“คนสารเลว ฉันเกลียดคุณ” เธออยากตะโกนใส่หน้าเขา ทว่าน้ำเสียงที่เปล่งออกไปกลับเบาแสนเบา “นี่ขนาดคุณเกลียดผมนะ คุณยังมาเสนอตัวให้ผมถึงที่” เขายิ้มดูแคลน พลางขยับตามติดร่างเล็กที่ขยับถอยหนีอย่างหวาดระแวง เพราะเวลานี้เขาไม่ใช่คนรัก ที่เธอเคยรู้จักอีกแล้ว “ฉันไม่ได้มาเสนอตัวให้คุณ” เธอแย้งด้วยเสียงสั่นเทา พลางยกมือผลักไสคนที่เอาตัวเข้ามาเบียดสุดแรง ทว่ามือทั้งสองข้างกลับถูกมือหนารวบแล้วกดดึงลงข้างลำตัว “คุณแน่ใจเหรอ”

เขา...คือซาตานหน้าหล่อ สำหรับเธอ ส่วนเธอ...คือภาระชีวิต สำหรับเขา “คุณพ่อก็เลยคิดจะให้ผมแต่งงาน เพื่อรับผิดชอบผู้หญิงพิการคนนั้นเหรอครับ” “ใช่! เพราะพ่ออยากให้แกรับผิดชอบหนูเพลงด้วยการแต่งงาน แล้วก็รู้เอาไว้ว่าอีกไม่เกินสองเดือนหนูเพลงก็กลับมาเดินได้แล้ว เพราะฉะนั้น แกต้องแต่งงานกับหนูเพลง แล้วพ่อก็ไม่ยอมรับผู้หญิงคนไหนมาเป็นสะใภ้นอกจากหนูเพลง!” คนเป็นพ่อยื่นคำขาดเมื่อลูกชายค้านหัวชนฝา “แต่ผมไม่อยากมีเมียพิการ ถ้าคุณพ่ออยากรับผิดชอบนัก คุณพ่อก็รับเป็นเมียเองเลยครับ ส่วนผมไม่เอา!” คิมหันต์โต้กลับเสียงเดือดดาล นึกอยากบุกไปฆ่าสองน้าหลานนั่นเสียจริง ที่จู่ๆ ก็โยนภาระมาให้เขา แต่อย่าฝันไปเลยว่าคนอย่างเขาจะยอมแต่งงานด้วย “มันจะมากไปแล้วเจ้าคิม!” คนเป็นพ่อต่อว่าเสียงดังลั่นห้องเรียกให้เหล่าคนใช้ภายในบ้านพากันมามุงดู แต่เพียงครู่เดียวก็แยกย้ายกันไปเมื่อหัวหน้าแม่บ้านมา “มันมากตรงไหนล่ะครับ ในเมื่อคุณพ่ออยากได้ผู้หญิงพิการมาอยู่ในความดูแล คุณพ่อก็แต่งงานกับแม่นั่นเองสิครับ” เถียงกลับเพราะอยากประชดผู้ให้กำเนิด โดยไม่รู้เลยว่าสิ่งที่พูดออกไปนั่นกำลังทำให้คนเป็นพ่อมีแผนบางอย่างผุดขึ้นมา

