ไม่ว่าเวลาจะผ่านไปนานแค่ไหน เขาจะเป็นรักแรกและรักเดียวของฉัน ฉันรักเขาตั้งแต่รักเป็น 'มีน' สำหรับผมแล้วผมรู้ตัวมาตลอดว่าเธอรักผม แต่ผมมันก็แค่ผู้ชายคนหนึ่ง ที่พอมีใครมาให้รัก ผมก็รัก 'เต้ย' *****ฝากนิยายเรื่องนี้ด้วยนะจ้ะ***** มินรญาดิ้นรนขัดขืนจนภพธรได้เหงื่อ ปากบางบวมเจ่อ เมื่อถูกบดจูบซ้ำๆอย่างไม่ปรานี จากคนร่างสูงที่มีกำลังเหนือกว่า มือแกร่งล็อคท้ายทอยไว้ข้างหนึ่ง อีกข้างกดบีบช่วงกรามอย่างแรงจนคนถูกบีบเจ็บจนน้ำตาซึม "หนีทำไม ดิ้นทำไม ชอบนี่ก็เคยจูบอยู่บ่อยๆแล้วจะดิ้นให้เจ็บตัวทำไม"ภพธรเอ่ยเสียงกร้าวเมื่อถอนปากออก มินรญาหอบหนักเมื่อเป็นอิสระ ร่างบางรีบหายใจเข้าปอดแรงๆ "ปล่อย!"มือบางผลักอกภพธร มินรญารู้ว่าธีรเทพต้องแอบดูอยู่แถวนี้ แต่เขาเป็นคนฉลาดเขาจะต้องดูจนเข้าใจเรื่องราวทุกอย่าง มีเพียงภพธรเท่านั้นที่โมโหจนไม่ทันระวังตัว "ไม่ปล่อย! ทำไมจะรีบไปหาใครล่ะ ไอ้หน้าเข้มนั่นหรือว่าพี่ธี!"ภพธรถามเสียงดัง ในตาแดงก่ำ"ระวังคำพูดบ้างนะคุณภพธร ที่นี่บ้านของคุณนะ และคนก็อยู่เต็มบ้าน "มินรญายังคงรักษาระยะห่าง พูดอ้อมๆเพื่อให้ภพธรได้สติ"ทำไมกลัวใครมาเห็น ก็บ้านผมไงจะทำอะไรตรงไหนก็ได้ จะจับจะจูบตรงไหนก็บ้านผม อยากมาถึงที่เอง" เพียะ! สิ้นเสียงใบหน้าหล่อเหลาหันไปตามแรง ที่มินรญาตบลงมาบนซีกหน้านั้นเต็มแรง "ปล่อย!"มินรญากัดฟันเน้นคำพูดตัวเองอีกครั้ง เมื่อเริ่มหมดความอดทนกับความหยาบคายของคนตรงหน้า "ตบหน้าใช่ไหม คืนนี้ตบ คืนนี้เล่นตัว รู้ไหมผู้หญิงที่ตบหน้าไอ้เต้ยคนสุดท้ายน่ะเป็นไง"ภพธรขู่ "ไม่รู้! และก็ไม่อยากรู้ด้วย อย่ามายุ่งกับฉัน! ขอร้องต่างคนต่างอยู่เถอะ"มินรญาขอร้องเสียงสั่น เธอเริ่มกลัวกับอารมณ์ของเขา เริ่มกลัวคำพูดที่ภพธรเริ่มจะหลุดออกมา "ก็ได้ ตั้งใจไว้แบบนั้นตั้งแต่คืนที่ทิ้งไว้..." "หยุดนะ!"มินรญารีบขัดก่อนที่ภพธรจะพูดมากว่านี้ "ทำไมจะพูด! มีอะไรก็ตั้งใจไว้แบบนั้น ตั้งใจจะฟันแล้วทิ้ง แล้วไงทนไม่ไหวหรือติดใจล่ะถึงได้ตามมาถึงที่นี่" เพียะ! ฝ่ามือหนักๆฝาดซ้ำลงบนซีกหน้าหล่อเหลาอีกครั้ง ภพธรหน้าหัน อนงค์นางที่แอบดูอยู่ขนลุกเมื่อสัมผัสถึงรังสีอันตรายที่กำลังแผ่รอบๆตัวมินรญา "ได้..."ภพธรขานรับสั้นๆ ปลายลิ้นสัมผัสถึงรสเลือดที่มุมปาก ริมฝีปากหนาบดขยี้ลงบนกลีบปากอิ่มที่บวมเจ่ออย่างแรง จนมินรญารับรู้รสเลือดเช่นกัน เมื่อฟันคมๆกระแทกลงมา จูบของคนทั้งสองไม่ได้เกิดจากอารมณ์พิศวาสแต่อย่างใด ภพธรต้องการลงโทษให้อีกคนได้จำว่าอย่ามาท้าทายเขา ร่างสูงจูบอย่างหนักจูบนานจนมินรญาทรุดลงกับพื้น

