เมื่อความรักระหว่างเขากับเธอก็น่าจะราบรื่นดี ถ้าเธอไม่ทำผิดต่อเขาโดยการหนีการแต่งงานที่กำลังจะเกิดขึ้น โดยไม่บอกกล่าวใดๆ ...การตามล่า ทวงคืนหัวใจจึงเกิดขึ้น แต่แล้วเมื่อเขาได้รู้สาเหตุของการหนีครั้งนี้ เขาจึงทุ่มเททุกอย่างให้กับเธออีกครั้ง ไม่เว้นแม้แต่ชีวิต จนเขากลับกลายเป็นปีศาจร้าย... น้ำใสจะหาทางออกกับเรื่องนี้อย่างไรต่อไป ระหว่างเธอและเขาจะกลับมาเป็นเหมือนเดิมได้อีกมั้ย.... จอมใจมาเฟีย [Mafia’s Beloved] คำโปรย: “ถอยไปนะ!!!” “ไม่สู้แล้วเหรอ” น้ำใสกำปมผ้าขนหนูไว้แน่น ดวงตากลมจดจ้องเข้าไปในดวงตาสีเทาของเขาเขม็ง แม้ตัวเองจะเสียเปรียบแต่เธอไม่มีทางยอมแพ้ง่ายๆ “จะเอายังไง” “นั่นสินะ! ไม่อยากเชื่อเลยว่าอย่างเราสองคนจะมาถึงจุดนี้ได้เหมือนกัน...ใครกันนะที่บอกรักกันได้ทุกเวลา...ไม่อายปากบ้างเหรอ” คำเย้ยหยันที่ถูกพ่นออกมามันไม่ได้แค่ทำร้ายจิตใจคนฟังเพียงฝ่ายเดียว ในทางตรงข้ามคนพูดน่าจะอาการสาหัสยิ่งกว่า “แล้วไง! คุณก็เหมือนของกินมีใครบ้างที่กินของเดิมซ้ำๆกันทุกวัน คำแรกมันก็ชื่นมื่นน่าลิ้มลองเป็นธรรมดา คำที่สองก็ยังน่าพิสมัย แต่คำต่อๆไปใครจะยังกลืนมันลงละในเมื่อรู้รสชาติแล้ว เมื่อถึงเวลาก็ต้องหารสชาติใหม่ๆมาลอง...ใช่มั้ย” แววตาของเอ็ดเวิร์ดเปลี่ยนไป สีหน้าและแววตาของน้ำใสมันช่างเข้าได้กับคำพูดของเธอเสียจริง นี่เขาเกิดหวั่นไหวใช่เหรอเปล่าว่าเธอคิดอย่างที่พูดจริงๆ ความเบื่อหน่ายอย่างงั้นเหรอ... “ได้!!! ในเมื่อเธอเบื่อรสชาติที่ฉันอุตส่าห์ปรุงแต่งมันเพื่อเธอคนเดียว งั้นลองรสชาติใหม่ก็...แล้ว...กัน!” อร้ายยยย!!! น้ำใสร้องดังลั่นเมื่อเอ็ดเวิร์ดกระชากผ้าขนหนูออกจากการปกป้องเรือนกายเปลือย ควับ!!! แรงเขากับแรงเธอมันเทียบกันไม่ได้หรอก ควับ!!! และอีกผืนที่หลุดล่วงไปคือของเขา สองร่างเปลือยเปล่าแนบชิดกัน เมื่อน้ำใสพยายามจะหนีให้พ้นจากรัศมีไอร้อนของร่างกายเขาที่พวยพุ่งออกมากระทบพื้นผิวเนียนของเธอ

เดม่อน ดาร์เลเน่ เด็กชายวัยหกขวบ เพียงแค่ครูสได้เห็นเพียงครั้งแรกครั้งเดียว สัญชาตญาณในตัวเขาบอกเขาโดยทันทีว่า นั่นคือลูกชายของเขา ญาติสายเลือดเดียวกันที่เหลืออยู่เพียงคนเดียวบนโลกใบนี้ของเขา และเมื่อเด็กคนนั้นเดินจูงมือมากับเอวา ดาร์เลเน่ ผู้หญิงที่เขามีสัมพันธ์ด้วยเมื่อเจ็ดปีก่อน เรื่องราวน่าจะจบลงด้วยดี เพียงถ้าเขาไม่ได้ต้องการแค่ลูกแล้วอะไรจะเกิดขึ้นเมื่อ เขาจึงทำทุกอย่างทั้งที่ถูกต้องและการกระทำที่ก่อให้เกิดข้อหามากมายกับเขาไม่ว่าจะเป็นการพรากผู้เยาว์ , ลักพาตัว , กักขังหน่วงเนี่ยว , ข่มขืน , แบล็กเมล์ , ทำร้ายร่างกาย เอวาต้องประสบพบเจอกับทุกอย่างที่เกิดขึ้น แล้วผู้หญิงตัวเล็กๆที่ไม่มีทั้งอำนาจและเงินทองเธอจะทำอย่างไรต่อไป ‘อดทน’ สิ่งนี้มันจะอยู่กับเธอได้นานมั้ย เพราะเธอเป็นแค่คนธรรมดาที่มีเลือดเนื้อไม่ใช่ ‘ซาตาน’ อย่างเขา

