เพราะความไม่ชัดเจนของ ‘กู้หนานถิง’ กัปตันหนุ่มนักบริหารเจ้าของสายการบินชื่อดัง ทำให้ ‘เฉิงเซียว’ หญิงสาวอันเป็นที่รัก ปฏิเสธและคิดจะหันหลังให้กับความรักของทั้งคู่ ขณะที่กำลังควบคุมเครื่องบินผ่านสภาพอากาศอันเลวร้ายของพายุที่กำลังโหมกระหน่ำ เขาพลัดหลงเข้าสู่รอยต่อแห่งมิติเวลาและย้อนกลับไปเมื่อเจ็ดปีก่อน เจ็ดปีที่แล้ว... เธอยังเป็นนักบินฝึกหัดภายใต้การฝึกสอนของเขา เจ็ดปีที่แล้ว... เธอยังคงดุดัน มุ่งมั่น และแสนจะเซ็กซี่ ยังคงมีเป้าหมายในชีวิตอันยิ่งใหญ่ หวังที่จะเป็นกัปตันอันดับหนึ่ง ไม่ว่านี่จะเป็นเรื่องของโชคชะตาหรือบททดสอบ เขาจะเอาเธอกลับคืนมาให้ได้ ขอให้ท้องฟ้าเป็นพยาน

เพราะความไม่ชัดเจนของ ‘กู้หนานถิง’ กัปตันหนุ่มนักบริหารเจ้าของสายการบินชื่อดัง ทำให้ ‘เฉิงเซียว’ หญิงสาวอันเป็นที่รัก ปฏิเสธและคิดจะหันหลังให้กับความรักของทั้งคู่ ขณะที่กำลังควบคุมเครื่องบินผ่านสภาพอากาศอันเลวร้ายของพายุที่กำลังโหมกระหน่ำ เขาพลัดหลงเข้าสู่รอยต่อแห่งมิติเวลาและย้อนกลับไปเมื่อเจ็ดปีก่อน เจ็ดปีที่แล้ว... เธอยังเป็นนักบินฝึกหัดภายใต้การฝึกสอนของเขา เจ็ดปีที่แล้ว... เธอยังคงดุดัน มุ่งมั่น และแสนจะเซ็กซี่ ยังคงมีเป้าหมายในชีวิตอันยิ่งใหญ่ หวังที่จะเป็นกัปตันอันดับหนึ่ง ไม่ว่านี่จะเป็นเรื่องของโชคชะตาหรือบททดสอบ เขาจะเอาเธอกลับคืนมาให้ได้ ขอให้ท้องฟ้าเป็นพยาน

เพราะความไม่ชัดเจนของ ‘กู้หนานถิง’ กัปตันหนุ่มนักบริหารเจ้าของสายการบินชื่อดัง ทำให้ ‘เฉิงเซียว’ หญิงสาวอันเป็นที่รัก ปฏิเสธและคิดจะหันหลังให้กับความรักของทั้งคู่ ขณะที่กำลังควบคุมเครื่องบินผ่านสภาพอากาศอันเลวร้ายของพายุที่กำลังโหมกระหน่ำ เขาพลัดหลงเข้าสู่รอยต่อแห่งมิติเวลาและย้อนกลับไปเมื่อเจ็ดปีก่อน เจ็ดปีที่แล้ว... เธอยังเป็นนักบินฝึกหัดภายใต้การฝึกสอนของเขา เจ็ดปีที่แล้ว... เธอยังคงดุดัน มุ่งมั่น และแสนจะเซ็กซี่ ยังคงมีเป้าหมายในชีวิตอันยิ่งใหญ่ หวังที่จะเป็นกัปตันอันดับหนึ่ง ไม่ว่านี่จะเป็นเรื่องของโชคชะตาหรือบททดสอบ เขาจะเอาเธอกลับคืนมาให้ได้ ขอให้ท้องฟ้าเป็นพยาน

เธอแอบรักเขาตั้งแต่สมัยเป็นเพื่อนร่วมฝึกงานจนตอนนี้ผ่านมาหลายปี ก็ยังคบกันเป็นเพื่อนมาตลอด แต่แม่กำลังจะจับเธอกับผู้ชายอื่น เธอต้องทำไงดีละ สารภาพรักกับคนที่แอบรักมาตลอดหรือตามใจแม่ปล่อยเลยตามเลย

หลังจากที่ฝ่าบาทได้พระราชทานสมรสให้บุตรีของสกุลหลาน แต่งงานกับ เซี่ยหานตง ซึ่งคนที่จะต้องถูกส่งไปนั้นคือพี่สาวของ หลานเหม่ยเหมย ซึ่งพี่สาวของนางไม่ยินดีที่จะแต่งงานด้วยเพราะทุกคนต่างเล่าขานว่าเซี่ยหานตง เป็นคนที่มีนิสัยดุร้ายและเหี้ยมโหดมาก จนได้รับฉายาว่าเป็น เจ้าปีศาจแห่งสงคราม เขาเคยผ่านการแต่งงานมาแล้วครั้งหนึ่งแต่หลังจากแต่งานได้ไม่นานหญิงสาวคนนั้นก็ตายอย่างปริศนา ผู้คนต่างเล่ากันว่าเป็นฝีมือของเซี่ยหานตง ที่สังหารนาง ไม่ได้นางจะปล่อยให้พี่สาวของนางแต่งงานกับเจ้าปีศาจร้ายนี้ไม่ได้ นางต้องหาทางช่วยพี่สาวของนาง แต่ได้ทำไมจู่ ๆ เรื่องราวก็กลับตาลปัตร กลายเป็นว่านางต้องกลายเป็นคนที่ต้องแต่งงานกับเจ้าปีศาจแทนกันละ ม่ายจริงงงง!!!!

***ยิ่งหนีก็ยิ่งใกล้ ยิ่งไกลก็ยิ่งคิดถึง อภัสราต้องออกจากมหาวิทยาลัย ตั้งแต่ยังเรียนไม่จบเทอมแรกด้วยซ้ำ เมื่อไปมีความสัมพันธ์กับรุ่นพี่ สาวน้อยอายุ18แบกหัวใจที่บอบช้ำพร้อมกับลูกในท้อง หนีไปถึง 6 ปีเต็ม +++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++ ครืด~ครืด มือถือในกระเป๋ากางเกงสั่นขึ้น เมื่อมีข้อความเข้า มือแกร่งหยิบขึ้นมาเปิดอ่าน เมื่อวางลูกบนเบาะรถและคาดเข็มขัดนิรภัยให้เรียบร้อย มือหนาสั่นขึ้นเมื่อกวาดสายตาไปตามตัวหนังสือที่ถูกส่งเข้ามาทางอีเมลของเขา [ถ้าพี่ธามเปิดอ่านข้อความเนยคงไปไกลแล้ว ฝากลูกด้วยนะคะ พี่ธามเคยเอาลูกไปเลี้ยงหลายครั้ง คงรู้ว่าลูกชอบไม่ชอบอะไร พี่ธามรู้หรือยังคะว่าลูกเป็นโรคG6PD ต้องระวังเรื่องอาหารและยาบางตัว เนยจดรายละเอียดสิ่งที่ควรระวังใส่ไว้ในสมุดประจำตัวลูกแล้ว ฝากพี่ธามอ่านด้วยนะ เวลานอนพี่ธามกอดลูกด้วยนะ ลูกชอบให้กอดถึงจะหลับสนิท เนยรบกวนพี่ธามมากไปไหมคะ สุดท้ายนี้เนยอยากจะบอกว่า เนยขอโทษสำหรับความผิดทุกอย่างที่ทำไว้กับพี่ ยกโทษให้เนยด้วยนะคะ] มือแกร่งวางมือถือลงข้างตัวก่อนจะยกมือขึ้นกุมขมับ ไม่มีคำตัดพ้อหรือต่อว่า มีเพียงข้อความขอโทษ อภัสราขอโทษเขาซ้ำๆ เพราะคิดว่าเรื่องที่เกิดขึ้นเป็นความผิดของเธอ ตาคู่คมมองมือถืออีกครั้ง เธอคงตั้งเวลาส่งเมล เพราะเขาได้รับมันหลังจากที่เธอจากไปแล้ว ++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++ นิยายเรื่องนี้แต่งขึ้นเพื่อความบันเทิง ทดลองอ่านตัวอย่างก่อนกดซื้อนะคะ ขอบคุณมากค่ะ

