ในความคิดของมู่หานเซี่ย ผู้ชายอย่างหลินม่อเฉินเปรียบดังเหล้าพิษที่ร้ายกาจ ทว่ามีแต่เขา เขาคนเดียวเท่านั้นที่กอดเธออย่างทะนุถนอมและแนบแน่น เขาคนเดียวเท่านั้นที่จดจำคำมั่นสัญญาระหว่างกันได้ เขาบอกกับเธอว่า “คุณบอกว่าไม่รักผม คิดหรือว่าผมจะเชื่อ” เขาบอกกับเธอว่า “จะรักก็ดี จะเกลียดก็ช่าง แต่เราจะไม่แยกจากกัน” ทุกช่วงเวลาในชีวิตของมู่หานเซี่ย จะมีหลินม่อเฉินคอยประคับประคอง เขาเฝ้าเลี้ยงดู ฟูมฟัก ผลักดันเธอจากลูกเป็ดตัวน้อย ๆ จนกลายเป็นนางหงส์ เขาเป็นทุกสิ่งทุกอย่างของเธอ และพร้อมจะวางทุกอย่างในมือลง เพื่อรอเธอกลับมา เป็นเช่นนี้แล้ว... ต่อให้รู้ว่าเขาเปรียบดังเหล้าพิษ เธอยังกล้าจะกล้าปฏิเสธอีกหรือ? (บทที่ 1-บทที่ 39)

เพราะวัยเพียงสิบสี่มิลันดาถูกปฏิเสธความรักที่มีให้กับคมฉณัฐอย่างไร้เยื่อใยความเสียใจทำให้เด็กสาวตัดสินใจเรียนต่อเมืองนอก คมฉณัฐจะทำเช่นไรเมื่อกลับมาเด็กสาวกลายเป็นสาวสะพรั่งดีกรีศัลยแพทย์เกียรตินิยม

รักเด็ก เผด็จการ เจ้าบุญทุ่มคือพระเอก ท่านหาใช่บิดาข้า ใยต้องวุ่นวายกับข้านัก นางคือเด็กน้อยที่กำลังถูกผู้สูงวัยวางเหยื่อล่อ

หนึ่งนางผู้ใจแข็งดั่งศิลา กับหนึ่งบุรุษผู้มีใจรักมั่น ดุจสายธารที่มิไหลย้อนคืน คราแรกนั้นนางคือหมอหญิง ผู้พรางใบหน้าท่อนล่างด้วยม่านไหม คราถัดมานางคือมือพิณแห่งสำนักโคมเขียว ผู้พรางดวงตามิให้ชายใดแลเห็น คราที่สามนางคือคุณหนูสูงศักดิ์ ผู้พรางโฉมตั้งแต่ศีรษะจรดบ่าบาง ทั้งสามคราหาใช่ตัวตนที่แท้จริง ทั้งสามครานางต้องตระหนักว่าห้ามมอบใจให้ชายใด ทว่านางมารน้อยจะข่มใจได้หรือไม่ ในเมื่อบุรุษผู้เป็นแม่ทัพใหญ่ พบเจอนางสามครั้ง สามตัวตน เขาก็ยังมีใจให้นาง แม้ทุกคราที่ว่านั้น เขาจะไม่เคยเห็นใบหน้านางเลยก็ตาม คราแล้วคราเล่าที่เขามอบใจให้นาง และคราแล้วคราเล่าเช่นกัน ที่นางทำร้ายเขา ทั้งร่างกายและจิตใจ! ******************************************************** “เอาสิเพ่ยจู ร้องขอยาถอนพิษจากข้า” “ข้ามิได้มาร้องขอ ข้ามาแลก” เอ่ยแล้วแทบหยุดหายใจ พวงแก้มเห่อร้อน อาจเพราะสิ่งที่เพิ่งเอ่ย หรือร้อนเพราะฤทธิ์สุราก็เป็นได้ เพ่ยจูขยับเข้าไปหาชายที่ใต้เพิงมุงหญ้า เขาตบเบาๆ ลงบนเสื้อคลุมที่ปูอยู่ มาดราวกับคุณชายผู้มั่งมีกำลังเรียกนางโลมในหอคณิกา “หากเจ้ากล้าใช้เล่ห์เหลี่ยมกับข้า รับรองว่าเจ้าได้สิ้นลมด้วยมือของข้าแน่” นั่นคือคำขู่ของหยางหลง เพ่ยจูกัดฟันกรอดๆ นั่งลงข้างเขาแล้วปลดเอาผ้าคาดเอวออกจากร่าง หยางหลงไม่รอให้นางได้ถอดอาภรณ์ห่อกาย เขาดึงร่างนางลงไปหาด้วยแรงอันมากมี นางตื่นตระหนกแต่เก็บซ่อนความตื่นกลัวไว้ใต้ร่างอันแข็งทื่อ “เจ้าควรทำให้ข้าพอใจ มิใช่นอนแข็งเป็นท่อนไม้” “ข้าหาใช่นางคณิกาจะได้รู้วิชาเอาใจบุรุษ” คำตอบนั้นทำให้เจ้าหยางหลงยิ้มหวานราวกับพบเจอแท่งทอง นางเอื้อมมือไปยังเชือกที่ผูกผ้าคลุมหน้า แต่เขาไวกว่าจับมือนางไว้มิให้ปลดออก “ข้าบอกหรือว่าอยากเห็นหน้าเจ้า?” มือนางหลุดจากเชือกผ้าคลุมทันใด นางได้ยินผิดไปหรือไม่ “สิ่งที่ข้าต้องการคือของแลกเปลี่ยนกับยาถอนพิษ เจ้าเคยบอกว่ามีใบหน้างดงามจนข้าอาจยอมล่มเมือง หากเจ้าใช้ความงามมาล่อลวงข้า ข้ามิแย่เอาหรือ เช่นนี้…กันไว้ดีกว่าแก้จะดีกว่า หึๆๆ” แล้วหยางหลงก็ดึงชายผ้าคลุมหน้านาง จากปลายคางมนเลิกขึ้นไปกองไว้ด้านบน บัดนี้ตั้งแต่สันจมูกจนถึงหน้าผากนางจึงถูกพรางไว้ เผยริมฝีปากอิ่มงามท้าทายแรงกระหายราคะแห่งบุรุษ “จะทำอะไรก็รีบทำเข้าเถิด ที่นี่คือริมหน้าผาหาใช่ห้องหอของท่าน” “ข้าจะนึกเอาแล้วกัน ว่านี่คือคืนแต่งงานของข้า ”

