ความรักกว่าจะเติบโตต้องใช้ระยะเวลา ใบชากว่าจะเก็บเกี่ยวได้ต้องรอผ่านพ้นหลายฤดูกาล ยามเป็นเพียงต้นกล้า อ่อนแอราวเด็กทารก ต้องประคบประหงมเอาใจ ยามเติบใหญ่แข็งแรงมั่นคง ผลิใบให้เก็บเกี่ยว ชีวิตที่เคยสูงส่งดั่งอยู่บนสรวงสวรรค์ กลับต้องผลิกผันร่วงลงสู่พื้นดิน เธอไม่ได้ปรารถนาความตาย แต่กลับถูกล่าสังหาร หลังจากลืมตาขึ้นมาในโลกที่ไม่คุ้นเคย จากหงส์กลายเป็นเพียงนกธรรมดาทั่วไป บุรุษผู้สูงส่ง กลับกลายต้องขังตนเองไว้ในเงามืด ทว่ายามพบนาง แสงสว่างนั้นสาดส่องไล่ความมืดมนให้จางหายไป เขาจะออกมาเผชิญโลกภายนอกได้อีกครั้งหรือไม่

นัทตี้ สาวเท่ผู้ไม่เคยชอบผู้ชายมาก่อน เธอทั้งรำคาญและเบื่อขี้หน้าไฮโซเซนท์ เดือนคณะบริหารที่ไล่ตามจีบเธออย่างไม่ลดละ ที่มาพร้อมตัวช่วยชั้นเลิศชื่อเกรซ เจ้าของโฮสต์คลับที่แอบมีดีลลับๆ กับเซนท์อยู่

ถ้าให้ตัดใจจากเธออะ เราคิดว่ามันยากไป เปลี่ยนเป็นมานั่งตัดโมด้วยกันไหม แค่ไปที่ห้องเรา เนี่ยจีบมาก็นาน แต่ทำไมผู้ไม่รู้ตัวสักทีวะ!?

เธอต้องเป็นคนชดใช้สิ่งที่เธอไม่ได้ก่อจนต้องยอมเป็นเชลยของคนใจร้ายอย่างเขาพ่อเลี้ยงวิรุฬห์ผู้ที่มาทวงความยุติธรรมให้กับน้องสาวสุดที่รัก

เธอเป็นสมาชิกกลุ่มไอดอลชื่อดังของประเทศที่มีกฎเข้มงวดและเคร่งครัด เขาเป็นนักธุรกิจที่ไม่เคยคิดสนใจกลุ่มนักร้องกลุ่มนี้เลยด้วยซ้ำ ด้วยหน้าที่การงานทำให้ทั้งคู่บังเอิญได้เจอกัน งานที่ทำให้เธอได้มายืนเต้นอยู่ข้างหน้าเขาพอดี คำว่า "โดนตก" คงใกล้เคียงที่สุดกับความรู้สึกของชายหนุ่ม เขาจะสานสัมพันธ์กับเธอได้อย่างไร หรืออาจจะทำได้แค่เพียง"ซ่อน"มันเอาไว้เท่านั้น

เมื่อน้องชายกำลังถูกจับคลุมถุงชน ซาตานอย่างเบลคจะอดทนอยู่ได้อย่างไร ไม่ใช่เพราะหวงน้องแต่เพราะผู้หญิงคนนั้นคือคนที่เขานอนกอดอยู่ทุกค่ำคืน แถม เธอยังเป็นหวานใจของเพื่อนทรยศที่ขายความลับให้บริษัทคู่แข่งอีกด้วย แม้อาลียาจะพยายามทำทุกวิถีทางเพื่อหนีจากอกของเขา แต่เจ้าของอกกลับทำทุกวิถีเช่นกันทางเพื่อดึงให้เธอกลับมาซบอกตนเอง

คุณเคยคิดถึงรักแรก ของคุณไหม??? “ขอโทษครับ เจ็บตรงไหนไหมครับ” คนที่เดินชนฉันเอ่ยปากขอโทษขอโพยเป็นการใหญ่ พร้อมกับพยุงฉันขึ้นมาจากพื้น “ไม่เป็นไรค่ะ ไม่ได้เจ็บอะไรตรงไหนมาก” เมื่อฉันลุกขึ้นมายืนปกติ พร้อมกับเอามือสะบัดเศษหิน เศษทรายที่ยังคงติดอยู่ตามเสื้อผ้าเล็กน้อย ก่อนเงยหน้าขึ้นมองคนที่เดินชนเมื่อสักครู่ ภาพทรงจำเก่า ๆ ที่เคยเลือนหายไปตามกาลเวลา มันย้อนกลับมาทำให้ฉันรู้สึกผิดอีกครั้ง “ผะ...ไผ่”ใช่ คนตรงหน้าฉันคือไผ่ ซึ่งเป็นรักแรกที่อยู่ในความทรงจำของฉัน ในสมัยมหา’ลัย

