เพื่อช่วยเหลือชิงเป่ยทำให้ชิงอวี่ต้องเข้าไปในสถานที่ต้องห้าม จนได้พบกับนักฆ่าผู้เป็นเจ้าของปานดอกไม้โดยบังเอิญ แต่การค้นพบความจริงที่ว่านักฆ่ามือฉกาจผู้นี้กลับใสซื่ออย่างไม่น่าเชื่อ แต่นั่นไม่ทำให้นางตกใจได้เท่ากับโหลวจวินเหยาที่เอาแต่ทำตัวรุ่มร่าม จนใจนางเต้นไม่เป็นกระส้ำ! “นี้ท่านช่วยออกไปห่าง ๆ ข้าทีได้หรือไม่!”

ในที่สุด​ "หลินชิง​เหอ" ​ ก็สอบเข้ามหาวิทยาลัยได้​สำเร็จพร้อมกับลูกชายคนโต​​ ทั้งคู่ได้มาอยู่ในมหาวิทยาลัยที่ดีที่สุดของประเทศที่เมืองหลวงอย่างปักกิ่ง แต่นั่นก็ต้องแลกกับการอยู่ไกลบ้านที่คุ้นเคยและสามีที่คุ้นหน้า เธอจะมีวิธีพาครอบครัวที่รักมาอยู่เมืองหลวงได้อย่างไร​ และถ้าได้อยู่ในเมืองหลวงแล้ว​ ครอบครัวพ่อแม่และลูกชายสามคนนี้จะได้เผชิญกับอะไรบ้าง​ คำตอบอยู่ในหนังสือเล่มนี้แล้ว [บทที่ 241-300]

“คุณภวัตดื่มมาเหรอคะ” ไม่ต้องถามก็รู้ เพราะได้กลิ่นแอลกอฮอร์ลอยออกมา ขณะที่คนตัวใหญ่กว่าเงยหน้าขึ้นมามองเธอ “ทำไม ฉันดื่มไม่ได้หรือไง แต่เธอลืมไปหรือเปล่าว่าเธอเป็นแค่แม่พันธุ์ ไม่มีสิทธิ์มาห้ามฉัน” ปาลิดารู้สึกร้าวในอก แต่ก็ฝืนไม่แสดงผ่านสีหน้า “ปานรู้ดีค่ะ” “ก็ดีแล้วที่รู้ตัว แล้วต่อไปก็อย่าคิดมาห้ามฉัน” “ค่ะ แต่ปานไม่ได้โทรฟ้องคุณท่านนะคะ แต่คุณท่านจับโกหกของปะ...” ปาลิดาพูดไม่ทันจบเสียงของคนตัวโตก็แทรกขึ้นมาก่อน “ฉันว่าเธอแล้วหรือไงถึงต้องรีบแก้ตัว” “เอ่อ...” ภวัตยกยิ้มเล็กน้อยแล้วพุ่งเข้าหาเจ้าสาวคนสวย “คุณภวัต!” ปาลิดาตกใจเมื่อสามีเอาหน้าซุกซอกคอ อาการตกใจทำให้เธอผลักเขาอย่างแรง “จะเล่นตัวทำไม ในเมื่อเธอก็อยากมีฉันเป็นผัวอยู่แล้ว” “ปาน...ปานขอโทษค่ะ ปานตกใจเลยเผลอผลักคุณ”

การแข่งขันค้นหาผู้มีพรสวรรค์ที่แท้จริงกำลังจะเริ่มขึ้นแล้ว หลินเป่ยเฉิน เยว่หงเซียง ฮันปู้ฟู่ และไป๋ชินหยุน จะผ่านเข้ารอบไปได้ไกลแค่ไหน เรามาดูกัน !!!

ฉู่ชวิ๋นพยายามที่จะกลับไปดินแดนสวรรค์เพื่อตามหาวัตถุในตำนานมาช่วยชีวิตลูกชายและภรรยาสุดที่รัก ความโกรธแค้นและความสิ้นหวังทำให้เขาทะลวงพลังไปได้อีกขั้น!

ผลการประลองสิ้นปีจะออกมาเป็นเช่นไร ซูเฉินจะสามารถติดอันดับตามที่ต้องการ และเข้าไปในซากโบราณได้หรือไม่ ?! ....ต้องมาลุ้นกัน !!!

ด้วยคำมั่นสัญญาที่ให้ไว้กับ เย่ชิงเฉิง ว่าจะไปช่วยพ่อของนางที่สำนักอักขระศักดิ์สิทธิ์ หลิงตู้ฉิง จึงเริ่มต้นการเดินทางใหม่อีกครั้งซึ่งในครั้งนี้เขาไม่ได้พุ่งไปที่สำนักอักขระศักดิ์สิทธิ์ เพียงอย่างเดียวจุดมุ่งหมายของเขาคือการแวะผ่านสถานที่ต่างๆที่เขาคุ้นเคยเพื่อแก้ไขสิ่งที่ค้างคาในใจของเขาเมื่อในอดีตและหนึ่งในนั้นก็คือการไปเยือนทาสผู้ซื่อสัตย์ในอดีตและเป็นมือกระบี่ที่แข็งแกร่งที่สุดในโลกฉายา เทพกระบี่!

ถังหยินกับอู่เหมยจะสามารถหลบหนีออกจากเมืองหยานได้หรือไม่ ? แล้วไหนจะ 3 ตระกูลใหญ่นั่นอีก คนธรรมดาอย่างถังหยินจะรับมือไหวงั้นเหรอ ! นี่คือเรื่องราวของยอดนักฆ่า ผู้ที่กำลังเดินอยู่บนเส้นทางแห่งการฆ่าฟัน เพื่อปูทางไปสู่เส้นทางแห่งอำนาจ !!!