ภายในห้องประชุม หลังจากมาถึงแล้วเอเรสก็เข้าไปนั่งหัวโต๊ะเป็นประธานของการประชุม จากนั้นก็กวาดสายตามองผู้ร่วมประชุมแล้วหยุดนิ่งที่เพื่อนรัก “ไรอัน คืนนี้แกจะเอาสาวๆ สักคนไหม” “ฉันไม่ใช่พวกขาดเรื่องอย่างว่าไม่ได้ อีกอย่างฉันมาที่นี่ ก็มาทำงาน ไม่ได้มาเที่ยวผู้หญิง ส่วนแก มีเมียอยู่แล้วยังจะหาหญิงอื่น ระวังเมียฆ่าตัดตอน” คนรักงานโต้กลับเสียงห้วน “เขาเรียกว่าประสบการณ์ชีวิตต่างหากไอ้เพื่อนรัก” มาเฟียหนุ่มโต้กลับอย่างไม่ยี่หระกับนิสัยที่ใช้ผู้หญิงเปลืองของตน แต่เขาจะหยุดแล้ว และหยุดที่แม่ตัวแสบแสนน่ารัก “ตามสบายเถอะ” ไรอันส่ายหน้าระอากับนิสัยของเพื่อน ส่วนเอเรสก็ไหวไหล่ใส่ และหลังจากคุยหยอกล้อกันพอหอมปากหอมคอไปแล้ว เอเรสก็เริ่มพูดเข้าเรื่องที่ตัวเขาปรักใจเชื่อไปแล้วว่าปัญญาวีร์คือหนึ่งในคนของเอสเอสเค “ห๊ะ!” ทั้งสี่หนุ่มส่งเสียงออกมาพร้อมเพียง “เหลือเชื่อจริงๆ ทาม” ไรอันพึมพำ สีหน้าดูเครียดไม่ต่างจากอีกของดอม แมค และเคนนี่ “ฉันค่อนข้างมั่นใจ” เอเรสย้ำอีกครั้ง ก่อนจะหันไปถามเพื่อนรักต่อ “แล้วคราวนี้ แกคิดว่าฉันควรจับป่านมัดติดเก้าอี้ได้หรือยัง ไรอัน” ไรอันพยักหน้ารับเบาๆ คิ้วหน้าขมวดยุ่ง เพราะก่อนที่จะมาทำงานนี้ เขาได้ศึกษางานจากฝ่ายข้อมูลของทางหน่วงงานมาหมดแล้ว แต่ไม่เห็นจะมีชื่อของเมียเพื่อนอยู่ในรายชื่อนักฆ่าเลย แต่เพื่อให้แน่ใจว่าไม่ได้อ่านพลาดตรงไหน เขาจึงหันไปดูข้อมูลจากคอมพิวเตอร์อีกครั้ง “แกหาอะไร” หลังเห็นเพื่อนนั่งจ้องหน้าจอคอมพิวเตอร์นิ่ง มาเฟียหนุ่มก็อดจะถามขึ้นไม่ได้ “ฉันกำลังตรวจดูรายชื่อนักฆ่าของเอสเอสเค แต่ไม่ชื่อเมียแกเลย แต่ในข้อมูลมีรายชื่อนักฆ่าหญิงคนหนึ่ง ชื่อฮันน่า ซึ่งน้อยมากที่เอสเอสเคจะมีนักฆ่าเป็นผู้หญิง ฉันว่าเรื่องนี้แกลองๆ ถามคุณป่านดู เผื่อจะได้ข้อมูลอะไรเพิ่มเติม” “ป่านไม่ยอมพูดแน่” เอเรสเอ่ยบอกด้วยสีหน้าเครียดๆ หยุดพักไปอึดใจแล้วถามเพื่อนรักต่อ “แล้วแก พอจะเล่าประวัติของนักฆ่าที่ชื่อฮันน่าให้ฉันฟังได้หรือเปล่า” “ในประวัติของนักฆ่าที่ชื่อฮันน่า เท่าที่ฉันค้นมารู้ว่าเธอเกิดและเติบโตที่อเมริกา พ่อแม่เสียชีวิตตั้งแต่เธออายุสิบขวบและมีน้องชายบุญธรรมหนึ่งคน แล้วจากที่พ่อแม่เสียชีวิต เธอก็อยู่ในความดูแลของชายสูงวัยคนหนึ่ง พื้นเพเป็นคนอาหรับแต่อาศัยอยู่ที่อเมริกาพร้อมกับสาวใช้คนไทยแต่ก็เสียชีวิตไปแล้ว ผู้หญิงที่ชื่อฮันน่าคนนี้เริ่มถูกตำรวจจับตาดูความเคลื่อนไหวตอนเธออายุยี่สิบเอ็ดปี แต่จู่ๆ ข่าวคราวการเคลื่อนไหวของเธอก็เงียบหายไป และไม่เคยมีใครรู้ว่าโฉมหน้าและชื่อเสียงเรียงนามที่แท้จริงของนักฆ่าหญิงที่ชื่อฮันน่าเป็นใคร” “แกก็เลยสงสัยว่าป่านคือฮันน่า” เอเรสถามขึ้นแล้วผ่อนลมหายใจออกมาหนักๆ จากที่คิดว่าจะไม่รื้อฟื้นเรื่องอดีตของแม่ตัวแสบก็คงจะเป็นไปไม่ได้แล้ว “ฉันไม่แน่ใจหรอก เพราะคนชื่อฮันน่าได้เสียชีวิตไปแล้ว หลังจากข่าวของเธอเงียบหายไป แต่ก็มีข่าวโผล่มาเสียชีวิตเมื่อหลายปีก่อน” “ถ้างั้นก็ไม่ใช่ป่าน” เอเรสสรุปด้วยความโล่งใจ “ฉันบอกแกไปแล้วว่าฉันไม่แน่ใจ เพราะเส้นสายของนายพอลมีมาก บางทีมันอาจจะเป็นการจัดฉากขึ้นมา อย่างเช่น การหาคนมาตายแทนนักฆ่าที่ชื่อฮันน่า เพื่อที่จะให้นักฆ่าคนนี้มีชีวิตต่อไป เพื่อทำงานบางอย่าง แต่บอกก่อนนะว่านี้เป็นแค่การคาดเดาจากฉัน” ไรอันบอกเสียงเครียด “บ้าฉิบ! ฉันลืมคิดไปได้ไง แต่ฉันขอถามหน่อยเถอะ ถ้าป่านคือฮันน่า เธอจะมีความผิดถึงขั้นติดคุกหรือต้องโทษประหารหรือเปล่า” ถามออกไปแล้วก็เริ่มหนักใจมากยิ่งขึ้น “หากเธอฆ่าคนก็ย่อมมีความผิด แต่ฉันก็ไม่ได้หมายความว่าคนที่ทำงานให้นายพอลจะผิดหมดทุกคน ในเมื่อทุกคนก็ต้องทำงานหาเลี้ยงตัวเอง อีกอย่างธุรกิจในลาสเวกัสของนายพอลก็เปิดอย่างถูกต้องตามกฎหมาย แต่มันก็ขึ้นอยู่ว่างานแต่ละงานที่นายพอลมอบหมายให้แต่ละคนไปทำ มันผิดร้ายแรงแค่ไหน แต่ที่แน่ๆ ตอนนี้ทางตำรวจยังเอาผิดนายพอลไม่ได้ เพราะไม่มีหลักฐานสาวไปถึงมัน แต่เบื้องหลังของมันกำลังจะถูกเผยออกมา ฉันได้ข่าวจากวงในว่ามันกำลังขัดแย้งกับใครบางคนอยู่ แต่ขอโทษที่ไม่พูดไม่ได้มาก แกคงเข้าใจฉันนะเพื่อน” “ฉันเข้าใจ แต่เพราะสาเหตุอะไรทำให้แกคาดเดาว่าทุกอย่างมันคือการจัดฉาก” “สภาพศพของฮันน่าถูกเผาไหม้จนเกรียม ทางตำรวจท้องที่ปิดคดีว่าเธอถูกฆาตกรรม และเร่งปิดคดีเร็วมาก และศพของ ฮันน่าก็กลายเป็นศพไร้ญาติ ทำให้การที่จะสืบสาวไปถึงญาติพี่น้องหรือบุคคลที่เกี่ยวข้องกับเธอ เป็นไปได้ยากมาก”