ความปรารถนาไม่ปรานีใคร นาย บ่าว ไพร่ หรือว่า ทาส หากตกอยู่ในวังวนแห่งดำฤษณาแล้วนั้น ไม่แคล้วจะตกเป็น ‘ทาสพิศวาส’ เท่าเทียม นิยายเรื่องนี้ถูกแต่งขึ้นมาด้วยความชอบส่วนตัวในเรื่องราวเกี่ยวกับความเป็นไทยในอดีต เรื่องเจ้าขุนมูลนาย ข้าทาส และเหล่าบริวาร นับเป็นสิ่งที่ท้าทายมาก หากผู้เขียนจะนำเรื่องราวเหล่านั้นมาปรุงแต่งให้อยู่ในรูปแบบของนิยาย ‘พีเรียด อีโรติก’ โดยเรียงร้อยผ่านตัวละคร ‘พระสรเดชมนตรี, คุณพิศ, ไอ้บุญทิ้ง และ อีแพง’ ปล. ทาสพิศวาส เป็นการนำนิยายชุด 'สะท้านทรวง' มารวมเล่ม และเพิ่มตอนพิเศษลงไป

"ภคิน บริรักษ์" ไม่เคยคิดจะก้าวก่ายเรื่องส่วนตัวของบิดา แต่ที่ยอมไม่ได้คือ ท่านคิดจะยกย่องแม่เล้าให้มาเป็นเมียอย่างออกนอกหน้า หนำซ้ำยังเอาลูกเล้ามาฝากเป็นนักศึกษาฝึกงานในออฟฟิศเขาเสียด้วย แม้ไม่อยากเป็นสมภารกินไก่วัด แต่ไก่ก็น่าฟัดเสียจนเขาอดใจไม่ไหว แถมลูกเล้าแสนสวยยังกลายเป็นลูกที่แท้จริงของแม่เล้าที่คิดจะบินสูง เขายิ่งเพิ่มความชิงชังจนแทบจะขยี้เธอให้แหลกคามือ เพราะแน่ใจที่สุดว่าสองแม่ลูกนี้จะไม่มีวันปล่อยให้เขาสองพ่อลูกหลุดมือไปได้แน่ เมื่อเธอต้องการฝึกงานเขาก็จะอนุญาตให้ฝึก ทว่าจะฝึกแบบไหนนั้นเขาจะเป็นผู้กำหนดเอง และความคาดหวังหลังครบกำหนดนั้นคือ.. เธอจะกลายเป็นผู้เชี่ยวชาญในงานที่เขามอบให้อย่างไม่มีที่บกพร่อง “นางบำเรอฝึกหัด” คือตำแหน่งที่เธอเหมาะสม

เมื่อนางแบบชื่อดัง ต้องมาอยู่ในร่างท่านหญิงผู้อ่อนโยน ที่ถูกสามีมองข้าม เมื่อเขาว่านางร้ายกาจ เช่นนั้น นางจะแสดงให้เขาได้เห็น ว่าสตรีร้ายกาจที่แท้จริงเป็นเช่นไร!