โรคประหลาดที่อ๋องปีศาจเป็นมีเพียงนางที่รักษาได้ เขาจึงจำต้องเก็บนางไว้ข้างกายในฐานะพระชายา... ‘จ้าวซือชิง’ องค์หญิงแห่งหงเยี่ยนผู้มีนิสัยรักการกินยิ่งชีพถูกจับคลุมถุงชนกับ ‘ซือหม่าหยางอวิ๋น’ แม่ทัพใหญ่แห่งฟู่เฉิน ผู้ได้รับสมญานามว่า ‘อ๋องปีศาจ’ เรื่องราวโกลาหลวุ่นวายในจวนหมิงอ๋องจึงอุบัติขึ้นตั้งแต่ก้าวแรกที่พระชายาตัวแสบเหยียบย่างเข้าไปในนั้น “ข้าไม่มีวันแต่งให้ท่าน” “เสียใจด้วยนางมารน้อย...เจ้าไม่มีสิทธิ์เลือก”

เพื่อนพ่อ ถ้าจะหล่อขนาดนี้ มีหรือจะปล่อยให้หลุดมือ +++++++++++ “กาแฟค่ะ” หญิงสาววางแก้วกาแฟลงตรงหน้าชายหนุ่มแล้วยืนยิ้มรอ “มีอะไรหรือเปล่า” ธันน์ถามพลางปิดหนังสือพิมพ์ในมือ พับและวางมันลงบนโต๊ะ ก่อนจะยกกาแฟขึ้นดื่มระหว่างรอคำตอบจากคนที่ยืนนิ่งไม่ยอมขยับไปไหน “อร่อยกว่าปกติไหมคะ” ได้ยินคำถามธันน์ถึงกับขมวดคิ้วมุ่น เงยหน้ามองคนที่จ้องหน้าเขาด้วยสายตาเป็นประกาย หรือนี่คือเหตุผลที่หญิงสาวยังรอไม่ไปไหน “ก็นิดหน่อย” จะตอบว่ารสชาติปกติก็กะไรอยู่ เลยแบ่งรับแบ่งสู้ให้มีกำลังใจ “ว่าแล้วเชียว เพราะในกาแฟถ้วยนั้นมันเต็มไปด้วยความรักของลดาที่มีต่ออายังไงคะ ชงตามสูตรที่ป้าแต๋วบอกเปะๆ แต่ก็ถูกบอกว่าอร่อยกว่าปกตินิดหน่อย ดีใจมากค่ะ” พูดจบหญิงสาวก็หมุนตัวเดินฮัมเพลงกลับเข้าไปในห้องครัวอย่างอารมณ์ดี ผิดกับธันน์ที่ถึงกับสำลักกาแฟที่เต็มไปด้วยความรัก “ไม่น่าเลย” ชายหนุ่มส่ายศีรษะพลางหัวเราะ ก่อนจะยกมือปิดปากกลั้นยิ้มเมื่อลดาเดินกลับออกมาพร้อมกับชามข้าวต้ม “มาแล้วค่ะ ข้าวต้มแห่งรัก” “เรากำลังเล่นอะไรอยู่เนี่ย” ธันน์ถามหญิงสาวที่กำลังถอดผ้ากันเปื้อนพาดไว้ที่พนักเก้าอี้ แล้วนั่งลงคนข้าวต้มในชามของตัวเอง “ใครเล่นคะ ลดาจริงจังค่ะ จากนี้ไปลดาจะทำอาหารให้อาธันน์กินทุกมื้อ อยากจะกินอะไรบอกได้นะคะ ลดาจะทำให้กินเอง”

