“คุณมีสิทธิ์อะไรจะมานอนกับฉัน” เสียงหวานถามกลับทันควัน ก่อนจะถอยห่างออกมาเป็นวา เพราะนายหัวคนนี้ไว้ใจไม่ได้ จ้องแต่เอาจะเปรียบ “ก็คุณเป็นว่าที่เมียของผม ทำไมผมจะนอนด้วยไม่ได้” “ฉันไม่เคยตอบตกลงจะแต่งงานกับคุณ กรุณาเข้าใจซะใหม่ด้วย แล้วที่ฉันยอมอยู่ที่นี่ ฉันอยู่เพื่อจะขอเจรจากับคุณอีกครั้งว่าฉันขอผ่อนจ่ายหนี้สินที่คุณให้คุณพ่อของฉันต่างหาก” “เรื่องนี้ยังไม่จบอีกเหรอยาหยี” “จะจบได้ยังไง ในเมื่อคุณไม่ยอมเจรจากับฉัน” “ที่ผมไม่ยอมเจราจาด้วย เพราะผมต้องการแต่งงานกับคุณไงยาหยี” “แต่เราไม่ได้รักกัน แล้วคนไม่ได้รักกันจะแต่งงานกันได้ยังไง” “อยู่ๆ กันไปก็รักกันเองนั่นแหละ ยิ่งมีลูกด้วยกัน ผมเชื่อว่าคุณกับผมจะรักกันรักกันมากด้วย มากจนใครๆ จะพากันอิจฉา ผมขอเอาหัวเป็นประกัน!” ภคินบอกอย่างมั่นอกมั่นใจ “ฝันไปเถอะว่าฉันจะมีลูกกับคุณ” “ไม่ฝันแน่นอนยาหยี เพราะเชื้อผมมันแรง ทีเดียวก็ท้องได้แล้ว” เขาโอ้อวดหน้าตาชื่นตาบาน “คนทุเรศ! หยาบคาย!”

นาง เป็นเพียงวิญญาเร่ร่อน เขา เป็นท่านอ๋องผู้แสนเย็นชา ทั้งสองมาพบกัน เขาสามารถเห็นนางได้ นางจึงต้องร้องขอความช่วยเหลือ ความรักก่อตัวขึ้นโดยไม่รู้ตัว บทสรุปจะเป็นเช่นไรหนอ… จิ้นอ๋องหันไปกระซิบ “ทำไมนางต้องเดินส่ายไปส่ายมาด้วย เดินดี ๆ ไม่ได้หรืออย่างไร” “สตรีก็เดินเช่นนี้ทุกคนมิใช่หรือ” องครักษ์จูมองว่าการเดินเลื้อยไปเลื้อยมาเช่นอสรพิษของเถ้าแก่เนี้ยนั้นแสนจะธรรมดา เลื้อยมากเลื้อยน้อย อันนี้คงขึ้นอยู่กับอายุที่มากขึ้น “อ้อ” จิ้นอ๋องพยักหน้าตอบรับสั้น ๆ เขาพอจะเข้าใจอะไรบางอย่าง “เถ้าแก่เนี้ย” เขาตอบรับเถ้าแก่เนี้ยเสียงหวานพร้อมกับเดินเลื้อยไปเลื้อยมาเช่นที่เถ้าแก่เนี้ยทำ “…” องครักษ์จูแทบลมจับ ปากอ้าตาค้าง นั่นมันท่าเดินของสตรี ท่านเป็นชายชาตรีจะมาเดินส่ายสะโพกโยกย้ายเช่นนั้นได้อย่างไร เขาอยากร่ำไห้เสียเหลือเกิน “คิก จะให้พี่สาวคนนี้เรียกน้องสาวหรือน้องชายดี” เถ้าแก่เนี้ยยิ้มแย้มด้วยความยินดี นางเจอลูกค้ามาทุกระดับประทับใจเสียจนชิน “แน่นอนว่าต้องน้องสาว” จิ้นอ๋องสุดแสนจะดีใจรีบเข้าไปเกาะแขนเถ้าแก่เนี้ยราวกับพี่น้องที่สนิทสนมกันมานาน