ในคราวนั้น ‘เฟยเทียน’ เพียงต้องการพลัง เพื่อครอบครองอำนาจ จึงเรียกปีศาจมังกรเพลิงและแลกเปลี่ยนบางสิ่งเพื่อให้ได้ชัยชนะในสงคราม ‘ทรายย้อมโลหิต’ ทว่าปีศาจมังกรเพลิงตนนั้นใช้แขนซ้ายของเขาเป็นที่หลบซ่อนการตามล่าจากเทพมังกรดิน จึงปรากฏรอยสักสีเพลิงรูปมังกรที่ท่อนแขนซ้าย ทว่าการสู้รบแบบโหดเหี้ยมทำเขาถูดขับออกจากตำแหน่งรัชทายาทซึ่งเขามิใส่ใจ เป็นลูกที่พ่อไม่รัก ซ้ำกำจัดไม่ได้ ต้องเก็บเขาไว้เป็นเสี้ยนหนามตำหัวใจเช่นนี้ เฟยเทียนกลับรู้สึกสุขสำราญใจดี ‘ว่านหนิงเหมย’ ปีนี้นางอายุสิบแปด แต่ก็ไม่มีวี่แววว่าจะมีใครกล้ามาสู่ขอนางไปเป็นภรรยา ไม่ใช่เพราะฐานะที่เป็นลูกอนุของเสนาบดีว่านเท่านั้น แต่เพราะรอยแผลเป็นที่แก้มขวาของนางอีกด้วย เมื่อครั้งที่นางอายุเพียงสิบสอง การพบกันครั้งแรกระหว่างนางกับองค์ชายเฟยเทียน อุบัติเหตุครั้งนั้นทำให้ผู้อื่นเข้าใจเขาผิดคิดว่าเขาใช้กรงเล็บมังกรกรีดใบหน้านางจนเสียโฉม แม้นางจะบอกทุกคนว่าไม่ใช่ความผิดของเขาก็ไม่มีใครเชื่อนาง แต่เพราะแผลเป็นนี้ทำให้นางรอดพ้นการถูกบังคับให้แต่งงานได้ ขอเพียงใช้ชีวิตเรียบง่าย แม้ต้องอยู่เพียงลำพังนางก็ยินดี ว่านหนิงเหมยเป็นคนโปรดของฮองไทเฮา ด้วยนางเป็น ‘มือเย็น’ ต้นไม้ดอกไม้ที่ผ่านมือนาง แม้ใกล้ตายก็ยังฟื้นกลับมาเบ่งบานได้อีกครั้ง แม้นางจะถูกเรียกว่า ‘คนโปรด’ แต่ดูแล้วไม่ต่างจาก ‘คนสวน’ เท่าใดนัก ‘เฟยเทียน’ เข้าวังหลวงตามคำสั่งของพระบิดา ด้วยความดีความชอบที่ทำศึกรวมแผ่นดินได้สำเร็จจึงประทานตำแหน่ง ‘ชินอ๋อง’ และจะประทานคู่ครองให้ เขาบังเอิญพบว่านหนิงเหมยอีกครั้ง ด้วยตัวเขามีพลังปีศาจอยู่ครึ่งหนึ่ง เมื่อเข้าใกล้ดวงจิตเทพมักอ่อนแรง เมื่ออยู่ต่อหน้าหญิงอัปลักษณ์ผู้นี้ เขากลับไม่อาจใช้พลังของตนกับนางได้ เขากลายเป็นเพียงมนุษย์ธรรมดาไร้พิษสง ความลับนี้ทำให้เขาคิดกำจัดนาง แต่ดูว่าการพยายามกำจัดนางไร้ผล ด้วยเหตุนี้เขาก็เปลี่ยนใจเก็บนางไว้ข้างกาย หากผู้อื่นรู้ความลับนี้ จะเอานางมาเป็นเครื่องมือสังหารเขาได้ “ถ้าจะประทานสมรสให้กระหม่อม กระหม่อมขอเลือกคนที่จะมาชายาด้วยตนเอง” “เจ้ามีหญิงที่หมายปองอย่างนั้นรึ” ฮ่องเต้ทรงแปลกพระทัยนัก “มีแต่เป็นคนของฮองไทเฮา ไม่ทราบว่าฮองไทเฮาจะมอบให้กระหม่อมได้หรือไม่” “เป็นใครกัน” ฮองไทเฮาข่มความหวาดกลัว พระนางกลัวว่าเฟยเทียนหมายจะเอาองค์หญิงหรือท่านหญิงที่นางโปรดปรานไป “ว่านหนิงเหมย” เพียงเอ่ยชื่อนาง ในห้องประชุมถึงกับเงียบกริบ ใครเลยจะคาดคิดว่าปีศาจผู้นี้จะต้องการเพียงหญิงอัปลักษณ์ที่แทบไม่มีใครรู้จัก.

