รักแรกในวัยเยาว์คงฝังใจของเขาอยู่ข้างเดียว รักซ่อนในหัวใจของเขากลายเป็นรักลวงในสายตาของเธอ กว่าเธอจะรู้หัวใจ ความรักที่ซ่อนเสน่หาไว้กับร้อนแรงเกินคาดเดา

อลัน ซาวันเดอร์ (พี่อลัน) ปัจจุบัน อายุยี่สิบเจ็ดปี ลูกครึ่งไทย-อเมริกัน ที่ต้องพลัดพรากจากพ่อแม่ ไปอยู่และเติบโตที่ประเทศไทย โดยมีพ่อและแม่ทูนหัวเลี้ยงดูอบรมสั่งสอนจนถึงอายุสิบห้า แต่ตอนที่อลันอายุได้เจ็ดขวบพ่อและแม่ทูนหัวที่เลี้ยงดูเขามา ได้ให้กำเนิดบุตรสาว ผู้ซึ่งที่จะมาครอบครองหัวใจของเขาอย่างไม่มีเงื่อนไข ปิ่นมุก อัครถาวรกุล (หนูมุก) ปัจจุบัน อายุยี่สิบปี ที่เกิดมาท่ามกลางความรักของคนรอบข้าง และรวมถึงผู้ที่จะมาเป็นเจ้าของหัวใจ ‘พี่อลัน’ ชายเพียงคนเดียวที่เธอต้องรักเขาอย่างไม่มีเงื่อนไข เมื่อลมหายใจแรกของเธอที่เกิดขึ้นนั้นมาพร้อมกับภาระที่ยิ่งใหญ่ เมื่อเธอต้องเป็นสะใภ้ใหญ่ของตระกูลซาวันเดอร์ หนูมุกจึงถูกเลี้ยงดูให้พร้อมกับหน้าที่ตำแหน่ง ‘เมีย’ ของพี่ชายท้องชนกัน ที่เขาไม่ใช่เป็นเพียง อลัน ซาวันเดอร์ แต่เขาคือ ‘ลูกไม้’มาเฟีย ที่มีเลือดส่วนนี้ไหลเวียนเป็นส่วนใหญ่ในร่างกาย ‘ให้ตายเถอะ!!!’ คำนี้ต้องเกิดขึ้นกับอลันแทบทุกวัน เมื่อเขาคิดว่าถึงเวลาแล้วที่เขาต้องรับเจ้าสาวตัวจริงของเขามาดูแลต่อจากพ่อแม่ เพื่อรอเวลาที่เหมาะสมที่เขาจะมอบตำแหน่ง ‘เมีย’ ที่ถูกต้องตามกฎหมายให้กับเธอ แต่เมื่อเธอทั้งแสบ ทั้งดื้อ และรักเขามากมายจนทำให้เขาต้องกระทำบางอย่างเพื่อปกป้องเธอจากภัยร้ายที่ครอบครัวเขาต้องพบเจอ ‘ให้ตายเถอะ!!!’ เขาเกลียดตัวเองที่ต้องทำให้ ‘หนูมุก’ เสียน้ำตาครั้งแล้วครั้งเล่า เขาจึงต้องชดเชยให้กับเธอด้วยการมอบตัวเองให้ตกเป็นของเธอครั้งแล้วครั้งเล่า เพื่อฆ่าเวลารอคอยวันที่เธอจะเข้ามารับตำแหน่ง ‘ภรรยา’ ในอีกหนึ่งปีข้างหน้า “ถือซะว่าพี่เป็นสินค้า...ที่เต็มใจให้หนูมุกได้ทดลองใช้ได้ตามใจ...ครับ” SET : Romance Of Mafia เรื่องราวต่อเนื่องกันมา.... ลำดับที่ 1 ; จังหวะรักมาเฟีย [ Mafia’s Rhythms Of Love ] ลำดับที่ 2 ; มาเฟีย​'จ้าว'ชีวิต [ Mafia’s King ] ลำดับที่ 3 ; 'ลูกไม้'มาเฟีย [ Heir Of Mafia ] ลำดับที่ 4 ; นางฟ้ามาเฟีย [ Mafia’s Fairy ] ลำดับที่ 5 ; จอมใจมาเฟีย [ Mafia’s Beloved ]

“สวัสดีครับ” เภสัชกรวัยกลางคนที่ประจำเค้าเตอร์ขายยาทักทายลูกค้าทั้งสอง “ผมต้องการยาคุมกำเนิด” อดัมแจ้งสิ่งที่ต้องการโดยทันที น้ำฟ้าหันไปมองคนข้างกายที่ยังกุมมือเธอด้วยดวงตาที่เบิกกว้างจนดวงตาสีน้ำตาลเข้มแทบจะหลุดออกจากเบ้าตา “ครับ” เภสัชกรขานรับพร้อมกับหันหลังหยิบสิ่งที่ลูกค้าตรงหน้าต้องการ ด้วยแววตาที่เรียบเฉย “คุณครับ...คุณคิดว่าเธอคนนี้ควรใช้เวลากับผมเพียงแค่ยี่สิบเอ็ดหรือแค่ยี่สิบแปดวันเท่านั้นเหรอครับ” คำพูดของอดัมสร้างความฉงนไม่เข้าใจให้กับเภสัชกรตรงหน้าอย่างมาก “เอ่อ...ขอโทษครับ...ผมไม่เข้าใจ” “ก็เธอคนนี้...คนที่ยืนอยู่ข้างๆผม...เธอเข้าใจว่าผมจะให้เธออยู่กับผมเพียงแค่ปริมาณยาคุมกำเนิดที่ผมให้เธอกิน” อดัมพูดต่อโดยที่สายตาของเขายังคงจ้องอยู่ที่เภสัชกรเท่านั้น แต่กลับเป็นเภสัชกรที่ย้ายสายตามามองคนที่ถูกกล่าวถึง และตอนนี้เภสัชกรก็เห็นใบหน้าเธอซับสีเลือดอย่างเห็นได้ชัดมากขึ้นเมื่อได้ยินประโยคคำพูดของคนข้างๆเธอ “เข้าใจแล้วครับ...ทั้งร้านผมมียาตัวนี้อยู่น่าจะหนึ่งลังและในหนึ่งลังนั้นมีอยู่สี่ร้อยกล่องครับ...คุณจะเหมาหมดเลยมั้ยครับ” เภสัชกรวัยกลางคนที่ผ่านร้อนผ่านหนาวมามากกว่าชายตรงหน้าหลายปีนัก