นางไม่อยากเชื่อเลยสักนิด เมื่อครู่นางยังชื่นชมความงามของทัศนียภาพข้างทาง ทว่าเพียงพริบตา รถม้าวิ่งเร็วผิดจังหวะ นางกำลังจะตะโกนถามสารถีว่าเกิดเรื่องใดขึ้น รถม้าของนางก็เหมือนถูกกระแทกอย่างแรง รถม้าหมุนคว้าง ร่างของนางกระแทกผนังของรถม้าหลายครั้ง ราวกับกระดูกทุกชิ้นหลุดออกจากข้อต่อ นางหวีดร้องอย่างลืมตัว จนกระทั้งทุกอย่างสงบลง นางขยับตัวเพียงเล็กน้อยแต่เจ็บปวดจนต้องหลั่งน้ำตา หูสองข้างยังอื้ออึง สมองยังมึนงง นางรับรู้การเคลื่อนไหวที่เข้ามาใกล้ ดวงตากลมพยายามเบิกกว้างจ้องมองภาพผ่านม่านน้ำตา มือที่พอขยับได้ควานหาอาวุธ ทว่านางกลับพบมีดสั้นที่อาจารย์มอบให้ติดตัว นางกำมีดพกแน่นเป็นเพียงสิ่งเดียวที่นางจะไว้ป้องกันตนเองได้ “อย่าขยับ!” น้ำเสียงแข็งกร้าวดังขึ้นทำเอาร่างของจางฟางซินชะงักงันไปชั่วขณะ นางมองเห็นใบหน้าผู้เข้ามาไม่ชัด แต่เป็นกระบี่เปื้อนโลหิตนั้นกลับทำให้เบิกตากว้าง ปลายกระบี่อยู่ใกล้ใบหน้านางมากจนแทบจะรู้สึกได้ถึงรสชาติคาวเลือดที่ติดอยู่ที่กระบี่ ความเจ็บปวดถาโถมปล้นชิงสติของนางไปจนหมดสิ้น รสชาติความตายเป็นเช่นนี้หรือ? แล้วผู้ที่อยู่เบื้องหน้านางคือผู้ใดกัน มัจจุราชมารับดวงวิญญาณนางหรือ? เหตุใดใบหน้ามัจจุราชจึงดูคุ้นตาเหลือเกิน!

เธอ...ยอมแลกทุกอย่างเพื่อให้ได้รัก เขา...ยอมแลกทุกอย่างเพื่อให้ได้รักกลับคืน

เขาเป็นนายตัวร้ายที่ฉันไม่อาจเอื้อม แต่จู่ ๆ ก็มีเรื่องให้ต้องไปใกล้ชิดกับเขา จนทำให้หัวใจดวงน้อย ๆ นี้หวั่นไหว ฉันจะทำอยางไรดีเมื่อต้องเผลอใจให้กับคนที่เอาแต่แกล้งฉันตลอดเวลาเช่นนี้ x o x o x o x o x “ทำเป็นหวงเนื้อหวงตัว อย่างกับเป็นสาวบริสุทธิ์ซะอย่างนั้นล่ะ” “ก็กระต่ายยังไม่เคยนี่คะ” ฉันรีบเถียงหน้าตั้ง จะมากล่าวหากันอย่างนี้ไม่ได้นะ ฉันเป็นฝ่ายเสียหาย “ถ้าอย่างนั้นวันก่อนแสดงว่าฉันเป็นคนแรกที่ได้จูบแล้วก็จับนมเธอสินะ หึ ๆ” คนบ้าอะไรจะพูดจาลามกต่อหน้าผู้หญิงได้น่าหมั่นไส้ขนาดนี้ ฉันอยากจะถลกหนังหน้าออกมาวัดดู ว่าจะหนามากสักแค่ไหน “นั่นเพราะคุณบังคับฝืนใจกระต่าย ไม่งั้นกระต่ายไม่ยอมแน่ แล้วกระต่ายก็จะไม่มีทางยอมคุณอีกแน่นอน” “มั่นใจว่าห้ามฉันได้” เขาส่งสายตากรุ้มกริ่มมาพร้อมกับสีหน้าหื่น ๆ กะจะแกล้งให้ฉันกลัวล่ะสิ แต่ขอโทษด้วย ตอนนี้ฉันยืนขึ้นตั้งหลักได้แล้ว ไม่มีทางกลัวเด็ดขาด “นะ…แน่นอน กระต่ายไม่กลัวคุณหรอก” “จริงเหรอ”

'เตยหอม' กับ 'นักรบ' เป็นเพื่อนสนิทกันมานานแสนนาน ครั้งที่เท่าไหร่ไม่รู้ที่เขาอกหัก และเธอต้องมาคอยปลอบใจ และครั้งนี้เพราะความอยากช่วยของเธอ ทำให้เธอชวนเขาไปท่องเที่ยวด้วยกันถึงต่างประเทศ... บางทีเขากับเธออาจจะรู้ 'หัวใจ' ของตัวเองมากขึ้น