“หนี้คุณ” “ใช่ อย่าลืมซะล่ะว่าเธอมีค่าห้าไร่นะที่ตรงนั้นก็เกือบสิบล้าน” ดาหลากะพริบตาอย่างไม่เชื่อ สิบล้าน พ่อเธอเห็นแก่เงินจำนวนมหาศาลที่จะเอาไปเสวยสุขกับเมียใหม่วัยละอ่อนมากกว่าลูกสาวตัวเอง “หนูมีแต่ตัว และมันคงมีค่าไม่พอให้คุณขายได้ถึงสิบล้านหรอก” คิ้วหนาขมวดเข้าหากันที่เขาพาเธอมาวันนี้เพราะอยากให้เธอได้เลือกซื้อของใช้จำเป็นสำหรับตัวเอง ลำพังของที่เขามีให้เธอใช้ก็ไม่ได้มากมายอะไร เสื้อผ้าเก่าๆ สองสามชุดของนวลตาสมัยยังสาว และของใช้ผู้หญิงสักชิ้นก็ไม่มี ธุระเขาคือเข้าเมืองมาเบิกเงิน และซื้อของให้คนดื้อที่นอนอยู่ข้างตัว ไม่ใช่จะพาเธอมาเร่ขายต่อให้ใครเสียหน่อย “รู้ตัวก็นอนไปได้แล้ว” เขาดุ “หนูอยากปลดหนี้” คิณฑ์เท้าแขนยกตัวขึ้นมามองใบหน้าใส “รู้ความหมายที่พูดแบบนี้หรือเปล่า” “หนูยังยืนยันคำเดิม หนูมีแต่ตัว”

เพราะดวงซวยเป็นเหตุ เธอเลยต้องพึ่งพาเขา! ใครจะไปรู้ว่าวันหนึ่ง สวรรค์จะเขี่ย ‘เทพวิบัติ’ อย่างเธอทิ้งด้วยวิธีที่หน้าด้านที่สุด เทพแห่งความซวยที่ไปไหนก็มีแต่เรื่องเลวร้ายอย่าง ‘จ้าวเซวียน’ เลยต้องติดแหง็กอยู่บนโลกมนุษย์ ระหกระเหินจนเหนื่อย ไม่มีเพื่อน ไม่มีใครคบ แต่ยังต้องกินข้าว! เธอจึงนำจุดเด่นของตัวเองมาเปิดกิจการร้านค้าเสียเลย นั่นก็คือ... เปิดร้านขายโลงศพและรับจ้างปราบปีศาจ เพราะอยู่เหนือความซวยทั้งหลาย เขาเลยโดนเธอปลุก เขาคืออิ๋งเจิ้น จิ๋นซีฮ่องเต้ โอรสสวรรค์ผู้เป็นตำนานอันยิ่งใหญ่ของมนุษย์ ถูกเซียนกระจอกองค์หนึ่งปลุกขึ้นมาในสภาพผีดิบ ด้วยเหตุผลแค่... พลังมังกรเยอะดี! พอตื่นแล้วจะกลับไปนอนต่อก็ทำไม่ได้ ก็เลยต้องช่วยเธอทำมาหากิน ลำพังหาเลี้ยงสองปากท้องยังไม่เท่าไหร่ นังตัวซวยยังกล้าเก็บเด็ก เก็บตัวประหลาดมาเลี้ยงอีกตั้งเยอะแยะ เขาล่ะเพลีย... ชีวิตวุ่น ๆ ของเซียนที่เก่งแต่เรื่องซวยกับผีดิบหน้านิ่งที่ไม่ยอมไปผุดไปเกิดจึงเริ่มต้นขึ้น

เพราะดวงซวยเป็นเหตุ เธอเลยต้องพึ่งพาเขา! ใครจะไปรู้ว่าวันหนึ่ง สวรรค์จะเขี่ย ‘เทพวิบัติ’ อย่างเธอทิ้งด้วยวิธีที่หน้าด้านที่สุด เทพแห่งความซวยที่ไปไหนก็มีแต่เรื่องเลวร้ายอย่าง ‘จ้าวเซวียน’ เลยต้องติดแหง็กอยู่บนโลกมนุษย์ ระหกระเหินจนเหนื่อย ไม่มีเพื่อน ไม่มีใครคบ แต่ยังต้องกินข้าว! เธอจึงนำจุดเด่นของตัวเองมาเปิดกิจการร้านค้าเสียเลย นั่นก็คือ... เปิดร้านขายโลงศพและรับจ้างปราบปีศาจ เพราะอยู่เหนือความซวยทั้งหลาย เขาเลยโดนเธอปลุก เขาคืออิ๋งเจิ้น จิ๋นซีฮ่องเต้ โอรสสวรรค์ผู้เป็นตำนานอันยิ่งใหญ่ของมนุษย์ ถูกเซียนกระจอกองค์หนึ่งปลุกขึ้นมาในสภาพผีดิบ ด้วยเหตุผลแค่... พลังมังกรเยอะดี! พอตื่นแล้วจะกลับไปนอนต่อก็ทำไม่ได้ ก็เลยต้องช่วยเธอทำมาหากิน ลำพังหาเลี้ยงสองปากท้องยังไม่เท่าไหร่ นังตัวซวยยังกล้าเก็บเด็ก เก็บตัวประหลาดมาเลี้ยงอีกตั้งเยอะแยะ เขาล่ะเพลีย... ชีวิตวุ่น ๆ ของเซียนที่เก่งแต่เรื่องซวยกับผีดิบหน้านิ่งที่ไม่ยอมไปผุดไปเกิดจึงเริ่มต้นขึ้น