เมื่อเรื่องร้ายกำลังจะเกิดขึ้นกับชีวิต ทำให้เธอตัดสินใจละทิ้งศักดิ์ศรีที่กินก็ไม่ได้ รักษาชีวิตไว้ก็ไม่ได้ บากหน้าไปเสนอตัวเป็นเมียนายหัวหนุ่ม เพื่อหวังให้เขาช่วยปกป้องเธอให้พ้นภัย +++++++++++++++++++ “ปาสิตา!!” เสียงห้วนกระด้างที่ร้องเรียกนั่นทำให้ใจของปาสิตาหล่นไปอยู่ตาตุ่ม แข้งขาที่สั่นอยู่แล้วก็ยิ่งสั่นเข้าไปใหญ่ “บัว บัวกำลังไปค่ะ” ปาสิตาก้าวขาสั่นๆ ของตัวไปตามขั้นบันได กว่าจะผ่านขึ้นมาได้แต่ละขั้น ก็ชั่งใช้เวลายาวนานมากๆ สำหรับนายหัวหนุ่ม ที่ตอนนี้เปิดประตูอ้าซ่ารออยู่ “ถ้ามาแล้ว ก็เข้ามาเร็วๆ” คนพูดยื่นหันหลังให้ประตู หน้าแดงจัดเมื่อถูกไฟราคะครอบงำมากขึ้นเรื่อยๆ แต่คนจะช่วยดับไฟกลับชักช้าไม่ทันใจเอาซะเลย “มาแล้วค่ะ” ปาสิตาส่งเสียงบอก แต่ตัวยังเดินไม่ถึงประตูห้องที่เปิดอ้าซ่าเลย เพราะขามันสั่นจนแทบก้าวไม่ได้ แล้วที่สั่นก็เพราะคำว่าดูตัวของเขา เขาจะดูประมาณไหน ‘คงไม่ถึงขนาดแก้ผ้าหรอกนะ’ “ปาสิตา! เธอเข้ามาหรือยัง ถ้ามาแล้วก็ปิดประตูด้วย” นายหัวหนุ่มเอ่ยเตือนอีกครั้ง แล้วหันมาทางลูกหนี้สาว ร่างกายที่ไร้เสื้อผ้าปกปิดจึงอวดสายตาคู่สวย “นายหัว!!” ปาสิตาหน้าแดงจัด เมื่อสายตาปะทะกับบางอย่างที่ตั้งโด่ เธออยากหนีไปให้พ้นๆ ห้องนี้ แต่สองเท้ากลับไม่ขยับสักนิด ราวกับโดนใครมาดึงเอาไว้ “ปาสิตา เธออย่าเอาเปรียบ รีบถอดเสื้อผ้าออก จะได้ดูตัวกัน” นายหัวหนุ่มบอกเสียงแหบพร่า เขาต้องการร่างกายลูกหนี้สาว!

“คุณจะทำอะไร” “ฉันอยากลองเดินโดยไม่ใช้มัน” “แน่ใจ ล้มต่อหน้าฉันแล้วจะพาลหงุดหงิดใส่ฉันไม่ได้นะ” “หุบปาก พูดมาก” ชายหนุ่มหยัดกายยืนตัวตรง เป่าปากพ่นลมหายใจออกมา ก่อนจะก้าวขาซ้ายไปข้างหน้าช้าๆ แล้วขาขวาตามมาติดๆ โดยมียัยตัวแสบคอยเฝ้าระวังและเดินถอยหลังทีละก้าวตรงหน้าของเขา เสียงนับเลขตามจำนวนก้าวดังสลับกับคำชมที่ธนาได้ยินจนชินหู แต่แล้วด้วยความใจร้อนรีบก้าวทำให้ขาที่ยังอ่อนแรงทรงตัวได้ไม่นานก็อ่อนเปลี้ยจนเสียหลักล้มลง แต่ที่ทำให้คนล้มและคนรับตกใจ เมื่อปากของทั้งสองประกบกันราวกับจงใจ คนที่ความรู้สึกและสติกลับมาไวกว่า ก็ออกแรงใช้มือ เท้า ทั้งผลัก ดัน ถีบเต็มแรงแล้วรีบลุกขึ้นยืน รู้สึกได้ถึงไอร้อนที่แผ่กระจายทั่วใบหน้า “ซุ่มซ่าม” พลอยยาดาต่อว่า พร้อมกับหมุนตัวเตรียมออกจากห้อง “เห้ย! เดี๋ยวสิ มาช่วยฉันก่อน” ธนาร้องประท้วงเมื่อแม่ตัวดีที่ทั้งผลักและถีบเขาเดินหนีไม่ยอมช่วยให้ลุกขึ้น “เดี๋ยวให้พี่เก่งมาช่วย คุณนอนเล่นแบบนั้นไปก่อน” พลอยยาดาสะบัดหน้าแรงๆ แล้วรีบวิ่งลงบันไดเพื่อไปตามพี่เก่ง ให้ขึ้นไปช่วยนายปากหมา ขืนให้เธอยังอยู่ในห้องนั้น ตาบ้านั่นต้องได้ยินเสียงหัวใจของเธอแน่ๆ ด้านชายหนุ่มที่ยังคงนอนแผ่หลาอยู่บนพื้นพรม ก็เป่าปากพ่นลมหายใจออกมา โดยที่มือหนาวางแปะอยู่ที่หน้าอกด้านซ้ายของตัวเอง “บ้าไปแล้วไอ้ธนา แบบนี้มันบ้าชัดๆ”

