เธอทำสีหน้าครุ่นคิด ผมจึงตอบออกไปว่า ตัวผมเองก็เช่นกัน “ผมก็เหมือนกันครับ เสิร์ชหาในเน็ตแล้วก็มาเจอเข้ากับนี่แหละ น่าสนใจก็เลยลองมาดู” “ใช่ ๆ เหมือนกันเลยค่ะ” เราสองคนหัวเราะพร้อมกัน หลังจากนั้นเจ้าหน้าที่ก็ขึ้นมาตรวจตั๋ว ขบวนรถไฟมุ่งหน้าสู่สถานที่ซึ่งพวกเรากำลังจะไป... สวนสนประดิพัทธ์...

“ปากดีจังเลยนะ แม่ผมจ้างให้คุณมาเป็นพี่เลี้ยงก็ทำหน้าที่ของคุณไปสิ ไม่ใช่ให้มายืนวิพากษ์วิจารณ์ผมฉอด ๆๆ แบบนี้” “อ๋อ ก็แล้วนายให้ฉันทำไหมล่ะ ไอ้หน้าที่พี่เลี้ยงน่ะ ดีแต่เมินใส่ฉันตลอด เพียงแค่ฉันไม่ใช่พี่เลี้ยงที่เป็นผู้หญิงแบบที่นายอยากได้ ประสาทชัด ๆ” นนส่ายหน้าไปมาอย่างยั่วโมโห แมวยิ้มเย็น ‘นี่ขนาดเป็นคนที่เวลาพูดอะไรกับใครไม่ค่อยสบตานะเนี่ย แต่คำพูดแต่ละคำเหมือนเข็มทิ่มแทง’ บุตรชายเจ้าของบ้านคิด พลางสูดลมหายใจเข้าลึก สุดท้ายก็เป็นแมวเองที่เลือกจะเดินเลี่ยงไปที่อื่น ทิ้งให้นนยืนเม้มปากแน่นอย่างเจ็บใจอยู่อย่างนั้น *** นวนิยายขนาดสั้น อ่านง่าย ราคาย่อมเยา สบายกระเป๋า No.2 "พี่เลี้ยง"

ใบหน้าอ่อนวัยของหมิวเป็นสิ่งที่ตาตั้นชอบมองมาโดยตลอด ...จะให้พูดอย่างไร… ตาตั้นไม่อาจพูดออกมาได้ว่าเมื่อตอนเด็กเขารักหมิวแบบอาก็จริง แต่พอโตขึ้น… ความใกล้ชิด และความเอาใจใส่ที่มากจนล้น มันทำให้ตาตั้นแอบคิดไปมากกว่านั้นแล้ว เขาและอาหมิวไม่ได้เกี่ยวข้องกันทางสายเลือดเลยแม้แต่น้อย เพราะฉะนั้นความคิดในส่วนลึกมันถึงได้เริ่ม ‘เปลี่ยนรูป’ ไป ตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้... *** นวนิยายขนาดสั้น อ่านง่าย ราคาย่อมเยา สบายกระเป๋า No.1 "อาและหลานชาย"

ข้อความในสมุดเฟรนด์ชิพที่เชนเขียนให้ฉัน ถูกเขียนว่า… ‘โชคดีนาตาชา ขอบใจมาก ๆ ฉันดีใจที่ได้เป็นเพื่อนกับเธอ ยัยดูโอ้ !! ป.ล. ฉันวาดรูปในมังงะที่ฉันอ่านมาฝาก หวังว่าเธอคงจะชอบเหมือนฉัน ^^’

“ใส่เสื้อผ้าแล้วก็ไปได้แล้วไป ! นายคงไม่คิดจะให้พ่อแม่ ‘เรา’ กลับมาเห็นภาพแบบนี้หรอกนะ” หมี่หยกรู้ว่าเขาแกล้งเน้นคำว่า ‘เรา’ เสียงหวานเลยเอ่ยกลับไป “พ่อแม่เราหรือ หึ นายยอมรับครอบครัวฉันเป็นครอบครัวของนายตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่ยักรู้ นึกว่าจะอยากไปให้พ้น ๆ จากพวกเราเสียอีก !” สมายด์ยิ้มยียวน “ไม่นึกว่านายจะน่ารักน่า ‘ใคร่’ ขนาดนี้ ฉันไม่เคยรู้เลยนะเนี่ย”

