เขาคือเจ้านายมาดดุ เพื่อนบ้านแสนใจดี และสามีที่น่ารัก

เธอตื่นขึ้นมาท่ามกลางความมึนงงเพราะตกเป็นเมียของเขาเมื่อค่ำคืนที่ผ่านมา เธอแอบชอบเขาเพราะเขาเป็นเพื่อนที่ดีของพี่ชาย แต่ไม่ใช่ในลักษณะนี้สิ รุจิรดายิ่งตกใจจนแทบช็อกเมื่อพี่ชายโอนบ้านและที่ดินใช้หนี้ให้ชนะเทพ เพื่อนสนิทที่แสนดี แถมเขายังยกเธอให้เป็นเมียของชนะเทพ ทำให้เธอตกอยู่ในสถานะเจ้าสาวใช้หนี้อย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้

เขาแอบรักเธอมานาน จนต้องทำทุกวิถีทางเพื่อให้ได้เธอมาครอบครอง

ในวันที่เธอกำลังตั้งครรภ์ชีวิตน้อยๆ อันเป็นเลือดเนื้อเชื้อไขของเขา เขากลับไล่เธอออกจากชีวิตเหมือนผู้หญิงไร้ค่าคนหนึ่ง เธอรักเขานั้นคือเรื่องจริง แต่เขานั้นรักเธอจริงตามปากพูดไหม เธอชักไม่แน่ใจ เพราะแค่ความไว้วางใจที่จะสืบหาความจริงเขากลับไม่ทำ เธอทิ้งทุกอย่างเพื่อยอมเป็นเมียลับให้แก่เขา ยอมให้แม่และน้องของเขาโขกสับสารพัด หากเขาไม่เห็นค่า เธอก็พร้อมที่จะเดินออกมาไม่เหลียวหลัง แต่หากในวันที่เธอเข้มแข็ง ยืนหยัดได้ เขากลับมาอีกครั้งพร้อมขอโอกาส และครั้งนี้เธอไม่ใช่คนที่เป็นฝ่ายถูกเลือก แต่เธอจะเป็นฝ่ายเลือกว่าจะตัดสินใจเช่นไร และเธอจะไม่ยอมให้เขาทำร้ายเธอเป็นครั้งที่สองอีก ตัวอย่างบางช่วงบางตอน “มีที่หมายใหม่เร็วดีนะ นายเข้มคงชั่วคราวเพราะไม่รวยเท่านายพีรพลอะไรนั่นสินะ” ประโยคที่พูดขึ้นลอย ๆ ทางด้านหลังทำให้เธอหันขวับไปมอง ก่อนที่พรนัชชาจะเดินหนีออกไปจากหน้าห้องน้ำ ไม่อยากเสวนากับคนแบบเขาอีก แดนไทยตามมากระชากแขนของเธอเอาไว้ พรนัชชาก็สะบัดจนหลุด “อย่ามาแตะต้องตัวฉัน” ประโยคแสนห่างเกินนั้นทำให้แดนไทยหน้าตึง “ทำไมพูดกับผัวเก่าห่างเหินขนาดนั้นล่ะ” แดนไทยเอ่ยถามอย่างเยาะหยัน “ก็แค่ผัวเก่า เราไม่ได้เป็นอะไรกันแล้ว” เธอตอกกลับพลางเชิดหน้าขึ้น อย่างเย่อหยิ่ง แดนไทยถึงกับชะงักไป เพราะเธอดูเปลี่ยนไปมาก “ตกลงจะเอาคนนี้เหรอ แต่จริง ๆ ฉันก็รวยไม่แพ้นายพีนี่นะ ถ้ายอมมาเป็นนางบำเรอของฉัน ฉันจะให้มากกว่ามัน ให้แบบถึงใจทั้งเรื่องเงินและเรื่องบนเตียง ไม่ต้องลักลอบไปหานายเข้มอีก” เพี้ยะ!!! เสียงเพี้ยะดังขึ้น ใบหน้าของแดนไทยหันไปตามแรงตบ “นี่เธอกล้าตบฉันอย่างนั้นเหรอ” “นี่ยังน้อยไปกับปากโสโครกอย่างคุณ ฉันตัดสินใจถูกแล้วที่เดินออกมาจากชีวิตของคนที่ไม่เห็นคุณค่าของฉัน คุณรู้จักฉันมานานหลายปีแล้วแต่คุณไม่รู้จริงๆ น่ะเหรอคุณแดนไทยว่าฉันเป็นคนยังไง” “ฉันเคยคิดว่าเธอดีไง เลยเชื่อว่าเธอเป็นคนดี แต่ใจของคนเรายากแท้หยั่งถึง ความดีที่แสดงออกมาอาจจะเป็นการเสแสร้งแกล้งทำก็ได้ไม่ใช่เหรอ ฉันเชื่อในสิ่งที่เห็น ถ้าฉันไม่เชื่อนี่แหละแสดงว่าฉันทั้งบ้าและโง่”