เรื่องราวอันสุดแซ่บระหว่างสาวใหญ่กับชายหนุ่มพ่อค้าไส้กรอก ที่แม้ไม่รู้จักกระทั่งชื่อ

คิดจะจับเขาเป็นผัว มันไม่ง่ายขนาดนั้น! (รามิล หนุ่มหล่อจากเมืองกรุง) คิดว่าฉันอยากได้คุณเป็นผัวนักหรือไง! (ปาริมา สาวบ้านป่าจากหมู่บ้านดาวคะนึง) +++++++++ “คุณหายไปไหนมา” พอเจอหน้าคู่หมั้นสาวแล้วรามิลก็ยิงคำถามใส่ไปทันที “ฉันก็ทำงานอยู่ในบ้านนี่แหละ แล้วคุณมีอะไรเหรอคะ หรือว่าหิว ถ้าหิวก็กินได้เลย ฉันเตรียมข้าวปลาไว้ให้แล้ว วางอยู่บนโต๊ะ” ปาริมาชี้ไปที่โต๊ะเล็กๆ ริมหน้าต่างที่เธอได้จัดเตรียมข้าวปลาไว้ให้ “ตกลงบ้านคุณมีห้องน้ำหรือเปล่า” รามิลถามกลับเสียงแข็ง เพราะตอนนี้เขาต้องการเข้าห้องน้ำมากกว่า ด้านปาริมาก็ชี้ไปหลังบ้านที่เมื่อคืนรามิลคิดว่าเป็นห้องเก็บของ “นั่นไง คุณเดินไปสิ รับรองได้ว่าห้องน้ำสะอาด” “ไหนเมื่อคืนคุณบอกไม่มีห้องน้ำ” รามิลจ้องหน้าอย่างเอาเรื่อง “ก็ตอนนี้มีแล้ว!” “แสดงว่าเมื่อคืนคุณจงใจออกมาอาบน้ำยั่วผมใช่ไหม” รามิลเดินเข้าไปหาเจ้าของบ้าน ที่ตอนนี้ปาริมาเริ่มไม่ไว้ใจคู่หมั้น ‘ปล้ำ’ คำนี้ผุดขึ้นมาในหัวทันทีทันใด “ใช่ไหม” รามิลถามย้ำและเดินเข้าไปหาคู่หมั้นสาวอย่างเอาเรื่อง “คุณรามิล! คุณอย่าคิดทำอะไรฉันเด็ดขาด ถ้าคุณยังอยากมีชีวิต” ปาริมาหันไปคว้ามีดที่เธอชอบเหน็บไว้ตามที่ต่างๆ ของบ้านออกมาขู่ “เล่นมีดเลยเหรอคุณ” รามิลมองมีดในมือของหญิงสาว มันเงาวับสะท้อนตาเลยแหละ “ก็ถ้าคุณไม่อยากโดนฉันฟันคอขาด ก็ถอยไปห่างๆ ฉัน เพราะคนอย่างฉันขอสู้ตาย ดีกว่าโดนข่มขืน!” ปาริมาตอบกลับเสียงแข็ง ตาคู่สวยก็กร้าวพร้อมสู้ตายอย่างที่พูด “เฮ้ย!”

