"ขอบคุณที่มาส่งนะคะ" "พรุ่งนี้หวานต้องไปกี่โมงครับ" ขณะที่ถามสายตาก็สอดส่องไปทั่วคอนโดของเธอ ก่อนจะมาหยุดลงที่ใบหน้าหวานๆ ของเธออีกครั้ง "หกโมงเช้าหวานต้องถึงแล้วค่ะ หวานต้องไปเตรียมงานประชุมผู้ปกครอง" "เดี๋ยวพี่มารับครับ หวานไม่มีรถนี่" "อ๋อ ไม่เป็นไรค่ะ เดี๋ยวหวานเรียก…" "เดี๋ยวพี่มารับเองครับ หวานเป็นถึงเพื่อนของน้องสาวพี่นะ อีกอย่างเป็นครูของเด็กแสบอีกด้วย พี่จะปล่อยให้หวานลำบากได้ยังไง" เอะอะก็เพื่อนน้องสาว เอะอะก็ครูของเด็กแสบ เดี๋ยวอีกหน่อยจะเป็นเมียพี่ให้ดู! "หวานจะรอนะคะ" เธอส่งยิ้มแห้งๆ ไปให้ ทั้งๆ ที่ในหัวสมองมีแต่เรื่องร้ายกาจเต็มไปหมด "พี่เตคะ" "ครับ" "ชั้น 35 ห้อง 35/15 นะคะ" คิดว่าเธอจะให้รอข้างล่างเรอะ ฝันไปเถอะ! "หวาน" "บายค่ะ" ปล่อยให้พ่อม่ายยังหนุ่มอึ้งกับการทอดสะพานอย่างโจ่งแจ้งของเธอด้วยอาการเขินอาย เขามองเธอจนเดินหายเข้าไปในคอนโดก่อนจะระบายยิ้มออกมาอย่างไม่ปิดบัง

"กะปิ มาทำงานกับฉันสิ" น้ำเสียงเจ้าเล่ห์ แววตามีนัยแอบแฝง ริมฝีปากที่ขบเม้มเข้าหากัน ในขณะที่มองร่างบางด้วยความหื่นกระหาย "งานอะไรหรือคะ" เด็กสาวว่าพลาง อุ้มลูกน้อยในอก ที่เพิ่งคลอดมาได้แค่สามเดือน แววตาแฝงไปด้วยความดีใจ หากทว่าอีกฝ่าย ไม่ได้มองเธอแบบนั้น ก่อนจะส่งสายตาให้กับลูกน้องของตนที่ยืนรอคำสั่งด้านหลัง

“อ๊าสสสส” เสียงร้องครางเบา ๆ เล็ดลอดออกมาจากริมฝีปากคู่สวย เมื่อมือหนากำลังบีบนวดความสาวของดลวาอย่างหื่นกระหายในร่างของเธอ “ต้องการแบบนี้หรือไง” น้ำเสียงหวานเอ่ยถาม แววตาโรคจิตที่กำลังจะขย้ำเหยื่อของเขา จ้องมองไปยังใบหน้าของหญิงสาว “คนเป็นแฟนกัน มีอะไรกันเป็นเรื่องธรรมดาไม่ใช่หรือคะ” ว่าพลาง ก็นำแขนทั้งสองข้างโอบที่รอบคอของเขาอีกครั้ง พร้อมกับใช้จมูกหอมเข้าไปที่แก้มของเขาเหมือนเป็นแฟนกันมานาน “มันก็ใช่ แต่พี่ว่าคงไม่เหมาะ เราเพิ่งจะคบกันไม่ถึงนาทีด้วยซ้ำ” เขากล่าวอย่างสุภาพบุรุษ ทั้งที่ใจของเขามันอยากจะครอบครองเธอแทบแย่

สำหรับชีคคาร์ไลส์ผู้ซึ่งได้ชื่อว่า "หนังสือเดินได้แห่งอัลดิน" นางคือ "หมอผีพระคู่หมั้นที่เขาไม่รู้จัก" แต่เมื่อได้พบกันอีกครั้งในโค้งความตาย มนต์รักทะเลทรายที่ 'เล่ารัก' มากกว่า 'เร่าร้อน' จึงเกิดขึ้น