เธอเป็นพยาบาลสาวที่ดูแลคุณแม่ของเขา ไม่รู้อิโหน่อิเหน่อะไรเลยว่าแม่ของเขาบังคับให้เขาแต่งงานกับเธอ เขาจึงโทษว่าทุกอย่างเป็นความผิดของเธอ เธอยุแยงมารดาของเขาเพราะอยากจะฮุบสมบัติเลยอยากเป็นเมียของเขาจนตัวสั่น เขาจึงจะต้องจัดการผู้หญิงหิวเงินอย่างเธอ ตัวอย่างบางช่วงบางตอน บัวชมพูเดินออกมาด้านนอก เพื่อจะถามว่าเพชรต้องการอะไรบ้าง เธอจะได้จัดการให้เขา แต่ยังไม่ทันได้ถามอะไร เขาก็เดินเซ ๆ เข้ามาหาแถมยังทำท่าจะล้ม เธอจึงต้องรีบเข้าไปประคองเขาเอาไว้ กลิ่นเหล้าฉุนกึกกับการกอดรัดที่แน่นถนัดของเขาทำให้เธอต้องเบือนหน้าหนี “คุณเดินไหวไหมคะ” เธออยากทิ้งให้เขานอนอยู่ตรงนี้ แต่ทำไม่ได้เพราะเขาเมามาก ขืนนอนอยู่ตรงนี้คงจะโดนยุงรุมกัดเป็นไข้เลือดออกแน่ ๆ รับปากคุณพาลินเอาไว้แล้ว เลยต้องประคองเขาไปที่ห้องแทน “คราย...” คนเมาเอ่ยถาม พลางหรี่ตามอง “บัวเองค่ะ คุณเพชรเดินดีๆ หน่อยสิคะ” เธอประคองเขาด้วยอาการทุลักทุเลเต็มที เขาก็กอดรัดเธอแน่นขึ้นเมื่อเธอพาเขามาจนถึงห้องพัก “ว้าย! คุณเพชร คุณจะทำอะไรคะ” บัวชมพูตกใจเมื่อเพชรกดเธอไปกับเตียงนอนกว้างของเขา ก่อนจะขยับกายขึ้นทาบทับ “คิดว่าผมจะทำอะไร คุณอยากเป็นเมียผมมากนักไม่ใช่เหรอ” “คุณพูดอะไรของคุณ นี่ปล่อยนะคะ ฉันไม่เห็นรู้เรื่องเลย” เธอพยายามดิ้นรนแต่เขาไม่ยอมปล่อยซุกใบหน้าเข้าหาซอกคอหอมกรุ่น เธอก็รัวกำปั้นใส่เขาไม่ยั้ง “แกล้งทำเป็นดีดดิ้นอยากให้ผมทำแบบนี้อยู่แล้วใช่ไหม” เขากดเธอไปกับเตียงนอนกว้าง โดยการสอดมือเข้าไปในอุ้งมือน้อยของเธอ “นี่คุณปล่อยนะ ถ้าคุณไม่ปล่อยฉันจะร้องให้คนช่วยจริง ๆ ด้วย” “ก็ร้องสิ” เขาอุดปากเธอเอาไว้ ก่อนจะกระชากเน็กไทออกมามัดปากของเธอเอาไว้ บัวบูชาได้แต่ดิ้นรนไปมา ไม่คิดว่าจะเสียท่าเขาแบบนี้