จักรธน ธีรากิดากร รู้สึกเหมือนโลกถล่มลงมาตรงหน้า เมื่อคุณย่าและน้องสาวของเขาถูกส่งเข้าโรงพยาบาลด้วยอาการเป็นตายเท่ากัน เพราะน้ำมือของลูกน้องคนสนิทที่บิดาเขาชุบเลี้ยงมานานนับสิบปี กสิณ คุนาลัย! ชายหนุ่มออกตามหา คนทรยศ ที่หนีเตลิดเข้ากลีบเมฆไปอย่างไม่คิดชีวิต แต่กลับพบเพียงบุตรีผู้เป็นญาติเพียงคนเดียวของกสิณ หญิงสาวบริสุทธิ์ผุดผ่องเหมือนดอกบัวที่กสิณทิ้งไว้ให้เผชิญหน้าเขาเพียงลำพัง จักรธนตัดสินใจได้ในวินาทีนั้น หากกสิณทำลายครอบครัวของเขาได้ ทำร้ายคนที่เขารักทุกคนจนล้มตายและเจ็บปวดสาหัส เขาก็จะไม่ปล่อยลูกสาวของมันให้อยู่ดีมีสุขเหมือนกัน! “จำเอาไว้ว่าผมจะจับอากลับมาให้ได้ไม่ว่าจะต้องใช้วิธีอะไร ไม่ว่าจะเป็น หรือตาย! ส่วนลูกสาวของอาไม่ต้องห่วง... อานับวันรอได้เลยว่ายิ่งอาหนีนานแค่ไหน คือระยะเวลาที่ลูกสาวของอาต้องชดใช้แทน!!!” กชนิภา คุณาลัย ถูกชายแปลกหน้าจับมาล่ามโซ่ขังไว้โดยที่เธอไม่รู้เลยด้วยซ้ำว่าตนเองทำอะไรผิด! เธอไม่รู้จักเขา... ชายหนุ่มหล่อเหลาผู้มีดวงตาคมกริบเย็นชาดุจใบมีดอาบน้ำแข็ง ผู้มีไฟรักแผดเผารุนแรงและบีบบังคับทรมานเธอดุจดั่งเป็นทาสเชลยของเขา แม้พยายามหลบหนีเท่าไหร่ ก็ยิ่งถูกดึงรั้งสู่บ่วงเสน่หาเย้ายวนใจจนเธอมึนงงและโกรธเกลียดตัวเองที่ปล่อยตัวปล่อยใจไว้ในกำมือเขาอย่างหน้าไม่อาย ทั้งที่เขาพยายามจะขืนใจเธอ! ทั้งที่เขาเป็นคนเลวที่บีบบังคับโดยที่เธอไม่เต็มใจ! และแล้ว วันที่กชนิภาได้รับอิสระจากเล่ห์กลมารยาร้อยเล่มเกวียนที่เธองัดออกมาใช้ หญิงสาวก็ได้รู้ความจริงบางอย่าง... ความจริงที่ทำให้เธอนึกเสียใจที่หนีออกมาจากพันธนาการแสนหวาน เพราะหนทางที่รอเธออยู่เบื้องหน้านั้น คือนรกบนดินของจริง! ***หมายเหตุ*** หนังสือเล่มนี้เคยตีพิมพ์กับสำนักพิมพ์อินเลิฟในชื่อ “จำเลยสวาทล้างหนี้” ซึ่งสำนักพิมพ์เปลี่ยนชื่อให้ค่ะ เมื่อมาตีพิมพ์เองจึงใช้ชื่อเดิม แต่เนื้อหาเหมือนกันหมดนะคะ

“คุณปก! คุณปกจะทำอะไร” ทรรศิการ้องถามด้วยความตกใจ เมื่อจู่ๆ เขาก็หยิบแหวนออกมาแล้วยังจะบังคับใส่เข้าไปในนิ้วของเธอ “แหวนหมั้นไง” “แหวนหมั้น!” ธิปกไม่ตอบอะไร อาศัยจังหวะที่ทรรศิกากำลังตกใจ จัดการสวมแหวนตีตราจองไปเรียบร้อย “เธอห้ามถอดแหวนออกเด็ดขาด ทรรศิกา” เขาสั่งเสียงเข้ม ทรรศิกาเงยหน้ามองคนขู่ แล้วเอ่ยถาม “คุณปกทำแบบนี้ทำไมคะ” “ฉันอยากทำไง” “แต่นี่เป็นการบังคับนะคะ อิงจะถอด” “ทรรศิกา! ถ้าเธอถอดแหวน ฉันจะถอดเสื้อผ้าเธอ!” เสียงทุ้มห้าวขู่ทันควัน

‘เอเดรียน เฮยอน บราวน์’ FBI หนุ่ม ถูกส่งตัวมาตามหา ‘กุญแจ’ สำคัญในการไขคดีฆาตกรรมและฟอกเงินระดับชาติ ชายหนุ่มหล่อลากกกกราวกับเทพบุตรจนขาดความเชื่อมั่นในรักแท้ เพราะใครๆ ก็มองเขาแค่หน้าตา ไม่เคยมองเข้ามาลึกถึงหัวใจ กระทั่งเขาได้พบกับเธอ ‘ดาริน’ นักเขียนสาวที่มีหัวใจรักมั่นคงดั่งหินผา เขาตกหลุมรักความน่ารักไร้เดียงสาของเธออย่างถอนตัวไม่ขึ้น เขาหลงใหลริมฝีปากหอมหวาน นวลกายนุ่มนิ่มอบอุ่น เขาหลงงมงายกับการทำให้ผิวกายเธอร้อนผ่าวราวลาวา ทำให้หัวใจเธอเต้นเร่า ทำให้หลงลืมตัวตนยามเมื่อมีเขาแนบเนา อะไรก็เหมือนจะดีไปหมด หากไม่ใช่ว่าเขา ‘ปลอมตัว’ อยู่ แถมยังปลอมเป็น ‘คนรัก’ ที่เธอรอคอยมาถึงเก้าปี และเธอเชื่อสุดหัวใจว่าเขาคือชายคนนั้น! เอเดรียนจะจัดการความรักแสนร้ายอย่างไร โดยเฉพาะเมื่อ ‘กุญแจ’ ดอกสำคัญที่เขาตามหาไม่ได้อยู่ที่ไหนไกล ดารินเก็บเอาไว้โดยไม่รู้ถึงอันตรายที่กำลังกล้ำกรายชีวิตของเธอเลย! ✿❁✿✾✿❁✿✾✿ “นี่ ถามจริง” เสียงกระซิบข้างหูปนกลิ่นแอลกอฮอล์ร้อนๆ ทำให้หญิงสาวผวาเยือก ขยับหนีคนที่รุกคืบมานั่งข้างๆ บังทางออกจากโซฟาในเวลาแสนสั้นที่เธอเผลอ “ผมมีอะไรไม่ดีตรงไหนเหรอ คุณถึงดูอคติกับผมจัง” เขาทำหน้าอ้อน ตาอ้อน ในแบบที่หากเป็นสาวอื่นเห็นคงละลายลงสยบแทบเท้าผู้ชายร้ายกาจคนนี้แน่ เอเดรียนเป็นชายหนุ่มที่มีดีกว่าคำว่าผู้ชายหล่อธรรมดาไปหลายขุม เขาเปี่ยมเสน่ห์ มีแรงดึงดูด และนัยน์ตาคู่นั้นก็ราวกับจะชักจูงใครสักคนไปนรกหรือสวรรค์ก็ได้ตามที่เขาขอ! เขาเป็นทั้งเทพบุตรและซาตานได้ในคนเดียวกัน...