“ที่รัก! ถ้าคุณยังดื้อ ผมจะ...” การันต์หยุดพูดแค่นั้นแล้วก็มียิ้มมุมปาก “จะ...จะอะไรของคุณ พูดให้ดีๆ นะ” อภิสราย้อนถามเสียงตะกุกตะกัก พร้อมกับถอยหนีเขาไปทีละก้าว...ทีละก้าว ส่วนอีกคนก็เดินไล่ต้อน “จะอะไรดีล่ะ” การันต์ตอบกลับแล้วยิ้มชอบใจกับท่าทางตื่นกลัวของอดีตคนรัก “แต่ผมว่าคุณลองนึกให้ดี ว่าเวลาที่ผู้หญิงกับผู้ชายอยู่ด้วยกันสองต่อสอง เขาจะทำอะไรกัน” “คุณการันต์ คุณอย่ามาทำบ้าๆ นะ” คนถูกไล่ต้อนปรามเสียงสั่นๆ “อย่าอะไรเหรอที่รัก” เสียงทุ้มย้อมถามหน้าตากรุ้มกริ่ม “ก็อย่าทำในสิ่งที่คุณคิดตอนนี้น่ะสิ แล้วก็ถอยไปห่างๆ ฉันได้แล้ว” “แล้วคุณรู้เหรอว่าผมคิดจะทำอะไร” การันต์ยังไม่เลิกคุกคามทั้งจากวาจาและสายตา จนตอนนี้อภิสราขวัญหนีดีฝ่อไปหมดแล้ว “ผู้ชายอย่างคุณจะคิดอะไรได้ล่ะ นอกจากเรื่องนั้น!” “เรื่องนั้น เรื่องไหนล่ะที่รัก” การันต์แกล้งทำใสซื่อได้น่าโดนข่วนนัก ดวงตากลมสวยจึงจ้องมองอย่างหมายมั่น อยากจะข่วนหน้าให้เลือดอาบ แต่คงได้แค่คิด! “เลิกพูดบ้าๆ แล้วถอยไปห่างๆ ฉัน” เสียงหวานเอ่ยสั่ง “ดูคุณหวงตัวจัง แต่คง...” การันต์พูดค้างไว้แล้วใช้สายตาสำรวจร่างบางตั้งแต่หัวจรดเท้า แล้วมาหยุดประสานสายตากับดวงตาคู่สวย “แต่คงยอมให้ว่าที่สามีทำอะไรไปถึงไหนๆ แล้ว” “หยาบคาย!” “ผมหรือหยาบคาย” “ก็คุณนั่นแหละที่หยาบคาย แล้วอย่ามาดูถูกฉันอีก เพราะคนอย่างฉันไม่ใช่ผู้หญิงง่ายๆ อย่างที่คุณเคยพบเจอ” ใบหน้าของอภิสราแดงก่ำ ไม่ใช่อาย แต่โกรธที่เขาพูดดูถูกเธอ “พูดแบบนี้แสดงว่าคุณยังบริสุทธิ์” “ฉันจะบริสุทธิ์หรือไม่บริสุทธิ์มันก็ไม่เกี่ยวอะไรกับคุณ”

“ปล่อยฉันไปเถอะ อย่าทำอะไรฉันเลย” หญิงสาวขอร้องตัวสั่นงันงก “ตัวเธอหอมดีจริงๆ ปางสิริน” คนที่ร้างราเรื่องบนเตียงมานานเพ้อออกมาด้วยเสียงแหบพร่า ขยับเบียดร่างกายชิดกับร่างหอมกรุ่น “อย่าทำอะไรฉันเลย” “ฉันไม่ทำก็ได้ แต่เธอจะโดนลูกน้องของฉันทำแทน” ปากหยักร้ายกระตุกยิ้ม เมื่อเห็นหน้าสวยๆ ซีดเผือด “ว่าไง โดนฉันเอาคนเดียว หรือจะโดนลูกน้องฉันเรียงคิว” ทางเลือกไม่มีเลยสำหรับปางสิริน เธอก้มหน้า น้ำตาคลอเบ้า ใจสั่นระรัวอย่างหวาดกลัว และอยากรู้ว่าผู้ชายคนนี้จับเธอมาทำแบบนี้เพื่ออะไร เธอทำอะไรผิด? “ว่าไง” “ฉัน...ฉันทำผิดอะไร” “เธอไม่มีสิทธิ์ถาม ปางสิริน เลือกมาว่าจะโดนฉันเอา หรือโดนลูกน้องฉันเอา” “ฉัน...” น้ำตาของปางสิรินร่วงหล่นราวกับสายฝน “ฉัน...ฉันเลือกแก” บอกออกไปด้วยเสียงสั่นเครือ “พูดอีกที” “ฉันเลือกคุณ” อึดใจต่อมาร่างของเธอก็ถูกพามายังเตียง คนเลวจับให้เธอนั่งลงบนเตียง แล้วเขาก็เดินมาหยุดตรงหน้า ปางสิรินก้มหน้านิ่ง น้ำตาคลอเบ้า “ถอดเสื้อผ้า” “ฉัน...ฉันไม่ได้ใส่อะไร” “หมายถึงเสื้อผ้าผม” “ก็ถอดเองสิ” เพราะเธอตอนนี้ใช้มือปิดร่างกายเอาไว้อยู่ แม้จะปิดได้ไม่มากก็เถอะ แต่ก็ดีกว่าเปิดโล่งให้คนชั่วเห็นทุกสัดส่วน เธอเหลียวมองไปที่ประตูอย่างมีความหวังว่าจะหนีออกไปก่อนจะถูกย่ำยี “ถ้าเธอก้าวพ้นห้องนี้ไป คงไม่ต้องบอกนะว่าจะโดนอะไร” เสียงพร่าข่มขู่ แล้วเริ่มปลดเสื้อผ้าของตัวเองออก ไม่นานเสื้อเชิ้ตก็ถูกโยนทิ้งอย่างไม่ไยดี มือใหญ่เลื่อนมาปลดกระดุมกางเกงยีนแล้วตามด้วยซิป เสียงรูดซิปนั่นทำให้หัวใจของคนบางคนเต้นกระหน่ำ