เธอรีบเดินทางออกมายังปากทางเข้าเมืองพบกับหญิงชายที่ยืนเฝ้าประตูเมืองอยู่เช่นเดิม เขาทำสีหน้าเรียบเฉยใส่เธอ หญิงสาวไม่ได้กล่าวคำใด แต่แล้วเมื่อเธอหันหลังกำลังก้าวเดิน เธอก็ได้ยินเสียงหนึ่งดังขึ้นจากด้านหลังเธอ "เจ้าจะไปอย่างนี้เลยหรือ" เสียงคุ้นเคยจากชายหนุ่มรูปงามคนนั้น หญิงสาวสะดุ้งใจหายวูบหันกลับมามองเขาอย่างช้า ๆ "ข้าไปแล้ว" หญิงสาวพูดเสียงเบาหลบตาเขา "เจ้าไปไม่ร่ำลาเช่นนี้หรือ" นิลพัทธิ์เดินมาหาเธออย่างช้า ๆ สายตาจับจ้องมาที่เธอเหมือนกล่าวโทษ "เหตุใดสตรีเช่นเจ้าถึงได้ร้ายนัก" ปัทมาเงยมองหน้าเขา "เจ้าเขย่าดวงใจข้าให้สั่นไหว หลุดออกจากขั้ว แล้วปล่อยทิ้งหัวใจข้า ให้ร่วงลงสู่พื้นไม่ใส่ใจไยดี" ชายหนุ่มยิ้ม หญิงสาวเมื่อได้ฟังก็ยืนอึ้ง แม้แต่คนที่เฝ้าประตูยังแอบอมยิ้มให้กับวาจาเกี้ยวสาวของนิลพัทธิ์ "เจ้าไร้มารยาทนักน้องหญิงเอ๋ย" ชายหนุ่มจ้องตาเธอ เขาหยุดยืนประจันหน้ากับเธอ หญิงสาวหลบตายังคงหัวใจสั่นรัวเต้นดังดั่งกลอง "ข้าจะไปส่งเจ้าเอง" ชายหนุ่มเอ่ยคำหญิงสาวตกใจเธอรีบปฏิเสธทันที "พี่ชายจิตใจท่านนั้นงดงามยิ่งนัก เพียงแต่ข้ามิอาจรับไว้ได้ ขอพี่ชาย จงแบ่งปันพื้นที่หัวใจอันกว้างใหญ่ของท่านให้แก่สตรีนางอื่นเถิด" หญิงสาวสาวหลบตาเขากลัวใจตัวเอง "น้องหญิง เจ้าเป็นคนเด็ดมันมาจากขั้ว เจ้ารับมันไปเถิด อย่าได้ทำเช่นเด็กน้อยวิ่งเล่นสนุก เด็ดดอกไม้แล้วทิ้งขว้างไม่ใส่ไยดีปล่อยให้ดอกไม้แห้งเหี่ยวเฉาไร้ความงดงาม" เขาตามมาจ้องหน้าเธอ หัวใจสั่นตัวเข้าไปอีก "ข้าจะไปส่งเจ้าเอง" ชายหนุ่มพูดเสร็จเขาก็เดินนำหน้าเธอออกไป หญิงสาวพยายามที่จะห้ามเขา แต่เขาก็ไม่ฟังเดินนำออกไปในป่าเพื่อที่จะไปส่งเธอ เมื่อจนปัญญาไล่จึงปล่อยเลยตามเลยเดินตามเขาไปอย่างสงบเสงี่ยม ในระหว่างทางที่เดินนั้นเขาดูแลเธอเป็นอย่างดี พยุงเธอในที่ที่ลื่นเดินลำบาก ปัดกิ่งไม้ให้เธอ หาน้ำให้เธอ เธอรู้สึกอึดอัดใจเล็กน้อยเพราะปกติเธอทำอะไรด้วยตัวเอง มีเขามาทำให้ทุกอย่างมันเลยขัดหูขัดตาเธอไปหมด แต่ทว่าบางครั้งเธอเองก็เผลอชื่นชมในความรูปงามและใจดีของเขาอยู่บ้าง

มีภาพประกอบ 18+ ในเล่มด้วยน้า ภาพประกอบไรท์ได้อัพทั้งสองแบบทั้ง pdf และ epub แต่ไม่แน่ใจว่า epub ภาพขึ้นหรือไม่ ถ้าไม่ขึ้นลองรีดาวน์โหลดเป็น pdf น้า ------------------------------ “อีอีข้าทำไม่ได้” เจี้ยนมู่เอ่ยออกมาด้วยความจนใจ แขนข้างหนึ่งเท้ายันไว้ข้างศีรษะของนางเพื่อไม่ให้ตนเองทับนางจนแบนเป็นเซาปิ่งแผ่นบาง “ได้สิ ท่านเป็นบุรุษส่วนข้าเป็นสตรี ย่อมเติมเต็มสิ่งที่ขาดหายไปได้...” “ข้าใช้การไม่ได้... อีอี” เจี้ยนมู่โน้มใบหน้าเข้าใกล้จนปลายจมูกแทบชิดติดกับนาง มองเห็นใบหน้าของตนที่แฝงไว้ด้วยความโหยหาสะท้อนอยู่ในดวงตาคู่งามของนาง หากตนปกติดีและเห็นนางยั่วยวนเพียงนี้ไม่ต้องรอให้นางต้องเอ่ยปากเชิญชวนให้เปลืองน้ำลายหรอก มิใช่ไม่อยากทำ... แต่ทำไม่ได้! “จะใช้ไม่ได้ได้อย่างไร” อีอีย่นจมูก เผยอริมฝีปากอ้าออกพลางแลบลิ้นเลียปลายคางของเขาคราหนึ่งอย่างซุกซน “ลองจับดูสิ” เจี้ยนมู่ที่โดนปลายลิ้นนุ่มนิ่มและเปียกชื้นหยอกเย้า ดวงตานุ่มนวลอ่อนโยนพลันแข็งกร้าวดุดันขึ้นมาทันที สัมผัสแผ่วเบานั้นทำให้เจี้ยนมู่ยิ่งยากจะควบคุมตนเองมิให้กระโจนเข้าดึงทึ้ง เพียงแค่กลิ่นกายของนางที่กำจายหอมกรุ่นนี้ก็ทำให้ตนมึนงง ความรู้สึกมันเขี้ยวพลุ่งพล่านอยากจะบดขยี้นางด้วยริมฝีปากและฝ่ามือ สภาพเขายามนี้ไม่ต่างจากเสือชราที่ไร้คมเขี้ยว เห็นกระต่ายตัวน้อยนุ่มนิ่มพลิกกายออดอ้อนอยู่ตรงหน้าทำได้เพียงสูดดมและอดกลั้นเท่านั้น! ------------------------------ นิยายอิโรติกร้อนแรงและเป็นคู่เดี่ยวจ้าา

