อะไรกันเนี่ย!!! ทำไมผมต้องมาเจอไอ้คุณชายเอาแต่ใจ "ปล่อยผมนะ ผมไม่ใช่คนของคุณ" "นายไม่ใช่คนของฉัน แต่นายเป็นเมียของฉันต่างหาก" โว้ยย ไม่รู้เกิดอะไรขึ้น จู่ๆๆๆผมก็ได้กลายเป็นเมียพ่อหนุ่มไฮโซ ขึ้โมโห เอาแต่ใจ เอาใจช่วยผมด้วยนะครับ "เสียเงินเป็นพันล้าน" " ก็ไม่ได้ช่วยให้นายหนีฉันได้หรอกนะ"

ตอนกระทำใยมิกลัว” “มิได้กลัวเสียหน่อย” พระองค์ชายศุภราชชาติบดินทรยกยิ้มมุมปากมองท่าทางหลบหลีกความผิดประหนึ่งเด็กน้อยของแม่หญิงตรงหน้า อารมณ์ขุ่นมัวเมื่อครู่หายเป็นปลิดทิ้ง “มิรู้จักโตจริงๆ” “โตแล้วเจ้าค่ะ” เป็นครั้งที่สองที่นางถูกเขาว่ากล่าวเป็นเด็กน้อย ดวงตาหวานเงยขึ้นสบดวงตาคมแสงตะวันยามเย็นกระทบแผ่นน้ำสะท้อนภาพใบหน้าหวานช่ำน้ำชวนหลงใหล สะกดสายตาคมให้จดจ้องจนมิอาจละสายตา “โตแล้วจริงๆเสียด้วย”

“กล้าๆ หน่อย” เธอส่งสายตาท้าทาย จือปากยื่นเผยอยั่วเย้าใส่ตาคมที่หลุบจ้องไม่วางตา เขตลืมไปแล้วว่ากลั้นหายใจไปนาทีไหน มองความใจกล้าท้าทายไฟร้อนๆ ของสาวเจ้าด้วยแววตานิ่งลึก กรุ่นกลิ่นเรือนกายหอมสะอาดกระตุกกระตุ้นประสาทรับสัมผัส เหนือกว่านั้น กลิ่นหอมหวานของสายธารชีวิตที่เขาสัมผัสได้ยั่วเย้าปลุกเร้าอารมณ์เพศชาย “อยากได้ก็บอกอยากได้ หวงก็บอกหวง” มือนุ่มลูบเลื่อนเบาบางจากแผงอกด้านซ้ายขึ้นไปยังบ่ากว้าง กล้ามเนื้อที่เกร็งเขม็ง จังหวะการเต้นของหัวใจตรงแอ่งชีพจรทำให้ของขวัญคลี่ยิ้ม ยิ้มที่เย้ายั่วไม่ต่างจากแววตาสีน้ำตาลเข้ม เขตไม่เบี่ยงตัวหนี แต่เมินสายตากลับไปจับจ้องกระดาษในมือแทน ส่งเสียงเรียบราบไร้อารมณ์ “อย่าอวดดี” คำพูดและการกระทำเมินหมางนั้นราวกับหมุดใหญ่ตอกกลางหน้าผากเล็ก ของขวัญไม่ยอมให้ตัวเองเสียหน้า แค่นเสียงหัวเราะอย่างมีจริต ยื่นมืออีกข้างไปวางบนแผงอกกระด้าง ไล้นิ้วสะกิดขูดขีดยังจุดที่มีเม็ดเนื้อแข็ง เธอวนคลึงปลายนิ้วเล่น ปากแย้มยิ้มท้าทาย “คุณเขตไม่อยากรู้หรือคะ หนูมีดีตรงไหนให้อวดบ้าง” “เชี่ยวนะ” “เปล่าค่ะ นี่เป็นครั้งแรกของหนู” เธอแก้เสียงเจือความเริงรื่น จุดสีเรื่อบนแก้มเขตทำให้เธอรื่นรมย์จริงๆ “ทุกคนต้องมีครั้งแรกว่าไหมคะ” “คุณเขตอยากเป็นครั้งแรกของหนูไหมล่ะคะ รึว่าพอใจจะเป็นแค่ครั้งที่สอง สาม สี่ ห้า... หรือว่า...ไม่อยากเป็นครั้งไหนๆ เลย...” ของขวัญเขย่งปลายเท้า ยื่นหน้ากดปากกับมุมปากได้รูปอย่างท้าทายก่อนจะถอยห่าง แม้เจ้าของร่างสูงใหญ่ยังนิ่ง แต่เธอรู้ เขามันขี้เก๊ก “เมาข้าวต้ม?”