"พี่เอาหนูเถอะ" เธอพูดกับพี่ตั้ม ทั้งที่แฟนหนุ่มหน้าตี๋นั่งรอเธอกลับบ้าน อยู่หน้าออฟฟิศ อย่างไม่รู้ไม่ชี้ว่า แฟนสาวคนสวย เอวขอดเล็กเท่ากระดาษ A4 กำลังจะถูกเจ้านายสุดหล่อเทสด้วยปากกาน้ำหมึกพิเศษส่วนตัว ผมเรียนอยู่คณะบริหารธุรกิจ สาขาการตลาด ปีสุดท้าย ที่ต้องหาที่ฝึกงานก่อนจบ จึงต้องวิ่งร่อนหาที่ฝึกงานไปทั่ว สุดท้ายก็ไม่พ้นพี่สาวผมนะแหละ เป็นตัวช่วย พี่สาวผมแก่กว่าผม 5 ปี เธอมีอาชีพที่ค๊อต จะสบายเลย ผมเรียกว่าอาชีพรับจ้างไปเที่ยวเมืองนอก และรับจ้างช้อปกระจาย ถ้าจะให้เรียกดูดีก็คือ อาชีพสไตล์ลิสต์ นั่นแหละครับ มีหน้าที่ไปคัดเลือกเทรนด์เสื้อผ้าแบรนด์ดังจากต่างประเทศเข้ามาขายในประเทศ ผมจึงได้รับอานิสงฆ์จากพี่สาวให้มาฝึกงานที่ช็อปเสื้อผ้าแบรนด์ดัง ที่เปิดช็อปในห้างฯแห่งหนึ่ง จากนั้นก็ให้มาฝึกต่อในออฟฟิตสำนักงานใหญ่ เรียกว่าให้ผมได้เรียนรู้ทุกกระบวนการของการบริหารตั้งแต่หลังร้านการขายเลยทีเดียว ไงล่ะพี่ผม ไม่เคยจะให้ผมได้ทำงานสบายหรอก และที่ห้างฯนี่เองผมจึงได้เจอกับเธอ แม่สาวสุดฮ๊อตคนนี้ สาวใหม่ สาวไซค์ F นมเท่าลูกมะพร้าว ผิวขาวยังกับอาบน้ำด้วย ไวท์เทนนิ่ง เคลือบน้ำหอมกลิ่นอ่อน ๆ ย้อมผมแดงแป๊ดตัดกับ ผิวขาวใสสว่างออร่ามาเต็มตามแบบฉบับสาวเหนือ นางในอุดมคติชัด ๆ เรื่องราวทั้งหมดมันค่อนข้างที่จะซับซ้อนซ่อนเงื่อน อาจเป็นเพราะผมเป็นคนซุกซนสอดรู้ ก็เลยต้องพาตัวเองเข้าไปอยู่ในเหตุการณ์ลุ้นระทึก ตื่นตัวตลอดเวลา กับเรื่องมากมายโดยใช้ความหื่นสายคลีนนำทางโดยแท้ ( เนื้อหาเป็นฉาก NC25+ โปรดใช้วิจารณญาณ ... ชื่อบุคคล สถานที่ และเหตุการณ์ สมมุติขึ้นเพื่ออรรถรสในการอ่านเท่านั้น ) ปล.พร้อมตอนพิเศษที่ไม่มีในเรื่องรายตอน