ภารกิจสำคัญของ อลินทิรา คาฮานา สายลับสาวลูกครึ่งไทย เวเนซูเอลา หรือที่รู้จักในองค์กรว่า ออลโซย่า คือการโจรกรรมข้อมูลสำคัญของธาตุชนิดใหม่ที่สามารถพัฒนาเป็นอาวุธ ซึ่งมีอานุภาพร้ายแรงกว่านิวเคลียร์ สายลับแสนสวยมือหนึ่งได้ข้อมูลนั้นไป แต่เธอกลับต้องพบกับความจริงอันน่าพรั่นพรึงยิ่งกว่า เพราะเธอกำลังถูกตามล่า ไม่ใช่แค่องค์กรลับที่สั่งเธอมา แต่ยังมีเขา แดเนียล ไพรซ์ เทพบุตรผู้หล่อเหลาเกินใครในตระกูลขุนนางเก่าอันมั่งคั่ง มาเฟียผู้หยิ่งทะนงและเลือดเย็นเจ้าของข้อมูลลับที่ถูกโจรกรรม เขาควานหาตัว ออลโซย่า แทบพลิกแผ่นดิน แต่เมื่อได้ตัวเธอมา เขากลับ ฆ่า เธอด้วยเสน่หาและพิศวาสร้อนแรง

พันเอกราชไพศาล ฉายา "ผู้พันจอมโหด อันดับ 1" ได้รับบาดเจ็บจากการปฏิบัติหน้าที่จนตาบอดทั้งสองข้าง เพราะพรหมลิขิตจึงได้พบกับสาวน้อยอาสาสมัครของโรงพยาบาล...และแล้วปฏิบัติการรักของผู้เชี่ยวชาญในการวางแผนรบจึงเริ่มขึ้น... นิยาย ลำดับ 1 ในชุด "ปฏิบัติการรักของนักรบ" นิยายชุดนี้มีทั้งหมด 3 เล่ม...3 ผู้พัน 1. แนบใจไว้เคียงเธอ (ผู้พันราช - น้องดา) 2. ผูกใจไว้ด้วยรัก (ผู้พันกล้า - น้องปิ่น) 3. พรุ่งนี้จะรักฉันไหม (ผู้พันกริช - น้องขวัญ)

“การแต่งงาน มันก็แค่การประกาศอย่างเป็นทางการว่าฉันมีผัวแล้ว” ดวงตาคมสวยเปล่งประกายเจิดจ้า น้ำเสียงบอกว่าไม่พิสมัยและไม่ได้เสียอกเสียใจอะไรกับสิ่งที่เสียไป “ไม่นึกว่าคุณเองก็พิสมัยสโลแกนสุดฮิตในยุคนี้ รักสนุกแต่ไม่ผูกพันว่างั้น” เขาเย้ย โมรีกัดริมฝีปากล่างแน่น ท่าทางภายนอกบอกว่าไม่แคร์ แต่ภายในกำลังเดือดปุดๆ เธอระงับตัวเองสุดๆ ไม่ให้กระโจนไปทำร้ายผู้ชายหล่อเหลาตรงหน้า อิศรวัชร์ยิ้มทั้งที่กำลังฉุนเต็มที่ ตาคมฉายแสงแรงกล้าจับจ้องมองดวงหน้างดงามจับตา ผู้หญิงที่ใครๆ กระสันอยากจะพาขึ้นเตียง เธอสวย รวย มีชาติตระกูล เป็นที่นับหน้าถือตาในวงสังคม มีดีกรีมากพอจะเรียกร้องความสนใจจากผู้ชายทั้งโลก และเธอเป็นแม่จอมยั่วอย่างเหลือร้ายทั้งที่ความจริงแล้ว... แสนจะไร้เดียงสา...

名门医女 Author: ชีฉิง Translator:  hongsamut Chinese edition copyright by 上海玄霆娱乐信息有限公司 Thai edition copyright by Hongsamut.com  All right reserved ----------------------------- คุณเป็นหมอเพราะอะไร? เพราะเรียนเก่งเกินกว่าจะไปทำอย่างอื่น เพราะเป็นอาชีพที่ทรงเกียรติ เพราะผลตอบแทนสูง? คุณเป็นหมอเพราะอะไร? เพราะยึดมั่นในคุณธรรม เพราะถือความเมตตาเป็นที่ตั้ง? ไม่ว่าเหตุผลใดที่ ‘ฉีเยว่’ ใช้ในการก้าวเข้าสู่อาชีพหมอ เธอคิดว่า...มันอาจเป็นแรงจูงใจจากเบื้องบน ในช่วงชีวิตหนึ่งของฉีเยว่เป็นช่วงที่ยากลำเค็ญที่สุด เธอย้อนอดีตกลับเข้าไปอาศัยในร่างหญิงสาวผู้ถูกทิ้ง แม้กระทั่ง ‘เสี่ยวโหวเหย่’ ผู้เป็นสามีก็ยังไม่แยแส ต้องหลบๆ ซ่อนๆ อยู่ในห้องเล็กๆ แคบๆ ในจวนหลังใหญ่เสมือนเป็นสิ่งของที่ไร้ค่า สองสิ่งที่ติดตัวคุณหมอฉีมาก็คือความมุ่งมั่นไม่ย่อท้อและปณิธานอันแน่วแน่ของหมอคนหนึ่ง ความมุ่งมั่นไม่ย่อท้อ จะช่วยให้เธอดิ้นรนเอาตัวรอดจากการหาเรื่องของคนในบ้านได้หรือไม่ ปณิธานอันแน่วแน่ จะช่วยให้เธอรักษาผู้ป่วยท่ามกลางยุคสมัยที่ขาดแคลนตัวยาและอุปกรณ์ทางการแพทย์ได้หรือไม่ ฉีเยว่เลือกเป็นหมอเพราะอะไร? สุดท้ายแล้วหัวใจจะตอบเธอเอง     (บทที่ 51 - บทที่ 60)