เขาเข้ามาในชีวิตของเธอเพื่อหลอกลวง แต่ไม่คิดว่าเขาจะตกหลุมรักเธอ และการกลับมาของเขาทำให้เรื่องราวแต่หนหลังเปิดเผยออกมาทั้งหมด ตัวอย่างบางช่วงบางตอน “ทำตามที่ผมบอก แค่นี่แหละคุณทำได้ไหม” เธอเม้มปากอย่างดื้อดึง เขาก็จับเธอกอดรัดเอาไว้แนบอก “นี่คุณจะทำอะไร ผมอยากไปว่ายน้ำ ไปด้วยกันหน่อยสิ” “ฉันไม่ไปปล่อยนะ” เพียงขวัญกรีดร้องเมื่อเขาจับเธอไปที่สระน้ำ ก่อนจะจับเธอโยนลงไปในสระ “คนบ้า คุณทำบ้าอะไรนี่” เธอทำท่าจะปีนขึ้นจากสระ เขาก็ตามมากอดรัดเธอเอาไว้ “จับคุณล้างคราบคาวโลกีไง นอนกับทั้งผมแล้วก็ไอ้หมอนั่น ลีลาของผมกับมันใครดีกว่ากันล่ะ” สิ้นประโยคนั้นใบหน้าของกรพักตร์ก็หันไปตามแรงตบ “คุณตบผมจูบ” กรพักตร์กุมใบหน้าของเพียงขวัญมาบดจูบหนัก ๆ เพียงขวัญดิ้นหนี สะบัดหน้าหนีก่อนจะตบเขาอีก เขาก็จูบเธออีก “นี่คุณปล่อยนะ” เธอร้องประท้วงเมื่อริมฝีปากถูกเขากระแทกจนปากช้ำไปหมดแล้ว “ทำไมไม่ตอบล่ะว่าลีลาของผมกับมันใครเด็ดกว่ากัน” “พี่หมอเขาดีกว่าคุณเป็นร้อยเท่าพันเท่า” ตอนแรกเพียงขวัญจะด่าเขาว่า เธอไม่ทำอะไรต่ำ ๆ อย่างที่เขาคิดหรอก แต่เพราะเธอก็อยากให้เขาเจ็บเหมือนที่เธอเจ็บอยู่ตอนนี้ เขาหลอกใช้เธอเป็นเครื่องมือแก้แค้น เธอก็จะไม่ยอมให้เขาได้สมใจอย่างเด็ดขาด “แสดงว่าคุณก็สำส่อนแร่ไปนอนกับไอ้หมอนั่นมาเหมือนกัน ทำไม! กลัวมันไม่เอารึไง มันหลอกคุณแล้วรู้ตัวรึเปล่า” เขาจิ้มหน้าผากของเธอ ทั้งสองเถียงกันอยู่ในสระน้ำ เนื้อตัวเปียกปอนไปหมด “แล้วคุณดีกว่าเขาหรือไง คุณไม่หลอกฉันงั้นสิ” ประโยคของเธอทำให้เขาถึงกับสะอึกไป กรพักตร์กุมใบหน้าของเธอเอาไว้ ไม่คิดว่าเธอจะปีกกล้าขาแข็งกับเขาขนาดนี้ เขาทำท่าจะก้มลงไปบดจูบริมฝีปากของเธอ

หลังจากแต่งงานกับผีเจ้าที่ที่แข็งแกร่งที่สุดในภพ และใช้วิตอย่างสุขสบายมาได้สักพัก สาวน้อยผู้เป็นที่รักของเจ้าที่แกร่งก็พบเจอเรื่องราวแปลกๆ เกี่ยวกับผู้คนในโลกวิญญาณ ด้วยความอยากรู้อยากเห็นมัดหมี่จึงทำอะไรไม่เข้าท่า และทุกครั้งที่เธอทำแบบนั้น ก็จะถูกผู้เป็นสามีลงโทษแทบทุกครั้งไป

ผีเจ้าที่ยุคนี้มีวิธีไล่ผู้อาศัยด้วยวิธีแปลกไปจากยุคก่อน พอเราทนไม่ไหวจนตัดสินใจย้ายออก กลับบอกให้เราอยู่ต่อไม่งั้นจะติดตามไปทุกที่ซะงั้น ตกลงติดใจจนอยากให้อยู่หรืออยากขู่ให้รีบย้ายไปกันแน่

หญิงสาวผู้มีหน้าตาสะสวยปานเทพอัปสรทำสารพัดงานเพื่อหาเงินไปช่วยพ่อใช้หนี้ อยู่มาวันหนึ่งคล้ายมีกามเทพสื่อรักนำพาเศรษฐีวัยกลัดมันมาพานพบ เขาตกหลุมรักผู้หญิงคนนี้ตั้งแต่แรกพบหน้าห้องน้ำบนเครื่องบิน...