"จะไปไหนคะ"รสรินถามด้วยน้ำเสียงร้อนรน เมื่อยังถูกลากมาตามทางเดิน อรรถไม่พูดอะไร เขายังพาเธอเดินไปเรื่อยๆ ใบหน้าหล่อเหลายกยิ้ม เมื่อสัมผัสถึงความเย็นที่เกิดขึ้นบนมือที่เขากุมอยู่ ไงล่ะยายโรสคนเก่ง แค่นี้ก็กลัวแล้วเหรอ อรรถคิดเมื่อพาเธอเดินมาถึงห้องพักของแขกวีไอพี "คุณอรรถ!"หญิงสาวกรีดร้อง เมื่อเขาแตะคีย์การ์ดกับประตูบานหนึ่ง "คุณอรรถ! ปล่อยฉันนะคะ"ร่างบางดิ้นหนี เมื่อถูกเหวี่ยงเข้าไปในห้อง ก่อนที่คนร่างสูงจะปิดประตูตามหลัง รสรินถอยหนี เมื่อชายหนุ่มปลดเนคไทออกจากคอ "ฉันจะกลับ!"เท้าบางยังคงถอยหนี เมื่อร่างสูงย่างสามขุมเข้ามา "ไงแค่นี้ก็กลัวแล้วเหรอ"เสียงห้าวทุ้มเอ่ยถาม เมื่อสลัดเสื้อสูทราคาแพงออกจากตัว ตาคมเข้มมองไปที่หญิงสาวที่ยืนตัวสั่นอยู่ตรงหน้า ไหนล่ะรสรินคนเก่ง คนที่จงใจมาฉีกหน้าเขา ภรรยาที่ถูกต้องตามกฎหมายงั้นเหรอ สงสัยเขาต้องเรียกร้องสิทธิ์ความเป็นสามีจากเธอซะแล้ว ปล่อยให้ลอยนวลมานาน ชักจะเหิมเกริมขึ้นทุกวัน "กรี๊ดดด!!!ปล่อยนะ"ร่างบางกรีดร้อง เมื่อร่างสูงกระโจนเข้าใส่ ทำไมมันถึงกลายเป็นแบบนี้ เธอพลาดตรงไหนกัน เขาถึงได้เข้าถึงตัวเธอได้ง่ายขนาดนี้ ***ฝากคุณอรรถกับหนูโรสด้วยนะคะ***

ตากลมโตเบิกกว้าง เมื่อเห็นชื่อสถานที่ที่เขาพารถเข้ามาจอด 'ที่ว่าการอำเภอ' อย่างนั้นหรือ เขาพาเธอมาที่นี่ทำไม "ลงมาสิ"เอ่ยเรียกเมื่อหญิงสาวยังเอาแต่นั่งอยู่กับที่ "มาทำไมคะ" "มาฝากท้องมั้ง"น่านนทีตอบกลับอย่างกวนๆ "คุณน่าน!"สายธารสวนกลับ เมื่อเขาจงใจกวนประสาทเธอ "ลงมาเถอะน่า ชักช้าเสียเวลา" "บอกก่อนสิคะว่ามาทำไม" "ผัวเมียมาอำเภอถ้าไม่มาจดก็ต้องมาหย่า แค่นี้คิดไม่ได้หรือไง" "จดทะเบียน...สมรสเหรอคะ"คำว่าสมรสหลุดออกมาจากปากเบาหวิว เมื่อตกใจกับสิ่งที่ได้ยิน "อืม...จะลงมาได้หรือยัง" "ไม่ต้องทำขนาดนี้ก็ได้ ฉันไม่ได้..."คำพูดต่อมาถูกกลืนลงคอ เมื่อน่านนทีขัดขึ้น "เรื่องนั้นฉันจะคิดเอง ตอนนี้เธอลงมาดีๆดีกว่า หรือว่าจะต้องให้ฉันอุ้ม" "คนไม่ได้รักกัน ไม่ต้องทำแบบนี้ก็ได้ค่ะ" "ฉันทำเพราะเห็นว่าสมควรทำ" "ถ้าคุณทำเพราะต้องการแสดงความรับผิดชอบ ก็ไม่เป็นไรหรอกค่ะ ฉันเข้าใจว่าเรื่องของเราเกิดขึ้นมาจากอะไร อย่าให้ฉันต้องเป็นภาระคุณไปมากกว่านี้เลยนะคะ" "เธอนี่ดื้อกว่าที่ฉันคิดไว้นะ" "ฉันไม่ได้ดื้อค่ะ แค่แสดงความคิด" "สายธาร...อย่าให้ฉันหมดความอดทนกับเธอ" "ฉันแค่อยากให้คุณคิดก็แค่นั้นเอง" "ฉันคิดดีแล้ว ลงมา ถ้าเธอยังช้าฉันจะแบกเธอเข้าไป" "คุณน่าน!" เมื่อไม่อาจค้านเขาได้ เธอก็ยอมลงจากรถดีๆ น่านนทีคงคิดมาแล้วถึงได้ทำแบบนี้ สำหรับเธอยังคาดไม่ถึงกับเรื่องที่เกิดขึ้น จนกระทั่งจรดปลายปากกาเซ็นชื่อของตัวเองลงไปในกระดาษ ที่เจ้าหน้าที่นำมาให้ หัวกระดาษระบุไว้ว่า มันคือใบทะเบียนสมรส เธอถึงได้มั่นใจว่านี่คือเรื่องจริง ตอนนี้เธอจดทะเบียนสมรสกับเขา และเปลี่ยนไปใช้นามสกุลของเขาแล้ว ***ฝากสายธารน่านนทีด้วยนะคะ***