ภาค มู่หรงหย่งเจี้ยน เธอหมดลมหายใจ ฟื้นขึ้นมาอีกครั้ง แต่เหตุใดมาอยู่ในร่างของบุรุษได้เล่า อยากร้องไห้ ทว่าไร้น้ำตา อยากหาคำตอบ แต่เหมือนไม่มี ชีวิตต้องดำเนินต่อไป จนกว่าจะพบบทสรุป แต่ก่อนจะพบบทสรุป เหตุใดต้องมาพบเขาที่ทำให้ใจสั่นไหวด้วย “น้องรอง” เสียงทุ้มนุ่มเอ่ย มู่หรงหย่งเจี้ยนหันไปตามเสียง คิดเพียงว่าน้ำเสียงเช่นนี้ช่างไพเราะจับจิตเสียเหลือเกิน ยามได้เห็นใบหน้าคนเรียกสติแทบกระเจิง เทพบุตร หล่อวัวตายควายล้ม “น้องรอง” มู่หรงหย่งจื้อเผยรอยยิ้มหวานชวนฝัน เยื้องย่างมาหาราวกับเทพเซียนเหยียบย่างบนปุยเมฆ มู่หรงหย่งเจี้ยนจ้องด้วยสายตาโง่งม ศีรษะคล้ายถูกทุบตีจนลืมสิ้นทุกอย่าง “น้องรอง” มู่หรงหย่งจื้อเอื้อมมือไปจับมือหนาของน้องชาย บีบแผ่วเบาเพื่อให้รู้สึกตัว “ว้าย” มู่หรงหย่งเจี้ยนเผลอร้อง เอียงตัวตกจากหลังม้า มู่หรงหย่งจื้อรีบเข้ารับโอบประคอง มู่หรงหย่งเจี้ยนความคิดขาวโพลน สัมผัสนั้นช่างเหมือนถูกกระแสไฟฟ้าปล่อยผ่านเข้าร่างกาย รู้สึกตัวชา ใบหน้าเห่อร้อน ยิ่งอ้อมกอดโอบประคองแข็งแกร่ง ยิ่งทำให้ใจและกายอ่อนระทวย ภาค เว่ยหนิงเซียน คิดว่าตนสิ้นลมหายใจแล้วจะจบ ทว่าลืมตาตื่นขึ้นมาอีกครั้ง กลับอยู่ในร่างของสตรี อยากดีใจทว่ากลับไร้รอยยิ้ม เหตุใดสวรรค์ส่งมาอยู่ในร่างของสตรีบอบบางเช่นนี้ และยังมิวายถูกกลั่นแกล้งรังแกอีก จะได้พบเทพบุตรอีกไหมหนอ ชะตาจะเป็นเช่นไรต่อไป เว่ยหนิงเซียนเลือกดีดพิณ นิ้วเรียวงามดุจลำเทียนแตะลงที่สายพิณ ใบหน้างามผินมองชายหนุ่ม สีหน้าเช่นนี้หรือต้องการนาง ถ้าเขาแสดงออกว่ารัก นางจะไม่ต่อต้านเลย เวลานี้ภายในใจรู้สึกหดหู่ เสียงพิณบรรเลงได้เสียดแก้วหู หากนกบินอยู่บนท้องฟ้าคงต้องรีบใช้ปีกอุดหูแน่นอน จากนั้นคงร่วงลงมาตาย แต่ละคนได้ฟังล้วนมีสีหน้าราวกับดื่มยาขมลงไป ทว่าบุรุษหน้าตายกลับเผยรอยยิ้มอ่อนหวานละมุนชวนฝัน แปะ ๆ ๆ ๆ เว่ยหนิงเซียนและทุกคนหันไปตามเสียงปรบมือ พบมู่หรงหย่งจื้อปรบมือด้วยความชอบใจ ใบหน้าหล่อเหลาประดับรอยยิ้มตลอดเวลา “ไพเราะจับจิต ได้ฟังแล้วเหมือนล่องลอยไปในสรวงสวรรค์” มู่หรงหย่งจื้อเอ่ย “ฝ่าบาท กระหม่อมยืนยันคำเดิมพ่ะย่ะค่ะ”

ธาวิน...เพลย์บอยมากรัก ที่ไม่อยากจริงจังกับผู้หญิงหน้าไหน ริสา... สาวน้อยซื่อใส ผู้ตกเป็นเหยื่อในการสะสางแค้น ด้วยบทลงโทษอันร้ายกาจ รุนแรง เร่าร้อน ทำลาย หากนับวันเขายิ่งทำให้หล่อนเผลอตัวถลำ เผลอใจลึกล้ำ คร่ำครวญโหยหา โหยหิว ลุ่มหลง จะถอนตัวเช่นไร ในเมื่อมีแต่อยากได้ มากขึ้น และมากขึ้น... “ ตราบใดที่พี่ยังกินไม่อิ่ม หนูก็ไปไหนไม่ได้ทั้งนั้น ! ”

เรียม" สาวสวยแดนอีสาน ถูกหลอกมาขายตัวที่อเมริกา เธอทำทุกวิธีทางเพื่อให้รอดจากขุมนรก แต่กลับถูกจับให้เป็นทาสสวาทมาเฟีย!!!

มังกร สิ่งมีชีวิตทรงพลัง มากล้นด้วยอำนาจเเละอิทธิฤทธิ์ ตัวเเทนของภัยพิบัติเเห่ฃมวลมนุษย์ จุดสูงสุดของห่วงโซ่อาหารที่ไม่มีเผ่าพันธุุ์ใดต่อกรได้ จนกระทั่งเขาปรากฏตัว เขาสวมชุดเกราะทุกครั้งที่ปรากฏตัวพร้อมดาบสีดำอันน่าสะพรึง มีพละกำลังเหนือมนุษย์เเละทักษะที่ใช้สำหรับ[ฆ่า]พวกมันโดยเฉพาะ ตามบันทึกได้กล่าวว่า มีมังกรมากมายถูกเขาพรากชีวิตไป เเต่เเท้จริงเเล้ว มังกรพวกนั้นชะตากรรมยังไงกันเเน่นะ?