เธอคือ ‘หลินเหยาซื่อ’ ที่มีชีวิตอยู่ในปีค.ศ.2023 แต่เพราะอุบัติเหตุรถบัสตกเขาลงไปในแม่น้ำ ทำให้เธอลืมตาอีกครั้งและพบว่าตัวเองอยู่ในร่าง ‘หลินเหยาซื่อ’ อายุยี่สิบสอง และยังเป็นคุณแม่ลูกแฝดที่ใช้ชีวิตอยู่ในปี ค.ศ.1980 เหตุการณ์บางอย่างทำให้ 'กั๋วคังเหริน' หายสาบสูญ เมื่อกลับมาอีกครั้งก็พบว่าตัวเองมีลูกฝาแฝดวัยสามขวบ ผู้หญิงที่เขาแต่งงานด้วยจำสามีตัวเองไม่ได้ “คุณต้องการพูดอะไรกันแน่” “เอ่อ...ก็...ก็...เผื่อคุณอยากจะหย่า...อุ๊บ!” ยังไม่ทันพูดจบประโยค ริมฝีปากของเขาก็ปิดปากเธอไว้สนิท มือข้างหนึ่งประคองท้ายทอยเธอไว้ไม่ให้หลบหนี “ห้ามพูดเรื่องหย่าอีก” เขาทำตาดุใส่แต่สายตามองที่ริมฝีปากหวานที่เพิ่งลิ้มรส “ระหว่างคุณกับผมจะไม่มีเรื่องนั้นเกิดขึ้นอย่างแน่นอน” - จบสุขนิยม Happy ไม่ดราม่า ไม่หน่วง นิยายรักอ่านเพลินๆค่ะ-

ใครๆ ก็อยากเป็นนางเอกในนิยาย แต่ฉันเป็นได้แค่เพื่อนสนิทของนางเอก ที่สุดท้ายดันกลายเป็นแม่ของลูกของพระเอก!? “อย่ากัดริมฝีปากค่ะ” พี่คิงกระซิบริมหู ก่อนจะจูบเม้มลงไป “พี่อยากฟังเสียงเรา”

“หว้า!” พัณณิตาสะดุ้งสุดตัวเมื่อถูกเรียก “เป็นอะไรหรือเปล่า เห็นลุกมาแต่เช้ามืดหลายวันแล้ว” “เอ่อ...หว้า หว้ารู้สึกไม่ค่อยสบายค่ะ เลยตื่นมาเข้าห้องน้ำแต่เช้าค่ะ หว้าขอโทษนะคะที่ทำให้คุณพลอยตื่นตามไปด้วย” “จะขอโทษทำไม แล้วนี่เป็นอะไร” ปากก็ถามไป มือก็จับหน้าจับตา อังหน้าผากคนตัวเล็กไปด้วย ที่จริงเขาก็สังเกตมาหลายวันแล้ว เห็นเจ้าตัวชอบลุกมาเข้าห้องแต่เช้ามืด มาวันนี้เลยตื่นมาดู “หว้า...หว้ารู้สึกเวียนหัวนิดหน่อยค่ะ” “อย่าปิดบัง แล้วก็ไปเอาของที่ซื้อมาหลายวันก่อน เอามาตรวจด้วย” พัณณิตาถึงเงยหน้ามองคนพูดตาโต “คุณเห็นเหรอคะ” ถามเสียงแผ่วๆ เพราะตอนนี้เธอกำลังกลัวจนมือไม้เย็น “เห็น แต่ไม่อยากถามอะไร เห็นดูเป็นความลับเหลือเกิน เลยไม่อยากไม่ไปเซ้าซี้และอยากให้หว้าบอกด้วยตัวเอง แต่เธอน่ะดื้อ! ไม่ยอมบอก” (***คุณศรัณย์ เป็นเพื่อนคุณนพกรจากเรื่อง แผนร้ายซ่อนเสน่หา***)