"อะไรนะคะ! 70 ล้าน! "วนาสิริโพล่งออกมาอย่างลืมตัว กับข้อมูลใหม่ที่ได้ยิน ตกลงป้าเธอเป็นหนี้เขาเท่าไหร่กันแน่ แล้วป้าเธอเอาเงินตั้งมากมายไปทำอะไร เพราะรายจ่ายในบ้านทั้งหมด เธอก็เป็นคนรับผิดชอบ คนที่บ้านก็ดูไม่เดือดร้อนอะไร รู้ว่าคุณป้ามีหนี้นอกระบบเธอก็ตกใจจนลมจับ พอมารู้ยอดหนี้ก็แทบช็อกตายกันเลยทีเดียว "ตกใจอะไรขนาดนั้นครับคุณครู"ธันวาเอ่ยถาม พร้อมกับถือวิสาสะ เรียกอาชีพแทนตัวหญิงสาว คุณครูอย่างนั้นหรือ ช่วงนี้เขากำลังอยากได้ครูสอนพิเศษอยู่พอดี ว่าแต่หน้าอ่อนแบบนี้สอนวิชาอะไรนะ "เดี๋ยวนะคะ! 70 ล้าน เลยเหรอคะ! "เสียงที่เปล่งออกมาดังทะลุแก้วหู บวกกับตากลมโตที่เบิกกว้าง ท่าทางตกใจที่เจ้าตัวไม่คิดจะปิดบัง ทำให้ลูกกวางของเขายิ่งน่าเอ็นดู ธันวาสะดุดความคิดของตัวเอง น่าเอ็นดูอย่างนั้นหรือ "ดูสัญญาเงินกู้ไหม ผมเอาติดมาด้วยนะ"ชายหนุ่มพูดขึ้นเมื่อดึงสติกลับมา รู้สึกว่าเริ่มไม่เป็นตัวของตัวเองเสียแล้ว "ไม่ต้องค่ะ ฉันแค่ตกใจเฉยๆ" "งั้นคุณก็ตั้งสติดีๆนะ เพราะเรื่องที่ผมจะพูดต่อจากนี้ คุณอาจจะช็อกกว่านี้ก็ได้"ธันวาเอ่ยอย่างล้อเลียน นึกขำกับอาการของเธอ "ผมขอคุณประภาสิริแต่งงาน แต่ป้าของคุณส่งคุณมาแทน ผมคิดว่าก็ไม่น่าจะมีปัญหาอะไร"ธันวาหยุดพูดแล้วมองหน้าหญิงสาวอีกครั้ง "คุณก็ใช้ได้ระดับหนึ่ง ถึงจะไม่สวยมากแต่ก็ไม่จืดจนเกินไป" "นี่คุณ!"หญิงสาวเหลืออด เมื่อถูกเขามองพร้อมกับประเมินคุณภาพ รู้หรอกว่าเป็นพ่อค้า แต่ช่วยรักษามารยาทบ้างจะได้ไหม แค่ถูกเสนอให้ไปขัดดอก เธอก็อายจนแทบแทรกแผ่นดิน มาถูกเขามองด้วยสายตาแบบนี้อีก แถมยังตีราคาเหมือนเป็นสิ่งของ ก็ยิ่งพาให้โมโหกันไปใหญ่ "คุณมีแฟนไหม"ถามต่อไม่สนใจกับอาการของเธอ "ไม่มี! "วนาสิริตอบแบบไม่มีหางเสียง "พูดเพราะๆ สิครับคุณครู"ธันวาบอก เมื่อคนตัวเล็กเริ่มพูดไม่เข้าหู "คุณก็กรุณามีมารยาทกับฉันด้วย"วนาสิริสวนกลับ "เอาล่ะ วันนี้ผมเสียเวลามามากแล้ว"ชายหนุ่มพูด ก่อนจะยืนขึ้นเต็มความสูง วนาสิริค้อนให้เขาอีกวง เขาเป็นพ่อค้านี่ เวลาของเขาคงเป็นเงินเป็นทองเสมอ "ฝากบอกคุณป้าคุณด้วยนะ ว่าผมตกลง วันนี้ผมกลับก่อน คงไม่เข้าไปกราบท่าน"ธันวาพูดขึ้นด้วยท่าทางสบายๆ "คุณ! คุณจะตกลงแบบนี้ไม่ได้นะ!"หญิงสาวลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว เมื่อเขาสรุปเอาง่ายๆ ไม่ต้องไม่ใช่แบบนี้สิ 70 ล้าน เป็นเงินจำนวนมากก็จริง แต่เขาต้องให้โอกาสเธอบ้าง อย่างน้อยให้เธอได้มีเวลาคิดสักนิดก็ยังดี "ทำไมครับ คุณมีปัญหาอะไร" "ฉันไม่พร้อม! ฉันยังไม่อยากแต่งงาน และเราก็ไม่ได้รักกัน" วนาสิริอ้างเหตุผล ก่อนจะสรุปท้ายประโยคให้เขาฟัง "งั้นผมคงต้องเข้าไปข้างใน ต้องคุยกับคุณป้าคุณ"พูดจบร่างสูงก็หมุนตัวกลับ ทำท่าจะเดินเข้าไปด้านใน แล้วต้องหยุดชะงัก เมื่อร่างบางวิ่งมาขวางหน้าเอาไว้ "ฉันตกลงค่ะ! "วนาสิริตอบรัวเร็ว คงไม่ดีแน่ถ้าให้เขาเข้าไปข้างใน คุณป้าต้องโกรธแน่ๆ แก้ผ้าเอาหน้ารอดไปก่อนก็แล้วกัน "ตกลงว่า..."ชายหนุ่มถาม พร้อมกับเลิกคิ้วขึ้นสูง "ตกลงจะหาเงิน 70 ล้านมาคืนคุณค่ะ"หญิงสาวตอบไม่เต็มเสียงนัก ธันวาเองก็อึ้งกับคำตอบของเธอ เธอเลือกหาเงินมาใช้หนี้อย่างนั้นหรือ เห็นทีลูกกวางของเขาคงไม่ยอมให้เขาจับใส่กรงง่ายๆแน่นอน