คนหนึ่งก็ดูรั่วๆ เพี้ยนๆ มาเจอคนดีๆ แต่กำลังจะเพี้ยนตามเธอในเร็ววัน เมื่อเจ้าสาวคนสวยนางนี้ก็ขอไปอยู่กับเขาแบบดื้อๆ +++++++++++++++++++ ปราบหาญจ้องหน้าคนบนเตียงแล้วพูดขึ้น “ผมว่าเราเลิกพูดอะไรไม่เข้าท่าดีกว่านะ” “แล้วพูดอะไรดีล่ะ ที่มันเข้าท่า” นรียาย้อนถามตาแป๋ว ด้านคนฟังก็ถึงกับถอนใจออกมาเบาๆ แล้วจ้องหน้าหญิงสาว “ตกลงว่าคุณจะไปเชียงใหม่กับผมจริงๆ ใช่ไหม” “ไปสิ ฉันอยากไป” “แล้วคุณจะไม่บอกกล่าวใครสักคนเลยหรือไง เช่นญาติพี่น้อง” เพราะเขากลัวจะโดนตำรวจแจ้งจับทีหลัง แล้วเขาก็ท่าจะบ้าเหมือนกันนั่นแหละ ที่จะพาหญิงสาวคนนี้ไปอยู่ด้วย พาไปอยู่ ทั้งที่ไม่รู้จักกัน “ฉันจำไม่ได้” นรียาตอบเสียงอ่อยๆ และไม่กล้าสบตาด้วย ปราบหาญถึงกับเครียด เขาจ้องหน้าหญิงสาวอย่างตัดสินใจ(อีกที) “ถ้าคุณจะไปกับผม คุณก็บอกชื่อมาก่อน ผมจะได้เรียกถูก” “จำไม่ได้” นรียาตอบกลับเสียงอ่อยๆ เช่นเดิม และก็ยังไม่กล้าสบตากับเขา เพราะกลัวโดนจับได้ว่ากำลังโกหก “เวรกรรม!” “แค่จำชื่อไม่ได้ถึงกับต้องเวรกรรมเลยเหรอคุณ” “ไม่เวรไม่กรรมก็ได้ แต่ผมจะตั้งชื่อให้ใหม่แล้วกัน” “ชื่ออะไรเหรอ” “ผมจะเรียกคุณว่าบุญทิ้งแล้วกัน” “ตั้งชื่อเหมือนฉันเป็นหมาโดนทิ้งเลยนะคุณ” เจ้าของเสียงทำสีหน้าไม่ค่อยพอใจกับชื่อใหม่

“คนอย่างฉันมันทุเรศ บ้ากามตรงไหน!” วิลเลียมตวาดกร้าวด้วยความไม่พอใจที่ถูกหญิงสาวตะคอกเสียงใส่ ทั้งที่เธอเป็นเพียงแค่คู่นอนที่เขากำลังติดใจก็เท่านั้น “ก็คุณมันบ้า หัวสมองคิดได้แต่เรื่องทุเรศๆ ไม่รู้ตัวบ้างหรือไง” ร่างบางโต้กลับเสียงแข็ง “งั้นเหรอ” วิลเลียมขานรับเสียงห้วน พร้อมเสียงหัวเราะครางลึกในลำคอ ไหวไหล่อย่างไม่แยแส ด้านแพรนภัสได้แต่เจ็บใจที่ต่อว่าเขาไป ก็ดูเหมือนเขาจะไม่สะทกสะท้านเลยสักนิด ริมฝีปากบางเม้มแน่นอย่างนึกโกรธที่พาตัวเองออกไปจากห้องนี้ไม่ได้เสียที ตากลมเล็กตวัดมองราวจะกินเลือดกินเนื้อ “หลีกไป!” เธอสั่งเสียงห้วน “เธอมีสิทธิ์อะไรมาสั่งคนอย่างฉัน ลืมสถานะตัวเองหรือไงฮะ!” วิลเลียมเค้นเสียงใส่ด้วยอารมณ์เดือนดาล ก่อนกระชากร่างเล็กปะทะอกกว้าง มือใหญ่ออกแรงบีบต้นแขนเรียวจนเริ่มช้ำ

สองหัวใจผูกพัน จำต้องพรากจากกันเพราะคำว่า ‘หน้าที่’ แต่แล้วคำว่า ‘รัก’ ที่ต่างมีให้กันชั่วนิรันดร์ ทำให้เธอและเขากลับมาพบกันอีกครั้ง วาสิตา เดินทางมายังประเทศอียิปต์ ดินแดนที่ต่างเชื่อกันว่าผืนทรายนั้นมีมนต์ขลัง และเธอก็เชื่อเช่นนั้น เพราะเมื่อได้ร่วมงานขุดค้นซากมัมมี่ เธอก็ได้พบกับปริศนาของเหรียญสุริยเทพที่โยงใยไปถึงเรื่องราวอียิปต์ในยุคกลาง ฮาจารี หนุ่มมหาเศรษฐีชาวอียิปต์ ซึ่งภูมิหลังเป็นนักรบผู้เก่งกล้า อีกทั้งดำรงตำแหน่งหัวหน้าเผ่าที่มีอายุยาวนานนับพันปี เขาเฝ้ารอใครบางคนกลับมาตามสัญญาที่เคยให้ไว้ แล้วก็มาเจอกับเธอ..ผู้หญิงที่รอคอยมานานแสนนาน ความรักที่มีมาตามตำนานเทพเจ้าอียิปต์จะลงเอยเช่นไร และเหรียญสุริยะจะสามารถทำลายล้างพลังความชั่วที่มีอยู่ทั่วผืนแผ่นดินทรายได้หรือไม่ พลังแห่งรักจากคนทั้งสองเท่านั้นที่จะเป็นคำตอบ

ณิชารีย์นักคอลัมนิสต์สาวไทยต้องเผชิญกับสื่อสิ่งพิมพ์ตกต่ำ ด้วยความปรารถนาจะรักษาสำนักพิมพ์ของบิดา เธอจึงเสี่ยงเดินทางไปหาข้อมูลดิบในอียิปต์ ที่นั่นหญิงสาวได้พบมัมมี่ซึ่งเป็นร่างอดีตของตัวเอง และเรื่องราวของเหรียญสุริยจันทรา เหรียญศักดิ์สิทธิ์ที่มีมนตราปราบปรามอำนาจชั่วร้ายที่แฝงอยู่ในหินศิลา ฟาโรห์เมเรเนสต้องติดอยู่ในรูป ‘คา’ วนเวียนอยู่กับมัมมี่ของตนมาสามพันกว่าปี เพราะเขาผิดคำสัญญาที่ได้ให้ไว้กับนางอันเป็นที่รัก และนั่นก็ทำให้เขาได้เห็นการกำเนิดใหม่ของนางอีกครั้ง วินาทีที่เขาได้เห็นนางในรูปลักษณ์สาวสมัยใหม่ เขาก็บอกกับตัวเองว่าจะต้องปกป้องนางจากมนต์อาถรรพ์อย่างถึงที่สุด และจะต้องทำทุกวิถีทางเพื่อให้นางต้องมนต์เสน่หาอย่างถึงที่สุดเช่นกัน เพื่อให้นางได้อยู่อียิปต์ อยู่ในความรักความคุ้มครองของเขาตลอดกาล แม้นว่าเขาจะได้เพียงมองนางในสถานะคู่ครองของอัสซาน ทายาทของเขาเท่านั้น ทะเลทรายเหมือนมีมนตร์ขลัง นั่นเพราะภายใต้ผืนทรายได้ซุกซ่อนความลึกลับไว้มากมายมานับพัน ๆ ปี และรวมทั้งความรักความผูกพันที่สองหัวใจได้ฝากฝังไว้ ให้ความรักของพวกเขามั่นคงและไม่เปลี่ยนแปลงเหมือนผืนทราย ทว่า สองหัวใจต่างภพจะมีวันบรรจบกันหรือไม่ ในเมื่อหัวใจดวงหนึ่งเป็นมนุษย์ ส่วนอีกดวงเป็นเพียงร่าง ‘คา’