“ฉันมาฆ่าเธอ” สุ้มเสียงต่ำพร่าข่มขู่ แววตาเรืองรองลุ่มลึกจับจ้องสบตา บุ้งกี๋นิ่งขึง ใช่แล้วล่ะ วิธีรักษาความลับที่ง่ายและไม่ยุ่งยากก็คือการฆ่า ‘คนตายเท่านั้นที่จะไม่เผยความลับใคร’ “จะเจ็บไหม” เสียงถามเบาแทบเป็นกระซิบ ตาคู่งามก็ปิดหนีไม่ยอมสบตาอีก เขื่อนแสยะยิ้ม เลื่อนมือที่ค้ำพนักเก้าอี้มาเขี่ยปอยผมนุ่มไปทัดใบหูเล็ก คนที่ทำท่าว่าพร้อมยอมให้เขาฆ่าโดยดุษณีสะดุ้งน้อยๆ “จะค่อยๆ ทำ” “งั้นก็นานสิกว่าจะตาย เอาแบบไม่ทันตั้งหลัก รู้ตัวอีกทีตายแล้วได้ไหม” “คนตายจะรู้ตัวได้ไง” “กลัวเจ็บ” “เจ็บนิดเดียวก็เสียวดีออก” เสียงห้าวกลั้วหัวเราะจนบุ้งกี๋ขัดใจ จะฆ่าก็รีบฆ่าเป็นไร ปล่อยให้ลุ้นอยู่ได้ เขาไม่รู้หรือว่าลุ้นนานจะยิ่งกลัว เสี้ยววินาทีถัดมา เธอต้องอุทานลืมตาขึ้นมอง เมื่อร่างลอยหวือจากเก้าอี้ เขาก้มลงมองเธออยู่แล้ว แววตารื่นเริงเสียด้วย “ปะ...ไปไหน” “ไปฆ่าเธอ”

"ปากว่าตาขยิบปิ๊บๆ" เสียงห้าวดังลอยตามหลัง กวนอารมณ์ขุ่นมัวให้ข้นคลั่กมากยิ่งขึ้น มันเพราะ ค่ำคืนที่ผ่านมา เขาเรียกร้องเสียจนเธอแทบไม่ได้นอน เช้าขึ้นก็ถูกลากตามมาชายแดนด้วยจนได้ โดยที่เขาไม่สนว่าเธออยากมาไหม เธอมีเรียนหรือเปล่า "ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ตลอดแต่จอดด้วยไม่ยอมให้หยุดทุ้ก...ที แบบนี้ใช่มั้ยที่ตรงกับสุภาษิตไทย" เธอสุดทนฟัง หันขวับกลับไปจ้องจิกคนตาใสที่ใส่จริตจะกร้านว่าบ้องแบ๊วปานลูกหมาชิวาวา แต่ขอโทษทีเหอะอย่างเขาน่ะ มันไดร์วูลฟ์ปิศาจชัดๆ "คุณภูไพร!" "คร้าบ ยาหยี เรียกเสียงดังแบบนี้ อยากจะเล่นต่อคำกันอีกสักทีสองทีเหรอจ๊ะ" ตีหัวหมาสักทีจะผิด พรบ. คุ้มครองสัตว์ปรับหรือจำนะ หรือทั้งจำทั้งปรับ เธอจะได้คำนวณเงินถูก หน้าระรื่นชื่นทรวงในแบบที่ว่าคงไม่เคยรู้จักคำว่าสามัญสำนึก ทำให้ปอสะบัดหน้าหนี ก้าวเท้าเร็วๆ หวังจะอยู่ให้ห่าง กับคนพรรค์นี้ พูดอะไรด่าคำไหนจะสะทกสะท้านสะเทือนต่อมสำนึกมั่งหรือเปล่าเหอะ เพราะฉะนั้นอย่าเสียเวลามาคิดหาคำด่าให้ไมเกรนรับประทานดีกว่า “อ๊ะๆ ยาหยีจ๋า คิดชื่นชมกันในใจอยู่เหรอจ๊ะยาหยี” คนหน้าด้าน เอ๊ะ! รึจะเรียกว่าหมาหน้าด้านดียังตามมาหลอกหลอนยิ่งกว่าผีจูออน แต่ทำไมนะ แทนที่จะโกรธเกลียดเขา ใจเธอกลับกระตุกไหวๆ หน้าร้อนวูบวาบ กระดากเขินกลัวคำพูดพวกนั้นจะดังไปถึงเขื่อนที่เดินนำหน้า ภูก้าวเร็วๆ ขึ้นมาขวางหน้า ยิ่งได้เห็นหน้าหงิกงอของคนตัวหอม เขายิ่งหัวเราะร่วนอย่างชื่นอกสมใจ โน้มหน้าลงไปใกล้ เธอผงะถอยจิกตาจ้องกลับมา ถ้าเธอเป็นไก่ รับประกันได้ เขาพรุน! ทั้งตัว “แล้วไอ้ต่อมสามัญสำนึกที่ว่าน่ะพี่ไม่มีหรอกนะคะ มีแต่ต่อมหื่น ยิ่งยาหยีเดินบิดก้นหนีพี่ก็ยิ่งตื่นจ้ะ ตื่นทั้งตัว ทั้งแท่ง”