เมื่ออยู่สาวซื่อเด็กเนิร์ดของห้องมักถูกเพื่อแกล้งอยู่เสมอ จนไม่อยากมีชีวิตอยู่ในที่สุดเธอก้ตัดสินใจฆ่าตัวตายโดยการกระโดดตึกมาจากชั้นเรียน แต่ทว่าเธอกลับมาโผล่ในร่างของฮองเฮาที่เรื่องมาก ร้ายกาจ เจ้าแผนการและโหดเหี้ยม ด้วยวีรกรรมจากความร้ายกาจที่สั่งสมไว้ ทำให้สาวซื่อของเราต้องมาพบเจอกับศัตรูที่จ้องจะประหัตรประหารและเอาคืน ฮ่องเต้ที่เชื่อเสมอว่าฮองเฮาเป็นคนเจ้าแผนการและร้อยเล่ห์มารยา จึงมักมองนางในแง่ร้ายเสมอ เธอจะมีวิธีการอย่างไร ให้ฮ่องเต้หันกลับมามองเธอใหม่จากที่หมดใจไปแล้ว พบกับนิยาย รักร้าย ของจันทร์ส่องแสงได้ใน ....ปฏิพัทธ์นางไร้เล่ห์.....

“จะคบหาใครก็ต้องดูดีๆนะหว่าหวา ส่วนเรื่องแต่งงาน อารอให้หว่าหวาแต่งก่อนดีหรือไม่” “กว่าหว่าหวาจะแต่ง อาฟงก็กลายเป็นตาแก่พอดี” “ถ้าอาแก่ หว่าหวาจะรังเกียจอาหรือ” “ไม่รังเกียจเจ้าค่ะ หากไม่มีใครแต่งงานกับอาฟง หว่าหวาจะแต่งกับอาฟงเอง หว่าหวาจะได้ดูแลอาฟงตลอดไปดีหรือไม่เจ้าคะ”

เมื่อคนหนึ่งเย็นชา... ส่วนอีกคนหนึ่งแอบรัก... ความรู้สึกที่ก่อเกิดมาเนิ่นนาน จะสามารถก้าวผ่านคำว่าเพื่อนไปได้อย่างไร...

เมื่อแม่ของเขาและพ่อของเธอแต่งงานกัน พวกเราทั้งสี่ก็คือครอบครัวเดียวกัน? “ซักเสร็จแล้วมาตามนะ เดี๋ยวจะไปช่วยตาก” ต้าเซียนบอกก่อนที่สุ่ยถิงจะเดินแยกไป ซึ่งเธอแค่พยักหน้าและยิ้มเพียงเล็กน้อย การซักผ้าเธอบอกว่าจะเป็นคนทำเอง แต่เรื่องการทำความสะอาด ก็ผลัดกันทำ แล้วแต่ว่าใครจะอยู่บ้านช่วงไหน แต่ฉันขอไว้ว่าห้องนอนฉันเขาไม่ต้องทำ แต่ห้องนอนเขาฉันเข้าไปทำความสะอาดได้ เขาพยักหน้ารับข้อตกลงแต่...“ ขอเรื่องการเปลี่ยนผ้าปูที่นอนไว้แล้วกันจะช่วยเปลี่ยนให้” เขาว่าแบบนั้นในตอนนั้น จะว่าไปตลอดหนึ่งปีที่อยู่ด้วยกันเพียงลำพังก็ราบรื่นดี เพราะเราสองคนต้องระมัดระวังตัว ถ้าต้องการอยู่แบบนี้ไม่ง่ายกว่าจะได้มา เพราะฉะนั้นเราสองคนต้องเป็นเด็กดีกันมากๆเลย

