เพียงสบตาร่างกายเธอสั่นสะท้าน คาเอล เดอร์มินอฟ ชายผู้มีใบหน้าหล่อเหล่าแววตาชวนฝัน แต่นัยน์ตาสีอำฤฉพันกลับซ่อนเปลวไฟอันลุกโชน เธอไม่อาจรับรู้ความแค้นอันล้ำลึก แม้ตอนที่อยู่ภายใต้ร่างอันสมบูรณ์แบบของเขา

ถ้าเธอชอบผู้ชายรวยๆ แล้วเจ้าชายแห่งคีวาอย่างผมรวยพอให้เธอรักได้ไหม

Author: 千山茶客 Chinese edition copyright  潇湘书院（天津）文化发展有限公司 Thai edition copyright  Hongsamut.com Co., Ltd. ALL RIGHTS RESERVED ------------------------------------ ขอตอบแทนหนึ่งแค้นที่แสนรัก ให้กระอักล้มหายตายเป็นผี ให้ขึ้นชื่อลือชั่วทั่วปฐพี เจ้าวอดวายแค้นนี้จึงจบกัน  (บทที่ 7-บทที่ 9)

คุณคงไม่อยากรู้หรอกว่าถ้าทำให้มังกรโกรธจะเกิดอะไรขึ้น...

หนังสือแนวแฟนตาซีที่ฮอตที่สุดในปี 2017, จางเซวียนข้ามไปอีกโลกหนึ่งโดยบังเอิญ ตื่นขึ้นมาก็พบว่าตัวเองกลายเป็นครูไปเสียแล้ว ซ้ำยังเป็นครูที่ไม่เก่งและกำลังจะถูกไล่ออกอีกด้วย ทว่าจางเซวียนกลับพบความลับอันยิ่งใหญ่ของร่างใหม่ร่างนี้ นั่นก็คือ... เขามีสมองเพชร! ในสมองของครูหนุ่มคนนี้แอบซ่อน 'หอสมุด' ขนาดใหญ่ไว้ด้านใน ไม่ว่าอะไรก็ตามที่จางเซวียนเห็น ไม่ว่าจะเป็นคนหรือสิ่งของ ล้วนถูกเก็บสู่คลังหนังสือในรูปแบบของสมุดเล่มหนึ่ง ก็ถ้าในเมื่อมีไอเท็มสุดยอดนี้อยู่กับตัวแล้ว ใครยังจะกล้าเรียกเขาว่าครูกระจอกอีก?! (ตอนที่ 671-ตอนที่ 695)

เมื่อนางแบบชื่อดัง ต้องมาอยู่ในร่างของท่านหญิงผู้อ่อนโยน ที่ถูกสามีมองข้าม เมื่อเขาว่านางร้ายกาจ เช่นนั้นนางจะแสดงให้เขาได้เห็น ว่าสตรีร้ายกาจที่แท้จริงเป็นเช่นไร

หากเป็นเมื่อก่อนความรู้สึกที่ฉันมีให้กับพี่พายุมันเหมือนปลื้มดารานักร้องมากกว่าการชอบผู้ชายสักคน แต่ตอนนี้ฉันเพิ่งรู้ตัวว่ายิ่งอยู่ใกล้ ยิ่งได้พูดคุยกับเขา มันทำให้ฉันชอบเขาขึ้นมาจริงๆ เสียแล้ว!!! ****************************** ก๊อก! ก๊อก! ก๊อก! หืม...สงสัยชมพู่จะกลับมาเปลี่ยนเสื้อผ้า "แกจะกลับมาอาบน้ำก่อน...เอ๋อ" เอาอีกแล้วฉัน เปิดประตูโดยไม่ส่องดูก่อนว่าใครเคาะเฮ้อ... "พี่อาบน้ำแล้วครับ..." ไม่ได้ถามค่ะ "อ้าว...เงียบเลย พี่ขอเข้าไปได้มั้ย" ถามเหมือนจะขออนุญาต แต่ไม่เลย ตอนนี้พี่พายุดันประตูให้เปิดกว้างพอที่จะเข้ามาได้ "มาหาน้ำขิงแต่เช้า มีอะไรหรือเปล่าคะ" "คิดถึง" "..." "อ้าวเงียบอีกแล้ว ใจคอน้ำขิงจะให้พี่พูดอยู่คนเดียวเหรอ" ก็ถ้าพี่พูดกับหนูเหมือนเมื่อก่อนก็คงจะดีกว่านี้ แต่จะบอกแบบนั้นได้ไง "น้ำขิงไม่รู้จะพูดอะไรนี่คะ"  "บอกว่าคิดถึงพี่เหมือนกันก็ยังดีนะครับ" ไม่พูดเปล่าเมื่อเขารั้งตัวฉันให้นั่งลงบนตักของตัวเอง "พี่พายุรัดแน่นไปแล้วนะ น้ำขิงหายใจไม่ออก" นั่นแหละเขาถึงคลายอ้อมกอด แต่ยังคงไม่ปล่อยให้ฉันลุกออกจากตักเขาได้ "พี่ขออยู่แบบนี้สักพักนะ คิดถึงจะแย่”