ในโลกของมนุษย์.... นางมีชีวิตที่น่าอนาถ เกิดมาก็เป็นลูกเมียน้อยที่เมียหลวงไม่ปลื้ม ญาติลืม พ่อทิ้ง ทั้งขี้โรค หัวอ่อนและจนกรอบ ไม่เคยมีตัวตนอยู่ในสายตาใคร เป็นเพียงฝุ่นผงที่จะเช็ดทิ้งเมื่อไหร่ก็ยังได้ ในโลกของสัตว์... นางคือครูฝึกอสูรระดับเทวะ มีสหายมากมายตั้งแต่แผ่นฟ้าจรดผืนดิน แม้แต่สัตว์อสูรในตำนานไปจนถึงยุงลายตัวเล็ก ๆ ก็ยังนับนางเป็นเพื่อน ไม่เพียงเท่านั้น ฝีมือด้านการแพทย์และหมัดมวยของนางก็ยังไร้คู่ต่อสู้ นางไม่ใช่คนที่ใครจะมองข้ามได้ง่าย ๆ เรื่องทั้งหมดเกี่ยวกับนาง ไม่มีใครรู้ดีไปกว่าเขาอีกแล้ว ก็แน่ล่ะ...เขาเป็นทั้งพี่เลี้ยง คู่ค้า สหายรัก เพื่อนเม้ามอย และครูฝึกขาโหดเจ้าของโปรแกรมเทพธิดาที่นางกำลังใช้งานอยู่ ชื่อของเขาคือเสี่ยวเฉิน!

ความรู้สึกเหมือนโดนค้อนทุบหัวเป็นอย่างไร ภูมินทร์เพิ่งได้เคยสัมผัสและลิ้มรสชาติวันนี้ ใครจะคาดคิดว่าเด็กสาวผมเผ้ากระเซอะกระเซิง อ้วนจ้ำม่ำอย่างเธอจะเปลี่ยนแปลงได้มากขนาดนี้ จากเด็กกะโปโลกลายเป็นนางฟ้าที่หนุ่มๆ เกินครึ่งในร้านอาหารพร้อมใจกันมองจนเหลียวหลังตั้งแต่เดินเข้ามา “พี่พีทสบายดีนะคะ” ณัฐนิชาสบตากับเขาโดยไม่ยอมหลบสายตา ดวงตากลมโตที่เป็นประกายกล้าแกร่งนั้นประกอบกับรอยยิ้มหวานๆ ของเธอมันช่างให้ความรู้สึกท้าทาย และเย้ยหยันสิ้นดี

คิดว่าแค่แกล้งแต่งตัวปอนๆมาสมัครเป็นคนขับรถแล้วจะตบตาคนอย่าง มันตา ได้อย่างนั้นเหรอง่ายไปหน่อยไหม ฉันนี่แหละจะกระชากเสื้อผ้า เอ๊ย!กระชากหน้ากากนายออกมาเอง

ในโลกของมนุษย์.... นางมีชีวิตที่น่าอนาถ เกิดมาก็เป็นลูกเมียน้อยที่เมียหลวงไม่ปลื้ม ญาติลืม พ่อทิ้ง ทั้งขี้โรค หัวอ่อนและจนกรอบ ไม่เคยมีตัวตนอยู่ในสายตาใคร เป็นเพียงฝุ่นผงที่จะเช็ดทิ้งเมื่อไหร่ก็ยังได้ ในโลกของสัตว์... นางคือครูฝึกอสูรระดับเทวะ มีสหายมากมายตั้งแต่แผ่นฟ้าจรดผืนดิน แม้แต่สัตว์อสูรในตำนานไปจนถึงยุงลายตัวเล็ก ๆ ก็ยังนับนางเป็นเพื่อน ไม่เพียงเท่านั้น ฝีมือด้านการแพทย์และหมัดมวยของนางก็ยังไร้คู่ต่อสู้ นางไม่ใช่คนที่ใครจะมองข้ามได้ง่าย ๆ เรื่องทั้งหมดเกี่ยวกับนาง ไม่มีใครรู้ดีไปกว่าเขาอีกแล้ว ก็แน่ล่ะ...เขาเป็นทั้งพี่เลี้ยง คู่ค้า สหายรัก เพื่อนเม้ามอย และครูฝึกขาโหดเจ้าของโปรแกรมเทพธิดาที่นางกำลังใช้งานอยู่ ชื่อของเขาคือเสี่ยวเฉิน!

