่กำลังโดนเรย์ปลุกปล้ำเธออย่างหื่นกระหาย ร่างกายบอบบางกระสับกระส่ายไปด้วยความเสียวซ่านที่ได้รับจากริมฝีปาก ปลายลิ้น และนิ้วของเขาที่เข้าไปสำรวจด้านในของเธออย่างสนุกสนาน หลังจากนั้นแค่เพียงไม่นาน ชายหนุ่มก็ยืดตัวเต็มความสูง ก่อนจะนำแท่งลำของตนถูไถลงไปที่เนินสาว พลางนำปลายนิ้วฉีกกลีบทั้งสองข้างให้อ้าออกกว้าง ๆ “ครั้งแรกมันจะเจ็บ ถ้าไม่ไหวบอกฉัน” เขาว่าพลางสาวแท่งลำไปพลาง ก่อนจะนำไปจ่อที่ร่องสาวของอายตา “อะ อย่านะบอส อะ อายตาไม่เอาแล้วค่า” หญิงสาวขยับร่างขึ้นไปด้านบน หากแต่โดนอีกฝ่ายฉุดกระชากขาเรียวงามลงมา เพื่อที่จะทำภารกิจให้สำเร็จ

++ คำโปรย ++ เมื่อคุณหนูชวนบ่าวไพร่ของตนไปเล่นน้ำในลำธาร แต่หากทว่ามันไม่จบเพียงแค่นั้น เมื่อพวกเขาทั้งสาม แอบลักลอบได้เสียกันในน้ำ ไฟร่านสวาทของหญิงสาว จะเร่าร้อนขนาดไหน สามารถติดตามอ่านได้เลยค่า ++ เนื้อหาบางส่วน ++ “อืม... อ๊า! อ๊าสสสส อ๊ะ! อ๊า!” ช่อฟ้าผละริมฝีปากออกจากนายดิน เมื่อพบว่ามีนิ้วของชายอีกคนเข้าไปสำรวจด้านในร่างกายของเธอเป็นที่เรียบร้อยแล้ว “คุณหนูยังไม่เคยใช่มั้ยขอรับ” นายแดนว่าพลางขยับนิ้วไปพลาง จนหญิงสาวกระสับกระส่ายร่างไปมา จนเธอต้องขบเม้มริมฝีปากกันจนแน่น ส่วนนายดินเองก็ใช้ฝ่ามือหนาและสากบีบนวดอกงามของเธอ พลางขบเม้มริมฝีปากอย่างหื่นกระหาย โดยที่ส่วนล่างของเขามีฝ่ามือบางกำลังสาวขึ้นลงด้วยความถี่

++ คำโปรย ++ ใครจะไปคิดล่ะว่านางจะเข้าไปอยู่ในซีรีส์ที่ได้ชมก่อนนอน จึงทำให้นางได้ไปพบกับท่านแม่ทัพในสมัยราชวงศ์ชิง ซึ่งมีจักรพรรดิเฉียนหลงเป็นฮองเต้ในสมัยนั้น แถมท่านแม่ทัพผู้นี้เพิ่งจะโดนหักอกมามาด ๆ อีกด้วย *** เนื้อหาบางส่วน *** “เกิดเรื่องแล้วเจ้าค่ะ” เสียงสาวใช้ในเรือนของซูเม่ย ดังขึ้นมาจากด้านนอก พลางรีบปรี่เข้ามาหานายของตน ซึ่งเคยเป็นหัวหน้าสาวใช้ของตนมาก่อน “เจ้าจะเอ๊ะอ๊ะโวยวายอันใดกัน ข้ากำลังนั่งปักผ้าให้สามี” ซูเม่ยที่กำลังจดจ่อกับผ้าขาวบาง ที่มีไม้ขนาดสี่เหลี่ยมทับผ้าผืนนั้นเอาไว้ พร้อมกับลายผ้าที่มีรอยร่างเส้นไว้บาง ๆ ให้เป็นลายปั “กะ… เกิดเรื่องใหญ่ที่เรือนภรรยาเอกของท่านแม่ทัพเจ้าค่ะ” สาวใช้คนดังกล่าวมีใบหน้าที่ตื่นตระหนก พร้อมกับสูบลมหายใจเข้าปอดลึก ๆ “เกิดเรื่องอันใดของเจ้ากัน ข้าอารมณ์ดี ๆ เจ้ากลับหาเรื่องมาให้ข้าอารมณ์ขุ่นมัว” ใบหน้านิ่วคิ้วขมวดเป็นปมของซูเม่ย บ่งบอกว่านางไม่สบอารมณ์จริง ๆ เพราะหลังจากที่ท่านแม่ทัพมาให้ความสุขกับนางถึงในอ่างอาบน้ำ นางจึงปักผ้าให้สามีของตนเป็นการตอบแทน ที่อย่างน้อยเขาก็ไม่ได้ลืมนางสักทีเดียว