"สวยแบบนี้ค่าตัวเท่าไรล่ะ ผู้ชายโต๊ะนั้นให้คุณเท่าไร ผมจ่ายให้มากกว่าสองเท่า"ธรรศธรเอ่ยระราน "นี่คุณ ถ้าคุณเมาก็กลับไปซะ อย่ามายุ่งกับฉัน"มณีรินทร์ยังควบคุมอารมณ์ได้ดี แม้ภายในใจจะเริ่มหวาดกลัว "ปล่อย!"หญิงสาวเริ่มดิ้นหนักขึ้น เมื่อฝ่ามือใหญ่เริ่มไม่อยู่นิ่ง ธรรศธรเริ่มลูบไล้สีข้าง และสะโพกแน่นกลมกลึงอย่างมันมือ อกอวบอิ่มเบียดเข้าหาอกกว้าง เอวเล็กเบียดอยู่กับช่วงเอวสอบที่มีกล้ามเนื้อแน่นแบบคนที่ออกกำลังกายเป็นประจำ จากตอนแรกที่คิดจะแกล้งให้เธอกลัว กลับกลายเป็นความต้องการแบบที่ธรรศธรเองก็ยังไม่เข้าใจตัวเอง "ร้อนแรงอย่างนี้นี่เล่าพุฒิพัฒน์ถึงได้หลงจนหัวปักหัวปำ" "ปล่อย! ฉันบอกให้ปล่อยช่วย!..."เสียงตะโกนขาดหาย เมื่อริมฝีปากหนาฉกลงมาปิดปากอิ่ม มณีรินทร์เองก็นึกไม่ถึงว่าจะถูกคนแปลกหน้าคุกคามเธอแบบนี้ ความกลัวเริ่มเข้าเกาะกุมหัวใจ

"พี่พุฒิจะไปไหนคะ"พิมพ์มาดาร้องถาม เมื่อชายหนุ่มเดินไปที่ประตู ที่ญาติผู้ใหญ่ปิดไว้ให้ หลังจากอวยพรเสร็จแล้วพากันออกไป "ไปกินเหล้า"ตอบโดยที่ไม่หันมามองหน้าเธอ "แต่คุณแม่บอกว่า ไม่ให้เราออกไปข้างนอก จนกว่าจะเช้า..."พิมพ์มาดายกคำพูดผู้ใหญ่ขึ้นมาอ้าง เพราะไม่อยากถูกทิ้งให้อยู่คนเดียว "อยากอยู่ก็อยู่ไปคนเดียวเถอะ แค่นี้ยังไม่พอใจอีกเหรอ ได้ใบทะเบียนสมรสไปแล้วนี่ จะเอาอะไรอีก"ถามด้วยน้ำเสียงเย้ยหยัน "ถ้าคิดว่าทำแบบนี้ แล้วจะได้ตัวพี่ ก็ฝันต่อไปเถอะ!"พูดจบก็เดินออกไป ทิ้งให้เจ้าสาวให้อยู่เพียงลำพังในห้องหอ หยดน้ำตาไหลลงมาเป็นสาย เมื่อได้ยินเสียงปิดประตู เขาไปแล้ว ไม่มีอะไรรั้งเขาไว้ได้จริงๆ เขาไม่อยากแต่งงาน แต่เธอก็ยังบังคับเขา มือบางหยิบกลีบกุหลาบสีแดงสด ที่ถูกแต่งให้เป็นรูปหัวใจบนที่นอนโปรยลงพื้น จบสิ้นกันแล้วสินะ หน้าที่ที่ทำร่วมกัน เธอก็คงไม่ต่างจากกลีบกุหลาบพวกนี้ ที่รอวันถูกโกยลงถังขยะ ***นิยายเรื่องนี้แต่งขึ้นเพื่อความบันเทิง กรุณาอ่านตัวอย่างก่อนซื้อนะคะ ขอบคุณค่ะ

