นางมิใช่สตรีดีงาม ชอบใช้ชีวิตตามอารมณ์ ความเหมาะสมรึ? ปัดออกไป! ขนบธรรมเนียม จารีตอันใด? ไม่เข้าใจ! ตระกูลยิ่งใหญ่อะไร? ไม่มีทั้งนั้น! "ข้ารักแค่ลูกและสามี เข้าใจไหม?" *** สตรีในเมืองหลวงล้วนงดงามหมดจด ยามออกงานเลี้ยงยิ่งแย่งชิงกันโดดเด่นเบ่งบาน อวดโฉมความสามารถศาสตร์สตรี มีเสน่ห์ดึงดูดเพศตรงข้าม พวกนางสงบนิ่งสง่างามราวนางพญา สร้างภาพความทรงจำอันตราตรึงลึกซึ้งแก่สายตาบุรุษ แต่เจ้าย่อมมีดีเหนือใคร เพราะเจ้าคือดวงใจ...

มิใช่เพียงเพราะสัญญาหมั้นหมาย หากแต่เป็นเพราะเขากับนางรักกันมาก รักกันมานาน ทว่าภาพที่เห็นคืออันใด น้องสาวแสนดีกับชายคนรักกำลังเดินจูงมือกันอย่างหวานชื่น และหายไปทางเรือนแห่งหนึ่ง หลังจากลอบติดตามและแอบมองเนิ่นนาน เห็นพวกเขาอยู่ด้วยกันในสภาพเสื้อผ้าหลุดลุ่ย ก็ยิ่งไม่เข้าใจ พวกเขาทำอะไร? นั่นคือคู่หมั้นอันเป็นที่รักของนางกับน้องสาวผู้แสนดี พวกเขาคงเจอกันโดยบังเอิญ แล้วทักทายกันตามประสา นางมิอาจคิดการไม่บังควรกับพวกเขา... “ช้าก่อน!” ซานซานตวาดก้อง “นี่ข้าต้องเป็นวิญญาณสิงร่างนางโง่งมผู้นี้อย่างนั้นหรือ? คู่หมั้นตัวเองกำลังขย่มกับน้องสาวก็ยังไม่เข้าใจ ข้าจะบ้าตาย ขอลงนรกแทนได้ไหม?” “ไม่ได้!” “...!?”

เรือนไผ่ริมธารอันเร่าร้อน สู่วังหลวงอันหนาวเย็น อบอวลอุ่นไอรักที่ซ่อนเร้น นางผู้ปรากฏกายให้เห็น พร้อมบุตรสาวของเขา

คุณหนูรองตระกูลไป๋ เสียพรหมจรรย์ในคืนที่คุณหนูใหญ่แต่งงาน และยังเป็นบุรุษที่ชังน้ำหน้านางอย่างกับอะไรดี แล้วเช่นนี้ลูกในท้องของนางจะทำเช่นไรดี !?

บุรุษที่เป็นสามีแทงกระบี่ลงมาที่หัวใจของนาง เพราะเขาไม่เชื่อในความรักที่เกิดขึ้นมา.. ส่วนนางขอเพียงความสงบเท่านั้นเหตุใดเขาถึงให้นางไม่ได้กัน !

เธอมาเพื่อปอกลอกคุณพ่อเลี้ยงสุดหล่อผู้ที่เคยถูกหมั้นหมายไว้ตั้งแต่วัยเด็ก จึงทำทุกวิถีทางให้เขาหลงรัก เพื่อเป็นสะพานที่จะได้เงินก้อนโตไปใช้หนี้ ทว่ากลับเป็นเธอเสียเองที่หวั่นไหว...มอบหัวใจให้ผู้ชายเย็นชาคนนั้น ภารกิจหลอกให้รัก...จึงเปลี่ยนเป็นรักที่ไม่ได้หลอกลวง ท้ายที่สุดแล้วเธอจะเลือกสิ่งไหน...ระหว่าง “เงินตรา” หรือ “หัวใจ” “คุณใหญ่หยุดเดี๋ยวนี้นะ กลางแจ้งขนาดนี้คุณกล้าทำไปได้ยังไง ถ้ามีใครเข้ามาเห็นล่ะ” “ผมไม่สน! ใครจะมาเห็นก็ช่างหัวมัน” เขาเอ่ยด้วยน้ำเสียงแหบพร่า จ้องมองเนินเนื้อเต่งตึงพลางกลืนน้ำลายลงคอ วินาทีนี้ไม่มีอะไรจะมาห้ามความคิดเขาได้เลย “หน้าด้านหน้าทนที่สุด ฉันไม่เล่นด้วยหรอกนะ” มือเรียวพยายามดันอกแกร่งให้ออกห่าง ทว่าเขากลับยกยิ้มอย่างไม่สะทกสะท้าน มิหนำซ้ำยังเลื้อยมือขึ้นมาเกลี่ยเส้นผมบนใบหน้าออกให้พ้นทาง ทำเอาความเขินพุ่งปรี๊ดทะลุปรอทเลยทีเดียว “นี่คือวิธีลงโทษของผม ถ้ายังทำตัวไม่น่ารักอีก คราวหน้าผมจะพาคุณไปลงโทษในที่ที่มันน่าตื่นเต้นกว่านี้อีกรู้ไว้ซะ”