เมื่อเธออ่านนิยายถึงตอนจบก็ต้องอารมณ์เสีย เมื่อตอนจบของนิยายที่เธอติดตามอยู่นั้น จบลงด้วยนางเอกฆ่าพระเอกล้างแค้น อี๊หลาน หญิงสาวที่ป่วยใกล้ตายจึงถูกดึงเข้าไปในโลกของนิยายออนไลน์ที่เธอชื่นชอบเพื่อเข้าไปเปลี่ยนแปลงเรื่องราวในตอนจบ แต่มันกลัยไม่ง่ายเลยเมื่ออี็หลานเผลอใจจนเกินเลยไปกับ เยี่ยจื่อสือ นางเอกของเรื่อง แล้วเรื่องราวในนิยายมันจะจบลงได้อย่างไร?

“คุณเป็นยังไงบ้าง” กฤตภาสรั้งคนตัวเล็กเข้ามากอด เพราะเขาไม่ได้มาพบเธอเกือบสัปดาห์เพราะติดงานต่างจังหวัด “ขิงสบายดีค่ะ” “แล้วคิดถึงผมหรือเปล่า” “คิดถึงค่ะ” “ผมก็คิดถึงคุณ คิดถึงมาก” ปากหยักแนบเข้ากับริมฝีปากอิ่มทันทีที่พูดจบ จากนั้นเขาก็ตักตวงความหวานในโพรงปากเล็กด้วยความคิดถึงเนิ่นนานจนอีกคนหายใจหายแทบไม่ทันเลยต้องส่งเสียงทักท้วง “พะ...พอแล้วค่ะ” อัญญาดาเอ่ยเบาๆ เมื่อปากหยักถอนจูบแล้วเขาก็หันไปซุกไซ้ซอกคอแทน “ผมคิดถึงคุณ” “ขิงรู้แล้วค่ะ” “งั้นขอชื่นใจอีกหน่อยได้ไหม” ขอแต่ไม่รอคำอนุญาตจากคนตัวเล็ก เขาจูบเธออย่างดูดดื่ม สองมือก็กอดรัดร่างเล็กแนบแน่น จนพอใจแล้วก็ถอนจูบออกมา แล้วมองใบหน้าแดงระเรื่อด้วยแววตาหื่นกระหาย อัญญาดาหัวใจเต้นรัว หวั่นใจกับสายตาของเขา

“หากน้องสาวที่คุณหวังจะ Oops! ในอนาคต กำลังจะมีความรักกับผู้ชายอื่น...คุณจะทำอย่างไร?”

อามินเป็นเด็กสาววัย18ที่สวยคมขาวใสหุ่นเหมือนนางแบบ ด้วยความที่เธอสวยมากจึงมีหนุ่มๆผลัดเปลี่ยนมาคบมาจีบไม่ขาดสาย ทว่าพอมีคลิปหลุดของเธอออกไปในโลกโซเชี่ยลคุณพ่อเลี้ยงลูกครึ่งไทยฝรั่งจึงจัดการเธออย่างโหดหื่น นับแต่นั้นมาอามินก็ตกเป็นทาสสวาทของพ่อเลี้ยงกล้ามโตไปโดยปริยาย และดูเหมือนว่าเค้าจะหึงหวงลูกสาวยิ่งกว่าเมียตัวเองเสียอีก

