“นี่ๆ แก เมื่อไหร่แกจะเลิกลอกการบ้านฉันสักทีวะ หัดทำเองบ้างได้แล้ว เดี๋ยวเวลาสอบ แกทำไม่ได้นะเว้ย”

เพื่อนสาวคนสนิทของฉัน ยัยพีพี เพื่อนสมัยเด็กตั้งแต่อนุบาล ยันประถม จนตอนนี้พวกเราอยู่มัธยม -5- แล้วและอีกไม่กี่เดือนพวกเราก็จะเข้ามหาลัยแล้วด้วย แต่ไม่รู้ว่าทำไมฉันยังไม่อ่านหนังสือ และยังงงกับตัวเองอยู่เลยว่าจะเลือกเรียนอะไรดี

“แต่ไม่รู้ว่าฉันกับแกจะทำตัวติดกันอะไรหนักหนา หึ”

ฉันก็บ่นพึมพรำกลับบ้าง นี่แน่ ฮิ ฮิ ก็ฉันเป็นของฉันแบบนี้อยู่แล้วอ่า

“เอานะแก ก็นี่มันวิชาคำนวณ นี่น่า ฉันไม่เก่งและไม่ชอบมันเลยสักนิด อะไรก็ไม่รู้ตัวเลขเยอะแยะ ฉันเกลียด ฉันเกลียดตัวเลข ฉันเกลียดมัน โว้ย งื่อๆ ๆ .”

สีหน้าท่าท่างที่แสดงออกไปทำเหมือนกับเด็กอนุบาลที่ไม่พอใจเวลาโดนขัดใจอยากได้ของเล่น

“แกก็รู้ดี ถ้ามันเป็นวิชาที่ใช้ความจำเยอะๆ หรืออะไรที่มันเกี่ยวกับพวกตัวหนังสือเยอะๆ นั้นละ ฉันชอบและถนัด แกก็ลอกฉันอยู่นะเว้ย สังคมนะ และฉันก็ท็อปของห้องเลยนะ ฉันยังไม่เห็นบ่นบ้างเลย”

“นี่ไง นี่ไง ก็แกเป็นแบบนี้ไง ที่ฉันพูดนะ ฉันหวังดีกับแกนะเว้ย เพราะไม่ว่าแกกับฉันจะตัวติดกันขนาดไหน เวลาสอบฉันก็สอบแทนแกไม่ได้อยู่ดี ยัยโอ๋ เอ๋ย ยัยโอ๋ ................. แต่ก็นะ ช่างแม่งเถอะ ฉันขี้เกียจบ่นและ เหนื่อย พูดเท่าไหร่แกก็แม่งเหมือนเดิม. —5555555.”

“ถูก `555555.” . พร้อมชี้สัญลักษณ์ถูกต้องนะครับ ไปทางยัยพีพี

เสียงสัญญาณ ออด ของโรงเรียนดังขึ้น ได้เวลาเปลี่ยนคาบเรียนแล้วสินะ

คาบเรียนต่อไป วิชาฟิสิกส์

-..................................................................