หลังจากตายลงเพราะถูกพิษ 'ซ่งซานหลิง' กลับชาติมาเกิดในสกุลเดิมพร้อมด้วยความทรงจำครบถ้วน ตั้งแต่เด็กจนโตผู้อื่นมองว่าเขาไร้ข้อบกพร่องและทำทุกอย่างได้ไร้ที่ติ ใครจะรู้ว่าคุณชายซ่งมีความลับอย่างหนึ่งซ่อนอยู่ เขานอนนอกจวนไม่หลับหากไม่มีคนกล่อม ความลับน่าอับอายของเขาถูกเก็บไว้อย่างมิดชิดจนกระทั่งวันที่เขาออกจากจวนมาพบกับ 'จางเลี่ยงหรง' ระหว่างการเดินทางพวกเขาเผชิญเรื่องราวมากมายร่วมกันจนเกิดความรู้สึกซับซ้อนบางอย่างขึ้น และในความรู้สึกนั้น ยังซ่อนไว้ด้วยเงาทะมึนของชาติก่อนที่เขาพยายามจะลืม

>>นิยายเรื่องนี้ตัวเอกเป็น ชาย-ชาย<< "นิยายวายแฟนตาซีสุดมันส์!" นึกอยากจะเขียนก็เขียนไป นึกอยากจะดองก็ดองไป... นี่แหละเรื่องปกติของนัก (อยาก) เขียน แต่ใครมันจะไปคิดกันล่ะ ว่าวันหนึ่งจะหลุดเข้ามาในนิยายตัวเอง แถมยังเป็นเรื่องที่วางพล็อคไว้ว่าจะจบBad Endอี้ก!

รักอบอุ่นจากพี่ชายคนนี้นี้มันดีเกินกว่าจะเชื่อว่าเป็นจริงน่ะสิ ติดตามเรื่องราวความรักชวนฝันของเด็กหนุ่มคนหนึ่งที่สูญเสียความทรงจำ และพรสวรรค์ กับชายหนุ่มที่เข้ามาหยิบยื่นโชคดีให้เขาอีกครั้ง ท่ามกลางบรรยากาศอบอุ่นใจในยุค 90s ได้ใน 'กวีบทที่หนึ่ง'

ขอต้อนรับนักอ่านทุกท่านเข้าสู่ ระบบทวงคืนบทพระเอก นิยายที่มีพระเอกสุดโฉด ที่มองยังไงก็ไม่เหมือนพระเอก และนายเอกที่เอียงคอมองยังไงก็เหมือนพระเอกมากกว่านายเอก และระบบแฝดคนละฝาสุดฮาได้เลยครับ..

“ไป๋หลาน” หลวงจีนน้อยผู้มีจิตใจเมตตา ศรัทธาในคำสอนพระพุทธศาสนา ที่ขัดเกลาให้เขาเชื่อมั่นในความดีตั้งแต่เล็กจนเติบใหญ แต่แล้วความศรัทธาของเขาก็แทบขาดสะบั้น เมื่อชีวิตดำเนินมาพบจุดต่ำสุด! ความดีมากมายที่สะสมมาก็ช่วยอะไรเขาไม่ได้ ซ้ำสวรรค์ยังลิขิตชะตาให้เขาได้มาพบกับ “ฝูหลงฮาว” มารหนุ่มผู้เกลียดความดีและมนุษย์โลก กับเป้าหมายที่อยากจะทำให้หลวงจีนน้อยแปดเปื้อนจนสูญสิ้นศรัทธา!