“พร้อมยัง” นพกรเอ่ยถามขณะเดินเข้ามาในส่วนของห้องน้ำ “พร้อมค่ะ” “ดี” ชมจบแล้วก็จัดการถอดเสื้อผ้าหน้าตาเฉย ทั้งที่ตอนนี้มีแม่บ้านอยู่ด้วย ทำเอากัญญาพัชรตกใจตาโต ไม่รู้จะเอาไงกับสถานการณ์ตอนนี้ แล้วถ้าเขาถอดเสื้อหมดแล้ว ต่อไปก็คงกางเกง แล้วก็กางเกงตัวน้อย กัญญาพัชรรีบหันหน้าเข้ากับผนังทันที เพราะไม่อยากเห็นอะไรที่ทำให้ชวนขนลุก ทำเอานพกรที่ก็สังเกตท่าทีของแม่บ้านผ่านกระจกยิ้มชอบใจ แต่เขาก็ยังเดินหน้าถอดเสื้อผ้าต่อไป และจงใจเหวี่ยงเสื้อผ้าพวกนั้นลงกับพื้น ก่อนจะเดินตัวเปล่าไปหยิบผ้าเช็ดตัวมาพันรอบสะโพก แล้วไปที่อ่างน้ำ ที่มองเห็นทิวทัศน์ด้านนอก “มานวดตัวได้แล้ว” เขาบอกขณะที่ก้าวลงไปในอ่างน้ำ แล้วก็จัดท่านั่งพิงให้สบาย แล้วรอให้แม่บ้านมานวดให้ ทางด้านหมดนวดจำเป็นอย่างกัญญาพัชรก็ใจเต้นตึกๆ จนแทบทะลุออกมานอกอก และตอนนี้เธอก็คิดจนวุ่นวายไปหมดแล้วว่า ตกลงเจ้านายของเธออยู่ในอ่างน้ำในสภาพไม่มีอะไรเลย หรือกำลังยืนเปลือยอยู่ข้างอ่างน้ำกันแน่ และเพราะแบบนี้ ทำให้เธอไม่กล้าหันหน้าออกจากผนัง “หันมาเถอะ ไม่ได้โป๊”

การได้ ‘แอบรัก’ ใครสักคนเป็นเรื่องน่าตื่นเต้นของชีวิตแต่คงดีกว่านี้หากทุกอย่างออกมาสมหวังดังใจบ้าง ในโลกของฉันมีเพียงแค่เขา แต่ในโลกของเขาดันไม่มีพื้นที่ว่างพอให้ฉันอยู่... ถึงเป็นอย่างนั้นก็ไม่ได้ทำให้ฉันรู้สึกอยากถอดใจ จนในที่สุดก็มีโอกาสได้เข้าใกล้เขาอีกครั้ง ฉันเลยรีบคว้าโอกาสนั้นไว้แน่น เพราะไม่อยากปล่อยให้หลุดมือไปอีกรอบ “แกตัดใจเหอะไอ้ต้า เสียเวลาว่ะ” “อย่ามาพูดหมา ๆ กับน้องดิพี่ขุน พี่ก็รู้ว่าฉันรักของฉันแทนที่จะให้กำลังใจกัน กลับเอาแต่พูดประโยคปัญญาอ่อนอยู่ได้” “มันคุ้มเหรอวะ อีกแค่ไม่ถึงปีพวกเด็กที่เรียนคณะนั้นก็ต้องออกไปเรียนที่โรงพยาบาลกันหมดแล้ว ส่วนแก...ที่พึ่งเข้ามาเป็นเฟรชชี่ปีหนึ่งอย่างนี้ กูไม่เห็นว่ามันจะคุ้มตรงไหนเลย” “เอาน่า แค่ได้เห็นหน้าก็พอ” - - - - - - - - - - - - - - หยกแนะนำให้โหลดตัวอย่างมาอ่านก่อนตัดสินใจซื้อนะคะ - - - - - - - - - - - - - - ติดตามผลงาน : เพจ Sunisayok ( เสิร์ชหาได้เลยจ้า )