เธอสั่งปูปลาร้ามากินประชดไปเลย อยากพามากินดีนักและไม่ฝืนตัวเองด้วยกับการแต่งตัวแบบลุคสาวไฮโซอย่างชุดที่เธอใส่อยู่ ‘ช่างมันป่ะไร ขอกินให้อร่อยดีกว่า’ ธันวาเตือน “นี่ให้กินลองท้องนะ เอาซะเต็มคราบเลย แกนี่” “ห้ามบ่น! พามากินเองนะ แล้วมันก็อร่อยด้วย” “โอเคครับ จัดไปเลย ตามสบายเลยจ้า” เค้ายิ้ม ชอบที่เธอเป็นแบบนี้ เมื่อทานเสร็จแล้วขึ้นรถขับไปสักพัก ฟ้าโปรดเอ่ยถามด้วยความสงสัย “แกจะพาเราไปไหน” “เราจะพาเด็กไปเชือด” พูดแล้วเค้าก็หัวเราะลั่น ฟ้าโปรดเอาตัวพิงประตู “ตาบ้า ทะลึ่ง ลามก” “โตๆ กันแล้วน่า” ผมยังแกล้งไม่เลิก “จอดเลยแก” เธอบอก “จอดก็ได้ ถ้าอย่างนั้น! เราเอาแกในรถแล้วกัน” ผมขู่ เธอบ่นอุบน้ำเสียงไม่พอใจ ธันวาหัวเราะชอบใจที่ได้แกล้งเธอ <แต่จะเอาจริง> ‘พอก่อนดีกว่า เดี๋ยวเด็กจะร้องไห้งอแงอีก’

-เราจะเจอคนที่ใช่ในเวลาที่เหมาะสม- ฉันคิดว่าฉันเจอเขาแล้วละ แต่สุดท้ายฉันก็ปล่อยเขาหลุดมือไปเอง

将军夫人的当家日记 Author: Hua Ri Fei Chinese edition copyright by 北京晋江原创网络科技有限公司 Thai edition copyright by Hongsamut.com  All right reserved ---------------------------- มารดาถูกใส่ร้ายจนตาย น้องชายก็หายสาบสูญแบบไม่รู้ชะตากรรม ชีวิตแบบตัวคนเดียวของคุณหนูใหญ่อย่างสีหยุนจือจะดำเนินต่ออย่างไรเมื่อต้องถูกบังคับให้แต่งกับแม่ทัพตกอับ ที่มีกำลังพลต้องดูแลถึงสองแสนนาย! ปู้ถาน... แม่ทัพน้อยผู้นี้เชี่ยวชาญทั้งบุ๋นบู๊ เป็นบุรุษที่องอาจแกล้วกล้า  เขาเข้าสู่สนามรบด้วยวัยเพียงสิบแปด...ตลอดระยะเวลาแปดปีที่ดำรงตำแหน่งแม่ทัพเขาได้รับการยกย่องปูนบำเหน็จมากมายจากเบื้องบน  ทว่า...ทั้งหมดนั้นเป็นเพียงอดีต ปู้ถานในวันนี้เป็นเพียงแม่ทัพที่ไร้กำลังพล ซ้ำยังกลายเป็นคนเดินขากะเผลก  เขานำความอัปยศอดสูมาสู่ตระกูลปู้  บุรุษที่เสี่ยงชีวิตเพื่อปกป้องบ้านเมือง แต่ยามตกอับกลับถูกฮ่องเต้อยุติธรรมเนรเทศ  ชีวิตที่เคยพุ่งสูงเสียดฟ้ากลับถูกกระชากลงดินเพียงชั่วพริบตา  เอ... ช้าก่อน เขาจำได้ว่าตนเองเคยมีคู่หมั้นตั้งแต่ยังเล็กนี่นา! ------------------ สีหยุนจือ... ความปรารถนาหนึ่งเดียวของ ‘สีหยุนจือ’ ก็คือการทำให้คนทั้งบ้านได้กินอิ่มนอนหลับ นางมองเงินที่ตนอุตส่าห์เก็บหอมรอมริบมาอย่างยากลำบากด้วยหมายจะซื้อเรือนเล็กๆ สักหลังแล้วก็เงยหน้าขึ้นมองกองทัพของ "คู่หมั้นแต่วัยเยาว์" ที่แห่กันมาเยือนถึงหน้าประตูบ้าน  นางสะกิดถามผู้ติดตามของคู่หมั้นว่า “ตระกูลปู้มีสมาชิกทั้งหมดเท่าไร?” องครักษ์ทั้งสองของท่านแม่ทัพสบตากันและตอบนางอย่างพร้อมเพรียง “สองแสนคนขอรับ” “...............” “อ๊ะ... ช่วยด้วย ฮูหยิน...ฮูหยินเป็นลมไปแล้ว!” ทั้งยากจน ทั้งไร้การศึกษา ทั้งอดอยากแร้นแค้น บ้านนี้...ดูแลยากเกินไปแล้ว!