“ข้าขอโทษ ซือหมิน” หงเหม่ยหลงเอ่ยปากออกมาก่อนอย่างรู้สึกผิดอยู่บ้าง “ข้าเคยบอกแก่ท่านแล้ว ว่าข้ามิใช่สตรีใจดี และความอดทนของข้าย่อมมีจำกัด” หลี่ซื่อหมินก้มหน้าตรงซอกคอของหญิงสาวในอ้อมกอดจากทางด้านหลัง เขาพยายามเอ่ยแม้เสียงจะแหบเบา “ข้ารู้ ข้าขอโทษ” “ท่าน...เอ่อ...” หงเหม่ยหลงถามเสียงเบา นางอยากถามให้แน่ใจ “ยังเหมือนเดิม ใช่หรือไม่...” “แน่นอน หลงเอ๋อร์” ชายหนุ่มกระซิบพร้อมกระชับร่างบางไม่ยอมปล่อย “ข้าขอโทษ” หงเหม่ยหลงหมุนตัวเองในอ้อมแขนของชายหนุ่มเพื่อกอดตอบเขาก่อนระเบิดอารมณ์ออกมา “ข้าน่ะ...ข้าจะไม่ทนอีกต่อไป ข้าจะไม่ทนกับอะไรอีกแล้ว ข้าไม่สนใจระบบเมืองหลวง ระบบขั้วอำนาจอะไรทั้งนั้น ท่านเป็นของข้าคนเดียว ท่านเข้าใจหรือไม่” “อืม” หลี่ซื่อหมินตอบเสียงแผ่ว “ต่อไป ข้าจะไม่ให้ใครเข้าใกล้ท่านอีก ข้าจะฆ่าทิ้งให้หมด” หญิงสาวกล่าวด้วยสีหน้าและแววตาดื้อรั้นจนหลี่ซื่อหมินนึกขัน “ข้ารู้ เจ้าเป็นนางมารน้อยของข้า หลงเอ๋อร์” เขากล่าวพลางยกมือขึ้นบิดแก้มนวลนั้นอย่างนึกเอ็นดู “ข้าจะไม่ทนอีกแล้วนะ” “อืม...” “ข้าไม่ได้ล้อท่านเล่น” “ข้ารู้” หงเหม่ยหลงยังคงบ่นอุบอิบอย่างขัดเคืองพลางก้มหน้าซุกซบอยู่กับแผงอกอบอุ่นของหลี่ซื่อหมิน ชายหนุ่มเพียงยืนอมยิ้มประคองกอดนางพลางนึกขอบคุณสวรรค์ เขาขอบคุณทุกสรรพสิ่งไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้งที่ส่งสตรีนางนี้ให้เกิดมา ขอบคุณที่ทำให้เขาได้พบเจอกับนาง ได้รักนาง... นางเป็นหนึ่งเดียวในดวงใจของเขา เป็นสตรีนางเดียวที่เขาจะรักตลอดไป...

“ฉันไม่แต่ง....ว้าย!” หญิงสาวร้องเสียงหลงเมื่อมือใหญ่เอื้อมมากระชากตัวเธอทีเดียวก็ลอยเข้าไปปะทะกับอกกว้าง “ถ้าไม่อยากแต่ง แล้วไปเสนอตัวอยากแต่งงานกับคุณพิมพ์พรรณทำไม คุณก็รู้ว่าผู้ใหญ่ทั้งสองฝ่ายได้หมั้นหมายผมไว้กับใคร!” เสียงห้าวห้วนเอ่ยถาม “ฉันเปล่าทำนะ” “คุณนี่...โกหกเก่งจริงๆ” “ฉันไปโกหกคุณตอนไหน” “นอกจากโกหกเก่งแล้ว ยังตีหน้าซื่อได้แนบเนียนอีกด้วย” ชายหนุ่มแค่นยิ้มใส่ “คุณเป็นบ้าหรือเปล่า ถึงได้มาตัดสินว่าฉันเป็นแบบนั้นแบบนี้ ทั้งที่คุณไม่เคยรู้จักฉันมาก่อน ปล่อยฉันนะ! ปล่อย!” ธาวิตาดิ้นรนให้หลุดจากพันธนาการที่ยึดแน่นของเขา “ไม่รู้จัก แต่ก็ใช่ว่าผมจะไม่รู้ว่าคุณเป็นคนยังไง” “แต่ฉันเชื่อว่าคุณรู้มาผิดแน่ๆ” “ฮึ!” ชนวีร์บีบแขนเล็กแน่นขึ้น “ปล่อยฉันนะ” “เสนอตัวอยากแต่งงานเอง แล้วจะมาร้องให้ปล่อยทำไม แต่ผมบอกไว้เลยว่าก่อนที่เราสองคนจะแต่งงานกัน ผมต้องได้พิสูจน์ว่าคุณเก่งเรื่องบนเตียง!

นางเป็นสตรีร้ายกาจ หน้าตาดุดัน นิสัยไม่เหมือนใคร ส่วนเขาเป็นถึงโอรสแห่งมังกร รูปร่างสง่างาม เป็นที่หมายปองของเหล่าสตรี “ท่าน...เป็นคนที่ข้าตามหาหรือ” เจ้าของประโยคนั้นเป็นหงเหม่ยหลงนั่นเอง นางกำลังจ้องมองหลี่ซื่อหมินอย่างเอาเรื่อง หลี่ซื่อหมินชะงักงันกับสตรีตรงหน้าก่อนเรียกเสียงเบา “หลงเอ๋อร์...” ทั้งสองเพียงยืนจ้องหน้ากันนิ่งงัน มิได้เอ่ยคำใดออกมา... รอบด้านพลันเงียบกริบ คล้ายกาลเวลาหยุดเคลื่อนขับ ทุกสรรพสิ่งหยุดเคลื่อนไหว “ท่านอย่าหวัง” เสียงของหงเหม่ยหลงเอ่ยขึ้นอย่างดุดัน “ว่าจะหนีไปจากข้าได้อีก” ประโยคนั้นทำเอาหลี่ซื่อหมินต้องกระพริบตาปริบๆ “เจ้า” หลี่ซื่อหมินยังไม่เชื่อหูตนเองจึงเอ่ย “ว่าอย่างไรนะ” “ข้าบอกว่า ท่านไม่มีสิทธิ์หนีข้าไปไหนได้อีก” “หลงเอ๋อร์” หลี่ซื่อหมินเรียกชื่อนางขณะก้มมองหงเหม่ยหลงพลางยิ้มอบอุ่น มิได้สนใจมีดที่จ่อคออยู่แม้แต่น้อย “ท่านยิ้มอะไร ข้ามิได้ล้อท่านเล่น” หงเหม่ยหลงยังคงเอ่ยเสียงเครียด “ต่อไป ข้าจะไม่ให้ใครเข้าใกล้ท่านอีก ข้าจะฆ่าทิ้งให้หมด” หญิงสาวกล่าวด้วยสีหน้าและแววตาดื้อรั้น จนหลี่ซื่อหมินนึกขัน “ข้ารู้ เจ้าเป็นนางมารน้อยของข้า หลงเอ๋อร์” เขากล่าวพลางยกมือขึ้นบิดแก้มนวลนั้นอย่างนึกเอ็นดู “ข้าจะไม่ทนอีกแล้วนะ” “อืม...” “ข้าไม่ได้ล้อท่านเล่น” “ข้ารู้” ชายหนุ่มเพียงยืนอมยิ้มพลางนึกขอบคุณสวรรค์ เขาขอบคุณทุกสรรพสิ่งไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้งที่ส่งสตรีนางนี้ให้เกิดมา นางยังคงเหมือนเดิมไม่เปลี่ยน แล้วเขาจะเปลี่ยนได้อย่างไร....

