สหายข้า... เจ้าเป็นใคร!
สหายข้า... เจ้าเป็นใคร!
ลี่ลี่
  • วรรณกรรมผู้ใหญ่
“หลายปีก่อนตอนนั้น... เจ้าถูกเจ้าลูกตะพาบจู้ข่งจับเปลือยคิดจะนำเจ้าถ่วงทะเล เป็นข้าที่ช่วยเจ้าไว้ ดังนั้น... ร่างกายของเขาข้าล้วนเห็นหมดแล้ว เจ้าคงไม่รู้ลึกซึ้งเรื่องราวระหว่างหญิงชาย ดังนั้นจีจีก็นอนนิ่งๆ ทุกสิ่งอย่างข้าจะจัดการเอง” จู้จีได้ยินเช่นนี้ใบหน้าก็กระตุกเกร็งมือหนาบีบแก้มนางด้วยความมันเขี้ยว บีบบี้ไปมาจนยืดย้วย เอ่ยเสียงเข้มออกมา “ข่มขู่หรือ ข้าทุบเจ้าให้สลบดีหรือไม่ จะได้ไม่ต้องมานั่งอดทนอดกลั้นข่มอารมณ์เช่นนี้” เอินอวี๋สะบัดหน้าหนีนิ้วของเขาที่กำลังบีบแก้มนางอย่างดุดัน สองมือพยายามดึงสายรัดเอวของเขาออกพยายามอยู่นานจนเล็บแทบหักก็ไม่สามารถทำให้สายรัดเอวของเขาคลายออกแม้แต่น้อย จนทำให้เอินอวี๋เริ่มหมดความอดทน “ได้! ในเมื่อข้าถอดเสื้อเจ้าไม่ได้ เช่นนั้นข้าจะถอดเสื้อของข้าออกเอง!” เอินอวี๋เอ่ยออกมา แม้ดวงตาจะพร่ามัวและเลือนรางแต่กลับสามารถแก้สายรัดเอวออกอย่างรวดเร็ว แก้สายรัดเอวเสร็จก่อนที่จะเอ่ยออกมาเสียอีก พลางดึงสาบอาภรณ์ของตนออกอย่างรวดเร็วจนทำให้จู้จีนั้นไม่ทันห้ามปรามและไม่ทันขัดขวาง แต่กลับต้องนิ่งค้างมองผิวพรรณที่เผยเร้นออกมา กลืนน้ำลายลงคอด้วยความยากลำบาก ผิวนางไม่ได้ขาวเช่นหิมะแต่ก็ไม่ได้ทำให้ความงดงามนางลดลงแต่กลับยิ่งทำให้นางนั้นดูโดดเด่นกว่าสตรีคนใดในสายตาของตน จู้จีเบือนหน้าหนีด้วยความขัดเขินอีกทั้งยังเผลอเลียริมฝีปากที่แห้งผากของตนโดยไม่รู้ตัว แม้ใบหน้าจะดูนิ่งเฉยแต่ใบหูของเขากลับแดงก่ำ เอ่ยปรามเสียงสั่น “ขะ... ข้าไม่... วะ... หวั่นไหวหรอกอวี๋เอ๋อร์ อะแฮ่ม... คะ... ความพยายาม ขะ... ของเจ้า สูญ...” จู้จีเอ่ยไม่ทันจบก็ต้องออกอ้าปากค้างเมื่อตนเห็นเอี๊ยมตัวน้อยที่ควรจะอยู่บนตัวนางปรากฏขึ้นเต็มๆ ตา พยายามฝืนดวงตาไม่ให้หันกลับไปมองนาง แต่สุดท้ายแล้วก็ต้องพ่ายแพ้เหลือบมองใบหน้าเล็กๆ ที่ยามนี้กำลังยิ้มกว้างจนตาหยี อีกทั้งยังยิ้มแย้มกว้างจนเห็นฟันขาวราวไข่มุกครบทุกซี่ เอินอวี๋ชูเอี๊ยมตัวน้อยขึ้นสูงเหนือศีรษะของเขาพลางปล่อยมือออกจนทำให้เอี๊ยมตัวน้อยนั้นแปะแหมะอยู่บนหัวของเขา มองจู้จีที่อ้าปากค้างจนทำให้สายเอี๊ยมที่ห้อยย้อยแทบเข้าไปอยู่ในปาก นางที่เห็นใบหน้าลางๆ ของเขาหันมองมาก็คว้าจับฝ่ามือของเขามาแปะไว้ที่หน้าอกตนเต็มๆ แรง ยิ่งเห็นว่าเขาไม่ขัดขืนอีกทั้งยังไม่เอ่ยวาจาก็ยิ่งทำให้นางได้ใจ มือบางขยับควบคุมให้ฝ่ามือของเขานั้นขย้ำที่อกอิ่มไปมา “เจ้า... ยั่วยวนข้า” ------------------------------ นิยายอิโรติกร้อนแรงและเป็นคู่เดี่ยวจ้าา