คืนฝนตก มีชายแปลกหน้ามาสลบอยู่หน้าบ้าน นิสารับเขามาดูแลและเผลอมีอะไรกัน ก่อนเขาจะหายตัวไป โดยไม่รู้ว่าเธอท้อง สี่ปีต่อมา เธอได้เจอเขาอีกครั้ง แต่เขาจำเธอไม่ได้ ที่สำคัญ เขากำลังจะแต่งงาน!

นิยายเรื่องนี้หนักหวาน ไม่เน้นดราม่า เป็นเรื่องราวความรักระหว่างพี่ชายและน้องสาวต่างสายเลือด ความรักที่ก่อกำเนิดขึ้นในรูปแบบที่บริสุทธิ์จะหวานจะฟินขนาดไหน ต้องติดตาม...

“คุณจะทำอะไร” นิธารากระซิบถาม พลางสะบัดมือออกจากมือหนา คลินท์ยิ้มมุมปากแล้วโน้มหน้าลงมาปากหยักแตะแก้มนุ่ม แล้วผละออกมองไปยังคู่หมั้นของอดีตคนรัก “คุณคลินท์!” คนถูกขโมยหอมขานเรียกด้วยความตกใจ “ผัวเก่าขอจูบแค่นี้ไม่ได้หรือไง หรือว่าเก็บเอาไว้ให้คู่หมั้น แต่คุณอย่าลืมบอกคู่หมั้นของคุณด้วยล่ะว่าพรหมจรรย์ที่หมอนั่นอยากได้ มันไม่มีเหลือแล้ว” พูดจบคลินท์ก็ยิ้มใส่ดวงตาคู่หวานที่เบิกโตจนแทบถลนออกมานอกเบ้า “คุณ...” ริมฝีปากอิ่มสั่นระริกจนปัญญาจะหาคำมาตอบโต้เขา “ไม่กล้าบอก เพราะกลัวคู่หมั้นจะรับไม่ได้หรือไง แต่ผมมาคิดๆ ดูแล้วระหว่างที่คุณหอบเงินของคุณย่าผมหนีกลับมา ผมว่าคุณคงเอาเงินจำนวนนั้นไปทำให้พรหมจรรย์ของคุณกลับมาแล้วมั้ง ถ้าทำก็ดี คู่หมั้นของคุณจะได้ดีใจ” คลินท์บอกด้วยเสียงยียวน

เขารักเธอหมดหัวใจ แต่มันยากเกินไปที่จะบอกกับเธอตรงๆ เขาทำในสิ่งที่ตรงข้ามกับความรู้สึก จนเธอเองสับสนว่าเขารู้สึกอย่างไรกันแน่ และทุกอย่างก็ยากมากยิ่งขึ้น เมื่อมีชายอีกคน กลับเข้ามาในชีวิตของเธอ

เมื่อเจ้านายของพี่ชาย กลายเป็นเจ้าหนี้ที่ทำให้เธอปวดหัวไปตลอดชีวิต

“คุณจะทำอะไร” เอ่ยถามหน้าตื่นตระหนกราวกระต่ายน้อยถูกนายพรานล่า สองมือเล็กก็ยกขึ้นดันบนอกกว้างเอาไว้ เมื่อเขาขยับเข้ามาชิด ภานุภัทรเมื่อเห็นอาการต่อต้านแล้วก็ยิ้มร้าย กระชับมือที่ยึดท่อนแขนกลมกลึงให้แน่นขึ้น แน่นจนกระดูกแทบหัก “ทำให้เธอไม่กล้าไปเป็นเมียพ่อฉันไง” “ฉันไม่เคยคิดจะทำอะไรแบบนั้นกับพ่อของคุณ จริงๆ นะคุณ ถ้าคุณไม่เชื่อ ก็พาฉันไปสาบานที่ไหนก็ได้ ฉันยอมไปหมด” กิ่งเพชรร้องบอกลิ้นแทบพันกัน เพราะเวลานี้เธอแทบจะสู้แรงของเขาไม่ได้อยู่แล้ว ภานุภัทรชะงัก คลายมือ ขยับกายออกห่างเล็กน้อย แล้วมองสำรวจหญิงสาว ก่อนจะหยุดสายตาที่ดวงหน้าเนียนใส “คุณพาฉันไปสาบานที่ไหนก็ได้” เสียงสั่นๆ พูดขึ้นเมื่อเขานิ่งไป “อยากให้ฉันเชื่อเธองั้นเหรอ” กิ่งเพชรหยักหน้ารัวๆ แทนคำพูด ขณะที่ภานุภัทรก็เหยียดยิ้มมุมปาก “ไม่ต้องเสียเวลาไปสาบานที่ไหนหรอก” “คุณเชื่อฉันแล้วใช่ไหม” กิ่งเพชรเอ่ยถามอย่างมีความหวังว่าจะได้ไปจากที่นี่ ภานุภัทรส่ายหน้าอย่าช้าๆ แทนคำตอบ เขายิ้มอยู่ครู่หนึ่งก่อนพูดออกไป “มาเป็นนางบำเรอของฉัน แล้วฉันจะเชื่อคำพูดของเธอ”