เมื่อหญิงสาวถูกภรรยาของท่านประทาน หรือภรรยาเจ้านายของตน ขอให้หญิงสาวเป็นแม่อุ้มบุญ แล้วแบบนี้พู่กันจะทำอย่างไร เธอจะยอมเป็นแม่อุ้มบุญให้หรือไม่ ** เนื้อหาบางส่วน ** “คะ คุณนทีไม่กลัวว่าคุณปวิมลจะรู้เรื่องนี้เหรอคะ” เสียงแหบพร่ากล่าวถาม เพราะเขาออกมานาน กลัวว่าภรรยาจะสงสัยเอาได้ “นั่นมันเรื่องของอนาคต” กล่าวพลาง ก็หยิบเสื้อผ้าขึ้นมาสวมใส่ “วันนี้ฉันมารับเธอไปดูห้อง ปิ่นได้จัดเตรียมห้องไว้ให้เธอเรียบร้อยแล้ว” เขาชำเลืองมองไปที่หญิงสาว ที่กำลังจัดแจงตนเองด้วยเช่นกัน “ห้องเหรอคะ ทำไมต้องเตรียมห้องให้พู่ด้วย” หัวคิ้วยกขึ้นสูงอย่างไม่เข้าใจ เพราะเธอแค่ตั้งท้องให้พวกเขา ทำไมถึงต้องเตรียมห้องไว้ให้เธอด้วย “ใช่ ภรรยาของฉันจะเตรียมทุกอย่างและขอดูแลเธอเอง เมื่อเธอตั้งท้องลูกของฉัน” คำว่าภรรยาออกมาจากปากของเขา ทำให้หญิงสาวรู้สึกอิจฉาผู้หญิงอีกคน ซึ่งมีสิทธิ์ในตัวเขาที่ถูกต้องตามกฎหมาย

แม้นไม่อาจเลือกเกิดได้ แต่เธอจะทวงคืนทุกสิ่งที่ควรเป็นของเธอตั้งแต่แรก แม้กระทั่งตัวเขา 'หมอภูมิ' -------------------------------------------------- “ว๊าย ช่วยด้วยค่ะ พี่หมอภูมิ ช่วยด้วย !” เสียงร้องของพริมาทำให้หมอหนุ่มตกใจ เขาก้าวพรวดไม่กี่ก้าวก็ถึงหน้าห้องของหญิงสาว “เกิดอะไรขึ้น คุณพริม !” หมอภาคภูมิร้องถาม พร้อมกับที่ร่างของหญิงสาวที่ยังอยู่ในผ้าขนหนูพันกายผืนเดียวกระโดดเข้ามาในอ้อมแขนหมอหนุ่ม เธอหลับหูหลับตาโวยวาย พลางชี้ไปที่พื้น “หนูคะ หนู ตัวเบ้อเริ่มเลย พริมกลัว” หมอภาคภูมิรู้สึกตกใจไปด้วย เขาพยายามมองหา “ไม่มีหรอกคุณพริม ไม่มีเลย คุณตาฝาดหรือเปล่า” “ไม่นะ พริมเห็นจริง ๆ” พริมายืนยัน เธอยังหลับหูหลับตาซุกหน้าลงในอ้อมกอดของหมอภาคภูมิ หญิงสาวเนื้อตัวร้อนผ่าว เมื่อสัมผัสกับความเป็นชายเป็นครั้งแรกในชีวิต เช่นกัน พริมาแทรกตัวเข้าไปในกายของหมอภาคภูมิ กอดเขาแน่นเข้าให้เขาได้รู้สึกถึงความอวบอิ่มในกายเธอ “เอ่อ... คุณพริม” หมอภาคภูมิคิดจะจับตัวหญิงสาวเพื่อดันออก หากอารมณ์ที่พลุ่งพล่านทำให้สติที่เหลืออยู่แตกกระจาย