ทัณฑ์มธุรส
ทัณฑ์มธุรส
ไป๋ลู่
  • วรรณกรรมผู้ใหญ่
จูจื่ออิงในสายตาของจ้าวชิงหลงเคยเป็นเด็กดี ทว่าผ่านไปไม่กี่ปีนางก็ทำให้พี่ชายร่วมสาบานของจ้าวชิงหลงตาย ยอมกลายเป็นสตรีอำมหิตด้วยเหตุผลบางอย่าง เมื่อเขารู้เหตุผลของนางแล้ว จ้าวชิงหลงก็เกิดโทสะอย่างมาก จึงจับจูจื่ออิงมาลงทัณฑ์ให้สาสมกับความผิดที่ก่อไว้ แต่บทลงโทษที่นางได้กลับเป็นเรื่องที่คาดไม่ถึง เนื้อหาบางส่วน “คุณชายจ้าวตอบมาสิ ท่านต้องการให้ข้าทำอย่างไร ท่านถึงจะปล่อยข้าไป...” นางทำทีคล้ายจะพูดอะไรบางอย่าง ระหว่างที่ทั่วร่างกำลังปั่นป่วนราวคลื่นลมร้อนจากเปลวไฟโหมปะทุอย่างฉับพลันอยู่หลายระลอก คำห้ามปรามที่เรียบเรียงมามากมายกลับเลือนหายไปจนหมด เมื่อครู่นี้จะพูดคำใดกัน ไฉนถึงลืมราวกับเสียสติไปเช่นนี้ “อยากรู้หรือ ข้าเคยพูดเป็นนัยๆ เอาไว้ก่อนหน้านี้แล้วมิใช่หรือ ข้าจะให้เจ้าพลีกาย ยกความบริสุทธิ์ที่ถนอมเพื่อหลี่ซู่เฟิงมาตลอดชีวิตให้ข้าแทนอย่างไรเล่า เดิมทีจะให้ข้าเอาชีวิตของเจ้า แต่มาคิดอีกที เจ้าตายไปจะสนุกอันใดเล่า บทลงโทษคนที่กล้าทำคนตายโดยไม่รู้สึกรู้สาเช่นนี้ มันไม่ได้ง่ายดายเพียงแค่ตายแล้วเรื่องก็จบหรอกนะ” เขาเอ่ยด้วยเสียงเสียดสีทิ้งท้ายด้วยคำใช้อำนาจ “อีกทั้งตลอดทั้งวันนี้เจ้ายั่วโทสะข้าไปไม่น้อย อารมณ์ไม่ค่อยดีเท่าไร โมโหเจ้าเสียจนอยากลงโทษทัณฑ์เสียมากกว่า เช่นนั้นก็คิดเสียว่านี่คือโทษทัณฑ์จากข้า ลองทำให้ข้าอารมณ์ดีหน่อยเป็นไร”
เด็กเสี่ยแสน
เด็กเสี่ยแสน
พระพายร่ายรัก
  • วรรณกรรมผู้ใหญ่
“ไปวิ่งออกกำลังกายหรือไปส่องสาวกันแน่” คุณป้าวลัยถามทันทีเมื่อเห็นหน้าหลานชายเดินมาตามถนนกำลังจะเข้าบ้าน “ทั้งสองอย่างครับ” ปรมะว่ายิ้มๆ ทำให้ผู้เป็นป้าใจรุ่มๆ กลัวหลานชายที่จองคานทองมานานหลายปี จะไปคว้าผู้หญิงไม่ดีมาทำเมีย “อย่ามีอีหนูให้มากนักเลย รีบหาเมียดีๆ ให้ป้าสักคน อยากอุ้มหลานเต็มแก่แล้ว” “ก็ยังหาที่ถูกใจไม่ได้สักคนนี่ครับ” “ไม่เชื่อหรอก วันๆ ดีแต่ไปตอกเสาเข็มคนโน้นคนนี้ ระวังเถอะเกิดไอ้นั่นของแกมันใช้การไม่ได้จะอดมีลูก” “หัวเข็มของผมมันทนทาน แรดเรียกพี่” คนแก่ค้อนขวับเหมือนยังสาวๆ “เออ...ไว้จะคอยดูว่าจะจริงหรือโม้”