“เป็นคุณที่โอนเงินมาเมื่อเช้า” “แน่นอน ฉันพูดคำไหนคำนั้น ถึงฉันจะไม่ใช่คนดีแต่ก็ไม่เลวร้ายเอาเปรียบใครหรอกน่ะ” แป้งเหลือบมองค้อนหมั่นไส้เสียบเรียบๆ นั่น “หวังว่ามันจะไม่ถูกโอนออกจากบัญชีฉันหลังจากที่คุณหายไปแล้วกัน เอ๊ะ รึฉันกำลังฝันอยู่นะ ตื่นๆ นังแป้ง เช้าแล้วเดี๋ยวไปทำงานไม่ทัน” เธอยกมือตบหน้าตนเองเบาๆ ทำทีเรียกสติ แต่ค่อนขอดคนข้างๆ ออกไปบ้าง กล้าปรายตามอง สัญญาณไฟเปลี่ยน เขาหยุดรถ หันมาคว้าคางมนเข้าหา ก้มหน้าลงประกบปากเบียดเม้มจูบแรงๆ “ฝันกลางวันด้วยไหม” กลางสี่แยกนราธิราชเลยล่ะ! แป้งค้อนตาแทบคว่ำ ผลักกายแกร่งออกห่าง ก่อนจะกวาดมองไปรอบๆ เพื่อนร่วมทางที่ติดไฟแดงด้วยกัน แม้ไม่มีใครจ้องมองมา เธอก็ยังร้อนผ่าวไปทั้งหน้า กล้าหัวเราะชอบใจ สัญญาณไฟเปลี่ยนอีกครั้ง เขาพารถยนต์คู่ใจมุ่งไปตามถนนเพื่อไปยังจุดหมายปลายทาง “คุณจะพาฉันไปไหน” “ห้องฉัน” “ไป ทำไม...” แป้งหันขวับ เนื้อตัวรุ่มร้อนไม่มีเหตุผล ไม่อยากคิดว่าเกี่ยวกับเรื่องนั้น “หิว” เขาหันมาบอกเสียงเรียบ ไม่บ่งอารมณ์ เธอคงถอนหายใจโล่งอกได้เต็มปอดหากไม่มีประโยคขยายความ “ไปกินกัน!”