ผ่านไปประมาณสักสองชั่วโมงได้ เรียกได้ว่าฉันนั่งจนรากงอกแล้ว จึงเดินออกไปด้านนอกร้านเพื่อยืดเส้นยืดสาย แต่แล้วสายตาของฉันก็ไปป๊ะเข้ากับนายโคลท์เจ้าเดิม แต่เดี๋ยวก่อน ไม่ใช่สิ ๆ ฉันขยี้ตา นี่ไม่ใช่โคลท์ แต่เป็นคูลท์ ค่ะ !! ฉันจำคูลท์ได้จากไฝใต้ตา และท่าทีที่ดูเย็นชา ๆ หยิ่ง ๆ นั่น -_-++ คูลท์มาพร้อมกับเจ้าน้ำเย็นค่ะ อะไรกันผู้ชายบ้านนี้ ‘คนเลี้ยงหมา’ กันทั้งพี่ทั้งน้องเลยเหรอเนี่ย “สวัสดี ^^” ฉันทัก เมื่อเขาเดินจูงน้ำเย็นซึ่งเริ่มโตขึ้นจากเมื่อครั้งที่แล้วเข้ามาในระยะสายตา “สวัสดี” คูลท์ตอบเรียบ ๆ เขามาหยุดยืนที่ตรงหน้าฉัน

เป็นอันว่าคืนนั้นผมนอนคิดทั้งคืน ว่าขั้นตอนการจีบสาว ‘รุ่นพี่’ ขั้นต่อไปนั้นจะต้องทำอย่างไร... ผมพยายาม คิดแล้วคิดอีก หากลเม็ดเด็ด ๆ ที่คิดว่าจะจีบติดและพิชิตใจเธอได้ และแล้วผมก็คิดออก เอาวะ... เป็นไงก็เป็นกัน ! คราวหน้าต้องขอเบอร์คุณแตงให้ได้ ด้วยเกียรติของลูกเสือวิสามัญ

“เปล๊า” เขารีบตอบเสียงสูง “เพียงแต่เธอดู... ไม่เหมือนเวลาอยู่ที่โรงเรียนเลยเนอะ” อ้อ... จู่ ๆ ฉันก็คิดขึ้นมาได้ นายกวินทร์คงจะอึ้งที่ฉันดูไม่ใช่ ‘ยัยทอม’ ตามที่คนที่โรงเรียนแซวกัน ถึงฉันจะไว้ผม (ซอย) สั้น แต่ตัวฉันในวันนี้ซึ่งอยู่ในชุดไปรเวท อยู่ในชุดมินิสเกิร์ตแบบผู้ญิ้งผู้หญิง แถมยังแต่งหน้าอ่อน ๆ และใส่ที่คาดผมน่ารัก ซึ่งฉันหมายถึง... ฉันมั่นใจว่าน่ารักในระดับหนึ่งน่ะนะ = =” “เธอดู... เอ้อ... ไม่อยากจะเชื่อ” เขายังคงพูดต่อไป “ย่ะ ขอบใจ” ฉันกระแทกเสียงแล้วเดินผ่านเขาไป ปล่อยให้เขามองแบบงง ๆ ปนเขิน ๆ

“ใจร้ายว่ะ ต้องพูดขนาดนี้เลยหรือเปล่า ถ้าไม่อยากให้ยุ่งตั้งแต่แรกนะ ทำไมไม่บอกให้เร็วกว่านี้สักสิบยี่สิบปี มาบอกอะไรเอาป่านนี้วะ” เจอร์รี่งง “ทำไมพี่ต้องโมโหขนาดนี้ด้วย แล้วพี่เข้าใจผมบ้างหรือเปล่า เวลาเพื่อนมาบ้าน แม่งมาล้อว่าพี่เป็นเมียผมอยู่ได้ พี่คิดบ้างสิว่าผมรู้สึกอย่างไร !” “แล้วเราไม่คิดบ้างหรือว่าพี่รู้สึกอย่างไร !!” “พี่เซ่ ?” “แล้วถ้าสมมติพี่เป็นเมียเราขึ้นมาจริง ๆ เราจะรังเกียจขนาดนั้นเลยหรือ”

รวมเรื่องรัก 3 เรื่อง 3 รส "ผู้เป็นที่รัก" *** #1 Be Blind ใช้ใจมอง ถึงตามองไม่เห็นก็ไม่เป็นไร พี่ขอให้น้องใช้ใจ... มองก็พอ #2 Garden of Love สวนรัก เรื่องราวความรักระหว่างนักจัดสวนกับเจ้าของบ้านตัวน้อย #3 Please Remember Me โปรดอย่าลืมฉัน นี่ข้าวฟ่างไง... จะใครล่ะ นายจำฉันไม่ได้หรือ ?