ในโลกของมนุษย์.... นางมีชีวิตที่น่าอนาถ เกิดมาก็เป็นลูกเมียน้อยที่เมียหลวงไม่ปลื้ม ญาติลืม พ่อทิ้ง ทั้งขี้โรค หัวอ่อนและจนกรอบ ไม่เคยมีตัวตนอยู่ในสายตาใคร เป็นเพียงฝุ่นผงที่จะเช็ดทิ้งเมื่อไหร่ก็ยังได้ ในโลกของสัตว์... นางคือครูฝึกอสูรระดับเทวะ มีสหายมากมายตั้งแต่แผ่นฟ้าจรดผืนดิน แม้แต่สัตว์อสูรในตำนานไปจนถึงยุงลายตัวเล็ก ๆ ก็ยังนับนางเป็นเพื่อน ไม่เพียงเท่านั้น ฝีมือด้านการแพทย์และหมัดมวยของนางก็ยังไร้คู่ต่อสู้ นางไม่ใช่คนที่ใครจะมองข้ามได้ง่าย ๆ เรื่องทั้งหมดเกี่ยวกับนาง ไม่มีใครรู้ดีไปกว่าเขาอีกแล้ว ก็แน่ล่ะ...เขาเป็นทั้งพี่เลี้ยง คู่ค้า สหายรัก เพื่อนเม้ามอย และครูฝึกขาโหดเจ้าของโปรแกรมเทพธิดาที่นางกำลังใช้งานอยู่ ชื่อของเขาคือเสี่ยวเฉิน!

“คุณเป็นใคร!” หลังจากยืนอึ้งกับสภาพของอีกฝ่ายที่มานอนร่วมเตียงกับเธอด้วยบ็อกเซอร์ตัวเดียวแล้วพิลาพัชรก็เอ่ยถามเสียงแข็ง จ้องอีกฝ่ายตาเขม็ง “แล้วจะให้เป็นอะไร” “อย่ามายียวน รีบตอบมาเร็วๆ” หญิงสาวตวาดกลับหน้าตาขึงขัง “ใจเย็นๆ ก่อนนะแม่คุณ อย่าเพิ่งมองผัวตาถลนแบบนั้น ตอนนี้ผัวง่วงมากๆ สมองยังไม่เข้าที่” พูดจบภามก็เอียงคอไปมาแล้วบีบนวดที่ต้นคอ ขณะที่พิลาพัชรก็ตาถลนหนักกว่าเดิม เพราะได้ยินชัดเต็มสองหูว่าอีกฝ่ายแทนตัวเองว่า ‘ผัว’ ‘เมื่อคืนเธอโดนลักหลับเหรอ’ หญิงสาวพยายามนึกและสำรวจร่างกายของตัวเอง ก็ไม่ได้พบความผิดปกติอะไร แต่เธอไม่เคยมีอะไรกับผู้ชาย แล้วไอ้ความรู้สึกการมีสามีจริงๆ มันต้องรู้สึกยังไงบ้างล่ะ เจ็บ ปวด หรือเมื่อยเหรอ แต่ตอนนี้เธอไม่ได้มีอาการอะไรเลย “แม่คุณ เลิกทำตาถลนใส่ผัวได้แล้ว” “อย่ามามั่ว ฉันยังไม่เคยมีสามี” เพราะแน่ใจว่าตัวเองไม่ได้เสียตัวให้อีกฝ่ายเธอจึงโต้กลับทันควัน “มีแล้วเมื่อคืน แล้วตอนนี้ผัวคุณก็ยืนอยู่ตรงนี้” ภามชี้นิ้วจิ้มที่หน้าอกตัวเอง ตาก็จ้องไปที่อีกคน “ไม่จริง!” “จริง!”

คำโปรย ก่อนจะมาเป็นซุปตาร์ชื่อดังอย่างเช่นทุกวันนี้ เรวัฒน์เคยทำร้ายจิตใจผู้หญิงคนหนึ่งเอาไว้อย่างสาหัสสากรรจ์ เขาหลอกฟันรุ่นน้องผู้ใสซื่อแล้วทิ้งไปอย่างไม่ไยดี เธอตั้งท้องโดยไม่ยอมเอ่ยปากขอให้รับผิดชอบแล้วหายไปจากชีวิตเขา และการกลับมาเจอกันอีกครั้งก็ทำให้คนที่เคยเจ้าชู้ คบผู้หญิงไม่ซ้ำหน้า อยากเปลี่ยนแปลงตัวเองและรับผิดชอบกับสิ่งที่เคยทำไว้ แต่ทว่าคนที่เคยเจ็บปวดอย่างเปรมิกาจะยอมรับเขากลับเข้ามาในชีวิตอีกครั้งหรือไม่ ต้องมาลุ้นไปพร้อม ๆ กัน ++++++++++ “ฉันยังจะเชื่อใจนายได้อยู่อีกหรือ ถ้าฉันโดนนายหลอกเหมือนครั้งที่แล้ว คนอื่นก็จะเรียกฉันว่าควาย เจ็บแล้วไม่รู้จักจำ ฉันไม่อยากเป็นควายให้คนหัวเราะเยาะอีก” “แต่ฉันไม่ยอมให้เธอต้องแบกความทุกข์ไว้เพียงลำพังอีกแล้ว ฉันปล่อยให้เธอเลี้ยงลูกคนเดียวมาตลอด ขอให้ฉันทำหน้าที่พ่อบ้างได้ไหม”