"คุณปล่อยนะ!"ร่างบางดิ้นหนี เมื่อถูกกอดรัดจากด้านหลัง มือเรียวแกะแขนเขาออกจากเอว รู้สึกโมโหและเขินอายในเวลาเดียวกัน เขาไม่มีสิทธิ์มาทำกับเธอแบบนี้ "ปล่อย! ไม่งั้นฉันจะร้องให้คนช่วย"ลันลดาขู่ "ไม่ปล่อยครับ เฮียจะไม่ปล่อยจนกว่าเราจะคุยกันรู้เรื่อง"อาคมตอบกลับ พร้อมกระชับวงแขนให้แน่นขึ้น มีแรงดิ้นก็ดิ้นไปเขาจะรัดเธอไว้อย่างนี้ "คุยอะไรคะ ฉันบอกคุณไปหมดแล้ว ปล่อย!"บอกอย่างแสนงอน เมื่ออยู่ๆก็น้อยใจเขาขึ้นมา "ป่านจะกลับกรุงเทพพรุ่งนี้เหรอครับ"อาคมตัดสินใจถามคำถาม แต่มันกลับให้เธอดิ้นมากขึ้น เขาไม่เคยสนใจเรื่องเธอเลยสักนิด ลันลดาคิดในใจ "ค่ะ"ลันลดาตอบกลับ เธอแน่ใจว่าพูดเรื่องนี้กับลลนาแค่คนเดียว เขารู้ได้ยังไง ความลับไม่มีในโลก คำพูดนี้เป็นเรื่องจริง อาคมสูดลมหายใจที่มีกลิ่นหอมอ่อนๆ ของคนในอ้อมแขนเข้าจนเต็มปอด ความใกล้ชิดที่เกิดขึ้น ทำให้หัวใจของเขายืนยันอย่างชัดเจน ว่าเขาชอบเธอ ไม่สิอันที่จริงต้องบอกว่ามากกว่าชอบ เขาตกหลุมรักเธอเลยด้วยซ้ำ มันไม่ได้เพิ่งเกิด แต่มันเกิดขึ้นมานานแล้ว สาเหตุที่เขาไปขโมยตัวเธอมา ส่วนหนึ่งเพื่อนายหญิง แต่อีกส่วนก็เพื่อตัวเอง เขาเฝ้ามองเธอมานาน ตั้งแต่สมัยที่เข้าไปเจรจาเรื่องของเผ่าเพชร แล้วก็ต้องบอกตัวเองให้ตัดใจ เมื่อเธอคือของต้องห้าม เพราะเธอเป็นคู่หมั้นของเจ้านาย จนกระทั่งเขาเจอเธออีกครั้ง อาคมไม่ลังเลเลยสักนิดที่จะพาเธอมา "ปล่อย!"ลันลดายังดิ้นรนขัดขืน มือบางทุบตีไปบนแขนแกร่ง หัวใจดวงน้อยเต้นผิดจังหวะ ความอบอุ่นจากแผงอกกว้าง ที่กระจายไปทั่วแผ่นหลัง มีผลกับอัตราการเต้นของหัวใจเหลือเกิน เมื่อใจไม่รักดีมันคอยจะเอนเอียงไปหาเขา "ยังไม่ต้องกลับตอนนี้ได้ไหมครับ"ในที่สุดอาคมก็เอ่ยคำนี้ออกมา เมื่อทบทวนหัวใจตัวเองแล้วว่า เขาคงปล่อยเธอไปไม่ได้ ถ้ายังไม่บอกความในใจให้เธอรับรู้ "ทำไมคะ"ถามกลับไปทั้งๆที่ไม่น่าถาม เพราะเท่ากับว่าเธอเปิดโอกาสให้เขาได้อธิบายเหตุผล อาคมอมยิ้มเมื่อได้ยินคำถามของคนในอ้อมแขน เธอให้โอกาสเขา เพราะถ้าเขาบอกเหตุผลที่สามารถทำให้เธอใจอ่อนได้ เธอก็จะอยู่ต่อ ***ฝากเฮียคมกับหนูป่านด้วยนะคะ*** นิยายชุดนี้มี 4 เรื่องนะคะ 1.พ่ายรักเมียสวมรอย 2.สินธรภัทรทิรา 3.กรงรักพันธะเถื่อน 4.ฉุดลากกระชากรัก ฝากด้วยนะคะ