ผลั๊วะ “ขอโทษค่ะ ณิชาไม่หิว ณิชาขอตัวค่ะ” ณิชาไม่รอคำอนุญาตเธอเดินออกจากห้องอาหารมาทันที ตึกตึกตึก หัวใจเธอเต้นแรงมาก มันก็แค่ภาพที่เธอคนนั้นจับมือพี่เหนือ กอบกุมมือพี่เหนือ พวกเขาใกล้ชิดกันมาก พึ่บ! !!! ณิชาตกใจเมื่อเธอวิ่งกลับมายังห้องของตน แต่ประตูกลับปิดไม่ได้ ภีมะตามเธอมาตอนไหนกัน “นี่!!!” ณิชาร้องและพยายามผลักประตู แต่ภีมะแรงมากกว่า เขาแทรกตัวเข้ามาและปิดประตูให้ตามที่เธอต้องการ “เป็นอะไร” “เป็นอะไร...นี่คุณไม่รู้หรือแกล้งกัน” “ฉันไปแกล้งอะไรเธอ” “คุณ...คุณแบล็คเมล์พี่เหนือใช่มั้ย คุณบังคับเขาใช่มั้ย...ใช่แล้วเมื่อกี้เขาจะตอบคำถามฉันก็ต่อเมื่อคุณให้เขาตอบ...คุณ...” ณิชาเหมือนจะเข้าใจทุกอย่างเธอชี้นิ้วไปที่เขา ใบหน้าเธอแดงจัดเพราะความโกรธ เธอแทบจะร้องไห้อยู่แล้วทั้งๆที่ตอนแรกเธอกะจะเข้ามาร้องไห้ในห้องอยู่แล้ว “คิดได้เป็นเรื่องเป็นราวเก่งขนาดนี้ ดีจังเลยนะ เธอมันนางเอก เหนือ-สมุทรเป็นพระเอกสินะ ส่วนฉันก็เป็นวายร้าย ลงตัวจริงๆ ถ้าอย่างงั้นเธอก็รอตอนจบแบบแฮปปี้แล้วกัน” “นี่! อย่ามาประชดนะ” “วิเศษอะไรมาจากไหนไม่ทราบ” “ห้องนี้เป็นห้องของฉัน คุณออกไปเดี๋ยวนี้...โอ้ย!” ณิชาร้องออกมาเมื่อภีมะคว้าไหล่เธอและออกแรงบีบด้วยความลืมตัว “ฉันไปแน่ แต่ก่อนไปฉันขอเตือนเธอเป็นครั้งสุดท้าย ถ้าไม่เลิกทำตัวกระดี๊กระด๊าไม่วางตัว ไม่สำนึกว่าตัวเองมีสถานะอะไรต่อหน้าผู้ชายอื่น ครั้งต่อไปฉันจะจัดการเธอแน่” “ผู้ชายอื่นอะไรกัน นั่นพี่เหนือผู้ชายที่ฉันรัก คุณลืมไปแล้วเหรอว่าความรักระหว่างฉันกับพี่เหนือเกิดขึ้นได้เพราะใคร”

“ถ้าไม่ลง ผมจะจัดการคุณบนรถ” พายุโน้มใบหน้าเข้าซุกไซ้ซอกคอ ล้อมเดือนดิ้นพล่านราวกับถูกของร้อนทาบไปทั่วร่าง ปากก็ร้องห้ามชายหนุ่ม “คุณพายุ หยุดนะ” “จะไปมั้ย” เขาถามย้ำ มือหนาเริ่มรุกรานกายเล็ก “ไปก็ได้ ไอ้บ้า ไอ้โรคจิต ดีแต่บังคับข่มเหงคนอื่น คุณมันบ้า! บ้าที่สุด ไอ้คนสารเลว” ด่ากราดด้วยความคับแค้นใจหลังจากเธอทำอะไรไม่ได้เลยนอกจากทำตามคำสั่งของคนเอาแต่ใจ “แต่ไอ้สารเลวคนนี้ก็เป็นผัวของคุณ แล้วอย่าได้คิดหนีไอ้ผัวเลวๆ คนนี้ไปไหน ไม่งั้นเราจะได้เห็นดีกัน” เขาบอกเสียงลอดไรฟัน “ฉันไม่เคยยอมรับคุณเป็นสามีของฉัน” “แต่เรานอนด้วยกันทุกคืน แบบนี้ไม่เรียกผัวเมียแล้วจะให้เรียกว่าอะไร” “มันก็แค่วิธีแก้อาการเบื่อของผู้หญิงขึ้นคานอย่างฉันต่างหาก!” ตอบกลับจบแล้วล้อมเดือนก็หันไปเปิดประตูรถ ก้าวขาออกจากรถไปได้ข้างหนึ่งแล้วแต่ก็ต้องถลากลับเข้ามาอีกครั้งด้วยแรงกระชาก “แล้วอยากแก้เบื่อในรถหรือเปล่า ผมจะได้สนองให้หายเบื่อ!” (งานหมดสัญญานะคะ ชื่อเดิม ทัณฑ์ร้ายสามีเถื่อน) ***ภาคต่อเรื่อง ไฟพยาบาทจอมมาร*** (อ่านตัวอย่างก่อนนะคะ เรื่องนี้ไม่เน้นสาระจ้า เน้นแต่ความหื่นมึนของตัวละคร)