“เราต้องทำงานกันอีกนานนะ เวธกา หากคุณยังทำท่ากลัวผมอยู่แบบนี้ แล้วเราจะทำงานด้วยกันได้ยังไง แล้วอีกอย่าง...” “ยะ...อย่าพูดถึงอีกเลยค่ะ” “แล้วรู้หรือว่าผมจะพูดเรื่องอะไร” “ก็เรื่อง...” “คืนนั้น” นักรบต่อให้ แล้วใช้มือดันคางมนให้เงยขึ้นมาสบตา “เวธกา เธอไม่คิดถึงคืนนั้นของเราเลยเหรอ” น้ำเสียงเริ่มแหบพร่า เลื่อนมือลงยังสะโพกงามงอน “มะ...ไม่ค่ะ ฉันกำลังพยายามจะลืมให้หมด” “แต่ผมคิดถึงมากนะ” นิ้วเรียวยาวเริ่มขยับขึ้นมาไล้ริมฝีปากอิ่ม แล้วดันลำตัวเข้าไปแนบชิดกับกายเล็ก “คุณ...นักรบ” “ผมยินดีรับผิดชอบนะ เรา...มาแต่งงานกันไหม” เขาไม่ได้พูดเพื่อหลอกล่อให้สมหวังในสิ่งที่ปรารถนา นั่นก็คือการมีเซ็กส์กับเธอในตอนนี้ ทว่าทุกสิ่งที่เขาพูดออกมานั่นมันผ่านการกลั่นกรองจากใจมาแล้ว เขาชอบเวธกา! ชอบตั้งแต่ได้เป็นชายคนแรกของเธอแล้ว เวธกาเงยหน้ามองคนตัวโต ยอมรับว่าตกใจกับคำพูดของเขา ทว่าหัวใจของเธอก็เต้นระรัวเร็วจนนับไม่ทัน ด้านนักรบก็รอคอยคำตอบอย่างมีความหวัง “ผมไม่เร่งรัดนะ แต่ระหว่างรอคำตอบจากคุณ เราสองคนต้องเรียนรู้กันและกัน ทั้งเรื่องนิสัยใจคอ ทั้งเรื่องบนเตียง” คำพูดของนักรบส่งผลให้ผิวหน้าของเวธกาเห่อร้อน “ตกลงไหม”

เล่มหลัก *** เพ้นท์เป็นความรักของบิว *** “เชรด” ชายหนุ่มอุทาน “ดูนี่เด้ คู่จิ้นคู่ใหม่ของวงเรา” ทีโอและเท่ขยับเข้ามาใกล้ทันที รวมทั้งบิวด้วย ส่วนเพ้นท์นั้นมีท่าทีไม่สนใจ “ไอ้บิว ไปไงมาไงวะ ?” หม่านอี้บุ้ยใบ้ให้เห็นว่าหมายถึงแฮซแท็กในอินเทอร์เน็ต ‘#บิวเพ้นท์’ “...” ชายหนุ่มเห็นแล้วพูดไม่ออก มันไม่น่าอภิรมย์เลยสักนิดที่ถูกแฟนคลับจับคู่กับเพ้นท์ จอมบงการคนนั้น

ผมเคยมีชีวิตที่แสนสุข จนกระทั่ง... เมื่อผู้ชายคนนั้นผ่านเข้ามาในชีวิต... *** น่าแปลกที่ความรู้สึกเช่นนั้นมันมาพลุ่งพล่านกับเด็กหนุ่มตรงหน้านี้ อันที่จริงคิลคิดว่าตนเองก็เป็นผู้ใหญ่มากพอ ไม่ใช่วัยรุ่นที่จะมาพลุ่งพล่านอะไรง่าย ๆ แต่น้ำปั่น ...ก็ดูเหมือนจะทำให้เขาอดใจไว้ไม่ไหวจริง ๆ ชายหนุ่มมองเด็กหนุ่มซึ่งขะมักเขม้นอยู่กับการถูพื้นให้สะอาดดังเดิมโดยที่ไม่ได้สนใจอะไรเลย ‘เด็กดี… น่ารัก… ใสซื่อ และคงจะ ‘บริสุทธิ์’ ’ เป็นอะไรที่ทำให้เลือดในกายชายหนุ่มยิ่งเดือดพล่าน