'วัชรวีร์' (อ่านว่าวัด-ชะ-ระ-วี) ก็แค่หนุ่มหล่อพ่อรวยมากความรู้ วัยยี่สิบเศษที่ไม่พร้อมจะหยุดหัวใจไว้ที่ใคร แต่ไม่ต้องการนั่งเหงาใจ ดังนั้นเขาจึงคบผู้หญิงพร้อมกัน 5 คน (ไม่รวมกิ๊กอีกนับสิบ) และแบ่งเวลาให้ทุกคนอย่างเท่าเทียมกัน หรือภาษาง่ายๆ สับราง รางของเขาดำเนินไปได้ด้วยดี แต่ถูก 'เพลงพิณ' เพื่อนสนิทของ 'รวิภา' สาวใสคนแรกที่เขาคั่วอยู่ ทำให้รางของเขาชนกันจนพัง ทั้งยังแฉลงเน็ต ชั่วข้ามคืนทุกคนก็ได้รู้จักเขา วัชรวีร์ในฐานะเจ้าพ่อนักสับราง ได้มีชื่อเสียงเอ๊ยชื่อเสียเพิ่มขึ้น และอย่างที่ทุกคนรู้ๆ กัน กระแสโซเชียลมันแรง พอเพลงพิณเอาเรื่องเขาลงเน็ตก็เจอแต่คอมเม้นท์ที่เมคเรื่องมาใส่ร้ายเขาต่างๆ นานา เช่น บอกว่าเป็นเมียเก็บเขา (ดูเบ้าหน้าตัวเองก่อนมะ!) จนเสด็จพ่อไล่เขาออกจากตระกูล!!! ยัยเพลงพิณ ฝากไว้ก่อนเถอะแค้นนี้ต้องชำระ พลันเขาก็นึกถึงฮ่องเต้ในหนังที่เคยดู ทีฮ่องเต้มีสนมเป็นร้อยเป็นพันคนไม่เห็นมีใครว่า ฮ่องเต้จะให้เวลาใครเป็นพิเศษก็ไม่มีใครแย้ง แต่เขาเนี่ยแค่สับรางทำไมทุกคนทำเป็นใหญ่เป็นโต แล้ววัชรวีร์ก็เกิดความคิดนึงขึ้นมา 'กุอยากเป็นฮ่องเต้โว้ยยยยยยยย' ไม่รู้ว่าสวรรค์มีตาหรือนรกมีหู ถึงทำให้ความปรารถนาของเขาเป็นจริง วัชรวีร์เมาจนเดินตกท่อ หัวกระแทกพื้น เมื่อฟื้นขึ้นมาเขาก็มาอยู่ในร่างของ 'พระเจ้าต้าเทียน' อดีตชาติของตัวเขาเอง ผู้ซึ่งสิ้นพระชนม์ เพราะโดนพระสนมวางยาพิษ (น่าอนาถยิ่งนัก) แต่วิญญาณของฮ่องเต้ยังอยู่ และยินดีแลกร่างของตนกับวัชรวีร์ โดยให้วัชรวีร์ย้อนไปในช่วงก่อนที่ตนจะโดนวางยาพิษดับอนาถ และมีเงื่อนไขอย่างหนึ่งคือ วัชรวีร์ต้องบริหารบ้านเมืองให้ดี หาตัวผู้บงการให้ได้ รวมทั้งห้ามแต่งตั้งฮองเฮามั่วซั่วด้วย เรื่องราวจะเป็นอย่างไรต้องติดตาม

จีรวัฒน์มั่นใจมาตลอดว่าตนรักผู้หญิงมีแฟนมากี่คนก็ผู้หญิงหมดตอนนี้เธอก็ยังคบ ญาดาสาวน้อยสุดแสนน่ารักของเธอ ปัญหามันอยู่ที่มีคำสั่งฟ้าผ่ามาจากผู้เป็นปู่ว่าให้เธอมีลูกแถมไม่เอาน้ำเชื้อใครที่ไม่รู้จักอีก

“หากภรรยาที่แต่งงานกันมาได้ 5 ปี บอกกับคุณว่า จะให้คุณทำกับผู้หญิงอื่น เพื่อมีลูกให้กับเธอ...คุณจะทำอย่างไร?”

คิดว่าแผนของพระองค์ล้ำเลิศนักใช่หรือไม่!? แล้วเราจะได้เห็นดีกัน หม่อมฉันจะทำให้เห็นเองว่าแท้จริงแล้วหมากกระดานนี้เป็นของผู้ใด -เล่ม 2: ความปรารถนาในใจ- “เจ้าไม่ทำตัวพูดจาอวดดีกวนประสาทใส่ข้าสักวันจะได้หรือไม่!?” ร่างสูงเอ่ยหลังจากที่เริ่มรู้สึกหัวเสียขึ้นมาอีกครั้ง เขาตั้งใจจะพูดคุยกับอีกฝ่ายดีๆ แท้ๆ ทว่า...ดูคำพูดแต่ละคำที่นางตอบเขาสิ! “เช่นนั้นคงต้องรอให้หม่อมฉันตายก่อนเพคะ” ซู่ซู่กล่าว “...หากข้ามิปรารถนาให้เจ้าตาย แม้แต่นรกก็มาเอาตัวเจ้าไปไม่ได้!” “แล้วเราจะได้รู้กันเพคะ!”