“ตกลงว่าฉัน... เป็นเพื่อนกับนายได้ไหม ?” เสียงห้าวเอ่ย “เหมือนที่นายบอกแม่นายเมื่อกี้” “เราเคยเป็น ‘เพื่อน’ กันด้วยหรือ ?” หนูว่านตอบเบา ๆ เท่านั้นแหละสไปรท์รู้ว่าหนูว่านหมายความอย่างไร ใช่แล้ว... เขากับหนูว่านไม่เคยเป็นเพื่อนกันหรอก จากคนไม่ถูกกันวันหนึ่งก็กลายเป็น... ผัวเมีย...

เล่มหลัก *** “เรื่องคนอื่นที่ไหน นี่เรื่องของกู เพราะกูกับเรน่าเอ็นดูไอ้เสือเหมือนน้องแท้ ๆ ไม่เหมือนมึง ที่ไม่เคยเห็นว่ามันเป็นน้อง” สนุกเกอร์ตวาด “ใช่ ! ฉันไม่เคยเห็นว่าจีราวัชร์เป็นน้อง เพราะฉันเห็นเป็นอย่างอื่นไง เห็นเป็นอย่างอื่น พอใจหรือยังวะอนุชิต” นุอ้าปากค้าง แต่ก็ยังอึ้งไม่เท่าแอร์ที่แอบฟังอยู่ แอร์ยังไม่ได้กลับบ้าน แต่ทำทีเหมือนกลับ “จีราวัชร์ไม่ใช่รุ่นน้องของฉัน ฉันไม่เคยคิดว่าเขาเป็นน้อง ไม่เคยเลยสักครั้ง” “ไอ้นุกเก้อ อย่าบอกนะว่า...” “โอ๋กันเข้าไป... โอ๋กันเข้าไปสิ น่าหมั่นไส้เป็นบ้า”

“ฉันก็รัก” กฤษติกาจูบจริงใจอีกครั้ง “ผมไม่เคยคิดว่าเจ้าชายอย่างพี่... คุณหนูแกรนท์... จะมาสนใจเด็กบ้าน ๆ อย่างผม ไม่เคยคิด” “ความรักที่แท้จริง ไม่พ่ายแพ้ต่ออะไรทั้งสิ้นจริงใจ คนที่รักกันเพียงแค่รูปร่างหน้าตา นั่นไม่ใช่ความรักที่แท้จริงหรอก” *** + บทส่งท้าย Because You Loved Me กฤษติกาแกล้งส่งเสียงในลำคอแล้วมองอย่างดุ ๆ จนจริงใจได้แต่ทำหน้ามุ่ยแล้วเสมองทางอื่น เสียงแหบเอ่ยออกมาว่า “ผมไปใช้ห้องน้ำก่อนนะ” ผู้ฟัง ๆ แล้วถอนหายใจ เสียงหวานพูดออกมาอย่างอ่อนโยน “จะใช้ห้องน้ำทำไม ใช้ฉันไม่ดีกว่าหรือ”

ในโลกใบนี้ไม่มีพี่เลี้ยงคนไหนที่เขา ภคิน รังสิมาโรจน์ จะหามาให้หนูน้อยดิลลี่ลูกสาวสุดที่รักไม่ได้ แต่ทำไมลูกสาวเขาต้องถูกใจยัยตัวซวยคนนี้ด้วยนะ แต่ในเมื่อลูกสาวสุดที่รักอยากได้ เขาก็จะยอมทำใจเพราะยังไงยัยนี่ก็อยู่ได้ไม่เกิน 1 เดือนแน่