เพราะความเข้าใจผิด ทำให้ 'ชวกร' ตั้งแง่และมีอคติกับ 'ปัถยา' จนนำไปสู่ปัญหาเรื่องงาน และเขาก็คิดว่าการไม่มีเธอมาคอยป้วนเปี้ยนให้ขวางหูขวางตา มันจะทำให้เขาทำงานอย่างมีความสุข แต่พอเอาเข้าจริง ทุกอย่างกลับไม่เป็นอย่างที่เขาคิด แล้วก็เป็นเขาเองที่ยื่นมือเข้าไปช่วย เพื่อให้เธอได้ทำงานต่อไป . “คุณมาที่นี่ได้ยังไง” เขาพยายามบังคับน้ำเสียงให้เป็นปกติที่สุด เพราะตอนนี้เขาต้องต่อสู้กับอารมณ์ภายในกายตนเองอย่างสุดความสามารถ “มีคนงานโทร.ไปบอกรุ้งว่านายช่างไม่สบายมาก แต่ไม่ยอมไปหาหมอ เขาเลยให้รุ้งมาช่วยพูดกับนายช่างและให้พานายช่างไปหาหมอค่ะ” เมื่อทราบเหตุผลของการมาปรากฏตัวของหญิงสาวเขาก็ประมวลผลได้ทันทีว่าคนที่โทร. ไปบอกเธอจะเป็นใครไปไม่ได้นอกจากวิภา คนที่ทำให้เขาต้องตกอยู่ในสภาพเช่นนี้ “ผมไม่ได้เป็นอะไร คุณกลับไปเถอะ” เขาบอกพร้อมกับผลักประตูจะปิด หากเธออยู่นานกว่านี้เขาไม่มั่นใจว่าเธอจะปลอดภัยจากความต้องการที่กำลังจู่โจมเขาอย่างหนักในตอนนี้ไหม ยังไม่ทันที่ประตูจะปิดสนิท หญิงสาวก็ใช้มือยันมันไว้สุดแรงพร้อมกับแทรกตัวเข้าไปในห้องชายหนุ่ม “ไม่เป็นที่ไหนกันคะ ดูสิหน้าแดงขนาดนี้ ตัวก็รุมๆ ด้วย” คนตัวเล็กว่าพลางเขย่งปลายเท้าขึ้น เอื้อมมือไปแตะหน้าผากและแก้มของเขาเพื่อดูว่าเขายังมีไข้อยู่ไหม “คุณรู้ตัวรึเปล่าว่าคุณกำลังทำให้ผมทนไม่ไหว” ตัวเขาสั่นเทา ดวงตาเป็นประกายจ้องมองคนตรงหน้าด้วยแรงปรารถนาที่อัดแน่นในกาย “ตกลงนายช่างเป็นอะไรกันแน่คะ บอกรุ้งมาสิคะ” หญิงสาวยังงงกับพฤติกรรมของเขา ไม่เข้าใจที่เขาพูด “ถ้าไม่อยากเสียใจภายหลังก็เอามือคุณออกไปจากตัวผม” เขาบอกตะกุกตะกักอย่างพยายามสกัดกั้นอารมณ์ที่กำลังปะทุขึ้นอย่างรุนแรง “ยิ่งนายช่างพูดรุ้งยิ่งงง” ปัถยาไม่ได้ทำตามที่ชายหนุ่มบอก มิหนำซ้ำยังขยับเข้าไปใกล้พร้อมกับวางมือที่หน้าผากและตามเนื้อตัวชายหนุ่มอีกครั้งอย่างห่วงใย “ผมทนไม่ไหวแล้วรุ้ง คุณช่วยผมหน่อยได้ไหม” เขาก้มลงกระซิบชิดริมฝีปากมองเธอด้วยสายตาเว้าวอน พร้อมกับช้อนอุ้มคนตัวเล็กขึ้นมาอยู่ในวงแขนก่อนจะก้าวยาวๆ ไปที่เตียงนอนอย่างรวดเร็ว จากนั้นก็วางร่างเล็กลงบนเตียงอย่างนุ่มนวล “ช่วย ช่วยอะไร แล้วช่วยยังไงเหรอคะ” คนถูกขอให้ช่วยเอ่ยถามเขาเสียงสั่น ดวงตากลมโตฉายแววตื่นตระหนกอย่างเห็นได้ชัด ทั้งยังรู้สึกสั่นสะท้านไปทั้งตัว ในใจก็เต้นโครมครามไม่เป็นจังหวะ ชวกรก้มลงกระซิบเสียงแหบพร่าที่ข้างหู ทำเอาคนฟังขนลุกซู่ไปทั้งตัวเมื่อเข้าใจความหมายของเขา พร้อมกับเบิกตาโพลง ทำอะไรไม่ถูก