เมื่อต้องสวมรอยเป็นแฝดพี่ ไปดูแลว่าที่พี่เขยที่พิการ พลอยพัดชาเลยต้องทำทุกอย่าง เพื่อให้ตัวเองกลายเป็น เพชรน้ำหนึ่ง เพื่อตบตาทุกคน โดยเฉพาะว่าที่พี่เขยอารมณ์รุนแรง ปากร้าย และเอาแต่ใจตัวเองอย่างภารัน ++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++ เมื่อต้องสวมรอยเป็นแฝดพี่ ไปดูแลว่าที่พี่เขยที่พิการ พลอยพัดชาเลยต้องทำทุกอย่าง เพื่อให้ตัวเองกลายเป็น เพชรน้ำหนึ่ง เพื่อตบตาทุกคน โดยเฉพาะว่าที่พี่เขยอารมณ์รุนแรง ปากร้าย และเอาแต่ใจตัวเองอย่างภารัน ++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++ "ที่เธอตอบไม่ได้เพราะเธอไม่รู้ว่า แผลที่แขนเพชรน้ำหนึ่งไปโดนอะไรมาใช่ไหม"ขนอ่อนพากันเรียงตัว เมื่อเขาเอ่ยชื่อเพชรน้ำหนึ่งออกมาเต็มปาก เหมือนเขารู้ว่าเธอไม่ใช่เพชรน้ำหนึ่ง "ทำไมฉันจะไม่รู้ว่าแขนฉันไปโดนอะไรมา ฉันว่าคุณเมามากแล้ว เราแยกกันตรงนี้นะคะ"พูดพร้อมกับลุกขึ้นยืนเพื่อจะหนีไปตั้งหลัก "เมื่อสองคืนก่อนมีคนเห็นเธอในผับแถวๆทองหล่อ"พูดพร้อมกับมองหน้าหญิงสาวอย่างจับผิด "ค่ะ ฉันหนีคุณไปตอนคุณหลับ"พูดเพราะไม่อยากให้เขาถามเธออีก "อือ...ปกติเธอก็เที่ยวเก่งจนฉันชิน" "ก็ไม่แปลกนี่คะ ของมันเคยๆ"พลอยพัดชายังแถไม่หยุด เธอจะไม่ยอมจนมุม ต่อให้เขาต้อนจนไม่มีทางหนีก็ตาม ภารันยกยิ้มมุมปาก ก่อนจะมองนิ่งมาที่หน้าเธอ "ตอนที่เพื่อนฉันเจอเธอ มันเป็นเวลาเดียวกับที่...ฉันนั่งทานข้าวอยู่กับเธอ! มีอะไรจะแก้ตัวอีกไหม พลอยพัดชา! "ภารันพูดในต้นประโยค ก่อนจะตวาดลั่นเมื่อเอ่ยชื่อเธอออกมา ร่างบางยืนนิ่งอยู่กับที่ ตากลมโตมองเขาอย่างตกตะลึง "คุณภารัน! "เรียกชื่อเขาก่อนจะถอยหนี แต่ก็ช้าไปกว่ามือแกร่งที่รวบเข้ามาที่เอวของเธอ แล้วออกแรงดึงจนร่างบางปะทะเข้ากับอกแกร่งอย่างแรง "โกหกฉันทำไม! ต้องการอะไร! "ชายหนุ่มตวาดลั่น มือที่จับแขนเธอไว้ลงน้ำหนักบีบจนหญิงสาวเจ็บร้าวไปทั้งแขน "คุณภารัน ปล่อยนะฉันเจ็บ! "ร้องบอกพร้อมกับดิ้นหนี รู้สึกเจ็บที่ต้นแขนเมื่อเขายังบีบลงมาอย่างไม่ปราณี "สวมรอยเป็นเพชรน้ำหนึ่งทำไม เธอต้องการอะไรจากฉัน พลอยพัดชา!"เป็นอีกครั้งที่เขาเอ่ยชื่อพลอยพัดชาออกมาเต็มปาก "ปล่อยนะฉันเจ็บ! "หญิงสาวดิ้นหนี เมื่อเขาทำให้เธอเจ็บ จะแก้ตัวตอนนี้ก็คงไม่ทัน เธอเองก็ยังไม่ได้คิดแผนเรื่องนี้เอาไว้ ไม่คิดว่าภารันจะจับได้เร็วขนาดนี้ มีตรงไหนบ้างที่เธอไม่เหมือนแฝดพี่ เธอทำจนเหมือนทั้งตัว "ตอบมาว่าเธอต้องการอะไรจากฉัน!" "ฉันไม่ต้องการอะไรจากคุณทั้งนั้น ฉันเองก็ไม่ได้อยากมาที่นี่เลยสักนิด! "คำตอบของเธอทำให้ภารันเดือดจัด "ไม่อยากมาแล้วมาทำไม! พูด! " "โอ้ย! ฉันเจ็บนะ" "เจ็บก็พูดสิ พูดออกมาให้หมด! " "ฉันไม่รู้ ไม่รู้อะไรทั้งนั้น แม่บอกให้ฉันมาดูแลคุณ ฉันก็มาตามคำสั่งของท่าน" "โกหก! พวกคุณวางแผนอะไรกัน เพชรน้ำหนึ่งสั่งให้คุณมาทำอะไร! " "คุณรัน ฉันเจ็บนะคะ ฉันไม่รู้ว่าระหว่างคุณกับพี่เพชรมีเรื่องอะไรกัน ฉันมาตามคำขอร้องของแม่ ท่านให้ฉันมาดูแลคุณ ฉันรู้แค่นี้ ถ้าคุณอยากรู้อะไรก็ไปถามจากพี่เพชรโน้น ฉันไม่เกี่ยว! " "ไม่เกี่ยวเหรอ ตอนนี้เธอเกี่ยวเต็มๆ แล้วทูนหัว กล้ามากนะที่เข้ามาเหยียบจมูกฉัน ฉันจะทำให้เธอรู้ว่าคนอย่างไอ้ภารัน ไม่ใช่คนที่ใครที่ไหนมาหลอกได้ โดยเฉพาะเด็กเมื่อวานซืนอย่างเธอ! "พูดจบก็ออกแรงลากหญิงสาวเข้าไปในตัวบ้าน คนรับใช้ที่เห็นเหตุการณ์พากันแตกตื่น เพราะไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับเจ้านาย ผู้หญิงคนนี้เข้าบ้านมาแค่ไม่กี่วัน คนในบ้านก็วุ่นวายไปหมด ***ฝากคุณภารันกับหนูพลอยด้วยนะคะ***

หญิงสาวเดินเอาแฟ้มไปวางที่โต๊ะแต่ถูกคว้าที่ข้อมือด้วยมือแข็งแรงปานเหล็กกล้า ก่อนจะถูกกระชากร่างเข้าปะทะแผงอกใหญ่ “อ๊ะ!...อย่านะ” วราลีตกใจตัวแข็งทื่อ ครั้นเมื่อได้สติก็เริ่มดิ้นหนีและยกมือดันใบหน้าคร้ามคมที่ซุกไซ้ตามซอกคอออกไป “ทำไมหรือเธอมีปัญหาเรื่องเซ็กซ์” เขาก้มหน้าลงถาม มือสองข้างยังไม่ปล่อยจากสะโพกกลมมน “เปล่าค่ะ...แต่เวลานี้มันไม่เหมาะ” “ถ้าฉันอยากเมื่อไหร่ ที่ไหนก็ได้ทั้งนั้นฉันไม่เกี่ยงเรื่องสถานที่หรอกนะ แล้วเธอก็ไม่มีสิทธิ์มาห้ามด้วย” อชิระดันหลังเธอเข้าหาขอบโต๊ะทำงานมองหน้าขาวเนียนด้วยสายตาเร่าร้อน “เดาสิว่า...สองชั่วโมงฉันจะทำได้กี่ยก”