将军夫人的当家日记 Author: Hua Ri Fei Chinese edition copyright by 北京晋江原创网络科技有限公司 Thai edition copyright by Hongsamut.com  All right reserved ---------------------------- มารดาถูกใส่ร้ายจนตาย น้องชายก็หายสาบสูญแบบไม่รู้ชะตากรรม ชีวิตแบบตัวคนเดียวของคุณหนูใหญ่อย่างสีหยุนจือจะดำเนินต่ออย่างไรเมื่อต้องถูกบังคับให้แต่งกับแม่ทัพตกอับ ที่มีกำลังพลต้องดูแลถึงสองแสนนาย! ปู้ถาน... แม่ทัพน้อยผู้นี้เชี่ยวชาญทั้งบุ๋นบู๊ เป็นบุรุษที่องอาจแกล้วกล้า  เขาเข้าสู่สนามรบด้วยวัยเพียงสิบแปด...ตลอดระยะเวลาแปดปีที่ดำรงตำแหน่งแม่ทัพเขาได้รับการยกย่องปูนบำเหน็จมากมายจากเบื้องบน  ทว่า...ทั้งหมดนั้นเป็นเพียงอดีต ปู้ถานในวันนี้เป็นเพียงแม่ทัพที่ไร้กำลังพล ซ้ำยังกลายเป็นคนเดินขากะเผลก  เขานำความอัปยศอดสูมาสู่ตระกูลปู้  บุรุษที่เสี่ยงชีวิตเพื่อปกป้องบ้านเมือง แต่ยามตกอับกลับถูกฮ่องเต้อยุติธรรมเนรเทศ  ชีวิตที่เคยพุ่งสูงเสียดฟ้ากลับถูกกระชากลงดินเพียงชั่วพริบตา  เอ... ช้าก่อน เขาจำได้ว่าตนเองเคยมีคู่หมั้นตั้งแต่ยังเล็กนี่นา! ------------------ สีหยุนจือ... ความปรารถนาหนึ่งเดียวของ ‘สีหยุนจือ’ ก็คือการทำให้คนทั้งบ้านได้กินอิ่มนอนหลับ นางมองเงินที่ตนอุตส่าห์เก็บหอมรอมริบมาอย่างยากลำบากด้วยหมายจะซื้อเรือนเล็กๆ สักหลังแล้วก็เงยหน้าขึ้นมองกองทัพของ "คู่หมั้นแต่วัยเยาว์" ที่แห่กันมาเยือนถึงหน้าประตูบ้าน  นางสะกิดถามผู้ติดตามของคู่หมั้นว่า “ตระกูลปู้มีสมาชิกทั้งหมดเท่าไร?” องครักษ์ทั้งสองของท่านแม่ทัพสบตากันและตอบนางอย่างพร้อมเพรียง “สองแสนคนขอรับ” “...............” “อ๊ะ... ช่วยด้วย ฮูหยิน...ฮูหยินเป็นลมไปแล้ว!” ทั้งยากจน ทั้งไร้การศึกษา ทั้งอดอยากแร้นแค้น บ้านนี้...ดูแลยากเกินไปแล้ว!

นิยายฟิลกู๊ด เบาสบายต่อจิตใจ ไม่เหมาะสำหรับผู้ที่ต้องการความดราม่า น้ำตาท่วม --- จากบางบทบาทตอน --- “จูเอ๋อร์ ข้าอยากให้เจ้ากลับเรือนไป๋อวิ๋นกับข้า แต่ยามนี้สกุลกงล้วนมีแต่เรื่องวุ่นวาย ข้าจึงอยากให้เจ้าอยู่ที่นี่จะปลอดภัยทั้งเจ้าและลูก” เขาเป็นห่วงแต่นางกลับคิดไปอีกทาง ไป๋จูหลุบสายตาลงมองแผ่นอกของเขาที่อยู่ใกล้ปลายจมูกของนาง ก่อนจะเอ่ยตัดพ้อออกมาอย่างน้อยใจ “ท่านคงกลัวว่าข้าจะทำร้าย คุณหนูสกุลกงผู้นั้นกับลูกของท่าน” ข้อกล่าวหาร้ายแรงยังคงติดอยู่ในใจของนาง ยามนั้นนางถูกใส่ร้ายอย่างไร้ความยุติธรรม นางมิได้ทำเช่นนั้นสักหน่อย “ใครว่า ข้ากลัวพวกนางทำร้ายเจ้ากับลูกต่างหาก” ไป๋จูเงยหน้าขึ้นมองเขาอย่างไม่แน่ใจ พยายามหาความไม่จริงใจในสายตาของเขาแต่กลับไม่พบ “ท่านพูดจริงหรือ ท่านไม่เชื่อพวกนางหรือว่าข้า...เอ่อ” “จูเอ๋อร์ เจ้าคิดว่าข้าเป็นบุรุษโง่งมเช่นนั้นหรือ ข้ามิได้เลอะเลือนจนถึงขนาดให้ผู้ใดอุ้มท้องลูกของข้าโดยที่ข้าไม่เต็มใจหรอกนะ” กงซุนหยูพูดจบก็กดริมฝีปากลงบนหน้าผากนูนของนางอย่างแสนรัก ภายในใจของไป๋จูเต็มไปด้วยความสับสน ความคิดวิ่งวนจนตีกันยุ่งไปหมด “แต่ว่า นางกำลังตั้งท้องลูกของท่านมิใช่หรือ” --- ปล. อ่านตัวอย่างก่อนจ่ายเงิน เพื่อประกอบการตัดสินใจก่อนกดซื้อ ---- ด้วยความปรารถนาดี จาก กัญณัฐฐ์