"คนหนึ่ง" ไม่อยากเจ็บเพราะความรัก จึงเลือกปกป้องหัวใจตัวเองโดยไม่ยอมเปิดใจรับใครเข้ามา ส่วน "อีกคน" ไม่อยากให้มีปัญหาแม่เลี้ยงกับลูกเลี้ยง จึงเลือกที่จะเลี้ยงลูกเองเพียงลำพัง...แต่แล้วโชคชะตาก็นำพาคนทั้งสองคนให้มารู้จักกัน และกำแพงที่ทั้งสองเคยตั้งไว้ก็ค่อยๆสั่นคลอนลง สุดท้ายพวกเขาจะเลือกอะไร ระหว่าง "ทำตามความตั้งใจเดิม" กับ "ทำตามเสียงหัวใจเรียกร้อง" . . “คุณพ่อขาหนูอยากมีน้องสาวค่ะ” เด็กหญิงกิ่งกาญจน์โพล่งขึ้นหลังสาธยายเรื่องของแม่ตองจบ ส่งผลให้ผู้เป็นพ่อเหยียบเบรกหัวแทบหัวคะมำเมื่อได้ยินความประสงค์ของลูกสาว “ทำไมอยู่ๆ หนูถึงอยากมีน้องล่ะคะ” “เห็นตรัยมีน้องสาวแล้วหนูอยากมีบ้างค่ะ เวลาอยู่บ้านหนูจะได้มีเพื่อนเล่นด้วย คุณพ่อมีน้องสาวให้หนูสักคนนะคะ” เด็กหญิงหันไปมองหน้าบิดาอย่างมีความหวัง ด้านผู้เป็นพ่อถึงกับคิดหนัก ไม่รู้จะอธิบายยังไงให้ลูกสาวเข้าใจ “หนูจะมีน้องได้หนูก็ต้องมีคุณแม่ก่อนนะคะ” “แม่ตองไงคะ แม่ของน้องกิ่ง” ลูกสาวตอบกลับทันควัน “เอ่อ ไม่ใช่แม่แบบนั้นน่ะสิ พ่อจะอธิบายยังไงดีล่ะ” กรวีร์จนปัญญาที่จะอธิบายให้ลูกสาวตัวน้อยเข้าใจ หากลูกสาวเขาโตกว่านี้อีกสักหน่อยคงจะเข้าใจอะไรได้ง่ายกว่านี้ “พ่อกับแม่ตองของหนูต้องแต่งงานกันก่อนค่ะ ถึงจะมีน้องให้หนูได้” “งั้นคุณพ่อก็รีบแต่งงานกับแม่ตองสิคะ จะได้มีน้องสาวให้น้องกิ่งไวๆ” คนเป็นพ่อแทบกุมขมับกับความไร้เดียงสาของลูกสาว “มันไม่ได้ง่ายอย่างนั้นน่ะสิลูก ขืนพ่อทำแบบนั้นพ่อน้องตรัยได้ฆ่าพ่อทิ้งแน่” แม้หนูน้อยจะยังไม่ค่อยเข้าใจที่คุณพ่ออธิบายสักเท่าไร แต่ก็ไม่ลืมที่จะย้ำความประสงค์ของตนอีกรอบ “หนูอยากมีน้องสาวจริงๆ นะคะคุณพ่อ” ว่าพลางมองหน้าพ่อตาแป๋ว “ถึงโรงเรียนแล้ว เรารีบไปหาแม่ตองของหนูกันดีกว่า” กรวีร์ตัดบท เมื่อขับรถมาถึงหน้าโรงเรียนของลูกสาวพอดี เขาจอดรถชิดทางเท้าก่อนลงจากรถแล้วเดินอ้อมไปเปิดประตูอีกฝั่งและอุ้มลูกสาวตัวน้อยลงจากรถ

เทพสาวผู้เผาดินแดนบุปผาวอดวาย จึงได้ถูกลงโทษให้มาทำความดีในโลกมนนุษย์โดยการเข้าร่างองค์หญิงสิบสองผู้ที่กระทำแต่ความชั่วมาตลอด..... นางต้องทำความดีเพื่อจะกลับไปเป็นเทพบนดวงจันทร์ ในระหว่างนั้นก็ได้พระราชทานสมรสกับคังหยางกวางคนสนิทรัชทายาท เอาละที่นี้ นางจะเลือกระหว่าง กลับไปเป็นเทพหรือใช้ชีวิตเฉดเช่นมนุษย์............................................................. “องค์หญิงก่อนที่องค์หญิงจะสังหารกระหม่อม กระหม่อมขอสังหารองค์หญิงก่อนแล้วกัน” เยว่เล่อไม่ทันระวังตัวถูกเขากระโจนใส่อาภรณ์ขาดหมด เขาทำรุนแรงกับนางอีกแล้ว นางเพิ่งจะหายดี สายสายลมโบกสะบัดไปมาอย่างรุนแรงไม่นานฝนห่าใหญ่ก็ตกลงมาเสียงครวญครางอย่าทรมานไม่มีใครได้ยินเสียงคราง เพราะเสียงฝนได้กลบเกลื่อนไปหมดแล้ว