สามีรีเทิร์น
สามีรีเทิร์น
มายา
  • วรรณกรรมผู้ใหญ่
“จะไปไหน เรามีเรื่องต้องคุยกัน” “แต่มิ้นไม่มี ปล่อยค่ะ มิ้นจะกลับไปทำงาน” หญิงสาวพยายามบิดข้อมือให้หลุดพ้นจากการบีบรัดของมือใหญ่ แต่ก็ไม่สำเร็จยิ่งเธอขัดขืนมือนั้นก็ยิ่งรัดแน่นจนรู้สึกเจ็บ “อย่าหวังว่าจะได้กลับ ถ้าวันนี้เรายังคุยกันไม่รู้เรื่อง” บอกแล้วก็เหวี่ยงร่างบางให้กลับไปนั่งที่โซฟาเหมือนเดิม “เรามีเรื่องต้องคุยกันด้วยเหรอคะ” มินรญาถามแล้วยิ้มเยาะ คำพูดเมื่อวันนั้นยังทิ่งแทงใจจนวันนี้ แม้จะบอกตัวเองว่าอย่าใส่ใจ แต่สุดท้ายก็ทำไม่ได้ จนกลายเป็นประชดด้วยการยอมคบกับภูมิน “คบกับไอ้หมอนั่นเมื่อไหร่” คูเปอร์ที่ยืนอยู่หันมาถามเสียงเข้ม และเมื่อหญิงสาวยังเงียบ ชายหนุ่มเลยตะคอกใส่อีกครั้ง “ตอบ!" “สามวันที่แล้ว” มินรญาที่เริ่มจะกลัวใจของคนตรงหน้ารีบตอบทันที บอกตรงๆ สมัยก่อนตั้งแต่คบกันมาเธอไม่เคยเห็นชายหนุ่มในโหมดนี้เลยสักครั้ง ทั้งสีหน้าและน้ำเสียงดูน่ากลัวจนน่าวิ่งหนี “คบกันแค่สามวันแต่มันกล้าขอแต่งงานมันหมายความว่าไง” คูเปอร์ถามเสียงลอดไรฟัน พร้อมกับโน้มตัวเอาแขนทั้งสองข้างไปค้ำที่พนักโซฟา เลยกลายเป็นว่าตอนนี้มินรญาได้โดยกักตัวเอาไว้แล้ว “แล้วพี่คู้ปจะสนใจไปทำไมคะ ในเมื่อเราไม่ได้เป็นอะไรกัน” มินรญาเน้นเสียงหนักในท้ายประโยคอย่างต้องการย้ำสถานะของตัวเอง “เวลาเปลี่ยนคนเราก็เปลี่ยน” คูเปอร์มองหญิงสาวตรงหน้าด้วยสายตาหยามเหยียด ไม่เท่านั้นมันยังตามมาด้วยคำพูดที่เสียดแทงใจ “แม้แต่คนที่นอนด้วยกันกี่ครั้งต่อกี่ครั้งมาแล้วยังพูดออกมาได้ว่าไม่ได้เป็นอะไรกัน” “มิ้นไม่เคยเปลี่ยน มีแต่พี่นั่นแหละที่เปลี่ยน มิ้นผิดเหรอที่พยายามจะไม่สนใจคนที่ไม่เคยคิดอะไรกับตัวเองมากกว่าคนรู้จัก แม้จะนอนด้วยกันหลายต่อหลายครั้ง” มินรญาตะโกนใส่หน้ารัวเป็นพร้อมกับผลักอกอีกฝ่ายอย่างฉุนเฉียว “แล้วทำไมต้องแต่งงานกับมันด้วย” “มิ้นจะได้ออกไปจากชีวิตคนใจร้ายอย่างพี่ไงคะ ลืมให้หมดลืมทุกสิ่งทุกอย่าง ลืมแม้กระทั่งว่ารักผู้ชายใจร้ายอย่างพี่...