เขาคือบุรุษรูปงามที่แสนเย็นชา นางคือสตรีใจกล้านิสัยไม่ดี เจินเจิน หญิงสาวจากฝ่ายอิทธิพลมืด(หรือพรรคมาร) นางซึ่งเป็นสตรีแปลกประหลาดแบบคนละขั้วกับสตรีของเมืองหลวงทุกประการ นางซึ่งแสดงออกอย่างชัดเจนว่ารัก แบบไม่มีปกปิดอาการใดๆ นางคือผู้ที่เกิดตกหลุมรักเข้าอย่างจังกับหนุ่มเมืองหลวงที่เป็นถึงองค์ชาย นามว่า หลี่เซียวเหยา องค์ชายหลี่เซียวเหยา ชายหนุ่มผู้เย็นชา บุรุษผู้ซึ่งรังเกียจอิสตรี โดยเฉพาะสตรีที่มีนามว่า เจินเจิน “ท่านคงโดดเดี่ยวและเหน็บหนาวมาเนิ่นนาน ท่านควรปล่อยวางอดีตที่ขมขื่นและมาเริ่มต้นใหม่อย่างเข้มข้นกับข้าเสีย”

จะเป็นอย่างไร เมื่อบุรุษผู้ยิ่งใหญ่ที่สุดในใต้หล้า ต้องมาเจอกับสตรีตัวเล็กๆ ที่คิดว่าตนเอง ยิ่งใหญ่กว่า “จะทำอะไรน่ะ” หลินหลินถามเสียงเบาเมื่อคนตรงหน้าโน้มริมฝีปากเข้ามาหา “เจ้ารู้อยู่แล้ว” หลี่หงจินหยางตอบเสียงพร่าเมื่อถูกนิ้วเรียวๆของใครบางคนกดปิดริมฝีปากของเขา “หยุดเลย” หลินหลินปรามอย่างดุดันเบาหวิว “เมื่อคืนยังบอกว่า อย่าหยุด” หลี่หงจินหยางปรามอย่างดุดันยิ่งกว่า “อะไร เมื่อคืนข้าบอกว่า อย่านะ หยุดนะ ต่างหากเล่า” หลินหลินเริ่มเถียงอย่างอับอาย “เจ้าบอกว่า อย่านะ อย่าหยุด” หลี่หงจินหยางเถียงอย่างนึกขัน “หื้อ!” หลินหลินอุทานในลำคอ “หึหึ!” หลี่หงจินหยางหัวเราะในลำคอก่อนจะจับเอานิ้วของใครบางคนออกจากริมฝีปากแล้วโน้มใบหน้าของตนเข้าหาใบหน้าได้รูปงดงามอย่างถือวิสาสะ หลินหลินถึงกับตาโตทำตัวไม่ถูกเมื่อรู้สึกได้ว่าคนตรงหน้าช่างร้ายกาจเหลือเกิน ร้ายกาจมาก... มากเกินไปแล้ว...

นางผู้ปักใจรักเพียงเขา ทำทุกอย่างเพียงเพื่อให้ได้อยู่ใกล้เขา แม้ว่าตนเองจะกลายเป็นคนโง่งม เขาผู้ที่มิได้สนใจใคร่ดีสตรีนางใด แต่กับนาง ไม่รู้ทำไม...ชอบรบกวนหัวใจให้ได้คิดฟุ้งซ่านอยู่ตลอดเวลา หลิวหลี หญิงสาวผู้มีใจรักมั่นกับจูหยวนจาง นางรักเขา ในที่สุด นางก็ได้แต่งงานกับเขา ได้เป็นภรรยาของเขา จูหยวนจาง ชายหนุ่มผู้เย็นชา ไร้ใจ เห็นความรักเป็นเรื่องโง่งม ทำทุกอย่างเพื่อให้ได้แต่งงานกับเขาเช่นนั้นหรือ อยากเป็นภรรยาของเขานักใช่หรือไม่ ได้เลย!