“สิ่งที่คนซื้อยอมจ่ายเงินซื้อ ต้องจ่อติดกล้องให้เห็นว่า ความชอกช้ำของกลีบสาว โดนความใหญ่ๆกระแทกแทงใส่ ความเหยิบพยาบของเนื้อน้อยสีชมพู ซอกหลืบยวงเนื้อสีชมพูยู่เข้ารูดออก ความรุนแรงทำแล้วให้สีชมพูแดงก่ำคั่งเลือด แล้วรูโบ๋ใหญ่ๆก็เห็นด้วยการหลุดออกมาอย่างไม่ได้ตั้งใจ โอ้น้ำเจิ้งนองซะขนาดนี้ ความใหญ่ๆเคยเจาะทะลวงแบบนี้ ความสุขเป็นที่สุดโดนมาตลอด อสรพิษร้ายกลับเข้าไปเจอน้ำเจิ่งนอง แล้วรูดเข้ายู่ออกก็กลับเข้าสู่ความพยายามซอยถี่ ทั้งคู่กรีดเสียงร้อง ความสะใจแสนสุขเค้นเส้นเสียง กล้องต้องจ่อติดใบหน้า เน้นว่า แก้มแดงเป็นสีชมพู ความเสียวนี่สุดจะทานทน กล้องในมือถือย้ายกลับมาสู่ ความใหญ่กำลังป๊าป ป๊าปด้วยพละกำลังทั้งหมดที่มี กล้องจ่อติดความฉ่ำแฉะเยิ้มออกมา ความยับเยินแห่งกลีบสาว การเพยิบพยาบอันแสนงดงามของสีชมพูน้อยๆ เป็นใครก็อยากโดนทั้งนั้น คนดูได้เห็นเนื้อน้อยสีชมพูต้องการ ดังนั้นคนถ่ายต้องเอากล้องในมือถือจ่อใส่เข้าไป ต้องเห็นเป็นลองช๊อต แค่2นาทีไม่พอ ต้องยื้อให้ได้ถึงนาทีที่3”

“โลกดำมืด วิไลรู้สึกอย่างเดียว กำลังจะตายอยู่แล้วด้วยความสุขเค้นหัวใจ กลีบสาวของเธอทำทั้งหมด ทั้งหลั่ง ทั้งตอด ทั้งขมิบบีบรัดความคับแน่น เธอล่ะพยายามขมิบให้บีบแรงเป็นที่สุด ความเป็นชายต้องหักซะ แต่ไม่มีการกระแทกแทงใส่อีก ฉันจะหักแก ขมิบแน่นซะจนเขาชักออกไปไม่ได้ ในความมืดดำพิสุทธ์ เสียงเขาแหกซะดังลั่น “ไม่ ไม่ ยังไม่ใช่” กลีบเนื้อบอบบางทำดีเป็นที่สุดแล้ว รีดพิษให้พุ่งของเหลวอุ่นๆเข้าใส่ แล้วก็เม้นกันไม่ได้ การเบ่งพ่นอย่างแรงและยาวนานซะจน เขาน่าจะเบ่งพ่นจนตายๆไปซะ”