เอ็นโซ่อยากจะขยับสถานะให้มากกว่านี้ เขาไม่อยากอยู่เฉยอย่างนี้จนเวลาผ่านมาแล้วสิบห้าปี ทำอย่างไรพี่เอเตอร์ถึงจะรู้ว่าชอบ ? ทำอย่างไรถึงจะเป็นอย่างอื่นที่ไม่ใช่รุ่นพี่-รุ่นน้องในทีมได้ ? คิดว่าเขาควรเอาเรื่องนี้ไปปรึกษามาริโอ้ไหม *** นวนิยายขนาดสั้น อ่านง่าย ราคาย่อมเยา สบายกระเป๋า No.3 "นักบอลได้กันเองบอกด้วย"

ห้องนี้เป็นของใคร? จงอิง นิติเวชสาวมือฉกาจของยุค 2015 ต้องปวดหัวกับแขกที่ไม่ได้รับเชิญ ที่จู่ๆ ก็มาอ้างสิทธิ์ในอะพาร์ตเมนต์ซึ่งเธอได้รับการตกทอดมาจากครอบครัว และตอนนี้เธอก็กำลังอาศัยอยู่เสียด้วย เขาคนนั้นมีสัญญาเช่าห้องที่ถูกต้อง ตามกฏหมายทุกประการ เสียอย่างเดียว มันเป็นสัญญาที่ทำตั้งแต่ปี 1932! เชิ่งชิงลั่ง ทนายหนุ่มหล่อไฟแรงในยุคสงครามโลกครั้งที่สอง ต้องวิ่งวุ่นกับ ภารกิจของประเทศชาติ ทั้งหลบกระสุนและต่อกรกับการรุกรานของทหารญี่ปุ่น เท่านั้นยังไม่พอ เขายังต้องรับมือกับสาวสวยที่มีภูมิหลังแสนประหลาด ซึ่งมา อ้างสิทธิ์เป็นเจ้าของห้องพักที่เขาพักอยู่หลายปีแล้ว! ทุกสี่ทุ่มตรง โลกของเขาและเธอจะซ้อนทับกัน ทุกอย่างเลยต้องแชร์ แน่ล่ะ เมื่อห้วงของกาลเวลาเวียนมาบรรจบ อะไรก็เป็นไปได้ทั้งนั้น...

เพราะโดนพี่ชายจอมกะล่อนที่เสียพนันจนหมดตัวหลอก ไฮโซสาว ยิหวา จึงต้องกลายเป็น เชลย ของ คีรินทร์ มหาเศรษฐีหนุ่มเจ้าของไร่ชา ที่เธอคิดว่าเป็นพวกค้าอาวุธสงคราม ก็เขาทั้งเจ้าอารมณ์ ปากร้าย และหยาบเถื่อนเป็นที่สุด และสำหรับเขา เธอก็เป็นคุณหนู ลูกผู้ดีตีนแดงเสียงแหลมน่ารำคาญ แต่ในความเกลียด ต่างคนต่างค้นพบความวาบหวามในกันและกัน ที่มันทวีขึ้นทุกวัน และทำให้ผู้ชายใจร้ายเริ่มเอนเอียง “ยิหวา...เมื่อคืนนี้ผมยังไม่อิ่มเลยรู้มั้ย” เขากระซิบเสียงปร่า “ไม่อิ่ม...ก็...กินข้าวซี” “อยากกินเมียมากกว่า” “อื๊อ...ฉันไม่ใช่เมียนายนะ” “แน่ใจหรือว่าไม่ใช่...เดี๋ยวจะพิสูจน์ให้ดูอีกที” มือหนานวดบนต้นขาหนักขึ้น ยิหวาร้อนรุ่มในกาย ตอนนี้เธอลืมเรื่องพี่ชายของตัวเองไปเสียสนิท ลืมแล้วว่าอยากให้ยอดชายกลับมารับที่ไร่ชาแห่งนี้ ลืมแล้วว่าเจ้าของไร่ชาโหดร้ายกับเธอขนาดไหน

เมื่อศยามลได้รู้จักกับพี่เขยหน้าตาดี หุ่นแซ่บทรมานใจสาว ก็เกิดอารมณ์รักและปรารถนาในตัวพี่เขยเป็นอย่างมาก พี่เขยผู้มักมากในกามไหนเลยจะทนไหว เมื่อน้องเมียยื่นเท้ามาเขี่ยเป้ากางเกงของเขาอย่างท้าทายขณะนั่งรับประทานอาหารเช้าด้วยกัน เมื่อได้โอกาสเหมาะ พี่เขยจึงตอบสนองความปรารถนาของน้องเมียอย่างดุเด็ดเผ็ดร้อนชนิดต้องเรียกหาพระเจ้าเลยทีเดียว! “ผัวพี่...มลขอเถอะ มลไม่อยากให้เขามีสัมพันธ์กับพี่อีก บอกตรงๆว่ามลหึง” ศยามลพูดกับพี่สาวของเธอในวันหนึ่ง