อลัน ซาวันเดอร์ (พี่อลัน) ปัจจุบัน อายุยี่สิบเจ็ดปี ลูกครึ่งไทย-อเมริกัน ที่ต้องพลัดพรากจากพ่อแม่ ไปอยู่และเติบโตที่ประเทศไทย โดยมีพ่อและแม่ทูนหัวเลี้ยงดูอบรมสั่งสอนจนถึงอายุสิบห้า แต่ตอนที่อลันอายุได้เจ็ดขวบพ่อและแม่ทูนหัวที่เลี้ยงดูเขามา ได้ให้กำเนิดบุตรสาว ผู้ซึ่งที่จะมาครอบครองหัวใจของเขาอย่างไม่มีเงื่อนไข ปิ่นมุก อัครถาวรกุล (หนูมุก) ปัจจุบัน อายุยี่สิบปี ที่เกิดมาท่ามกลางความรักของคนรอบข้าง และรวมถึงผู้ที่จะมาเป็นเจ้าของหัวใจ ‘พี่อลัน’ ชายเพียงคนเดียวที่เธอต้องรักเขาอย่างไม่มีเงื่อนไข เมื่อลมหายใจแรกของเธอที่เกิดขึ้นนั้นมาพร้อมกับภาระที่ยิ่งใหญ่ เมื่อเธอต้องเป็นสะใภ้ใหญ่ของตระกูลซาวันเดอร์ หนูมุกจึงถูกเลี้ยงดูให้พร้อมกับหน้าที่ตำแหน่ง ‘เมีย’ ของพี่ชายท้องชนกัน ที่เขาไม่ใช่เป็นเพียง อลัน ซาวันเดอร์ แต่เขาคือ ‘ลูกไม้’มาเฟีย ที่มีเลือดส่วนนี้ไหลเวียนเป็นส่วนใหญ่ในร่างกาย ‘ให้ตายเถอะ!!!’ คำนี้ต้องเกิดขึ้นกับอลันแทบทุกวัน เมื่อเขาคิดว่าถึงเวลาแล้วที่เขาต้องรับเจ้าสาวตัวจริงของเขามาดูแลต่อจากพ่อแม่ เพื่อรอเวลาที่เหมาะสมที่เขาจะมอบตำแหน่ง ‘เมีย’ ที่ถูกต้องตามกฎหมายให้กับเธอ แต่เมื่อเธอทั้งแสบ ทั้งดื้อ และรักเขามากมายจนทำให้เขาต้องกระทำบางอย่างเพื่อปกป้องเธอจากภัยร้ายที่ครอบครัวเขาต้องพบเจอ ‘ให้ตายเถอะ!!!’ เขาเกลียดตัวเองที่ต้องทำให้ ‘หนูมุก’ เสียน้ำตาครั้งแล้วครั้งเล่า เขาจึงต้องชดเชยให้กับเธอด้วยการมอบตัวเองให้ตกเป็นของเธอครั้งแล้วครั้งเล่า เพื่อฆ่าเวลารอคอยวันที่เธอจะเข้ามารับตำแหน่ง ‘ภรรยา’ ในอีกหนึ่งปีข้างหน้า “ถือซะว่าพี่เป็นสินค้า...ที่เต็มใจให้หนูมุกได้ทดลองใช้ได้ตามใจ...ครับ” SET : Romance Of Mafia เรื่องราวต่อเนื่องกันมา.... ลำดับที่ 1 ; จังหวะรักมาเฟีย [ Mafia’s Rhythms Of Love ] ลำดับที่ 2 ; มาเฟีย​'จ้าว'ชีวิต [ Mafia’s King ] ลำดับที่ 3 ; 'ลูกไม้'มาเฟีย [ Heir Of Mafia ] ลำดับที่ 4 ; นางฟ้ามาเฟีย [ Mafia’s Fairy ] ลำดับที่ 5 ; จอมใจมาเฟีย [ Mafia’s Beloved ]

“สวัสดีครับ” เภสัชกรวัยกลางคนที่ประจำเค้าเตอร์ขายยาทักทายลูกค้าทั้งสอง “ผมต้องการยาคุมกำเนิด” อดัมแจ้งสิ่งที่ต้องการโดยทันที น้ำฟ้าหันไปมองคนข้างกายที่ยังกุมมือเธอด้วยดวงตาที่เบิกกว้างจนดวงตาสีน้ำตาลเข้มแทบจะหลุดออกจากเบ้าตา “ครับ” เภสัชกรขานรับพร้อมกับหันหลังหยิบสิ่งที่ลูกค้าตรงหน้าต้องการ ด้วยแววตาที่เรียบเฉย “คุณครับ...คุณคิดว่าเธอคนนี้ควรใช้เวลากับผมเพียงแค่ยี่สิบเอ็ดหรือแค่ยี่สิบแปดวันเท่านั้นเหรอครับ” คำพูดของอดัมสร้างความฉงนไม่เข้าใจให้กับเภสัชกรตรงหน้าอย่างมาก “เอ่อ...ขอโทษครับ...ผมไม่เข้าใจ” “ก็เธอคนนี้...คนที่ยืนอยู่ข้างๆผม...เธอเข้าใจว่าผมจะให้เธออยู่กับผมเพียงแค่ปริมาณยาคุมกำเนิดที่ผมให้เธอกิน” อดัมพูดต่อโดยที่สายตาของเขายังคงจ้องอยู่ที่เภสัชกรเท่านั้น แต่กลับเป็นเภสัชกรที่ย้ายสายตามามองคนที่ถูกกล่าวถึง และตอนนี้เภสัชกรก็เห็นใบหน้าเธอซับสีเลือดอย่างเห็นได้ชัดมากขึ้นเมื่อได้ยินประโยคคำพูดของคนข้างๆเธอ “เข้าใจแล้วครับ...ทั้งร้านผมมียาตัวนี้อยู่น่าจะหนึ่งลังและในหนึ่งลังนั้นมีอยู่สี่ร้อยกล่องครับ...คุณจะเหมาหมดเลยมั้ยครับ” เภสัชกรวัยกลางคนที่ผ่านร้อนผ่านหนาวมามากกว่าชายตรงหน้าหลายปีนัก