'ผมรักคุณ' อยากพูดคำนี้ ...ก่อนที่จะสายเกินไป ...ความแค้นไม่ได้ช่วยอะไรเลย *** “จะให้ฉันกราบขอโทษอะไรก็ได้ แต่อย่าย่ำยีฉันแบบนี้ ขอร้องล่ะ !” “...หึ” ชายหนุ่มที่ไม่พูดอะไรออกมาเป็นเวลายาวนานแค่นเสียงขึ้นมา “กราบขอโทษเหรอ ? เพิ่งรู้ตัวหรือเนี่ย” “!!?” “ทำลายซะดีไหมนะ ให้มันย่อยยับไปเลย คนอย่างคุณเนี่ย !” รัฐชาพูด จ้องมองคนที่กำลังจะร้องไห้อย่างแข็งกร้าว “ผมเกลียดคุณ” กันติทัตสะอึกเมื่อได้ยินประโยคนี้ “...เกลียดมากเหลือเกิน เกลียดจนไม่รู้จะทำอย่างไร คุณเป็นพนักงานที่น่าหมั่นไส้ ถือตัวเย่อหยิ่ง คิดว่าตัวเองมีอะไรดีเด่กว่าคนอื่น แถมยังไม่เห็นหัวผู้บริหาร ลำพองว่าตนเองหน้าตาดี ทำงานเก่ง แล้วหลอกลวงผู้หญิงมานับครั้งไม่ถ้วน หึ นี่ผมคงจะไม่อะไรมากหรอกนะถ้าหากที่คุณหลอกลวงมาตลอดหกเดือนไม่ใช่เรนน้องสาวของผม” รัฐชาพูดต่อมาอีกยืดยาว เหมือนหนึ่งต้องการพรูความในใจออกมาทั้งหมด กันติทัตทนฟังต่อไปอีกไม่ไหวแล้วจนต้องร้องไห้ออกมา “ร้องไห้เหรอ ? เป็นผู้ชายอย่ามาร้องไห้หน่อยเลยมันน่าทุเรศ” ยิ่งพูดคำพูดก็ยิ่งรุนแรงมากขึ้น ๆ รวมทั้งการกระทำด้วย !

ผมไม่เคยคิดมาก่อนว่าตนเองจะมีความรักกับผู้ชาย จนกระทั่ง... เมื่อความรักนั้นเข้ามาทักทาย ...ทำอย่างไรได้ล่ะครับ... *** “ลำบากใจหรือเปล่า ?” จู่ ๆ อีกฝ่ายก็ถามขึ้น “ฉันดีใจมากที่นายบอกว่าชอบฉัน แต่ถ้าหากมันจะทำให้นายลำบากใจล่ะก็…” “ผมไม่ได้ลำบากใจตรงไหน !” ใจสิงห์สวนขึ้นมาอย่างทันควัน ทำให้กาญจน์รวีอึ้งไปเล็กน้อย ก่อนจะพูดต่อว่า “ถ้าอย่างนั้นก็แล้วไป” สีหน้าของกาญจน์รวีกลับมายิ้มแย้มเหมือนเคย ค่อยทำให้ใจสิงห์ใจชื้นขึ้นมานิดหน่อย ชายหนุ่มจึงแตะแขนของอีกฝ่ายเบา ๆ แล้วยิ้มกว้างให้ ใจจริงถ้าอีกฝ่ายเป็นผู้หญิง เขาคงอยากจะกอดเอาไว้แล้ว แต่ในเมื่ออีกฝ่ายเป็นผู้ชาย เขาก็ไม่อยากจะทำอะไรที่ดูเหมือนจะทำให้คำว่า ‘ชอบ’ ที่เอ่ยออกไปนั้นถลำลึกไปสู่ความหมายอื่น ...เพราะเขาเองก็ไม่รู้ว่าใจจริงของกาญจน์รวี ...คิดกับเขาในแง่ไหน ?