อุ๊บ...” เสียงตะคอกเมื่อครู่ถึงกลืนหายลงไปในลำคอ เมื่อชายหนุ่มฉกวูบเปิดปากด้วยปาก และมันก็เป็นวิธีที่ได้ผลมากเลยทีเดียว เมื่อทั้งสองคนต่างรู้สึกว่าอาการฉุนเฉียวรุนแรงเมื่อครู่ค่อยๆ จากหายและมันก็ค่อยๆ แปรเปลี่ยนเป็นความวาบหวามทราบซ่านรัญจวนใจ “อย่าคิดแม้แต่จะออกไปจากชีวิตพี่” คูเปอร์บอกเสียงนุ่มทุ้มกว่าเดิมพลางประคองใบหน้านวลที่แดงปลั่ง ก่อนจะเอียงหน้าก้มลงไปบดจูบกัดเม้มริมฝีปากอิ่มนั้นอีกครั้ง คราวนี้อารมณ์กรุ่นโกรธได้มลายหายไปจนสิ้น ความหอมหวานที่ห่างหายไปไม่กี่วันกลับทำให้คูเปอร์ที่คะนึงหาอยากจะสูบจะกลืนกินเก็บผู้หญิงคนนี้เอาไว้ไม่ให้ใครหน้าไหนเห็นหรือชื่นชมมันนอกจากตัวเขา
นั่นน่ะหรือ... จอมปีศาจ
นั่นน่ะหรือ... จอมปีศาจ
ลี่ลี่
  • วรรณกรรมผู้ใหญ่
“มาเร็ว...” เซียงเซียงสัมผัสได้ถึงกลิ่นอายของเขาก็ปรือตาขึ้น ตบที่ว่างบนเตียงเบาๆ หรี่ตามองใบหน้าของเขาที่ถูกเงาของแสงจันทร์บดบังด้วยความรู้สึกแปลกๆ ไฉนดูเหมือนเขาจะแปลกไปนะ “ศิษย์รักของข้า ช่วยขยับไปหน่อยได้หรือไม่ เจ้าไม่ได้ผอมบางดั่งกิ่งหลิวลู่ลม นอนกินที่เช่นนี้อาจารย์จะนอนได้อย่างไร” เซียงเซียงได้ยินเช่นนี้ความรู้สึกแปลกๆ ใจปลิวหายไปทันที ถลึงตามองเขาด้วยความดุดันก่อนจะพลิกกายหนีไปอีกทางโดยไม่สนใจเขาอีก กุยเหยียนยิ้มบางๆ ถอดอาภรณ์ตัวนอกออกพาดไว้ที่เก้าอี้ตัวเล็ก เอนกายนอนลงข้างนาง เพียงแค่สามอึดใจร่างที่หันไปอีกทางก็พลิกกายกลับมากอดรัดตนเองไว้พลางถูไถใบหน้าเข้ากับแผ่นอก กุยเหยียนท่องคาถาสงบจิตสงบใจอย่างมุ่งมั่น แต่ครานี้ไม่ได้ท่องเพราะเข้าใจลึกซึ้งในรสของพระธรรมแต่กลับท่องเพื่อไม่ให้หัวใจของตนเองเต้นถี่เร็วจนทำให้นางรู้สึกผิดแปลกไป เซียงเซียงที่เห็นเขากำลังขยับปากมุบมิบก็รู้แล้วว่าเขาต้องท่องหลักธรรมอะไรสักอย่างเป็นแน่ ปลายนิ้วกรีดไล้ขึ้นลงไปมาตามแผ่นอกแกร่ง เอ่ยยั่วเย้าออกมา “อาจารย์รู้หรือไม่บุรุษสตรีนอนบนเตียงเดียวกันเช่นนี้ต้องทำอะไร” “เจ้าเป็นปีศาจราคะเรื่องที่เจ้าเอ่ยออกมาอาจารย์จะไม่ถือสา” เซียงเซียงได้ยินเช่นนี้ดวงตาก็ลุกวาวขึ้นมา เหมือนเห็นช่องโหว่ในวาจาที่เอ่ย นางไม่รอช้าหยัดตัวขึ้นพลางขยับกายขึ้นคร่อมร่างกำยำของเขา นั่งแปะอยู่บนหน้าท้องแกร่ง ยิ้มพรายออกมาเมื่อเห็นดวงตาของเขาที่ดูเบิกกว้างและตกตะลึง “จะ… จะ เจ้า จะทำอะไร!” กุยเหยียนส่งเสียงตะกุกตะกักออกมา พยายามปิดบังดวงตาที่แสงดถึงอารมณ์ที่แท้จริงไว้ภายใต้ขนตา “อยู่เฉยๆ เถอะน่า ไม่ใช่เอ่ยบอกว่าไม่ถือสาหรือไร ห้ามขัดขืนนะ!” เซียงเซียงเอ่ยเสียงดังน้ำเสียงแฝงไว้ด้วยความบังคับข่มขู่ วันนี้นางถูกกลิ่นอายของเจ้ากลุ่มคนในวัดกระตุ้นเร้าเป็นเหมือนฉนวนที่ถูกจุดเพื่อรอเวลาระเบิด ในเมื่อเขาเอ่ยว่าไม่ถือสาเช่นนั้นนางก็จะขอ ‘กิน’ เขาสักครา “ข้า… หมายถึงไม่ถือสาวาจะ...