Author: 千山茶客 Chinese edition copyright  潇湘书院（天津）文化发展有限公司 Thai edition copyright  Hongsamut.com Co., Ltd. ALL RIGHTS RESERVED ------------------------------------ ขอตอบแทนหนึ่งแค้นที่แสนรัก ให้กระอักล้มหายตายเป็นผี ให้ขึ้นชื่อลือชั่วทั่วปฐพี เจ้าวอดวายแค้นนี้จึงจบกัน  (บทที่ 4-บทที่ 6)

คุณคงไม่อยากรู้หรอกว่าถ้าทำให้มังกรโกรธจะเกิดอะไรขึ้น... นิยายเรื่องนี้เป็นแนว ชายรักชาย+อีโรติก+พารานอร์มอล(พิสดาร) แต่งขึ้นมาเพื่อสร้างความบันเทิงเท่านั้น กรุณาอ่านเพื่อคลายเครียดและสนุกไปกับมัน นิยายเรื่องนี้จัดอยู่ในประเภท No Children หรือเรท nc ผู้มีอายุต่ำกว่า 18 ปี ไม่ควรอ่าน เนื่องจากนิยายในเรื่องต่อไปนี้อาจมีการใช้ทั้งคำหยาบคาย ความรุนแรง และการเล่าฉากบนเตียงปะปนอยู่ ผู้อ่านควรใช้วิจารณญาณในการอ่านอย่างสูงเพื่อแยกแยะ คำเตือน กรุณาอ่านให้ดีๆ ก่อนตัดสินใจซื้อ ไม่ว่าทั้งเรื่องย่อ สำนวน และเนื้อหาภายใน เนื่องจากตัวผมสามารถเขียนได้หลายแนวทาง มันอาจไม่ใช่แนวที่คุณชอบอ่าน โดยเฉพาะตรงหน้าเรื่องย่อ ที่ควรอ่านให้ดีๆ เพราะผมจะเขียนอย่างชัดเจนว่าเน้นแนวทางของนิยายไปทิศทางไหน

คุณคงไม่อยากรู้หรอกว่าถ้าทำให้มังกรโกรธจะเกิดอะไรขึ้น... นิยายเรื่องนี้เป็นแนว อีโรติก+พารานอร์มอล(พิสดาร) แต่งขึ้นมาเพื่อสร้างความบันเทิงเท่านั้น กรุณาอ่านเพื่อคลายเครียดและสนุกไปกับมัน นิยายเรื่องนี้จัดอยู่ในประเภท No Children หรือเรท nc ผู้มีอายุต่ำกว่า 18 ปี ไม่ควรอ่าน เนื่องจากนิยายในเรื่องต่อไปนี้อาจมีการใช้ทั้งคำหยาบคาย ความรุนแรง และการเล่าฉากบนเตียงปะปนอยู่ ผู้อ่านควรใช้วิจารณญาณในการอ่านอย่างสูงเพื่อแยกแยะ คำเตือน กรุณาอ่านให้ดีๆ ก่อนตัดสินใจซื้อ ไม่ว่าทั้งเรื่องย่อ สำนวน และเนื้อหาภายใน เนื่องจากตัวผมสามารถเขียนได้หลายแนวทาง มันอาจไม่ใช่แนวที่คุณชอบอ่าน โดยเฉพาะตรงหน้าเรื่องย่อ ที่ควรอ่านให้ดีๆ เพราะผมจะเขียนอย่างชัดเจนว่าเน้นแนวทางของนิยายไปทิศทางไหน