“เรามาเป็นอะไรกันมั้ย? จะได้เลิกถามเลิกใช้คำนั้นสักที...ว่าเราไม่ได้เป็นอะไรกัน” Part 2 : คำโปรยเรียกน้ำย่อย กอหญ้า: คุณตำรวจฉันขอแจ้งความค่ะ ฉันถูกละเมิดสิทธิของการเป็นประชาชน นายคนนี้ลวนลามฉันค่ะ ตำรวจ: เดี๋ยวคุณใจเย็นๆก่อนนะครับ กอหญ้า: ทำไมค่ะ หวังว่าคุณตำรวจคงจะไม่ปฎิบัติหน้าที่สองมาตราฐานหรอกนะค่ะ ฉันเป็นประชาชนที่เสียภาษีคนหนึ่งฉันมีสิทธิ เสรีภาพ ที่จะเข้าแจ้งความจับนายคนนี้ ขอหาลวนลามฉันค่ะ ตำรวจ: OK ครับ ผมจะลงบันทึกประจำวัน รบกวนคุณผู้หญิงให้รายละเอียดด้วยครับว่า ผู้ชายคนนี้ลวนลามคุณยังไง? กอหญ้า: ลวนลามค่ะ ก็คือลวนลาม ตำรวจ: ผมต้องขอรายละเอียดที่มากกว่านี่ครับ กอหญ้า: เอ่อ!!! .... มัน มัน จูบฉันค่ะ!!!!! ตำรวจ: ครับ จูบนะครับ จูบตรงไหนครับ? กอหญ้า: คุณตำรวจค่ะ มันต้องละเอียดแค่ไหนค่ะ คริสต์ที่นั่งเงียบมาตลอด รอยยิ้มเกิดขึ้นบนใบหน้าทันทีพร้อมกับสายตาเหลือบมองกอหญ้าที่ตอนนี้ใบหน้าแดงก่ำ ตำรวจ: ต้องระเอียดครับ ผมต้องลงบันทึกประจำวัน และต่อจากนั้นต้องสืบพยานและหลักฐานต่อนะครับ กอหญ้า: .....เอ่อ..... คริสต์: ให้ผมช่วยบอกรายละเอียดให้ก็ได้ครับ ว่าผมจูบเธอยังไง ตรงไหน และใช้เวลาจูบเธอนานแค่ไหน กอหญ้าหันไปมองคริสต์ด้วยดวงตาที่โตมากกว่าเดิม

“ข้อเสนออะไร” ต้องดาวเอ่ยถามไปในที่สุด หลังจากที่นินทาเขาในใจแล้ว “ผมจะจ่ายให้คุณ” “ฉันไม่ได้มีอาชีพขายตัว เก็บเงินของคุณไปเถอะ ข้อเสนอนั้นตกไป ฉันว่าคุณอยู่เฉยๆ อย่างที่ฉันบอกไปตอนแรกก็พอ ต่างคนต่างอยู่ แค่คนร่วมโลกเท่านั้นก็พอ” “ผมไม่เคยกินใครฟรีๆ ผมจะจ่ายให้” ไบรอัลโน้มตัวเข้าไปใกล้ต้องดาว กดเสียงต่ำรอดไรฟันอย่างอดทน “อ่อ! คุณไม่กินใครฟรีๆ เลยอยากจะลบล้างความเลวของตัวเองโดยยัดเยียดอาชีพขายตัวให้กับฉันอย่างงั้นสินะ!” ต้องดาวยื่นหน้าเข้าไปใกล้ไบรอัล กดเสียงต่ำตอบกลับไปเช่นกัน ไร้ซึ่งความเกรงกลัว ไบรอัลเงียบลงทันที เพราะสิ่งที่เธอพูดก็ถูกครึ่งเดียว คือครึ่งหลัง แต่ครึ่งแรกที่ว่าเขาเลว อันนั้นเขาไม่ยอมรับเด็ดขาด “ถ้างั้นคุณก็มาเป็นผู้หญิงของผม”

แสงใต้เงา [Chance Below Shadow] “เขาสั่งให้เธอย้ายเข้ามานอนห้องเดียวเตียงเดียวกับเขาเพราะคุณแม่ของเขาจะได้มีความสุข” เธอ น้ำแข็ง ชะตาชีวิตให้โอกาสกับเธอเมื่อหญิงสาวคนหนึ่งที่ชื่อเล่นและหน้าตาแทบจะเหมือนกันกับเธอได้เสียชีวิตไป ทำให้เธอได้เข้ามาในชีวิตของเขา ไมล์ ผู้ที่มีรักครั้งแรกแต่ชะตาเล่นตลกให้ความรักครั้งแรกของเขาต้องพลัดพรากจากกันอย่างไม่มีทางได้กลับมา น้ำแข็งหลงรักไมล์ตั้งแต่ครั้งแรกที่เห็น ก็เขาทั้งหล่อ ทั้งเท่ห์ ดูดีทุกอิริยาบถ แต่ความรู้สึกที่เธอมีให้กับเขา เธอรู้ว่ามันจะต้องค่อยๆจืดจางไปทีละน้อยอย่างแน่นอน ก็เพราะเขาแสนร้ายกาจกับเธอทุกอย่าง เช่น เขาสั่งให้เธอย้ายเข้ามานอนห้องเดียวเตียงเดียวกับเขาเพราะคุณแม่ของเขาจะได้มีความสุข หน้าที่เดียวของเธอคือทำตามที่เขาสั่งเพื่อทดแทนบุญคุณที่แม่เขามีต่อเธอ สำหรับเขาแล้วเธอก็เป็นเพียงเงา เงาของเธอคนนั้น คนที่เขาไม่มีโอกาสได้ครอบครอง แล้วเธอ น้ำแข็ง คนนี้จะเป็นอย่างไรต่อไป ใครเล่าจะเป็นวีรบุรุษดึงเธอมาพบกับแสง จะเป็นเขาได้มั้ย? คนที่ตรึงเธอไว้แค่เป็นเพียงเงา