เธอโดนแฟนของเขาแย่งคนรัก ทั้งคู่จึงหันมาคบ (กิน) กันเอง ถึงได้รู้ว่าเข้ากันได้ดีอย่างไม่น่าเชื่อ และเมื่อแฟนเก่าของชายหนุ่มอยากจะมาเอาคืน ก็ฝันไปเถอะ.... “เข้ามาตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย แล้วนี่คุณมาทำอะไรที่นี่ ลุกเร็ว” ชายหนุ่มที่ทั้งเนื้อทั้งตัวมีแค่ผ้าเช็ดตัวผืนเดียวพันรอบเอวเอาไว้เดินเข้าไปพยุงร่างบางที่นอนอยู่บนพื้นห้อง “ไม่อ้าว...เย็นๆ ๆ ฉันชอบ จะนอนตรงนี้” “ไม่ได้ เดี๋ยวผมพาคุณกลับห้อง” ชายหนุ่มบอกแล้วลุกขึ้นจะผละออกไปใส่เสื้อผ้า แต่ในขณะนั้นเอง คนที่นอนอยู่บนพื้นก็ยื่นมือมาคว้าแล้วดึงชายผ้าเช็ดตัว เป็นผลให้มันหลุดติดมือของเธอไปอย่างไม่ตั้งใจ “เฮ้ย! ” ทีปต์พยายามตะครุบแต่ไม่ทันเสียแล้ว เขารีบนั่งลงตามสัญชาตญาณ “ขอผ้าเช็ดตัวคืนด้วยครับ” ชยานีมองหน้าคนขอแล้วยิ้มตาปรือ นอกจากไม่คืนแล้วเธอยังคลานเข้าไปผลักร่างสูงที่นั่งคุกเข่าอยู่ให้นั่งลงกับพื้น “คุณอายเหรอ” เธอถามพลางใช้มือลูบไล้แผงอกเปลือยเปล่า “พะ...พอเถอะคุณเมามากเกินไปแล้ว” ทีปย์ห้ามหญิงสาวเสียงสั่นพร้อมกับตะครุบมือของเธอเอาไว้ไม่ให้ซุกซนมากไปกว่านี้ “อยากให้พอจริงเหรอคะ ดูสิตรงนี้คุณมันสู้แล้วนะ” ชยานีที่ไม่มีสติสัมปชัญญะถามเสียงกลั้วหัวเราะเมื่อบางอย่างกลางลำตัวของเขามันกำลังชี้หน้าเธออยู่ “ก็คุณเล่นลูบซะขนาดนี้” ทีปย์รีบเอามือบังอย่างเขินๆ นอกจากแฟนแล้วเขาก็ยังไม่เคยแก้ผ้าต่อหน้าผู้หญิงอื่นเลย “ไหนๆ ตอนนี้พวกเราก็โสด เรามาเล่นอะไรๆ สนุกๆ กันไหม” ชยานีชักชวนพลางทำสีหน้ายั่วยวนอีกฝ่ายสุดฤทธิ์ “อย่าเลย” หากแต่ชายหนุ่มกลับปฏิเสธด้วยน้ำเสียงที่ไม่ได้หนักแน่นเลยสักนิด “ทำไมคะ พวกเขาทำได้ ทำไมพวกเราจะทำไม่ได้” ว่าแล้วชยานีก็ก้มลงใช้ปากครอบครองความแข็งแกร่งของทีปต์ที่เตรียมพร้อมใช้งานอย่างไม่ลังเล เหมือนกับบังคับทางอ้อม คือทนได้ก็ทนไป