นาทีออกัสซั่มสุขสุดๆ นายหญิงเท้าไม่แตะพื้น ใกล้ว่าโผบินขึ้นฟ้า แรงส่งคือแรงแทง3นิ้ว ของเหลวไหลเจิ่งนองมือ ลิ้นทำสำเร็จให้ปุ่มแห่งความเสียวซ่าน ให้การบินสัมฤทธิผลช่วงเวลาสั้นๆ การบินเสียวซ่านเสร็จสมประตูแรกของนายหญิง ซีนต่อมาเป็นภาพตรงข้าม ไม่มีแรงมาถึง2ขาเหยียดร่างขึ้นสูงอีกแล้ว น้ำหนักทั้งตัวล้มฟาดล้มลงใส่ฟูกนอน ไม่ตอบสนองอารมณ์หงี่เด็กชายน้ำได้เลย มัดกล้ามเปลือยเปล่าเห็นชัดๆ ปั้นมาจากฟิตเนสมีเทรนเนอร์เข้มงวดว่า ต้องได้มัดกล้ามใกล้จะบวมเปล่ง สาวๆเห็นเข้าเป็นต้องพยายามซื้อตัวไปกัดใส่มัดกล้ามที่บ้าน บทเล้าโลมที่ดี ไม่ใช่แค่1 แต่ต้องพยายามฆ่าให้เสร็จสมอารมณ์หื่นตั้งแต่นาทีแรก นายหญิงหมดแรงขาไปแล้ว ไม่มีปัญหาเลย ไม่เคยเป็นปัญหา ยังไงคลิปเซ๊กส์นี้เห็นชัดว่า นายหญิงซื้อบริการ แล้วก็ได้รับบริการสาสมใจ หมอนบนเตียงมี2ใบ อย่าได้ใช้หนุนหัวให้ไร้สาระ กล้องแอบถ่ายส่องตรง มีเด็กขายน้ำเป็นนักแสดงเป็นผู้กำกับแสนรู้มุมกล้อง สีชมพูต้องไร้การบดบัง หมอน2ใบหนุนลงไปใต้ก้น ให้ยวงเนื้อสีชมพูกางเข้าใส่เต็มๆกล้องแอบถ่ายมุมตรงเป๊ะๆ 3นิ้วจวงแทงเข้าไป เกี่ยวเอายวงเนื้อออกมา เห็นให้ชัดๆ เห็นให้เต็มๆ ของเหลวหลั่งไหล นายหญิงดิ้นเร่าๆ 2เต้ากลมโยงไปซ้าย โยกไปขวา ทั้งร่างเหยียดเกร็ง ศีรษะกระดกยกขึ้นมาดูด้วยปากอ้าค้าง แหกปากร้องเสียงหลง ใบหน้าแดงก่ำ แดงด้วยเลือดแห่งความไม่สามารถทานทนต่อไปได้อีก 3นิ้วแทงแร เกี่ยวรั้งยวงเนื้อออกมาให้ไอแอร์พ่นใส่ สีชมพูไม่ชมพูต่อได้อีก แดงสีเลือด แดงช้ำเลือด หลั่งไหลของเหลวออกมา ไม่ใช่แค่ชุ่มช่ำ3นิ้ว แต่หยาดเยิ้มใส่หมอนรองก้น นาทีแล้วนาที หน้าแดงๆแหกปากร้องลั่น กลีบเนื้อสีแดงคั่งเลือดกระดกแล้วกระดกเล่า พยายามจะลอยหนีซะให้ได้ 2ก้อนกลมกลึงโยกไปทางซ้าย สะบัดไปทางขวา 36นิ้วแห่งอุดมคติใกล้ส่อแสดงอาการว่า หัวใจเบื้องล่างใกล้ระเบิดอยู่แล้ว ผ้าปูที่นอนจวนเจียนฉีกขาดคาเล็บ นาทีแล้วนาทีเล่าผ่านไป ระเบิดเปรี้ยงปร้างภายในอก พยายามเป็นที่สุดในการรั้ง โอ้ไม่ไม่ ยังต้องไม่จบเกมส์เสียวรอบนี้ 3นิ้วจ้วงแทง เกี่ยวรั้งดึงเนื้อสีชมพูออกมา ทั้งมืออาบด้วยของเหลวหยาดเยิ้มส่องล้อแสงไฟในห้องนอนเป็นประกาย

คุณหนูซูผู้มีชีวิตอยู่กับเหย้าเฝ้ากับเรือน ยึดหลักสามเชื่อฟังสี่คุณธรรมมาตั้งแต่ยังเล็ก ยังไม่ทันจะได้ออกเรือนนำเกียรติมาให้วงศ์ตระกูลกลับจับไข้สิ้นลมกลางสายฝนยามสารทฤดู และมาเกิดใหม่ในปี 1980 นางไม่คิดเลยว่าวิถีกุลสตรีในชาติที่แล้วของตนจะกลายเป็นคุณสมบัติอันยอดเยี่ยมในยุคนี้ เนื่องจากเจ้าของร่างเดิม ซูตานหง ผู้กระทำอัตวินิบาตกรรมด้วยการกินยาฆ่าแมลงตายคนนี้ นอกจากนามสกุลเดียวกันแล้วก็ไม่มีอะไรดีเหมือนนางเลยสักด้าน ถึงอย่างนั้นคุณหนูซูก็ไม่สนใจ นางคิดเพียงว่าจะใช้ทักษะที่มีอยู่มาสร้างเงินทอง ปลูกต้นไม้ดอกไม้มีค่า เย็บปักถักร้อยวาดภาพภูเขาสายน้ำอันงดงาม ใช้ชีวิตในชาตินี้ให้เรียบง่ายสุขสบายตามอัตภาพเท่านั้น และนี่ก็คือเรื่องราวของคุณหนูสูงศักดิ์จากยุคโบราณผู้มาเกิดใหม่ในร่างหญิงสาวยุค 80 เพื่อทำสวนทำไร่และให้กำเนิดบุตร นางจะเอาชีวิตรอดในยุคที่เต็มไปด้วยเทคโนโลยีสมัยใหม่อย่างไรบ้าง เอาใจช่วยคุณหนูซูไปพร้อมๆ กันได้ในเรื่องนี้เลย

เด็กหนุ่มที่เกิดมาพร้อมกับสายเลือดของเอลฟ์และปีศาจ ต้องเดินบนสมรภูมิแห่งการทำลายล้าง เพื่อที่จะลากพวกที่สูงส่งให้ลงมา วันหนึ่งเมื่อเขาสำรวจรอบๆตัวเอง และจะพบว่า----ไม่หลงเหลือศัตรูให้ฆ่าอีก

เด็กหนุ่มที่เกิดมาพร้อมกับสายเลือดของเอลฟ์และปีศาจ ต้องเดินบนสมรภูมิแห่งการทำลายล้าง เพื่อที่จะลากพวกที่สูงส่งให้ลงมา วันหนึ่งเมื่อเขาสำรวจรอบๆตัวเอง และจะพบว่า----ไม่หลงเหลือศัตรูให้ฆ่าอีก

เด็กหนุ่มที่เกิดมาพร้อมกับสายเลือดของเอลฟ์และปีศาจ ต้องเดินบนสมรภูมิแห่งการทำลายล้าง เพื่อที่จะลากพวกที่สูงส่งให้ลงมา วันหนึ่งเมื่อเขาสำรวจรอบๆตัวเอง และจะพบว่า----ไม่หลงเหลือศัตรูให้ฆ่าอีก