แม้จะมีความสุขในการพักร้อนกับคู่หมั้นหนุ่ม แต่เรื่องบนเตียงของเขาก็ทำให้เกวลินเบื่อหน่าย เธอคิดถึงแต่นายพลสมาน อาชญากรร้ายที่เธอเคยใช้เรือนร่างยั่วเขามาก่อน เลยตัดสินใจไปเยี่ยมเขาที่เรือนจำกลางเกาะ แต่กลับได้พบประสบการณ์ที่น่าตื่นเต้นกว่ากับผู้คุมคนแกร่ง

"รักก็คือรักไม่ว่าอดีตนางจะมีสามีหรือไม่มีก็ตาม แต่ในยามนี้นางเป็นภรรยาข้าแล้วนางล้วนเสียหายด้วยน้ำมือข้านางยากที่จะหวนคืนแม้นหากนางอยากหวนข้าก็จะบั่นคอคนในอดีตของนางเสียให้สิ้น"

เมื่อเสืออย่างเขาเจอลูกอ้อนแบบนี้ไหนเลยจะถึงไหว แหมก็ของสวยๆ งามๆ แบบนี้มันก็อดใจไม่ไหวนะ เขาเปล่าคิดไม่ดีกับเด็กนะ แต่สมองของเขามันคิดไปแล้วกู่ไม่กลับแล้วด้วยตอนนี้ หลงเด็กคำๆ นี้คงจะใช่กับเขาได้ในตอนนี้ หรืออาจจะตลอดไปเลยก็ได้

จจุบันสังคมให้ความสำคัญกับความรู้ทางวิทยาศาสตร์มาก หลายครั้งที่เมื่อสิ่งใดถูกตีตรากำกับว่าเป็นหลักฐานหรือเป็นเหตุผลทางวิทยาศาสตร์ก็มีหลายคนที่รีบเชื่อโดยไม่ไตร่ตรอง จนลืมไปว่าความรู้ทางวิทยาศาสตร์ไม่ใช่ความรู้ศักดิ์สิทธิ์ที่ทรงความบริสุทธิ์ในตัวเอง แต่เป็นเพียงความรู้ธรรมดาที่ขึ้นกับคุณธรรมในใจของผู้นำมาใช้ นำมาอธิบาย ว่าเลือกที่จะอธิบายโดยใช้หลักความเป็นเหตุเป็นผลที่เชื่อถือได้ ตรวจสอบได้ หรือเลือกที่จะนำมาใช้หรืออธิบายด้วยอคติหรือเพื่อผลประโยชน์ส่วนตนกันแน่ และนี่คือที่มาของเรื่องสั้นแนววิทยาศาสตร์ ๗ เรื่องที่จะบอกว่า “วิทยาศาสตร์เป็นเรื่องของความจริง แต่นักวิทยาศาสตร์ไม่ได้พูดความจริงเสมอไป”

แม้แต่แบดบอยผู้ทรงอิทธิพลในยุโรปอย่าง ดานิเอล ลิมเบอร์สกี ยังหนีการคลุมถุงชนเพื่อการลงทุนของมารดาจอมเผด็จการไม่พ้น การว่าจ้างภรรยาจัดฉากจึงเป็นทางออกที่ดีที่สุด โดยเธอต้องเป็นสาวไทยหุ่นสบึมอวบอึ๋มกระชากใจ ที่สำคัญคือมีกลิ่นหอมหวานรัญจวน และอัญญ์มาลีก็อยู่ถูกที่ถูกทางพอดี แถมคุณสมบัติยังตรงกับที่ดานิเอลต้องการ เธอจึงกลายเป็นผู้ถูกเลือกแบบตกกระไดพลอยโจน แต่หญิงสาวหารู้ไม่ว่า...เธอต้องแสดงบทคู่รักอย่างดูดดื่มกับเขาตั้งหลายฉาก กว่าจะรู้ตัวว่าทำหน้าที่เกินค่าจ้างก็ศิโรราบให้เขาจนยากจะถอนตัว