เมคินทร์ เจ้าบ่าวที่หัวใจเต็มไปด้วยความแค้น ชุดารัตน์ เจ้าสาวหลายใจ ธีรตา เหยื่อของความแค้น ธนา คนทรยศ หักหลังได้แม้กระทั่งผู้มีพระคุณ +++++++++++++++++ “แก้แค้นอะไร” ธีรตาร้องถามด้วยความสงสัย เพราะเธอไม่เคยมีความแค้นกับใคร วันๆ ก็มีแต่ช่วยแม่ซักผ้ารีดผ้าอยู่ในบ้าน ไม่ค่อยได้ออกไปพบปะกับใคร เพื่อนฝูงหรือก็แยกย้ายกันไปทำงานคนละจังหวัด “อยากรู้เหรอ” คนพูดหรี่ตามองคนตัวเล็กกว่าแล้วหัวเราะออกมาเบาๆ “ใช่ ฉันอยากรู้มาก ว่าทำไมคุณต้องจับฉันมาทรมานอยู่กลางแบบนี้ด้วย ไม่กลัวโดนตำรวจจับหรือไง” เพราะถ้าเธอรอดไปได้เธอจะให้ตำรวจมาลากคอคนป่าเถื่อนเข้าคุก “ถ้าฉันกลัว ฉันคงไม่ไปฉุดเธอมา” เมคินทร์ตอบกลับอย่างไม่ทุกข์ร้อน “คุณนี่มันบ้าได้โล่จริงๆ สักวันเถอะ จะโดนตำรวจลากเข้าคุก” พูดจบก็รีบก้าวถอยไปสองก้าวเมื่ออีกคนขยับตัว

ความท้อแท้ ความสิ้นหวัง ทำให้--ทศ-- หนุ่มออฟฟิศรูปหล่อ ต้องโดนวิญญาณที่ไหนก็ไม่รู้มาสิงร่าง แต่การรับรู้กลับสร้างความเสียว ความสยิว ที่คาดไม่ถึง กับผู้หญิงที่แวดล้อมตัวเค้า

มันคือ เกม !!! เกมสงครามระหว่างลูกน้องกับหัวหน้า ไม่ว่าจะกี่พันปี หัวหน้าก็ต้องชนะลูกน้องเสมอ! แต่! เกมนี้ “นิญาดา” เป็นผู้เล่น มันจะไม่จบแบบเดิมแน่ ๆ เมื่อ นิญาดา สาวสวยแสนเก่งต้องฟาดฟันกับหัวหน้าสำนักงาน เธอจึงหลอกเขา “เตชิน” อาจารย์หนุ่มหล่อคณะวิศวกรรมศาสตร์ เพื่อเป็นเครื่องมือในการแก้แค้น โดยหารู้ไม่ว่า “เขา คือ คราสโนวาตัวพ่อ!” เขาจะถูกเธอใช้เป็นอาวุธในการห้ำหั่นกับหัวหน้า หรือเธอกันแน่ที่จะถูกเขาจับกิน!

ในโลกของมนุษย์.... นางมีชีวิตที่น่าอนาถ เกิดมาก็เป็นลูกเมียน้อยที่เมียหลวงไม่ปลื้ม ญาติลืม พ่อทิ้ง ทั้งขี้โรค หัวอ่อนและจนกรอบ ไม่เคยมีตัวตนอยู่ในสายตาใคร เป็นเพียงฝุ่นผงที่จะเช็ดทิ้งเมื่อไหร่ก็ยังได้ ในโลกของสัตว์... นางคือครูฝึกอสูรระดับเทวะ มีสหายมากมายตั้งแต่แผ่นฟ้าจรดผืนดิน แม้แต่สัตว์อสูรในตำนานไปจนถึงยุงลายตัวเล็ก ๆ ก็ยังนับนางเป็นเพื่อน ไม่เพียงเท่านั้น ฝีมือด้านการแพทย์และหมัดมวยของนางก็ยังไร้คู่ต่อสู้ นางไม่ใช่คนที่ใครจะมองข้ามได้ง่าย ๆ เรื่องทั้งหมดเกี่ยวกับนาง ไม่มีใครรู้ดีไปกว่าเขาอีกแล้ว ก็แน่ล่ะ...เขาเป็นทั้งพี่เลี้ยง คู่ค้า สหายรัก เพื่อนเม้ามอย และครูฝึกขาโหดเจ้าของโปรแกรมเทพธิดาที่นางกำลังใช้งานอยู่ ชื่อของเขาคือเสี่ยวเฉิน!