               “ว่าน! ว่าน! นั่นเธอหรือเปล่า ว่าน!!” นพศรุตลุกจากโซฟาแล้วเอ่ยถามเด็กสาว ก่อนจะมองไปบนชั้นสอง พอดีกับที่วิลาสที่เพิ่งเสร็จจากการเก็บข้าวของเปิดประตูออกมา                “คุณศรุตมีอะไรจะใช้ว่านเหรอคะ” วิลาสชะโงกหน้าลงมาถามหน้าตาตื่น เพราะเสียงเจ้านายหนุ่มดังลั่นบ้าน                “เธออยู่บ้างบนตลอดเหรอ”                “ค่ะ”                “แล้วก่อนหน้านั้นเธอร้องไห้หรือเปล่า”                “เปล่านะคะ”                “แล้วเสียงร้องไห้ของใคร”                “คุณศรุตอย่าพูดแบบนี้สิค่ะ ว่านชักกลัวแล้วนะคะ” วิลาสเริ่มมองหน้ามองหลังอย่างระแวง เพราะเธอก็รู้เหมือนที่ชาวบ้านรู้ว่าบ้านหลังใหญ่หลังนี้มีผี แต่ก็ไม่เคยเห็นกับตาตัวเองสักครั้ง และก็ไม่อยากเห็นด้วย                “แต่ฉันได้ยินเสียงเหมือนคนร้องไห้ แล้วนี่กี่ทุ่มแล้ว” นพศรุตถาม เพราะเขาเผลอหลับไปก่อนจะมาสะดุ้ง เพราะเสียงร้องไห้                “ห้าทุ่มแล้วค่ะ”                “นี่ฉันเผลอหลับเป็นชั่วโมงเลยเหรอ” นพศรุตยกมือลูบหน้าลูบตาตัวเองไปมา ก่อนจะนึกได้ว่าเสียงที่ได้ยินอาจเป็นเสียงของผู้หญิงคนนั้น คิดแล้วก็เงยหน้าไปมองชั้นบน ที่ตอนนี้วิลาสยังไม่เลิกมองหน้ามองหลัง ก่อนจะเอ่ยถามด้วยความเป็นห่วง “ว่าน เธอทำอะไรอยู่ ทำไมยังไม่เข้านอน”                “ว่านเก็บของอยู่ค่ะ”                “เดี๋ยวค่อยเก็บพรุ่งนี้ ไปอาบน้ำเข้านอนได้แล้ว”                “เอ่อ…”                “อย่าดื้อ!”                “ค่ะๆ ว่านจะไปเดี๋ยวนี้เลยค่ะ” เจอเสียงดุๆ เข้าไปวิลาสเลยรีบทำตามคำสั่งพร้อมกับข่มความหวาดระแวงและกลัวผีของตัวเองเอาไว้แล้วเดินกลับเข้าห้อง เข้ามาแล้วก็มองอย่างระแวดระวัง                ‘ทำไมคุณศรุตต้องพูดแบบนั้นด้วยนะ’

名门医女 Author: ชีฉิง Translator:  hongsamut Chinese edition copyright by 上海玄霆娱乐信息有限公司 Thai edition copyright by Hongsamut.com  All right reserved ----------------------------- คุณเป็นหมอเพราะอะไร? เพราะเรียนเก่งเกินกว่าจะไปทำอย่างอื่น เพราะเป็นอาชีพที่ทรงเกียรติ เพราะผลตอบแทนสูง? คุณเป็นหมอเพราะอะไร? เพราะยึดมั่นในคุณธรรม เพราะถือความเมตตาเป็นที่ตั้ง? ไม่ว่าเหตุผลใดที่ ‘ฉีเยว่’ ใช้ในการก้าวเข้าสู่อาชีพหมอ เธอคิดว่า...มันอาจเป็นแรงจูงใจจากเบื้องบน ในช่วงชีวิตหนึ่งของฉีเยว่เป็นช่วงที่ยากลำเค็ญที่สุด เธอย้อนอดีตกลับเข้าไปอาศัยในร่างหญิงสาวผู้ถูกทิ้ง แม้กระทั่ง ‘เสี่ยวโหวเหย่’ ผู้เป็นสามีก็ยังไม่แยแส ต้องหลบๆ ซ่อนๆ อยู่ในห้องเล็กๆ แคบๆ ในจวนหลังใหญ่เสมือนเป็นสิ่งของที่ไร้ค่า สองสิ่งที่ติดตัวคุณหมอฉีมาก็คือความมุ่งมั่นไม่ย่อท้อและปณิธานอันแน่วแน่ของหมอคนหนึ่ง ความมุ่งมั่นไม่ย่อท้อ จะช่วยให้เธอดิ้นรนเอาตัวรอดจากการหาเรื่องของคนในบ้านได้หรือไม่ ปณิธานอันแน่วแน่ จะช่วยให้เธอรักษาผู้ป่วยท่ามกลางยุคสมัยที่ขาดแคลนตัวยาและอุปกรณ์ทางการแพทย์ได้หรือไม่ ฉีเยว่เลือกเป็นหมอเพราะอะไร? สุดท้ายแล้วหัวใจจะตอบเธอเอง     (บทที่ 71 - บทที่ 80)