将军夫人的当家日记 Author: Hua Ri Fei Chinese edition copyright by 北京晋江原创网络科技有限公司 Thai edition copyright by Hongsamut.com  All right reserved ---------------------------- มารดาถูกใส่ร้ายจนตาย น้องชายก็หายสาบสูญแบบไม่รู้ชะตากรรม ชีวิตแบบตัวคนเดียวของคุณหนูใหญ่อย่างสีหยุนจือจะดำเนินต่ออย่างไรเมื่อต้องถูกบังคับให้แต่งกับแม่ทัพตกอับ ที่มีกำลังพลต้องดูแลถึงสองแสนนาย! ปู้ถาน... แม่ทัพน้อยผู้นี้เชี่ยวชาญทั้งบุ๋นบู๊ เป็นบุรุษที่องอาจแกล้วกล้า  เขาเข้าสู่สนามรบด้วยวัยเพียงสิบแปด...ตลอดระยะเวลาแปดปีที่ดำรงตำแหน่งแม่ทัพเขาได้รับการยกย่องปูนบำเหน็จมากมายจากเบื้องบน  ทว่า...ทั้งหมดนั้นเป็นเพียงอดีต ปู้ถานในวันนี้เป็นเพียงแม่ทัพที่ไร้กำลังพล ซ้ำยังกลายเป็นคนเดินขากะเผลก  เขานำความอัปยศอดสูมาสู่ตระกูลปู้  บุรุษที่เสี่ยงชีวิตเพื่อปกป้องบ้านเมือง แต่ยามตกอับกลับถูกฮ่องเต้อยุติธรรมเนรเทศ  ชีวิตที่เคยพุ่งสูงเสียดฟ้ากลับถูกกระชากลงดินเพียงชั่วพริบตา  เอ... ช้าก่อน เขาจำได้ว่าตนเองเคยมีคู่หมั้นตั้งแต่ยังเล็กนี่นา! ------------------ สีหยุนจือ... ความปรารถนาหนึ่งเดียวของ ‘สีหยุนจือ’ ก็คือการทำให้คนทั้งบ้านได้กินอิ่มนอนหลับ นางมองเงินที่ตนอุตส่าห์เก็บหอมรอมริบมาอย่างยากลำบากด้วยหมายจะซื้อเรือนเล็กๆ สักหลังแล้วก็เงยหน้าขึ้นมองกองทัพของ "คู่หมั้นแต่วัยเยาว์" ที่แห่กันมาเยือนถึงหน้าประตูบ้าน  นางสะกิดถามผู้ติดตามของคู่หมั้นว่า “ตระกูลปู้มีสมาชิกทั้งหมดเท่าไร?” องครักษ์ทั้งสองของท่านแม่ทัพสบตากันและตอบนางอย่างพร้อมเพรียง “สองแสนคนขอรับ” “...............” “อ๊ะ... ช่วยด้วย ฮูหยิน...ฮูหยินเป็นลมไปแล้ว!” ทั้งยากจน ทั้งไร้การศึกษา ทั้งอดอยากแร้นแค้น บ้านนี้...ดูแลยากเกินไปแล้ว!

“มานี่หน่อยสิ” เขาบอก “ทำไมคะ?” แม้ว่าจะถามเขาไปอย่างนั้นแต่เธอก็ยังยอมเดินเข้าไปหาเขา เพียงแค่ร่างเล็กขยับเข้ามาอยู่ในรัศมีที่มือหนาเอื้อมถึงชายหนุ่มก็ดึงเธอเข้ามาหาทันที คนที่ยืนอยู่ตรงหน้าเขาได้แต่นิ่งขึงอย่างทำตัวไม่ถูก กานดาไม่กล้าแม้แต่จะขยับตัว ก็จะให้เธอขยับได้ยังไงล่ะในเมื่อจุดที่เธอยืนอยู่นี้คือตรงกลางระหว่างขาของเขา อาทิตย์จับมือเล็กของเธอไพล่ไปไว้ที่ด้านหลังแล้วดันร่างเล็กเข้ามาหา “พี่ตะวัน!” หญิงสาวถึงกับเสียงสั่นเมื่อความใกล้ชิดนั้นมันทำให้เธอรู้สึกวาบไหว ความสูงที่ห่างกันไกลทำให้ใบหน้าเธออยู่สูงกว่าใบหน้าของเขาเล็กน้อยทั้งที่เขายังนั่งอยู่ ชายหนุ่มเงยหน้าขึ้นมองเธอ สายตาคมที่มองเข้าไปในดวงตากลมโตนั้นเปิดเผยทุกความรู้สึกที่มี และแม้ว่าเขาจะเห็นความหวาดหวั่นเล็กๆ ในสายตาเธอแต่มันก็ไม่มีความขัดขืนเลยแม้แต่น้อย อาทิตย์เองก็รู้ดีว่านี่ไม่ใช่เขาคนเดียวที่ต้องการ เธอเองก็รู้สึกไม่ต่างกันกับเขา เพียงแต่ว่าด้วยความที่เธอยังเด็กและมีประสบการณ์เพียงที่เขาสอนเมื่อครั้งก่อนเท่านั้นเลยทำให้เธอไม่กล้าเผยความต้องการออกมา “ค้างที่นี่ได้มั้ย?” ชายหนุ่มถามเสียงนุ่มเบาแต่ทว่าฟังดูกระเส่าจนหญิงสาวแทบกลั้นใจ “พี่ตะวันขับรถไม่ไหวเหรอคะ?” หลังจากเงียบไปสักพักกานดาก็ถามกลับแต่ทว่าคำตอบที่เธอได้รับกลับมาก็คือการส่ายหน้า มือหนาดึงมือของเธอกลับมาข้างหน้าก่อนจะยกขึ้นมาประคองใบหน้าของเขาเอาไว้โดยมีมือของเขาซ้อนทับอยู่ “พี่ตะวัน” หญิงสาวเรียกเขาเสียงสั่นไม่ต่างกับหัวใจที่เต้นรัว อาทิตย์เบี่ยงหน้าไปหาฝ่ามือข้างหนึ่งของเธอแล้วจูบลงไปใจกลางฝ่ามือเล็ก ราวกับว่ามีประประกายไฟไหลผ่านริมฝีปากของเขาเข้ามาในตัวเธอ เรี่ยวแรงที่จะทรงตัวแทบจะหมดไปจนร่างเล็กเซขยับเล็กน้อย ยิ่งปากหนาเปลี่ยนมาจูบลงบนใจกลางฝ่ามืออีกข้างแล้วมองขึ้นมาสบตาเธอ กานดาถึงกับหมดแรงยืน โชคดีที่เขาดึงเธอให้นั่งลงไปบนตักของเขา ไม่อย่างนั้นเธอคงได้ล้มพับไปกับพื้นแน่ “ค้างที่นี่..ได้มั้ย?” ชายหนุ่มถามเธออีกครั้งด้วยน้ำเสียงกระเส่าราวกับจะขาดใจ หญิงสาวได้แต่มองเข้าไปในดวงตาคมที่เปิดเผยความรู้สึกทั้งหมดที่มี เพราะความต้องการที่อยู่ในแววตาของเขานั้นมันไม่ต่างจากความรู้สึกของเธอในตอนนี้ หญิงสาวแทบจะไม่คิดอะไรต่อ ใบหน้าเล็กพยักขึ้นลงให้เขาทันที เพียงเท่านั้นใบหน้าคมก็กดริมฝีปากลงมาบนกลีบปากเล็กของเธอทันที