เรื่องย่อ บ่วงรักดวงใจพยัคฆ์ ลมแม่น้ำ ไปรยามีชีวิตที่สงบสุขมาตลอดยี่สิบสี่ปีที่ผ่านมา พ่อกับแม่จากไปด้วยอุบัติเหตุทางรถยนต์เมื่อสิบปีก่อน ทำให้ไปรยาอยู่ในการอุปการะของคุณอาธงชัย หลังจากเรียนจบในระดับปริญญาตรีเธอก็ได้ทำงานที่เธอใฝ่ฝันมาตั้งแต่เด็ก นั้นคือการเป็นครูประถมที่โรงเรียนเอกชนแห่งหนึ่ง ชีวิตของไปรยาควรเต็มไปด้วยความสงบสุขหากไม่จู่ๆ อาธงชัยพาเธอมาที่ร้านอาหารในโรงแรมหรู เพื่อจะขายเธอเป็นนางบำเรอใช้หนี้การพนันห้าล้านบาท แม้จะหญิงสาวจะถูกเลี้ยงดูมาอย่างดีในฐานะลูกคนหนึ่ง แต่ให้ขายตัวใช้หนี้แบบนี้ เธอต้องหนีสถานเดียวเท่านั้น! ภูมิพยัต ชายหนุ่มวัย32 เขาเป็นเจ้าของโรงงานแปรรูปไม้ยางพารา เขานัดเจอกับเจนนี่สาวประเภทสองผู้มีอาชีพหลักคือแม่เล้า เขาให้เจนนี่ช่วยหาผู้หญิงมาทำงานเป็นแม่บ้านเพราะแม่บ้านคนเก่าคนแก่ลาออกไปเลี้ยงหลาน ที่บ้านไม่มีใครดูแลเรื่องทำความสะอาดบ้าน ทำอาหาร และดูแลพ่อกับแม่เวลาที่เขาไปทำงาน แต่เจนนี่กลับเข้าใจผิดคิดว่าภูมิพยัตต้องการนางบำเรอ ชายหนุ่มหัวเสีย ขู่เจนนี่เอาไว้ เพราะเขาต้องการแม่บ้านจริงๆไม่ใช่ผู้หญิงขายบริการ ขณะที่เขาเข้าไปอาบน้ำอยู่นั้น ไปรยาที่วิ่งหนีลูกน้องของกำนันนิยมก็มาหลบซ่อนตัวในห้องของภูมิพยัต เขาออกมาจากห้องน้ำเห็นไปรยาก็นึกว่าเป็นแม่บ้านที่เจนนี่ส่งมาให้ใหม่ ไปรยาไม่มีที่ไปจึงสมอ้างตัวเองเป็นแม่บ้านที่เจนนี่ส่งมาทั้งที่เธอไม่รู้จักคนที่เจนนี่เลย ความน่ารักอ่อนหวานของไปรยาทำให้พ่อและแม่ของภูมิพยัตประทับใจ ทว่าภูมิพยัตกลับคิดว่าเธอใช้มารยาเพื่อใกล้ชิดพ่อของเขา ทำให้เขาต้องใกล้ชิดแม่บ้านคนนี้เพื่อจับผิดเธอ ทว่ามันกลายเป็นความใกล้ชิดผูกพัน กว่าจะรู้ตัวอีกที เขาก็ไม่ยอมปล่อยเธอไปจากมืออีกแล้ว!

ด้วยศรัทธาที่ล้นเหลือ เขาและสหายต่างปฏิญาณตนเป็นพระโพธิสัตว์ ร่วมเป็นสหายธรรมสร้างสมบารมี ช่วยเหลือเกื้อกูลและตักเตือนกัน แต่แล้ว เมื่อบททดสอบเข้มข้นขึ้นเรื่อยๆ สหายธรรมกลับกลายเป็นพญามาร คำที่เคยปฏิญาณต่อกันไว้กลายเป็นสิ่งที่ติดค้าง เมื่อทางข้างหน้าตีบตัน เขาควรจะทำอย่างไร ถอนคืนคำปฏิญาณหรือจะก้าวต่อไป! นวนิยายแนะนำเมื่อต้องเผชิญหน้ากับสังคมที่มีแต่ความรุนแรง การปะทะทางอุดมคติระหว่างมารกับพระโพธิสัตว์ในยุคที่ความขัดแย้งทางศาสนาปะทุกลายเป็นสงคราม สันติภาพไม่ได้เกิดขึ้นเพราะฝ่ายใดชนะ ฝ่ายใดแพ้ แต่เกิดขึ้นเมื่อความยุติธรรมและเมตตาธรรมผลิบานในแผ่นดินโดยไม่คำนึงถึงความแตกต่างใดๆ มิใช่หรือ