ภาพที่เห็นเบื้องหน้าทำให้อารดาตาค้าง มันคือภูเขาที่รายล้อมไปด้วยน้ำทะเล อย่าบอกนะว่าเขาจะเอาเธอมาปล่อยเกาะ ไม่มีเวลาคิดนาน เมื่อเสียงของคนที่อยู่ในน้ำเอ่ยเร่ง ให้เธอลงไปเร็วๆ ร่างบางมองซ้ายขวา ก่อนจะตัดใจโดดตามเขาลงไป น้ำบริเวณนี้แค่หน้าอก แต่ด้วยการแต่งตัวของเธอ ก็ทำให้เดินลำบากไม่น้อย ธนากรเดินกลับมายังร่างของคนที่ยืนโงนเงน แต่ยังไม่ทันได้เข้าไปถึงตัว อารดาก็ตวาดแหวใส่เขา พร้อมกับใช้มือตีน้ำ จนธนากรโมโห "อย่าเข้ามานะ นี่แน่ะๆ"หญิงสาวทั้งตีน้ำ ทั้งวักน้ำสาดใส่ จนชายหนุ่มเริ่มหมดความอดทน ร่างสูงไม่พูดพร่ำทำเพลง ตรงเข้าไปหาคนร่างบาง ก่อนจะรวบตัวเธอ แล้วแบกขึ้นบ่า เดินขึ้นฝั่งไปเร็วๆ ลุงพงษ์ส่ายหัว เมื่อเห็นการกระทำของนายหัวหนุ่ม "ลำบากลำบนแท้"บ่นพร้อมกับส่ายหัวไปมา ไม่เข้าใจว่าเจ้านายจะดั้นด้นพาคุณคนสวยมาที่นี่ทำไม จะมาหาแต่ละครั้งก็แสนจะลำบาก "ลุงวางของแล้วก็กลับไปได้เลยนะ คืนนี้ผมจะนอนที่นี่"ธนากรหันมาบอกคนงาน ก่อนจะแบกคนบนบ่าเดินต่อไปเร็วๆ ในท่านี้อารดาเวียนหัวจนแทบอาเจียน แค่เมาเรือก็แย่พอแล้ว ยังจะมาถูกจับห้อยหัวอีก "กรี๊ดดด! ช่วยด้วย!"ส่งเสียงร้องไปอย่างนั้น ทั้งๆที่รู้ว่าไม่มีประโยชน์ "จะแหกปากทำไมวะ!"ธนากรตวาด ก่อนจะโยนคนบนบ่าลงพื้นอย่างแรง "โอ้ย!"อารดาเจ็บจนร้องไม่ออก ร่างบางตัวงอ ก่อนจะยกมือกุมท้อง "อย่าสำออย ลุกขึ้น!" หญิงสาวไม่ตอบ แต่ยังคงนอนเอามือกุมท้องอยู่แบบนั้น ตาคมเข้มกวาดมองไปทั่วตัว คนที่อยู่ตรงหน้า ตอนนี้อารดา มอมแมม จนแทบจะมองไม่เป็นคน เสื้อผ้าขาดวิ่น หัวฟูเป็นรังนก แถมกระโปรงก็ขาดจนเห็นกางเกงชั้นใน ธนากรยิ่งโมโหหนัก เมื่อเห็นเธอนั่งไม่ระวังแบบนั้น "ลุกขึ้น!"ออกคำสั่งอีกครั้ง แต่คนตัวเล็กยังนั่งนิ่ง ร่างสูงส่ายหัว ก่อนจะขยับเข้าหา ทันทีที่ชายหนุ่มย่อตัวลง ทรายก็สาดเข้ามาเต็มหน้า ดีที่เขาหลับตาทัน ไม่อย่างนั้นตาคง บอดแน่นอน เพราะอารดาจงใจซัดมันเข้ามาบนหน้าเขาอย่างแรง ร่างบางถอยหนี ก่อนจะพยุงตัวลุกขึ้น แล้ววิ่งหนี วิ่งทั้งๆที่ไม่รู้จะไปทางไหน "หยุดนะอารดา!"ธนากรตวาดลั่น ใช้ชายเสื้อเช็ดหน้าลวกๆ แล้ววิ่งตามไป ร่างบางวิ่งไปทางที่เรือจอดอยู่ อย่างน้อยนั่นก็เป็นทางเดียวที่เธอจะได้ไปจากที่นี่ อารดาลุยน้ำมาถึงเรือ ก็เป็นจังหวะที่ลุงพงษ์กำลังจะขับเรือกลับพอดี "ลุง! ลุงคะ! ช่วยฉันด้วย!"ร่างบางร้องเรียก แล้วเร่งฝีเท้าวิ่งมาที่เรืออย่างเร็ว "อะไรอีกว้า ผู้หญิงคนเดียวเอาไม่อยู่นิ"ลุงพงษ์บ่นเป็นภาษาท้องถิ่นให้เจ้านายหนุ่ม เดี๋ยววิ่งขับ เดี๋ยวว่ายน้ำหนี คนแก่ชักเริ่มเหนื่อยใจแทน "ช่วยฉันด้วยค่ะ ฉันมีเงิน พาฉันไปจากที่นี่นะ ฉันจะตอบแทนลุงอย่างงามเลย นะคะลุง ช่วย...ว้าย!"คำพูดที่เหลือถูกกลืนลงคอ เมื่อมือของใครบางคนคว้าหมับเข้าที่หัวไหล่ "จะกลับก็รีบไปเลยลุง มานี่!"ธนากรร้องบอกลุงพงษ์ ก่อนจะคว้าเข้าที่ลำคอขาวเนียน ลงน้ำหนักบีบ ก่อนจะจับหัวเธอกดลงน้ำ เพราะโมโหที่เธอพยศไม่เลิก ลุงพงษ์ตาเหลือก เมื่อเห็นเจ้านายหนุ่มทำแบบนั้น ก่อนจะรีบขับเรือหนีไป หวังว่าคุณคนสวย คงไม่ช้ำในตายไปก่อนนะ ชายหนุ่มนับหนึ่งถึงสามในใจ แล้วดึงหัวอารดาขึ้นจากน้ำ เขาก็ไม่อยากทำแบบนี้ แต่เธอพยศจนเขาหมดความอดทน "แค่กๆๆ"ร่างบางไอจนหน้าดำหน้าแดง ก่อนจะหันมามองชายหนุ่มตาขวาง "จะหมดฤทธิ์ได้รึยังห๊ะ!"ธนากรตวาดลั่น ก่อนจะโมโหสุดขีด เมื่ออารดาทำบางอย่างกับเขา "ถุย!" เพียะ! ทันทีที่น้ำลายกระทบผิวหน้า ฝ่ามือแกร่งก็ฟาดลงบนใบหน้าสวยเต็มแรง อารดาหน้าหันไปตามแรงตบ ก่อนจะหันมาจ้องหน้าชายหนุ่ม อย่างไม่เกรงกลัว "เอาสิ ตบมาอีกสิ จับกดน้ำอีกสิ ทำสิ ทำสิ!ไอ้...อื้อ"คำด่าถูกกลืนหาย เมื่อปากบางถูกทำโทษด้วยปากร้อนของคนตัวโต ธนากรตัดสินใจปิดปากที่ตะโกนด่าปาวๆ ด้วยวิธีของเขา ผู้หญิงคนนี้เป็นคนถือดี เขารู้ตั้งแต่วันที่เธอเอาเช็คใบนั้นมาโยนใส่หน้าเขาแล้ว ***ฝากลุงนะสายโหดด้วยนะคะ***

ฉันแอบรัก 'พี่ชายต่างสายเลือด' มาสิบกว่าปี...แต่เขาไม่เคยรักฉัน…แต่แล้วฉันก็พลาดไปมีอะไรกับเขาจนเกิด ‘สัญญากาย’ ขึ้นมา ----- “ห้ามไปไหนนะ ซานไม่ให้พี่ไป ยังไงพี่ก็ต้องกินเลือดซานอยู่ดี และซานไม่มีทางเลิกชอบพี่ด้วย!” “จะเอายังไงห้ะ ยัยซาน ให้พี่ทำยังไงเธอถึงจะเลิกชอบพี่ไปซักที มันน่าเบื่อ” เจ้าตัวดีกลืนน้ำลายลงคอจนโชคเกอร์ลูกไม้สีดำที่พาดบนลำคอระหงบดบังรอยคมเขี้ยวที่มีเลือดซึมจางๆ ขยับไหว ร่างสูงเบือนหน้าหนีภาพยั่วตาตรงหน้าแล้วท่องในใจว่านั่นน้อง น้อง น้อง “รักกับซานคืนนี้… กล้ามั้ยล่ะคะ ถ้าพี่กล้า ซานจะเลิกชอบเลิกวุ่นวายกับพี่” เจ้าของเรือนผมดำขลับยาวถึงกลางหลังหลบตาอ้ำอึ้งพูดเสียงค่อย ใบหน้าแดงจัดไปถึงใบหูเพราะฤทธิ์แอลกอฮอล์ คิ้วกระตุกขึ้นมาทันที “รัก? หมายถึงให้นอนกับน้องนะเหรอ” คนตัวโตแค่นยิ้มร้ายออกมาด้วยสีหน้าเอาจริง เพราะเริ่มจะทนไม่ไหวกับอาการรุ่มร้อนในกาย “แน่ใจมั้ยที่พูดแบบนี้”