ลิปดา คุณหมอคนหล่อจอมเย็นชา ถึงคราวตกที่นั่งลำบาก เพราะความมึนอันแสนใสซื่อที่สุดจะกวนประสาทของ จริงใจ เด็กสาวกำพร้าที่เขาเคยรักษา เธอ...บอกกับเขาว่าจะยกเขาเป็นผู้มีพระคุณหนึ่งเดียว จะรักและเทิดทูลเขา จะใช้ความรักตอบแทนที่เขาช่วยชีวิตเธอ ...ถึงแม้ว่าเขาจะไม่ต้องการ... เขา...ถึงแม้จะผลักไสไล่ส่ง ทั้งด่า ทั้งทิ้งขว้าง และเกลียดเธอแค่ไหน...แต่พอได้เห็นแววตาใส่ซื่่อนั้นหม่นหมอง...หัวใจที่ด้านชามันกลับเจ็บปวดขึ้นมา ...สุดท้าย สิ่งที่เขาทำได้ก็มีเพียงการรับเลี้ยงเธอเอาไว้อย่างจำยอม... แต่ การเลี้ยงเด็กมันไม่ง่ายเลย ยิ่งเด็กคนนี้นั้นช่างซื่อจนบื้อ แถมยังซนและกินเก่ง พอโดนดุก็อ้อนเสียจนขาไปไม่เป็น แล้วแบบนี้เขาจะทำใจแข็งอยู่ได้ยังไง จากที่คิดว่าคงรักใครไม่ได้อีก...บางทีเขาอาจจะไม่รู้ตัวว่าหัวใจของเขาได้หลอมละลายให้กับเธอจนไม่อาจถอนตัวขึ้นอีกแล้ว

คนสองคนที่เป็นเพื่อนกันมา20ปี และยังคงสถานะการเป็นเพื่อนไว้ตลอด จะทำยังไงกันดีล่ะ?!! หากอีกคนความรู้สึกเปลี่ยนไป หวานตาเริ่มมีความรัก จนทำให้ตัวเองห่างเหินจากเพื่อนสนิท จวบจนวันหนึ่ง ความรักที่ตัวเองทึกทักไปเองจบลง...หวานตารู้สึกเคว้งคว้าง เธอเลยหันมาปรึกษาเพื่อนใกล้ตัว ภูมิเป็นที่ปรึกษาที่ดี เขาช่วยให้เธอรู้สึกดีขึ้น แต่แล้ว...ไอ้ความรู้สึกแปลกๆ ที่เกิดขึ้น ตอนที่ภูมิมีผู้หญิงมาสนใจนี่ล่ะ มันคืออะไรอีกหะ? หวานตาไม่ใคร่เข้าใจตัวเองนักหรอก เธอไม่พอใจอะไร? หากเพื่อนของเธอจะทดลองมีความรักบ้าง...มันไม่ใช่เพราะเธอแอนตี้ความรู้สึกแบบนั้นเพราะตัวเองไม่สมหวังหรอกนะ แต่มันเป็นเพราะเธอ...รัก เพื่อนที่ยังคงเป็นเพื่อนอยู่นั่นเอง เธอจะจัดการอย่างไรกับความรู้สึกที่เกิดขึ้น ครั้นจะบอกภูมิตรงๆ เธอก็กลัวว่าความเป็นเพื่อนที่มีมายาวนานจะจบลง หากในอนาคต ไม่มีภูมิในชีวิต หวานตาแน่ใจ...เธอคงเฟลไปตลอดชีวิตเหมือนกัน อาจจะเป็นเพราะความหวังดีของบิดา เรื่องแย่ๆ เลยเริ่มต้นขึ้นในชีวิตภูมิ การดึงผู้หญิงอีกคนเข้ามาในชีวิต เพื่อให้หวานตาสะดุดใจ ผู้หญิงคนใหม่ของเพื่อนสนิท เปลี่ยนแปลงความเป็นเธอในร้านกาแฟที่เธอสิงสถิตอยู่ ผู้หญิงคนนั้นเปลี่ยนความชอบของเธอ โดยที่เพื่อนของเธอให้ความร่วมมือเสียด้วย หวานตาเสียเซลฟ์ เธอไม่ใช่คนสำคัญอันดับหนึ่งของภูมิอีกต่อไปแล้ว เธอเลยรีบมูฟออนออกมาจากจุดที่เคยอยู่ประจำ เธอไม่อยากเป็นแค่เพื่อน...แต่อยากเป็นคนสำคัญของเขา