อือ” กุยเหยียนไม่ทันได้เอ่ยจนจบ มือบางก็ยื่นไปปิดปากของเขาอย่างรวดเร็ว เซียงเซียงหนีบเข่าเข้าหาเอวสอบไว้แน่นเมื่อเห็นเขาเริ่มขยับกายไปมา เอ่ยปลอบเขาอย่างมั่นอกมั่นใจ “ปีศาจน้อยเช่นเจ้าดูแล้วน่าจะยังคงเป็นแท่งหยกบริสุทธิ์ แต่เอาเถอะข้าเป็นปีศาจราคะ ข้าจะสั่งสอนให้เจ้ารับรู้ถึงความสุขสมที่แท้จริง ที่หาใช่จากการนั่งเคาะปลาไม้ของเจ้า!” ----------------------- นิยายอิโรติกร้อนแรงและเป็นคู่เดี่ยวจ้าา
สอนรักลูกชายเพื่อน 1
สอนรักลูกชายเพื่อน 1
มัสยา บุรินทร์
  • วรรณกรรมผู้ใหญ่
ฉันเห็นภูผาตั้งแต่เขายังเล็ก ๆ เพราะฉันกับแม่ของเขาเป็นเพื่อสนิทกัน สนิทตั้งแต่ยังเรียนชั้นประถม มัธยม เข้ามหาลัย เรียนจบแล้วแยกย้ายกันไปมีชีวิตตามแต่ชะตาของแต่ละคน ภูผาเรียกฉันว่า แม่ ตั้งแต่แรก ฉันอายุ 40 ต้น ๆ เท่านั้น ชีวิตหักเห ได้สามีต่างชาติ หลังจากผิดหวังจากครอบครัวคนไทยมาไม่น้อยกว่า 3 ครั้ง สมัยนี้ไม่เหมือนแต่ก่อน เพราะฉะนั้นความอดทนอดกลั้นย่อมมีน้อยตามไปด้วย ฉันหน้าตาดี รูปร่างดี ใคร ๆ ก็คิดว่าชีวิตจะประสบความสำเร็จ แต่เมื่อเทียบกับเพื่อน ๆแล้วกลับพบว่า ฉันล้มเหลวมากกว่า
ตำราปกขาว... ภาคเทพเซียน
ตำราปกขาว... ภาคเทพเซียน
ลี่ลี่
  • วรรณกรรมผู้ใหญ่
*กรุณาอ่านคำเตือนก่อนเพื่อประกอบการตัดสินใจซื้อนะคะ* มีภาพประกอบในเล่มด้วยน้า ------------------------------- ทุกหกหมื่นปี เฮยต้งจะถือกำเนิด กลืนกินสิ่งมีชีวิตทุกสิ่งอย่างเข้าไปในหลุมแห่งความมืดมนอนธการ มนุษย์หากตกอยู่ในเฮยต้งก็ย่อมไร้ทางรอด ไม่เว้นแแม้แต่เทพหรือมาร เมื่อยามที่เฮยต้งใกล้กำเนิด ยามนั้นเหล่าเทพและมารก็จะร่วมมือพากันเสาะหาแม่ชีเทวะที่สามารถรับพลังหยางจากบุรุษทั่วหล้า ไม่เว้นแม้แต่เทพหรือมาร นำไปปลดปล่อยสู่เฮยต้ง มิให้กลืนกินสรรพสิ่ง มิให้อนธการแห่งความมืดหม่นเหน็บหนาวปกคลุมใต้หล้า ทำลายสวรรค์ กลืนกินนรก ควบคุมอสูร! ------------------------------- นิยายอิโรติกร้อนแรงและมี 4P