ถังแตกอยู่หลายเดือนจนเฮือกสุดท้ายของชีวิต ก่อนที่เงินเก็บบาทสุดท้ายในกระเป๋าของผมจะหมดลง สวรรค์คงจะเห็นใจในความกัดก้อนเกลือกินของผม จึงส่งงานดีๆ เงินเน้นๆ มาให้ กะอีแค่เป็นนายแบบให้ศิลปินชื่อดังวาดรูปแค่นี้ง่ายจะตายไป เทียบกับเงินและงานที่จะได้มันคุ้มยิ่งกว่าคุ้มเสียอีก! "ถอดเสื้อผ้าของนายออกสิ" "ครับ?" ดะ….เดี๋ยวก่อนนะ นายแบบที่ว่านี่คือนายแบบนู้ดงั้นเรอะ!!!

“ม..มึงซื้อถุงยางมาทำไม” “ไว้ใช้กับเธอไง” “มึงพูดตรง ๆ แบบนี้เลยเรอะ อายบ้างมั้ย” “แล้วเธอล่ะ อายบ้างมั้ยที่ใส่เสื้อเชิ้ตสีขาวแบบนี้ บางก็บาง..” “ทำไม? กูจะถอดเสื้อเลยก็ยังได้ เพราะนี่มันห้องของกู” “งั้นเธอก็ตัดสินใจเอาแล้วกันว่าจะถอดบนเตียง โซฟา หรือระเบียง..”

พรหมไม่ได้ลิขิต ชีวิตก็ไม่ได้ถูกกำหนด ทว่าความซวยกลับทำให้ต้องกลายมาเป็นผู้ต้องสงสัยในคดีลักทรัพย์! "เฮ้ย!! อะไรเนี่ย คุณ บ้าเปล่า มาจับผมทำไม"

คำโปรยปกหน้า ยามเมื่อร่างบุรุษครึ่งนกระริกเล่นแหวกว่ายอยู่กลางธาราใส....ปีกสีขาวละเอียดนุ่มจึงสะบัดฟุ้งสวยงามจับตา คำโปรยปกหลัง สายฟ้าใจดิ่งวาบ...ใบหน้าหล่อเหลาของเขาตรงกับในฝันไม่มีผิดเพี้ยน คนในฝันมีอยู่จริง ๆ หรือไร ก้อนเนื้อข้างซ้ายในอกกระตุกเต้น พลันเหมือนจะหายไปในอากาศ ทั้งร่างหวิวไหวล่องลอยดั่งขนนกในยามราตรี ทัศนัยก็เช่นกัน...ดวงตาคู่ละมุนประสานมาที่เขาจนเลือดในกายแข็งนิ่ง รู้สึกอบอุ่นอย่างพิเศษ ทั้งสองเหมือนตกในภวังค์แห่งห้วงฝัน ดวงหน้านั้นเหมือนคุ้นเคยโหยหามานานแสนนานชั่วกัปชั่วกัลป์ “คุณปั้นผลงานนี้เองเหรอครับ” “ใช่ครับ...รูปปั้นในฝัน ....ภาพในจินตนาการ” จะมีใครรู้บ้างไหมเล่า...ว่ารูปปั้นลายรักปักษา บุรุษครึ่งนก ที่อยู่ตรงหน้านั้น มันบินได้และมีชีวิต !! รูปปั้นลายรักปักษาพร้อมแล้วที่จะนำทุกคนไปสู่เรื่องราวต่าง ๆ ที่เหนือจินตนาการ ทั้งการไปพบเจอค้างคาวปีศาจ กินรีริษยา และเขากับเขาที่มีความสัมพันธ์ซับซ้อนเป็นกินนรา บุรุษครึ่งนกในอดีตชาติ