อัญมณีอสูร [My treasure] เขา คือ ชอว์ ตอนนั้นเขาอายุ32 เขาจับตัวเธอมาเป็นตัวประกัน ในขณะที่เธออายุเพียง19 ด้วยสาเหตุเพราะเธอไม่คืนของของที่เขาตามหาอยู่ แต่ดูเหมือนเด็กอย่างเธอจะไม่รู้จักสถานะคำว่าตัวประกันเลย แม่นี่! ช่างกินอิ่มนอนสบายเกินไปแล้ว... เธอ คือ หนูอัญ ‘สิ่งมีชีวิตที่เกิดจากความเกลียดชังและไม่ตั้งใจ’ ในคืนหนึ่งที่เธอไปร่วมงานวันเกิดครบรอบสิบเก้าปีของเพื่อน เธอดันไปเห็นการฆาตกรรมเข้า...ก็แค่อยากจะหนีจากเมืองไทยไปสักพักให้เรื่องการตามหาพยานสงบเงียบลง แต่เธอดันหนีเสือปะจระเข้เสียได้ ห๊า!!! แต่แค่นั้นมันยังน้อยไปเมื่อเสือที่เธออุตส่าห์หนีมานั้่นดันกลายร่างเป็นจระเข้ไปอีกซะงั้น... คำโปรย เสียงกระแทกยามเนินเนื้อจากคนทั้งสองปะทะกัน ดังอย่างต่อเนื่อง เสียงโหยหวลของผู้หญิงอีก หนูอัญต้องอดทนต่อความอยากรู้อยากเห็นของตัวเองอย่างมากอีกคืนและอีกครั้ง เขาไม่เคยห้ามเธอเขาเต็มใจให้เธอได้เห็นได้ยินอยู่แล้ว แต่เธอมียางอายมากพอที่จะไม่ยอมเปิดตาขึ้นมามองจนกระทั่ง... ปัง! เสียงประตูถูกปิดลง และความสงบก็กลับคืนมาแล้วในค่ำคืนนี้ “ไม่ศึกษาไว้บ้าง เมื่อถึงเวลาของหนูอัญ ระวังนะฉันจะไม่ประทับใจ” เสียงกระซิบที่ชอว์เอ่ยออกมา เมื่อเขาดึงหูฟังออกมาจากหูของเธอ “กว่าจะถึงเวลานั้น คุณอาจจะเป็นเอดส์ตายไปเสียก่อนก็ได้” ชอว์ยกยิ้มมุมปาก “งั้นเราก็ตายด้วยโรคเดียวกัน”

“ทำไมภาพของเราสองคน ถึงไปอยู่ในหัวของผม?” ปีเตอร์เป็นฝ่ายเปิดบทสนทนา ตั้งคำถามต่อข้อสงสัย “ภาพ?...ภาพอะไร?” หนูนาถามกลับอย่างไม่เข้าใจ “เราสองคนกำลัง เมคเลิฟกัน” คำตอบที่ตรงประเด็นของปีเตอร์ ทำให้หนูนาหยุดการนำอากาศเข้าปอดอย่างกะทันหันและทำตาโต และหน้าคงแดงเป็นที่เรียบร้อยแล้ว “หายใจ” ปีเตอร์ต้องร้องเตือนเพราะเมื่อสิ้นคำคำตอบของเขา เธอก็จะฆ่าตัวเองตายซะด้วยการหยุดหายใจซะงั้น “น่ารักแฮะ” ปีเตอร์คิดในใจแบบขำๆ “…….” ไม่มีคำตอบอะไรออกมาจากหนูนา แล้วจะให้ตอบอย่างไรละ “บอกว่า ใช่ เราสองคนมีอะไรกันทุกวันตั้งแต่ที่เราสองคนบอกรักกัน อย่างงั้นเหรอ คนบ้าฉันจะพูดมันไปได้อย่างไร มองเห็นเองก็หาความจำส่วนนั้นกลับมาเองเถอะคนบ้าพูดมาได้“เห็นภาพเราสองคนกำลัง เมคเลิฟกัน”” จ้างให้ก็ไม่พูดออกไปแน่นอน “ตกลงจะไม่บอกใช่มั้ย?” “…..”