“แฟนคุณไปไหน” “ผมยังไม่มีแฟน” “แต่ผู้หญิงคนนั้นประกาศต่อหน้าฉันว่าเป็นแฟนคุณ” “ผมก็ประกาศต่อหน้าคุณไปเหมือนกันว่าโสภิตาไม่ใช่แฟนผม” “แต่เธอ...” “ไม่มีแต่อะไรทั้งนั้น แล้วคุณก็รู้เอาไว้ด้วยว่าผมยังโสด ส่วนใครจะมาอ้างเป็นแฟนผม คุณก็อย่าไปใส่ใจ” “ถ้าคุณไม่มีใจให้เธอ เธอคงไม่กล้าประกาศตัว” “ผมไม่เคยมีใจให้โสภิตา แต่ถ้าเป็นคุณ ผมคิดว่าผมจะลองพิจารณาดู เพราะคุณนี่ก็...” ธรัฐหยุดพูดไว้แค่นั้น แล้วก็มองสำรวจว่าที่เจ้าสาว ที่บิดาหาใส่พานมาเสิร์ฟให้ถึงบ้าน “คนบ้า! ฉันไม่สินค้านะ อย่ามามองฉันแบบนี้” “ผมรู้ว่าคุณไม่ใช่สินค้า” “งั้นก็เลิกมองฉันสิ” “เลิกไม่ได้ เพราะคุณจะมาเป็นแม่พันธุ์ให้ผม ผมก็ต้องเลือกบ้าง ไม่ใช่คลำดูว่ามีแค่ตรงนั้น แล้วก็จับทำพันธุ์ได้เลย” “ไอ้คนลามก!” ฐิตาภาหน้าแดงระเรื่อ ทั้งโกรธทั้งอายกำลังคำพูดของเขา

"นี่คุณกำลังทำอะไร คิดว่าเงินมันซื้อได้ทุกอย่างหรือไง อย่ามาดูถูกมนุษย์ด้วยกันแบบนี้ เป็นผู้ชายซะเปล่า ไม่มีความเป็นสุภาพบุรุษ เกิดจากท้องพ่อท้องแม่ ไม่เคยเจอผู้ชายแบบนี้ที่ไหน แล้วไอ้คนที่นั่งอยู่ในรถ มันวิเศษวิโสมากหรือไง ถึงได้แต่นั่งมองเหมือนมันเป็นเรื่องปกติ"

“ที่รัก อย่าโวยวายเสียงดัง เดี๋ยวคนข้างบ้านก็แห่กันมาหรอก” “คุณก็หยุดทำแบบนี้กับฉันสิ” “ทำแบบไหน” “อีตาบ้า ยังจะมาย้อนถามฉันอีกเหรอ” “ก็ตอนนี้สมองผมเบลอๆ เลยไม่รู้ว่าทำอะไรบ้าง” “อย่ามาแกล้งสมองเบลอ ฉันไม่เชื่อคุณเจ้าเล่ห์อย่างคุณหรอก ปล่อยฉันได้แล้ว ฉันจะกลับบ้าน!” ภวิสาดิ้นจะออกจากอ้อมกอดที่ทำให้หัวใจของเธอเต้นผิดจังหวะ ทว่า! แทนที่เขาจะปล่อยตามที่สั่ง แต่กลับกอดรัดเธอแน่นกว่าเดิม “บอกก่อน ว่าคิดถึงผมหรือเปล่า” “ทำไมฉันจะต้องคิดถึงคุณด้วย ฉันกับคุณไม่ได้เป็นอะไรกันซะหน่อย” “เราเป็นแฟนกันแล้ว แล้วคุณตาของคุณก็รับรู้และอนุญาตให้เราคบกันแล้วด้วย” “อย่ามามั่ว! ฉันไม่เคยตกลงจะเป็นแฟนคุณ” “คุณเป็นแฟนผมแล้ว ตั้งแต่คืนนั้นในห้องวีไอพี ผมทำสัญญาไว้แล้ว จำไม่ได้หรือไงว่าคืนนั้นผมจูบคุณไปกี่ครั้ง แต่ถ้าจำไม่ได้ งั้นผมว่าเรามารื้อฟื้นความหลังกันดีไหม” “ยะ...”

"สนองความต้องการของผม...เหมือนเมีย แต่อย่าให้คนอื่นรู้ นี่คือกฎเพียงข้อเดียวที่คุณต้องทำให้ได้ แลกกับเงินที่ผมจะให้ !"