เพราะต้องการเงินอย่างเร่งด่วนกิ่งกมลจึงยอมนอนกับทินกรเพื่อค่ารักษาพยาบาลของพ่อ ความใกล้ชิดและความใจดีของเขาทำให้เธอหวั่นไหว แต่สถานะคู่นอนที่มีกำหนดเวลาเพียงครึ่งปีอย่างเธอมีสิทธิ์คิดเกินเลยกับเขาด้วยเหรอ แม้จะพยายามหักห้ามใจเท่าไหร่แต่หัวใจก็ไม่รักดีดันไปตกหลุมรักอีกฝ่ายเข้าจนได้ **** “คุณเข้าห้องผิดหรือเปล่าคะ” “ห้องนี้ถูกแล้ว” นัยน์ตาคมดุสีนิลจ้องร่างอรชรเขม็ง ถามเสียงขรึมว่า “เธอผิดหวังเหรอที่เป็นฉัน” “ปะ เปล่าค่ะ” “มานี่สิ” ทินกรกวักมือให้หญิงสาวเข้ามาใกล้ กิ่งกมลลังเลเล็กน้อย เธอต้องทำตามคำสั่งของเขาไหมนะ เขาไม่ใช่คนที่เธอต้องให้บริการเสียหน่อย ทว่าเมื่อได้รับสายตาดุดันปนข่มขู่จากคนตัวโต ก็จำต้องขยับเข้าไปใกล้อย่างเลี่ยงไม่ได้ “เข้ามาใกล้อีกนิด ฉันไม่จับเธอกินหรอกน่า” ร่างบอบบางสะดุ้งเล็กน้อยเมื่อได้ฟังสิ่งที่เขาพูด ถึงจะเตรียมใจมาแล้วว่าต้องนอนกับคนแปลกหน้า แต่ว่าพอมาอยู่ในสถานการณ์จริงเธอกลับประหม่าจนทำตัวไม่ถูก แม้เขาจะไม่ได้มองเธอด้วยสายตาหื่นกระหายก็ตาม ครั้นเห็นท่าทางอิดออดของคนตัวเล็ก มือหนาก็เอื้อมไปคว้าเอวบางไว้แล้วดึงมาใกล้ เขายกเธอขึ้นมานั่งบนตัก โน้มใบหน้าลงไปกระซิบชิดใบหูเล็กน่ารักของคนในอ้อมแขน “ร้องครางสิ เร็วเข้า” “คะ?” กิ่งกมลงุนงง อยู่ๆ เขาก็มาสั่งให้เธอทำเรื่องน่าอาย ใครมันจะไปร้องออกเล่า

"เฟยเทียน" หวนนึกถึงเรื่องราวในความฝัน สตรีผู้นั้นมักสวมอาภรณ์สีขาว ดูบริสุทธิ์งดงาม รอยยิ้มของนางอ่อนหวานจับใจยิ่งนัก เขาในความฝันคล้ายว่ารู้จักสตรีผู้นั้นเป็นอย่างดี ทั้งเคยกอด เคยหอม เคยจุมพิต หรือแม้แต่คลอเคลีย ไปจนถึงค่ำคืนอันเร่าร้อน ล้วนมีหมด สตรีในฝันผู้นั้นทำให้จิตใจของเขาไม่สงบสุข ส่วนลึกคล้ายกำลังพร่ำหาทั้งที่ไม่รู้ว่าเป็นผู้ใด ทว่าเมื่อตื่นขึ้นมาเหตุการณ์เหล่านั้นก็เลือนราง มลายหาย จำไม่ได้อีกเสียแล้ว...

"หลี่เวิ่นเหยียน" หญิงสาวชะตาอาภัพ เมื่อครั้นอายุได้สิบเจ็ดหนาวก็มีราชโองการหล่นทับ ให้แต่งเข้าตำหนักอ๋องผู้หนึ่ง ดำรงไว้ซึ่งตำแหน่งชายาเอก แต่เดิมล้วนคิดว่าจะหาทางหนี เพื่อเริ่มต้นชีวิตใหม่ ทว่าคล้ายสวรรค์ไม่เป็นใจนัก เขาผู้นี้ยืนหยัดตัวคนเดียวท่ามกลางมรสุมใหญ่ นางจึงต้องคอยพยุงและต้านรับลมฝนช่วยเขาไว้ ด้วยคาดว่ายามจากกันจะได้ไม่ติดค้างเขานัก ไม่ทันได้รู้ตัว สานสัมพันธ์แห่งรักระหว่างนางและเขาก็ได้เริ่มต้นขึ้นเสียแล้ว