+++ โปรย +++ “คุณผู้ช่วย เชิญทางนี้หน่อยครับ เอกสารหน้านี้ผมอ่านแล้วไม่ค่อยเข้าใจ” คนพูดนั่งเอาปากกาด้ามทองเคาะลงบนกระดาษตรงข้อความที่เป็นปัญหา ด้วยสีหน้ายับยุ่งก่อนเงยหน้าเรียกหญิงสาวที่วางถ้วยกาแฟกับน้ำเปล่าให้แล้วกำลังเดินถือถาดจะออกไป คนถูกเรียกกำลังเดินจะถึงประตูด้วยใบหน้าหงิกงอ พอถูกเจ้านายเรียกเรื่องงานรีบปรับสีหน้าอย่างไว เดินช้าๆ แทบจะลากขาเข้าไปหาเหมือนไม่เต็มใจ “มีอะไรคะ” เสียงหวานใสเอ่ยถาม แต่กลับยืนดูท่าทีเขาเสียห่าง เจ้าของห้องหรี่ตามองอย่างไม่ชอบใจนักได้แต่ตีหน้านิ่งต่อไป “มาใกล้ผมนี่ มีอะไรจะให้ดู” คนหน้าขรึมกวักมือเรียกเมื่อเห็นท่าทีของหญิงสาวยังไม่ยอมเข้ามาใกล้ เธอหยุดแค่หน้าโต๊ะทำงานซึ่งเขาคงลวนลามเธอไม่ถึง ตั้งแต่มาทำงานกับเขาไม่นานเท่าไหร่ รู้สึกว่าหญิงสาวเริ่มฉลาดและทันคนมากขึ้น...แต่ยังก่อน เช้านี้เขาจะต้องจัดการเมียเด็กที่แอบหนีไปอยู่กับเพื่อนโทษฐานหนีงานไม่ยอมรับการบ้านที่เขาอยากจะส่ง “ยืนตรงนี้ก็คุยได้ยินค่ะ” เธอยืนปักหลักอยู่ที่เดิมโดยเอามือกอดถาดเอาไว้มั่นเหมือนมันเป็นเกราะป้องกันจากคนที่นั่งตรงหน้า เขามองแล้วอยากหัวเราะเมื่ออ่านความคิดของเธอออก คิดเหรอว่าแค่ไอ้ถาดบางๆ นั่นจะกันอะไรเขาได้ “แต่ผมมีอะไรจะให้บัวดู ยืนไกลเสียขนาดนั้นไม่เห็นตัวหนังสือหรอก มาเร็วๆ ผมรีบ เสร็จงานแล้วจะได้ทำอย่างอื่นต่อ” เขายังคะยั้นคะยอด้วยสีหน้าขึงขัง จนหญิงสาวเชื่อแล้วเดินอ้อมโต๊ะเข้าใกล้เก้าอี้ที่เขานั่ง “ไหนคะ มีข้อความอะไรที่ท่านประธานไม่เข้าใจ” ศกุนตลาชะโงกหน้าไปดูเอกสารตรงหน้าคนตัวใหญ่โดยไม่ระวังตัว “เมื่อกี้เรียกสามีว่าอะไรครับ” เขาถามเสียงขุ่นอย่างไม่พอใจ “ท่านประธานค่ะ” คนตอบมองสบตาแล้วบอกอย่างชัดถ้อยชัดคำ “อุ้ย!” เสียงอุทานตกใจเมื่อร่างบางโดนรวบเข้าไปนั่งตักผู้บริหารใหญ่ คนกอดหัวเราะขลุกขลักในลำคออย่างชอบใจเมื่อหลอกคนตัวเล็กได้ “แบบนี้ต้องโดนทำโทษ ทำตัวเหินห่างผัวไม่ดี เดี๋ยวผมจะแก้ข้อความให้นะครับ เวลาถูกจูบก็ให้ครางเรียกว่าคุณพี่ขา ถ้าจะให้ดีก็ผัวขาไปเลยก็ได้” คนบอกนัยน์ตาพราวระยับ ยิ่งเมื่อเห็นสีหน้ายุ่งเหยิงของคนฟังก็เลยอดหัวเราะออกมาไม่ได้ ศกุนตลามองเขาหัวเราะเพลิน ไม่คิดว่าผู้ชายหน้านิ่งเวลาหัวเราะแล้วจะดูอ่อนโยนแลดูอบอุ่น เขามีฟันขาวที่เรียงกันสวยอย่างเป็นระเบียบ เขาหยุดหัวเราะแล้วก้มหน้าเลิกคิ้วมองคนในอ้อมกอดเมื่อเห็นแววตามองเขานิ่งเหมือนเจ้าตัวคิดอะไรอยู่ในใจ “ว่าไงครับ จะลองดูมั้ย” ก้มหน้าชิดจนจมูกโด่งแทบจะชนแก้ม อีกทั้งอ้อมแขนกอดกระชับแน่นเข้า “ใครจะเรียกแบบนั้นน่าอายที่สุด” คนถูกกอดกระพริบตาถี่ๆ อย่างเขินแต่ยังบอกเขาเสียงอุบอิบ “ผัวเมียกันเขาก็พูดกันแบบนี้แหล่ะ ผมว่าเพราะดีออก ถ้าอยากรู้ว่าเพราะจริงหรือเปล่าก็ลองเรียกดูก่อนซิครับ”