ครั้งหนึ่ง อีธาน คลินส์เบิร์ก มหาเศรษฐีหนุ่ม เคยฝากรอยรักไว้กับ ลีลาวดีพริตตี้สาวแสนสวยที่หนีความเจ็บช้ำจากเขา มาเป็นพนักงานเสิร์ฟในโรงแรมห้าดาว ที่นี่...เธอได้พบเขาอีกครั้ง เธออยากลืมเขา แต่เขากลับจุดประกายไฟในตัวเธอ ให้ลุกช่วงจนยากจะดับมันลงได้

รู้สึกหงุดหงิดงุ่นง่านที่ต้องเป็นฝ่ายดับอารมณ์ น่าโมโหผู้หญิงสมองเสื่อมบ้าเซ็กซ์คนนี้เสียจริงๆ เขาย่างสามขุมใส่เธอกระชากต้นแขนบีบ “อย่าให้ผมลำบากใจ  อย่าเล่นกับร่างกายผม  ผมจริงจังกับเรื่องเซ็กซ์ มันควรจะเป็นเซ็กซ์ที่ได้จากคนที่... เอ่อ...ไม่ใช่จำตัวเองก็ยังไม่ได้ พฤติกรรมบุกแบบนี้ผมตื่นตาตื่นใจ”เขาคำรามกรอด “แต่ลึกๆแล้วผมไม่ชอบ” เธอ ..ม่านมายา .. สาวบุคลิกเรียบร้อย พูดน้อย ขี้อาย กลับพบว่าชายที่เธอคบมา 15 ปี และกำลังแต่งงานด้วย เขาคบซ้อน หญิงผู้นั้นมาขอชายของเธอ ม่านมายาหนีไปสงบสติ เจออุบัติเหตุเกิดความจำเสื่อม เปลี่ยนให้เธอเป็นสาวอีกบุคลิก กล้าเรื่องทางเพศ พูดตรงและมีนิสัยขี้เล่น เธอลืมทุกคนหมด ลืมพ่อ ลืมแม่ ลืมพี่น้อง ลืมชายที่คบมา15ปี มีแต่เขาคนเดียว ชายคนแรกที่เธอลืมตาตื่นและอยากมีอะไรกับเขาคนเดียว หนุ่มหล่อเป็นหนุ่มนิสัยดี รับผิดชอบในหน้าที่ รักและปกป้องสาวความจำเสื่อม สาวความจำเสื่อมดันเป็นอดีตเจ้าสาวของเพื่อน เขามีสำนึกว่าไม่แย่งแฟนเพื่อน แต่ปัญหาใหญ่ สาวความจำเสื่อม นามว่า ม่านมายา เห็นเขาเป็นไม่ได้ ต้องปล้ำ เขาต้องอดกลั้นขนาดหนักที่จะหยุดยั้งอารมณ์ดิบ มาลุ้นกันว่า รักนี้จะลงเอยอย่างไร

“ดวงตาปิดลงจมดิ่งสู่ห้วงนิทรา ความรู้สึกคะนึงหาพลันบังเกิดขึ้นในใจ” เศษเสี้ยวความทรงจำบางส่วนค่อยๆหลั่งไหลหวนกลับมาพร้อมๆกับพลังเทพ สงครามที่แท้จริงใกล้จะเปิดฉากขึ้น กงล้อแห่งโชคชะตาบทใหม่กำลังขับเคลื่อน เรื่องราวจะเป็นอย่างไร ติดตามต่อได้ใน...ย้อนเวลาท่องยุทธภพ เล่ม2

"แม่หนู...ในคืนเดือนมืดเจ้าต้องระวังตัวเอาไว้..ความซวยครั้งใหญ่ของเจ้าจะมาเยือน...อยู่ใกล้น้ำก็จะจมน้ำ อยู่ใกล้ไฟก็จะเกิดไฟไหม้ อยู่บนผืนดินก็จะเกิดอุบัติเหตุถึงตาย ถ้าเจ้าผ่านคืนนั้นได้เจ้าก็รอด..." ความซวยแบบปริศนาของหญิงสาวที่มาพร้อมกับคืนเดือนดับ ถูกแม่หมอที่ไม่รู้ที่มาที่ไปทักแต่เช้าแบบนี้ สงสัยฉันคงจะตายจริงเสียแล้วล่ะมั้ง? จะซวยทั้งทีดันไม่มีช่องทางให้มีชีวิตรอดกันบ้างเลย(กระซิก) แต่พอตายแล้วแทนที่จะได้ไปโลกหลังความตาย ฉันกลับมาโผล่ในโลกที่คล้ายจีนโบราณที่เรียกกันว่าโลกยุทธภพ กิจวัตรประจำวันที่ผู้คนปาพลังปราณใส่กันเป็นการละเล่น อันตราย...อันตรายยิ่งนัก!

เมื่อเกิดความสนิทมันก็จะเกิดความผูกพันธ์และแน่นอนว่ามันมักจะมีคนหวั่นไหวเสมอ...แต่มันมีคำว่าเพื่อนเข้ามากั้นไว้เนี่ยสิ "มึงเป็นเพื่อนกูนี่..."