เหมยฮวายังมิลืมเลือนอดีตที่แสนจะเศร้าสลด จึงมิกล้าที่จะเชื่อใจและคิดเริ่มใหม่กับเขาผู้เป็นสามี ส่วนเขาผิงอ๋องก็ต้องเลือกระหว่างหน้าที่กับความรัก หากเลือกผิดแม้แต่ก้าว ย่อมเกิดความสูญเสียดั่งเช่นในฝันยามเขานิทรา

“ปราณชีวา” สาวออฟฟิศในวัยสามสิบปีผู้ไร้ซึ่งสังคมและความรัก จู่ๆ เธอก็ได้หลุดมายังดินแดนที่คล้ายกับยุคจีนโบราณ และได้กลายมาเป็นสาวน้อยผู้หนึ่งซึ่งเป็นถึงลูกสาวหัวหน้าชนเผ่าในทุ่งหญ้ากว้าง ทุกคนต่างก็เรียกเธอว่า “เย่วฉี” ผู้เป็นที่รักของบิดาและคนในเผ่า ทุกอย่างดูเหมือนว่าจะดำเนินไปด้วยดีและน่าตื่นเต้นถ้าเกิดว่า... ไม่มีการรุกรานของกลุ่มชนเผ่าอื่นเข้ามา! เหตุการณ์จะดำเนินต่อไปเช่นไรและลงเอยอย่างไร นี่จะเป็นศึกเพื่อชิงความรักหรือเป็นกลอุบายที่มีผู้วางหมากเอาไว้แล้วหรือไม่?

หนึ่งสตรีอ่อนหวานดุจบุปผาบอบบางช้ำน้ำ กับหนึ่งสตรีผู้ได้ชื่อว่าเป็นอันธพาลท้าต่อยตีคนไปทั่ว ท้ายที่สุดแล้วผู้ใดกันแน่ที่ปกปิดความจริงไว้หลังม่านไหมผืนบาง ........ ...... ... ‘อันธพาลแห่งเชื้อพระวงศ์’ หากพูดถึงคำนี้ขึ้นมา ทุกคนในแคว้นมู่อันก็จะนึกถึง ‘องค์หญิงห้าหว่านฮว๋า’ พร้อมกันโดยมิได้นัดหมาย ทั้งเอาแต่ใจ ไร้มารยาท ร้ายกาจไม่เคยมีชื่อดี เป็นผู้ซึ่งไม่มีผู้ใดเคยปราบพยศลงได้แม้กระทั่งโอรสสวรรค์ผู้เป็นบิดา ส่วนคุณหนูใหญ่แห่งจวนสกุลหลัน 'หลันเซวียน' นั้นได้ชื่อว่าเป็นสตรีที่พรักพร้อม ทั้งรูปโฉมงดงาม กิริยามารยาทอ่อนหวาน ผู้คนต่างให้คำเรียกขานนางว่า ‘บุปผาบอบบางแห่งหยางจิน’ ช่างแตกต่างดั่งเหวกับฟ้าราวถูกสลับชะตา ... ทว่าใครจะรู้เล่าว่าท้ายที่สุดแล้วสองสตรีที่ต่างกันสุดขั้วจะได้โคจรมาอยู่ชิดใกล้กันเพราะคำสั่งที่มิอาจคัดค้าน และใครจะรู้เล่าว่าวันหนึ่ง 'ความลับ' ที่ถูกปกปิดไว้นานถึงสิบแปดปีของคุณหนูใหญ่แซ่หลันจะถูกรู้เข้าโดยองค์หญิงห้าผู้แสนร้ายกาจนางนั้น! “คุณหนูหลันมิใช่สตรีหรอกหรือ?” “...”