Original title: 有匪 Author: PRIEST Original Chinese copyright by 北京晋江原创网络科技有限公司 Thai translation copyright by PaLang Publishing Co., Ltd. ALL RIGHTS RESERVED ------------------------- สักวัน ข้าจะเก่งพอ... สักวัน ข้าจะข้ามผ่านแม่น้ำสี่ม่อที่เย็นยะเยือกสายนี้ ไปยังโลกกว้างภายนอกให้ได้ ยี่สิบปีก่อน... หลี่เวย--ดาบใต้ผู้โด่งดังผันตัวเป็นโจร และปักหลักซ่องสุมค่ายโจรที่หุบเขาสู่ซัน ทุกคนต่างพากันเรียกขานที่แห่งนี้ว่า ‘สี่สิบแปดค่ายโจร’ ‘สี่สิบแปดค่ายโจร’ อ้าแขนต้อนรับเหล่าจอมยุทธ์ผู้ไร้ที่พึ่ง ตั้งแต่ราชนิกุลตกอับยันยาจก ตั้งแต่ประมุขพรรคชื่อก้องยันขอทาน ขอเพียงท่านทั้งหลายไม่มีที่ไป ปฏิบัติตามกฎระเบียบอย่างเคร่งครัด สี่สิบแปดค่ายโจรล้วนยินดี โจวเฝ่ย... หลานสาวคนเดียวของหลี่เวยถือกำเนิดกลางสี่สิบแปดค่าย ตลอดชีวิตไม่เคยก้าวออกไปจากที่นี่แม้แต่ก้าวเดียว แต่แล้ววันหนึ่ง... ชายหนุ่มชื่อเซี่ยอวิ่น ก็ลักลอบเข้ามาในค่ายพร้อมกับคำสั่งจากเบื้องบน จากนั้นทุกอย่างก็เริ่มต้น โลกของโจวเฝ่ยเปลี่ยนไป จากสาวน้อยที่ไม่เคยรับรู้อะไรเลย ต้องก้าวออกไปเผชิญหน้ากับอันตรายในยุทธภพ เข้าไปในที่ที่ไม่ควรอยู่ พบเจอบุคคลในตำนานที่ไม่เคยคิดว่าจะมีจริง และแล้ว... ความลับยี่สิบปีก็เริ่มเปิดเผย

“เพ่ยฟางได้เวลาอาบน้ำของเราแล้วละ” บ้านท่านสิอาบน้ำสามเวลาหลังอาหารในฤดูตงเทียน เยี่ยงนี้บุรุษหน้าหนา ใช่ว่าท่านจะแอบกินเต้าหู้ข้าใช่หรือไม่ เพ่ยฟางแอบคิดอย่างไม่พอใจ