+++ โปรยค่า +++ “นิ่มเดินได้แล้วค่ะ นิ่มเดินได้แล้ว” เสียงร้องอย่างดีใจเมื่อขาทั้งสองข้างขยับเดินได้ถึงแม้จะน้อยนิด แต่นั่นคือข่าวดีที่สุดสำหรับพรกัลยาราวกับได้ชุบชีวิตเธอขึ้นมาใหม่ “คนดี เก่งมากครับ” เสียงทุ้มนุ่มนวลเอ่ยชม ในยามไม่มีใครมีแต่เขาคนเดียวที่ร่วมยินดีและให้กำลังใจทุกครั้งที่เธอล้มและเฝ้าปลอบประโลมยามเธอสิ้นหวัง ทำให้เธอเกิดแรงฮึดสู้ขึ้นมาได้หลายครั้ง “ต่อไปคุณไม่ต้องมาเฝ้านิ่มก็ได้ค่ะ” พรกัลยายิ้มกว้างหันไปบอกเขา ร่างสูงที่ยืนอยู่ถึงกับจ้องหน้าเธอนิ่งไปชั่วขณะ “ทำไมครับ?” เขาถามเสียงเครียด “เกรงใจค่ะ คุณต้องเสียเวลาทำงานแล้วยังเสียเงินเป็นค่ารักษาให้นิ่มอีก เหลือแค่กายภาพเท่านั้น ไม่จำเป็นต้องมาเฝ้าอีกก็ได้ค่ะ” “เป็นข้ออ้างที่กำลังไล่ผมหรือเปล่าครับ” เขาพูดเหมือนน้อยใจแต่พรกัลยาไม่ได้เอะใจ “เปล่าค่ะ คุณศาสตร์ดูแลนิ่มดีมาตั้งนาน นิ่มไม่เคยคิดอย่างนั้นเลยนะคะ เพียงแต่เกรงใจที่คุณทิ้งบ้านมานาน แล้วแฟนคุณไม่ว่าเอาหรือคะ” “ผมยังไม่มีแฟน” พ่อเลี้ยงหนุ่มเอ่ยเสียงเย็น ถ้าเขามีแฟนจะมานอนเฝ้าผู้หญิงอีกคนที่ไม่เกี่ยวข้องได้ยังไง “ขอโทษค่ะ ที่ละลาบละล้วง” หญิงสาวทำหน้าสลดเพราะคิดว่าเขาไม่พอใจ “มันเป็นความรับผิดชอบทางผม คุณอย่าคิดมากเลยนะไม่ต้องห่วงว่าผมจะทิ้งงานอะไรหรอก ผมมาเฝ้าคุณเพราะผมยินดีและเต็มใจอย่างยิ่งที่จะทำ” มือใหญ่ยื่นออกมาเชยคางเรียวเล็กให้จ้องสบตาสีดำสนิท แต่พรกัลยากลับปัดมือเขาออกแล้วเมินหลบ “นิ่มกลัวอะไร ผมยังโสดและไม่มีแฟนนะครับ” เขาบอกความจริง “ไม่ได้กลัวอะไรเลยค่ะ ก็อย่างที่บอกแค่เกรงใจคุณก็เท่านั้นเอง” คนพูดเริ่มหน้าออกสีระเรื่อ ศาสตร์ตรามองเห็น คราวนี้เขายิ้มตาพราว “ผมยินดีทำทุกอย่าง ขอเพียงแต่นิ่มอย่าไล่ผมเลยนะครับ” เขาไล่นิ้วบนกลีบปากเริ่มมีสีสดและคราวนี้เขาห้ามใจไม่ได้ ปากหยักได้รูปแนบลงบนปากอิ่มเบาราวปุยนุ่น “คราวนี้เข้าใจที่ผมพูดหรือยัง” หญิงสาวไม่ตอบแต่กลับหน้าแดงเขินอายแทน

เธอไม่ยอม!!!... “ถ้านังมิ้มเป็นเมียคุณได้ น้ำก็เป็นเมียคุณเหมือนกันนะคะ” “เราตกลงกันไปแล้วนี่ และผมก็จ่ายคุณไปแล้วด้วย แล้วคุณจะมาเรียกร้องเอาอะไรอีกล่ะ” เขาหรี่ตามองน้ำรินอย่างต้องการค้นหาอะไรบางอย่างจากน้ำเสียงนั่น “ประกาศให้คนอื่นรับรู้ว่าน้ำเป็นเมียคุณและน้ำต้องการทะเบียนสมรสด้วย” คราวนี้หล่อนบอกความต้องการของตัวเองให้เขาได้รับรู้ คล้ายจะบังคับเอาให้ได้ “โทษที ถ้าจะจดอีกคุณก็เป็นได้แค่เมียน้อย” “คุณภา!!!” น้ำรินร้องเสียงสูงตกใจกับคำพูดของภาวิต “แล้วอยากรู้ไหมล่ะ ว่าใครเป็นเมียหลวง” “ใคร?” “ก็นั่นไง” เขาชี้มือมาทางต้องรักที่กำลังยกช้อนตักข้าวเข้าปาก ชื่อของหล่อนที่อยู่ในหัวข้อสนทนาถึงกับทำให้หล่อนชะงักก่อนจะเงยหน้ามองพวกเขาสองคน “เป็นมันเหรอคะ” “ถ้าขืนคุณพูดหยาบอีกคำ ผมจะไล่คุณออกจากโต๊ะผมเดี๋ยวนี้ น้ำริน” เสียงภาวิตเข้มจัดตามอารมณ์ “คุณเห็นมันดีกว่าน้ำตั้งแต่เมื่อไหร่คะ แต่ก่อนก็เห็นคุณเคยว่าแม่นี่ไม่มีชิ้นดี แต่พอได้มันเป็นเมียคุณก็เปลี่ยนไป ไอ้นั่นของมันดีกว่าของน้ำตรงไหนคะ คุณภา” คำพูดของน้ำรินทำให้โหนกแก้มของภาวิตขึ้นสี เขาลอบมองใบหน้าซีดเผือดของต้องรักแล้วรู้สึกสงสารขึ้นมาจับจิต นึกเสียใจที่เขาเคยพูดไม่ดีกับหล่อนไว้หลายอย่าง อีกทั้งยังดูถูกดูแคลนมากมายก่ายกองจนสาธยาไม่หมด “อย่ามาหยาบคายอยู่แถวนี้นะน้ำ ถ้าหากผมใจร้ายขึ้นมาละก็ ชื่อเสียงของคุณในวงการจะไม่เหลืออะไรเลย” +++ คำแนะนำ โปรดโหลดตัวอย่างอ่านก่อนตัดสินใจซื้อ +++ +++ เนื่องจากมีฉากไม่เหมาะสมกับเยาวชน +++ +++ นิยายเฮเรส ไม่เน้นสาระ ไม่มีดราม่า เน้นเลือดลมฉีดพล่านและแซ่บนัว +++ ขอบพระคุณมากค่ะ