สำหรับหนังสือเล่มนี้ คือ ตอนพิเศษของเรื่อง “มาเฟีย ขย่มใจ” ซึ่งเป็นเรื่องราวของ มาเฟียหนุ่มคนหนึ่ง ที่เต็มไปด้วยความแค้น และนำความแค้นทั้งหมดไปลงที่เธอคนนั้น โดยหารู้ไม่ว่า เธอก็เป็นเพียงเหยื่อในเกมธุรกิจเช่นกัน !

เรื่องเล่าเสียวๆจากสาวไซด์ไลน์ที่ผ่านลูกค้ามาแล้วทุกรูปแบบ

(มีสองเรื่องในเล่มนี้) ตอน... โฉมงามล่มเมือง เกิดเป็นสตรียุคโบราณก็มีข้อจำกัดมากมายอยู่แล้ว แต่ยิ่งเป็นหญิงงามล่มบ้านล่มเมืองในยุคที่ตัดสินความแข็งแกร่งกันที่วรยุทธนั้นยิ่งอยู่ยาก อันจือหยู...สาวงามผู้อาภัพ ไม่สามารถฝึกวรยุทธ แถมร่างกายยังอ่อนแอเหมือนถังยาเคลื่อนที่ นางถูกกำหนดอนาคตด้วยบรรดาบุรุษที่อยากได้ตัวนางไปครอบครอง เมื่อโชคชะตาเล่นตลก หญิงสาวที่มีความงามนำพาหายนะมาสู่ตนจึงพลิกวิกฤตเป็นโอกาส จัดการล่อลวงบุรุษเหล่านั้นมาห้ำหั่นกันเองให้ตกตายตามกันไปเสียเลย ถ้าเกิดใหม่ได้ อันจือหยูก็อยากจะเป็นจอมยุทธ์หญิง อยากลงมือเชือดบุรุษพวกนั้นด้วยมือตนเองให้สะใจเล่น!!! ..... ตอน... สิ้นภพ (ชาติสุดท้าย) ใครจะเชื่อว่ายุคนี้จะมีซอมบี้?! แล้วยังเป็นยุคที่ผู้หญิงตกต่ำดั่งนางบำเรอ เป็นเพียงของเล่นแก้เบื่อของพวกผู้ชายที่แข็งแกร่ง นักวิทยาศาสตร์สาวอย่างจิ่งหยู่จะยอมอยู่เฉยโดยไม่หาวิธีแก้ได้อย่างไร? แต่ยิ่งแก้ไขกลับยิ่งแย่ ทำเอามนุษย์โลกแทบสูญพันธุ์ อาหยูจึงต้องมาช่วยสานต่อความปรารถนาของจิ่งหยู่ให้เป็นความจริง เพื่อผู้หญิงจะได้ยืนอยู่เสมอภาคกับผู้ชายเหล่านั้นได้ และเพื่อดำรงเผ่าพันธุ์ของมนุษย์ต่อไป... อาหยูนับว่าได้สร้างบุญใหญ่มากมาย อนาคตที่หวังว่าจะมีหางเส้นที่เก้างอกออกมาคงอีกไม่ไกลนัก แมวปีศาจอาหยูเฝ้าบำเพ็ญเพียรช่วยเหลือผู้คนมานับพันปี แต่ท้ายที่สุดใครเล่าจะช่วยอาหยูให้เป็นเซียนได้สำเร็จสมใจ?

เป็นนางเอกสาวสวยดาวรุ่งอยู่ดี ๆ ซางหยูกลับถูกขโมย ‘สกิลนางเอก’ โดยไม่ทันรู้ตัว ทำให้ตนเองป่วยด้วยโรคนอนไม่หลับ แถมต้องกลายร่างเป็นยัยอ้วนสิวเขรอะแสนอัปลักษณ์ เพียงเท่านั้นยังไม่หนำใจ จั๋วม่านอินญาติผู้น้องตัวดีของซางหยู ต้องการให้เธอตกต่ำถึงขีดสุด ถูกแบนออกจากวงการ สูญเสียทุกสิ่งทุกอย่างและมีจุดจบที่น่าสมเพช ซางหยูต้องตายอย่างอนาถแบบนั้น เธอจะยอมตายตาหลับปล่อยให้ญาติสาวจอมลวงโลกมาแย่งชิงความเป็นนางเอกไปฟรีๆ ได้อย่างไร? ทุกอย่างมีค่าตอบแทนที่ต้องจ่ายค่า! อาหยูจึงย้อนเวลามาทวงทุกสิ่งคืนแทนซางหยู ให้รู้กันเสียบ้างว่านางเอกที่แท้ทรูนั้นไม่ใช่ใครก็เป็นได้นะเธอ!