เมื่อฮ่องเต้มีรักปักใจเพียงฮองเฮาโดยไม่คิดรับสนมชายา การบริหารบ้านเมืองจึงเหน็ดเหนื่อยหนักหนา เหล่าบุตรสาวและบุตรชายจึงไม่อาจนิ่งดูดาย พวกเขาพร้อมใจกันปกปักษ์พิทักษ์แคว้นด้วยวิถีทางแห่งตนโดยไม่สนใจวิธีการ เพื่อเสด็จพ่อกับเสด็จแม่จักได้ครองรักกันอย่างยาวนานสุขสำราญจนแก่เฒ่า ทั้งยุทธจักร ทั้งราชสำนัก ทั่วดินแดนใต้หล้า จงมาอยู่ในกำมือเรา เรื่องราวความรักอันอลหม่านวุ่นวายจึงมีตามมาอย่างช่วยมิได้ ภาคต่อจากเรื่องพยัคฆ์สาวจ้าวดวงใจ ด้วยเซตรักไร้วาจา -องค์ชายรอง อ๋องทมิฬ รักคือการครอบครอง -องค์ชายใหญ่ ฮ่องเต้ไร้ใจ รักคือการไม่เรียกร้อง -พี่หญิงใหญ่ พยัคฆ์สาวจ้าวยุทธจักร รักคือการปกป้อง *** หมายเหตุ: สามารถแยกอ่านได้

“เด็กๆ ตบนางต่อ” เซียวเผยหลานเอ่ยขึ้น สาวใช้ทั้งสองนางรีบจับตัวเซียวหรูอวี้ทันที อะไรกันรังแกเกินไปแล้วนะ รู้จักหรูอวี้น้อยไปแล้ว หญิงสาวสะบัดสาวใช้ทั้งสองคนออกแล้วถีบจนกระเด็นไปคนละทิศคนละทาง “เข้ามา ถ้าพวกเจ้ามิอยากตาย” ชาติก่อนนางอยู่สถานเลี้ยงเด็กกำพร้าต้องปากกัดตีนถีบสู้กับเด็กเหลือขอพวกนั้น นางก็มิให้ใครรังแกนางง่ายเช่นกัน เซียวหรูอวี้ตั้งท่ารับมือ เซียวเผยหลานและเซียวรั่วเสวียตกใจกับภาพที่เห็นมองสาวใช้กระเด็นคนละทิศคนละทาง เซียวหรูอวี้มองสตรีสองนาง ข้ามเวลามามิทันไรก็สั่งให้คนรังแกนางเสียแล้ว แบบนี้ต้องสั่งสอนเสียหน่อย “พี่หญิงใหญ่จะทำอะไร” เซียวเผยหลานตกใจกลัวจนหน้าซีด “ทำอะไรน่ะหรือ เจ้าเป็นคนสั่งให้พวกนางตบข้า ข้าจะสนองคืนเจ้าเอง” เซียวหรูอวี้กระชากศีรษะเซียวเผยหลาน “กรี๊ด! ช่วยด้วย ช่วยด้วย” เซียวเผยหลานร้องอย่างเจ็บปวด เซียวหรูอวี้จิกผมเซียวเผยหลานจนมิเป็นทรง ศีรษะที่ประดับด้วยปิ่นงดงามยุ่งเหยิง ปิ่นงามร่วงหล่นลงกับพื้น เซียวรั่วเสวียตกใจจนทำอะไรมิถูก ตุบ! ร่างงามถูกถีบไปกระแทกกับกะละมังซักผ้า “เจ้า!” เซียวหรูอวี้ชี้หน้าเซียวรั่วเสวีย “พี่หญิงใหญ่ เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับข้า เป็นพี่หญิงรองต่างหากที่กลั่นแกล้งท่าน” เมื่อกี้เซียวรั่วเสวียยังพูดจาถากถางนางจะปล่อยไปมิได้ “กรี๊ด! ช่วยด้วย” เซียวรั่วเสวียตกใจเป็นอย่างยิ่ง นางมิเคยเห็นพี่หญิงใหญ่เป็นเยี่ยงนี้มาก่อน มวยผมที่สวยงามราวกับเทพเซียนได้พังลงในพริบตา เซียวหรูอวี้กระชากผมเซียวรั่วเสวียอย่างแรง หญิงสาวมิรู้ว่านางได้เข้ามาอยู่ในร่างใคร แต่ใครคิดรังแกนางก่อนนางก็จะสนองคืนแบบนี้ล่ะ