เธอ...อกหักเพราะคู่หมั้นไปมีเมียผู้ชายหน้าสวย หล่อนขาดความเชื่อมั่นและออกเที่ยวอยากอ่อยเหยื่อสักคนไปนอนด้วย ถ้าไม่ได้ก็คิดว่าจะซื้อบริการหนุ่มหล่อสักคน อยากรู้นักว่าการมีผัวมันจะยากสักแค่ไหน จะเย้ยไอ้คู่หมั้นที่เมินหล่อนไปมีเมียผู้ชาย... เขา...เด็กหนุ่มวิศวะ หลงเสน่ห์เจ้าหล่อนและทอดสายตาเหล่มองอยู่ห่างๆ หล่อนเมา แต่เขาไม่เมา อยากได้เจ้าหล่อนเขาต้องหน้าด้านเบอร์ไหน? เรื่องราวของ : สาวขี้เหงา กับ หนุ่มขี้เอา +++++++ โปรย +++++++ ขณะที่อสิทานอาหารอยู่คนเดียว ณิชากำลังนั่งทานส้มไปเงียบๆ “ไม่ทานหน่อยหรือคุณ แม่ครัวที่นี่ทำอาหารอร่อยนะ” คนใกล้อิ่มออกปากชมหลังจากข้าวจานที่สองเหลือติดชามไม่มาก “ไม่ค่ะ ขอบคุณ มื้อเย็นฉันไม่ค่อยทานหนักเท่าไหร่” หล่อนตอบมือยังง่วนกับการปอกเปลือกผลส้มอยู่ “คุณอายุเท่าไหร่?” จู่ๆ ณิชาอยากรู้อายุของผัวเด็ก “23 ปี” ส้มในปากแทบพุ่งออก ณิชารีบกลืนมันลงไปก่อนที่มันจะติดคอตัวเองตาย “คุณเรียนอะไรอยู่” “ผมเรียนวิศวะ ปีนี้ก็จบแล้ว” ผัวเด็กรีบตอบ มองหน้าสาวสวยอย่างคาดเดาอารมณ์ไม่ถูก แค่เห็นหน้าเชิดหยิ่ง เขาก็อยากปราบพยศ จนใช้เล่ห์เหลี่ยมต้อนหล่อนจนได้มาเป็นเมีย เขาคิดว่าหล่อนเป็นอีตัวที่พาไปนอนด้วย แต่พอบทรักเร่าร้อนจบลง เขาก็รู้ว่าอีตัวอ่อนหัดถูกเขาอึ้บเป็นคนแรก ที่น่าเจ็บใจมากไปกว่านั้น เขาดันตื่นทีหลังหล่อน กลับกลายเป็นว่าเขาน่ะเป็นคุณตัวที่หล่อนหิ้วไปนอนด้วยกับเงินค่าตัวอีกหนึ่งหมื่นบาท...ที่หล่อนทิ้งไว้ดูต่างหน้า +++ คำแนะนำ โปรดโหลดตัวอย่างอ่านก่อนตัดสินใจซื้อ +++ +++ เนื่องจากมีฉากไม่เหมาะสมกับเยาวชน +++ +++ นิยายเฮเรส ไม่เน้นสาระ ไม่มีดราม่า เน้นเลือดลมฉีดพล่านและแซ่บนัว +++ ขอบพระคุณมากค่ะ