ผู้ชายที่อายุมากกว่าเกิน5ปีถือว่าแก่ไปสำหรับปฐมา แต่ติณณ์ผู้ชายร่วมชายคาที่อายุมากกว่าหญิงสาวถึง15ปี ที่ขยันหยอดขยันอ่อย ทำให้ปฐมาถึงกับเกาะเงื่อนไขที่ตัวเองตั้งขึ้นไว้แน่น เมื่อรู้ว่าหัวใจมันสั่นคลอน +++++++++ “แล้วพี่ไม่มีแฟนเหรอคะ” ปฐมาเผลอถามออกไปแล้ววางสีหน้าไม่ถูก เมื่ออีกฝ่ายหันมาเลิกคิ้วมอง “ขอโทษค่ะ” เธอยกมือไหว้ บางทีเธอไม่ควรถามเรื่องแบบนี้ แต่.... “ยังไม่มี สนใจสมัครไหมล่ะ” ติณณ์หัวเราะชอบใจเมื่อเห็นสีหน้าเหวอๆ ของหญิงสาว “ถ้าอยากสมัครรีบมายื่นนะ พี่ใกล้จะปิดรับแล้ว” ชายหนุ่มกระเซ้าหนักเข้าไปอีก คราวนี้นอกจากหน้าจะเหวอแล้วยังแดงระเรื่ออีก เขามองก่อนจะเดินหัวเราะขึ้นห้องไปอย่างอารมณ์ดี

“ผมคิดถึงคุณนะ” วาโยกระซิบพร้อมยกมือขึ้นปัดผมที่ตกลงมาปกหน้าของหญิงสาวขึ้นไปทัดที่ใบหู “เพราะอะไรนะทำไมผมลืมคุณไม่ได้” แล้วเลือนมือนั้นมาประคองใบหน้านวลที่แดงระเรื่อชวนมอง “เพราะฉันเป็นคนชวนคุณก่อนมั้งคะ” ชญานินบอกเหตุผลที่พอจะคิดได้เสียงแผ่วพลางหลุบตาต่ำ รู้สึกตัวร้อนผ่าวตั้งแต่หัวจรดเท้า ใจเต้นระรัวแทบจะหลุดออกมานอกอก รุนแรงยิ่งกว่าเจอเขาในลิฟท์เสียอีก “ผู้หญิงหลายคนก็เคยชวน แต่ผมไม่เคยรู้สึกแบบนี้” วาโยสารภาพ “พูดแบบนี้กับผู้หญิงที่เคยชวนคุณทุกคนหรือเปล่าคะ” ชญานินย้อนถามเสียงสั่น เมื่อมือของเขาเริ่มอยู่ไม่สุข “ผมอยากให้คุณเชื่อ” “เป็นคำสั่งของเจ้านายหรือเปล่าคะ” ไม่รู้เพราะอะไรทำให้เธอถามคำถามเหมือนปูทางให้เขา “ถ้ามันจะทำให้คุณยอมเป็นของผม ก็ขอใช้สิทธิ์นั้นได้ไหมล่ะครับ” เหมือนขออนุญาต แต่วาโยไม่คิดจะรอ พูดจบเขาก็ก้มลงไปจุมพิตริมฝีปากอิ่มตรงหน้า บดจูบเบาๆ ละเลียดลิ้มรสความละมุน เมื่ออีกฝ่ายมีปฏิกิริยาตอบรับ ชายหนุ่มจึงเพิ่มความเร่าร้อนดูดดื่มขึ้นเรื่อยๆ

++ คำโปรย ++ 'ตังเม' และ 'พาย' เป็นคู่อริเก่าตั้งแต่สมัยเรียนมัธยมต้น พวกเขามักจะตบตีกันเพราะเรื่องไม่เป็นเรื่อง จึงโดนทางเจ้าหน้าที่ตำรวจ ทำทัณฑ์บน ให้หญิงสาวทั้งสองบำเพ็ญประโยชน์กับทางหน่วยงาน แล้วทั้งคู่จะลงเอยรักอย่างไร ติดตามอ่านกันได้ค่า +++ เนื้อหาบางส่วน +++ “แกชอบฉันเหรอ” จู่ ๆ ตังเมก็เปิดปากถามอย่างเขิน ๆ เมื่อนึกถึงเหตุการณ์ในอดีต “ปะ เปล๊าเล้ย ถึงฉันจะเป็นผู้หญิงห้าว ๆ แต่ก็ชอบผู้ชายนะเว้ย” เจ้าตัวปฎิเสธเสียงสูง หากแต่อีกฝ่ายทำหน้าไม่เชื่อ “ละ แล้วแกจูบฉันทำไม” ตังเมอดที่จะเปิดปากถามไม่ได้ ทุกครั้งที่มีการทะเลาะวิวาทเกิดขึ้น พายชอบจูบเธอที่เผลอ “ฉะ ฉันก็แค่อยากจะแกล้งแกก็เท่านั้นเอง” พายเบือนหน้านี้ ก่อนจะหยิบถุงขนมมาเปิดทาน