"ลุกขึ้น!"เสียงที่ดังมาพร้อมกับแรงกระชาก ปลุกคนหลับให้ตื่นขึ้น สลิสาลุกขึ้นแขนเรียวกอดตัวเองด้วยความเหน็บหนาว "พี่จอม..."เพราะความงัวเงีย หญิงสาวจึงเรียกเขาด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน จอมทัพมองหน้าเธอก่อนจะออกแรงลากอีกครั้ง ต้องการปลุกให้เธอตื่นเต็มตา "ลุกขึ้น!"ชายหนุ่มย้ำคำพูดเดิมอีกครั้ง "จะพาฉันไปไหน!"เมื่อได้สติน้ำเสียงที่อ่อนโยนในตอนแรกก็แข็งกร้าวขึ้น "เลิกแสดงแล้วเหรอ" "ฉันไม่ได้แสดง ปล่อย! พี่จะพาฉันไปไหน" "คิดว่าฉันอยากนอนกับขยะเน่าๆอย่างเธอหรือไง"คำพูดของเขาทำให้หัวคิ้วเรียวขมวดเข้าหากัน แล้วใครอยากให้เขามานอนด้วย "ไปอาบน้ำ!"จอมทัพออกคำสั่ง แล้วคว้าลงที่ข้อมือบาง "ฉันไม่อาบ!"ตวาดกลับพร้อมกับสะบัดแขนออกจากมือแกร่ง ถึงแม้จะเหนียวเหนอะหนะไปทั้งตัว แต่เธอก็ไม่อยากทำตามคำสั่งเขา "เมื่อไหร่พี่จะพาฉันกลับ ป่านนี้แม่คงเป็นห่วงฉันมาก" "พูดเหมือนเธอไม่เคยออกจากบ้าน พอชุบตัวเป็นคนรวยเข้าหน่อย ลืมกำพืดเดิมเลยเหรอ คุณหนูมะนาวลูกสาวแม่เลี้ยงนัยนา ลืมไปแล้วเหรอว่าเธอมาจากไหน" "เลิกขุดคุ้ยอดีตได้แล้วพี่ ฉันไม่อยากพูดถึงมันอีก" "ฉันจะพูดเธอจะทำไม" "ก็เพราะมันไม่มีประโยชน์ไงพี่ ฉันทำให้พี่เลิกกับคุณแก้มก็จริง แต่ถ้าพวกพี่รักและเชื่อใจกัน ฉันหรือใครหน้าไหนจะแทรกเข้าไปได้ไหม พี่ลองคิดดีๆสิ ว่าแท้จริงแล้ว สาเหตุมันมาจากฉันหรือเปล่า ถ้าพี่รักกันจริง พี่จะไม่เลิกกันเพราะเรื่องแค่นี้หรอก!"สลิสาพูดออกมาด้วยความอัดอั้น เธอยอมรับผิดทุกอย่าง ขอโทษก็แล้ว แต่เขาก็ยังจะรื้อฟื้น เธอก็ต้องลองใช้ไม้นี้ดู เผื่อจะได้ผล "ปากดี ลุกขึ้นเดียวนี้!" "ว้ายพี่จอม!"มือบางตะปบเสื้อเชิ้ตที่ห่อหุ้มร่างกายเอาไว้ แต่ก็ช้ากว่ามือหนาที่จงใจกระชากมันออกไปอย่างแรง ตาคู่คมมองหน้าอกอวบอิ่มขนาดพอดีมือ ที่เจ้าของพยายามปกปิดมันด้วยแขนและมือทั้งสองข้าง เขาเคยเห็นมันมาหลายต่อหลายครั้ง ยังจะทำเป็นอายทุเรศสิ้นดี ร่างสูงลากคนเนื้อตัวเปล่าเปลือยออกมาด้านนอก อากาศหลังฝนตกหนาวจนเข้ากระดูก ริมฝีปากบางขบเข้าหากัน เมื่อความเจ็บปวดเข้าเล่นงาน ตากลมโตมองแผ่นหลังกว้างที่เต็มไปด้วยรอยข่วน รู้สึกสะใจเมื่อเห็นรอยเลือดแห้งกรังเป็นทางยาว แค่นี้ยังน้อยไปด้วยซ้ำ มันยังไม่ได้เศษเสี้ยวที่เขาทำกับเธอ ++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++ ***นิยายเรื่องนี้แต่งขึ้นเพื่อความบันเทิง ทดลองอ่านตัวอย่างก่อนซื้อนะคะ ฝากจอมทัพด้วยน้า ขอบคุณมากค่ะ

“พี่ต้า” เธอชะโงกหน้าเข้าไปใกล้หูของเขาก่อนเรียกขึ้นใหม่ ต้าหันขวับมาตามเสียงเรียกและแก้มของเขาก็ชนกับริมฝีปากกับจมูกของเธอเข้าไปเต็ม ๆ จุ๊บ! ไปแล้วง่า กรี๊ดด คนเยอะด้วยสิ “เรียกพี่ทำไมคะ” เขาถามคนที่ยังก้มหน้ามองมือตัวเองอยู่ “คะ” กุนเงยหน้าขึ้นมารับคำถาม “ลืมไปแล้วค่ะ” เรียกแล้วได้จุ๊บแก้ม เรื่องอื่นช่างมันเถอะค่ะ “งั้น กินขนมค่ะ” “อร่อยมั้ยคะ” เคยกินจนย่อยออกมาไม่รู้ตั้งเท่าไหร่ แต่ต้องแกล้งถามเพราะหวังผล “อร่อยค่ะ ลองดูสักชิ้นมั้ย” สงสัยทิวไม่เคยซื้อให้กินแน่เลย เขาเปิดกล่องใบเล็กที่สุดให้เธอ กุนมองขนมไข่ในมือของพี่ต้า ช้อนสายตามองเขาก่อนจะถามเสียงหวานแผ่วเบาแต่ชัดเจน “ป้อนได้มั้ย กุนยังไม่ได้ล้างมือเลยค่ะ”ต้ามองแววตา อาการอ้อนของคนตรงหน้าแล้ว เอื้อมมือไปหยิบซองผ้าเปียกอเนกประสงค์จากกระเป๋าผ้าใบใหญ่ของตัวเองออกมายื่นให้ โง้ยยย คุณแฟนต้า พี่ต้า ของช้านน เธอยิ้มเจ้าเล่ห์ให้เขา รับซองผ้าเปียกไปแต่โดยดี แกะผ้าออกมาหนึ่งผืน คว้ามือของเขามาเช็ดให้เสียอย่างนั้น เอาซี้ จะป้อนกันดี ๆ มั้ยล่ะ