เมื่อภรรยาที่จดทะเบียนสมรสถูกต้องตามกฎหมายไม่สามารถให้กำเนิดทายาทได้ “เขา” จึงเลือก “เธอ” เป็นเป้าหมายต่อไปเพื่อผลิตทายาท!! เรย์นอส อัลดิอัส แบล็คริชฟอร์ด ผู้สืบทอดตระกูลแบล็คริชฟอร์ดคนปัจจุบัน ผู้ครอบครองธุรกิจอสังหาริมทรัพย์ บ่อนคาสิโน และเจ้าพ่อธุรกิจเรือสำราญแห่งสเปน คิดจะใช้ทางเลือกสุดท้ายในการหาทายาทสืบทอกตระกูลรุ่นต่อไป เมื่อภรรยาของเขาไม่สามารถให้กำเนิดทายาทแบล็คริชฟอร์ดจูเนียร์ได้ ทางเลือกที่เขาใช้คือหา แม่อุ้มบุญ และเขาดันไปถูกตาต้องใจ รามินตา อินอุดม หรือ ไหม หญิงสาวหน้าหวานอายุยี่สิบสี่ปีจากเมืองไทย อ่อนหวาน หัวอ่อน ไม่ดื้อด้าน แต่ทว่าเหตุการณ์กลับตาลปัตรเขาจึงได้น้องสาวฝาแฝดรามินตามาแทน รมิตา อินอุดม หรือ หม่อน ไร้คุณสมบัติที่เขาต้องการทุกประการ แต่เมื่อได้เจ้าหล่อนมาแล้วเขาดันเกิดออกอาการสองจิตสองใจ ว่าจะให้เจ้าหล่อนเป็นแค่ “แม่อุ้มบุญ” หรือเป็น “เมีย” เขาตลอดกาลกันแน่?

...เมื่อภารกิจทำให้ "เธอ" ได้เจอ "เขา" เจ้าพ่อมาเฟียค้าอาวุธที่ได้ฉายาในวงการว่า "จอมซาตาน!!" หมับ! แขนแกร่งโอบเอวบางแล้วรั้งเข้าหาเล็กน้อย จมูกโด่งสูดดมความหอมจากเส้นผมดำขลับก่อนจะลงจูบเบาๆ ที่ต้นคอขาวแล้วจบลงที่ไหล่ขาวมนที่โผล่พ้นเสื้อคอวีกว้างสีขาว หลังจากดอมดมจนหนำใจก็เอาคางหนาเกยไหล่บางแล้วมองวิวด้านนอกที่เป็นทะเลกว้างสีเดียวกับนัยน์ตาของเขา “สวยมั้ย ฉันซื้อเป็นเรือนหอของเราเลยนะ” “ฉันจะกลับบ้าน” น้ำมนต์ไม่ดิ้น ไม่ขืน มีเพียงน้ำเสียงเย็นๆ แข็งๆ เท่านั้นที่แสดงออกมา แฮคเตอร์ถึงกับถอนหายใจเฮือกใหญ่ ลงทุนลักพาตัวจากสนามบินมาไว้ที่วิวล่าที่เขาเพิ่งซื้อก่อนที่จะให้คนพาเมียแสนงอนมาไม่กี่ชั่วโมงเพื่อสร้างความประทับใจกลับไม่ได้ผลอะไรเลย ยายเมียใจแข็ง! “ไม่ให้กลับ” เขาพยายามระงับอารมณ์ไม่ให้ทำร้ายจิตใจเจ้าหล่อนอีก เขาอยากจะง้อไม่อยากให้งอนหนักกว่าเดิม “แต่ฉันจะกลับ!” น้ำมนต์หันมาเผชิญหน้ากับคนตัวโต ใบหน้าโกรธจัด แทบจะหาอะไรใกล้ๆ มือมาเขวี่ยงใส่ “คุณทำแบบนี้มันไม่ได้ทำอะไรให้ดีขึ้นมาเลยซักนิด กลับทำให้ฉันเกลียดคุณมากกว่าเดิม! อื้อ!!” แฮคเตอร์จัดการมอบจุมพิตพิพากษาเมียแสนพยศของเขาทันทีที่เจ้าหล่อนพูดคำว่าเกลียดเขาออกมา เขาไม่ชอบคำนี้ โกรธกันได้ งอนกันได้ แต่ห้ามเกลียดเขา! “อื้อ! แฮค! แฮคปล่อย! ฉันหะ… โอ๊ย!” แฮคเตอร์จูบน้ำมนต์ด้วยความดุดันเหมือนครั้งที่เขาลงทัณฑ์เธอด้วยวิธีป่าเถื่อน รสเลือดคลุกยังเคล้าในโพรงปาก แต่ซาตานร้ายแห่งมาครอฟก็ไม่ยอมหยุด จนน้ำมนต์จะทรุดอยู่ในอ้อมกอดเขาจริงๆ เพราะไม่มีอากาศหายจนั่นแหละเขาถึงจะยอมปล่อย แต่ใบหน้าคร้ามก็ไม่ละไปไหน ริมฝีปากหนายังคลอเคลียอยู่กับใบหน้านวลไม่ห่าง “อย่าพูดว่าเกลียดกันอีก เธอไม่มีสิทธิ์มาเกลียดฉัน น้ำมนต์!”