“พอได้คุยกับชายชู้ หน้าตาระรื่นเลยนะ” คำพูดแดกดันนั่นทำให้ณัฐธิดานิ่งไปครู่หนึ่ง ก่อนจะหันมาเผชิญหน้ากับสามี “พ่อเลี้ยงพูดเรื่องอะไรคะ” หล่อนเอ่ยถามอย่างสงสัย พลางมองท่าทีของสามีอย่างหวาดระแวง “ไอ้เรื่องตีหน้าซื่อๆ นี่ เธอตีเก่งดีนะณัฐธิดา” ภูผาขยับเข้าใกล้ ส่วนณัฐธิดาก็ถอยหนีอัตโนมัติ “ดาไม่ได้ตีหน้าซื่อนะคะ” หล่อนตอบเสียงสั่นๆ พลาง ขยับถอยหลังเรื่อยๆ เมื่อสามียังไม่หยุดเดินไล่ต้อน ดวงตาคู่สวยก็เต็มไปด้วยความหวาดหวั่น “เห็นกับตา ยังจะกล้าเถียงอีกหรือไง ว่าแต่ไอ้ชู้รักของเธอนี่มันลีลาเด็ดดีไหม แล้วเธอชอบลีลาของใครมากกว่ากัน ระหว่างลีลาผัวกับชู้” ปากหยักกดยิ้มร้ายทันทีที่พูดจบ ขณะที่ณัฐธิดาก็หน้าชา สองมือของเธอสั่นระริก “ไม่ตอบแบบนี้ แสดงว่าลีลาของชู้ยังไม่เด็ดพอ” “พ่อเลี้ยงหยุดพูดจาหยาบคายซะทีค่ะ แล้วดาก็ไม่ได้มีชู้อย่างที่พ่อเลี้ยงกำลังกล่าวหาด้วย” ณัฐธิดาปัดมือมือใหญ่ที่ยื่นมาหาสุดแรง ท่าทีแสดงออกราวกับรังเกียจนั่นเป็นเหตุให้อารมณ์ของภูผาระเบิด “ผัวแตะนิดแตะหน่อยทำสะดีดสะดิ้งเหลือเกินนะ!” ภูผากระชากร่างเล็กเข้ามาปะทะอกแกร่ง ดวงตาเรืองโรจน์ด้วยแรงโทสะ “พ่อเลี้ยงปล่อยดา” “ผัวแตะทำเป็นบอกให้ปล่อย แต่กับไอ้ตะวันเธอคงจะร้องบอกให้มันทำไม่หยุดเลยสิ” ยิ่งพูดก็เป็นเขาที่ยิ่งเดือดดาล มือใหญ่ที่ยึดแขนเรียวจึงกดแรงๆ จนแขนเรียวแทบหัก “พ่อเลี้ยงปล่อยดา ดาเจ็บ” ณัฐธิดาร้องบอกด้วยหน้าตาเหยเก “เจ็บสิดี จะได้สาสมกัน หรือเธอลืมไปแล้วว่าเธอทำให้ฉันเจ็บแค่ไหน” ภูผาตวาดกลับเสียงดังลั่น “ดาไม่ได้ทำอะไรทั้งนั้น” ณัฐธิดาเงยหน้าขึ้นมาตอบโต้กลับไปเสียงดังแต่ก็ยังแพ้สามีอยู่ดี “ไม่ได้ทำ! แล้วเธอไปนอนแก้ผ้าอยู่บนเตียงเดียวกับฉันได้ยังไง! บอกมาสิ หรือเธออิจฉาอาย ที่ฉันรักอายคนเดียว เธอเลยวางแผนอุบาทว์ เพื่อแย่งชิงฉันมา เธอนี่...ไม่น่าเกิดมาเป็นลูกนายอำเภอเลย ไม่รู้หรือไงว่าทำแบบนี้จะทำให้นายอำเภออับอายแค่ไหน ที่ลูกสาวคนดีทำเรื่องได้เลวระยำสิ้นดี!”

กำยานสูตรพิเศษนี้...นางตั้งใจเอาให้สหายของนาง...แล้วไยกลับกลายเป็นนางกับองค์รัชทายาทผู้นี้กันเล่า!!! ฮึ!เจ้าได้ตัวข้าแล้ว เจ้าต้องรับผิดชอบ! จะหนีไปไหน!? แม้ว่าจุดเริ่มต้นคือความผิดพลาด...แต่ต่อไปนี้ต่างหากคือของจริง! เฉินเจียวเหมย ดอกกุหลาบแห่งความอ่อนหวาน บนความสวยงามอ่อนหวานนางมีหนามแหลมคมที่ซ่อนอยู่ จ้าวจิ่นหลง มังกรผู้หนักแน่น สำหรับเขาแล้วมีเพียงนางเท่านั้นที่เขาไม่อาจปล่อยไป

เมื่อนางตามล่า...แต่เขาตามรัก นางตามล่าเพื่อความแค้นของนางได้รับการสะสาง เขาตามรักเพื่อความแค้นของนางได้รับการขัดขวาง หากนางไม่ยินยอม เขาจะจับนางปล้ำจับกดติดเตียง หากจะมีบุรุษสักคนหนึ่งที่จะรักปักใจกับใครได้มากมายและยาวนานก็คงต้องยกให้เขาคนนี้ นางเป็นสตรีที่เขารักปักใจมาเนิ่นนาน ความปรารถนาในตัวนางย่อมมีมาแต่ไหนแต่ไร หากแต่เขาก็พยายามข่มกลั้นเก็บกดมันเอาไว้ จนกระทั่งเมื่อเขาได้มีโอกาสใกล้ชิดกับนาง ได้พบเจอกันจนกระทั่งได้พูดคุย ถึงแม้ว่าจะมิได้พูดคุยกันดีๆ แต่เขาก็ไม่สามารถห้ามใจของตนมิให้ก้มหน้าลงกดจูบนาง หอมแก้มนาง #รักต้องจูบ #จีนโบราณ