ไม่ว่าเวลาจะผ่านไปนานแค่ไหน เขาจะเป็นรักแรกและรักเดียวของฉัน ฉันรักเขาตั้งแต่รักเป็น 'มีน' สำหรับผมแล้วผมรู้ตัวมาตลอดว่าเธอรักผม แต่ผมมันก็แค่ผู้ชายคนหนึ่ง ที่พอมีใครมาให้รัก ผมก็รัก 'เต้ย' *****ฝากนิยายเรื่องนี้ด้วยนะจ้ะ***** มินรญาดิ้นรนขัดขืนจนภพธรได้เหงื่อ ปากบางบวมเจ่อ เมื่อถูกบดจูบซ้ำๆอย่างไม่ปรานี จากคนร่างสูงที่มีกำลังเหนือกว่า มือแกร่งล็อคท้ายทอยไว้ข้างหนึ่ง อีกข้างกดบีบช่วงกรามอย่างแรงจนคนถูกบีบเจ็บจนน้ำตาซึม "หนีทำไม ดิ้นทำไม ชอบนี่ก็เคยจูบอยู่บ่อยๆแล้วจะดิ้นให้เจ็บตัวทำไม"ภพธรเอ่ยเสียงกร้าวเมื่อถอนปากออก มินรญาหอบหนักเมื่อเป็นอิสระ ร่างบางรีบหายใจเข้าปอดแรงๆ "ปล่อย!"มือบางผลักอกภพธร มินรญารู้ว่าธีรเทพต้องแอบดูอยู่แถวนี้ แต่เขาเป็นคนฉลาดเขาจะต้องดูจนเข้าใจเรื่องราวทุกอย่าง มีเพียงภพธรเท่านั้นที่โมโหจนไม่ทันระวังตัว "ไม่ปล่อย! ทำไมจะรีบไปหาใครล่ะ ไอ้หน้าเข้มนั่นหรือว่าพี่ธี!"ภพธรถามเสียงดัง ในตาแดงก่ำ"ระวังคำพูดบ้างนะคุณภพธร ที่นี่บ้านของคุณนะ และคนก็อยู่เต็มบ้าน "มินรญายังคงรักษาระยะห่าง พูดอ้อมๆเพื่อให้ภพธรได้สติ"ทำไมกลัวใครมาเห็น ก็บ้านผมไงจะทำอะไรตรงไหนก็ได้ จะจับจะจูบตรงไหนก็บ้านผม อยากมาถึงที่เอง" เพียะ! สิ้นเสียงใบหน้าหล่อเหลาหันไปตามแรง ที่มินรญาตบลงมาบนซีกหน้านั้นเต็มแรง "ปล่อย!"มินรญากัดฟันเน้นคำพูดตัวเองอีกครั้ง เมื่อเริ่มหมดความอดทนกับความหยาบคายของคนตรงหน้า "ตบหน้าใช่ไหม คืนนี้ตบ คืนนี้เล่นตัว รู้ไหมผู้หญิงที่ตบหน้าไอ้เต้ยคนสุดท้ายน่ะเป็นไง"ภพธรขู่ "ไม่รู้! และก็ไม่อยากรู้ด้วย อย่ามายุ่งกับฉัน! ขอร้องต่างคนต่างอยู่เถอะ"มินรญาขอร้องเสียงสั่น เธอเริ่มกลัวกับอารมณ์ของเขา เริ่มกลัวคำพูดที่ภพธรเริ่มจะหลุดออกมา "ก็ได้ ตั้งใจไว้แบบนั้นตั้งแต่คืนที่ทิ้งไว้..." "หยุดนะ!"มินรญารีบขัดก่อนที่ภพธรจะพูดมากว่านี้ "ทำไมจะพูด! มีอะไรก็ตั้งใจไว้แบบนั้น ตั้งใจจะฟันแล้วทิ้ง แล้วไงทนไม่ไหวหรือติดใจล่ะถึงได้ตามมาถึงที่นี่" เพียะ! ฝ่ามือหนักๆฝาดซ้ำลงบนซีกหน้าหล่อเหลาอีกครั้ง ภพธรหน้าหัน อนงค์นางที่แอบดูอยู่ขนลุกเมื่อสัมผัสถึงรังสีอันตรายที่กำลังแผ่รอบๆตัวมินรญา "ได้..."ภพธรขานรับสั้นๆ ปลายลิ้นสัมผัสถึงรสเลือดที่มุมปาก ริมฝีปากหนาบดขยี้ลงบนกลีบปากอิ่มที่บวมเจ่ออย่างแรง จนมินรญารับรู้รสเลือดเช่นกัน เมื่อฟันคมๆกระแทกลงมา จูบของคนทั้งสองไม่ได้เกิดจากอารมณ์พิศวาสแต่อย่างใด ภพธรต้องการลงโทษให้อีกคนได้จำว่าอย่ามาท้าทายเขา ร่างสูงจูบอย่างหนักจูบนานจนมินรญาทรุดลงกับพื้น

"จะไปไหนคะ"รสรินถามด้วยน้ำเสียงร้อนรน เมื่อยังถูกลากมาตามทางเดิน อรรถไม่พูดอะไร เขายังพาเธอเดินไปเรื่อยๆ ใบหน้าหล่อเหลายกยิ้ม เมื่อสัมผัสถึงความเย็นที่เกิดขึ้นบนมือที่เขากุมอยู่ ไงล่ะยายโรสคนเก่ง แค่นี้ก็กลัวแล้วเหรอ อรรถคิดเมื่อพาเธอเดินมาถึงห้องพักของแขกวีไอพี "คุณอรรถ!"หญิงสาวกรีดร้อง เมื่อเขาแตะคีย์การ์ดกับประตูบานหนึ่ง "คุณอรรถ! ปล่อยฉันนะคะ"ร่างบางดิ้นหนี เมื่อถูกเหวี่ยงเข้าไปในห้อง ก่อนที่คนร่างสูงจะปิดประตูตามหลัง รสรินถอยหนี เมื่อชายหนุ่มปลดเนคไทออกจากคอ "ฉันจะกลับ!"เท้าบางยังคงถอยหนี เมื่อร่างสูงย่างสามขุมเข้ามา "ไงแค่นี้ก็กลัวแล้วเหรอ"เสียงห้าวทุ้มเอ่ยถาม เมื่อสลัดเสื้อสูทราคาแพงออกจากตัว ตาคมเข้มมองไปที่หญิงสาวที่ยืนตัวสั่นอยู่ตรงหน้า ไหนล่ะรสรินคนเก่ง คนที่จงใจมาฉีกหน้าเขา ภรรยาที่ถูกต้องตามกฎหมายงั้นเหรอ สงสัยเขาต้องเรียกร้องสิทธิ์ความเป็นสามีจากเธอซะแล้ว ปล่อยให้ลอยนวลมานาน ชักจะเหิมเกริมขึ้นทุกวัน "กรี๊ดดด!!!ปล่อยนะ"ร่างบางกรีดร้อง เมื่อร่างสูงกระโจนเข้าใส่ ทำไมมันถึงกลายเป็นแบบนี้ เธอพลาดตรงไหนกัน เขาถึงได้เข้าถึงตัวเธอได้ง่ายขนาดนี้ ***ฝากคุณอรรถกับหนูโรสด้วยนะคะ***

ตากลมโตเบิกกว้าง เมื่อเห็นชื่อสถานที่ที่เขาพารถเข้ามาจอด 'ที่ว่าการอำเภอ' อย่างนั้นหรือ เขาพาเธอมาที่นี่ทำไม "ลงมาสิ"เอ่ยเรียกเมื่อหญิงสาวยังเอาแต่นั่งอยู่กับที่ "มาทำไมคะ" "มาฝากท้องมั้ง"น่านนทีตอบกลับอย่างกวนๆ "คุณน่าน!"สายธารสวนกลับ เมื่อเขาจงใจกวนประสาทเธอ "ลงมาเถอะน่า ชักช้าเสียเวลา" "บอกก่อนสิคะว่ามาทำไม" "ผัวเมียมาอำเภอถ้าไม่มาจดก็ต้องมาหย่า แค่นี้คิดไม่ได้หรือไง" "จดทะเบียน...สมรสเหรอคะ"คำว่าสมรสหลุดออกมาจากปากเบาหวิว เมื่อตกใจกับสิ่งที่ได้ยิน "อืม...จะลงมาได้หรือยัง" "ไม่ต้องทำขนาดนี้ก็ได้ ฉันไม่ได้..."คำพูดต่อมาถูกกลืนลงคอ เมื่อน่านนทีขัดขึ้น "เรื่องนั้นฉันจะคิดเอง ตอนนี้เธอลงมาดีๆดีกว่า หรือว่าจะต้องให้ฉันอุ้ม" "คนไม่ได้รักกัน ไม่ต้องทำแบบนี้ก็ได้ค่ะ" "ฉันทำเพราะเห็นว่าสมควรทำ" "ถ้าคุณทำเพราะต้องการแสดงความรับผิดชอบ ก็ไม่เป็นไรหรอกค่ะ ฉันเข้าใจว่าเรื่องของเราเกิดขึ้นมาจากอะไร อย่าให้ฉันต้องเป็นภาระคุณไปมากกว่านี้เลยนะคะ" "เธอนี่ดื้อกว่าที่ฉันคิดไว้นะ" "ฉันไม่ได้ดื้อค่ะ แค่แสดงความคิด" "สายธาร...อย่าให้ฉันหมดความอดทนกับเธอ" "ฉันแค่อยากให้คุณคิดก็แค่นั้นเอง" "ฉันคิดดีแล้ว ลงมา ถ้าเธอยังช้าฉันจะแบกเธอเข้าไป" "คุณน่าน!" เมื่อไม่อาจค้านเขาได้ เธอก็ยอมลงจากรถดีๆ น่านนทีคงคิดมาแล้วถึงได้ทำแบบนี้ สำหรับเธอยังคาดไม่ถึงกับเรื่องที่เกิดขึ้น จนกระทั่งจรดปลายปากกาเซ็นชื่อของตัวเองลงไปในกระดาษ ที่เจ้าหน้าที่นำมาให้ หัวกระดาษระบุไว้ว่า มันคือใบทะเบียนสมรส เธอถึงได้มั่นใจว่านี่คือเรื่องจริง ตอนนี้เธอจดทะเบียนสมรสกับเขา และเปลี่ยนไปใช้นามสกุลของเขาแล้ว ***ฝากสายธารน่านนทีด้วยนะคะ***