เมื่อณัฐภัทรสูญเสียคนรักก่อนวันแต่งงานจึงปักใจว่าไม่รักใครอีก ไม่ว่าเวลาผ่านมาห้าปีแล้วก็ตาม จนกระทั่งเเผนของย่าก็ทำให้ใจสั่นไหวอีกครั้ง เพราะต้องมาเจอกับ “จิรภาณินท์” เข้ามาเพื่ออ่อย ยั่ว นัว จูบ เพื่อให้ลืมคนรักที่จากไป... แล้ววันหนึ่ง หญิงสาวหน้าตาเหมือนคนรักที่จากไปปรากฏขึ้น ...?! “พี่ภัทรขอกินณินท์ได้ไหมครับ”

สามปีก่อนเธอจากไปโดยไม่มีคำล่ำลา แต่วันนี้เธอกลับมาพร้อมกับหนูน้อยอีกคนที่บอกว่า ‘เป็นลูกเขา “โอ้พระเจ้า!” หนุ่มโสดอยู่ในโหมดคาสโนวา อยากจะบ้าตายวันละหลายๆ รอบ “ลูกพี่ภีมค่ะ ชื่อน้องเกี่ยวก้อย” เก็ตถวาแนะนำเด็กน้อยวันกระเตาะให้เขาได้รู้จักอย่างแสนธรรมดา ราวกับว่ากำลังแนะนำให้รู้จักเพื่อนคนหนึ่งเท่านั้น แต่นี่มัน.. ลูก ลูก ลูก! “นี่จ้อจี้ใช่ไหมแก้ม” ไม่ใช่ว่าไม่ยอมรับ แต่มันยังเร็วเกินไปสำหรับการทำใจเป็นพ่อคนแบบปุ๊บปั๊บ ยังไม่ทันได้ตั้งตัวแบบนี้ “เรื่องจริงค่ะ ช่วยกันทำมา ก็ต้องช่วยแก้มเลี้ยงด้วย” ให้ตายเถอะ! หมดกันชีวิตโสดที่กวินทร์หวงแหน คนที่กำลังจะร้องไห้หันไปมองเด็กหญิงแก้มป่องที่ยิ้มแฉ่งให้เขา สายตาของแม่หนูเหมือนกับกำลังบอกว่า.. ‘พ่อจ๋าๆ มาเล่นกันเถอะ’ สองมือของกวินทร์ยกขึ้นปิดหน้า ก่อนที่ชายหนุ่มจะตะโกนร้องในใจว่า ‘กูจะบ้าตายยยย’