.. "ใครให้คำนิยาม ว่าการแต่งงานคือตอนจบของชีวิต การแต่งงานต่างหากล่ะ ที่เป็นจุดเริ่มต้นของเรื่องราวทั้งหมด" .. . . . # "หากมนุษย์เราสามารถย้อนอดีตไปได้ แล้วการแก้ไขเรื่องราวในอดีต จะทำให้อนาคตเปลี่ยนแปลงไหม" ++ เนื้อหาบางส่วน ++ “ยังไม่นอนอีกเหรอป้า” เด็กชายลืมตาตื่นขึ้น เมื่อได้ยินเสียงพึมพำของอีกฝ่ายเมื่อสักครู่ “กะ กำลังจะหลับ แล้วเราตื่นขึ้นมาทำไม” หญิงสาวตอบกลับไป โดยที่แขนของเธอในตอนนี้ มีเด็กชายนอนหนุนแทนหมอนไปเสียแล้ว “ก็ป้าบ่นอะไรพึมพำ ๆ เล่นซะผมตื่น แบบนี้ป้าต้องนอนกอดผม” เด็กชายกระซิบกระซาบกับหญิงสาว เพราะหากเขาพูดเสียงดัง กลัวจะทำให้คนในบ้านตื่น “คิดอะไรกับฉันมั้ยเนี่ย ยัยเด็กแก่แดด” โสธิยาหรี่สายตามอง ถึงแม้ว่าจะมืดจนมองไม่เห็นก็ตาม แต่เธอสัมผัสได้จากลมหายใจที่เป่าลดในวงแขนของเธอ

เพื่อรักษาสัญญาที่ให้ไว้กับเพื่อนรัก หัวขโมยกำพร้าจากเผ่าพันธุ์ธีฟจึงตัดสินใจทำการใหญ่ ด้วยการขโมยของวิเศษในตำนานอย่าง 'น้ำตามังกร' เรื่องยาก เรื่องใหญ่ ก็ไม่เท่าเรื่องที่เป็นไปไม่ได้ ก็มังกรที่ว่า มันเป็นแค่นิทานน่ะสิ!!

หลังจากที่มินตราถูกฆาตกรรมอย่างโหดเหี้ยม ทำให้อัศวิน(สามี) และนาริน(น้องสาว) นั้นเสียใจเป็นอย่างมาก การกลับมาเจอกันอีกครั้งกับความลับที่ถูกซ่อนไว้ ฆาตกรคือใครกันแน่ ความรักของทั้งคู่จะลงเอยเช่นไร..

ชายมากประสบการณ์อย่างเขาสุดท้ายก็ยอมศิโรราบให้กับหญ้าอ่อนซึ้งไร้ประสบการณ์ เธอสามารถมัดใจเขาอยู่หมัดจนไม่อาจมองใครอื่นได้อีกต่อไป

มยุรีเป็นเด็กสาวที่ถูกเก็บมาเลี้ยง บ้านของเธออยู่ในป่าลึก แม่มีอาชีพทำสวน พ่อมีอาชีพล่าสัตว์ พี่ชายทำอาชีพขนของป่าไปขายในเมือง เด็กสาวกับพี่ชายไม่ใช้ลูกแท้ๆของพ่อและแม่ เพราะทั้งคู่ต่างถูกเก็บมาเลี้ยงจากคนละหมู่บ้าน พอโตเป็นสาวมักมีเรื่องประหลาดเกิดกับเธอ ทั้งมีคนมาลูบมาคลำตอนหลับ มีคนแอบดูเธออาบน้ำ และมากกว่านั้นคือถึงเนื้อถึงตัว ในที่สุดก็เกิดเรื่องผิดบาปขึ้นจนได้ ทว่าเรื่องบาปที่ว่านั้นเกิดจากผู้ชายที่มากกว่าหนึ่งคน