"อะไรนะคะ! 70 ล้าน! "วนาสิริโพล่งออกมาอย่างลืมตัว กับข้อมูลใหม่ที่ได้ยิน ตกลงป้าเธอเป็นหนี้เขาเท่าไหร่กันแน่ แล้วป้าเธอเอาเงินตั้งมากมายไปทำอะไร เพราะรายจ่ายในบ้านทั้งหมด เธอก็เป็นคนรับผิดชอบ คนที่บ้านก็ดูไม่เดือดร้อนอะไร รู้ว่าคุณป้ามีหนี้นอกระบบเธอก็ตกใจจนลมจับ พอมารู้ยอดหนี้ก็แทบช็อกตายกันเลยทีเดียว "ตกใจอะไรขนาดนั้นครับคุณครู"ธันวาเอ่ยถาม พร้อมกับถือวิสาสะ เรียกอาชีพแทนตัวหญิงสาว คุณครูอย่างนั้นหรือ ช่วงนี้เขากำลังอยากได้ครูสอนพิเศษอยู่พอดี ว่าแต่หน้าอ่อนแบบนี้สอนวิชาอะไรนะ "เดี๋ยวนะคะ! 70 ล้าน เลยเหรอคะ! "เสียงที่เปล่งออกมาดังทะลุแก้วหู บวกกับตากลมโตที่เบิกกว้าง ท่าทางตกใจที่เจ้าตัวไม่คิดจะปิดบัง ทำให้ลูกกวางของเขายิ่งน่าเอ็นดู ธันวาสะดุดความคิดของตัวเอง น่าเอ็นดูอย่างนั้นหรือ "ดูสัญญาเงินกู้ไหม ผมเอาติดมาด้วยนะ"ชายหนุ่มพูดขึ้นเมื่อดึงสติกลับมา รู้สึกว่าเริ่มไม่เป็นตัวของตัวเองเสียแล้ว "ไม่ต้องค่ะ ฉันแค่ตกใจเฉยๆ" "งั้นคุณก็ตั้งสติดีๆนะ เพราะเรื่องที่ผมจะพูดต่อจากนี้ คุณอาจจะช็อกกว่านี้ก็ได้"ธันวาเอ่ยอย่างล้อเลียน นึกขำกับอาการของเธอ "ผมขอคุณประภาสิริแต่งงาน แต่ป้าของคุณส่งคุณมาแทน ผมคิดว่าก็ไม่น่าจะมีปัญหาอะไร"ธันวาหยุดพูดแล้วมองหน้าหญิงสาวอีกครั้ง "คุณก็ใช้ได้ระดับหนึ่ง ถึงจะไม่สวยมากแต่ก็ไม่จืดจนเกินไป" "นี่คุณ!"หญิงสาวเหลืออด เมื่อถูกเขามองพร้อมกับประเมินคุณภาพ รู้หรอกว่าเป็นพ่อค้า แต่ช่วยรักษามารยาทบ้างจะได้ไหม แค่ถูกเสนอให้ไปขัดดอก เธอก็อายจนแทบแทรกแผ่นดิน มาถูกเขามองด้วยสายตาแบบนี้อีก แถมยังตีราคาเหมือนเป็นสิ่งของ ก็ยิ่งพาให้โมโหกันไปใหญ่ "คุณมีแฟนไหม"ถามต่อไม่สนใจกับอาการของเธอ "ไม่มี! "วนาสิริตอบแบบไม่มีหางเสียง "พูดเพราะๆ สิครับคุณครู"ธันวาบอก เมื่อคนตัวเล็กเริ่มพูดไม่เข้าหู "คุณก็กรุณามีมารยาทกับฉันด้วย"วนาสิริสวนกลับ "เอาล่ะ วันนี้ผมเสียเวลามามากแล้ว"ชายหนุ่มพูด ก่อนจะยืนขึ้นเต็มความสูง วนาสิริค้อนให้เขาอีกวง เขาเป็นพ่อค้านี่ เวลาของเขาคงเป็นเงินเป็นทองเสมอ "ฝากบอกคุณป้าคุณด้วยนะ ว่าผมตกลง วันนี้ผมกลับก่อน คงไม่เข้าไปกราบท่าน"ธันวาพูดขึ้นด้วยท่าทางสบายๆ "คุณ! คุณจะตกลงแบบนี้ไม่ได้นะ!"หญิงสาวลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว เมื่อเขาสรุปเอาง่ายๆ ไม่ต้องไม่ใช่แบบนี้สิ 70 ล้าน เป็นเงินจำนวนมากก็จริง แต่เขาต้องให้โอกาสเธอบ้าง อย่างน้อยให้เธอได้มีเวลาคิดสักนิดก็ยังดี "ทำไมครับ คุณมีปัญหาอะไร" "ฉันไม่พร้อม! ฉันยังไม่อยากแต่งงาน และเราก็ไม่ได้รักกัน" วนาสิริอ้างเหตุผล ก่อนจะสรุปท้ายประโยคให้เขาฟัง "งั้นผมคงต้องเข้าไปข้างใน ต้องคุยกับคุณป้าคุณ"พูดจบร่างสูงก็หมุนตัวกลับ ทำท่าจะเดินเข้าไปด้านใน แล้วต้องหยุดชะงัก เมื่อร่างบางวิ่งมาขวางหน้าเอาไว้ "ฉันตกลงค่ะ! "วนาสิริตอบรัวเร็ว คงไม่ดีแน่ถ้าให้เขาเข้าไปข้างใน คุณป้าต้องโกรธแน่ๆ แก้ผ้าเอาหน้ารอดไปก่อนก็แล้วกัน "ตกลงว่า..."ชายหนุ่มถาม พร้อมกับเลิกคิ้วขึ้นสูง "ตกลงจะหาเงิน 70 ล้านมาคืนคุณค่ะ"หญิงสาวตอบไม่เต็มเสียงนัก ธันวาเองก็อึ้งกับคำตอบของเธอ เธอเลือกหาเงินมาใช้หนี้อย่างนั้นหรือ เห็นทีลูกกวางของเขาคงไม่ยอมให้เขาจับใส่กรงง่ายๆแน่นอน

"สวยแบบนี้ค่าตัวเท่าไรล่ะ ผู้ชายโต๊ะนั้นให้คุณเท่าไร ผมจ่ายให้มากกว่าสองเท่า"ธรรศธรเอ่ยระราน "นี่คุณ ถ้าคุณเมาก็กลับไปซะ อย่ามายุ่งกับฉัน"มณีรินทร์ยังควบคุมอารมณ์ได้ดี แม้ภายในใจจะเริ่มหวาดกลัว "ปล่อย!"หญิงสาวเริ่มดิ้นหนักขึ้น เมื่อฝ่ามือใหญ่เริ่มไม่อยู่นิ่ง ธรรศธรเริ่มลูบไล้สีข้าง และสะโพกแน่นกลมกลึงอย่างมันมือ อกอวบอิ่มเบียดเข้าหาอกกว้าง เอวเล็กเบียดอยู่กับช่วงเอวสอบที่มีกล้ามเนื้อแน่นแบบคนที่ออกกำลังกายเป็นประจำ จากตอนแรกที่คิดจะแกล้งให้เธอกลัว กลับกลายเป็นความต้องการแบบที่ธรรศธรเองก็ยังไม่เข้าใจตัวเอง "ร้อนแรงอย่างนี้นี่เล่าพุฒิพัฒน์ถึงได้หลงจนหัวปักหัวปำ" "ปล่อย! ฉันบอกให้ปล่อยช่วย!..."เสียงตะโกนขาดหาย เมื่อริมฝีปากหนาฉกลงมาปิดปากอิ่ม มณีรินทร์เองก็นึกไม่ถึงว่าจะถูกคนแปลกหน้าคุกคามเธอแบบนี้ ความกลัวเริ่มเข้าเกาะกุมหัวใจ