ความรักเหนือกาลเวลาแม้แต่ชาติภพภูมิก็ไม่อาจขวางกั้น ด้ายแดงที่ไม่อาจสะบั้นด้วยเงื่อนไขของสองดวงใจที่ยังคงผูกพันเหนือลิขิตแห่งโชคชะตา โปรดอย่าถามว่าพวกเขารักกันตั้งแต่เมื่อไหร่ เพราะคำตอบที่ได้ยินอาจจะเป็นสิ่งที่ไม่น่าเชื่อ เพราะว่าพวกเขานั้นรักกันมาตั้งแต่ชาติที่แล้ว... “ด้วยเกียรติของชาตินักรบ คนเดียวที่ฉันจะไม่ทิ้งไปก็คือคุณ” อิงอิงทำท่าทางขึงขังเข้มข้นทั้งยังพูดจาฉะฉานตามคำสัตย์ที่มีมาตั้งแต่ชาตินู้น อานนท์ได้ฟังประโยคโบราณอย่างนั้น น้ำเสียงอย่างนั้น และท่าทางขึงขังอย่างนั้น เขาถึงกับใจกระตุกอุ่นวาบขึ้นมา มารยาของคนตรงหน้าเขาในเวลานี้นั้น เขากำลังยอมรับว่า ช่างร้ายกาจ! พบกับท่านรองประธานสุดหล่อหุ่นสุดแซ่บมาดสุดเนี๊ยบดุดันเย็นชาอย่าบอกใคร “คืนนี้เรามาต่อกัน” เขาเอ่ยคำนั้นด้วยใบหน้าเรียบเฉยสายตามองอยู่ที่เอกสารในมือ เธอถึงกับกะพริบตาปริบๆ ก่อนตอบออกไป “ไม่เอา ยังเจ็บอยู่เลย” “เจ็บแค่ครั้งแรก...” เขาพูดต่อด้วยท่าทางสุขุมนุ่มลึกสวนทางกับประโยคสนทนา เธอถึงกับเงียบไป มันใช่เรื่องที่จะต้องมาคุยกันในห้องทำงานไหม!? #รักคอมมิดี้โรแมนติกเลิฟซีนร้อนแรง #เพิ่มตอนพิเศษเข้าเล่มหลักแล้ว

เขาเป็นถึงแม่ทัพผู้เกรียงไกร แต่กลับถูกวางยาปลุกกำหนัดได้เสียกับสตรีนางหนึ่งจนต้องแต่งงานกันด้วยแผนการอันแยบยลของนาง แต่เหตุไฉนไยนางถึงไม่ยินดี บัดซบ!

หากใครชมชอบเรื่องราวความรักที่อึนมึนของพี่ชายใหญ่แห่งบ้านฟงกันมาแล้ว (ฟงชินหยาง&หลิงเวย) ครานี้ลองมาติดตามเรื่องราวความรักของสองพี่น้องบ้านฟงกันบ้าง เรื่องนี้ในภาคพิเศษนั้นเป็นเรื่องของสองพี่น้องบ้านฟง คือฟงจินหมิงและฟงลี่หลิน ซึ่งแยกเล่มออกมาแต่คอนเซปยังคงเดิมคือ ร้ายพ่ายกลายรัก นั่นเองค่ะ โดยจะมีภาคพิเศษตอนต้น(เรื่องของฟงลี่หลิน)และภาคพิเศษตอนปลาย(เรื่องของฟงจินหมิง) เป็นสองเรื่องสองคู่รักในเล่มเดียว จัดหนักจัดให้คุ้มสุดๆ กันไปเลยค่ะ

นางต้องพิษ 'พันราตรี' ทำให้นางต้องเลือก...ระหว่างการปลิดชีพตนเองกับการหลับนอนกับบุรุษสักคนจนครบพันราตรี!

‘ฉันไม่รู้ว่าโลกนี้มันจะกลมแค่ไหน แต่อย่าให้ฉันเจอเธออีก... เพราะงั้นฉันจะไม่ปล่อยเธอไปแน่’

องค์หญิงตัวประกันระหว่างแคว้น... ฮองเฮาที่ถูกทิ้งขว้างไว้ในตำหนักเย็น ทั้งสองฐานะนี้ ไม่ว่าผู้หญิงคนไหนได้ครอบครองก็คงต้องขนหัวลุกด้วยกันทั้งนั้น ซางหลิง... สาวซ่าอันดับหนึ่งอันดับหนึ่งของโลกปัจจุบัน กำลังโลดแล่นจัดการ กลุ่มชายชั่วอย่างเอาเป็นเอาตายจนตัวเองตกตึก โชคดี... ก่อนที่เธอจะดิ่งนรก เธอคว้าร่างของ ‘ชายชั่ว’ ไว้ได้คนหนึ่ง แล้วดึงมันลงมาพร้อมกับเธอ ฮ่าฮ่า อย่างน้อยชาตินี้ฉันก็ไม่ตายฟรี โชคร้าย... เธอฟื้นขึ้นมาอีกครั้งในร่างของฮองเฮาผู้ไม่เป็นที่รักของสามี เป็นองค์หญิงที่มีฐานะเป็นเพียงตัวประกันระหว่างแคว้นเท่านั้น และที่แย่ไปกว่านั้น... ฮ่องเต้องค์ปัจจุบัน ดันเป็นศัตรูเก่าตัวร้ายที่ถูกเธอดึงลงนรกมาด้วยกัน! ฟ้าจะส่งเธอไปไหนก็ส่งเถอะ แต่ทำไมต้องส่งเจ้าหนี้เก่ามาด้วย ซวยแล้ว...