ในสังคมจีน... คำว่า 'อิปู้เติงทียน' หรือ 'ก้าวเดียวขึ้นสวรรค์' เป็นสิ่งที่หญิงสาวไฝ่ฝันกันมาก แล้วทำอย่างไรจึงจะขึ้นสวรรค์ได้ในก้าวเดียวเล่า? ก็ต้องหาสามีดีๆ น่ะสิ! เพื่อที่จะแต่งงานกับผู้ชายที่ดีพร้อม 'หลิ่วอวี้หรู' ไช้เวลาสิบห้าปีในการฝึกฝนตัวเองให้เป็นสตรีที่เพียบพร้อม อ่อนหวาน ฉลาด และช่างเอาอกเอาใจ แต่ฝันหวานสิบห้าปีของนางกลับพังทลายลง เมื่อสุดท้ายโชคไม่เข้าข้างทำไห้นางต้องแต่งกับจอมเสเพล 'กู้จิ่วชีอ' เจ้าลูกแหง่พ่อแม่ไม่สั่งสอนที่วันๆ เอาแต่เที่ยวเตร่สำมะเลเทเมา เก่งสุดคือหาเรื่องใช้เงิน จาก 'ก้าวเดียวขึ้นสวรรค์' กลายเปิน 'ก้าวเดียวลงนรก' นางควรทำอย่างไรต่อดี? อ่อนแอก็แพ้ไปอย่างนั้นรึ! ไม่.. คนอย่างหลิ่วอวี้หรูไม่เคยพายแพ้ให้กับโชคชะตา ในเมื่อนางใช้เวลาสิบห้าปีในการฝึกฝนตัวเอง จะขอใช้เวลาห้าสิบปีที่เหลือในชีวิตฝึกฝนเขาบ้าง คิดได้ดังนั้นนางจึงคว้ามีดมากุมไว้ในมือ เริ่มปฏิบัติการเปลี่ยนไอ้ชั่วให้เป็นผัวแห่งชาติ!

เล่อปาอ๋อง บุรุษผู้มีนัยน์ตาสีอำพันเข้มแฝงความดุดัน ที่ใคร ๆ ต่างกลัวเกรงเพียงแค่ได้ยินนาม เขามีนิสัยเย็นชาไม่ยินดียินร้ายต่อสรรพสิ่งรอบกาย กอปรกับความโหดเหี้ยมอำมหิตเป็นที่เลื่องลือไม่เสื่อมคลาย ถึงขั้นมีข่าวลือว่าอ๋องใหญ่ผู้นี้เคยแต่งหญิงงามที่จักรพรรดิทรงคัดเลือกให้เป็นชายามาแล้วถึงสองนาง หากแต่สตรีทั้งสองกลับไม่มีใครรอดชีวิตหลังผ่านค่ำคืนวสันต์ แต่จู่ ๆ กลับถูกใจสตรีลึกลับไร้ที่มา มิหนำซ้ำนางยังกินดีหมีหัวใจเสือถึงกับลอบสังหารเขาถึงสองครั้งสองครา ******************************** “ตัวแสบ!” จะมีสตรีใดบ้างทั้งที่เพิ่งผ่านค่ำคืนวสันต์กลับไร้ซึ่งกิริยาเอียงอาย ในทางกลับกันแววตาคู่นี้กลับทอประกายซุกซน และเป็นเขาเสียเองที่หน้าแดงก่ำลามไปถึงใบหู “เช่นนั้นสามีผู้นี้จะสอนเจ้าเองว่าไม่ควรเล่นกับไฟ”