น้องอยากจังเลยค่ะ พี่ช่วยน้องที ...เข้ามาแรงๆเลยนะ เล่มที่2ของ ถ้าพี่ชอบแทง..มาแยงรูน้อง ยังเสียวยังมันส์เหมือนเดิม เพิ่มเติมคือระวังน้ำแฉะ อิอิ

บุรุษในตระกูลสามีล้วนรังแกข้า ! ข้าไม่เป็นแล้ว.. ภรรยาที่ดีของสามี ข้าจะเป็นสตรีแพศยาให้สาสมแก่ใจพวกท่าน ! ----------------------------------------------------------------------------- “โอ้... น้องสะใภ้ข้า งดงามยิ่งนัก มิน่าเล่า น้องชายข้าถึงได้อยู่ในเรือนหอถึงเจ็ดวันเจ็ดคืน อ่า.... เยี่ยเหมย” เขาพึมพำชื่อนางราวกับต้องมนต์ ลูบฝ่ามือไปเรือนร่างนุ่มเนียน แล้วรีบถอดอาภรณ์ของตนออกอย่างว่องไว “เยี่ยเหมย.... น้องสะใภ้ของข้า” เขาเรียกนางเสียงแหบพร่า ขณะก้าวขึ้นเตียง ทาบทับร่างนางไว้ แล้วใช้มือข้างหนึ่งตรึงสะโพกนางไว้แน่นไม่ให้ขยับหนี เยี่ยเหมยพลันเห็นภาพใบหน้าของสามีผุดขึ้นในหัวของนาง น้ำตาไหลพรากออกมา “ไม่... อย่า...” เยี่ยเหมยส่ายหน้าไปมา พยายามขยับสะโพกหนีจากการรุกราน แต่มิอาจเคลื่อนไหวได้ “ไม่ต้องกลัว... ข้าจะมอบความสุขให้เจ้ายิ่งกว่าน้องชายไม่เอาไหนของข้าเสียอีก” สิ้นคำเขาก็บรรเลงเพลงสวาทถาโถมเข้าใส่นางอย่างดุดันไม่ออมแรงแม้แต่น้อย

สวรรค์ท่านรังแกข้าเกินไปแล้ว ! สาวโสดอย่างฉันไม่รู้จะซวยอะไรนักหนา หงี่จนตายเพราะดิลโด้แท่งเดียว มิหนำซ้ำยังเกิดใหม่เป็นลูกเมียน้อย แถมถูกบังคับให้แต่งกับบุรุษปัญญาอ่อน ! ..................................................................... “ข้านั่งรอเจ้าบ่าวอยู่ในห้องหอ ไม่รู้ว่าขั้นตอนต่อไปควรจะทำอย่างไร จึงได้แอบมาดูเจ้าค่ะ” คุณหนูชุนหลานหาคำแก้ตัว “เช่นนั้นแล้ว.... เจ้ารู้หรือยัง ว่าเข้าหอต้องทำอย่างไร” หวงเหยาโน้มเข้าไปใกล้นาง “ข้าเพิ่งจะดูได้นิดเดียว ก็วิ่งเตลิดหนีมาเสียก่อนเจ้าค่ะ” นางตอบอย่างไร้เดียงสา “งั้น... ให้ข้าสอนบทเรียนการเข้าหอให้เจ้าด้วยตนเองดีหรือไม่” “แต่ข้ากลัวพี่สาวข้าจะล่วงรู้” คุณหนูชุนหลานแกล้งตีหน้าเศร้า ทั้ง ๆ ที่ในใจนั้นตะโกนตอบรับเขาไปนานแล้ว “เรื่องนี้ มีแค่พวกเราสองคนที่รู้ มาเถิดข้าจะพาเจ้าไปที่ที่ไม่มีผู้ใดหาเราพบ แล้วข้าจะสอนให้เจ้าร้องถึงสวรรค์เชียวหละ"