เป็นเจ้าหญิงที่คลั่งไคล้ศิลปินต่างประเทศมันผิดตรงไหน และเมื่อโอกาสมาถึงเธอจะไม่ยอมปล่อยให้เขาหลุดมือไปเป็นอันขาด

“คงเป็นข้าที่ง่ายไปท่านถึงได้หายไปถ้าเช่นนั้นข้าก็จะไปบวชตามที่ได้ตั้งใจไว้ตั้งแต่ต้น” เผด็จการ ความรัก ซึ้งกินใจ อดีตปัจจุบันอนาคต คือนิยายเรื่องนี้

เพราะความเหมือน เธอจึงเป็นแค่ 'เงา' ที่เขาไม่มีวันรัก ความสัมพันธ์ลับๆ ที่เกิดขึ้น จึงถูกร้อยรัดไว้ด้วยความเร่าร้อน ทว่าเธอเจ็บ...แต่กลับพูดไม่ได้ เพราะคำว่าตัวแทนที่ชีวิตนี้ก็ไม่มีใครอยากเป็น!

อนันดา ดีน ต้องรับบทคุณอาตั้งแต่อายุเพียง18ปี เขาต้องรับเลี้ยงเอสเธอร์เด็กน้อยกำพร้าต่อจากผู้เป็นพี่ชายต่างแม่ที่เสียชีวิตจากเหตุเครื่องบินตก พี่ชายของเขานำเอสเธอร์มาเลี้ยงที่อเมริกาด้วยตั้งแต่แบเบาะเมื่อสมัยไปทำงานเป็นซีอีโอที่เมืองไทย เอาเธอร์เป็นลูกคนงานโรงงานที่ถูกนำมาทิ้งไว้หน้าบริษัทตั้งแต่เกิด แต่นับวันเด็กแสบยิ่งโตยิ่งสวยจนเขากลัวจะห้ามใจไม่ไหวคว้าหลานนอกใส้ทำเมียเลยหาเรื่องไล่เจ้าหล่อนไปให้ไกล

ถ้าเลือกได้เขาจะตายแทนน้องสาว แต่สิ่งที่เสียไปจะไม่สูญเปล่าเพราะเขาจะเอาชีวิตแลกด้วยความแค้น เมมฟิส แคเมอรอน มหาเศรษฐีหนุ่มเจ้าของสายการบินใหญ่ต้องหัวใจสลายเมื่อทราบข่าวการตายของน้องสาวคนเดียว เขาเดินทางกลับมายังสหรัฐเพื่อจะรับรู้ความจริงอันเจ็บปวดว่าน้องสาวของเขาฆ่าตัวตายเพราะผิดหวังจาก นีล เทอร์เนอร์ ดาราหนุ่มชื่อดัง แต่สิ่งที่ทำให้เขาเจ็บแค้นมากกว่านั้นคือ รีส เบคเลอร์ ดาราสาวสวยผู้เป็นมือที่สาม สาเหตุที่ทำให้น้องสาวของเขาต้องปลิดชีวิตตัวเอง “เก็บเสียงสวย ๆ ของคุณไว้ทำอย่างอื่นจะดีกว่า อย่างเช่น...ครางออกมาดัง ๆ เวลาที่...” “เมมฟิส...อย่ามาหยาบคายกับฉันนะ” “คุณดีแค่ไหนนอกจากหลอกล่อผู้ชายไปวันๆ” “ฉันไม่ได้เป็นอย่างนั้น คุณเป็นคนไม่มีเหตุผลเอาซะเลย” “คุณยังจะหาเหตุผลอะไรมาอ้างให้ผมเข้าใจเรื่องเลวร้ายที่เกิดขึ้นอีก ในเมื่อคุณเองก็รู้อยู่แก่ใจว่ารวมหัวกันทำอะไรกับนีลทำร้ายน้องสาวของผม คนดี ๆ คนหนึ่งต้องตายก็เพราะไอ้ความมักง่ายของอีตัวในคราบดาราอย่างคุณ!” “เมมฟิส!” เขาขบกรามแน่นรู้สึกสะใจกับเสียงเล็กแหลมเหมือนถูกลงแส้ของหญิงสาว “หรือจะเถียง” “ฉันเกลียดคุณที่สุด เมมฟิส แคเมอรอน” “ผมก็เกลียดคุณ!”