ภารกิจบนสวรรค์ยังคงดำเนินต่อไป การกระทำของเขาได้กลายเป็นล่วงเกินเทพเซียนหั่วเอี๋ยน ทำให้ทั้งสองต้องกลายเป็นศัตรูกัน มีหรือที่ฉิงเทียนจะโดนเอาเปรียบง่ายๆ ในเมื่ออยากจะลองดีกับเขาก็ต้องเจอกันหน่อย ชะตากรรมของฉิงเทียนจะเป็นอย่างไรต่อไป ติดตามในเล่ม

อู๋ตี้ถูกระบบแลกเปลี่ยนไขมันทำงานฉุกเฉินเพื่อช่วยชีวิตเขา แต่มันก็ทำให้น้ำหนักของเขาหายไปเกือบ 30กิโลกรัม แม้แต่เอ้อซีซี ยังจำเขาไม่ได้ แล้วคนอื่นจะจำเขาได้หรือไม่ว่าชายชุดเกราะแดงจะเป็นอู๋ตี้ขี้แพ้คนนั้น

ตราบาปที่เธอไม่ได้เป็นผู้ก่อ แต่เขากลับจับเธอไปชำระไฟแค้นในใจเขา !!! เหตุใดเขาจึงกระทำย่ำยีเธอ ให้ย่อยยับไปกับมือ ความรัก และหนี้แค้น ที่ต้องชำระด้วยพรหมจรรย์ อย่างสาสม !! ………………………………………………………………………………………. “อ่า” เขาค่อย ๆ เอนกายลงบนพื้นเรือ พร้อมกับโอบแขนรัดรอบร่างสวยไว้ในอ้อมอกช้อนประกบแผ่นหลังร้อนผ่าวของหล่อนในขณะที่เธอยังหอบหายใจ เขาฝังแก่นกายไว้ในกายเธอเพื่อดื่มด่ำความสุขหลังบทพิศวาสร้อนแรงสิ้นสิ้นสุด เมื่อทั้งเขาและเธอเริ่มหายใจเป็นปกติ เธอไม่เอ่ยปากเถียงโต้ตอบกับเขาอีก ปล่อยให้น้ำตามันไหลออกมาเงียบ ๆ เขาโยนเสื้อเสื้อคลุมแขนยาวให้เธอสวมแทนเสื้อที่ขาด “ใส่ซะ !” หญิงสาวเงยหน้ามองเขาตาขวาง ชายหนุ่มจึงก้มลงบีบคางของเธอให้เงยขึ้นก่อนจะเอ่ยเสียงต่ำว่า “จะใส่ดี ๆ หรือจะให้ฉันปล้ำเธออีกรอบ” เกรซสะบัดหน้าหนีให้พ้นจากมือเขา แล้วรีบสวมเสื้อที่เขาโยนให้ หากเธอสามารถหนีรอดไปได้ ความเจ็บแค้นนี้เธอจะไม่มีวันลืม และจะเอาคืนให้สาสมเช่นกัน!!

เกิดใหม่ครั้งนี้ ขอใช้ชีวิตให้คุ้มค่า

เมื่อรักคือการครอบครอง ไม่ยอมเป็นสองรองหัวใจใคร การได้มาซึ่งที่หนึ่ง ย่อมต้องแย่งชิงอย่างถึงใจ

กุ้ยฮวาเป็นหญิงงามล่มเมืองที่เต็มไปด้วยความลับ มันเป็นความลับที่แม้แต่นางเองก็ไม่ล่วงรู้มาก่อน วันที่นางมีอายุครบสิบแปดปี โลกทั้งใบที่เคยสวยงามเรียบง่ายของกุ้ยฮวาก็เปลี่ยนไป เมื่อมารดาได้บอกนางว่า ‘เจ้าเป็นบุรุษ’