เมื่อเรื่องร้ายกำลังจะเกิดขึ้นกับชีวิต ทำให้เธอตัดสินใจละทิ้งศักดิ์ศรีที่กินก็ไม่ได้ รักษาชีวิตไว้ก็ไม่ได้ บากหน้าไปเสนอตัวเป็นเมียนายหัวหนุ่ม เพื่อหวังให้เขาช่วยปกป้องเธอให้พ้นภัย +++++++++++++++++++ “ปาสิตา!!” เสียงห้วนกระด้างที่ร้องเรียกนั่นทำให้ใจของปาสิตาหล่นไปอยู่ตาตุ่ม แข้งขาที่สั่นอยู่แล้วก็ยิ่งสั่นเข้าไปใหญ่ “บัว บัวกำลังไปค่ะ” ปาสิตาก้าวขาสั่นๆ ของตัวไปตามขั้นบันได กว่าจะผ่านขึ้นมาได้แต่ละขั้น ก็ชั่งใช้เวลายาวนานมากๆ สำหรับนายหัวหนุ่ม ที่ตอนนี้เปิดประตูอ้าซ่ารออยู่ “ถ้ามาแล้ว ก็เข้ามาเร็วๆ” คนพูดยื่นหันหลังให้ประตู หน้าแดงจัดเมื่อถูกไฟราคะครอบงำมากขึ้นเรื่อยๆ แต่คนจะช่วยดับไฟกลับชักช้าไม่ทันใจเอาซะเลย “มาแล้วค่ะ” ปาสิตาส่งเสียงบอก แต่ตัวยังเดินไม่ถึงประตูห้องที่เปิดอ้าซ่าเลย เพราะขามันสั่นจนแทบก้าวไม่ได้ แล้วที่สั่นก็เพราะคำว่าดูตัวของเขา เขาจะดูประมาณไหน ‘คงไม่ถึงขนาดแก้ผ้าหรอกนะ’ “ปาสิตา! เธอเข้ามาหรือยัง ถ้ามาแล้วก็ปิดประตูด้วย” นายหัวหนุ่มเอ่ยเตือนอีกครั้ง แล้วหันมาทางลูกหนี้สาว ร่างกายที่ไร้เสื้อผ้าปกปิดจึงอวดสายตาคู่สวย “นายหัว!!” ปาสิตาหน้าแดงจัด เมื่อสายตาปะทะกับบางอย่างที่ตั้งโด่ เธออยากหนีไปให้พ้นๆ ห้องนี้ แต่สองเท้ากลับไม่ขยับสักนิด ราวกับโดนใครมาดึงเอาไว้ “ปาสิตา เธออย่าเอาเปรียบ รีบถอดเสื้อผ้าออก จะได้ดูตัวกัน” นายหัวหนุ่มบอกเสียงแหบพร่า เขาต้องการร่างกายลูกหนี้สาว!

คิดจะจับเขาเป็นผัว มันไม่ง่ายขนาดนั้น! (รามิล หนุ่มหล่อจากเมืองกรุง) คิดว่าฉันอยากได้คุณเป็นผัวนักหรือไง! (ปาริมา สาวบ้านป่าจากหมู่บ้านดาวคะนึง) +++++++++ “คุณหายไปไหนมา” พอเจอหน้าคู่หมั้นสาวแล้วรามิลก็ยิงคำถามใส่ไปทันที “ฉันก็ทำงานอยู่ในบ้านนี่แหละ แล้วคุณมีอะไรเหรอคะ หรือว่าหิว ถ้าหิวก็กินได้เลย ฉันเตรียมข้าวปลาไว้ให้แล้ว วางอยู่บนโต๊ะ” ปาริมาชี้ไปที่โต๊ะเล็กๆ ริมหน้าต่างที่เธอได้จัดเตรียมข้าวปลาไว้ให้ “ตกลงบ้านคุณมีห้องน้ำหรือเปล่า” รามิลถามกลับเสียงแข็ง เพราะตอนนี้เขาต้องการเข้าห้องน้ำมากกว่า ด้านปาริมาก็ชี้ไปหลังบ้านที่เมื่อคืนรามิลคิดว่าเป็นห้องเก็บของ “นั่นไง คุณเดินไปสิ รับรองได้ว่าห้องน้ำสะอาด” “ไหนเมื่อคืนคุณบอกไม่มีห้องน้ำ” รามิลจ้องหน้าอย่างเอาเรื่อง “ก็ตอนนี้มีแล้ว!” “แสดงว่าเมื่อคืนคุณจงใจออกมาอาบน้ำยั่วผมใช่ไหม” รามิลเดินเข้าไปหาเจ้าของบ้าน ที่ตอนนี้ปาริมาเริ่มไม่ไว้ใจคู่หมั้น ‘ปล้ำ’ คำนี้ผุดขึ้นมาในหัวทันทีทันใด “ใช่ไหม” รามิลถามย้ำและเดินเข้าไปหาคู่หมั้นสาวอย่างเอาเรื่อง “คุณรามิล! คุณอย่าคิดทำอะไรฉันเด็ดขาด ถ้าคุณยังอยากมีชีวิต” ปาริมาหันไปคว้ามีดที่เธอชอบเหน็บไว้ตามที่ต่างๆ ของบ้านออกมาขู่ “เล่นมีดเลยเหรอคุณ” รามิลมองมีดในมือของหญิงสาว มันเงาวับสะท้อนตาเลยแหละ “ก็ถ้าคุณไม่อยากโดนฉันฟันคอขาด ก็ถอยไปห่างๆ ฉัน เพราะคนอย่างฉันขอสู้ตาย ดีกว่าโดนข่มขืน!” ปาริมาตอบกลับเสียงแข็ง ตาคู่สวยก็กร้าวพร้อมสู้ตายอย่างที่พูด “เฮ้ย!”

“ที่รัก! ถ้าคุณยังดื้อ ผมจะ...” การันต์หยุดพูดแค่นั้นแล้วก็มียิ้มมุมปาก “จะ...จะอะไรของคุณ พูดให้ดีๆ นะ” อภิสราย้อนถามเสียงตะกุกตะกัก พร้อมกับถอยหนีเขาไปทีละก้าว...ทีละก้าว ส่วนอีกคนก็เดินไล่ต้อน “จะอะไรดีล่ะ” การันต์ตอบกลับแล้วยิ้มชอบใจกับท่าทางตื่นกลัวของอดีตคนรัก “แต่ผมว่าคุณลองนึกให้ดี ว่าเวลาที่ผู้หญิงกับผู้ชายอยู่ด้วยกันสองต่อสอง เขาจะทำอะไรกัน” “คุณการันต์ คุณอย่ามาทำบ้าๆ นะ” คนถูกไล่ต้อนปรามเสียงสั่นๆ “อย่าอะไรเหรอที่รัก” เสียงทุ้มย้อมถามหน้าตากรุ้มกริ่ม “ก็อย่าทำในสิ่งที่คุณคิดตอนนี้น่ะสิ แล้วก็ถอยไปห่างๆ ฉันได้แล้ว” “แล้วคุณรู้เหรอว่าผมคิดจะทำอะไร” การันต์ยังไม่เลิกคุกคามทั้งจากวาจาและสายตา จนตอนนี้อภิสราขวัญหนีดีฝ่อไปหมดแล้ว “ผู้ชายอย่างคุณจะคิดอะไรได้ล่ะ นอกจากเรื่องนั้น!” “เรื่องนั้น เรื่องไหนล่ะที่รัก” การันต์แกล้งทำใสซื่อได้น่าโดนข่วนนัก ดวงตากลมสวยจึงจ้องมองอย่างหมายมั่น อยากจะข่วนหน้าให้เลือดอาบ แต่คงได้แค่คิด! “เลิกพูดบ้าๆ แล้วถอยไปห่างๆ ฉัน” เสียงหวานเอ่ยสั่ง “ดูคุณหวงตัวจัง แต่คง...” การันต์พูดค้างไว้แล้วใช้สายตาสำรวจร่างบางตั้งแต่หัวจรดเท้า แล้วมาหยุดประสานสายตากับดวงตาคู่สวย “แต่คงยอมให้ว่าที่สามีทำอะไรไปถึงไหนๆ แล้ว” “หยาบคาย!” “ผมหรือหยาบคาย” “ก็คุณนั่นแหละที่หยาบคาย แล้วอย่ามาดูถูกฉันอีก เพราะคนอย่างฉันไม่ใช่ผู้หญิงง่ายๆ อย่างที่คุณเคยพบเจอ” ใบหน้าของอภิสราแดงก่ำ ไม่ใช่อาย แต่โกรธที่เขาพูดดูถูกเธอ “พูดแบบนี้แสดงว่าคุณยังบริสุทธิ์” “ฉันจะบริสุทธิ์หรือไม่บริสุทธิ์มันก็ไม่เกี่ยวอะไรกับคุณ”