ตั้งแต่เกิดมายังไม่เคยก้าวออกจากก้นครัวเลยสักครั้ง แต่โลกใบใหม่ของนิมฟ์ที่เพิ่งรู้ตัวว่าเป็นถึงเจ้าหญิงแค่เพียงวันเดียว กลับต้องตกเป็นของกำนัลให้เจ้าชายผู้โหดร้ายที่สุดอย่างมีเทีย ช่างน่ากลัวจริงๆ T^T

หญิงงามที่ผู้ชายทุกคนต่างยอมสยบเช่นนางจะต้องแต่งงานกับผู้ชายที่แสนจืดชืดเช่นนี้นะหรือ เตรียมตัวรอวันหย่าเลยแล้วกัน

ตื่นขึ้นมาก็มีสามีโดยไม่ตั้งใจ เเถมยังเป็นสามีอัปลักษณ์เเละป่าเถื่อนอีกด้วย

การย้อนอดีตของเธอ พร้อมกับปมในอดึตมากมายไม่ใช่ผู้ที่เดินทางมา หากแพรวาเป็นผู้ที่เคยจากไปเพื่อกลับมาทวงสถานะองค์หญิงของฮ่องเต้ผู้ถูกชิงบัลลังก์ แต่ภายใต้เรื่องราวเหล่านั้นบัดนี้ แพรวาได้รับรู้แล้วว่าคนบางคนหากเป็นคู่กันแล้วไม่ว่าจะอยู่ภพไหนหรือที่ไหน ก็จะกลับมาพบกันรักกันจนได้ พบกับเรื่องราวของสาวไทยในวังต้องห้ามที่มีฮ่องเต้หนุ่มหล่อที่หลงรักเธอในครั้งแรกที่พบกัน กับเรื่องราววุ่นๆและอดึตของผู้ที่จากไปอย่างแพรวา ในฮ่องเต้ตัวร้ายกับยัยตัวป่วน

“ผมบอกแล้วไงว่าผมเปลี่ยนใจแล้ว ดูซิ ชื่อตรีทิพ ชื่อหว๊านหวานเนอะ แต่ผมชอบว่ะ คุณตรีทิพคนสวย ดูซิจะหวานไปทั้งตัวหรือเปล่า” (ยิ้มร้าย) “หยุดนะ อย่ามาพูดจาลามกแบบนี้ อาชิ ! ฉันเป็นหัวหน้านายนะ” “หัวหน้าแล้วอย่างไร ? ก็เป็นเมียผมได้เหมือนกันล่ะน่า”

ครั้งที่แต่งงานกัน ท่านก็ไม่ยอมร่วมหอ ยั่วยวนเท่าใด ก็ไม่เคยได้ผล เผยโฉมต่อหน้า ท่านก็ไม่เคยยล ข้าอดทนเนิ่นนาน ให้ท่านเหลียวแล แล้วเหตุใดจู่ๆ ท่านจึงกลายเป็นปีศาจราคะ จับข้ากดไม่ยอมปล่อยเล่า!

'เธอ'อาจารย์มหาวิทยาลัยสาว 'เขา'หนุ่มพนักงานขับรถโดยสารประจำทาง จากการที่ได้รู้จักพบเจอกันทุกวัน ทำให้เกิดเป็นความรักขึ้น *** “รถจะออกเลยหรือเปล่าคะ ?” วราภรณ์ หรือ ตูน เอ่ยถามขึ้น หญิงสาวลอบมองใบหน้าของชายหนุ่ม เรื่อยมาจนถึงป้ายชื่อซึ่งถูกติดอยู่บริเวณอกเสื้อ ‘รังสิมันตุ์...’ ชื่อ รังสิมันตุ์ อย่างนั้นหรือ ? “อีกสิบนาทีครับ” ชายหนุ่มตอบ หญิงสาวพยักหน้าน้อย ๆ ก่อนจะเดินตรงไปขึ้นรถประจำทางที่จอดอยู่