Author: 千山茶客 Chinese edition copyright  潇湘书院（天津）文化发展有限公司 Thai edition copyright  Hongsamut.com Co., Ltd. ALL RIGHTS RESERVED ------------------------------------ ขอตอบแทนหนึ่งแค้นที่แสนรัก ให้กระอักล้มหายตายเป็นผี ให้ขึ้นชื่อลือชั่วทั่วปฐพี เจ้าวอดวายแค้นนี้จึงจบกัน  (บทที่ 1-บทที่ 3)

“คนเราเวลาอยากจะขอร้องคนอื่นเขาใช้ถ้อยคำแบบไหนกัน ถ้าด่าแบบนี้ สงสัยอยากดูหนังสดเร็วๆ ได้ เดี๋ยวผมจัดให้ เอาหลายๆยกก็ได้เลยนะ” ภัทรเริ่มโลมเลียก้มจูบที่หน้าผากและซอกคอของใบเตยมากขึ้น “อย่านะ ฮือ ๆ อย่า ขอร้อง ฉันขอร้อง อย่าทำอะไรใบเตยเลย” “คุณมาขอร้องไปเพื่ออะไร เด็กคนนี้ไม่ได้ดูดำดูดีคุณเลย เขาไม่ได้สนใจคุณแล้วครับ คุณครูครับ” “แต่ฉันรักเขา นายคงไม่มีทางเข้าใจหรอก คนอย่างนายไม่เคยรักใคร” “ฮ่าๆๆ ครูเวย์ คุณน่ะงี่เง่าสิ้นดี รักคนที่เขาไม่รักคุณแล้ว ใบเตยเดี๋ยวนี้แทบจะไม่มองหน้าคุณด้วยซ้ำ พยายามหลบหน้าหลบตาอีก ยังมัวมารักเขาอยู่ทำไม” “ถึงใบเตยจะไม่ได้รู้สึกกับฉันเหมือนเมื่อก่อนแล้ว ไม่ได้รักฉันเหมือนเดิม แต่ฉันก็ยังอยากปกป้องเขา นายไม่เข้าใจหรอก การได้ปกป้องคนที่ตัวเองรักมันเป็นยังไง ฉันอาจไม่ได้ปกป้องเตยในฐานะคนรัก แต่อย่างน้อยฉันก็ยังปกป้องเธอได้ในฐานะที่เขาเป็นลูกศิษย์ของฉัน และฉันไม่ยอมแน่ๆ ที่จะให้ใครมาทำร้ายเตย” “หึหึ คุณนี่มันจริง ๆ น้ำเน่าสิ้นดี เตยไม่ได้ยินหรอกสิ่งที่คุณพูดตอนนี้น่ะ เอาไว้ผมทำให้เด็กของคุณตื่นแล้วค่อยบอกกันก็ได้นะ” ภัทรยั่วครูสาวอีกครั้ง รู้สึกสนุกไม่เบาที่ได้แกล้งคนหยิ่งๆแบบเธอ “นายไม่ได้รักเตย ก็อยากทำแบบนี้เลย หรือว่า ในชีวิตเคยทำแบบนี้จนชิน ไม่เคยสัมผัสถึงความรัก ได้สัมผัสแค่ความใคร่เพียงอย่างเดียว ฉันรู้เตยไม่ได้รักฉันแล้ว และเตยก็รักนาย แต่ยังไงฉันก็ยังไม่เข้าใจอยู่ดี ว่านายทำแบบนี้ไปเพื่ออะไร นายก็ได้ความรักจากเตยไปแล้ว นายไปทำอะไร มีอะไรกันเงียบๆ โดยที่ฉันไม่รู้เรื่องก็ได้ แต่ตอนนี้ฉันอยู่ที่นี่ ฉันไม่ยอมให้นายทำอะไรทุเรศๆ แบบนั้นแน่” “ก็ลองดูสิครับ ผมก็อยากรู้ว่าครูจะทำยังไง บอกไว้ก่อนว่า น้องผมมันอดทนรอนานๆ ไม่ได้ซะด้วย” ภัทรพูดพรางก้มมองที่ช่วงล่างของตน “อ้าว ทำไมช้าล่ะครับ ผมไม่รอนะ”ภัทรแกะกระดุมที่กลางหน้าอกของใบเตยในเม็ดที่หนึ่ง “อย่าๆ ได้โปรด ฉันไม่รู้จะต้องทำยังไง แต่ขอร้องล่ะ อย่าทำอะไรมากไปกว่านี้เลย” “เอ๊ะ เอาอย่างนี้ดีมั้ย ถ้าคุณไม่รู้จะทำยังไง ผมมีข้อเสนอ คุณจะยอมหรือเปล่าล่ะ” ________________________________________________________________