ยุภาวางแผนและเฝ้ารอเวลาเกือบเดือน จะไม่ยอมเสียเวลาอีกต่อไปแม้สักนาทีเดียว เจ้าหล่อนเบียดกายขาวผุดผ่องเข้าหาร่างสูงของสิรภพ ชายหนุ่มรู้สึกอยากอาเจียนและรีบเบือนหน้าหนีภาพเย้ายวนที่ครั้งหนึ่งเขาเคยหลงใหลความสวยของหล่อน “มาสิคะ คุณเคยบอกว่าปากของยุเก่งที่สุด มาสิคะ รออะไรอยู่” น่าแปลกที่เขายืนมองดูเรือนร่างของหล่อนด้วยสายตาเย็นชา ถึงแม้ตอนนี้ร่างกายเขาเริ่มรุมร้อนจากยาปลุกกำหนัดที่ดื่มเข้าไป สายตาเขามองหล่อนอย่างเฉยชาและลึกไปกว่านั้นมันคือความรังเกียจอย่างแรงกล้า เล่นเอายุภาแทบกรี๊ดออกมา “แน่ใจนะคะว่าจะไม่กินยุเหมือนแต่ก่อน อย่าโง่ไปหน่อยเลยค่ะ ของอร่อยมาป้อนถึงปากจะเดินหนีไปทำไมคะ” “ผมจะกลับและอย่ามาขวางถ้าไม่อยากถูกโยนออกนอกห้อง” เขาคำรามบอกพร้อมควักเช็คมาเขียนยอดเงินแล้ววางที่โต๊ะเตี้ยหน้าโซฟา ยุภาก้มคว้าเช็คมาถือไว้โดยไม่คิดจะอ่านตัวเลขเพราะมั่นใจว่าสิรภพเป็นคนรักมั่นคำสัญญา หล่อนมองเขาอย่างผิดหวังก่อนจะเดินกลับไปคว้าผ้าขนหนูมาพันกายอย่างกระแทกกระด้วยความโมโหสุดขีด “ไม่ต้องรอสามวันหรอกค่ะ พรุ่งนี้เช้ายุจะย้ายออกไปเลย เชิญไปเสวยสุขกับเมียเด็กของคุณต่อไปเถอะ หน้าจืดชืดแบบนั้น คงให้คุณเอาได้ไม่นานหรอก คนอย่างคุณน่ะต้องได้แม่พวกผู้หญิงร้อนแรงถึงจะเอาอยู่” “ก็ไม่แน่เสมอไปนักหรอก ผมอาจจะเปลี่ยนรสนิยมก็ได้” “ยุจะหาผู้ชายคนใหม่ เอาให้เก่งเรื่องเซ็กส์มากกว่าคุณอีก” “ผมจะรอฟังข่าวดีจากคุณ” “ไม่ต้องมาท้า ยุหาได้แน่นอน” “ผมไปล่ะ ขอบคุณนะที่ให้กินยาปลุกเซ็กส์ คืนนี้กะว่าจะนอนกับเมียเด็กเอาให้ถึงเช้าเลย” สิรภพเดินไปเปิดประตูออกยังทันได้ยินเสียงของคนในห้องกรีดร้องด่าตามหลังเขา “ไอ้ผู้ชายสารเลว!!! ขอให้เซ็กส์เสื่อม” ยุภากรีดร้องด่าตามหลังเจ้าของเงินด้วยความคั่งแค้นแต่มือยังกำเช็คในมือแน่นอย่างหวงแหน +++ คำแนะนำ โปรดโหลดตัวอย่างอ่านก่อนตัดสินใจซื้อ +++ +++ เนื่องจากมีฉากไม่เหมาะสมกับเยาวชน +++ +++ นิยายเฮเรส ไม่เน้นสาระ ไม่มีดราม่า เน้นเลือดลมฉีดพล่านและแซ่บนัว +++ ขอบพระคุณมากค่ะ

+++ โปรย ฉากฟินๆ ในเรื่องค่า +++ เสียงเคาะประตูไม่กี่ทีแล้วเปิดเข้าไปเอง ร่างของเธอเริ่มสั่นไหวน้อยๆ กับท่ามองนิ่งๆ ของคนเปลือยอกยืนอยู่กลางห้องเหมือนเขานับเวลารอคอย รู้ทั้งรู้ว่าคนในห้องต้องการอะไรแต่ก็ยังประหม่าทุกครั้งเมื่อเขาเปิดเผยความต้องการ “มาแล้วก็เข้ามาข้างในสิ จะยืนนิ่งอยู่ทำไมอีก จะได้เริ่มทำงานให้มันเสร็จๆ ไปเสียที” เขาสั่งเมื่อเห็นว่าเธอยืนเก้กังอยู่ตรงหน้าห้องนอน “คุณใหญ่ ขะ...ขอเวลาหน่อยได้ไหมคะ” คนพูดปากสั่นเกร็งขาตรึงแน่นตรงขอบประตู มองเขาอย่างอ้อนวอน “ฉันมาแล้วไม่อยากเสียเวลา ครั้งที่แล้วเธอก็บ่ายเบี่ยง จะหลบหาพระแสงอะไรกันอีกล่ะ ฉันเสียเงินไปตั้งมากมาย เธอจะให้ฉันไปซื้อกินข้างนอกหรือไงฮะ” ร่างสูงก้าวยาวพรวดไม่กี่ทีก็มายืนอยู่ตรงหน้าคนปากสั่น “วันนี้ขวัญ....เอ่อ...” เธออ้ำอึงพูดไม่ออกยิ่งเมื่อเห็นแววตาเขามองมาเหมือนดุ คำพูดถูกกลืนลงคอและเดินเข้าไปในห้องที่จัดเป็นที่พักรับรองแขก “ฉันรู้ว่าประจำเดือนเธอหมดแล้ว เดินไปตรงนั้น” เขาชี้มือไปที่ปลายเตียง พาขวัญมองตามปลายนิ้วมือเรียวแข็งแรงด้วยความรู้สึกตื่นเต้น รู้ดีว่าคืนนี้คงไม่รอดแล้วเพราะเขาหายไปหลายวันระหว่างที่รอให้ร่างกายของเธอพร้อม “ค่ะ” เธอทำตามอย่างว่าง่าย รู้ว่าเขาส่งสายตามองอย่างนั้นแล้วต้องการอะไร เท้าเล็กยังเดินไปไม่ถึงจุดที่เขาสั่ง ชเยศก็เข้าสวมกอดจากด้านหลังอย่างห้ามใจไม่อยู่ “ทำอะไรอยู่นานจัง” เขาครางเสียงแหบต่ำและก้มจูบที่คอเนียน ดูดแรงจนเกิดริ้วรอยสีแดงตรงจุดที่เขาผละหน้าออก +++ คำแนะนำ โปรดโหลดตัวอย่างอ่านก่อนตัดสินใจซื้อ +++ +++ ขอบคุณทุกแรงสนับสนุนค่ะ +++