มีพบมีพรากยากทำใจ เหลือเวลาอีกเท่าใดใครจะรู้ เหลียนฮวาพลัดถิ่นฝืนทนอยู่ หวังเพียงแค่เคียงคู่ท่านจนวันตาย "เหลียนเอ๋อร์ เจ้านอนนานเกินไปแล้ว ควรที่จะตื่นขึ้นมามาเสียทีแล้ว อาหยางถามหาเจ้ากลับพี่ทุกวัน จนตอนนี้พี่ไม่รู้ว่าจะตอบเขาเยี่ยงใดดี เจ้ารีบตื่นขึ้นมาช่วยตอบคำถามเขาแทนพี่หน่อยเถอะ ส่วนบุตรสาวทั้งสี่คนของพวกเรานางช่างน่ารักน่าเอ็นดูยิ่งนัก พวกนางดูคล้ายกับเจ้าไม่มีผิดเพี้ยน เจ้าต้องรีบตื่นขึ้นมาเพื่อพบหน้าพวกนางโดยเร็วนะ" เสียงพูดพร่ำเบาๆ ราวกับเสียงกระซิบ ที่ดังอยู่ข้างหูในทุกค่ำคืนที่บัวบูชาหลับตานอน มันทำให้เธอรู้สึกเจ็บปวดใจเป็นอย่างมาก และที่สำคัญก็คือ เธอไม่รู้ว่านี้มันเป็นความฝันนหรือว่าความจริงกันแน่

บัวบูชา แซ่หลิว หญิงสาววัย25ปี ที่มีชีวิตแสนจะธรรมดา ไม่มีอะไรมากแค่ตื่นเช้ามาก็ไปทำงานกลับมาก็นอน ชีวิตของเธอหมุนเวียนอยู่แบบนี้มานานหลายปีตั้งแต่เรียนจบมา แต่จู่ ๆ ในเช้าวันหนึ่ง ชีวิตที่แสนจะธรรมดาของเธอก็จบลง เพราะมัวแต่อ่านหนังสือนิยายไปและด่าตัวละครไปด้วยจนต้องสำลัก มิหนำซ้ำวิญญาณของเธอยังดันเข้าไปอยู่ในร่างของตัวประกอบหญิงผู้แสนอ่อนแอ แถมยังตายลงตั้งแต่บทแรกอีกด้วย แล้วแบบนี้เธอจะทำอย่างไรต่อไปดีเพื่อรักษาชีวิตนี้ให้อยู่รอดในโลกนิยายบ้า ๆ แห่งนี้

เมื่อหญิงสาวในยุคปัจจุบัน ที่ไม่เคยคิดจะมีสามีมาก่อนในชีวิต แต่ว่าหลังจากตายลงด้วยโรคระบาดโควิด-19 วิญญาณของเธอกลับได้มาเกิดใหม่ ในร่างของเด็กสาวคนหนึ่ง ในยุคที่คล้ายจีนโบราณและยังมีสามีพิการอีกด้วย! "เฮ้ย! จะทำอะไร" น้ำตาล มองชายแปลกหน้าด้วยสายตาดุดัน อีกทั้งยังคงกำนิ้วมือของเขาเอาไว้ จนแน่นด้วยแรงอันน้อยนิด ต่งจิ่นสือ เห็นสายตาของภรรยาที่จ้องมองมา ราวกับว่าเขาคือคนแปลกหน้าก็ให้รู้สึกงุนงงยิ่งนัก นี่นางคงไม่ได้เสียสติขึ้นมาหรอกกระมัง มิใช่ว่าสิ้นใจไปแล้วหรอกหรือ?

เขาเป็นดั่งเรื่องเล่าที่แสนงดงาม ส่วนนางก็เป็นดั่งสายน้ำอันเงียบสงบ ที่เขามักจะหลงลืม ........... นักวาดโนเนมชีวิตลูซเซอร์แบบสุด ๆ จู่ ๆ ก็ได้ทะลุมิติเข้าไปอยู่ในโลกของม่านฮวาที่เธอเคยอ่าน ว่าแต่ปกติเขาทะลุมาเป็นนางเอกกันไม่ใช่เหรอ ทำไมเธอถึงกลายมาเป็นนางรองกันล่ะ แถมยังเป็นนางรองที่มักจะถูกพระรองหลงลืมอีกด้วย แล้วตัวละครนี้มันอะไรกันเนี่ยคุณนักเขียนนนน ทำไมบทมันจางขนาดนี้ มาคิดดูอีกทีเป็นนางรองก็ไม่แย่เท่าไหร่ ก็ในเมื่อเธอรู้เรื่องราวทั้งหมดของม่านฮวาเรื่องนี้นี่นา แต่....เดี๋ยวนะ ทำไมเส้นเรื่องของม่านฮวามันเปลี่ยน เปลี่ยนไปแล้ว เปลี่ยนไปในแบบที่เธอคาดเดาอะไรไม่ได้เลย