‘จิตดี’ เด็กสาวบ้านนอกผู้ใสซื่อ เธอเข้ามาเรียนมหาวิทยาลัยในเมืองหลวงด้วยทุนเรียนดี จนทำให้เธอได้พบกับเขา ‘ต้น’ นักศึกษาคณะวิศวกรรมศาสตร์ คนที่จะเปลี่ยนชีวิตของเธอไปทั้งชีวิต

-- คำโปรย -- # จงรัก จงหลง จงดอมดมในกายข้า ++ เนื้อหาบางส่วน ++ “ใกล้ถึงเพลาที่คุณอ้นจักมา ข้าคงต้องร่ายมนต์เสน่ห์อีกสักครา” เมื่อกล่าวจบ ก็นำตลับสีผึ้งที่ติดตัวตลอดเวลา ริมฝีปากหยักขยับเบา ๆ อย่างเช่นทุกครั้ง แต่ในครั้งนี้ หญิงสาวได้นำสีผึ้งทาลงไปที่ริมฝีปากอีกครั้ง และท่องคาถาให้เพศตรงข้ามหลงเสน่ห์เธอ “โอม~~~ จงรัก จงหลง จงดอมดมในกายข้า หากชายใดต้องเนื้อข้า มันผู้นั้นจักต้องเป็นผัวของข้าด้วยเช่นกัน เพี้ยง!!!” ในครั้งนี้หญิงสาวเพิ่มคาถาที่ตัวเองต้องการลงไป ไม่รู้ว่ามันจะได้ผลหรือไม่ก็ตาม

ในวันวาเลนไทน์เธอได้มอบครั้งแรกของเธอให้คนรัก ค่ำคืนของเราทั้งคู่ช่างเร่าร้อนซาบซ่าน ทว่าพอตื่นขึ้นมากลับไม่เจอเขาแล้ว ทุกช่องทางถูกปิดกั้นราวกับเขาคนนั้นไม่มีตัวตน ในใจพลันตระหนักได้ว่า… เธอถูกเขาฟันแล้วทิ้งเหรอ? ตื่นขึ้นมาอีกทีก็พบว่าเธอได้หลงเข้ามาอยู่ในเกมเสียแล้ว หนทางเดียวที่เธอจะออกไปจากที่นี่ได้คือออกตามหาคนรักของเธอ พร้อมกับถามหาเหตุผลที่ทิ้งเธอไป ทว่าระหว่างทางกลับพบเจอผู้ชายมากมาย ทั้งความรัก ความใคร่ ตัณหาและความต้องการ ทำให้เธอเผลอเข้าไปพัวพันอย่างล้ำลึกจนยากจะถอนตัว มารู้ตัวอีกทีผู้ชายเหล่านั้นก็ตามติดอยู่ในฮาเร็มของเธอเสียแล้ว ในวันที่เธอไม่ต้องการเขาแล้ว ทว่าเขากับเธอก็หวนมาเจอกันอีกครั้ง แต่เขากลับจดจำเธอไม่ได้เสียแล้ว หัวใจที่คิดว่าด้านชากลับเจ็บปวดเหนือคำบรรยาย ข้างกายเธอไม่ได้มีเพียงเขา… ข้างกายเขาก็ไม่ได้มีเพียงเธอ… จากรักเหตุใดถึงกลายเป็นเกลียดชัง เกลียดชังถึงขั้นที่ต้องทำร้ายกันเลยหรือ หรืออดีตที่ผ่านมาคือฝันไป

“ขอโทษนะคะ พอดีวันนี้รถติดมาก กานเลยมาช้า” มลสิกานต์บอกเจ้าของห้องพักสุดหรูด้วยใบหน้าแดงระเรื่อ เพราะสภาพของเขาในตอนนี้มีเพียงผ้าเช็ดตัวผืนเดียวปกปิดร่างกาย และดูเหมือนผ้าผืนนั้นจะหลุดได้ทุกวินาที “ไม่เป็นไร แต่อาบน้ำก่อนไหม” “ก็...ดีค่ะ” “งั้นผมให้เวลาสิบนาที พอไหม” “พอค่ะ” พัสกรยิ้มเล็กน้อย แล้วยื่นมือไปคว้าร่างเล็กเข้ามาใกล้ๆ จากนั้นเขาก็โน้มหน้าลงไปหอมแก้มนุ่ม “คิดถึงจัง” เขาบอกเบาๆ แล้วมองสบตากับหญิงสาว สายตาเหมือนจะไม่ยอมปล่อยหญิงสาวไปอาบน้ำอย่างที่บอกไปก่อนหน้า