ขวัญจิราในวัย 27 ปี เคยผ่านการแต่งงานมาแล้วหนึ่งครั้ง ในสมัยที่เธอจบมหา’ลัย ใหม่ ๆ โดยขณะที่เพื่อน ๆ ในกลุ่มไม่เคยทราบเรื่องนี้ เพราะเจ้าตัวปิดเรื่องนี้ไว้ไม่บอกให้ใครรู้ แม้แต่ชายคนที่เธอหลงรักมานานแสนนานตั้งแต่ม.ต้น แต่แล้วเหมือนฟ้ากลั้นแกล้งพวกเขา ทำให้ทั้งสองมาพบเจอกันอีกครั้ง และเขาเป็นผู้ชายที่พูดกับเธอไว้ว่า ‘ไม่ว่ามือสอง หรือมือหนึ่ง คนมันจะรักยังไงมันก็รัก’ แต่ทว่าเรื่องราวของคนทั้งคู่ไม่จบเพียงแค่นี้ คนทั้งคู่จะเจออุปสรรคอะไรบ้าง ไว้มาหาคำตอบกันได้นะคะ ++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++ เนื้อหาบางส่วนค่ะ ปลายนิ้วหยาบแตะลงบนกางเกงชั้นในของขวัญจิราอย่างเบา ๆ พร้อมกับใช้ปลายนิ้วถูขึ้นลงไปมาระหว่างร่องสาวของเธอ ในขณะที่หญิงสาวนั่งจนตัวเกร็ง เพราะเธอไม่เคยรู้สึกยินดีและเต็มใจขนาดนี้มาก่อน “อ๊า! อ๊ะ! อ๊ายยย” คิรากรถูปลายนิ้วขึ้นลงตามจังหวะจากช้าไปเร็ว จนทำให้หญิงสาวหลุดครางเสียงดังออกมาด้วยความเสียว “พี่ขอนะขวัญ” เขากระซิบบอกหญิงสาวที่ตอนนี้นั่งหลับตาพริ้มพร้อมกับขบเม้มริมฝีปากของตนเพื่อกลั่นความเสียวนั้นเอาไว้ ขวัญจิราพยักหน้าตอบเขาแทน เพียงแค่นั้นเขาก็จับกางเกงชั้นในของเธอหลุดออกจากขาขาว ๆ ของเธออย่างเบามือ

นางเป็นถึงฮองเฮา ผู้ยิ่งใหญ่แห่งวังหลัง แต่กลับถูกคนใกล้ชิดทรยศหักหลัง นางถูกใส่ร้ายว่าเป็นกบฏ จนพระสวามีจำใจต้องพระราชทานยาพิษให้นาง นางตายตาไม่หลับ แค้นมันยิ่งนัก! แค้นเหลือเกิน ข้าจะต้องแก้แค้น!

กลางป่าเขาเขียวขจี ระหว่างการหลบหนีไล่ล่า กองเพลิงแห่งไฟสวาท นั้นเร่าร้อนแผดเผา สองร่างดื่มด่ำรสสวาท สองหัวใจผูกพันยึดมั่น เร่าร้อน...รุนแรง… หากแต่แม้นออกจากป่า เปลวไฟสวาทนั้นก็ยังไม่มอดไหม้

จะแมนหรือไม่แมนต้องลองมาเป็นแฟน...ถึงจะรู้ +++++++ “เดี๋ยวสิคุณ ฉันทำอาหารไม่เป็น” ปราณปริยาบอกออกมาในที่สุด สรัลหมุนตัวมาเลิกคิ้วและหรี่ตามองหญิงสาวที่ยืนทำหน้ามุ่ยถามเขาเสียงเง้างอดว่า “มองอย่างนี้หมายความว่าไงคะ” “ลูกสาวเจ้าของร้านอาหารหรูไม่ใช่หรือ เราน่ะ” สรัลถามยิ้มๆ “ก็ใช่ค่ะ แต่ทำงานเกี่ยวกับบัญชี ไม่ได้เป็นเชฟ” “มันก็จริงของคุณ” ชายหนุ่มยักไหล่พร้อมกับพยักหน้าอย่างรับรู้ เดินไปเปิดตู้เย็นหยิบกะหล่ำม่วงออกมาล้าง ขณะที่ปากก็คุยกับปราณปริยาที่ยืนอยู่กลางห้องครัว “งั้นเป็นลูกมือผมได้ไหมครับ” ถามพลางพยักหน้าเป็นเชิงเรียก “แค่เอาผักมาล้างแล้วเอามาหั่นแบบนี้” ชายหนุ่มสาธิตการหั่นผักให้ดูอย่างคล่องแคล่ว ชนิดที่ผู้หญิงแท้ๆ อย่างปราณปริยายังอาย จนต้องแกล้งถามกลับไปว่า “ว่าแต่คุณทำทานได้แน่นะคะ” “คุณว่าผมเป็นใคร” สรัลหันมาถามพร้อมกับยื่นมีดให้ลูกมือสาวสวยได้ลองทำ “คุณชายเพียงขวัญไงคะ” ปราณปริยาเชิดหน้าตอบพร้อมหัวเราะคิกอย่างชอบใจ ขณะที่มือก็ค่อยๆ บรรจงหั่นผัก “ปากดีอย่างนี้ เดี๋ยวจูบซะให้เข็ดเลย” สรัลยื่นปลายจมูกไปเบียดแก้มใส แล้วต้องรีบผงะออกเมื่อปราณปริยายกมีดในมือขึ้นมาขู่ “เขามาสิ หน้าสวยๆ คุณได้แผลแน่” “อู้ย...โหดจังแม่คุณ” สรัลทำท่ากลัวแต่สีหน้ากลับยียวนสุดๆ จนเธออยากจะเอามีดบากหน้าเสียให้เข็ด “ทำหน้าที่ของตัวเองไปเลย อย่ามารุ่มร่ามกับฉันเชียว ไม่งั้นเมนูมื้อนี้ได้กินลาบเลือดแน่”

สถานที่ลึกลับได้เปิดให้เหล่าลูกศิษย์อัจฉริยะของแต่ละแคว้นได้เข้าไปเก็บเกี่ยวสมบัติ มีหรือที่หลินเว้ยจะพลาดโอกาสดีๆแบบนี้ ติดตามในเล่ม