“ปล่อยฉันไปเถอะ อย่าทำอะไรฉันเลย” หญิงสาวขอร้องตัวสั่นงันงก “ตัวเธอหอมดีจริงๆ ปางสิริน” คนที่ร้างราเรื่องบนเตียงมานานเพ้อออกมาด้วยเสียงแหบพร่า ขยับเบียดร่างกายชิดกับร่างหอมกรุ่น “อย่าทำอะไรฉันเลย” “ฉันไม่ทำก็ได้ แต่เธอจะโดนลูกน้องของฉันทำแทน” ปากหยักร้ายกระตุกยิ้ม เมื่อเห็นหน้าสวยๆ ซีดเผือด “ว่าไง โดนฉันเอาคนเดียว หรือจะโดนลูกน้องฉันเรียงคิว” ทางเลือกไม่มีเลยสำหรับปางสิริน เธอก้มหน้า น้ำตาคลอเบ้า ใจสั่นระรัวอย่างหวาดกลัว และอยากรู้ว่าผู้ชายคนนี้จับเธอมาทำแบบนี้เพื่ออะไร เธอทำอะไรผิด? “ว่าไง” “ฉัน...ฉันทำผิดอะไร” “เธอไม่มีสิทธิ์ถาม ปางสิริน เลือกมาว่าจะโดนฉันเอา หรือโดนลูกน้องฉันเอา” “ฉัน...” น้ำตาของปางสิรินร่วงหล่นราวกับสายฝน “ฉัน...ฉันเลือกแก” บอกออกไปด้วยเสียงสั่นเครือ “พูดอีกที” “ฉันเลือกคุณ” อึดใจต่อมาร่างของเธอก็ถูกพามายังเตียง คนเลวจับให้เธอนั่งลงบนเตียง แล้วเขาก็เดินมาหยุดตรงหน้า ปางสิรินก้มหน้านิ่ง น้ำตาคลอเบ้า “ถอดเสื้อผ้า” “ฉัน...ฉันไม่ได้ใส่อะไร” “หมายถึงเสื้อผ้าผม” “ก็ถอดเองสิ” เพราะเธอตอนนี้ใช้มือปิดร่างกายเอาไว้อยู่ แม้จะปิดได้ไม่มากก็เถอะ แต่ก็ดีกว่าเปิดโล่งให้คนชั่วเห็นทุกสัดส่วน เธอเหลียวมองไปที่ประตูอย่างมีความหวังว่าจะหนีออกไปก่อนจะถูกย่ำยี “ถ้าเธอก้าวพ้นห้องนี้ไป คงไม่ต้องบอกนะว่าจะโดนอะไร” เสียงพร่าข่มขู่ แล้วเริ่มปลดเสื้อผ้าของตัวเองออก ไม่นานเสื้อเชิ้ตก็ถูกโยนทิ้งอย่างไม่ไยดี มือใหญ่เลื่อนมาปลดกระดุมกางเกงยีนแล้วตามด้วยซิป เสียงรูดซิปนั่นทำให้หัวใจของคนบางคนเต้นกระหน่ำ

“ฉันไม่แต่ง....ว้าย!” หญิงสาวร้องเสียงหลงเมื่อมือใหญ่เอื้อมมากระชากตัวเธอทีเดียวก็ลอยเข้าไปปะทะกับอกกว้าง “ถ้าไม่อยากแต่ง แล้วไปเสนอตัวอยากแต่งงานกับคุณพิมพ์พรรณทำไม คุณก็รู้ว่าผู้ใหญ่ทั้งสองฝ่ายได้หมั้นหมายผมไว้กับใคร!” เสียงห้าวห้วนเอ่ยถาม “ฉันเปล่าทำนะ” “คุณนี่...โกหกเก่งจริงๆ” “ฉันไปโกหกคุณตอนไหน” “นอกจากโกหกเก่งแล้ว ยังตีหน้าซื่อได้แนบเนียนอีกด้วย” ชายหนุ่มแค่นยิ้มใส่ “คุณเป็นบ้าหรือเปล่า ถึงได้มาตัดสินว่าฉันเป็นแบบนั้นแบบนี้ ทั้งที่คุณไม่เคยรู้จักฉันมาก่อน ปล่อยฉันนะ! ปล่อย!” ธาวิตาดิ้นรนให้หลุดจากพันธนาการที่ยึดแน่นของเขา “ไม่รู้จัก แต่ก็ใช่ว่าผมจะไม่รู้ว่าคุณเป็นคนยังไง” “แต่ฉันเชื่อว่าคุณรู้มาผิดแน่ๆ” “ฮึ!” ชนวีร์บีบแขนเล็กแน่นขึ้น “ปล่อยฉันนะ” “เสนอตัวอยากแต่งงานเอง แล้วจะมาร้องให้ปล่อยทำไม แต่ผมบอกไว้เลยว่าก่อนที่เราสองคนจะแต่งงานกัน ผมต้องได้พิสูจน์ว่าคุณเก่งเรื่องบนเตียง!

‘ฉันไม่รู้ว่าโลกนี้มันจะกลมแค่ไหน แต่อย่าให้ฉันเจอเธออีก... เพราะงั้นฉันจะไม่ปล่อยเธอไปแน่’