ทุกสิ่งทุกอย่างย่อมมีจุดสิ้นสุดของมัน ความรักก็เช่นกัน.. “ตอนที่ฉันทำหน้าที่เป็นภรรยาที่แสนดีให้คุณ ไม่มีวันไหนเลยที่แก้มของฉันจะไม่อาบน้ำตา คุณทำลายทุกสิ่งทุกอย่างในชีวิตของลูกผู้หญิงคนหนึ่ง... แล้ววันนี้ยังมีหน้ากลับมาทวง ‘ลูก’ ที่คุณไม่เคยรู้ว่ามีพวกเขาเลยด้วยซ้ำ” ++++++++++++++++++++++ “ฉันต้องการสิทธิ์ในการเลี้ยงลูก และลูกต้องไปอยู่กับฉัน” “เฮอะ! เลี้ยงลูกยังไงมิทราบ? ฉันขอบอกไว้ตรงนี้เลยนะ ฉันจะไม่ยอมให้ตาเมฆกับยัยฟ้าต้องไปรับรู้ว่าตัวเองมีแม่เลี้ยงมากมายจนนับ หนึ่งถึงร้อยยังไม่หมดแน่” คนที่นั่งอยู่บนโซฟาเงยหน้าขึ้นมองอดีตภรรยา มือข้างหนึ่งของเจ้าหล่อนยืนเท้าสะเอว ส่วนอีกข้างก็ชี้หน้าด่าเขาฉอดๆ แบบไม่มีการยั้งเลยสักนิด “นี่! เธอจะดูถูกฉันมากเกินไปแล้วนะหมอก” “ก็ใช่ไง ฉันน่ะดูคุณ ‘ถูก’ ไม่ได้ดูผิดเลยสักนิด หรือว่าจะปฏิเสธว่าที่ผ่านมาคุณไม่เคยมีพฤติกรรมเปลี่ยนคู่ควงไปเรื่อยแบบไม่ซ้ำหน้า?” “ฉันไม่ปฏิเสธ แต่ตอนนั้นฉันยังไม่มีลูกและไม่มีใคร แล้วจะควงคนอื่นมันผิดตรงไหนมิทราบ” ฮึ! ตอนนั้นฉันไม่มีใคร แล้วผู้หญิงที่นั่งหน้าสลอนรอเปิดประตู ให้แกจนดึกดื่นน่ะมันใครกัน.. ฉันไง! มณีมันตราหน้าโง่คนนี้ หลายต่อหลายครั้งที่ชายหนุ่มทำให้เธอเสียใจ แต่เธอเลือกที่จะทนเพราะคำว่ารักที่มันไม่มีอยู่จริงของเขา เมื่อนึกย้อนกลับไป แล้วอยากจะหัวเราะให้กับความโง่เง่าและน่าสมเพชของตัวเองเหลือเกิน “ฉันไม่เชื่อ! คนแบบคุณมันเชื่อถือไม่ได้” “ฉันไม่สนหรอกนะว่าเธอจะเชื่อหรือไม่ แต่ที่ฉันสนคือลูก!” “คุณจะมาเรียกร้องเอาอะไรตอนนี้ ในเมื่อสี่ปีที่ผ่านมาคุณไม่รู้ว่า มีพวกแกอยู่บนโลก ก็ไม่เห็นว่ามันจะเป็นอะไรเลยนี่คะ คุณก็ยังหายใจต่อไปได้ ไม่ได้ตายซะหน่อย! ปล่อยฉันกับเด็กๆไป ให้พวกเขาเข้าใจว่าพ่อได้ตายจากโลกนี้ไปแล้วเหมือนเดิมดีกว่านะคะ”

"อย่ามาเล่นตัวหน่อยเลย ฉันจ่ายให้แม่เธอไปตั้งครึ่งล้าน คิดว่าทำแบบนี้แล้วฉันจะเพิ่มค่าตัวให้หรอ !" ความสาวที่มนสิชาเฝ้าทะนุถนอมมันมาเกือบยี่สิบปี ถูก ‘ดนย์’ ย่ำยีอย่างไม่เหลือชิ้นดี เขาเลี้ยงดูเธอเหมือนดั่งนกน้อยในกรงทอง โดยระบุสถานะ 'นางบำเรอ' ให้เธอ ++++++++++++++++ แต่ใครจะรู้ว่าจากเมีย (ร้าย) จะกลายเป็นเมีย (รัก) เพราะความรักความผูกพันและสายใยที่ก่อกำเนิดขึ้น ทำให้ชายหนุ่มหญิงสาวที่โคจรมาพบกันด้วยความร้ายกลับกลายมาเป็นความรัก ที่ไม่มีใครจะสามารถแยกหัวใจที่หลอมรวมเป็นหนึ่งออกจากกันได้