'เธอ'เคยเป็นอดีต'ครู'ของเขา 'เขา'เคยเป็นอดีต'ลูกศิษย์'ของเธอ การพบกันอีกครั้ง จะทำให้ทั้งสองกลับมารักกันได้ไหม *** “ครู...” เสียงนุ่มครางแผ่ว ไม่ดังเกินไปกว่าที่ตัวเขาเท่านั้นจะได้ยินเพียงคนเดียว หญิงสาวรูปร่างบอบบาง ผิวพรรณขาวหมดจด ผมสีน้ำตาลอ่อนดัดเป็นลอนยาวคลอเคลียกับไหล่บอบบางรับกับใบหน้าสวย ท่วงท่ากิริยาของหล่อนช่างสมกับความเป็นผู้ดีโดยแท้ แม้จะนานมากแล้ว แต่นรธิปก็จำหล่อนได้อย่างแม่นยำ พรรณวรินทร์พร้อมด้วยท่านหญิงกนกวดี ทรุดกายลงนั่งบนเก้าอี้ยาวฝั่งตรงข้ามกับเขาและวรวุฒิ นัยน์ตาสีนิลของหญิงสาวเบิกกว้างอย่างประหลาดใจไม่แพ้กันเมื่อเห็นเขา และแล้วก็เป็นหล่อนที่เป็นฝ่ายเอ่ยคำพูดออกมา “นรธิป...”

พลอยภักดิ์ ถูกปู่บังคับให้แต่งงานกับนทีธรชายหนุ่มบ้านไร่สุดแสนธรรมดาซึ่งเป็นหลานชายเพื่อนสนิทของปู่ สาเหตุเพราะเธอเกิดตั้งท้องกับเขา พลอยภักดิ์พลาดพลั้งมีอะไร กับนทีธรแค่ครั้งเดียวเพราะถูกแฟนหนุ่มมอมยาเซ็กในวันเกิดเพื่อน เธอเกลียดเขามากที่เขาทำลายความสาวของเธอ ชาตินี้เธอไม่มีวันให้อภัยเขาเด็ดขาด รวมทั้งลูกของเขาเธอก็ไม่ต้องการ ทุกคนในบ้านเลยวางแผนให้นทีธรลักพาตัวเธออยู่บ้านไร่กับเขา พลอยภักดิ์เลยต้องยอมใช้ชีวิตในบ้านไร่กับคนที่ตัวเองเกลียด อย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้

“คุณชวิน ทำไมชีวิตฉันต้องมาเจออะไรแย่ๆ” “คุณระบายออกมาให้หมด วาดรัก ผมยินดีรับฟัง” วาดรักเงยหน้ามองคนพูด ก่อนจะขยับเข้ามาใกล้ แล้วยกสองมือขึ้นคล้องคอ “คุณชวิน คุณยังอยากได้ฉันเป็นนางบำเรออยู่ไหม” ไม่ได้ถามเปล่า แต่เธอยื่นหน้าเข้าไปใกล้ๆ พร้อมกับเบียดกายเข้าหาร่างแกร่ง ทรวงอกคู่งามแนบชิดเสมือนกระแสไฟทำให้ร่างกายของคนตัวยักษ์ตอบสนองอย่างรวดเร็ว “วาดรัก คุณเมาแล้ว ไปนอนพักเถอะ แล้วอย่าทำแบบนี้” ชวินพยายามดันร่างเล็กออก แต่เธอไม่ยอมถอยง่ายๆ เมื่อยิ่งเขาผลัก เธอก็ยิ่งเบียดเข้าหา “แบบไหนล่ะ” วาดรักเบียดกายเข้าหาอย่างยั่วยวน “ก็แบบที่คุณทำอยู่นี่ไง” เสียงของชวินสั่นพร่าหนักขึ้น หวั่นใจกลัวจะหยุดตัวไม่ได้ แล้วตอนนี้ร่างกายของเขามีเพียงผ้าเช็ดตัวผืนเดียวปกปิด “แล้วคุณไม่ชอบเหรอ” เสียงหวานถามกลับพร้อมสายตายั่วยวน มือเล็กก็ไม่อยู่เฉย เธอลูบไล้ไปทั่วกายหนา และรู้ตัวดีว่ากำลังท้าทายเขา “ทูนหัว คุณกำลังทำให้บางอย่างของผมตื่น แล้วผมคงหยุดตัวเองไม่ได้แน่ๆ ถ้าคุณยังไม่เลิกก่อกวนร่างกายของผม” เสียงเตือนนั่นแหบพร่า และลุ้นทุกวินาทีว่ามือเล็กจะหยุดหรือไม่