เพราะกลับชาติมาเกิดเป็นครั้งที่สองแล้ว หลินเยว่หว่านถึงได้รู้ว่าการเป็นฮองเฮานั้นไม่สนุกเลยสักนิด ซ้ำยัง... บัดซบสิ้นดี! ชีวิตของนางหนึ่งภพต้องถูกพรากไปเพราะคำทำนายโง่เง่า จะให้นางรู้สึกยินดีกับมันก็คงไม่ใช่ เมื่อได้โอกาสหวนกลับมาแก้ไข นางจึงตั้งปฏิญาณหนักแน่นกับตนว่าจะทำทุกอย่างเพื่อหลบหนีบัลลังก์หงส์และบุรุษผู้นั้นให้ได้! ...แต่แล้วเหตุใดในชีวิตครั้งที่สองนี้ ยิ่งนางหนีห่าง กลับกลายเป็นว่ายิ่งเข้าใกล้ไปทุกที! “ข้าอาจจะเคยทำไม่ดีกับเจ้าเอาไว้เมื่อนานมาแล้ว แต่ครั้งนี้ข้าจะมิยอมให้มันเป็นเช่นนั้น ข้าสัญญา”

ในที่สุดความขัดแย้งระหว่าง หลิงตู้ฉิง และ จักรพรรดิเหลียงซาน แห่งอาณาจักรจันทราก็ได้มาถึงจุดเดือดที่ทั้งสองไม่สามารถอยู่ร่วมกันได้ ด้วยการร่วมมือกันระหว่างจักรพรรดิและคนนอก หลิงตู้ฉิง ผู้ซึ่งเผชิญกับศึกรอบด้านจึงต้องงัดกลเม็ดที่มีอยู่ทั้งหมดมารับมือ ไม่ว่าจะเป็นการเปิดตัวอันยิ่งใหญ่ของเหล่ากองทหารประจำคฤหาสน์สราญรมย์ การสำแดงเดชที่ทำให้คนทั่วหล้าต้องสยองผองขนของโจวจื่อซินและเพลงกระบี่ที่ในอดีตสั่นคลอนได้แม้แต่สวรรค์ ซึ่งผลลัพธ์ของมหาศึกครั้งนี้มันจะเปลี่ยนแปลงชะตาของอาณาจักรจันทราไปตลอดกาล

เยวลี่ซูคือเด็กสาวอายุ18ปีที่ถูกฆ่าล้างตระกูล เธอตามหาเทพดาบที่มีนามว่ามหาปุโรหิตเพื่อขอให้เขาล้างแค้นให้กับครอบครัว การตามหาเทพดาบนั้นลำบากสาหัสสากรรจ์นัก กว่าจะได้ล้างเค้นให้สาสมใจเธอต้องแลกกับความสาวและความสวยของตัวเอง แรงปรารถนาอาฆาตทำให้สาวน้อยยอมพลีกายถวายตัวแก่ผู้ชายหื่นแบบไร้ข้อแม้ใดๆทั้งสิ้น

เพราะต้องการหาตัวอย่างวิจัยเพื่อนำไปแก้ปัญหาการตั้งครรภ์ของประชากรโลก อารึมนักวิจัยจากโลกภายนอกจึงได้พลัดหลงเข้าไปในมิติที่มีแต่ชนเผ่าคนป่าอันลึกลับ ชนเผ่าคนป่าที่มีแต่มนุษย์ร่างกายสูงใหญ่ ใบหน้าพวกมันถูกแต้มสีสันลวดลายดูประหลาด อารึมที่ได้กลายมาเป็นคู่สมสู่ของพวกมันจึงได้รู้ความจริงในคืนวันพระจันทร์เต็มดวง... ว่าแท้จริงแล้วพวกมันไม่ใช่มนุษย์

นพเก้าวัยสามสิบ เขาคิดที่จะจีบหญิงสาวที่อายุของเธอเพียงแค่ยี่สิบเท่านั้น ต้อนแรกเขาคิดว่ามันอาจไม่ง่าย แต่แล้วโชคก็เข้าข้าง เธอย้ายเข้ามาอยู่ในคอนโดเดียวกับเขา แถมห้องของเธอยังอยู่ติดกับห้องของเขาอีกต่างหาก

โปรย... เมื่อคุณแม่ต้องการให้ผมแต่งงานกับลูกสาวบุญธรรมของท่าน เพื่อหยุดความเจ้าชู้เพลย์บอยของผม ขอบอกเลยว่าไม่เป็นผลหรอก เพราะผมจะไม่ยอมเปลี่ยนตัวเองเพื่อผู้หญิงคนไหนเด็ดขาด