จาก ‘เลขา ‘ ขยับสถานะขึ้นมาเป็น ‘ว่าที่เมีย’ เพราะคนอื่นคิดว่าได้เสียเป็นเมียผัวกัน แล้วเลขาหน้าใสจะทนได้อย่างไรเมื่อต้องอยู่ใกล้ๆกับบอสที่มีเลเวลความขี้อ่อยสูงแทบจะทะเลุเพดาน +++++++++++++++++++++++++++++++ “ตายซะเถอะ!” เลขาสาวที่เปลี่ยนสถานะมาเป็น ‘ว่าที่เมีย’ ตวัดสายตามามองคนที่นั่งประจำตำแหน่งคนขับก่อนจะยกมือขึ้นแล้วบีบคอว่าที่เจ้าบ่าวของตนเองอย่างแค้นใจที่ชายหนุ่มไม่ได้พยายามอธิบายให้ผู้ใหญ่เข้าใจไปทางที่เธอต้องการให้เป็น แต่กลับมาขอเธอแต่งงานแบบหน้าด้านๆ “โอ๊ย! ถ้าผมตายคุณจะเป็นหม้ายขันหมากนะคุณจันทร์” “อย่างงั้นยิ่งสมควรตายเป็นที่สุดเลยบอส!” “ถ้าผมตายขึ้นมาจริงๆผมจะเป็นผีมาปล้ำคุณ” เพลงจันทร์มองหน้าที่จะตายแล้วอยู่ยังไม่สำนึก เพราะเขาทำหน้าตาล้อเลียนแถมแลบลิ้นปลิ้นตาใส่เธออีก ยิ่งเห็นมันก็ยิ่งแค้น! “เป็นผีแล้วยังจะหื่นอีก” มือเล็กของหญิงสาวเปลี่ยนตำแหน่งจากลำคอมาเป็นเอวสอบของชายหนุ่ม ก่อนจะใช้นิ้วจิ้มเพื่อแก้แค้น “ฮ่าๆ โอ๊ย! จันทร์พอแล้ว ผมจั๊กจี้” คีรีพยายามดิ้นหนีแต่เพราะที่นั่งมันแคบเขาจึงขยับตัวไปไหนไม่ได้ มือที่พยายามปัดป่ายมือของหญิงสาวก็เหมือนจะไม่ได้ผล “นี่คุณ! ไม่หยุดผมจะแสดงฉากเลิฟซีนบนรถจริงๆนะ” หญิงสาวที่กำลังจิ้มเอวของเขาอย่างเมามันรีบชักมือกลับทันที เพราะกลัวว่าเขาจะบ้าจี้แล้วพาเธอฮันนีมูนในรถขึ้นมาจริงๆ “ออกรถสิคะ พวกแม่ของเราไปถึงกรุงเทพแล้วมั้ง” “แหม! ไม่ทันไรก็ออกคำสั่งกับผัวแล้วนะครับคุณว่าที่เมีย” “บอส! อย่าเรียกฉันแบบนี้อีกนะ จะไม่มีเมียไม่มีผัวอะไรทั้งนั้นเพราะงานแต่งงานของเราจะไม่มีวันเกิดขึ้น” “อ้าว แต่คุณรับปากแม่ผมไปแล้วนะ” “ฉันแค่ขายผ้าเอาหน้ารอดแค่นั้นแหละค่ะ แล้วฉันก็รู้ด้วยว่าบอสคงไม่อยากเอาเชือกรัดคอตัวเองโดยการมาแต่งงานกับฉันหรอกใช่ไหมคะ” “ใครว่า ผมอยากจะแต่งงานกับคุณจริงๆนะจันทร์ ก็ไม่รู้ทำไมรู้แค่ว่าอยากแต่ง แล้วก็…” “แล้วก็อะไรคะบอส” คิ้วของหญิงสาวแทบจะผูกเป็นโบ เพราะความเครียดที่ต้องมานั่งเสวนากับคีรี “ก็อยากเข้าหอนะสิครับ” หมอนใบเล็กที่เพลงจันทร์ใช้อิงหลัง ถูกเปลี่ยนมาเป็นอาวุธชั้นดีในการโจมตีบุคคลที่มีความหื่นสูงชนิดที่ใครก็ไม่สามารถเทียบได้ “พอแล้วจันทร์ โอ๊ย!ทำไมคุณซาดิสท์แบบนี้นะ” คีรีเหลือบมองคนที่นั่งหน้ามุ้ยอยู่ข้างๆอยากจะขำก็สงสาร เพราะนอกจากจะโดนบังคับให้แต่งงานกับเขาแล้วยังโดนแม่ๆบังคับให้นั่งรถกลับเป็นเพื่อนเขาอีก ไม่ว่าชายหนุ่มพยายามจะชวนคุยแค่ไหนแต่สาวเจ้าก็ทำแค่สองอย่างคือพยักหน้ากับส่ายหน้า “จันทร์ คุณไม่อยากแต่งงานกับผมจริงๆ หรอ” “ไม่ค่ะ” “ผมเสียใจนะเนี่ยที่ยินคุณตอบแบบนี้” “บอสจะเสียใจทำไมคะ ในเมื่อเราไม่ได้รักกันจะแต่งงานกันได้ยังไง” “ตอนนี้ยัง แต่ต่อไปเดี๋ยวเราก็รักกันเองแหละน่า” “ไม่มีทางค่ะ” “ทำไม ผมไม่ดีตรงไหน” “บอสขี้หลี มีชะนีในลิสต์เป็นสิบๆคน เจ้าชู้ประตูดินแถมไปจิ้มใครบ้างก็ไม่รู้ ฉันไม่อยากติดโรคตายก่อนแก่” อึ้งสิครับ! ตั้งแต่เกิดมาไม่เคยมีผู้หญิงคนไหนว่าเขาแบบนี้มาก่อน ยัยนี้คนแรกเลย “นั่นมันแต่ก่อน ผมสัญญาน่าผมจะเลิกทุกอย่างแล้วหันมาจิ้มคุณคนเดียว” “บอส!”