เด็กหนุ่มที่เกิดมาพร้อมกับสายเลือดของเอลฟ์และปีศาจ ต้องเดินบนสมรภูมิแห่งการทำลายล้าง เพื่อที่จะลากพวกที่สูงส่งให้ลงมา วันหนึ่งเมื่อเขาสำรวจรอบๆตัวเอง และจะพบว่า----ไม่หลงเหลือศัตรูให้ฆ่าอีก

หลังเสร็จสิ้นการปะทะกับแม่ทัพแคว้นเปิง อาการบาดเจ็บของถังหยินถือว่าหนักหนาไม่ใช่น้อย แต่ยังดีที่เย่เหล่ยช่วยดูแล ทุกจึงดูจะผ่านพ้นไปได้ด้วยดี และมันก็ถึงเวลาแล้ว ที่ชายหนุ่มจะไปยังเมืองหยาน !! ...ในที่สุด หลังจากผ่านศึกใหญ่น้อยมานับครั้งไม่ถ้วน มันก็จวนจะถึงเวลาแล้วที่ถังหยินจะได้รับผลตอบแทนจากความเหนื่อยากของเขา !!

เด็กหนุ่มที่เกิดมาพร้อมกับสายเลือดของเอลฟ์และปีศาจ ต้องเดินบนสมรภูมิแห่งการทำลายล้าง เพื่อที่จะลากพวกที่สูงส่งให้ลงมา วันหนึ่งเมื่อเขาสำรวจรอบๆตัวเอง และจะพบว่า----ไม่หลงเหลือศัตรูให้ฆ่าอีก

ฉินจิ่นแพทย์หญิงจากศตวรรษที่ 21 ขับรถชนรถสิบล้อ แล้วทะลุเข้ามายังร่างของสาวนาตัวน้อยที่กระโดดน้ำตาย สาเหตุนะเหรอ เรื่องนี้คงต้องเล่ากันยาว เริ่มจาก นางมีฉายา คร่า สามี 7 ศพ ! เพราะอะไรน่ะเหรอ ฉินจิ่นถูกขายให้เป็นสะใภ้ของ 7 ครอบครัว พอตกลงที่จะแต่งงาน เจ้าบ่าวของฉินจิ่นก็จะต้องมีเหตุต้องตาย ทุกสารพัดวิธี และคนล่าสุดก็ตาย ถ้าพูดจากมุมมองการแพทย์สมัยนี้ นี่น่าจะเป็นอาการเลือดออกในสมองบวกกับอาการหัวใจวายเฉียบพลัน ดังนั้นนางจึงถูกจัดให้แต่งกับน้องชายของคนที่ตายแทน แต่!ชายคนนั้นกับมีใบหน้าเสียโฉมยับ ราวกับอสุรกาย เขาเลยต้องใช้เศษผ้าพันหน้าไว้ ฉินจิ่นคนเก่าทนความอัปลักษณ์นี้ไม่ได้เลยโดด น้ำตาย...

เฉียวซีจดจ่ออยู่กับการทำให้ชีวิตพี่ชายและน้องชายดีขึ้น แต่บนหนทางแห่งการทำให้ครอบครัวร่ำรวยขึ้นมานั้น นางถูกมารตนหนึ่งเข้ามาวุ่นวาย และคอยวนเวียนอยู่ข้างกายทั้งวัน ไล่เท่าไหร่ก็ไม่ไป “หนูซี ข้าไตดี ขาดี แถมเอวก็ดีนะ ข้ายังเก่งกาจมาก ทำงานวังก็ได้ ทำงานครัวก็เป็น มาเป็นภรรยาข้าดีกว่านะ” ชายผู้นั้นจ้องเฉียวซีอย่างเจ้าเล่ห์ “...” “หนูซี ข้าเอวดีนะ” “จะหยุดได้หรือยัง” ใบหน้าของเฉียวซีเต็มไปด้วยความหงุดหงิด “ไม่หยุด” ใครเอามารตนนี้ออกไปได้ นางจะให้รางวัลเป็นเงินหมื่นตำลึง

เธอเป็นนักเขียนที่พล็อตตัน จึงเดินทางมาที่ไร่ของเขาเพื่อหาไอเดียร์

หญิงสาวที่ถูกตีกรอบให้รักนวลสงวนอย่างเคร่งครัด แต่ความอยากรู้อยากเห็นเธอจึงแอบดูหนังโป๊พร้อมช่วยตนเองไปด้วย จนทำให้ชีวิตของเธอต้องเปลี่ยนไปทั้งชีวิต เพราะพี่ชายสุดฮอตข้างห้อง !

ในที่สุดพวกเขาก็ค้นเจอความลับของเผ่าวิญญาณจนได้ ! ว่าแต่ที่นี่มันคืออันใดกันแน่ แล้วความทรงจำของจูเซียวเหยาจะได้คืนจริงหรือไม่ ? แล้วไหนจะปัญหาที่รอซูเฉินอยู่ข้างหน้านั่นอีก !! ถ้าอยากรู้ว่าเรื่องราวต่อจากนี้จะเกิดอะไรขึ้น ขอเชิญติดตามต่อกันในราชันบัลลังก์เลือดเล่ม 14 !

‘ตระกูลหลงเคยเป็นตระกูลที่ยิ่งใหญ่ในโลกนี้จริงๆ หรือ?’ ด้วยหยกมังกรลึกลับที่บิดาทิ้งไว้ให้ เขาจำต้องแบกรับและสานต่อภารกิจอันยิ่งใหญ่ของบิดา เด็กหนุ่มหลงเฉินค่อยๆ ค้นพบปริศนาแห่งการสูญพันธุ์ของเผ่าของมังกร ….จนในที่สุดก็ได้กลายเป็น ‘นักรบมังกร’ คนแรกในรอบหนึ่งร้อยล้านปี!