"พี่พุฒิจะไปไหนคะ"พิมพ์มาดาร้องถาม เมื่อชายหนุ่มเดินไปที่ประตู ที่ญาติผู้ใหญ่ปิดไว้ให้ หลังจากอวยพรเสร็จแล้วพากันออกไป "ไปกินเหล้า"ตอบโดยที่ไม่หันมามองหน้าเธอ "แต่คุณแม่บอกว่า ไม่ให้เราออกไปข้างนอก จนกว่าจะเช้า..."พิมพ์มาดายกคำพูดผู้ใหญ่ขึ้นมาอ้าง เพราะไม่อยากถูกทิ้งให้อยู่คนเดียว "อยากอยู่ก็อยู่ไปคนเดียวเถอะ แค่นี้ยังไม่พอใจอีกเหรอ ได้ใบทะเบียนสมรสไปแล้วนี่ จะเอาอะไรอีก"ถามด้วยน้ำเสียงเย้ยหยัน "ถ้าคิดว่าทำแบบนี้ แล้วจะได้ตัวพี่ ก็ฝันต่อไปเถอะ!"พูดจบก็เดินออกไป ทิ้งให้เจ้าสาวให้อยู่เพียงลำพังในห้องหอ หยดน้ำตาไหลลงมาเป็นสาย เมื่อได้ยินเสียงปิดประตู เขาไปแล้ว ไม่มีอะไรรั้งเขาไว้ได้จริงๆ เขาไม่อยากแต่งงาน แต่เธอก็ยังบังคับเขา มือบางหยิบกลีบกุหลาบสีแดงสด ที่ถูกแต่งให้เป็นรูปหัวใจบนที่นอนโปรยลงพื้น จบสิ้นกันแล้วสินะ หน้าที่ที่ทำร่วมกัน เธอก็คงไม่ต่างจากกลีบกุหลาบพวกนี้ ที่รอวันถูกโกยลงถังขยะ ***นิยายเรื่องนี้แต่งขึ้นเพื่อความบันเทิง กรุณาอ่านตัวอย่างก่อนซื้อนะคะ ขอบคุณค่ะ

เมื่อต้องสวมรอยเป็นแฝดพี่ ไปดูแลว่าที่พี่เขยที่พิการ พลอยพัดชาเลยต้องทำทุกอย่าง เพื่อให้ตัวเองกลายเป็น เพชรน้ำหนึ่ง เพื่อตบตาทุกคน โดยเฉพาะว่าที่พี่เขยอารมณ์รุนแรง ปากร้าย และเอาแต่ใจตัวเองอย่างภารัน ++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++ เมื่อต้องสวมรอยเป็นแฝดพี่ ไปดูแลว่าที่พี่เขยที่พิการ พลอยพัดชาเลยต้องทำทุกอย่าง เพื่อให้ตัวเองกลายเป็น เพชรน้ำหนึ่ง เพื่อตบตาทุกคน โดยเฉพาะว่าที่พี่เขยอารมณ์รุนแรง ปากร้าย และเอาแต่ใจตัวเองอย่างภารัน ++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++ "ที่เธอตอบไม่ได้เพราะเธอไม่รู้ว่า แผลที่แขนเพชรน้ำหนึ่งไปโดนอะไรมาใช่ไหม"ขนอ่อนพากันเรียงตัว เมื่อเขาเอ่ยชื่อเพชรน้ำหนึ่งออกมาเต็มปาก เหมือนเขารู้ว่าเธอไม่ใช่เพชรน้ำหนึ่ง "ทำไมฉันจะไม่รู้ว่าแขนฉันไปโดนอะไรมา ฉันว่าคุณเมามากแล้ว เราแยกกันตรงนี้นะคะ"พูดพร้อมกับลุกขึ้นยืนเพื่อจะหนีไปตั้งหลัก "เมื่อสองคืนก่อนมีคนเห็นเธอในผับแถวๆทองหล่อ"พูดพร้อมกับมองหน้าหญิงสาวอย่างจับผิด "ค่ะ ฉันหนีคุณไปตอนคุณหลับ"พูดเพราะไม่อยากให้เขาถามเธออีก "อือ...ปกติเธอก็เที่ยวเก่งจนฉันชิน" "ก็ไม่แปลกนี่คะ ของมันเคยๆ"พลอยพัดชายังแถไม่หยุด เธอจะไม่ยอมจนมุม ต่อให้เขาต้อนจนไม่มีทางหนีก็ตาม ภารันยกยิ้มมุมปาก ก่อนจะมองนิ่งมาที่หน้าเธอ "ตอนที่เพื่อนฉันเจอเธอ มันเป็นเวลาเดียวกับที่...ฉันนั่งทานข้าวอยู่กับเธอ! มีอะไรจะแก้ตัวอีกไหม พลอยพัดชา! "ภารันพูดในต้นประโยค ก่อนจะตวาดลั่นเมื่อเอ่ยชื่อเธอออกมา ร่างบางยืนนิ่งอยู่กับที่ ตากลมโตมองเขาอย่างตกตะลึง "คุณภารัน! "เรียกชื่อเขาก่อนจะถอยหนี แต่ก็ช้าไปกว่ามือแกร่งที่รวบเข้ามาที่เอวของเธอ แล้วออกแรงดึงจนร่างบางปะทะเข้ากับอกแกร่งอย่างแรง "โกหกฉันทำไม! ต้องการอะไร! "ชายหนุ่มตวาดลั่น มือที่จับแขนเธอไว้ลงน้ำหนักบีบจนหญิงสาวเจ็บร้าวไปทั้งแขน "คุณภารัน ปล่อยนะฉันเจ็บ! "ร้องบอกพร้อมกับดิ้นหนี รู้สึกเจ็บที่ต้นแขนเมื่อเขายังบีบลงมาอย่างไม่ปราณี "สวมรอยเป็นเพชรน้ำหนึ่งทำไม เธอต้องการอะไรจากฉัน พลอยพัดชา!"เป็นอีกครั้งที่เขาเอ่ยชื่อพลอยพัดชาออกมาเต็มปาก "ปล่อยนะฉันเจ็บ! "หญิงสาวดิ้นหนี เมื่อเขาทำให้เธอเจ็บ จะแก้ตัวตอนนี้ก็คงไม่ทัน เธอเองก็ยังไม่ได้คิดแผนเรื่องนี้เอาไว้ ไม่คิดว่าภารันจะจับได้เร็วขนาดนี้ มีตรงไหนบ้างที่เธอไม่เหมือนแฝดพี่ เธอทำจนเหมือนทั้งตัว "ตอบมาว่าเธอต้องการอะไรจากฉัน!" "ฉันไม่ต้องการอะไรจากคุณทั้งนั้น ฉันเองก็ไม่ได้อยากมาที่นี่เลยสักนิด! "คำตอบของเธอทำให้ภารันเดือดจัด "ไม่อยากมาแล้วมาทำไม! พูด! " "โอ้ย! ฉันเจ็บนะ" "เจ็บก็พูดสิ พูดออกมาให้หมด! " "ฉันไม่รู้ ไม่รู้อะไรทั้งนั้น แม่บอกให้ฉันมาดูแลคุณ ฉันก็มาตามคำสั่งของท่าน" "โกหก! พวกคุณวางแผนอะไรกัน เพชรน้ำหนึ่งสั่งให้คุณมาทำอะไร! " "คุณรัน ฉันเจ็บนะคะ ฉันไม่รู้ว่าระหว่างคุณกับพี่เพชรมีเรื่องอะไรกัน ฉันมาตามคำขอร้องของแม่ ท่านให้ฉันมาดูแลคุณ ฉันรู้แค่นี้ ถ้าคุณอยากรู้อะไรก็ไปถามจากพี่เพชรโน้น ฉันไม่เกี่ยว! " "ไม่เกี่ยวเหรอ ตอนนี้เธอเกี่ยวเต็มๆ แล้วทูนหัว กล้ามากนะที่เข้ามาเหยียบจมูกฉัน ฉันจะทำให้เธอรู้ว่าคนอย่างไอ้ภารัน ไม่ใช่คนที่ใครที่ไหนมาหลอกได้ โดยเฉพาะเด็กเมื่อวานซืนอย่างเธอ! "พูดจบก็ออกแรงลากหญิงสาวเข้าไปในตัวบ้าน คนรับใช้ที่เห็นเหตุการณ์พากันแตกตื่น เพราะไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับเจ้านาย ผู้หญิงคนนี้เข้าบ้านมาแค่ไม่กี่วัน คนในบ้านก็วุ่นวายไปหมด ***ฝากคุณภารันกับหนูพลอยด้วยนะคะ***