เล่มสปินออฟ *** พิชิตมองภาพของเพื่อนร่วมงานที่เมาไม่ได้สติ อันที่จริงตอนแรกเขาเองรู้สึกเซ็งนิด ๆ ที่เมื่ออีกฝ่ายเป็นแบบนี้ ตัวเขาก็ดูเหมือนจะถูกปรารถนาและเขมนิจยัดเยียดความรับผิดชอบมาให้ในฐานะเพื่อนร่วมห้องพักเดียวกัน ชายหนุ่มร่างโย่งนอนแผ่หราลงไปบนเตียงของตนทั้งที่ยังใส่เสื้อผ้าชุดเดิมเต็มยศ ใบหน้าของเขาหันไปทางขวามือของตน ซึ่งเป็นเตียงนอนของฤทธิชัยและมองพิจารณาร่างของคนที่กำลังหลับ... ฤทธิชัยนอนหลับสบาย ผ่อนลมหายใจเข้าออกสม่ำเสมอ โดยไม่รู้เลยว่าพิชิตกำลังใช้สายตาแบบไหนมองตน จะเรียกว่ามองอย่างลวนลามหรือเปล่า หากเป็นผู้หญิงคงต้องขอใช้คำนี้ตรง ๆ เรื่องนี้พิชิตเองก็รู้ แต่มันอดไม่ได้จริง ๆ ...หน้าสวยหวานมาก อะไรมันจะขนาดนั้น แถมยังเป็นลูกครึ่ง... ติดอยู่อย่างเดียวคือเป็นผู้ชาย ไม่อย่างนั้นล่ะก็แบบนี้เข้าตำราตรงตามสเปคผู้หญิงในฝันของพิชิตเต็ม ๆ ตัวเขาเองก็ดื่มแอลกอฮอล์เข้าไปเหมือนกัน สุดท้ายพิชิตก็ห้ามใจไม่อยู่... *** + บทส่งท้าย Pour que tu m'aimes encore (อานุภาพ x อิทธิพงษ์) “ฉันแค่อยากจะ ดูแล คนที่ฉันรักให้ดีที่สุด ทำไม... เรื่องแค่นี้ฉันก็ผิดด้วยเหรอ ?” อานุภาพน้ำตาไหลออกมาทันทีที่อีกฝ่ายพูดประโยคนี้ เพราะเขารู้ดี... รู้ดีมาโดยตลอดว่าทุกสิ่งที่อิทธิพงษ์เหมือนจะยัดเยียด แต่ที่จริงแล้วเป็นเพราะชายหนุ่มรักเขามากแค่ไหน

เล่มหลัก *** “บอกมา” ผู้เป็นเจ้านายเอ่ยด้วยเสียงเย็นเยียบ น่ากลัว “บอกมาเดี๋ยวนี้... หรือว่าอยากถูกให้ออกจากบริษัทดี” “!!!” ดวงตาสีออกน้ำตาลของชายหนุ่มผู้เป็นลูกน้องเบิกโพลงอย่างกราดเกรี้ยว แค่เรื่องแค่นี้ถึงกับเอาเรื่องจะไล่ออกมาขู่ มันจะมากเกินไปหน่อยแล้ว ! “นี่อยากรู้มากขนาดนั้นเลยเหรอ...” อานุภาพพูดเสียงต่ำ “ใช่” อิทธิพงษ์พยักหน้า “อย่างนั้นเหรอ...” จากตอนแรกที่คิดว่าจะไม่บอกไม่พูด และลืม ๆ ไปเสีย แต่ตอนนี้เขาเริ่มเปลี่ยนใจเสียแล้วสิ “วันที่ผมไปนั่งกินดื่มอยู่คนเดียวเพราะเครียดเรื่องที่โดนคุณตำหนิ จู่ ๆ ธนิตก็เข้ามาทัก และเสนอแผนการให้ผมอย่างหนึ่ง” “แผนการอะไร ?” “หึ วันนั้นน่ะนะผมด่าคุณไปเสียเยอะเลย แล้วธนิตก็บอกว่า...” “???” “ชายเหนือชายเป็นยอดชาย” ใบหน้าของอิทธิพงษ์กระตุกเล็กน้อย “หมายความว่าอย่างไร !?” อานุภาพพูดต่อไปว่า “ก็ไม่หมายความว่าอย่างไร ที่พูดเนี่ยคุณยังไม่เข้าใจอีกเหรอ ธนิตกำลังจะบอกให้ผมจัดการ ‘รวบหัวรวบหาง’ คุณเสียเลย หรือพูดง่าย ๆ ก็เคลมนั่นแหละ ! ทีนี้คุณจะได้ไม่กล้ากับผมอีก” อิทธิพงษ์อ้าปากค้าง เสียงซึ่งแหบแห้งเปล่งออกมาว่า “เลว ! เลวที่สุด ! ฉันไม่คิดเลยนะว่าเธอจะมีความคิดสกปรกแบบนี้ได้”