ชินอ๋องรีบสาวเท้าเดินเข้ามาข้างในห้องหอ เขาหยุดมองร่างบางที่นั่งอยู่บนเตียงกว้างด้วยท่าทีสงบเสงี่ยมเหตุใดนางลิงน้อยจึงมิซุกซนผิดวิสัยไปหรือไม่ เขากวาดตามองหาสิ่งผิดปกติทันที พลันสายตาคมสะดุดเข้ากับกาสุราที่เอียงกะเท่เร่ จอกสุราอยู่ทาง กาสุราอยู่ทาง เขาหลุบตาลงสูดอากาศเข้าปอดสองสามครั้งก่อนจะปลายตากลับมาสำรวจร่างบางที่มีอาการโอนเอนเล็กน้อย นางยังคงอยู่ในชุดเจ้าสาวสีแดงสด มือบางทั้งสองข้างรวบอยู่บนตัก ยามนี้ภายในห้องเงียบสงัดจนได้ยินเสียงหัวใจเต้นดัง ตึก-ตัก ชินอ๋องยกมือหนาที่สั่นเล็กน้อย เขาหยิบคันชั่งที่วางอยู่ข้างเตียงค่อยๆ เปิดผ้าคลุมหน้าเจ้าสาวออก ทันทีที่ผ้าคลุมหน้าเปิดออกเขาถึงกับสบถออกมาเสียงดัง “นางลิงขี้เมา!” “เอ๊ะ! พระองค์เป็นอันใดมากหรือไม่ เหตุใดจึงดูดปากหม่อมฉันแรงถึงเพียงนี้” นางมองสามีที่ยามนี้กลายร่างเป็นจอมปีศาจที่กำลังจะสูบเลือดและวิญญาณของนาง จอมปีศาจผู้นี้มิตอบอันใดแต่กลับก้มลงจูบปากนางอย่างบ้าคลั่งแทนคำตอบ ครานี้มิได้มีความอ่อนหวานแต่อย่างใด จูบนี้มีแต่ความดุดัน หนักหน่วงจนนางรู้สึกได้ถึงรสฝาดที่ผ่านเข้ามาพร้อมกับปลายลิ้นร้อนของผู้เป็นสามี "..." นี่ท่านโกรธข้าเรื่องอันใดกัน ถึงขนาดจะดื่มเลือดข้าเชียวหรือ เสี่ยวเจียรีบเดินเข้ามาในห้องด้วยใบหน้าแดงก่ำ ดวงตาทั้งสองปูดบวมแดงมีเสียงสูดน้ำมูกเบาๆ มือน้อยยกขึ้นเช็ดน้ำตาที่ยังซึมเปรอะใบหน้า นางถลาเข้ากอดคุณหนูของนางด้วยความสงสารก่อนเอ่ยประโยคต่อมา "พระชายาเพคะ ระ..เอ่อ..เราหนีไปจากที่นี่กันดีหรือไม่ เพคะ! บ่าวทนเห็นพระชายาถูกทรมานร่างกายเช่นนี้ต่อไปมิไหวแล้ว" ฟางซินถึงกับสำลักน้ำลายกระแอมออกมา "เสี่ยวเจีย เด็กดีข้ามิได้ถูกทรมานแต่อย่างใด ทุกอย่างเป็นการแสดงความรักระหว่างสามีและภรรยาเข้าใจหรือไม่" เสี่ยวเจียส่ายหัวไปมา ความรัก! ความรักอันใดกันนางได้ยินเสียงคุณหนูของนางร่ำร้องครวญครางดังคนบาดเจ็บ "ความรักอันใด ไฉนจึงต้องทำร้ายกันถึงเพียงนี้ เพคะ" ฟางซินยกมือขึ้นกุมขมับมองสาวน้อยผู้ไร้เดียงสา แล้วจะให้นางอธิบายว่าอย่างไรดี “เอาเถอะ! เสี่ยวเจียไว้วันหน้าหากเจ้ามีสามีแล้วเจ้าจะรู้เอง” *******************************