คุณหนูซูผู้มีชีวิตอยู่กับเหย้าเฝ้ากับเรือน ยึดหลักสามเชื่อฟังสี่คุณธรรมมาตั้งแต่ยังเล็ก ยังไม่ทันจะได้ออกเรือนนำเกียรติมาให้วงศ์ตระกูลกลับจับไข้สิ้นลมกลางสายฝนยามสารทฤดู และมาเกิดใหม่ในปี 1980 นางไม่คิดเลยว่าวิถีกุลสตรีในชาติที่แล้วของตนจะกลายเป็นคุณสมบัติอันยอดเยี่ยมในยุคนี้ เนื่องจากเจ้าของร่างเดิม ซูตานหง ผู้กระทำอัตวินิบาตกรรมด้วยการกินยาฆ่าแมลงตายคนนี้ นอกจากนามสกุลเดียวกันแล้วก็ไม่มีอะไรดีเหมือนนางเลยสักด้าน ถึงอย่างนั้นคุณหนูซูก็ไม่สนใจ นางคิดเพียงว่าจะใช้ทักษะที่มีอยู่มาสร้างเงินทอง ปลูกต้นไม้ดอกไม้มีค่า เย็บปักถักร้อยวาดภาพภูเขาสายน้ำอันงดงาม ใช้ชีวิตในชาตินี้ให้เรียบง่ายสุขสบายตามอัตภาพเท่านั้น และนี่ก็คือเรื่องราวของคุณหนูสูงศักดิ์จากยุคโบราณผู้มาเกิดใหม่ในร่างหญิงสาวยุค 80 เพื่อทำสวนทำไร่และให้กำเนิดบุตร นางจะเอาชีวิตรอดในยุคที่เต็มไปด้วยเทคโนโลยีสมัยใหม่อย่างไรบ้าง เอาใจช่วยคุณหนูซูไปพร้อมๆ กันได้ในเรื่องนี้เลย

เจ้าจิ้งจอกตัวนี้มันแปลงร่างเป็นคนได้ด้วยเหรอ!! ถ้าเจ้าลูกหมาสองตัวนั่นรู้กระโจมเธอพังแน่เลย! แต่บอกไปพวกเขาก็ไม่มีทางเชื่อ...ถ้างั้นยังไม่บอกก็แล้วกัน เงียบๆไว้ไม่มีใครรู้หรอกเนอะ และเพราะเธอรับปากแล้วว่าจะช่วยพวกเขากลับเมืองหลวงและอยากให้ทุกคนปลอดภัยที่สุด เธอเลยอาสาตัวออกเดินทางนำทัพหลักจากค่ายใหญ่กลับเมืองหลวงเพื่อชิงตราแผ่นดินกลับมาให้เฟยเทียน แน่นอนว่าหนทางไม่มีทางราบรื่นประหนึ่งพระเจ้าจงใจแกล้งเธอ แต่วังหลวงก็วังหลวงเถอะ! ท่านเฟยคนนี้จะเข้าไปป่วนให้เอง!

[บทที่ 481-540] ชีวิตคนเราก็มีทั้งข่าวดีและข่าวร้ายสลับกันไป​ อยู่ที่จะจัดการกับตัวเองอย่างไร ชีวิตของหลินชิงเหอในช่วงนี้ไม่มีอะไรต้องกังวลใจมากนัก​ คนที่ตั้งตัวเป็นศัตรูกับเธอก็แพ้ภัยตัวเอง​ หลานสาวผู้อยู่ในโอวาทก็ได้แต่งงานมีสามีที่ดี​ หลานชายที่ยังอยู่ด้วยกันก็ขยันขันแข็งกันทุกคน​ ส่วนครอบครัวของเธอเองก็เหมือนจะมีข่าวดีในไม่ช้า? แต่ไม่นานนักก็มีข่าวร้ายเรื่องหนึ่งเข้ามาก่อน ข่าวร้ายนั้นจะเป็นเรื่องไหน? แล้วหลินชิงเหอจะรับมืออย่างไร? ค้นหาคำตอบได้ใน​ 'ทะลุมิติไปเป็นชาวสวนแม่ลูกสาม' ​ เล่มนี้

“ฉันไม่ชอบคนที่ไม่เป็นงาน” แกริคพูดย้ำแล้วก็หลับตาเอนหลังพิงโซฟา ตอนนี้เขาอยากปลดปล่อย เพราะอัดอั้นมาตั้งแต่เมื่อคืน พิรุณรักตาหลุกหลิกมองคนที่หลับตาอยู่ นึกถึงหนังที่ตัวเองดูและคำแนะนำของเพื่อน เธอไม่ควรทำให้เขารำคาญปลายฝนเธอค่อยๆ ขยับขึ้นไปนั่งบนตักแกร่งไม่กล้าจะเทน้ำหนักลงไปทั้งตัวกลัวว่าเขาจะหนัก แต่คนที่หลับตาอยู่ก็จับเธอกดลงบนตักเขาทั้งตัว ทำให้เธอผวาจับบ่าเขาไว้เพราะกลัวตก “เริ่มเลย” แกริคสั่งทั้งที่หลับตาอยู่ “ตรงนี้เหรอคะ” ขอให้เธอถามเพื่อเตรียมใจอีกสักนิด นี่เธอกำลังจะเป็นของเขาจริงๆ เหรอ แกริคเงยหน้าขึ้นหรี่ตามองเธอ “เอ่อ หนูคิดว่า เราเข้าห้องกันดีกว่าค่ะ” ที่นี่มันโล่งแจ้งเกินไป ถึงจะรู้ว่าไม่มีใครลงมาก็เถอะ แต่ลูกน้องของเขาก็อยู่ข้างบนตั้งหลายคน

คู่หนึ่งแต่งงานกันแล้วทำอย่างไรให้รักกันหลังแต่งงาน อีกคู่หนึ่งรักกันแล้วทำอย่างไรให้ได้แต่งงานกัน โปรดติดตามได้ใน 'เซตสุริยาจันทราแดง' ประกอบไปด้วย - บุพเพรักแม่ทัพสุริยัน - สุริยันเคียงจันทรา

เมื่อหญิงเดียวในดวงใจไม่เห็นค่า ขยี้ความรู้สึกของเขาอย่างมิให้ราคา สะบั้นรักไม่ไยดี รักแท้จึงเปลี่ยนเป็นชิงชัง แล้วนางก็กลับมาอีกครั้ง พร้อมความทรงจำที่เลือนหาย เขาควรขยี้นางให้แหลกคามือหรือประคองไว้ในอุ้งมือดีเล่า? #เล่มเดียวจบ